Blue and gold, but no grey

"Ποτέ δεν ήμασταν γκρίζοι. Στην πραγματικότητα είμαστε μια εξέγερση εναντίον της γκριζάδας. Γι'αυτό ονομαστήκαμε Band of Holy Joy. Είμαστε γαλάζιο. Είμαστε χρυσό. Είμαστε οτιδήποτε εκτός από γκρίζο. Υπάρχουν, ξέρεις, πολύ περισσότερα σ'αυτό απ'την τρέλα, τη θλίψη και την πίκρα. Είναι άγιο δίχως να είναι θρησκευτικό. Είναι σίγουρα πνευματικό. Υπάρχει πολύ cartoon σ'αυτά που γράφουμε. Πέρα απ'το ρεαλιστικό μα όχι απαραίτητα σουρεαλιστικό. Δεν υπάρχει λέξη στα eighties για να το περιγράψει. Μαγεία, ίσως. Μαγικό".

"Είμασταν φίλοι και μια μέρα αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια μπάντα. Έγραφα τραγούδια μ'ένα φίλο μου, μετά προστέθηκε ένας τρίτος και μετά άλλος ένας και σταδιακά αυξανόμασταν. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουμε να αυξανόμαστε, ο καθένας φέρνει κάτι, προσφέρει κάτι στη μπάντα. Ο καθένας προσφέρει κάτι απ'τον εαυτό του, πράγμα που βοηθάει στην εξέλιξη της μπάντας".

Μιλάει ο Johny Brown, εικοσιεπτάχρονος τραγουδιστής και σπίκερ των βρετανών Band of Holy Joy, μπάντας που ξεκίνησε το 1984 παίζοντας... τι μουσική είπες πως παίζετε Jonny;

"Είναι σαν φολκ μουσική αλλά όχι με την παραδοσιακή έννοια. Είναι τρελή, τρελή, τρελή, παράφρονη μουσική".

Αχά. Κι από πού επηρεάζεται αυτή τρελή, μη-παραδοσιακή μουσική;

"Απ'τη ζωή, ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Είναι φολκ αλλά είναι ξανασχηματισμένη, μιξαρισμένη με κάτι εντελώς καινούριο".

Πολύς ροκ κόσμος, είναι αλήθεια, τελευταία στρέφεται στη φολκ ψάχνοντας για έμπνευση. Με την ευκαιρία, ποια μουσική πιστεύεις ότι θα χαρακτηρίσει τα eighties;

"Δεν ξέρω, εσύ τι πιστεύεις; Θα μπορούσε να είναι το rap ή το hip-hop ίσως, δεν έχω ιδέα".

Οι οκτώ μονάδες της μπάντας που παίζουν, συν τοις άλλοις, τρομπέτες, βιολιά, ακορντεόν, επειδή παράγουν -τι άλλο;- αξιαγάπητο ήχο, έφτασαν στο απόγειο τους το 1987 με το lp More tales from the city στη μικρή Flim Flam Productions. Πήραν καλές κριτικές, έγιναν εξώφυλλο στο Melody Maker, έκαναν κι ένα φιλμάκι για την τηλεόραση, αλλά ο δίσκος δεν αγοράστηκε. Το ίδιο συνέβη και με το ζωντανό When stars came out to play που ακολούθησε. Οι ίδιοι χρεώνουν τη μικρή τους απήχηση καταρχάς στην εταιρεία τους...

"Κάναμε στοίβες συμβόλαια, μας υποχρέωσαν να βγάλουμε το live χωρίς πραγματικά να το θέλουμε. Ήταν εντελώς ανίκανοι, χωρίς φιλοδοξίες. Ξοδέψαμε χρόνια μαζί τους και δεν κάναμε τίποτα".

..και κατά δεύτερον στον αποκλεισμό τους απ'τα media.

"Οι άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να μας ακούσουν μας δέχτηκαν καλά και μας γούσταραν. Είμαι σίγουρος πως αν παιζόμασταν στο Radio 1 και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ακούσουν αυτή τη μουσική, θα μας γούσταραν. Δεν έχουμε το είδος του ήχου που οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να ακούν... Δεν ξέρω για την Ελλάδα, αλλά στην Αγγλία πρέπει να είσαι Bros ή Kylie Minogue, διαφορετικά δεν είσαι καλός και δεν ακούγεσαι. Είναι ψώνιο όταν είσαι fan των Bros, διαφορετικά είσαι σκατοϋπόνομος γιατί δεν υπάρχει σταθμός στην Αγγλία που να παίζει κάτι διαφορετικό. Οι πειρατικοί και underground σταθμοί παίζουν reggae και soul, που είναι καλά, αλλά πέρα απ'αυτά δεν υπάρχει τίποτα".

