Μου αρέσει να υπάρχει η γενική αίσθηση ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά

Στην προ-You Tube εποχή, όταν ήθελα να προτείνω κάτι που ήταν λίγο-πολύ άγνωστο στον περισσότερο κόσμο, ήταν αυτονόητο ότι θα έπρεπε να το περιγράψω ώστε να μπορέσει ο συνομιλητής ή ο αναγνώστης να πάρει μια χοντρική ιδέα για το αν θα του/της αρέσει ή όχι. Αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο και είχαν υπάρξει καταστάσεις του στιλ «ωραία η περιγραφή σου, αλλά ο δίσκος ήταν χάλια». Σήμερα ευτυχώς δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα, και τώρα που θέλω να σας γράψω για τους Cemeteries, αντί να αρχίσω τις περιγραφές και τις αναλύσεις δεν έχω παρά να σας προτείνω να ακούσετε το τραγούδι παρακάτω, και όσο το ακούτε να συνεχίσετε να διαβάζετε (ή μάλλον, δείτε το video πρώτα, είναι ωραίο).

Οι Cemeteries είναι το σχήμα του Kyle J. Reigle από το Portland. Πρωτοεμφανίστηκαν το 2010 με ένα album που λεγόταν “Speaking Horrors”, αλλά για κάποιο λόγο ο Kyle αποφάσισε να το αποσύρει (και κρίμα, γιατί ήταν εξαιρετικό) και σήμερα δεν αναφέρεται ούτε καν στο discogs. Τον ρωτήσαμε και στη συνέντευξη παρακάτω για αυτό, αλλά όπως θα διαβάσετε κάνει την πάπια. Έτσι, ως πρώτο «επίσημο» άλμπουμ έχουμε το “The Wilderness” (2012) και το δεύτερο και πιο πρόσφατο είναι το “Barrow” (2015). Αν είδατε το βίντεο παραπάνω, το κομμάτι αυτό ήταν από το The Wilderness. Λίγο πιο κάτω έχουμε κι ένα κομμάτι του Barrow, αλλά, πραγματικά, τον συγκεκριμένο δίσκο πρέπει να τον ακούσετε ολόκληρο γιατί τέτοια αριστουργήματα δε βγαίνουν συχνά.

Η παρουσία των Cemeteries στο internet είναι αρκετά διακριτική. Δύο «κανονικοί» δίσκοι στο discogs, συν κάποιες συλλογές με demos και ένα mini soundtrack (όλα διαθέσιμα στο bandcamp), ένα tumblr που δεν ασχολείται τόσο με τη μουσική όσο με την μανία του Kyle για τις ταινίες τρόμου (θα μας πει παρακάτω και για αυτό), και ένα ηλεκτρονικό side project με το όνομα Camp Counselors με το οποίο έχει φτιάξει δύο εξαιρετικά άλμπουμ. 

Όταν πέφτεις πάνω σε περιπτώσεις σαν τον Kyle J. Reigle αναπόφευκτα σκέφτεσαι πόσοι καταπληκτικοί δίσκοι να υπάρχουν εκεί έξω τους οποίους θα ανακαλύψεις μόνο από τύχη ή από σύμπτωση. Και πόσο κρίμα είναι ολόκληρο Pitchfork, για παράδειγμα, να μην τον έχει αναφέρει ποτέ. Ευτυχώς που υπάρχει το MiC για να αποκαταστήσει την αδικία και για να παρουσιάσει μία από τις πρώτες του συνεντεύξεις.

MiC: Μια προβλέψιμη ερώτηση για αρχή, θα μπορούσες να μας πεις μερικά πράγματα για τα πρώτα σου βήματα ως μουσικός;
Kyle: H μουσική ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ζωής μου. Στο σπίτι είχαμε ένα πιάνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και άρχισα μαθήματα όταν ήμουν πέντε ή έξι. Μετά από λίγα χρόνια ήρθε η κιθάρα, μετά τα drums. Ξεκίνησα να φτιάχνω μουσική όταν τελείωσα το λύκειο και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι την χρειαζόμουν. Είναι μια πολύ αξιόπιστη μορφή θεραπείας γιατί σου δίνει ατελείωτες δυνατότητες για το πώς θα δημιουργήσεις. Ακόμα μαθαίνω, και δε θα σταματήσω ποτέ.

MiC: Θα αποκαλούσες τους Cemeteries και τους Camp Counselors συγκροτήματα ή πρόκειται μάλλον για σόλο σχήματα;
Kyle: Γράφω μόνος μου, αλλά σκέφτομαι τους Cemeteries ως συγκρότημα. Έχω κάνει εμφανίσεις σόλο, αλλά όταν γράφω σχεδόν πάντα έχω υπόψη μου ότι θα συνοδεύομαι και από άλλους. Τα άλλα μέλη εξαρτώνται από το ποιος είναι διαθέσιμος και μου αρέσει το πώς ο χαρακτήρας κάθε εμφάνισης αλλάζει σύμφωνα με το ποιους μουσικούς έχω δίπλα μου. Οι Camp Counselors είναι solo project τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή, αλλά δε λέω όχι σε guest φωνητικά αν κάποιο τραγούδι τα χρειάζεται.

