Οι Last Drive και οι φίλοι τους

Το να μπεις στη διαδικασία να αναλύσεις τους λόγους για τους οποίους οι Last Drive είναι ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα της ελληνικής μουσικής ίσως και να είναι περιττό. Οι λόγοι αυτοί θα παρουσιαστούν ζωντανά από το ίδιο το συγκρότημα και τους φίλους του, τη Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου στη σκηνή του Fix Factory of Sound, σε μια εμφάνιση με αφορμή τα 30 χρόνια των Last Drive. To mic.gr έθεσε πέντε ερωτήσεις σε δυο από τους φίλους των Last Drive, που θα ανεβούν μαζί τους στη σκηνή: τον Ασκληπιό Ζαμπέτα (The Mushrooms, Τρύπες) και τον Μπάμπη Παπαδόπουλο (Τρύπες). Ο πρώτος τις απάντησε ξεχωριστά, ο δεύτερος με ένα ενιαίο κείμενο.

Ασκληπιός Ζαμπέτας

Πώς προέκυψε αυτή η on stage επερχόμενη συνεργασία με τους Last Drive; Ποιό είναι το στοιχείο που σας είλκυσε, ώστε να λάβετε μέρος σε αυτή τη γιορτή/επέτειο;
Με τους Last Drive μας ενώνει μια παλιά φιλία από την εποχή ακόμα που έπαιζα στους The Mushrooms. (Τo "The" το θεωρούσε απαραίτητο ο φίλος μου ο Pluto). Mε το που μου πρότειναν λοιπόν να πάρω μέρος στο live στη Θεσσαλονίκη, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθώ με παλιούς και καλούς φίλους. Επίσης θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό που αυτή η μπάντα συνεχίζει να παίζει και να βγάζει καλή μουσική. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που αξίζει να το γιορτάζουμε όλοι μας!

Πόσο διαφορετικό είναι το να παίζεις ζωντανά μουσική ως μέλος του δικού σου (σπουδαίου) συγκροτήματος από το να παίζεις ζωντανά μουσική ως "φίλος" ενός άλλου (σπουδαίου) συγκροτήματος; Πώς προσεγγίζετε τη μουσική σε κάθε περίπτωση;
Ξεκίνησα να παίζω από την ανάγκη να μοιράζομαι με τους φίλους μου τα υπέροχα και πρωτόγνωρα συναισθήματα που μου δημιουργούσε η μουσική. Ευτυχώς οι φίλοι μου είναι περισσότεροι από τα μέλη μιας μπάντας. Σίγουρα είναι διαφορετικό όταν παίζεις με τη μπάντα σου τα κομμάτια που έχετε φτιάξει από κοινού και σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο για σένα. Σ' αυτό το δρόμο όμως χρειάζεσαι συνοδοιπόρους. Και είναι υπέροχο όταν τους βρίσκεις και μαθαίνεις και τις δικές τους μυστικές διαδρομές.

Μετά τη σημαντική πορεία του καθενός τόσα χρόνια, πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες υπό τις οποίες λαμβάνει χώρα η καλλιτεχνική δημιουργία; Τι ονειρευόσαστε τότε και τι τώρα;
Για να υπάρχει καλλιτεχνική δημιουργία πρέπει να υπάρχει φλόγα και πάθος στη καρδιά. Να το νιώθεις σαν ανάγκη. Όσο λοιπόν και να μεταβάλλονται οι εξωτερικές συνθήκες, εφόσον αυτή η εσωτερική φωτιά καίει, δεν νομίζω ότι αλλάζει τίποτα πραγματικά. Το όνειρο μένει πάντα το ίδιο. Είναι το "πάρτυ που δε τελειώνει ποτέ". Δυστυχώς κάποιοι καλοί φίλοι έχουν εγκαταλείψει το σκάφος και μας λείπουν!

Μπάμπης (Παπαδόπουλος) αποκλειστικά και Ασκληπιός (Ζαμπέτας) κατά το ήμισυ υπηρέτησαν το ελληνόφωνο ροκ. Θεωρείτε ότι η επιτυχία των αγγλόφωνων Last Drive έβλαψε την υπόθεση ελληνικός στίχος;
Δεν νομίζω ότι η επιτυχία των Last Drive απέτρεψε μπάντες να χρησιμοποιήσουν ελληνικό στίχο. Άλλωστε η πορεία μας με τις Τρύπες απογειώθηκε την εποχή περίπου που είχαν σταματήσει να παίζουν οι Last Drive. Πιστεύω ότι ο βασικός λόγος για να διαλέξει μια μπάντα τι στίχο θα χρησιμοποιήσει (ελληνικό ή αγγλικό ή ό, τι άλλο), είναι το τι θα εξυπηρετεί καλύτερα το στυλ της μουσικής που γουστάρουν να παίξουν. Για παράδειγμα, δεν έχω ακούσει καμιά μπάντα να παίζει ρεμπέτικα με αγγλικό στίχο. Ωπ! μήπως είναι ωραία ιδέα;

Ποιά είναι τα τρία αγαπημένα σας τραγούδια των τιμώμενων;
Ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Last Drive είναι το "Blood Nirvana". Εκτός από το γαμάτο ήχο που κατάφεραν να γράψουν στο συγκεκριμένο LP, έχουν καταφέρει να με εκφράσουν απόλυτα για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που κυκλοφόρησε. Τώρα, για το ποια συγκεκριμένα τρία κομμάτια είναι τα αγαπημένα μου, θα το κρατήσω για έκπληξη για το live .

Μπάμπης Παπαδόπουλος

Πολλά σχήματα ξεκινήσαμε μαζί στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ας μην αναφέρω ονόματα, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω κάποιο και αυτό θα είναι άδικο.

Πάντα υπήρχε η κόντρα, για άλλους στα σοβαρά, για άλλους στα αστεία (κι εγώ ανήκω στους δεύτερους) αν θα πρέπει να τραγουδάμε στα ελληνικά ή στα αγγλικά... αν η Θεσσαλονίκη είναι καλύτερη από την Αθήνα... κλπ, κλπ. Αστεία πράγματα, δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν παιδιά που με αγάπη, μεράκι, πάθος και κόπο καταφέρανε να εκφραστούν, να πραγματοποιήσουν έστω και για λίγο τα όνειρά τους, να νιώσουν το δέσιμο και την συντροφικότητα μιας μπάντας, να χαρούν, να γλεντήσουν, να πικραθούν, να ξαναφιλιώσουν. Να ζήσουν, δηλαδή... Πολλοί παραμένουν, πολλοί τα παράτησαν κι άλλοι έφυγαν από την ζωή παλεύοντας για ένα όνειρο που τελικά τους κατάπιε. Δεν έχει σημασία. Από όλους μαζί χτίστηκε αυτό που υπάρχει σήμερα. Και το καλό και το κακό.

Οι Last Drive κατάφεραν να κρατήσουν την σχέση τους ζωντανή μετά από 30 χρόνια. Για όποιον γνωρίζει τον κόπο που απαιτεί κάτι τέτοιο, αξίζει να γιορταστεί διπλά.

Για εμάς, που αυτό μάθαμε να κάνουμε καλύτερα στην ζωή μας είναι να είμαστε στη σκηνή και να παίζουμε μουσική, αυτός είναι ο τρόπος που ξέρουμε να το γιορτάζουμε.

Γι' αυτό, με χαρά θα συμμετέχω. Γι' αυτό, και για τους φίλους που δεν θα είναι εκεί. Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.