Τα ίδια σκατά και μεγαλύτερα είναι κι εδώ Johny, μην έχεις αμφιβολίες. Εσείς τουλάχιστον έχετε κι έναν John Peel. Όμως, να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Δεν προτιμάς να μη σας παίζουν καθόλου απ'το να σας παίζουν ανάμεσα στους Bros και τον Rick Astley;

"Θα προτιμούσα να μας έπαιζαν ενδιάμεσα, θα ήταν τέλεια, δε θα'ταν; Πιστεύω πως ο Rick Astley είναι καλύτερος απ'τους U2".

Γκχρμ, κάνω πως δεν το άκουσα. Ας αλλάξουμε θέμα. Το φαινόμενο των τελευταίων χρόνων είναι η πραγματοποίηση μεγάλων συναυλιών για καλούς σκοπούς. Θα παίζατε ας πούμε σε μια συναυλία για τα ανθρώπινα δικαιώματα;

"Αν μας το ζητούσαν, θα θέλαμε, αλλά... δεν ξέρω. Μερικές εμφανίσεις είναι σκέτη υποκρισία. Οι U2 για παράδειγμα (κάτσε να ακονίσω λίγο το φτυάρι. Γρουτς, γρουτς, εντάξει, συνέχισε - εκδ) γυρνάνε και φωνάζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αυτό είναι το μόνο που κάνουν. Θα ένοιωθα το ίδιο αν πήγαινα σε ένα ταχυδρομείο και έστελνα λεφτά σ'αυτούς που τα χρειάζονται".

Δε νομίζεις πως η μουσική μπορεί να επηρεάσει τις μάζες όπως παλιά στα sixties;

"Ναι, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη μουσική όπως οι U2 για παράδειγμα (γρουτς, γρουτς, γρουτς) 'ας θρέψουμε τον κόσμο' κλπ κι όλοι λένε, 'ο Bono, τι καλό παιδί, θέλει να θρέψει τους αφρικανούς', καλό σαν αφορμή αλλά ο πούστης έχει δέκα εκατομμύρια στην τσέπη του. Είναι σκατοάτομο. Δεν ξέρω. Ας σταματήσουμε να μιλάμε γι'αυτόν".

Το ίδιο πιστεύεις και για τον Sting;

"Ο πατέρας του Sting είναι ο γαλατάς μας. Είναι απ'το Newcastle και μας φέρνει γάλα. Πέραν τούτου δεν ξέρω τίποτα γι'αυτόν. Μισώ τους Police. Μ'αρέσει ο Jackson Browne αλλά προτιμώ περισσότερο eighties πράγματα. Ο Browne είναι περισσότερο forties και fifties. M'αρέσει αλλά δε μας έχει επηρεάσει. Μ'αρέσει το hip-hop. Παλιά άκουγα ό,τι υπήρχε στο ράδιο, David Bowie, T-Rex. Η μουσική μου εκπαίδευση οφείλεται στο ράδιο".

Η γνώμη σου για την ethnic music;

"Δεν ξέρω, συγγνώμη. Ακούω αφρικάνικη μουσική, αγαπάω τη reggae. Δεν την παίζουμε γιατί δεν είναι δική μας. Θα το κάναμε αν ήμασταν μαύροι".

Αρκετά μιλήσαμε για άλλους, ας γυρίσουμε στα τραγούδια σας. Τίτλοι σαν το 'Μην καρφώνεις μαχαίρια σε κεφάλια μωρών' δεν είναι λίγο τραβηγμένοι;

"Όχι, είναι ειλικρινείς. Κοίταξε, αν ζεις στην Αγγλία και πιάσεις μια εφημερίδα, βρίσκεις παντού ιστορίες σαν αυτή. Οι Άγγλοι τρελαίνονται να διαβάζουν τέτοιες ιστορίες για κακοποίηση παιδιών. Εντυπωσιάζονται από τέτοια πράγματα. Είναι θλιβερό αλλά έτσι είναι η ζωή. Τα τραγούδια μας βγαίνουν απ'αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, από τις εφημερίδες και αλλού, καθώς και από προσωπικές εμπειρίες".