MiC: Θα συμφωνούσες με τη διαπίστωση ότι οι Camp Counselors είναι για να διοχετεύεις το πιο ηλεκτρονικό και πειραματικό σου υλικό, ή δεν είναι τόσο σαφής ο διαχωρισμός;
Kyle: Οι Camp Counselors είναι σίγουρα πιο ηλεκτρονικό σχήμα. Προσπαθώ να πειραματίζομαι με οτιδήποτε κάνω, αλλά με τους Camp Counselors ανησυχώ λιγότερο για τις όποιες συμβάσεις – πειραματίζομαι με συχνότητες και ήχους που δε θα άγγιζα σε νορμάλ συνθήκες. Οι Cemeteries προορίζονται να είναι πιο άμεσοι, για να εξισορροπούν τον ακραίο χαρακτήρα του υπόλοιπου υλικού.

MiC: Γιατί είναι αδύνατον να βρει κανείς το πρώτο σου άλμπουμ “Speaking Horrors”; Κάποια από εκείνα τα τραγούδια μπήκαν στο “The Wilderness” – τα υπόλοιπα;
Kyle: Χμμ, δεν ξέρω για τι πράγμα μου μιλάς! Ίσως αυτός ο δίσκος υπάρχει σε ένα παράλληλο σύμπαν και για λίγο ήρθε και στο δικό μας; Ίσως κάποια μέρα να πω στον εαυτό μου από το παράλληλο σύμπαν να ξαναγράψει κάποια από εκείνα τα κομμάτια; Περίεργο.

MiC: Κρίνοντας από τίτλους τραγουδιών σου όπως το “Leland” ή το “The Owls Aren’t What They Seem”, υποθέτω ότι είσαι μεγάλος οπαδός του Twin Peaks! Πώς σου φάνηκε ο νέος κύκλος μετά από τόσα χρόνια αναμονής;
Kyle: Το 2009 πήρα ένα 8κάναλο Tascam και το Twin Peaks για τα γενέθλιά μου. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τη σειρά και ξεκίνησα να ηχογραφώ μουσική την ίδια εβδομάδα. Βασιζόμουν αρκετά πάνω στις αναφορές τότε, μου φαινόταν κάτι σαν πεπρωμένο. Η μουσική μου θα είχε προκύψει πολύ διαφορετική αν έβλεπα κάποια άλλη σειρά αντί για το Twin Peaks. Έχει εμπνεύσει χιλιάδες μουσικούς χάρη στο soundtrack των Badalementi, Cruise και Lynch, αλλά δεν είναι μόνο για τη μουσική, σου δίνει την αίσθηση ότι ολόκληρη εκείνη η κοινότητα προβάλλεται πάνω στους ίδιους τους χαρακτήρες, και όχι μόνο στους θεατές. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μπορείς να είναι κανείς όσο παράξενος θέλει εφόσον παραμένει πιστός στην ιδέα του. Ο περσινός κύκλος ξεπέρασε τις προσδοκίες μου από όλες τις απόψεις. Θυμίζει τις πιο σουρρεαλιστικές δουλειές του Lynch, κατορθώνοντας συγχρόνως να διηγηθεί μια σαφή ιστορία. Λατρεύω το πώς ο Lynch παίζει με το χρόνο. Μπορεί να κρατήσει την προσοχή του θεατή και συγχρόνως να δημιουργήσει μια πνευματική εμπειρία. Και μετά μπορεί να σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι τρομακτικό ή πολύ αστείο. Πέρυσι το καλοκαίρι έγραψα μερικά νέα τραγούδια βλέποντας το νέο κύκλο, και εμπνεύστηκα τόσο όσο και τότε. Για να απαντήσω στην ερώτηση, ναι, είμαι μεγάλος οπαδός!

MiC: Είσαι επίσης και λάτρης των ταινιών τρόμου, μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για αυτό; Ποιες είναι οι τρεις αγαπημένες σου ταινίες του είδους;
Kyle: Μου αρέσουν οι ταινίες τρόμου με τον ίδιο τρόπο που μου αρέσουν αυτά που κάνει ο Lynch. Aπό τη μία δείχνουν κόσμους με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς αλλά βαθμιαία φανερώνεται κάτι το ανησυχητικό κάτω από την επιφάνεια. Είναι πιο ρεαλιστικές από τις περισσότερες κωμωδίες ή τις δραματικές ταινίες. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η βία ή το gore, μου αρέσει να βλέπω τα άκρα: την ομορφιά και το χάος – και πολλές από τις ταινίες του είδους περιέχουν και τα δύο. Οι αγαπημένες μου αλλάζουν όλη την ώρα, αλλά τώρα τελευταία: The Texas Chain Saw Massacre, Halloween και Don’t Look Now.

