Συνέντευξη με τους Pall + Toby

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με τις πρώτες μέρες του γκρουπ, πότε δημιουργήθηκε, τα ιδρυτικά μέλη και άλλες σχετικές πληροφορίες.

Pall Jenkins: Ξεκινήσαμε στο San Diego της Καλιφόρνια. Ο Toby και εγώ παίζαμε μαζί στους Three Mile Pilot, ήμασταν συγκάτοικοι και όταν οι Three Mile Pilot έκαναν ένα διάλειμμα, αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες προσδοκίες, τα απογεύματα πίναμε, διασκεδάζαμε και γράφαμε αυτά τα "καταθλιπτικά" τραγούδια. Έτσι ξαφνικά είχαμε έξι με επτά έτοιμα τραγούδια και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε έναν δίσκο. Μέσα σε δυόμιση μήνες τελειώσαμε με το γράψιμο και σε δέκα μέρες και τις ηχογραφήσεις. Ο Mario Rubalcaba έπαιξε τύμπανα σε τρία-τέσσερα τραγούδια και έτσι ξεκίνησαν οι Black Heart Procession.

Tobias Nathaniel: Παρότι ολοκληρώσαμε τα τραγούδια πραγματικά γρήγορα και δεν είχαμε πολλές προσδοκίες, όταν ακούσαμε το master καθώς οδηγούσαμε, είπαμε ότι είναι cool και πιθανώς να αρέσει και στον κόσμο. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τουρ και να παίξουμε μερικά shows, ο δίσκος άρχισε να πουλάει κυρίως στο underground κοινό. Ακολούθησε και η συμφωνία χωρίς συμβόλαιο με την Touch & Go, μια πολύ καλή εταιρία με ωραίο ρόστερ και οκ άτομα, και έτσι κάναμε μαζί τους τον δεύτερο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο δίσκο.

Γιατί ονομάσατε το γκρουπ The Black Heart Procession;

P.J. Αρχικά είχαμε το όνομα Bermuda & The Black Hand. Μάλιστα είχαμε μπει και σε μια εφημερίδα με αυτό το όνομα, ανακοινώθηκε και live και τελικά είπαμε ότι κάτι είναι λάθος με αυτό το όνομα. Οκ μπορεί να είναι κοντά σε αυτό που σκεφτόμαστε άλλα όχι αρκετά σωστό, θέλουμε κάτι με τις λέξεις "μαύρο" και "καρδιά", κάτι σαν "μαύρη καρδιά" και ο Toby πρόσθεσε και την λέξη "procession" και έτσι καταλήξαμε στο Black Heart Procession. Κατά την διάρκεια του live είπαμε στο κοινό ότι πλέον αλλάξαμε όνομα και είμαστε οι B.H.P. Επίσης είχαμε χρησιμοποιήσει και το όνομα Two Cute Boys.

Με αυτό το τουρ γιορτάζετε τα σχεδόν είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου. Έχετε καθόλου αναμνήσεις από τις ηχογραφήσεις;

P.J. Θυμάμαι ότι γράψαμε κάποια από τα φωνητικά σε εξωτερικό χώρο, ηχογραφούσαμε σε μια φάρμα, ψηλά στα βουνά και βλέπαμε την κοιλάδα του Seattle, είχε τρομερό κρύο και κάποιες φορές μπορείς να ακούσεις τα φωνητικά που ακούγονται παράξενα γιατί κρύωνα. Έβρεχε, κάποιες φορές άκουγες έναν σκύλο να ουρλιάζει και όλα αυτά αποτυπώθηκαν γιατί είχαμε βγάλει μικρόφωνα έξω.

T.N. Το διασκεδάσαμε πραγματικά, αισθανόμασταν δημιουργικοί και ήταν μια μαγευτική εμπειρία. Ήμασταν βέβαια και στους Three Mile Pilot που είναι πολύ καλοί μας φίλοι, αλλά δεν αισθανόμασταν απόλυτα ελεύθεροι, ενώ στους B.H.P. μπορούμε να κάνουμε μουσικά οτιδήποτε θέλουμε, να παίξουμε οποιοδήποτε όργανο ακόμα και αν όλα αυτά κατέληγαν περίεργα, μπορούσαμε να ακούμε και να συζητάμε ο καθένας τις ιδέες του, να δοκιμάζουμε πράγματα και δεν είχαμε ανησυχίες αν η μουσική μας θα ακούγεται αρκούντως εμπορική και τι θα πει η εταιρία η ο κόσμος αλλά να κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε.

P.J. Είχαμε περισσότερη καλλιτεχνική ελευθερία εν ολίγοις. Ούτε οι Three Mile Pilot είναι εμπορική μπάντα, είναι επίσης αρκετά "παράξενη" αλλά οι B.H.P. είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Zach είναι ένας πολύ καλός και δυνατός μπασίστας και ο Tom έχει το δικό του στυλ στα τύμπανα, αλλά αν θα δημιουργούσαμε μουσική ως B.H.P. με αυτούς τους μουσικούς δεν θα λειτουργούσε όπως λειτούργησε με μένα και τον Toby. Πιστεύω ότι πολλές φορές μεταξύ μας υπάρχει αυτός ο "χώρος" ανάμεσα στις νότες και πολλές φορές η ομορφιά της μουσικής βρίσκεται στη διαδικασία υλοποίησής του. Νομίζω ότι πάντα εκτιμούσαμε αυτό τον "χώρο", το mood, το περιβάλλον και το συναίσθημα που υπάρχει στην όλη διαδικασία της δημιουργίας της μουσικής.

T.N. Είναι επίσης σπουδαία και αυτή η "σκιά" που δημιουργεί η μουσική.

Πολλοί άνθρωποι χαρακτηρίζουν τη μουσική σας ως "moody indie rock", μελαγχολική και κάποιες φορές ως "καταστροφική" ή "απειλητική". Εσείς πως θα περιγράφατε τον ήχο σας;

P.J. Ναι συμφωνούμε, ακούγεται πολλές φορές ως "θλιμμένη", "καταθλιπτική", moody και μοναχική. Εντάξει είναι δύσκολο να την κατηγοριοποιήσεις, δεν θέλω να νομιστεί ότι είμαστε μια americana μπάντα, άλλες φορές είναι rock, άλλες φορές μοιάζει με ανατολικοευρωπαϊκή φολκ και οι στίχοι μας δεν είναι μόνο για την αγάπη αλλά και για την πολιτική, αν τους διαβάσουμε προσεκτικά υπάρχουν αναφορές για προηγούμενες πολιτικές, για κοινωνική συμπεριφορά, για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Αν προσέξετε καλύτερα τους δίσκους δεν είναι για το αν είμαστε εμείς θλιμμένοι ή όχι, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα θέματα. Η αγάπη βέβαια είναι ένα από το κυρίαρχα θέματα στην δισκογραφία μας, όπως και οι προσωπικές καταστάσεις. Μας αρέσει να μιξάρουμε όλα αυτά και τις προσωπικές μας επιρροές και έτσι βγαίνει αυτό που ακούτε ως B.H.P.

O δίσκος σας "Amore Del Tropico" είναι περισσότερο κινηματογραφικός ή lounge σε σχέση με τις άλλες σας δουλειές. Προσπαθήσατε να βρείτε έναν διαφορετικό ήχο και να πειραματιστείτε περισσότερο με αυτή την κυκλοφορία;

P.J. Αξιοποιώντας την εταιρία μας την Touch & Go, αγοράσαμε εξοπλισμό, ένα tape recorder, μικρόφωνα κτλ. Οργανωθήκαμε στο σπίτι μου και έτσι είχαμε περισσότερο χρόνο και ελευθερία, πειραματιστήκαμε με την μουσική μας και τις τεχνικές ηχογραφήσεις και παράλληλα δουλεύαμε και την ταινία Amore Del Tropico-The Movie. Ο δίσκος άρχιζε να γίνετε concept ουσιαστικά, σαν φιλμ, υπήρξε αυτό το τροπικό vibe, το spooky κλίμα των B.H.P. και έτσι όλα αυτά έδωσαν τον ήχο που βγήκε σαν τελικό αποτέλεσμα. Δημιουργήθηκε παράλληλα και το φιλμ. Ήταν σίγουρα μια περίοδος που πειραματιστήκαμε πολύ, προσκαλέσαμε πολλούς φίλους μας μουσικούς που συμμετέχουν στα τραγούδια του δίσκοι από την τοπική σκηνή του San Diego.

Ποιες οι διαφορές μεταξύ studio και live;

P.J. Όταν ηχογραφείς στο στούντιο και οι μουσικοί ακούνε τη δουλειά τους, έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο. Στο live έχεις να κάνεις με μεγάλα ηχεία, με φωτισμό, ένα άλλο περιβάλλον σε σχέση με το studio και ένα διαφορετικό mood. Πολλές φορές προσαρμόζεις την μουσική σου για να είναι πιο ταιριαστή με το live. Απόψε που θα παίξουμε τον πρώτο δίσκο κάποια πράγματα θα είναι λίγο διαφορετικά, άλλα σαφώς θα είναι όπως ακούγονται στον δίσκο. Η μπάντα είναι αρκετά σινεματική, μας αρέσει να πειραματιζόμαστε και κάποια τραγούδια να είναι λίγο διαφορετικά.

T.N. Με απογοητεύει προσωπικά να πάω σε κάποιο live και το γκρουπ να παίξει τα τραγούδια του ακριβώς όπως στον δίσκο τους. Συμφωνώ ότι το live περιβάλλον είναι κάτι το διαφορετικό.

P.J. Μου αρέσουν οι μπάντες που παίζουν πιο rock, που είναι πιο ενεργητικές πάνω στην σκηνή και έχουν fun. Οι B.H.P. είναι κάτι διαφορετικοί από αυτό. Όταν έρθεις να μας δεις, δεν περιμένεις ότι θα έρθω να τραγουδήσω και να παίξω μέσα στον κόσμο. Δημιουργηθήκαμε έχοντας κατά νου ότι θα έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση στα live μας, αλλά και πάλι είμαστε οκ με τις πιο rock μπάντες και τη συμπεριφορά τους επί σκηνής.

T.N. Κι εμένα μου είναι δύσκολο να κουβαλάω το πιάνο μέσα στον κόσμο!

Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από τις συνέχειες στο τραγούδι The Waiter;

P.J. Είναι μια συνεχόμενη ιστορία. Αρχικά είναι ένας τύπος μόνος σε μια καλύβα περιμένοντας την αγαπημένη του, έπειτα αποφασίζει να φύγει από την καλύβα και να βρει την αγαπημένη του περιπλανώμενος στο χιόνι, όπου τελικά παγώνει και πεθαίνει, κατόπιν ζωντανεύει και πάλι γίνεται κυνηγός και ξαφνικά η αγαπημένη του ενώνεται μαζί του σε έναν άλλο κόσμο και η ιστορία συνεχίζεται. Είναι ένα αρκετά κινηματογραφικό concept.

Είναι υπαρκτό πρόσωπο;

P.J. Δεν ξέρω...(αινιγματικά). Είναι πιθανό!

Ποια η διαφορά μεταξύ του ευρωπαϊκού κοινού και αυτού στις Ηνωμένες Πολιτείες;

T.N. Η εμπειρία τού να είσαι σε περιοδεία είναι αρκετά διαφορετική. Η Ευρώπη έχει πιο εκτιμητέα στάση απέναντι στη μουσική μας και το αποδεικνύουν αυτό όταν είσαι εκεί με την φιλοξενία τους, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α. που υπάρχει περίπτωση μέχρι να σε πετάξουν έξω από το club. Δυστυχώς κάποιες φορές εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα.

P.J. Η μουσική είναι μουσική, ανεξάρτητα από την χώρα ή την πόλη, παντού οι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν. Πάντα προσπαθώ να είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που έρχονται να ακούσουν την μουσική μας. Νομίζω πάντως ότι γενικά το κοινό της Ευρώπης είναι καλύτερο απέναντι μας. Πάντως έχει σημασία στην Αμερική που είναι γενικά ΟΚ με μας σε πόλεις όπως το Chicago, το Austin, η Minneapolis, υπάρχουν όμως και αρκετά δύσκολα μέρη και είναι βέβαια και η τεράστια απόσταση ανάμεσα τους.

Θα ήθελα να μου προτείνετε μερικές μπάντες από την σκηνή του San Diego.

P.J. Αγαπάω πάρα πολύ τους Drive Like Jehu, τον τρόπο που παίζουν και τραγουδάνε. Δεν πολυβγαίνω πάντως στο San Diego. Τώρα που το σκέφτομαι μου έρχονται στο μυαλό οι Systems Officer οι οποίοι είναι μια άλλη μπάντα του Zack από τους Pinback και οι A Day Called Zero όπου έπαιζε μπάσο ο Toby.

Τι έχει συμβεί με τα άλλα projects; Είναι ακόμα ενεργά, θα υπάρξουν νέες κυκλοφορίες, θα γίνουν περιοδείες; Ειδικότερα θα ήθελα να αναφερθούμε στους Three Mile Pilot και στους Yukon Dreams και αν υπάρχουν πιθανότητες να βρεθούν οι κυκλοφορίες τους.

P.J. Με τους Flying Objects ηχογραφήσαμε δυο δίσκους, δεν ξέρω αν θα κάνουμε και τρίτο. Με τους Yukon Dreams απόλαυσα τον δίσκο, ίσως τον κυκλοφορήσουμε σε βινύλιο. Δουλεύω με αργούς ρυθμούς για μια σόλο δουλειά, ίσως σαν Paul Zappoli ή Pall Jenkins, δεν είμαι σίγουρος ακόμα. Έχω προς το παρόν ένα-δυο τραγούδια και ίσως στις αρχές του 2018 να έχω μια νέα κυκλοφορία.

T.N. Εγώ έχω μια νέα μπάντα με Σέρβους μουσικούς μιας και εδώ και δυο περίπου χρόνια ζω στο Βελιγράδι και είμαι παντρεμένος με Σερβίδα και ο ντράμερ είναι ο κουνιάδος μου. Η μπάντα ονομάζεται Red Step. Είναι λίγο περισσότερο rock μπάντα, παίζω κιθάρα και γράφω την μουσική. Έχει κάποια κοινά στοιχεία με τους B.H.P. και ο κόσμος θα τα αναγνωρίσει. Έχουμε έτοιμο υλικό και ελπίζω να το τελειώσουμε ήταν λήξει η περιοδεία με τους B.H.P.

P.J. Με τους Three Mile Pilot δεν ξέρω τι θα γίνει. Ηχογραφήσαμε τον τελευταίο δίσκο εδώ και περίπου πέντε χρόνια, αλλά παίζουμε μόνο μια δυο φορές μέσα στον χρόνο, οπότε δεν ξέρω για το μέλλον. Έχω κάποια σημαντικά προβλήματα με τα αυτιά μου, οπότε η πολύ δυνατή μουσική μου είναι πρόβλημα. Είμαι βασικά κουφός από το δεξί μου αυτί και ακούω μόνο κάποιους συγκεκριμένους ήχους. Έχουμε πάντως αμοιβαία κατανόηση και για τα ζητήματα της μπάντας και για τα προσωπικά μας. Οι The Flying Objects είναι δέκα άτομα, πνευστά, πάρα πολύ δυνατή μπάντα και κατά συνέπεια έχω πρόβλημα να παίζω μαζί τους. Οι T.M.P. έχουν δυνατά τύμπανα και μπάσο και μου είναι πια δύσκολο να ξαναμπώ σε αυτόν τον κόσμο, οπότε οι B.H.P. είναι το πιο φυσικό για μένα να συνεχίζω να παίζω, μιας και οκ, έχουμε κάποιες δυνατές στιγμές, αλλά γενικά ο ήχος τους είναι πιο βατός για τα προβλήματα μου. Έτσι και αλλιώς έχουμε απόλυτη συνεργασία και κατανόηση με τον Toby και με τους υπόλοιπους μουσικούς, κάτι που φαίνεται και το διαπιστώνει και το κοινό. Επανεκδώσαμε τον πρώτο δίσκο σε βινύλιο, τα συλλεκτικά cd για την περιοδεία είναι ήδη sold-out. Θέλουμε γενικώς να κάνουμε επανεκδόσεις αλλά είναι θέμα χρημάτων και χρόνου.

Θα ήθελα να πούμε κάποια πράγματα σχετικά με την Basic Rules και την πολιτική κατάσταση στις Η.Π.Α.

P.J. Η Basic Rules ξεκίνησε κατά την διάρκεια της προεκλογικής σαιζόν και της περιοδείας του Trump και πραγματικά ήταν πολύ στενάχωρα και αγχωτικά πολλά από αυτά που συνέβαιναν σε πολλά από τα σχολεία μας, ρατσισμός, μισαλλοδοξία κτλ. Πολλά παιδιά φερόντουσαν σε άλλα με ρατσιστικό τρόπο και όλα αυτά μόλυναν τα παιδιά και τα σχολεία μας και πολύς κόσμος ρωτούσε γιατί συμβαίνουν αυτά, αν θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την χώρα κτλ. Το San Diego είναι πέντε λεπτά από τα Μεξικανικά σύνορα. Πολλοί Μεξικανοί είναι φίλοι μας και μέρος της καθημερινότητας μας. Αισθανόμασταν πια ότι η πολιτική μας πήγαινε πίσω και δεν ήταν προοδευτική. Σου έδινε την αίσθηση ότι είναι οκ να φέρεσαι με τέτοιον τρόπο στους άλλους ανθρώπους και είπα οι όλο αυτό είναι γελοίο και πρέπει να βρούμε τρόπους να εναντιωθούμε σε αυτό ως ανθρώπινα όντα. Προτίμησα να βάλω ως σήμα το αναρχικό Α σε κύκλο, παρά το σήμα της ειρήνης για παράδειγμα. Αρχικά το έκανα ως κόπια, άρεσε στον κόσμο και έτσι ξεκίνησα να κάνω t-shirts για να μπορεί ο κόσμος να φοράει κάτι με περηφάνια, να είναι κατανοητό και αποδεκτό από όλους ως οι βασικές αρχές για ίσα δικαιώματα. Για πολλούς ενήλικους είναι οκ, αλλά για πολλούς άλλους νομίζω ότι τα μηνύματα στα t-shirts είναι μια καλή υπενθύμιση για όσους είναι πεισματάρηδες και επιβραβεύουν καταστάσεις όπως ο ρατσισμός, η βία, η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η ισότητα κτλ. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να θέσουν θέματα όπως η ομοφυλοφιλία για παράδειγμα. Για μένα αυτό είναι η Basic Rules. Τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα για όλους! Υπάρχει βέβαια και η διαχωριστική γραμμή. Μπορείς να είσαι Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικάνος, αλλά πρέπει να αποδέχεσαι αυτά τα δικαιώματα για τους ανθρώπους και να σέβεσαι την διαφορετικότητα τους. Αν ο κόσμος τα σέβεται όλα αυτά, μπορούμε να έχουμε μια συζήτηση και εξέλιξη. Έτσι λοιπόν για μένα η Basic Rules είναι μια αντίδραση σε όλα αυτά. Δίνω δωρεάν t-shirts στα μικρά παιδιά, όσοι θέλουν να αγοράσουν τα βρίσκουν on line (www.basicrules.org) και όλα τα λεφτά πάνε για να δημιουργήσουμε περισσότερα προϊόντα ώστε να τα δίνουμε τα πιο πολλά δωρεάν και έτσι να περάσουμε το μήνυμα σε πιο πολύ κόσμο.

Τ.Ν. Είναι μια καταπληκτική ιδέα! Η απόφασή μου να εγκατασταθώ στην Σερβία οφείλεται στην απογοήτευση μου για τα όσα συμβαίνουν στις Η.Π.Α. Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημά μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αυτό είχε ξεκινήσει και πριν τον Trump, αλλά με αυτόν ξεσκεπάστηκε τελείως.

