Biomass

Music for the Masses

Για τη μουσική του και τον Berlusconi. Για τι άλλο να συζητήσεις με ένα δημιουργό ηλεκτρονικής μουσικής που μόλις κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο; Της Μαρίας Ντουρουντάκη


Sonic ResistanceΜε αφορμή το live του Biomass στο Synch και την πρόσφατη κυκλοφορία του τελευταίου του album, "Εlectrozali" δημιουργήθηκε η ευκαιρία για μια κουβέντα που ξεκίνησε από τις βασικές απορίες και κατέληξε στην Νάπολη και στον Berlusconi, με θέα το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης.

1) Στο live σου υπήρχε απόλυτη συνοχή εικόνων και ήχων που μου φάνηκε ότι είχαν στρωτή δομή. Πως το πετυχαίνεις αυτό;

Υπάρχει μια συνοχή γιατί είναι ένας άνθρωπος που το στήνει όλο αυτό, οπότε είναι αυτονόητο ότι θα είναι έτσι, πολλές φορές είναι πιο πολύπλοκο όταν υπάρχει ένας συνδυασμός έξι ανθρώπων. Δουλεύω μόνος στον ήχο και στην εικόνα. Παίρνω βέβαια πολλά στοιχεία, όπως είδες από παραδοσιακά πράγματα και μπορεί να είναι κάπως πιο κλειστοφοβικό επειδή κλείνεται κανείς σε έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που έχει ένα στόχο, αλλά δεν θα αρέσει σε όλους. Μια συνεργασία πολλών ανθρώπων θα είναι πιο δύσκολη αλλά μπορεί να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις γιατί κάπου υπάρχει μια συνισταμένη, ο καθένας είναι μια συνιστώσα και πολλές φορές βγαίνει μια κεντρική γραμμή.

2) Κάποιοι καλλιτέχνες με αντίστοιχο τρόπο παρουσίασης με τον δικό σου, πιστεύουν ότι η εικόνα "τραβάει" την προσοχή από τον ήχο, εσύ συμφωνείς με αυτήν την άποψη; Οι εικόνες είναι κατά κάποιον τρόπο οι στίχοι σου;

Είναι όντως οι στίχοι μου. Σίγουρα η εικόνα είναι πιο γρήγορη από τον ήχο. Επίσης ενώ παλιά η μουσική γραφόταν, σήμερα σχεδιάζεται, υπάρχει ένας υπολογιστής με κάποια εικονίδια που αντικατοπτρίζουν κάθε συγκεκριμένο ήχο. Έτσι και αλλιώς η εικόνα στην ζωή μας υπάρχει παντού και πολλές φορές φαίνεται πολύ εύκολο να την ακολουθήσεις, είναι κάτι πιο παθητικό που σου περιορίζει την φαντασία. Τις εικόνες που δείχνω στα live ουσιαστικά τις ανακυκλώνω μαζί με ήχους από τα media. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι δικά μου και φτιάχνοντας κάποια ηχοτοπία με παράθυρα και μια juxtaposition πραγμάτων θέλω να δώσω μια διαφορετική διάσταση. Προσπαθώ με αυτό το μικρό και ταπεινό μοντάζ που κάνω να πω κάτι στις συνειδήσεις αυτών που το βλέπουν. Βέβαια σε αρκετές συναυλίες έχω παίξει χωρίς εικόνα, δεν σου κρύβω ότι και εμένα πολλές φορές με κουράζει να πρέπει να φτιάξω κάποιες εικόνες για να παίξω σε ένα live.

3) Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική αρχικά;

Ήμουν λάτρης της ηλεκτρονικής μουσικής και dj από το 1994 ως το 2001-2002. Το djηλίκι είναι η μουσική μου εκπαίδευση και παιδεία κατά κάποιον τρόπο. Από ένα σημείο και μετά αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω δικές μου παραγωγές, αγόρασα κάποια instruments και άρχισα να χτίζω σιγά σιγά τμήματα ήχων-patterns, μίξαρα βινύλια με ρυθμούς και μετά έβαζα τις δικές μου μελωδίες. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό βασικά, η δουλειά που κάνω έχει μουσικά ερεθίσματα και προσπαθώ πάντα να βρω πιο ανορθόδοξα και καινοτόμα αποτελέσματα, να μην κινούμαι σε μια κλισέ γραμμή.
Τα δυο πρώτα album μου ήταν κατά κάποιο τρόπο ηχογραφήμενα live, δηλαδή τα κομμάτια γράφτηκαν από κάποιες πηγές, σε υπολογιστή με arrangements που έκανα ζωντανά εκείνη την ώρα. Το πρώτο το "Miledrops" είναι remake από το soundtrack της ταινίας του Louis Malle (Ascenseur pour l`echafaud).Το "Μarket" έχει μια θεματική ενότητα, την σχέση αγοράς και φυλακής, μιας και η αγορά θα μπορούσε να θεωρηθεί μια φυλακή, έχει ήχους από super market που έχουν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα σε καμία περίπτωση ρομαντική αλλά αρκετά δυνατή.
Στο τελευταίο album, το Electrozali έχει γίνει μια δουλειά στο editing δεν είναι ηχογραφημένο live, όσο ζωντανή μπορεί βέβαια να είναι μια ρυθμομηχανή που την έχεις προγραμματίσει να παίζει κάποια πράγματα. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά έχουν γραφτεί στον υπολογιστή, έχουν υποστεί μια διαδικασία, ένα ηχοληπτικό μοντάζ και έπειτα προκύπτουν κάποιες κυματομορφές.

4) Πως δημιουργείς ένα κομμάτι, τι αποτελεί πηγή έμπνευσης συνήθως;


MiledropsΗ μουσική μου έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία, για παράδειγμα σε ένα κομμάτι παίζει η φωνή ενός δημοσιογράφου που κάνει κάποιες ερωτήσεις, μόνο οι ερωτήσεις όμως, ενώ σε κάποιο άλλο υπάρχουν τα φωνητικά μιας φυλακισμένης μαύρης από τις φυλακές το 1931 η οποία μιλάει για την ελευθερία. Υπάρχει ένα μοντέλο που ακολουθώ και σίγουρα μπορεί να ξεκινήσει από μια ιδέα που θα έχω στο μυαλό μου, από κάτι που μπορεί να δω στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, αλλά προφανώς δεν κάθομαι κάτω από ένα δέντρο και φτιάχνω ένα κομμάτι.
Έχω έναν εξοπλισμό σπίτι μου, drumachines, samplers, γενικά χρησιμοποιώ αναλογικά μηχανήματα. Ουσιαστικά η δουλειά μου είναι να samplάρω πολλούς ήχους από το παρελθόν με τρόπο που να μην φαίνεται, όπως οι Massive Attack που έχουν samplάρει James Brown με τρόπο που ναι μεν το καταλαβαίνεις, αλλά δεν μπορείς να τους πει τίποτα. Πάντως αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά ότι και το να κλέψεις, θέλει μια τέχνη.

5) Τι σε εξιτάρει περισσότερο να είσαι στο studio και να δημιουργείς ή να βλέπεις τις αντιδράσεις του κοινού στα live; Πόσο δύσκολο είναι να αναπαράγεις την μουσική σου ζωντανά;