MiC: Όταν γράφεις μουσική επιδιώκεις να προκαλέσεις στον ακροατή παρόμοια συναισθήματα με αυτά που έχει κανείς όταν βλέπει μια ταινία τρόμου;
Kyle: Θα έλεγα ότι τις περισσότερες φορές επιδιώκω να προκαλέσω κάποιο άβολο συναίσθημα. Υπάρχει και μια χαρούμενη όψη στη μουσική μου που ελπίζω να μην είναι πολύ κρυμμένη, αλλά μου αρέσει να υπάρχει η γενική αίσθηση ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Πάντως, μόλις πρόσφατα έχω αρχίσει να εξερευνώ αυτά τα μονοπάτια, και υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να ξεβολέψεις έναν ακροατή.

MiC: Πριν λίγα χρόνια είχες γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο για το πρώτο album των Cranberries – είχες απογοητευτεί όταν για τη συνέχεια έκαναν κάτι τόσο διαφορετικό όπως το "Zombie";
Kyle: Για μένα κανένας από τους επόμενους δίσκους τους δεν ξεπέρασε το ντεμπούτο τους, αλλά δε θα έλεγα ότι ήταν απογοητευτικοί. Ο δεύτερος δίσκος δεν είναι τέλειος, αλλά κατάφεραν να συνταιριάξουν συναισθήματα που ο κόσμος γενικά φοβάται να συνδυάσει, κι αυτό ήταν πολύ δημιουργικό. Με κάνει να σκέφτομαι και τον εαυτό μου και το πώς αυτοί που άκουσαν το “Barrow” θα υποδεχτούν τον επόμενο δίσκο μου, γιατί σίγουρα δεν πρόκειται να φτιάξω το “Barrow 2”. Πάντα ένιωθα την ανάγκη να κάνω διαφορετικά πράγματα και ελπίζω ότι οι ακροατές θα συνεχίσουν να ακούνε.  

ΜiC: Kάποιος στο YouTube έγραψε κάτω από το “Summer Smoke” ότι του θυμίζει λίγο το "Wicked Game", και ένας άλλος έγραψε ότι είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν φτιαχτεί σε αυτόν τον πλανήτη. Τι έχεις να πεις;
Kyle: To “Summer Song” ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησα. Δεν είχα το “Wicked Game” στο κεφάλι μου όταν το έγραφα, αλλά σίγουρα το Wicked Game είναι ένα κομμάτι που έχει αγγίξει διάφορες χορδές στη ζωή μου – πχ με το Wild at Heart ή με εκείνο το επεισόδιο των Friends. Είμαι μεγάλος οπαδός του Chris Isaak, και για τη μουσική του και για τους ρόλους που έχει παίξει ως ηθοποιός.

ΜiC: Μιας και αναφέραμε το YouTube, σε ενοχλεί όταν κάποιοι ανεβάζουν ολόκληρα τα άλμπουμ σου και τα διακόπτουν με διαφημίσεις;
Kyle: Απεχθάνομαι τις διαφημίσεις, αλλά μου αρέσει πολύ η ιδέα ότι ο κόσμος μπορεί να ακούσει όποτε θέλει τους δίσκους μου!

ΜiC: Kατά τη γνώμη μου το “Barrow” είναι ένας από τους κορυφαίους δίσκους της δεκαετίας και νομίζω ότι είναι απογοητευτικό που δεν έχει εκτιμηθεί από ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Εσύ πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Kyle: Δε νομίζω ότι έχω ακούσει το "Barrow" από τότε που το κυκλοφόρησα. Μου αρέσει να παίζω αυτά τα τραγούδια live, αλλά όταν δουλεύω πάνω σε κάτι καινούριο προσπαθώ να μην ακούω αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν γιατί δε θέλω να φτιάχνω τα ίδια πράγματα. Νομίζω ότι το "Barrow" δεν τα πήγε κι άσχημα αν σκεφτείς ότι το κυκλοφόρησα και έκανα όλη την προώθηση ολομόναχος. Παίρνω ακόμα τόσο πολλά θετικά μηνύματα και σχόλια, και κοντεύουν να περάσουν τρία χρόνια. Δε χρειάζομαι περισσότερη αναγνώριση!

ΜiC: Τι άκουσες τελευταία και σου άρεσε;
Kyle: Το "Age Of" του Oneohtrix Point Never, το "In A Poem Unlimited" των U.S. Girls και το "Universal Consciousness" της Alice Coltrane.

ΜiC: Έχεις καθόλου σχέδια για εμφανίσεις στην Ευρώπη;
Kyle: Και τι δε θα έδινα για να παίξω στην Ευρώπη... Δεν έχω κάποια σχέδια προς το παρόν, αλλά το παλεύω!

ΜiC: Υπάρχουν σχέδια για καινούριο υλικό είτε από Cemeteries είτε από Camp Counselors;
Kyle: Camp Counselors όχι, το “Spectrophobia” θα είναι το τελευταίο άλμπουμ για κάμποσο καιρό, αλλά τώρα δουλεύω πάνω στον καινούριο δίσκο των Cemeteries.

Ακούστε κι άλλο ένα πριν αλλάξετε σελίδα: