Με κάθε άλμπουμ, καταγράφεις ένα κομμάτι της ζωής σου

Λίγα λόγια και σταράτα είπε ο Amedeo, ο κιθαρίστας των Blonde Redhead και εις εκ των διδύμων Pace, οι οποίοι απαρτίζουν το συγκρότημα μαζί με την τραγουδίστρια και κιθαρίστρια Kazu Makino. Ενώ αρχικά θα μίλαγα με τον ντράμερ Simone, η συνέντευξη έγινε με τον Amedeo. Εν αναμονή της συναυλίας των Blonde Redhead την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Gagarin 205, ιδού τα όσα συζητήσαμε:

Φαντάζομαι ότι θα έχετε βαρεθεί να σας το ρωτάνε αυτό, αλλά είστε ένα συγκρότημα που ξεκίνησε από το noise rock και το γύρισε στην dream pop. Επρόκειτο για συνειδητή επιλογή εκ μέρους σας ή απλά συνέβη;
Όχι, δεν ήταν συνειδητή. Πολλές από τις αποφάσεις που παίρνει κανείς τις παίρνει επειδή είναι η κατάλληλη στιγμή ή γιατί φυσικά και θέλεις να εξελιχθείς, δεν θέλεις να συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια και τα ίδια ή γιατί δουλεύεις πάνω σε ιδέες που δεν είναι δικές σου στην πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν και εμείς αλλάξαμε, γιατί όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική γράφαμε για αυτό που ήμασταν τότε και για αυτά που θέλαμε να κάνουμε. Τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν, εξελίσσονται και γίνονται διαφορετικά σε κάθε δεδομένη στιγμή. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν σταματά - πάντα είμαστε εν κινήσει και πάντα προσπαθούμε να βρούμε τους εαυτούς μας στη μουσική μας. Κι αυτό επιχειρούμε πάντα να κάνουμε.

Η Kazu έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι δεν σας θεωρεί ένα «θυμωμένο ή βίαιο ή post punk συγκρότημα». Κομμάτια σας όμως όπως το “I don’t want u” βγάζουν κάτι ωμό και άγριο. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου επί τούτου;
Νομίζω ότι καμιά φορά μας βγαίνει ο θυμός στη μουσική μας όταν παίζουμε – όπως και πολλά άλλα συναισθήματα. Αλλά κι εγώ δεν νιώθω ότι είμαστε ένα θυμωμένο συγκρότημα – νομίζω ότι είμαστε πολλά πράγματα. Στις συναυλίες μας είμαστε πολύ κοντά και ανταλλάσσουμε πολλά συναισθήματα συνεχώς, αλλά δεν ξέρω αν ο θυμός είναι ένα από τα συναισθήματα στα οποία βασίζεται το συγκρότημα.

Για σένα λοιπόν, ποιο είναι το συναίσθημα στο οποίο βασίζεται το συγκρότημα;
Στο συναίσθημα του να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να εκφράσουμε αυτό που έχουμε μέσα μας με τη μουσική μας, κάτι που είναι πάντα μια τεράστια πρόκληση και άγνωστο έδαφος για μας – και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες νομίζω. Στο να βρίσκουμε αυτό που βγαίνει από μέσα μας, αυτό που βγαίνει στη μουσική μας, από και γιατί πού έρχεται αυτό. Στο να χάνουμε απλά τον έλεγχο και στο να το εκφράζουμε αυτό μέσα από τη μουσική μας. Αυτό κυρίως προσπαθούμε. Ενίοτε είναι θυμός, ενίοτε θλίψη, ενίοτε απλά αγνή ενέργεια… εξαρτάται.