Δεν έχω δικό μου studio, ηχογραφώ σε έναν παραγωγό και φίλο, τον Electroware που μαζί με άλλους συνεργάτες έχουν ένα studio στο Γκάζι, το DSP LAB. Εκεί "περνάω" τους ήχους μου στον υπολογιστή και τους επεξεργάζομαι αργότερα στο σπίτι με βασικό και πολύ απλό εξοπλισμό. Το studio για πολλά group που παίζουν ηλεκτρονική μουσική μπορεί να είναι απλά μια κάρτα ήχου και δυο monitor. Υπάρχει κόσμος που παίζει με δημοσιογραφικά κασετόφωνα, σαν το δικό σου για παράδειγμα, που καταγράφουν ήχους περιβαλλοντικούς, field recordings και κάνουν performance με 4-5 κασετοφωνάκια, μίκτη, equalizer, εφέ και βγαίνουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Όσον αφορά την σύγκριση μεταξύ live και studio, στο studio σε επηρεάζει μόνο η διάθεση σου, ενώ στο live μεγάλο ρόλο παίζει και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι. Οπότε είναι σχετικό ανάλογα με το live. Σίγουρα απολαμβάνω πιο πολύ τις αυθόρμητες και αυτόνομες καταστάσεις, όπως κάποιες πρωτοβουλίες που παίρνονται από διάφορες ομάδες που υπάρχουν στην πόλη, βρίσκουν έναν χώρο και στήνουν μια συναυλία. Σε αυτού του είδους τα live η μουσική είναι πιο δεμένη με το όλο περιβάλλον, είσαι πιο κοντά με τον κόσμο, ενώ όταν συμμετέχεις σε επίσημες συναυλίες είναι διαφορετικό. Αλλά όπως στην περίπτωση του Synch, κάποιες φορές είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο για να ακουστείς. Δεν μπορώ να πω ότι η μουσική μου είναι μόνο για μένα και τους φίλους μου, θέλω να υπάρχουν και άλλα κύτταρα σαν αποδέκτες. Γενικά πάντως κάθε μια συναυλία έχει κάτι το μοναδικό.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που κάνω στα live είναι να μετατρέπω κάπως το arrangement, υπάρχει μια δομή στα μηχανήματα και στον υπολογιστή και εγώ την μεταβάλω, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσω μια χορδή για παράδειγμα ή να παίξω λάθος μια νότα. Σίγουρα όταν κάποιος είναι τόσο μέσα σε αυτό που κάνει, είναι δύσκολο να μείνει απόλυτα ικανοποιημένος γιατί έχει πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό του και έχει δει και το καλύτερο δυνατό σημείο αυτού του πράγματος.

6) Πηγαίνεις σε συναυλίες, τι μουσική ακούς αυτές τις μέρες και πόσο σε επηρεάζει ως προς την δημιουργία;

Δεν πηγαίνω σε συναυλίες πια, όταν ήμουν στην Ιταλία πήγαινα συνεχώς, κουβαλώντας και δίσκους κάποιες φορές.
Δυστυχώς ακούω λίγο μουσική πλέον, ίσως να περνάει με τα χρόνια ή είναι το γεγονός ότι θέλω να δημιουργώ κάτι καινούριο. Παρόλαυτα μπορώ να ακούσω πολλά διαφορετικά πράγματα. Φυσικά με επηρεάζουν, δεν γίνεται αλλιώς, η μουσική είναι φτιαγμένη για να επηρεάζει την ψυχοσύνθεση με κάποιο τρόπο, αλλιώς σε αφήνει αδιάφορο. Τελευταία ακούω Ναπολιτάνικη μουσική, που όταν ήμουν εκεί την άκουγα στο δρόμο και δεν είχα την ανάγκη να την ακούσω σπίτι μου. Έχω αρκετούς δίσκους, τα μόνα είδη που δεν μου αρέσουν είναι το heavy metal και η κλασσική μουσική.
Ως προς την δημιουργία, είναι δύσκολο να με επηρεάσει γιατί χρησιμοποιώ πολλά πράγματα από την καθημερινότητα. Αν με ρωτούσες τι μουσική κάνω θα έλεγα industrial ηλεκτρονική, αν και πιστεύω ότι είναι πολύ περιοριστικός αυτός ο χαρακτηρισμός, γιατί υπάρχουν διαφορετικά στοιχεία όπως φωνητικά από τα blues, ήχοι από το super market οπότε δεν ψάχνω να ενταχτώ σε κάποιο είδος.

