Γινόμαστε χώμα, στο οποίο πράγματα φυτρώνουν

Stefan Schwerdtfeger: Μόλις τελειώσατε μια Ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Walkabouts, για να υποστηρίξετε το νέο σας cd "Ended Up A Stranger". Πόσο διήρκεσε η περιοδεία, ποιες χώρες επισκεφθήκατε και πώς βίωσες αυτό το μουσικό ταξίδι;

Chris Eckman: Η περιοδεία διήρκεσε 8 εβδομάδες και μας τύλιξε πραγματικά γύρω απ' όλη την Ευρώπη. 15 χώρες συνολικά... Σκανδιναβία, Λονδίνο, Γερμανία, Ισπανία και Πορτογαλία, Ελλάδα φυσικά, ακόμη και μέρη στην πρώην Ανατολική Ευρώπη όπως η Σλοβενία, η Κροατία και η Τσεχία. Ήταν μια απ' τις πιο ικανοποιητικές περιοδείες που κάναμε ποτέ από την άποψη της μουσικής και του κοινού που εμφανίστηκε. Οι άνθρωποι ήταν πραγματικά παθιασμένοι, και στις καλύτερες νύχτες μας νομίζω ότι φτάσαμε τα standards που έθετε το κοινό.

Ωστόσο δεν είμαστε μηχανές, και τόσο εγώ όσο και η Carla υποφέραμε κάποιες αρκετά σοβαρές ασθένειες που επιβράδυναν κάπως ορισμένες πλευρές της εμπειρίας. Η Carla επισκέφθηκε ένα νοσοκομείο στη Λισσαβόνα, κι εγώ ήμουν σ' ένα νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, μόλις δύο ώρες πριν τη συναυλία. Ευτυχώς ο γιατρός εκεί μου έκανε μια ένεση με κάποιο θαυματουργό φάρμακο μου μ' έκανε να βγάλω τη συναυλία, αλλά το επόμενο πρωί κατέρρευσα και δεν μπόρεσα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι για δυο μέρες.

Stefan: Όταν σε συναντάω προσωπικά, φαίνεσαι τόσο ζωντανός και χαρούμενος μέσα στα πράγματα, πρόθυμος να επικοινωνήσεις, να περάσεις καλά και να γελάσεις. Αλλά στα τραγούδια και τους στίχους του τελευταίου σου δίσκου δείχνεις απογοητευμένος από την πραγματικότητα, πέρα από κάθε ελπίδα, μέχρι και κυνικός.
«The truth of our lies, the thrill of our wrongs, are those the last things on earth that still turn us on?» ή «a single gun-shot to the foot»; Πώς νοιώθεις σχετικά με την ύπαρξη;

Chris: Οι πρώτοι στίχοι που παραθέτεις είναι από ένα τραγούδι που λέγεται "Life: the movie". Αυτό το τραγούδι γράφτηκε από μια κυνική οπτική γωνία, αναμφίβολα. Αλλά το έβλεπα ως ακριβώς αυτό, μια οπτική γωνία, όχι απαραίτητα δική μου, περισσότερο ή μεταφορική οπτική γωνία του «καθένα» που έχει δει πάρα πολλά και δεν αντέχει άλλο. Η άποψη είναι επίσης περισσότερο κοινωνική και πολιτική παρά προσωπική.

Είναι δύσκολο να κοιτάς τον μεγαλύτερο κόσμο, τον κόσμο της χειραγώγησης από τα Μ.Μ.Ε., των ηλίθιων πολέμων, και των χιλιάδων πραγμάτων που δεν μπορείς να έχεις, και να μην παλεύεις με τον κυνισμό. Ο μικρότερος κόσμος μας ωστόσο, αυτόν που μπορούμε ν' αλλάξουμε σε μια στιγμή, μ' ένα φιλί ή γέλιο ή δάκρυ, αυτός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν έχω εγκαταλείψει την πίστη σε τέτοιου είδους πράγματα. Αυτές είναι μικρές αλλά δυνατές μεταμορφώσεις. Και, όσο κι αν υπάρχει απελπισία σε πολλά από τα τραγούδια, θέλω να συμπεριλάβω και ρομαντισμό και λύτρωση και λίγο γέλιο. Ο στίχος για το μοναδικό πυροβολισμό στο πόδι υποτίθεται ότι ήταν χιουμοριστικός. Η Carla τουλάχιστον γέλασε.

Stefan: Ended Up A Stranger. Τι σημαίνει αυτό για 'σένα; Είναι στην πραγματικότητα ξένος στον εαυτό σου; Στα πράγματα που πίστευες; Ξένος στη ζωή που ζούσες; Υπάρχει τίποτα καλό στο να καταλήγεις ξένος;

Chris: Το τραγούδι άρχισε να μου έρχεται αργά ένα βράδυ ενώ οδηγούσα γύρω στο Seattle, σφραγισμένος από τον εξωτερικό κόσμο μες το αυτοκίνητο, τον ήχο της μηχανής και της σκέψεις μου. Είναι ένα τραγούδι για το να χάνεις το σπίτι σου και ακόμη και την προδοσία. Ο αφηγητής απεγνωσμένα ψάχνει την αίσθηση του χώρου και του ανήκειν που πιστεύει ότι κάποτε είχε.

