Αν δώσεις στους ανθρώπους την επιλογή της ανωνυμίας, γίνονται μπάσταρδοι!

Αν κάτι φοβόμουν για αυτή τη συνέντευξη που έγινε μέσω zoom, ήταν το ότι δεν θα καταλάβαινα τίποτα από τη σκοτσέζικη προφορά του Aidan Moffat και θα τον κοίταζα σαν χάνος. Εν τέλει, μια χαρά τον κατάλαβα, και κάναμε μια κουβέντα που έπιασε όλα τα βασικά θέματα της ζωής: σεξ, θάνατος και μουσική. Και πολύ την ευχαριστήθηκα - ο Aidan Moffat είναι ένας γλυκύτατος και ευγενέστατος άνθρωπος, και αν κρίνω από το πόσες φορές γέλασε στη διάρκεια της συζήτησής μας (που κράτησε μισάωρο αντί για τέταρτο και έφαγε και το χρόνο της επόμενης συνέντευξης μάλλον), νομίζω ότι κι αυτός πολύ την ευχαριστήθηκε. 

Πού σε βρίσκω τώρα;

Είμαστε σπίτι τώρα, είχαμε ένα πολύ γεμάτο καλοκαίρι, παίξαμε σε πολλά φεστιβάλ και τέτοια, και είμαστε ελεύθεροι τώρα μέχρι να έρθουμε στην Αθήνα. Πάμε πρώτα Κωνσταντινούπολη και μετά Αθήνα, οπότε αυτό είναι το επόμενο πράγμα που θα κάνουμε. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος του Οκτώβρη μας είναι ελεύθερο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δουλεύουμε πάνω σε νέο δίσκο, οπότε αύριο πάμε στο στούντιο!

Αυτό θα σου το ρώταγα στο τέλος, αλλά μια και το ανέφερες, μπορείς να μου πεις λίγα πράγματα για τον νέο δίσκο;

Είμαστε περίπου στη μέση νομίζω και θα έλεγα ότι είναι πολύ γκαζωμένος. Η αρχική ιδέα ήταν να κάνουμε μερικά σινγκλ, οπότε κάθε τραγούδι έχει ένα αρκετά δυνατό μπιτ και μια αρκετά έντονη χορευτική αίσθηση ίσως… είναι δύσκολο να σου το εξηγήσω. Είναι όπως και στο τελευταίο άλμπουμ μας: το “The Turning Of Our Bones”, το “Compersion Pt. 1” και το “Here Comes Comus!” κινούνται όλα σε ένα στυλ που δεν θα έλεγα ότι είναι upbeat, γιατί οι στίχοι τους μπορεί να είναι πολύ σκοτεινοί – ευτυχισμένους τουλάχιστον δεν θα τους έλεγα! – αλλά μπορείς να το χορέψεις!

Αν το σκεφτείς πολλά τραγούδια που είναι πολύ πιασάρικα και χορευτικά, αν ακούσεις τους στίχους τους είναι πολύ μακάβρια – οι ABBA είναι το τέλειο παράδειγμα!

Αλήθεια είναι αυτό, και ισχύει πρακτικά και για όλα τα τραγούδια της Motown - είναι απολύτως μίζερα, αλλά τέλεια για να χορέψεις στο γάμο σου, οπότε… ναι!

Εκτός από εσένα και τον Malcolm Middleton που δουλεύετε μαζί, συμμετέχει και κάποιο άλλο άτομο στο νέο άλμπουμ;

Κάναμε το ίδιο με την τελευταία φορά, ναι. Είμαστε εμείς οι δυο και ο Paul Savage, ο οποίος έκανε την ηχογράφηση του πρώτου μας άλμπουμ τότε, το 1996, και έκανε και αυτήν του “As Days Get Dark”, οπότε ακολουθήσαμε τον τρόπο που κάναμε τα πράγματα την τελευταία φορά και έτσι συνεχίσαμε και τώρα, γιατί φάνηκε να πήγε καλά! Νομίζω ότι είμαστε πολύ ευτυχισμένοι με την ανταπόκριση που είχε το “As Days Get Dark”, πήγε πολύ καλύτερα απ' όσο μπορούσαμε να ελπίζουμε. Άσε που νομίζω ότι τα νέα τραγούδια τα χειροκροτούσαν πιο πολύ από τα παλιά όταν τα παίζαμε στις συναυλίες! Οπότε συνεχίζουμε με αυτό που φαίνεται να πηγαίνει κάπου και ελπίζουμε να το κάνουμε να κρατήσει για κάμποσο καιρό ακόμα!

