Arto's art of noise
Βρέθηκα με τον Arto Lindsay σε ένα μικρό ξενοδοχείο των Εξαρχείων λίγο πριν τη συναυλία που θα έδινε στο "House of art", όπου μας άφησε πραγματικά άφωνους, τόσο λόγω της δυνατής του σκηνικής παρουσίας, όσο και λόγω των δυο εξαιρετικών και παλαίμαχων μουσικών που τον συνόδευαν (ο ένας μάλιστα έπαιζε στους ιστορικούς Living Colour).
- Κύριε Lindsay θα επιχειρήσω να μην σας κουράσω, ευελπιστώντας αυτή η συνάντηση μας να μην είναι η τελευταία αλλά να υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον που θα μπορέσουμε να έχουμε και περισσότερο χρόνο.
Arto : Θα προσπαθήσω να σας καλύψω στο μέτρο του δυνατού!
- Πόσο μακριά πιστεύετε είμαστε απο τις ημέρες των DNA και όλης της πρωτοποριακής "άγριας" σκηνής της Νέας Υόρκης;
Arto : Όπως γνωρίζετε αυτή η σκηνή άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα και ώς αντίδραση απέναντι στον καταχρηστικό όρο "new wave" ο οπoίος είχε γίνει καραμέλα στο στόμα των ανθρώπων των Μ.Μ.Ε. αμέσως μετά το punk! Θέλαμε να αποστασιοποιηθούμε από όλο αυτό τον mainstream συρφετό που νιώθαμε πως μας έπνιγε. Είναι καλό επίσης να γνωρίζει ο κόσμος το ότι στην αρχή δεν ξέραμε καν να χρησιμοποιούμε τα μουσικά όργανα. Σιγά σιγά αρχίσαμε να εξοικειωνόμαστε με αυτά και να ασχολούμαστε περισσότερο σε βάθος, ενώ ταυτόχρονα το ενδιαφέρον μας στράφηκε και γύρω από άλλα κινήματα τέχνης.
- Οι Sonic Youth ασχολήθηκαν στην πρώτη τους περίοδο με συνεργασίες όπως, με τον Glenn Branca, πρωτοποριακό συνθέτη που εκείνη την περίοδο παρουσίαζε τις περίφημες συμφωνίες για ηλεκτρικές κιθάρες. Εσείς είχατε μαζί τους κάποια συνκαλλιτεχνική σχέση;
Arto : Η αλήθεια είναι πως παρ' ότι οι Sonic Youth ήταν ήδη απο τα τέλη του 70 σε επαφή με τον Branca, δεν είχαν την πρώτη τους ηχογράφηση παρά το 1982 και κατά συνέπεια, πέρα από το ότι ήταν το "νέο αίμα" σε αυτή τη σκηνή, δεν ήταν απο την αρχή μέρος της και ήρθαν πιο μετά σε ουσιαστική επαφή μαζί της.
- Σας είδα πρόσφατα - μιας και ασχολούμαι αρκετάμε με το σινεμά - σε ντοκιμαντέρ, πάνω στο τελευταίο κύμα της μόδας στις βρετανικές - τι περίεργο αλήθεια! - μουσικές εφημερίδες. Αναφέρομαι βέβαια στη νεο - no wave σκηνή της Ν. Υόρκης με συγκροτήματα όπως οι Liars.
Arto : Αν θυμάστε στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είχα την ευκαιρία να στηρίξω κριτικά τη σκηνή αυτή. Οι Liars είναι ένα απο τα συγκροτήματα τα οποιία μου έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση και η αλήθεια είναι πως παρ' ότι δεν κάνουν κάτι ριζοσπαστικά καινούργιο, είναι μια μπάντα που έχει να πει πολλά και τώρα και στο μέλλον!
- Ναι μα από την άλλη μεριά, τα περισσότερα σύνολα είναι ουσιαστικά σε αυτό το παιχνίδι κυρίως για τη φήμη και για τα χρήματα! Πάντως συμφωνώ μαζί σας για την περίπτωση των Liars (οι οποίοι έρχονται σύντομα και για συναυλίες στην Ελλάδα από την clipart την ελπιδοφόρα εταιρεία παραγωγής η οποία έφερε τον Lindsay και φέρνει ακόμα μπάντες όπως οι Acid Mother Temple!) καθώς με όλες τους τις αντιφάσεις είναι ίσως ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχει να δείξει αυτή η σκηνή.
Arto : Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως όσο μεγαλώνουμε δεν πρέπει να είμαστε επικριτικοί απέναντι σε όσα κάνουν οι νεότεροι γιατί ούτως ή άλλως, οι νεώτεροι πάντοτε υποπίπτουν σε αντιφάσεις (και από αυτό δεν διαχωρίζω ούτε την δική μου γενιά), οπότε καλό είναι να μην είμαστε αυστηροί με τους νέους και όταν νιώθουμε πως κάτι μας "πνίγει" ας αναλογιζόμαστε τα δικά μας λάθη.
