Υπήρξα ξενιτεμένος σε όλη μου τη ζωή

Οι Green On Red υπήρξαν για κάποια χρόνια, εκεί πίσω στα μέσα της δεκαετίας του '80, το αγαπημένο μου γκρουπ. Αλλά και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, το Cheap Wine και το Gas Food Lodging συνεχίζουν να είναι μέσα στα πέντε-δέκα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και άλμπουμ αντίστοιχα.

Όσο για τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη τους, Dan Stuart, ποτέ δεν έπαψα να παρακολουθώ διακριτικά και με ενδιαφέρον την μποέμικη μοναχική πορεία του, αναρωτιόμουν συχνά-πυκνά που να βρίσκεται και τι να κάνει τα δέκα και βάλε χρόνια που είχε εξαφανισθεί, χαίρομαι κάθε φορά που βάζω να ακούσω κάποιο νέο δίσκο του, απόλαυσα σαν ακριβό κρασί το βιβλίο (The Deliverance of Marlowe Billings: A False Memoir) που έγραψε πριν δύο χρόνια, περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια του, οπότε...δεν έχασα την ευκαιρία όταν έμαθα για τις επικείμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα να του απευθύνω μερικές ερωτήσεις τις οποίες ευγενικά απάντησε και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, όπως και τον φίλο συν-μπλογκερά ranx xerox για τη βοήθεια στην προετοιμασία.

Ιδού το αποτέλεσμα...

- Dan! Πού σε βρίσκουμε αυτή την στιγμή;

Ζω στο Mexico City έπειτα από σχεδόν πέντε χρόνια που πέρασα στην Oaxaca...

- Λέω να μην πιάσουμε την ιστορία από την αρχή, ούτε από το τέλος της, αλλά κάπου από τη μέση. Θέλεις να μας πεις πού στο διάολο ήσουν όλη αυτή την μιάμιση - περίπου - δεκαετία που μεσολάβησε από το Can 'O Worms μέχρι τον δίσκο με τους Slummers και το The Deliverance of Marlowe Billings;

Τα "χαμένα χρόνια"... ακριβώς όπως ο Ιησούς στην Ινδία, πλην όμως, πιο αξιολύπητος. Έκανα οικογένεια και δούλεψα σε κανονικές δουλειές, πρώτα σαν μπογιατζής, το οποίο ήταν εντάξει, και ύστερα σαν εκτιμητής ακινήτων που ήταν δολοφονικό για την ψυχή μου.

Έγραψα επίσης μερικά σενάρια, κανένα από αυτά δεν βρήκε τον δρόμο της παραγωγής, αλλά κατά καιρούς πληρώθηκα για όλα αυτά, πράγμα το οποίο είναι το μόνο που μετράει σε τέτοιες περιπτώσεις τελικά.

- Κατά την ταπεινή μου άποψη οι Green On Red πίσω στα 80's μας έδωσαν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του αμερικάνικου rock εκείνης της δεκαετίας κι όχι μόνο, αλλά αυτό δεν φάνηκε να μεταφράστηκε σε ανάλογη εμπορική επιτυχία ειδικά στις ΗΠΑ. Έχεις κάποια εξήγηση για αυτό;

Εμείς απλά δε συντονιστήκαμε στον ήχο του μέσου ακροατή, αλλά και κανείς δεν έριξε λεφτά πάνω μας για να το κάνει να συμβεί. Ο Chuck (Prophet, κιθαρίστας των Green On Red από τον τρίτο τους δίσκο κι έπειτα) συνήθιζε να λέει ότι οι Green On Red έκαναν τα πάντα σε ποσοστό 65%, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

- Παρακάτω παραθέτω τέσσερα αγαπημένα μου τραγούδια, ένα από κάθε δίσκο σας από τους ισάριθμους πρώτους, που η μπάντα ηχογράφησε με την αρχική της σύνθεση (συν την προσθήκη του Chuck Prophet στους δύο τελευταίους). Θα ήθελες να μας γράψεις λίγες κουβέντες (ίσως κάποια μικρή ιστορία που τα συνοδεύει, ή οτιδήποτε θες εσύ) για το καθένα;

Black Night: Συλλαμβάνει την ατμόσφαιρα των πρώτων ημερών και την αλοκοτιά μας.

Cheap Wine: Κάποιοι καλοί στίχοι, και μια αρκετά αντιπροσωπευτική συνολική αναπαράσταση του ήχου μας.

The Drifter: Πάντα έπαιζα κάποια lead κιθάρα σε κάθε μας δίσκο, το λατρεύω όταν ο κόσμος νομίζει ότι ακούει τον Chuck.

Jimmy Boy: Συνήθιζα να γράφω αρκετά τραγούδια για νεκρά παιδιά.

- Λαμβάνοντας υπόψη τη θεματολογία αρκετών τραγουδιών σου, η φυγή σου στο Μεξικό μοιάζει να ακολουθεί τα χνάρια των παλιών παράνομων της "μυθικής Δύσης" αλλά και του Kerouac ή του Burroughs. Εσύ ήθελες να ξεφύγεις από κάτι ή απλά έτσι έτυχε, εκεί σε έβγαλε ο δρόμος;

Το μυαλό μου έσπασε το 2010, και όντας ένας έντιμος σύζυγος, έφυγα από τη Νέα Υόρκη ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της La Espanolα. Το να είμαι ξενιτεμένος είναι κάτι το φυσικό για μένα. Είμαι γιος ενός Αυστραλού και έχω υπάρξει ξενιτεμένος σε όλη μου τη ζωή. Μπορώ και χρησιμοποιώ αυτή την εμπειρία προς όφελός μου, αλλά δεν σχετίζεται ιδιαίτερα με περιπτώσεις σαν του Kerouac, του Burroughs, του Hemingway, του Graham Greene και των υπόλοιπων...

- Από τους περισσότερους συνοδοιπόρους και φίλους σου εκείνης της εποχής όπως τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, τα μέλη των Dream Syndicate, των Long Ryders, των Rain Parade και άλλων, συχνά πυκνά διαβάζουμε κάποια νέα. Αυτός που χάθηκε τελείως σε κάποια φάση και μόνο τώρα τελευταία έκανε σποραδικά κάποιες εμφανίσεις και έναν προσωπικό δίσκο είναι ο πρώτος σας ντράμερ και μετέπειτα ηγέτης των Naked Prey, Van Christian. Έχεις κάποια επαφή μαζί του, γνωρίζεις πού γύρναγε κι αυτός όλο αυτόν τον καιρό;

Τα περασμένα Χριστούγεννα είδα τον Van στην Tuscon, τα πάει καλά... παίζει ντραμς σε μια σπουδαία μπάντα με τον Joe Pena, συνεχίζοντας να δουλεύει και το δικό του υλικό παράλληλα. Ο Al Perry επίσης είναι καλά, ζωγραφίζει αρκετά αλλά και συνεχίζει να ηχογραφεί μουσική.

- Σε ένα ελληνικό βιβλίο (ο τίτλος του είναι "Προτιμώ τα παλιά τους"), ο ήρωας ταξιδεύει στην Αριζόνα και σε ένα μπαρ συναντά κάποιον που σου μοιάζει πολύ και του συστήνεται ως εσύ. Πιάνουν την κουβέντα για τα παλιά και τους Green on Red και στο τέλος αποκαλύπτεται ότι είναι ο αδερφός σου! Αλήθεια έχεις αδερφό, κι αν ναι σου μοιάζει όντως πολύ;
Ο αδερφός μου είναι ένας γνήσιος καουμπόι και έχει δουλέψει σαν κασκαντέρ και σαν συντονιστής τέτοιων σκηνών στο Χόλυγουντ για πολλά χρόνια. Το όνομά του είναι Monty Stuart και μπορείς να τσεκάρεις περισσότερα σε αυτό τον σύνδεσμο.

- Μου άρεσε πολύ η μορφή του βιβλίου σου με τα μικρά αυτοτελή κεφάλαια, τη λιτή, κοφτή και με χιούμορ γραφή, ήταν τελικά τα κομμάτια μιας ιστορίας που έπρεπε να ειπωθούν και ειπώθηκαν με τον καλύτερο ίσως τρόπο. Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον από τη γραφομηχανή σου; (οκ από τον κειμενογράφο του υπολογιστή σου πιο σωστά).

Έχω σχεδόν τελειώσει με τη συνέχεια του Marlowe. Αυτό το δεύτερο μέρος είναι γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο και περιλαμβάνει τις περιπέτειές μου στο Μεξικό, προσπαθώντας να βρω έναν αξιοπρεπή θάνατο. Είναι κατά 65% αλήθεια...

- Αν δεν κάνω λάθος ο Jim Thompson είναι ο συγγραφέας με τις περισσότερες αναφορές στα τραγούδια σου. Μιλάω φυσικά για το Song for the Dreamers και το Killer Inside Me. Έχεις κάτι να πεις περί αυτού;
Ποιος άλλος συγγραφέας - ή και ποιητής αν θυμηθούμε την μελοποίηση σου στο De que se rie? του Mario Benedetti - θα μπορούσε να είναι στη θέση του;

Μάλλον δεν είμαι και πολύ noir τύπος πια, παρόλο που διάβασα πρόσφατα το The Mongolian Conspiracy του Rafael Bernal το οποίο είναι εκπληκτικό. Είναι λυπηρό το πόσο λίγη από τη πεζογραφία και την ποίηση των Λατινοαμερικάνων έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά. Οικτίρω την ακαδημαϊκή κοινότητα γι' αυτό. Θέλω να πω, σε τι στο διάολο χρησιμεύουν όλοι αυτοί οι καθηγητές; Ο Marrio Benedetti αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα ενός υποτιμημένου συγγραφέα που δεν έχει μεταφραστεί ευρέως.

- Πες μας κάποια πράγματα και για τη νέα σου δισκογραφική δουλειά, το Marlowe's Revenge, που από το πρώτο κομμάτι μοιάζει να πιάνει το νήμα της μουσικής σου πορείας πίσω από τις μέρες του Here Comes The Snakes.

Είναι ένας αγνός και απλός rock and roll δίσκος. Μου τη σπάει αφάνταστα όλο αυτό το κίνημα της "Americana" και ήθελα να κατουρήσω πάνω σ' αυτή τη σκηνή. Οι Twin Tones που με συνοδεύουν στο άλμπουμ είναι μια φοβερή νεανική μπάντα από το Mexico City, και ήμουν τυχερός που καταδέχτηκαν να συνδράμουν έναν γέρο-gringo.

- Τι να περιμένουμε από τις επικείμενες εμφανίσεις σου στην Ελλάδα;
Κομμάτια των Green on Red θα ακουστούν;

Φυσικά, τα έχω γράψει ο ίδιος, ή μήπως όχι; Πάντα φροντίζω να σκορπίζω μερικά εδώ κι εκεί, στη διάρκεια του σετ.

- Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα όταν είσαι νέος στη καρδιά;

Δεν το πίστεψα ποτέ, αλλά τα στερεότυπα και οι μύθοι είναι σημαντικοί. Οι αυταπάτες είναι κομμάτι του ενστίκτου επιβίωσης. Πραγματικά, όπως έχει πει και ο Emil Cioran, είναι η βεβαιότητα του θανάτου που με κρατά ζωντανό. Δόξα τω Θεώ αυτή η ανοησία θα έχει ένα τέλος... οι άνθρωποι ζουν τόσο πολύ στις μέρες μας.

- Σ' ευχαριστώ πολύ.

Δική μου ευχαρίστηση.
______

Διάβασε ακόμα: The Deliverance of Marlowe Billings