P.J. Οι άνθρωποι στις Η.Π.Α. είναι αγανακτισμένοι. Έγιναν διάφορα σε πολλές πολιτείες σχετικά με τις εκλογές με παραβιάσεις νόμων κτλ. Σε πολλούς ανθρώπους δεν αρέσει ο Trump. Παράδειγμα η Καλιφόρνια. Είναι πολύ στρεσαριστικό όλο αυτό και μας γυρνάει πίσω στον χρόνο, οπότε είναι πολύ δύσκολο για μας ως Αμερικανούς να ταξιδεύουμε ανά τον κόσμο και να εξηγούμε στους ανθρώπους το τι συμβαίνει στις Η.Π.Α. Όμως είναι μια υγιής συνομιλία, είναι καλό να μιλάς για αυτά τα θέματα. Πολλές χώρες στον κόσμο έχουν προβλήματα με τους ηγέτες τους και αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο πλέον. Είναι πολύ δύσκολο και για εμάς τους ίδιους, γιατί παλεύουμε με τους εαυτούς μας. Είναι πολύ καλό για τους B.H.P. το ότι έχουμε τρεις Σέρβους μουσικούς στην σύνθεση μας. Όλα αυτά που έγιναν εκεί με τους βομβαρδισμούς και τις πολιτικές των Η.Π.Α. Ο Toby μένει εκεί, η μουσική είναι μια διαθήκη για τους ανθρώπους, μπορείς να πεις "γάμησε τις πολιτικές σου".

Ο μέσος άνθρωπος δεν αισθάνεται μίσος, έχει να σκεφθεί την οικογένεια του, τη δουλειά του, τα παιδιά του, τα χόμπι του, τη μουσική, τη ζωγραφική κτλ. Το χόμπι των πολιτικών είναι η ...πολιτική! Και γίνονται όλο και πιο πλούσιοι από την γνώση της πολιτικής. Δεν θέλω να είμαι πολιτικός, είμαι μουσικός και καλλιτέχνης, δεν θέλω να ανακατεύομαι με την πολιτική, αλλά δεν μπορείς να αδιαφορείς όταν η πολιτική προξενεί τόσα προβλήματα σε όλο τον κόσμο. Στον περισσότερο κόσμο δεν αρέσει όλο αυτό, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που το επιδιώκουν. Πολλοί πάντως υποφέρουν από αυτή την κατάσταση.

Η πολιτική σε ελέγχει, όπως σε ελέγχει για παράδειγμα και η εκκλησία. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα για να κάνουν την ανθρωπότητα να υποφέρει. Είναι η καπιταλιστική πραγματικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε και όμως ψήφισαν τον Trump γιατί υποσχέθηκε δουλειές και φαγητό. Ο κόσμος πίστεψε στα γεμάτα "κόλπα" λόγια του. Η Αμερική είναι μια χώρα που έχει περιοχές με μεγάλη φτώχεια και περιοχές με πολύ πλούτο και ο Trump είναι αυθεντία στο να πείθει με τον λόγο του. Πολλοί άνθρωποι είναι αμόρφωτοι και δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά οι απόψεις τους είναι στρεβλές, είναι ρατσιστές, στενόμυαλοι και πείστηκαν εύκολα από την ρητορική του. Είναι θλιβερό βέβαια, άλλα αν δεις την οικογένεια και τη ζωή τους ίσως να ήταν διαφορετικοί αν υπήρχε κάτι άλλο να τους προσφερθεί.

T.N. Υπάρχει και μια μεγάλη άνοδος της Δεξιάς που συντελεί στο πρόβλημα.

P.J. Είναι καταστάσεις πάντως που βλέπεις να συμβαίνουν παντού στον κόσμο και νομίζω ότι είναι η ώρα να σταθούμε στη σωστή πλευρά των πραγμάτων. Είναι οκ να πιστεύεις στην αγάπη και στην ειρήνη όπως είπε και ο John Lennon, αν και πολύς κόσμος πιστεύει ότι αυτή η θεωρία είναι για γέλια. Πρέπει όμως να πιστέψουμε σε αυτά, δεν πρέπει να αφήσουμε τον πόλεμο, το μίσος, τον φόβο να νικήσουν. Oι λαοί πρέπει να πουν "αρκετά' και να αλλάξουν τις καταστάσεις. Ίσως να είναι απίθανο, δεν ξέρω. Υπάρχει τόσο πολύ πολιτικό και θρησκευτικό μίσος, αλλά δεν πρέπει να τα παρατήσουμε και όσοι πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε καταστάσεις να μείνουμε ενωμένοι και να προσπαθήσουμε. Στις Η.Π.Α. η πλειοψηφία καταλαβαίνει αυτό που κάνουμε με την Βasic Rules. Υπάρχει κόσμος που διαμαρτύρεται, βάζουν πόστερ στα μαγαζιά που λένε ότι δέχονται ανθρώπους από όλες τις φυλές. Αρχίζουν να υψώνουν τις φωνές τους και να δημοσιοποιούν τα πιστεύω τους, να προχωράνε μπροστά και να πολεμούν για αλλαγές. Ο κόσμος δεν μπορεί να παραμείνει στάσιμος. Η τρομοκρατία είναι ένα μεγάλο θέμα και αρχίζει να κυριαρχεί, γιατί πολιτικές σαν αυτές των Η.Π.Α. έδωσαν χώρο για να αναπτυχθεί. Θέλουν να διεξάγουν τον "Ιερό" τους πόλεμο ως εκδίκηση στον "κακό" εχθρό. Αν όμως δίνεις σε αυτούς τους ανθρώπους κάτι "κακό" θα στο ανταποδώσουν. Ίσως αν ο καθένας εκπαίδευε τον εαυτό του ώστε να καταλάβει τι δώσαμε εμείς σε αυτούς, ίσως καταλάβαινε γιατί και αυτοί φέρονται έτσι σε εμάς. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί θέλουν να δημιουργήσουν προβλήματα στους Αμερικανούς και στον Δυτικό Πολιτισμό και να δημιουργηθεί μια κατάσταση "οφθαλμός αντί οφθαλμού". Πρέπει να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον και τι θα αφήσουμε ως διαθήκη για τα παιδιά μας. Αν θα αφήσουμε μια Γη καταστραμμένη ή αν θα αγκαλιάσουμε την ειρήνη. Και αυτό είναι κάτι που θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε.

Είστε ικανοποιημένοι από την περιοδεία μέχρι τώρα; Είχατε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές;

P.J. 100%! Για μένα είναι η πιο σπέσιαλ περιοδεία και μάλλον η πιο υπέροχη από όλες! Το να παίζω με αυτούς τους μουσικούς, τα vibes από τα live, η συνεργασία μας είναι θαυμάσια. Εγώ με τον Toby είμαστε σαν αδέρφια, κάποιες φορές μαλώνουμε. Πάντως μέχρι τώρα σε αυτό το τουρ αυτό δεν συνέβη ούτε μία φορά και αυτό είναι σπουδαίο! Φυσιολογικά σε μια περιοδεία μαλώνεις τέσσερις-πέντε φορές. Το κοινό είναι εξαιρετικό. Αν εξαιρέσεις ένα-δυο μέρη που δεν είχαμε πολύ κόσμο, είναι πολύ καλά, συζητάμε για διάφορα θέματα, για την πολιτική στα encores και παίζουμε καινούρια τραγούδια. Μεγαλώνουμε και δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει με τους B.H.P., αλλά τώρα ήμαστε εδώ, κάνουμε αυτό το τουρ και ήμαστε ευγνώμονες για το κοινό. Κάποια στιγμή πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να ήμαστε πιο γνωστοί, αλλά τώρα πια δεν μας νοιάζει αν παίζουμε για πενήντα ή πεντακόσια άτομα. Αν το αποφασίσουμε θα βάλουμε τέλος στη μπάντα. Ήδη κάναμε έξι δίσκους. Μπορεί όμως να αποφασίσουμε να κάνουμε περισσότερους. Προσπαθούμε να κάνουμε ότι αισθανόμαστε, ότι είναι καλό για εμάς και για τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Αν θα κάνουμε νέο δίσκο θα είναι γιατί αισθανόμαστε καλά με αυτό. Είμαστε ευγνώμονες για κάθε συναυλία σε αυτή την περιοδεία και κάθε βραδιά είναι special.

Έχετε καθόλου αναμνήσεις από τις εμφανίσεις σας στο Rodeo Club στην Αθήνα;

P.J. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις, παίξαμε δυο βράδια σε εκείνο το μικρό, τρελό κλαμπ.

T.N. Για μένα οι αναμνήσεις δεν είναι και τόσο καλές γιατί το ένα βράδυ αρρώστησα. Αλλά αν εξαιρέσεις αυτό περάσαμε ωραία. Παίξαμε στην Μπολόνια για εξακόσια άτομα και όλοι στεκόντουσαν ησυχία και αμίλητοι. Αξιοσέβαστο πραγματικά. Έτσι και αλλιώς η μουσική των Β.Η.P. είναι σαν να είσαι στην εκκλησία, να μένεις σιωπηλός και να βάζεις το μήνυμα στο μυαλό σου.

Λίγα λόγια σχετικά με τις συνεργασίες σας με άλλους καλλιτέχνες.

P.J. Ναι, έκανα ένα live στην Αθήνα σε ένα κλαμπ που δεν θυμάμαι το όνομα του ως support στον Kurt Ville. Παίξαμε για δυο εβδομάδες στην Ευρώπη και εγώ εμφανιζόμουν solo. Επίσης έχω παίξει σε δυο δίσκους του J. Mascis.

Τ.Ν. Εγώ αν εξαιρέσεις τους Red Step δεν παίζω με κάποιο άλλο σχήμα. Παλαιότερα συμμετείχα σε μια δουλειά των Blonde Redhead όπου έπαιξα πιάνο και επίσης έχω συνεργαστεί με τον Peter Murphy.

Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας όταν δεν έχετε συναυλιακές υποχρεώσεις;

T.N. Μου αρέσει το διάβασμα. Με ενδιαφέρει το στυλ του γραψίματος να είναι καλό όσο και το περιεχόμενο. Πολλοί συγγραφείς από τον ακαδημαϊκό χώρο ενώ γράφουν καλά, δεν έχουν ιδιαίτερο περιεχόμενο. Αυτά που μου άρεσαν τελευταία είναι το "The left hand of darkness" της Ursula K. Le Guin και το "Gormenghast" του Mervyn Peake που πρωτοκυκλοφόρησε το 1946 και επανεκδόθηκε το 1959. Είναι αρκετά σκοτεινό και κοντά στο πνεύμα των B.H.P.

P.J. Εγώ με το κατάστημα δίσκων στο San Diego όπου πουλάω βινύλια. Παίζω κιθάρα και αράζω στην αυλή μου και επίσης κάνω βόλτες με τον γιο μου και απολαμβάνω την ζωή. Όταν έχουμε χρόνο στο τουρ, μας αρέσει να επισκεπτόμαστε κάποια αξιόλογα μνημεία.

Έχετε μελλοντικά σχέδια και νέες κυκλοφορίες για όλα τα projects με τα οποία ασχολείστε;

P.J. Υπάρχουν δυο νέα τραγούδια στην τουρ έκδοση του πρώτου μας δίσκου, το ένα το παίζουμε και ζωντανά. Υπάρχει βέβαια και το πρόβλημα σχετικά με την απόσταση, μιας και ο Toby είναι στο Βελιγράδι και εγώ στο San Diego, οπότε χρειάζεται περισσότερη οργάνωση και συζήτηση. Και οι δυο μας πάντως θέλουμε να κυκλοφορήσουμε νέα δουλειά με τους B.H.P. και αν το κάνουμε τελικά θα είναι κανονικός δίσκος, γιατί τα Ε.P. είναι σαν μισοτελειωμένες ιστορίες. Θέλουμε να περιοδεύσουμε και στις Η.Π.Α. περισσότερο, αλλά είναι και άλλα θέματα που πρέπει να δούμε όπως πρόβλημα με τα αυτιά μου και δεν θέλουμε να πιεστούμε, αλλά να απολαύσουμε την διαδικασία. Όσον αφορά τον προσωπικό μου δίσκο είναι κάπως μπερδεμένη η κατάσταση. Έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να δουλεύουμε μαζί με τον Toby και αλληλοτροφοδοτούμαστε με πράγματα που λείπουν στον καθένα μας και είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσουμε μουσική μαζί. Συναντάς στη ζωή σου ανθρώπους που μπορούν να σου αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείς μουσική. Εμείς μεγαλώσαμε μαζί και είναι πολύ εύκολο και αβίαστο το να δημιουργούμε παρέα. Όταν δημιουργείς ένα καινούριο project αναρωτιέσαι πως θα το στήσεις, πως θα το μεταδώσεις στον κόσμο, αλλά με τον Toby ξέρουμε τι είναι το σωστό. Στην συνεργασία με άλλους μουσικούς χρειάζεται ψάξιμο.

T.N. Για μένα θα είναι διαφορετικά με τους Red Step, γιατί θα είμαι frontman, θα τραγουδάω και θα παίζω κιθάρα, κάτι εντελώς διαφορετικό από το να παίζω πιάνο.

P.J. Ο Toby θα έπρεπε να κάνει έναν solo πιάνο δίσκο, χωρίς φωνητικά, χωρίς κάποιον άλλο, μόνο πιάνο. Oι Σέρβοι είναι κουλ άνθρωποι και θα τους άρεσε αυτό.

T.N. Έχω μια ιδέα που την σκέπτομαι και αφορά μόνο το πιάνο. Ο ηχολήπτης μας τσεκάρει αυτά που παίζω στα soundcheck και του φαίνονται αρκετά spooky και spacy. Ίσως να προσθέσω τσέλο και περίεργα φωνητικά χωρίς κανονικές λέξεις όμως.

Tι είναι αυτό που σας δίνει έμπνευση γενικότερα; Ειδικότερα όσο αφορά ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια το "It"s a crime Ι never told you about the diamonds in your eyes". Κρύβεται κάποια γυναίκα πίσω από αυτό το τραγούδι;

P.J. Αυτό το τραγούδι ίσως να μου πήρε τον λιγότερο χρόνο από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι της μπάντας. Μια μέρα είχα την μισή μελωδία, πρόσθεσα την υπόλοιπη και οδηγούσα με μια βέσπα που είχα εκείνο τον καιρό, κουβαλούσα επίσης μαζί μου ένα κομμάτι χαρτί και ένα στυλό και πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό το τραγούδι. Έτσι σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και έγραψα τους στίχους. Ύστερα πήγα στον Toby που έβαλε τις συγχορδίες και τα μέρη του πιάνου. Οι στίχοι σε μένα όπως και η μουσική μου έρχονται σαν βροχή όλη την ώρα, παίρνεις το καπέλο σου, τους πιάνεις και τους κοιτάς. Δεν ξέρω από που προέρχονται, αλλά έρχονται συνέχεια. Μπορεί να υπάρχει μια γυναίκα, να υπάρχει μια ζωή, το οτιδήποτε.

T.N. Όσον αφορά εμένα οι στίχοι δεν μου έρχονται τόσο εύκολα όσο στον Pall, όμως οι μελωδίες, οι συγχορδίες και τα μέρη για το πιάνο είναι συνέχεια στο μυαλό μου. Πιστεύω γενικά ότι οι άνθρωποι υπερ-αναλύουν τους στίχους.

P.J. Όταν κάνουμε μουσική με τον Toby δεν μιλάμε πολύ για το πιο στυλ θα ακολουθήσουμε κτλ. Ξεκινάμε να παίζουμε κάτι στην κιθάρα, μπαίνει το πιάνο και έτσι προκύπτουν στιγμές που μας αρέσουν και συνεχίζουμε. Γιατί το να συνδυάσεις την μουσική και τους στίχους δεν είναι κάτι σαν την φυσιολογική ζωή, δεν κάνεις μουσική επικεντρωμένος σαν να λύνεις για παράδειγμα ένα μαθηματικό πρόβλημα. Επικοινωνείς με το υποσυνείδητο σου και είναι σαν να ανοίγεις τον εαυτό σου στο μυστήριο της ζωής και της δημιουργίας. Η μόνη βέβαια απάντηση για το τι με εμπνέει είναι η ζωή. Οκ, ρόλο μπορεί να παίξει και ένα βιβλίο, μια ταινία, το ότι είσαι γονέας, ένα όνειρο, το μέλλον. Είναι πολύ σπάνιο να γράψω ένα τραγούδι με συγκεκριμένο θέμα. Μια ιστορία που έγραψα είναι για το τραγούδι "Even Thieves Couldn't Lie" από τον πρώτο μας δίσκο. Μιλάει για έναν φανταστικό τύπο, δεν είναι για μένα, ο οποίος είχε μια αγάπη που πέθανε, πήγε στον τάφο της και ευχήθηκε να ήταν μαζί της. Είναι γενικά θλιμμένο τραγούδι. Συνήθως σπάνια γράφω ιστορίες για τα τραγούδια, είναι πιο πολύ συνδυασμοί που γεννάνε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Είναι σαν ένα ζωγράφο που προσθέτει έντονο κόκκινο, μετά μαύρο σε μια ελεύθερη τύπου ζωγραφική. Γενικά έχουμε αρκετούς διαφορετικούς τρόπους που γράφουμε ένα τραγούδι, κάποιες φορές μπορούμε να βασιστούμε σε ένα beat από τα τύμπανα ή από το πιάνο, τα φωνητικά, την κιθάρα, εμπνεόμαστε, ξεκινάμε και αυτό όλο και μεγαλώνει. Αυτή είναι η χαρά της δημιουργίας της μουσικής. Ξαφνικά λες ..ουαου πως φτάσαμε ως εδώ, δεν το ξέρεις έγινε όμως. Αυτό είναι που κάνει τους μουσικούς να συνεχίζουν. Είναι αυτό το συναίσθημα της ικανοποίησης και της εξάρτησης του να γράφεις μουσική. Ειδικά όταν ολοκληρώνεις έναν δίσκο και λες οκ ολοκληρώσαμε μια κυκλοφορία, έχεις την αίσθηση ότι δημιούργησες κάτι το οποίο θα υπάρχει μέσα στα χρόνια και αισθάνεσαι υπερήφανος γι' αυτό. Αυτό από μόνο του είναι μια τεράστια έμπνευση. Σε αυτό το τουρ κάποιες στιγμές αράζαμε και σκεφτόμασταν ποια τραγούδια θα έπρεπε να παίξουμε, πολλά από αυτά όταν τα πρωτογράψαμε λέγαμε ότι θέλουνε βελτίωση, αλλά τώρα που τα ακούμε τόσα χρόνια μετά λέμε ότι τελικά γράψαμε μερικά κουλ τραγούδια χωρίς να μεγαλώνει το εγώ μας. Κουραστήκαμε και δώσαμε τον εαυτό μας γι' αυτά και αισθάνομαι πολύ περήφανος γι' αυτά με έναν πολύ ταπεινό τρόπο.

Θα θέλατε να αναφέρετε κάτι τελευταίο πριν το κλείσιμο της συνέντευξης;

P.J. Σε ευχαριστούμε που τα είπαμε, είμαστε ευγνώμονες για το ότι είμαστε εδώ και παίζουμε μουσική, το ίδιο αισθάνονται και οι υπόλοιποι στο γκρουπ. Έχουμε διανύσει μεγάλο δρόμο ο Toby και εγώ και μας κάνει ιδιαίτερα σκεπτικούς όλος αυτός ο κόσμος που έρχεται στα show, είναι πολύ εκτιμητέο όλο αυτό για τα τόσα χρόνια που δημιουργούμε και για τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν.

T.N. Το ότι είχαμε αρκετό χρόνο να εμφανιστούμε, μας έκανε να δούμε την ζωή μας με διαφορετικά οπτική και εμπειρία. Από τα είκοσι μου χρόνια είναι η δουλειά μου η μουσική. Τώρα που ξαναγυρίσαμε με το τουρ είναι ωραίο να ξαναθυμόμαστε πως το είχαμε ξανακάνει αυτό!