Ακούγεσαι σα να σ'ενδιαφέρουν περισσότερο οι στίχοι, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το πολυμελές του συγκροτήματος.

"Η μουσική είναι πολύ σημαντική για ένα κομμάτι. Κάνουμε πολλά instrumental, όταν γράφουμε κομμάτια είναι σαν soundtracks. Έχουμε περάσει την ηλικία που οι στίχοι ήταν σημαντικοί και μπορούσαν να μας εντυπωσιάσουν` τώρα μετράει περισσότερο η μουσική. Όταν αισθάνομαι ευχαριστημένος ακούω χαρούμενη μουσική κι όταν αισθάνομαι λυπημένος ακούω λυπημένη μουσική. Η μουσική πρέπει να σε βοηθάει μ'αυτά τα συναισθήματα. Οι στίχοι δεν είναι τόσο σημαντικοί, είναι μόνο ένα μέρος του τραγουδιού".

Πρόσφατα το γκρουπ υπέγραψε στη Rough Trade και ήδη βγήκε ο πρώτος καρπός της συνεργασίας τους, το single Tactless. Υπάρχει και νέο lp έτοιμο αλλά...

"Το lp είναι έτοιμο αλλά δε θα κυκλοφορήσει πριν το Φεβρουάριο. Είναι κάπως διαφορετικό` έχουμε προοδέψει κάπως. Έχει κάποια σχέση με τη μυθολογία και πολύ ωραίο εξώφυλλο".

Δεν ξέρω αν η Rough Trade βλέπει στους Band of Holy Joy τους νέους Smiths, ελπίζω να μην έχουν την κατάληξη των Zounds που έβγαλαν ένα άλμπουμ και μερικά singles πριν εξαφανιστούν.

"Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι στη Rough Trade. Κάποιες μεγάλες εταιρείες όπως η CBS και η EMI μας πλησίασαν αλλά απορρίψαμε τις προσφορές τους. Μόνο αν ήμασταν εντελώς απελπισμένοι θα υπογράφαμε. Στη Rough Trade τα έχουμε και τα δύο. Υπογράψαμε σε μια εταιρεία που δουλεύει καλά, με καλή διανομή και καλλιτεχνικά είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε αυτό που θέλουμε".

Johny, δεν υπάρχει φόβος να γίνεται πιο εμπορικοί;

"Ηλίθια ερώτηση. Όχι, δε νομίζω πως θα λειτουργούσε. Δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά ριζική αλλαγή στην πορεία μας. Κάνουμε ό,τι κάνουμε γιατί το αγαπάμε".

Η Rough Trade διατηρεί παράρτημα στην Αμερική κι αυτό κάνει πιο εύκολη την οργάνωση μιας τουρ εκεί για τη μπάντα.

"Θα πάμε τον επόμενο χρόνο (1989). Δεν ξέρω αν θα πάμε μόνοι ή με κάποιο άλλο γκρουπ".

Είστε συχνά 'ζωντανοί;'

"Συνήθως ναι, εκτός απ'τον τελευταίο χρόνο, λόγω της ηχογράφησης. Συνήθως παίζουμε σε παλιά εγκαταλειμμένα κτήρια, παλιές εκκλησίες, αποθήκες, μέρη όπου τα άλλα γκρουπ δεν παίζουν. Δεν παίζουμε σε clubs".

Εντυπώσεις απ'την εδώ παραμονή σας;

"Νόμιζα πως θα έχει ήλιο εδώ. Η φίλη μου μου είπε πως θα έχει κρύο και δεν την πίστεψα. Πάντως προτιμώ να μένω εδώ παρά στο London".

Και τέλος;

"Περιμένω να κάνω καλύτερους δίσκους και να βγάζω και κάτι. Αυτό είναι. Σκληρή δουλειά όλη μέρα και να βγαίνουν και λίγα λεφτά".

Πρώτη δημοσίευση: Rollin Under #17, 1988
Ερωτήσεις: Φιόνα Κοτζιάμπαση - Μπάμπης Χαλάτσης
Απομαγνητοφώνηση - συρραπτικό: Μπάμπης Αργυρίου