Αναφορικά με το Seattle, φαντάζομαι πως ο χαρακτήρας θα μπορούσα να είμαι εγώ σε κάποιο βαθμό. Έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος των δέκα τελευταίων χρόνων στο δρόμο, μακριά από το υποτιθέμενο σπίτι μου, και σ' αυτό το διάστημα σίγουρα δεν έμεινε ακίνητο. Οι αλλαγές ήταν δραματικές: αυτό που κάποτε ήταν μια κοιμισμένη πόλη-λιμάνι στην άκρη της Αμερικής τώρα είναι μια μεγάλη, ακριβή, ακόμη και κρύα, σύγχρονη πόλη. Υπήρξε δύσκολο για μένα να καθορίσω το στίγμα μου, να βρω που είναι η θέση μου μέσα σ' αυτές τις αλλαγές.

Αλλά όπως προτείνεις και στην ερώτησή σου, ίσως εγώ έχω αλλάξει πιο πολύ από ότι έχει αλλάξει το μέρος; Ίσως το πρόβλημα είναι στο κεφάλι μου; Ίσως η αποξένωση είναι απέναντι στον εαυτό μου και όχι απέναντι σ' αυτά γύρω μου; Είναι δύσκολο να ξέρεις, αλλά για μένα αυτές είναι ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, και μερικές φορές τα καλύτερα τραγούδια είναι μόνο αυτό: μια σειρά από ποιητικές ερωτήσεις...

Θέλω να πω πως ένας λόγος που μου άρεσε το "Ended Up A Stranger" για τίτλο του δίσκου είναι ότι μπορεί να σημαίνει και κάτι πέρα από την απόγνωση και τη σύγχυση. Σκέφτηκα πως έλεγε κάτι για τη μουσική διαδρομή των Walkabouts. Σε 15 χρόνια έχουμε κάνει πολύ δρόμο, και με πολλούς τρόπους, αν και όχι με όλους φυσικά, είμαστε «ξένοι» στις ιδέες με τις οποίες ξεκινήσαμε. Μ' αρέσει αυτό, όμως. Στην πραγματικότητα, είμαι περήφανος γι' αυτό. Προσπαθήσαμε πολύ να κρατήσουμε τη μουσική ζωντανή και ανοιχτή σε νέες ιδέες. Θα τα είχαμε παρατήσει αρκετό καιρό πριν, αν δεν πιστεύαμε ότι το κάνουμε αυτό.

Stefan: «Giving up on love just for the fuck of it». Ένας στίχος από τον τελευταίο σου δίσκο. Εξήγησέ τον, ή δώσε ένα παράδειγμα των κινήτρων κάποιου που θα μπορούσε να το κάνει αυτό.

Chris: Στην πραγματικότητα αυτός ο στίχος προορίζονταν ως μια επίθεση στον κυνισμό. Κάποιες φορές δείχνει σαν η κουλτούρα μας ανταμείβει ανθρώπους που δε νοιάζονται παρά μόνο για το εγώ τους. Υπάρχουν ωστόσο μερικά πράγματα στον κόσμο που αξίζουν περισσότερο απ' τις εμμονές μας. Πιστεύω πως η αγάπη είναι ένα απ' αυτά τα πράγματα. Δεν είναι κάτι για να παίξεις ανεύθυνα ή να καταστρέψεις κυνικά. Όταν όλα τα άλλα καταρρέουν, είναι εκπληκτική η ικανότητά της να αναρρώνει και να συγχωρεί. Είναι λυτρωτική.

Stefan: Ποια είναι η μεγαλύτερη ανεκπλήρωτη ευχή σου;

Chris: Να γράψω ένα βιβλίο. Ήθελα να γίνω συγγραφέας από τότε που ήμουν έξι, πολύ πριν σκεφτώ να γράψω τραγούδια ή να παίξω μουσική. Τα πιο πολλά παιδιά που ήξερα ήθελαν να γίνουν πυροσβέστες. Εγώ ήθελα να κάθομαι μπροστά σε μια γραφομηχανή και να γράφω ιστορίες μυστηρίου. Είχα πει ότι θα το κάνω μέχρι να γίνω σαράντα, αλλά τώρα πρέπει να παρατείνω την προθεσμία μου.

Stefan: Τι πιστεύεις ότι συμβαίνει μετά το θάνατο;

Chris: Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση για μένα... Φαντάζομαι ότι λιώνουμε και ενωνόμαστε με ζωτική ορμή του κόσμου... Γινόμαστε χώμα, στο οποίο πράγματα φυτρώνουν. Γινόμαστε σκόνη και αέρας. Γινόμαστε μεγαλύτεροι απ' ότι είμαστε τώρα.