7) Συμμετέχοντας στην Que tempo είχες την αίσθηση ότι άνηκες κάπου;


MarketO καινούριος μου δίσκος καταρχήν είναι στην Low Impedance, ένα label με κυκλοφορίες διαφορετικές μεταξύ τους, από Mary and the Boy μέχρι Μerzbow και είμαι ικανοποιημένος από την συνεργασία μας.
Σίγουρα όλες οι παραγωγές ηλεκτρονικής μουσικής που γίνονται στην Ελλάδα έχουν έναν αυθορμητισμό, είναι συνειδησιακές σε ένα επίπεδο, αυτό ισχύει και για τα labels που έχουν πιο εμπορικό target group. Οι συνθήκες αυτής της πόλης και της χώρας είναι δύσκολες, οπότε για να γίνονται πράγματα, σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι γουστάρουν να τα κάνουν. Για την Quetempo είναι μεγάλη κουβέντα και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, είναι περισσότερο μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι έχουν διαφορετικές συνιστώσες, μια κολεκτίβα που έχει μια κοινή αντίληψη για κάποια πράγματα αλλά μέσα σε αυτήν την αντίληψη είναι ο καθένας αιρετικός. Δηλαδή μπορεί για παράδειγμα ένας γραφίστας να κάνει την μουσική και ένας μουσικός να κάνει το γραφιστικό κομμάτι.
Οι δυο δίσκοι που έχω κυκλοφορήσει στην Quetempo ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας μιας ομάδας, δεν δουλέψαμε εγώ και ένας άλλος άνθρωπος, αλλά μια συνεργασία κατά την οποία ο καθένας έκανε και κάτι διαφορετικό, πάντα υπό την επίβλεψη κάποιου που συντόνιζε το όλο project. Οι ρόλοι όσον αφορά την Quetempo αλλάζουν για να βγουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα περαστεί από μια κατά κάποιο τρόπο επιτροπή, δηλαδή θα το ακούσουν κάποιοι άνθρωποι και θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν.

8) Σε σχέση με την Ιταλία που έχεις ζήσει, θεωρείς ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια δυναμική στην μουσική που παίζεις ή ο κύκλος ανθρώπων είναι πιο περιορισμένος;

Στην Ιταλία έχει τύχει να παίξω μπροστά σε 150 αλλά και σε 1500 άτομα. Πολλές φορές δεν μετράει μόνο ο καλλιτέχνης, αλλά υπάρχουν φάσεις που πηγαίνει ο κόσμος για να περάσει καλά και ο μουσικός είναι απλά ένας παράγοντας. Όλα σχετίζονται με το αν μια συναυλία θα στηθεί σωστά, αν θα γίνει σωστό promotion, την κατάλληλη στιγμή, στο σωστό σημείο. Υπάρχει η δυνατότητα να έχει μια συναυλία 300 άτομα, όπως στο Synch, αλλά δεν είναι εύκολο. Πέρυσι είχα πάει στον Alva Noto και είχε 100 άτομα, που είναι λογικό σε μια χώρα που ο βασικός μισθός είναι 700 ευρώ και οι συναυλίες κοστίζουν πολλά χρήματα.
Η ηλεκτρονική σκηνή μετά τα 90's περνάει μια γενική φάση κορεσμού από παραγωγικής άποψης γιατί έχουν παιχτεί πάρα πολλά πράγματα, έχουν πάρει διαστάσεις και πλέον είναι δύσκολο να βρεθούν καινούρια ακούσματα. Μπορείς να κάνεις ηλεκτρονική μουσική και να βρίσκεσαι στην Βουλγαρία ή στην Σερβία, υπάρχει το διαδίκτυο όπου πληροφορίες, μουσικές, απόψεις ανταλλάσσονται μέσα σε δευτερόλεπτα. Είναι σαν να ακούω ότι οι άνθρωποι που μένουν στην Ελλάδα ανήκουν σε μια ενιαία σκηνή, ενώ για μένα δεν υπάρχει ένας ήχος που να αντικατοπτρίζει την Ελλάδα, ένας καθαρά ελληνικός ήχος. Υπάρχουν καλλιτέχνες που μιλάνε μια παγκόσμια, μια διεθνή διάλεκτο και που επικοινωνούν μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται να περιοριστεί κανείς σε σύνορα σήμερα γιατί η μουσική είναι ελεύθερη να κυκλοφορήσει, αλλά είναι φυλακισμένη από τους κανόνες του marketing και της αγοράς. Είναι πιο εύκολο να φτιάξεις μουσική, να βγάλεις ένα δίσκο, αλλά είναι πιο δύσκολο να τον πουλήσεις, να τον πας στα δισκάδικα, να βρεις διανομέα και να βγει στο εξωτερικό. Εγώ από την Αθήνα δεν μπορώ να απαιτήσω κάτι παραπάνω, όπως να κάνω μια συναυλία για παράδειγμα στην μέση του πουθενά, να μοιράσω 500 flyers και να έρθουν 200 άτομα! Είναι λογικό να μην γίνεται κάτι τέτοιο, αν και μου έχει συμβεί να παίξω μπροστά σε 300 άτομα, στο Πολυτεχνείο σε αυτόνομη συναυλία.