Πάντως, όσον αφορά το “As Days Get Dark”, είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι βγάλατε δίσκο μετά από 16 χρόνια, τον ξεκινήσατε με τη φράση “I don’t give a fuck about the past” και φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα στις συναυλίες από τα παλιότερά σας κομμάτια…

Nαι! Αχαχχαχαχαχαχαχαχ! Ναι, η ανταπόκριση ήταν τρομερή! Και μιας και όλο και νεότερος κόσμος έρχεται στις συναυλίες μας, συνειδητοποιήσαμε ότι παίζουμε όχι μόνο για πολλούς μεσήλικες σαν εμάς που μας ακούν εδώ και χρόνια, αλλά και για νέους φαν και για νεότερο ηλικιακά κόσμο που έρχεται να μας δει - κι αυτό είναι υπέροχο! Η αλήθεια είναι ότι είχαμε κάνει το εξής πλάνο: μιας και το δεύτερο άλμπουμ μας, το “Philophobia” θα γίνει 25 ετών του χρόνου, είχαμε προσωρινά κλείσει μερικές συναυλίες για να το παίξουμε ζωντανά. Αλλά τελικά αποφασίσαμε να μην το κάνουμε, γιατί, όπως έλεγα, το καινούριο υλικό τα πάει πολύ καλά. Και σκεφτήκαμε επίσης, όπως είπες κι εσύ, έχοντας ξεκινήσει ένα άλμπουμ λέγοντας “I don’t give a fuck about the past”, θα ήταν λίγο χαζό να ξαναγυρίσουμε πίσω και να κάνουμε μια ολόκληρη συναυλία μόνο με παλιά τραγούδια! Αυτό είναι το συναίσθημα που έχουμε προς το παρόν: απλά να προχωράμε μπροστά και να πούμε ότι δεν είμαστε γέροι ακόμα και μπορούμε να σταματήσουμε να παίζουμε τα παλιά άλμπουμ!

Εμένα σε κάθε περίπτωση δεν μου φαίνεται περίεργο το ότι νεότεροι άνθρωποι έρχονται στις συναυλίες σας και ακούν τη μουσική σας. Η μουσική των Arab Strap είχε πάντα δυο βασικές συνιστώσες, το σεξ και το θάνατο, και αυτά μας απασχολούν όλους και όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Χαχαχαχαχ, ναι! Αλήθεια είναι αυτό, για αυτά τα θέματα έγραφα από όταν ήμουν έφηβος, οπότε… Αν και όσο μεγαλώνω, ο θάνατος φαίνεται να είναι αυτό που έχει περισσότερη βαρύτητα, νομίζω. Δεν έχει τόσο σεξ στους δίσκους μας πια, έχει κυρίως θάνατο! Το νέο υλικό που δουλεύουμε, ας πούμε, εστιάζει πιο πολύ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι κάτι που με έχει απασχολήσει αρνητικά αυτές τις μέρες και θεωρώ ότι πρέπει να γράφεις για τον κόσμο που σε περιβάλλει. θα το δούμε, αλλά νομίζω ότι έχει πάει καλά και τρέφω την ελπίδα ότι θα βγάλουμε κάποια τραγούδια που θα τα απολαύσετε την επόμενη χρονιά!

Πάνω σε αυτό που σου έλεγα, λάτρεψα το “The Turning Of Our Bones”, νομίζω ότι είναι η τέλεια ενύλωση της μουσικής των Arab Strap. Από τη μια είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που προσπαθεί να κάνει σεξ μετά από πολλά-πολλά χρόνια και από την άλλη αφήνει μια πολύ μακάβρια αίσθηση. Είναι σαν ένα τελετουργικό σεξ και θανάτου - υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία ή έμπνευση πίσω από αυτό;

Είναι εμπνευσμένο από κάτι που διάβασα για ένα τελετουργικό στη Μαδαγασκάρη. Δεν πολυσυμβαίνει πια και τόσο συχνά, γιατί είναι πολύ ανατριχιαστικό: ξεθάβουν πτώματα κάθε επτά χρόνια, τα ντύνουν με καινούρια ρούχα και χορεύουν μαζί τους πριν τα επιστρέψουν στους τάφους. Δε νομίζω ότι συμβαίνει και τόσο συχνά πια...

Ελπίζω να μη συμβαίνει τόσο συχνά πια!

Ναι, είναι πολύ παλιό έθιμο και αυτή η τελετή λεγόταν “The Turning Of The Bones” (σ.σ: Famadihana όπως την αποκαλούνε στο νησί). Ξεκίνησα να γράφω αυτό το τραγούδι με αντικείμενο την αναζωπύρωση μιας ερωτικής σχέσης, αλλά αμέσως μετά συνειδητοποίησα ότι έγραφα και για τους Arab Strap που είχαν επανασυνδεθεί! Και με το που έγραψα το στίχο “I don’t give a fuck about the past”, καταλήξαμε αμέσως στο ότι αυτό θα ήταν το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Νομίζω το θέμα του είναι και το σεξ, είναι και οι Arab Strap, χα!

Και πάλι όμως ο δίσκος συνεχίζει με μια πολύ ακριβή απεικόνιση μιας φέτας ζωής: το “Another Clockwork Day” μιλάει για τον αυνανισμό, κι αυτό όλοι και όλες το κάνουμε…

Σωστά, λίγο πολύ έτσι φαντάζομαι!

…και ταυτόχρονα έχει μια πολύ τρυφερή πτυχή. Θέλω να πω, έχετε γράψει πολύ για το σεξ, το “Packs of Three” μου έρχεται στο μυαλό όλως τυχαίως για κάποιο λόγο…

Αχαχαχχαχαχαχ, ω ναι!

…και ξαφνικά ακούγοντάς το, συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι αυτό μιλάει για την τεχνολογία τελικά. Ο πρωταγωνιστής του χρησιμοποιεί παλιές ψηφιακές φωτογραφίες της γυναίκας του για να αυνανιστεί με αυτές, πιξελιασμένες, με κακή ανάλυση - σε αντίθεση με το σήμερα, στο οποίο υπάρχει το διαδικτυακό πορνό, το OnlyFans, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναρωτιέμαι λοιπόν το εξής: όταν διαλυθήκατε το 2006, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η έκρηξή τους ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο. Πώς βιώσατε τη μετάβαση από μια διαφορετική εποχή δημιουργίας και επικοινωνίας της μουσικής σας σε αυτό που συμβαίνει σήμερα στο διαδίκτυο;

Βασικά νομίζω ότι όλα αυτά κινούνται κάπως αθόρυβα και πριν καν το καταλάβεις γίνονται ένα τόσο ουσιώδες κομμάτι της ζωής σου. Είναι αστείο αν το σκεφτείς: το 2006 που διαλυθήκαμε το Facebook ήταν μόλις στην αρχή του και δεν ήταν το τέρας που έχει γίνει, δεν υπήρχε Twitter, δεν υπήρχε Instagram - ο κόσμος θα νομίζει ότι ακόμα χρησιμοποιούμε το MySpace που είχαμε όταν διαλυθήκαμε τόσο καιρό πριν! Δεν μπορείς να τα αποφύγεις όλα αυτά - εγώ προσπάθησα να το κάνω για πολύ καιρό και το 2008 ή το 2009 νομίζω υπέκυψα και ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το Twitter. Δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν τελικά για καλό βέβαια! Έχει ανασχηματιστεί εντελώς το τοπίο, είναι αδύνατο να γράψεις για το οτιδήποτε χωρίς η διαδικτυακή εμπειρία να είναι μέρος αυτού του οτιδήποτε. Στο τελευταίο άλμπουμ έχουμε ένα τραγούδι, το “Bluebird”, που έχει ως θέμα του τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το Twitter…

Α, το “μπλε πουλί”! Σωστά! Τώρα που το λες...

Χα, ναι! Σε αυτό μιλήσαμε για το Twitter χωρίς να πούμε το όνομά του. Επίσης, στο νέο υλικό το οποίο δουλεύουμε υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται “Ataraxia”, βασισμένο στον Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο και στην πεποίθησή του ότι δεν χρειαζόμαστε υλικά αγαθά και σεξ και όλα αυτά τα πράγματα, αλλά την πίστη στους ανθρώπους και μόνο! Είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι, το αγαπώ πολύ: ξεκινάει με το να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους διαδικτυακά και να ανακαλύπτεις ότι αυτό είναι αδύνατο, ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό, όπως και από την πολιτική στο διαδίκτυο. Είναι τόσο συνυφασμένη με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι τους. Από μία άποψη, είναι καλό που ο κόσμος ασχολείται παραπάνω με την πολιτική κι αυτό έχει να κάνει και με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ταυτόχρονα όμως έχει διαιρέσει τον κόσμο τόσο πολύ γιατί είναι πια τόσο εύκολο να μαλώνεις με τους άλλους! Το πρόβλημα με την ανθρώπινη φυλή είναι ότι όταν δίνεις στα μέλη της την επιλογή της ανωνυμίας, αυτά γίνονται μπάσταρδοι! Ας πούμε, η κακοποίηση που δέχονται οι γυναίκες διαδικτυακά είναι απολύτως φρικτή και αισχρή. Υπάρχει μια κοπέλα που ξέρω και που τραγουδούσε μαζί μου χρόνια πριν και ο χείμαρρος κακοποίησης που δέχεται είναι απίστευτος. Και το χειρίζεται καλά, δεν το δέχεται, τους κράζει, τους μπλοκάρει, τους μπανάρει… αλλά και πάλι είναι απολύτως αποκαρδιωτικό να βλέπεις την ένταση και την διάρκεια της επίθεσης που δέχεται. Οι άντρες αυτοί δεν θα τολμούσαν να τα πουν αυτά τα πράγματα σε άλλους άντρες! Αυτή είναι νομίζω η μεγαλύτερη αποκάλυψη για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα τελευταία δέκα χρόνια απ' όταν οι Arab Strap διαλύθηκαν - κι αυτό που έχουν ανακαλύψει για την ανθρώπινη φύση δεν είναι καθόλου καλό!

Δεν ξέρω αν το ανακάλυψαν ή αν το έκαναν πιο εμφανές. Αυτά πάντα συνέβαιναν, απλά είναι πιο εύκολο να τα κάνεις τώρα - συν το ότι βοηθάει και η ανωνυμία.

Ναι, τώρα παρέχουν μια πλατφόρμα στην οποία όλοι οι ρατσιστές και οι μισογύνηδες μπορούν εύκολα να μαζευτούν αντί να βρεθούν σε ένα κλειστό δωμάτιο και αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό. Ξέρεις, έχω μια κόρη η οποία είναι εννιά χρονών και ήδη έχει υπερεκτεθεί σε όλο αυτό το περιβάλλον. Κάνει ρυθμική και χορό και χθες μου έδειξε πόσο ψηλά μπορεί να κλοτσήσει, το πόδι της φτάνει πια πάνω από το κεφάλι της! Και της είπα ότι θα έπρεπε να ξεκινήσει καράτε, γιατί αν μπορεί να το κάνει αυτό στα εννιά της, στα δεκαπέντε της θα είναι φονική μηχανή! Και αν το κάνει αυτό, εγώ τότε θα είμαι στο σπίτι ήσυχος γιατί θα ξέρω ότι αν κάποιος πάει να της κάνει κακό, θα τον σπάσει στο ξύλο. Οπότε προσπαθώ να την ωθήσω στο καράτε, γιατί ο κόσμος είναι εχθρικό μέρος για εσάς τις γυναίκες!

Πολλά μπορώ να πω ως γυναίκα πάνω στο θέμα. Αλλά από την άλλη, όλα αυτά στο διαδίκτυο είναι μεν ανατριχιαστικά, πλην όμως η ενημέρωση που σου παρέχουν είναι απίστευτη. Αυτά που συμβαίνουν στο Ιράν με τα χιτζάμπ στη φωτιά δεν θα τα μαθαίναμε και δεν θα μπορούσαμε να τα υποστηρίξουμε αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δίκιο έχεις, ειδικά σε χώρες σαν αυτές, στις οποίες το Κράτος ελέγχει τα μέσα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να υφίσταται διαρκώς κυρώσεις από την κυβέρνηση. Κάνουν καλή δουλειά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και εκεί και στην Ουκρανία, δίνουν πληροφορίες από την πηγή. Σίγουρα από αυτή την άποψη επιτελούν σημαντική λειτουργία, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό δικαιολογεί όλα τα άλλα! Όμως προφανώς δεν τα αντιπαθώ και τόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί ήμουν στο Twitter σήμερα και παραπονιόμουν για τα πολιτικά, όπως κάνω συχνά! 

Κάπου είχα διαβάσει ότι όλα τα τραγούδια των Arab Strap τα πρώτα δέκα τους χρόνια ήταν αυτοβιογραφικά, εκτός από ένα. Ποιο είναι αυτό;

Χαχαχαχαχαχαχ! Δε σου λέω! Κανείς δεν το ξέρει, εκτός από τον Malcolm!

Καλά, θα ρωτήσω κάποτε εκείνον στο μέλλον! Θα ρωτήσω όμως κάτι άλλο: πως αποφάσισες να το γυρίσεις από την αυτοβιογραφία στη μυθοπλασία ή ίσως και να τα συνδυάσεις;

Χμμ…Φαντάζομαι ότι είναι εκείνη η παλιά παροιμία που λέει ότι όσο γερνάω, τόσο λιγότερο ενδιαφέρουσα γίνεται η ζωή μου. Κι αλήθεια είναι: τώρα είμαι μεσήλικας, έχω παιδιά, έχω μια μακροχρόνια σχέση - καμία σχέση με όλα τα παλιά τραγούδια των Arab Strap που είχαν ως θέμα το να βγαίνεις έξω και να ξεφτιλίζεσαι και να κάνεις πολλά λάθη! Σκέψου ότι όλα τα τραγούδια της πρώτης δεκαετίας των Arab Strap είχαν ως θέμα τους εμένα να είμαι ένας γαμομαλάκας, αχαχαχαχ! Έχω την ελπίδα ότι δεν είμαι μαλάκας πια, αν και σίγουρα κάποιοι άνθρωποι θα σου έλεγαν το αντίθετο. Απλά νομίζω ότι περισσότερο με ενδιαφέρει πια να γράφω για τα πράγματα από διαφορετικές προοπτικές. Αυτό ήταν κάτι που αναπτύχθηκε αφού διαλυθήκαμε και αφού κάναμε δίσκους με άλλους ανθρώπους. Είναι μια ουσιαστική, ωραία πρόοδος. Ειδικά στην περίπτωση των Arab Strap δεν ήθελα να γράψω τραγούδια τα οποία θα ήταν ξεκάθαρα αυτοβιογραφικά όπως κάναμε παλιά, αυτό το έχω ήδη κάνει. Οι παλιοί μας δίσκοι δεν θα πάνε πουθενά, αν θες να ακούσεις την πρώτη περίοδο των Arab Strap, αυτή θα είναι πάντα εκεί. Νομίζω όμως ότι είναι σημαντικό το ότι επανενωθήκαμε και ότι δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε τον τρόπο με τον οποίο παίζαμε μουσική τότε και το στυλ που είχαμε τότε. Δεν ξέρω, απλά όπως το βλέπω, όσο μεγαλώνουμε μας ενδιαφέρουν διαφορετικές προοπτικές. Στο τελευταίο άλμπουμ υπάρχει ένα τραγούδι, το “Kebabylon”, που μιλάει για κάτι που δεν έχω βιώσει ποτέ. Ποτέ δεν έχω καθαρίσει τους δρόμους το πρωί, ωστόσο διάβασα ένα κεφάλαιο σε ένα βιβλίο για τους ανθρώπους αυτούς και το βρήκα συναρπαστικό. Είναι αυτό το είδος των ανθρώπων στην κοινωνία που δεν τους σκεφτόμαστε και αγάπησα την ιδέα ότι αυτοί ήταν εκεί για να καθαρίσουν το χάλι μας και να κρύψουν τα μυστικά μας στις 6 το πρωί - και ούτω καθ’ εξής. Οπότε, όταν αντιμετωπίζω κάτι σαν αυτό, που να με ενδιαφέρει, μιλάω για αυτό, αλλά ταυτόχρονα δίνω και τη δική μου προοπτική τελικά. Γιατί εν τέλει μιλάω για αυτούς τους ανθρώπους που φυλάνε τα δικά μου μυστικά μου και κρύβουν τα δικά μου στραβά! Πάντα για τον εαυτό σου γράφεις, απλά βρίσκεις διαφορετικούς τρόπους για να το κάνεις!

Φοβάσαι ποτέ όταν γράφεις ένα τραγούδι με τη δική σου προοπτική για κάτι που δεν έχεις βιώσει ποτέ, ότι δεν θα το δικαιώσεις; 

Χμμ... συνήθως είμαι προσεκτικός, δεν είναι και κάτι που το κάνω συνέχεια oύτως ή άλλως. Στην περίπτωση του “Kebabylon”, κάποια κομμάτια τα πήρα αυτούσια από τις συνεντεύξεις αυτών των ανθρώπων που διάβασα. Δεν ξέρω αν κάποιος θα αναγνώριζε τον εαυτό του σε αυτό το κομμάτι, δεν ξέρω αν πραγματικά θα έδινε σημασία αν το άκουγε! Σίγουρα υπάρχει μια ευθύνη - υπάρχει ένα νέο τραγούδι το οποίο προσπαθώ να δουλέψω στο νέο άλμπουμ. Έχει ως θέμα μια φουκαριάρα που βρέθηκε νεκρή φέτος στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο μετά από δύο χρόνια και κανένας δεν έκανε τίποτα γι' αυτό, η αστυνομία αγνοούσε τους γείτονές της που την έψαχναν, είναι μια πραγματικά φρικτή ιστορία. Δεν το έχω τελειώσει ακόμα με τον σωστό τρόπο - κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις με τον σωστό τρόπο. Υπάρχει μια ευθύνη και ένας σεβασμός και πρέπει να βεβαιωθείς ότι είσαι ικανοποιημένος με αυτό που έκανες. Ίσως να το ξαναπιάσω, δεν ξέρω, αλλά αυτές τις ιστορίες θα τις κρατούσα πολύ αόριστες και δεν θα ήμουν πολύ συγκεκριμένος για παν ενδεχόμενο - δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τις λεπτομέρειες ακριβώς. Θα το δω. Αλλά ναι, σίγουρα υπάρχει μια ευθύνη και πρέπει να είσαι προσεκτικός.

Η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε με τον Malcolm έχει αλλάξει μετά από δεκαέξι χρόνια;

Ουσιαστικά όχι. Εννοώ ότι η τεχνολογία έχει αλλάξει, αλλά εμείς γράφουμε ακόμα με τον ίδιο τρόπο, στέλνοντας ο ένας στον άλλο πράγματα. Τον παλιό καιρό ο Μalcolm θα μου έδινε μια κασέτα με τρία-τέσσερα κιθαριστικά μέρη, θα την έπαιρνα σπίτι και θα προσπαθούσα να δουλέψω με αυτά, να παίξω ίσως κάποια ντραμς πάνω σε αυτά… Και τώρα το ίδιο κάνουμε, απλά μου στέλνει ένα mp3 και την δουλειά αυτή θα την κάνω στον υπολογιστή. Τώρα μάλιστα που το σκέφτομαι, η πολλή δουλειά στο “As Days Get Dark” είχε γίνει πριν μπούμε στο στούντιο, πάρα πολλά είχαν γραφτεί και αποφασιστεί και προβαριστεί από πριν, ενώ παλιά συχνά θα μπαίναμε στο στούντιο, θα παίζαμε το τραγούδι δυο φορές, θα το έπαιρνα μετά σπίτι να το δουλέψω και αυτό θα το χρησιμοποιούσαμε τελικά στο άλμπουμ! Περνάγαμε πολύ παραπάνω καιρό στο σπίτι δουλεύοντάς τα κομμάτια τότε. Η τεχνολογία είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο προχωρημένη τώρα σε σχέση με το πως ήταν όταν διαλυθήκαμε. Όλα αυτά τα πράγματα που δεν μπορούσαμε να τα πληρώσουμε για να τα κάνουμε είναι τώρα πρακτικά δωρεάν! Είχαμε δοκιμάσει και θελήσει να χρησιμοποιήσουμε πιο πολλά ηλεκτρονικά μέρη στα 90’s και στις αρχές των 00’s, αλλά αυτός ο εξοπλισμός κόστιζε πολλά χρήματα τότε. Τώρα είναι πρακτικά δωρεάν το να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι το σήμερα είναι μια πολύ καλύτερη εποχή για να κάνεις μουσική, η τεχνολογία είναι φανταστική!

Γιατί “Here Comes Comus!” και όχι Here Comes... Dionysus ή Βacchus ή Pan!;

Ο Κώμος ήταν πολύ συγκεκριμένα ο θεός της υπερβολής. Οι παλιές αυτές ιστορίες έχουν σίγουρα έναν θεό για τα πάντα! Και προφανώς αυτός ήταν ο τρόπος για να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους - ο κόσμος συμπεριφερόταν τόσο άσχημα που έπρεπε να βρει έναν θεό για να εξηγήσει το γιατί το έκανε αυτό! Απλά το βρήκα αστείο που ήταν τόσο συγκεκριμένος  - δεν είναι σαν τον Βάκχο ή τον Διόνυσο όπως λες. Είναι ακριβώς για τις φορές που σπρώχνεις τον εαυτό σου πέρα από τα όριά του και γίνεσαι στουπί. Υπάρχει έναν πίνακας που τον έχουμε στο οπισθόφυλλο του δίσκου (σ.σ. μιλάει για “Το Βασίλειο του Κώμου" του Λορέντσο Κόστα): όλοι είναι εντελώς μα εντελώς μεθυσμένοι, ο Βάκχος απλά περνάει καλά και γιορτάζει, αλλά ο Κώμος έχει γίνει τύφλα και είναι εκτός ελέγχου! Είναι αυτές οι φάσεις που έχεις πέσει με τα μούτρα μέσα στον εμετό σου, που κάποτε τις θεωρούσα τέλειες, αχαχαχχ!

Αν μπορέσω να έρθω στη συναυλία στην Αθήνα, με έχουν προειδοποιήσει ότι μιλάς πολύ στις συναυλίες σας…

Α, αλήθεια δεν το κάνω αυτό πια! Πλάκα-πλάκα, κάναμε ένα ακουστικό σόου δυο ή τρεις βδομάδες πριν στη Σκοτία σε ένα μικρό δωμάτιο και παίζαμε πολύ ήσυχα, οπότε ένιωσα την ανάγκη να αλληλεπιδράσω με τον κόσμο στο δωμάτιο λίγο παραπάνω... οπότε ναι, πραγματικά μιλάω πολύ σε τέτοιου είδους συναυλίες! Αλλά στην πραγματικότητα γενικά δεν μιλάω πια πολύ. Σήμερα είμαι επικεντρωμένος στη setlist, οπότε μην ανησυχείς, δεν θα πληρώσεις εισιτήριο για να με ακούσεις να φλυαρώ, αχαχαχ!

Η ερώτηση αλλού πήγαινε βασικά - έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις κάποιον μονόλογο και να τον ερμηνεύσεις αντί να παίξεις μουσική σε συναυλία;

Ναι… έκανα ένα spoken word άλμπουμ χρόνια πριν και ναι... πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο με διηγήματα. Όλοι όμως γράφουν βιβλία τώρα, υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία εκεί έξω και το να δημοσιεύσεις ένα βιβλίο σήμερα δεν φαίνεται να είναι το μεγάλο γεγονός που ήταν κάποτε. Όλοι το κάνουν, κυριολεκτικά πας στο σούπερ μάρκετ και έχει βιβλία στα ράφια! Δεν είμαι τόσο ενθουσιασμένος με τα βιβλία όσο ήμουν κάποτε, αλλά ίσως μια μέρα… Νομίζω αφού βγάλουμε το επόμενο άλμπουμ των Arab Strap θα ξαναδοκιμάσω να πιάσω το γράψιμο. Αν και εδώ που τα λέμε κάθε Πρωτοχρονιά λέω ότι “φέτος θα το κάνω οπωσδήποτε” και τελικά δεν το κάνω ποτέ!

Μήπως να το γύρναγες στο stand up comedy;

Αχαχαχχαχαχαχαχαχ! 

Και το λέω γιατί τα τραγούδια σας είχαν ανέκαθεν μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση χιούμορ και ειρωνείας…

Δεν νομίζω ότι θα το κατάφερνα αυτό. Ίσως μόνο αν το ενσωμάτωνα στη μουσική μου, αλλά από μόνο του μου είναι τρομακτικό, δεν θα το κατάφερνα νομίζω. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Όπως σου είπα, μετά τον επόμενο δίσκο των Arab Strap θα ψάξω να κάνω κάτι διαφορετικό, οπότε... ίσως. Ίσως.

Για τέταρτο ήταν η συνέντευξη και έχει περάσει μισάωρο, οπότε θα κλείσω με την κλασική ερώτηση: τι θα μας παρουσιάσετε στην Αθήνα;

Ω γαμώτο, ούτε που το κατάλαβα! Θα είναι σίγουρα ένα σετ χωρίς απολύτως καμιά κουβέντα μεταξύ των τραγουδιών (γέλια εκατέρωθεν)! Δεν είμαι σίγουρος, δεν έχουμε βγάλει σετ-λιστ ακόμα, αλλά πιθανότατα θα είναι 6-7 τραγούδια από το νέο άλμπουμ και κάποια από τα παλιά αγαπημένα. Υπάρχουν πολλά παλιά τραγούδια που μας αρέσει ακόμα να τα παίζουμε, κυρίως τα πιο δυνατά, νομίζω τα παίζουμε καλύτερα. Αλλά και άλλα παλιά κομμάτια των Arab Strap, όπως το “New Birds” που ακόμα το παίζουμε, το “Girls of Summer” που το ξαναπιάσαμε πρόσφατα… Νομίζω η τελευταία φορά που παίξαμε ήταν τελικά μια πολύ ήσυχη συναυλία, καθώς τότε περνάγαμε μια περίοδο πολύ αργή και ήρεμη… ε αυτό δεν συμβαίνει πια! Δεν είμαστε αργοί και ήρεμοι πια, χχαχ!

Οι Arab Strap εμφανίζονται στο Gagarin 205 την Κυριακή 30 Οκτωβρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.