Είχα ανάγκη να πω μερικά πράγματα κι αντίστοιχη ανάγκη να ακούσω τις απαντήσεις

Η Danai Nielsen είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα. Γεμάτο φαντασία, έντονα χρώματα, εντυπωσιακά DYI κουστούμια, μα κυρίως αξιόλογες συνθέσεις, που πατάνε και με τα δυο πόδια στο σήμερα, χωρίς να προδίδονται εύκολα οι επιρροές της. Πράγμα όχι και τόσο σύνηθες, στη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία. Τραγουδάει κατά βάση στην αγγλική γλώσσα, παρόλο που γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη και μεγάλωσε στην Ηλιούπολη Αττικής, ενώ μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ, “Who Are They”, από την United We Fly. Ένα άλμπουμ που έχει όλα τα φόντα για να τη στείλει πολύ πέρα από τον ελλαδικό χώρο.

Πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ. Πώς νιώθεις; Είσαι ικανοποιημένη από το τελικό αποτέλεσμα;
Θα πω ναι! Πολύ. Όσο περνάει ο καιρός και το ακούω ως σύνολο μου φαίνεται όλο και καλύτερο. Την πρώτη φορά που το άκουσα εστίαζα στις ατέλειες, τώρα στα γλυκά του σημεία. Ήταν και η διαδικασία ολοκλήρωσής του όμορφη κι εξερευνητική. Ηχογραφήθηκε στην καραντίνα.

Ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά τραγούδια του άλμπουμ σου, το “Who Are They”, ξεκινάει με αγγλικό στίχο και συνεχίζει με ελληνικό, φορτίζοντας ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα - τουλάχιστον για έναν ελληνόφωνο ακροατή. Πώς ανέκυψε αυτή η εναλλαγή και σε ποια γλώσσα νιώθεις πιο άνετα να τραγουδάς;
Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο κομμάτι “δημιουργήθηκε” αυθόρμητα, σχεδόν εξολοκλήρου στο πρώτο παίξιμο χωρίς καμία βαθιά ανάλυση. Ένα μικρό synthάκι έδινε σταθερό beat/ρυθμό και πατώντας λίγες νότες άρχισα να λέω και να λέω και να λέω για κανένα 10λεπτο ότι ερχόταν πρώτο. Συνδυάστηκαν και οι δύο γλώσσες χωρίς σκέψη. Υποθέτω πως μετά τα αγγλικά είχα ανάγκη να εκφράσω πιο άμεσα και κατανοητά αυτό που ένιωθα στα ελληνικά.

Τώρα σχετικά με τη γλώσσα στην οποία νιώθω πιο άνετα να τραγουδάω, τα αγγλικά είναι πιο εύκολα λόγω ακουσμάτων, τα ελληνικά από την άλλη είναι πιο άμεσα, ειλικρινή κι ευάλωτα.

Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σου σε κάποιον που δεν έχει ιδέα τι παίζεις;
Συνήθως απαντάω «ατμοσφαιρική dream pop με ηλεκτρονικά στοιχεία», μερικές φορές προσθέτω «σε σημεία βάζω ένα εφέ στην φωνή που με κάνει να ακούγομαι σαν άντρας»… και συνήθως όποιος ρώτησε, κοιτάει με απορία κι αναρωτιέται ακόμα περισσότερο τι είδος μουσικής παίζω :)

Με πρόλαβες… ανάμεσα στα γυναικεία σου φωνητικά εμφανίζεις συχνά πυκνά - με χρήση vocoder - και αντρικά φωνητικά. Από ποια ανάγκη προέκυψαν οι συνομιλίες αυτές με το υποτιθέμενο alter ego ή συνδαιτυμόνα σου; Είναι κάτι με βαθύτερη υπαρξιακή υπόσταση ή μια διευκόλυνση στο να κάνεις ντουέτα;
Θυμάμαι σίγουρα ότι ξεκίνησε σαν παιχνίδι. Ήταν διασκεδαστικό να με ακούω έτσι παραμορφωμένη. Στην συνέχεια πήρε έναν ρόλο συντροφιάς και παρέας που κατέληγε σε κάτι μεταμεσονύχτιες συνομιλίες με κάποιον ανύπαρκτο. Είχα ανάγκη να πω μερικά πράγματα κι αντίστοιχη ανάγκη να ακούσω τις απαντήσεις.

Επίσης, σίγουρα με διευκολύνει μουσικά γιατί προσθέτει ένα έξτρα ηχόχρωμα. Διαφορετικά πράγματα θα πω ως Δανάη και διαφορετικά ως vocoder.

*Μου αρέσει να ακούω συγκροτήματα που έχουν γυναικεία και αντρικά φωνητικά ταυτόχρονα. Είναι σαν το ντουέτο θηλυκού - αρσενικού να ζεσταίνει γλυκά τα αυτιά.

Μουσική που ακούς αυτές τις ημέρες στο δωμάτιό σου;
Sault *το ‘Untitled (Black Is)’ στο repeat, Alfa Mist, Altın Gün, Jef Maarawi, σήμερα τον καινούργιο δίσκο του James Blake.

Στις live εμφανίσεις σου επιλέγεις συνήθως να ερμηνεύσεις κάποιες διασκευές; Με ποιο κριτήριο καταλήγεις σε αυτά τα κομμάτια και γιατί δεν παίζεις ζωντανά το μεγαλύτερο - έως τώρα - χιτ σου, την “Kontoula Lemonia”;
Επιλέγω να διασκευάσω κομμάτια που με έχουν συγκινήσει - κυριολεκτικά, και κομμάτια που με έχουν διασκεδάσει.

Ε η Λεμονιά δεν παίζεται! Είναι αυτό που είναι. Για την ώρα δεν συνδυάζεται με το υπόλοιπο υλικό που παρουσιάζω. Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως, δεν το αποκλείω!

Έντονα pop χρώματα, σκηνική παρουσία με όμορφα κουστούμια κι αστραφτερά αξεσουάρ, παιχνιδιάρικη διάθεση και ήχοι μη συμβατικοί, συνυπάρχουν με μια παιδική αθωότητα και μελαγχολία βγαλμένη από την εφηβεία. Αν δεν διάβαζα / μάθαινα περισσότερα για σένα, θα θεωρούσα ότι κινείσαι και βιολογικά σ’ εκείνη κάπου την ηλικία. Πώς βιώνεις το πέρασμα του χρόνου; Η μουσική σου λειτουργεί σαν καταφύγιο;
Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση! Και δύσκολη ερώτηση.

Πώς βιώνω το πέρασμα του χρόνου; Με πίεση μάλλον. Θα καταφέρω να κάνω όσα σκέφτομαι και φαντάζομαι; Θα καταφέρνω να βρίσκω κίνητρο για εξέλιξη; Θα ολοκληρώσω τα tasks της ημέρας εντός χρονοδιαγράμματος; Θα είμαι στην ώρα μου; Μήπως μεγαλώνω και συνηθίζω και ρουχλιάζω; Μήπως μεγαλώνω και μαθαίνω να εμπιστεύομαι την διαδικασία; Μου μαθαίνει πολλά το πέρασμα του χρόνου αλλά παίρνει και πολλά μαζί του. Θα μπορέσω να βρω διάθεση να αντεπεξέλθω δημιουργικά στην καθημερινότητα; Σίγουρα η παιδική ηλικία είχε μπόλικη κατασκευή και ζωγραφική και δημιουργία, σίγουρα η εφηβεία ήταν αλλοπρόσαλλη, ανασφαλής, θλιμμένη. Νοσταλγώ καταστάσεις που και που, τις εκτιμώ περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.

Η μουσική ναι λειτουργεί σαν καταφύγιο, σαν εκτόνωση και σαν μάθημα.

Ένα βιβλίο που θα πρότεινες σε κάποιον/-α που θα αναγκαζόταν να (ξανα)μπεί σε κάποιου είδους απομόνωση;
Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα - Μενέλαος Λουντέμης
21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα - Yuval Noah Harari

Σχέδια και πλάνα για το προσεχές μέλλον;
Για την ώρα μου είναι απαραίτητο ένα διάλειμμα ηρεμίας και παρατήρησης ώστε να γεμίσουν ξανά οι αποθήκες της έμπνευσης. Στην συνέχεια κάπου προς τον χειμώνα θα έρθει μια όμορφη συναυλία - παρουσίαση του δίσκου και ελπίζω σύντομα καινούργια κομμάτια και βίντεο.