- Arto, από ό,τι γνωρίζω διαμένεις μόνιμα στην Βραζιλία αυτό τον καιρό. Στο ισπανικό φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής Sonar πριν από δύο χρόνια είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση σου, ενώ δίπλα ακριβώς έπαιζαν οι Pet Shop Boys. Η μουσική σου τότε όπως και στις νεότερες δουλειές σου ήταν συγκλονιστική, με τη σύγχρονη ηλεκτρονική και pop μουσική να αναμιγνύεται ξεχωριστά με τη βραζιλιάνικη μουσική παράδοση και να δημιουργεί ένα πλούσιο αποτέλεσμα. Μένεις επίσης στη Βραζιλία. Tι έχεις να μας πεις γι αυτό το συνδυασμό;
Arto : Από ό,τι σου είπα και πιο πριν είναι σημαντικό να μην κατηγορούμε τους νεότερους. Αυτό σημαίνει πως οι ίδιοι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κινούμαστε σε δημιουργικά πλαίσια και να ανανεώνουμε τις φόρμες μας. Κάτι τέτοιο είναι για μένα τόσο η εγκατάσταση στη Βραζιλία όσο και η ανάμειξη μου με τη βραζιλιάνικη μουσική. Ένα παιγνίδι ανανέωσης και δημιουργίας στην ωριμότητα μου.
- Ή αλήθεια είναι πως ο παλιός μου γνώριμος Δημήτρης Παγουλάτος μου έλεγε στα τέλη της δεκαετίας του 80 πως υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες διαφορετικά είδη Βραζιλιάνικης μουσικής και μου φαίνεται πως δεν είχε άδικο!
Arto : Όχι δεν είχε άδικο! Είναι αυτή η σύμμειξη ευρωπαϊκού, αφρικανικού και ινδιάνικου, αυτό που κάνει αυτή τη μουσική τόσο ξεχωριστή δίπλα στο αναμφίβολο γεγονός πως η βραζιλιάνικη κοινωνία είναι μία από τις πιο ανοικτές πολυπολιτισμικές κοινωνίες απο πάρα πολύ παλιά.
- Έχετε δυσκολία στο να παράγετε τη μουσική σας εκεί; Εννοώ, πως σε μια χώρα όπου ο πλούτος των λίγων συναγωνίζεται τόσο εύκολα τη φτώχεια των πολλών, ίσως να μήν υπάρχουν τόσο εύκολα διαθέσιμα τα κατάλληλα μηχανήματα για τη σωστή αναπαραγωγή του ήχου ή τα κατάλληλα στούντιο.
Arto : Και όμως! Δεν συμβαίνει αυτό γιατί υπάρχει τόση πολλή και μεγάλη παραγωγή μουσικής ώστε τα τοπικά παραρτήματα των μεγάλων εταιρειών καθώς και οι μικρότερες βραζιλιάνικες εταιρείες έχουν πάντα πολύ καλούς τεχνικούς και μηχανήματα.
- Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Arto : Όπως θα παρατηρήσεις και στη συναυλία μου η μουσική που δουλεύω είναι η μουσική που θα ενσωματώνει περισσότερο στοιχεία πιο "τραχιά"! Ο παλιός καλός θόρυβος! Όμως ταυτόχρονα θα συνεχίσω να πειραματίζομαι με τις καθαρά βραζιλάνικες φόρμες και ρυθμούς. Αυτή η μουσική έχει κάτι πάρα πολύ ειλικρινές!
- Τι γνώμη έχετε για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών; Πως σας φαίνεται όλη αυτή η ακροδεξιά στροφή;
Arto : Είμαι πεπεισμένος πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι αντιστάσεις υπάρχουν απλά είναι τέτοιος ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα των media που είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει η αλήθεια απο το ψέμα. Επίσης είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στις πολιτείες, ανάμεσα στα παράλια. Αυτοί είναι που ψηφίζουν τον Bush. Είναι οι άνθρωποι που ενώ δεν είναι πλούσιοι, παρ' όλα αυτά έχουν ό,τι θέλουν και με τίποτα δεν θέλουν να νιώσουν πως θα το χάσουν!
- Μια τελευταία ερώτηση Arto, είναι μια ερώτηση που την κάνω πάντα σε όσους συνεντευξιάζομαι. Τι πιστεύεις για την αγάπη;
Arto : Για τη αγάπη; Μα ακόμα τρέχουμε με τις ταχύτητες της αρχικής της έκρηξης!