Stefan: Πολλές από τις συναυλίες σας τις άνοιξε ο Terry Lee Hale. Πώς πέρασες μαζί του σ' αυτήν την περιοδεία; Τι πιστεύεις ότι είναι ιδιαίτερο και μοναδικό στη μουσική του;

Chris: Ο Terry έζησε στη Γαλλία τα πέντε τελευταία χρόνια, και πραγματικά δε πέρασε μαζί του όσο χρόνο θα ήθελα. Τις δύο βδομάδες που ήταν μαζί μας στην περιοδεία μας έδωσαν την ευκαιρία να τα πούμε λίγο. Ήταν ωστόσο μια δύσκολη περίοδος της περιοδείας. Κάποιες συναυλίες στην Ιταλία ακυρώθηκαν, η Carla ήταν άρρωστη για κάποιες μέρες, όπως ανέφερα. Ωστόσο ο Terry μας έκανε να γελάμε, και η παρουσία του ήταν πολύ ευπρόσδεκτη.

Ο Terry έχει γράψει μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον κόσμο. Είναι ένας οδικός χάρτης επιρροών. Τέξας, Seattle, η εσωτερική δυτική έρημος, και τώρα η Γαλλία. Όλες αυτές οι ζωές και οι εμπειρίες συνθέτονται μέσα του μ' έναν πολύ ειλικρινή και παθιασμένο τρόπο. Ο Terry είναι η μουσική του, και το αντίστροφο. Δεν υπάρχουν πολλοί μουσικοί που ξέρω για τους οποίους μπορείς πραγματικά να το πεις αυτό.

Stefan: Τι ζώδιο είσαι... και ποιος είναι ο ωροσκόπος σου;

Chris: Είμαι καρκίνος, και δεν έχω ιδέα για τον ωροσκόπο μου.

Stefan: Πες μου τρία καλά πράγματα για τον εαυτό σου.

Chris: Έμαθα τον εαυτό μου ν' ακούει πραγματικά (πήρε λίγο καιρό), μπορώ να βρω χιούμορ μέσα στο σκοτάδι, δεν έχω ενδώσει πλήρως στον κυνισμό.

Stefan: Ονόμασε τρία πράγματα που δεν σ' αρέσουν στον εαυτό σου.

Chris: Ανυπομονησία, κυκλοθυμία, εκρήξεις κυνισμού.

Stefan: Αν ήσουν πρόεδρος των Η.Π.Α. , τι θα είχες κάνει, πως θα είχες αντιδράσει στις
τρομοκρατικές ενέργειες τις 11ης Σεπτεμβρίου;

Chris: Θα είχα κάνει τα πάντα μέσα στις δυνατότητές μου να λύσω τα προβλήματα στη μέση ανατολή. Ο μόνος δίκαιος τρόπος να γίνει αυτό είναι να θεμελιωθεί μια λειτουργική Παλαιστινιακή χώρα. Ο Bin Laden είναι ένα σύμπτωμα -απομακρύνεις τους λόγους ύπαρξής του και ξαφνικά παύει να υπάρχει.

Stefan: Πιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από τους Big Sleep?

Chris: Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση! Αλλά σήμερα τουλάχιστον θα ήταν το "On A Ship".

Stefan: Γιατί; Τι βλέπεις και βρίσκεις σ' αυτό το τραγούδι;

Chris: Μ' αρέσει η αίσθηση του δράματος που έχει, το πάθος στα φωνητικά, ο τρόπος που ξεδιπλώνονται οι στίχοι.

Stefan: Είσαι φοβερά ερωτευμένος με κάποιον αυτή τη στιγμή;

Chris: Απολύτως.

Stefan: Πώς είναι; Πως σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο;

Chris: Η αγάπη ανυψώνει τα πάντα. Τα χρώματα είναι πιο ζωντανά, το γέλιο βαθύτερο, η απογοήτευση λιγότερο συντριπτική. Αυτό που έχω τώρα δε θα το άλλαζα με τίποτα.

Stefan: Η συναυλία στη Θεσσαλονίκη ήταν η τελευταία της περιοδείας. Τι έκανες μετά, και τι ήθελες να κάνεις περισσότερο;

Chris: Μετά την περιοδεία, και τη σύντομη ανάρρωσή μου στο Άμστερνταμ, πήγα πίσω στο Seattle να πακετάρω το σπίτι μου. Τώρα ζω μόνιμα στη Λουμπλιάνα. Θα είμαι φυσικά πολύ στο Seattle, αλλά αυτό είναι τώρα το μέρος που λέω 'σπίτι'. Νομίζω αυτό το οποίο ήθελα περισσότερο ήταν το να έρθω εδώ και να περπατήσω δίπλα στο ποτάμι με το κορίτσι μου.