Πέρυσι κυκλοφορήσατε το box set “Masculin Féminin”, το οποίο εστιάζει στις δουλειές που κυκλοφορήσατε στη Smells Like Records (σ.σ. το label του Steve Shelley των Sonic Youth). Γιατί αποφασίσατε να εστιάσετε σε αυτή τη χρονική περίοδο της δουλειάς σας και όχι σε κάποια άλλη;
Μερικές φορές μας προσέγγιζε κόσμος για να μας ζητήσει να ασχοληθούμε με τη συγκεκριμένη χρονική μας περίοδο των πρώτων μας δίσκων, στους οποίους πραγματικά πειραματιζόμασταν και κάναμε τις πρώτες προσπάθειές μας να γράψουμε μουσική. Έτσι, αυτή η περίοδός μας τους φαινόταν η πιο ενδιαφέρουσα, γιατί ήταν και η αρχική μας. Και σε αυτούς τους δίσκους είχαμε πολύ λίγο καιρό να τους δουλέψουμε και μπορούσαμε να κάνουμε ό, τι θέλαμε σε αυτούς και με αυτούς. Αυτή η στάση μας βοήθησε στο να δούμε τα παλιά μας ντέμο και τις στιγμές μας που δεν τις είχαμε μοιραστεί ποτέ με κανέναν.

Στο παρελθόν έχετε χρηματοδοτήσει δουλειές σας όπως το “Barragán”. Πώς εξισορροπείται η απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία που έχεις με όλες τις πρακτικές δυσκολίες που συνεπάγεται αυτό;
Πάντα συνδέεται με τη μουσική αυτό. Τις περισσότερες φορές δεν νιώθουμε πιεσμένοι από τις δισκογραφικές ή από οποιονδήποτε άλλον να γράψουμε ένα pop τραγούδι ή μια επιτυχία ή ένα σινγκλ. Από όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική, δεν είχαμε καμία σχέση με όλα αυτά, το κάναμε για άλλους λόγους. Το καλλιτεχνικό το κομμάτι ήταν το κύριο και το σημαντικό για μας και πάντα με βάση αυτό λειτουργούσαμε. Φυσικά με τον καιρό έπρεπε να πάρουμε και αποφάσεις σχετικές με τον βιοπορισμό μας, αυτά πάντα συμβαίνουν. Αλλά σε ό, τι αφορά τη δημιουργία μουσικής, μας ενδιέφερε το να παραμείνουμε ελεύθεροι να την γράφουμε όπως θέλαμε. Δεν είχαμε κανένα δίλημμα ως προς αυτό.

Έχετε γράψει μουσική και για ντοκιμαντέρ όπως το “The Dungeon Masters” και για ταινίες όπως το “The Commentator”. Αλλάζει σε κάτι η δημιουργική διαδικασία σε σχέση με αυτήν ενός δίσκου;
Ναι, βέβαια! Πρώτα από όλα, η εικόνα και το mood μιας ταινίας πάντα αποτελούν πηγή έμπνευσης για να γράψεις μια συγκεκριμένη μουσική. Μας έχει τύχει επίσης να δουλέψουμε με σκηνοθέτες που να έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για αυτό που ήθελαν να ακούσουν στη μουσική μας. Αυτό λοιπόν είναι σημαντικό και δύσκολο, γιατί ενίοτε σε αναγκάζει να αλλάζεις και να τροποποιείς τον ήχο σου έτσι ώστε να δουλεύει και για τους δυο, να κάνεις συμβιβασμούς. Άλλοτε είναι δύσκολο και άλλοτε καταλήγει να είναι καλό, γιατί σε κάνει να μαθαίνεις πράγματα και σε βγάζει από τη ζώνη ασφαλείας σου.

Υπάρχουν σχέδια για καινούριο άλμπουμ, μετά την κυκλοφορία του ep “3 o’clock/ golden light”;
Όχι ακόμα.. η Kazu δουλεύει τώρα το σόλο άλμπουμ της και πρέπει να περιμένουμε λίγο μέχρι να το τελειώσει. Αλλά θα ήταν ωραίο να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για να γράψουμε νέα τραγούδια. Ήδη έχουμε μερικά που πρέπει να τα βάλουμε στην άκρη γιατί περιοδεύουμε και κάναμε και το ep, οπότε… Καλά όμως θα ήταν να γράψουμε νέα κομμάτια, οπωσδήποτε!

Είστε ενεργοί εδώ και 25 περίπου χρόνια. Έχει αλλάξει ο τρόπος που δημιουργείτε μουσική από τότε;
Χμμμ… και ναι και όχι. Όταν γράφεις ένα άλμπουμ, ουσιαστικά καταγράφεις ένα κομμάτι της ζωής σου και ό, τι σου συμβαίνει εκείνο τον καιρό. Τελειώνεις το άλμπουμ, προχωράς στο επόμενο και πάντα κάτι αλλάζει στη ζωή σου. Με κάθε καινούρια εμπειρία σου, αλλάζει ο τρόπος που γράφεις μουσική και άρα αλλάζει και η προσέγγισή σου σε αυτήν. Δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσες να πεις ότι έχουμε αλλάξει δραστικά, έχουμε κρατήσει κάποιους από τους τρόπους με τους οποίους δουλεύουμε σαν συγκρότημα.

Προτιμάτε το στούντιο ή το live γενικότερα;
Και τα δυο είναι υπέροχα, αλλά και διαφορετικά. Πραγματικά μου αρέσει πολύ να ηχογραφώ στο στούντιο, γιατί έχω τη δυνατότητα να χτίζω και να κατασκευάζω κάτι που ζωντανεύει και είναι πολύ προκλητικό το να βλέπεις και να κρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου και να αντιμετωπίζεις πολλές καλλιτεχνικές ιδέες, τεστάρεις τα όριά σου και νιώθεις τέλεια, είναι σαν ένα rollercoaster. Στις συναυλίες λειτουργείς με το ένστικτο, με αυτό που βγαίνει από μέσα σου. Είναι σαν να αθλείσαι, κατά μία έννοια. Μετά το live είσαι κουρασμένος, νιώθεις το αίμα σου να κυλάει, καταλαβαίνεις ότι έχεις βγάλει πολλά συναισθήματα και συχνά αυτό κρατάει ολόκληρη τη μέρα. Το στούντιο είναι πιο σύνθετο γιατί κοιτάζεσαι συνεχώς στον καθρέφτη και αμφισβητείς αυτό που κάνεις και προσπαθείς να το βελτιώσεις. Στη συναυλία παίζεις, αυτό φεύγει και μετά προχωράς μπροστά συνεχώς. Αλλά και τα δυο είναι υπέροχα!

Ποια είναι τα σχέδιά σας με το πέρας της τουρνέ;
Η Kazu θα τελειώσει το σόλο άλμπουμ της... εγώ νομίζω ότι θα ήθελα να αρχίσω να γράφω για εμάς. Και ελπίζω να βρω λίγο χρόνο για να ξεκουραστώ, να απομακρυνθώ λίγο από τη μουσική και μετά να ξαναγυρίσω σε αυτήν.

Τι θα μας παίξετε στην Αθήνα;
Παίζουμε παλιά και νέα τραγούδια, κάποια από το ep, από το “Barragán”, από το “23”… λίγο από όλα θα έλεγα!

Έχετε ξαναεμφανιστεί στην Ελλάδα στο παρελθόν. Τι είναι πιο ενδιαφέρον από τα δυο: να παίζετε μπροστά σε κοινό που δεν σας έχει ξαναδεί ή μπροστά σε κοινό το οποίο έχετε γνωρίσει στο παρελθόν;
Και τα δυο θα έλεγα. Μου αρέσει να πηγαίνω σε καινούρια μέρη, όχι για το κοινό, αλλά γιατί αφουγκράζομαι διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικές ενέργειες να έρχονται από το κάθε μέρος και από την κάθε πόλη. Ας πούμε στην Ισπανία δεν έχουμε μείνει πολύ, μα ήταν τόσο ωραία εμπειρία να είμαστε εκεί και το κοινό ήταν πραγματικά υπέροχο, ειδικά στη Βαρκελώνη. Δεν βασιζόμαστε τόσο πολύ σε αυτό, γιατί μπορεί να πάμε σε κάποιο καινούριο μέρος με καινούριο κοινό και να μη νιώσουμε καλά στη σκηνή μεταξύ μας και να μην μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε. Εξαρτάται από πολλά πράγματα.