9) Θα σου πω μια-δυο λέξεις και θέλω να μου πεις το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό.


ElektrozaliNapoli: Βασικά έπρεπε να μιλήσουμε μόνο για τον Berlusconi και την Napoli. Έχω ζήσει στην Νapoli από τα 19 μέχρι τα 34, εκεί δούλεψα περισσότερο από την Αθήνα που μου είναι πιο ξένη, απλά πήγα σχολείο και έφυγα μετά.
Μια λέξη για την πόλη θα μπορούσε να είναι Vesuvio, Maradona, Pizza, Camorra ή Biomass γιατί είμαι επηρεασμένος περισσότερο από την Napoli, από τις εικόνες και την καθημερινότητα της, από ότι από κάπου αλλού. Είναι μια πόλη που βρίσκεται σε συνεχή αποσύνθεση, που νομίζεις ότι καταστρέφεται σιγά σιγά, αλλά παρόλαυτα κρατιέται και αυτό το αισθάνεσαι στους δρόμους και στον κόσμο. Είναι σκληρή αλλά θα γνωρίσεις και κάποιους ανθρώπους που θα τους αισθανθείς κοντά σου. Είναι μια σχολή, δεν είναι σαν την υπόλοιπη Ιταλία, υπάρχει μια άλλη κατάσταση, ένα σύστημα, ένα παρακράτος που έχει γίνει κράτος ουσιαστικά. Επικρατεί η κουλτούρα του Camorrista, του μαφιόζου και την συμπεριφορά αυτή την βλέπει κανείς ακόμα και σε μικρά παιδάκια που μεγαλώνουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες, είναι από τις πιο πλούσιες πόλεις όσον αφορά τα εικαστικά και τις τέχνες, δυστυχώς όμως υπάρχει ένα σύστημα που διώχνει τον κόσμο. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ όταν είδα ότι ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας "Gomorra" μου είχε επιτεθεί, έχω δεχτεί επίθεση κλοπής από έναν από τους πιτσιρικάδες που κλέβουν τα όπλα στην ταινία. Αυτό έγινε το 15ο και τελευταίο χρόνο που ήμουν στην Ιταλία, αλλά ευτυχώς την γλίτωσα γιατί ήταν εκπαιδευόμενοι, μάλλον. Επικρατεί γενικά αυτή η κουλτούρα που την πέφτουν σε περαστικούς απλά για εξάσκηση, οπότε θέλει πολύ προσοχή.

Berlusconi: Γενικά στην Ιταλία ήταν καλά να ζει κανείς στα μέσα της δεκαετίας του '90 όπου υπήρχε μια μεγάλη έκρηξη, ειδικά στην περιοχή της Bologna. Σήμερα επικρατεί ένας κορεσμός, είναι και το πολιτικό σύστημα, ο Berlusconi που έχει εκλεγεί τρεις φορές.
Ο πατέρας του Berlusconi ήταν διευθυντής σε μια τράπεζα στο Μιλάνο στην δεκαετίας '50-60, η οποία έκλεισε νομίζω με σκάνδαλα και ο πατέρας του είχε πάει φυλακή. Την εποχή λοιπόν που κυβερνούσε η Democrazia Cristiana, ξαφνικά εμφανίστηκε ο Berlusconi ο οποίος ασχολήθηκε με κατασκευές, είχε φτιάξει το Μilano Due, μια πόλη μέσα στην πόλη με super market, πλατείες, πολυκατοικίες κτλ. Έφτιαξε λοιπόν αυτό το μοντέλο και άρχισε να το πουλάει, κανείς δεν ήξερε πως εμφανίστηκε, από που βρήκε τόσα χρήματα, ήταν σαν να έχει φτιάξει κάποιος την Αθήνα Δύο και εκεί να ζουν 2.000 άνθρωποι! Ύστερα μπήκε στα media, πλέον του ανήκουν εκδοτικοί οίκοι, κινηματογράφοι, ότι μπορείς να φανταστείς. Βλέπεις για παράδειγμα, μια ταινία του Bernardo Bertolucci και ξεκινάει η ταινία με τους τίτλους "ο Silvio Berlusconi παρουσιάζει τον Bernardo Bertolucci". Και τι να πεις για τον Bernardo Bertolucci; Κάποιοι πιο κεντρώοι τον κατηγορούν, αλλά ...
Ο Berlusconi λοιπόν είναι η κλασσική περίπτωση ανθρώπου, ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει ότι αν κάτι δεν υπάρχει στα media, δεν υπάρχει ουσιαστικά. Οι υπόλοιποι δεν το έχουν καταλάβει αυτό. Τα media είναι στα χέρια του, οπότε είναι δύσκολο να αναστρέψει κανείς την κατάσταση. Ειδικά στην Ιταλία που είναι ένας μεγάλος λαός και μπορεί να φαίνεται γελοίο σε κάποιον τρίτον αλλά καταφέρνει να πείσει τον κόσμο. Πρόσφατα η Αριστερά μπήκε στα media με τα σκάνδαλα με τις μικρές, προσπαθούν να τον "χτυπήσουν" με αυτόν τον τρόπο, γιατί κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να χειριστούν το θέμα ιδεολογικά επειδή δεν έχει κάποια ιδεολογία, είναι το απόλυτο κενό. Οπότε δοκιμάζουν με paparazzi μήπως τον ρίξουν γιατί αυτός είναι πλέον το κατεστημένο. Όπως και να έχει είναι δύσκολο να αλλάξει το τριπάκι Berlusconi, γιατί έχει επικρατήσει το μοντέλο του πετυχημένου επιχειρηματία που λειτουργεί πάρα πολύ στα μάτια του λαού.

Blues: τα blues είναι μια κραυγή απόγνωσης.

10) Υπάρχουν στιγμές σχετικές με την μουσική που να σου έχει δημιουργηθεί το συναίσθημα της ευφορίας;

Γενικά εμένα με χαρακτηρίζει μια μεγάλη απαισιοδοξία για τα πράγματα και η μουσική μου δεν είναι μουσική για να διασκεδάσει κανείς, αλλά για να ψυχαγωγηθεί, με την έννοια της πραγματικής ψυχαγωγίας Δεν μου έρχεται κάτι που να με κάνει να χαμογελάω ολόκληρος. Η μουσική είναι για να σε προβληματίζει και μου αρέσει να προβληματίζονται οι άνθρωποι με την μουσική μου.

11) Ποιες είναι οι μελλοντικές κινήσεις, τι μουσικά σχέδια έχεις;

Έβγαλα πρόσφατα το τελευταίο album μου και θα ήθελα να ασχοληθώ λίγο με τις συναυλίες. Όσον αφορά το παραγωγικό κομμάτι, έχω κάποιες ιδέες και projects που είναι υπό ολοκλήρωση. Έχω μια δουλειά που αποτελείται από samples και ήχους από αμοντάριστα πλάνα από το Ιράκ, το οποίο το έχω ξεκινήσει παράλληλα με άλλα πράγματα, από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ, μετά τον 4ο -5ο μήνα του πολέμου. Αλλά επειδή είναι αντιεμπορικό, κάπως περιβαλλοντικό, περιέχει drones, δεν έχω βάλει να το ακούσει κόσμος και δεν το έχω κυνηγήσει αρκετά. Υπάρχει και άλλο ένα project που είναι περισσότερο industrial - noise, αλλά αυτή την στιγμή θέλω να ασχοληθώ με το τελευταίο album. Aυτά είναι τα σχέδια μου προς το παρόν, αύριο μπορεί να έχω κάτι καινούριο να σου πω.