Είμαστε κυρίως μια ποπ μπάντα με ας πούμε miserabilist καταβολές

Μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2017 ήταν για μένα το δεύτερο άλμπουμ των (Βορειο)Λονδρέζων Desperate Journalist, 'Grow Up'. Δεν ήμουν ομολογουμένως πάντα και τόσο σίγουρη για το αν και πώς θα εξελιχθεί αυτή η μπάντα, παρά τον ενθουσιασμό μου όταν τους πρωτοάκουσα και παρά το πανέμορφο ομώνυμο ντεμπούτο τους στην Fierce Panda. Ο βασικός λόγος που άργησαν να με πείσουν, ήταν ο βαθμός στον οποίο τους βάραιναν οι επιρροές τους. Και δεν εννοώ τόσο τα post punk στοιχεία τους και τις προφανείς -και καθόλου κατακριτέες- Cure/Smiths αναφορές τους, με πρώτο και καλύτερο το ίδιο τους το όνομα, αλλά περισσότερο τις ομοιότητες τους με '90s μπάντες που έφεραν τις ίδιες περίπου επιρροές (από Gene και Echobelly μέχρι και Cranberries λόγω των φωνητικών της Jo). Όλα αυτά λοιπόν με έκαναν να αναρωτηθώ, παρά τις καλές προθέσεις μου, αν υπάρχει τελικά για ακόμη μια φορά περιθώριο για ένα τέτοιο γκρουπ.

Δεν είναι οι μόνοι που πρόσφατα με προβλημάτισαν για αυτούς τους λόγους. Αντίστοιχο παράδειγμα οι Savages, οι οποίες για ένα μεγάλο διάστημα απλά με έκαναν να θέλω να ακούσω Siouxsie αμέσως μετά. Παρ' όλα αυτά οι Savages επανέφεραν στην σύγχρονη εναλλακτική σκηνή κάτι που δεν είχε ξεπεράσει προηγουμένως τα όρια του subcultural. Σε αντίθεση με το female post punk, το 90's indie και στη συνέχεια brit pop, ως γνωστόν στην Αγγλία εισχώρησε, ή τέλος πάντων συνυπήρξε, με το mainstream. Εν συντομία, το ερώτημα στον εαυτό μου ήταν αν αυτό που ακούμε το έχουμε ξανακούσει. Και πού τελειώνουν οι επιρροές και αρχίζουν να υφίστανται οι Desperate Journalist;

Τελικά μου απάντησαν οι ίδιοι, πριν ακόμη μου δοθεί η ευκαιρία να τους μιλήσω, με το 'Grow Up', έναν άλμπουμ πολύ πιο εξελιγμένο και sophisticated, και μουσικά αλλά και στιχουργικά. Οι επιρροές μπορεί να βρίσκονται ακόμη κάπου εκεί μέσα, αλλά πλέον το δικό τους στοιχείο είναι αρκετά ευδιάκριτο ώστε να τις υπερκαλύψει. Όμως η στιγμή που έπαψα εντελώς να τους αμφισβητώ ήταν όταν τους είδα live τον περασμένο Νοέμβριο. Ήταν δυνατοί, δεμένοι και πολύ πιο θορυβώδεις απ' ότι θα περίμενε κανείς και είχαν την εικόνα ενός αποφασισμένου γκρουπ που ξέρει ακριβώς τι κάνει. Τα φωνητικά της Jo, που όπως ήταν αναμενόμενο δεν είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικά, συνοδεύουν επάξια και αναδεικνύουν την επιθετική και ταυτόχρονα μελωδική 12χορδη του Rob σε συνδυασμό με τα cure-esque basslines του Simon και το σούπερ ωμό πανκ drumming της Caz. Και όσο για τις πολυσυζητημένες επιρροές τους έναντι της δικής τους αυθεντικότητας, η απάντηση έρχεται μάλλον μέσα από την αυτογνωσία (και το χιούμορ): 'Και τώρα θα σας παίξουμε μία διασκευή Gene΄ μας λέει η Jo και αφού το κοινό τελειώνει με τα χειροκροτήματα και τις κραυγές ενθουσιασμού ,ακούμε τελικά το ολόδικό τους 'Be Kind'. Και κάπως έτσι οι Desperate Journalist διεκδικούν επιτυχώς τη θέση τους στο τώρα και εγώ αφού έχω ακούσει το καινούριο τους single 'It Gets Better' 5-6 φορές καθώς γράφω, σκέφτομαι (και πάλι με ενθουσιασμό) ότι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Με αφορμή την πρώτη τους επίσκεψη στην Ελλάδα στις 16 Φεβρουαρίου, έκανα μερικές ερωτήσεις στη Jo. Ιδού τι μου απάντησε:

Mic- Πρέπει να παραδεχτώ, ως Cure φαν, ότι το όνομά σας ήταν ο λόγος που σας πρόσεξα και έτσι άκουσα το πρώτο σας ΕΡ (το 'Christina') και χαίρομαι τόσο πολύ γι αυτό! Ποιος από τους τέσσερις είχε την ιδέα και σε τι βαθμό πιστεύεις ότι προσέλκυσε το 'σωστό' κοινό για εσάς ως νεοσύστατη μπάντα;
Jo- Ήταν δική μου ιδέα. Περάσαμε πάρα πολύ χρόνο αγωνιώντας για το πως πρέπει να ονομάσουμε την μπάντα μας σε σημείο που κατέληξε σχεδόν αστείο. Βρήκα την φράση κάπως μελοδραματική και ταυτόχρονα 'tongue-in-cheek' (δηλαδή ειρωνεία με μια δόση χιούμορ) και αν κάποιοι έπιασαν και την σχέση με τους Cure αυτό είναι μπόνους. Επίσης διαφέρει από τα στάνταρ indie ονόματα που τελευταία τείνουν μάλλον προς τυχαίες μονοσύλλαβες λέξεις προσαρμοσμένες στον πληθυντικό, οπότε ήταν κι αυτό στα υπέρ. Δεν πιστεύω πάντως ότι ο περισσότερος κόσμος κατάλαβε την αναφορά αλλά δεν πειράζει! Λειτουργεί και από μόνο του.

Mic- Πώς νοιώθεις για την αντιμετώπιση που είχε ως τώρα η μουσική σας-πώς έχετε κατηγοριοποιηθεί αν θέλεις, από post punk μέχρι indie κτλ-και πώς πιστεύεις αυτό αλλάζει με κάθε κυκλοφορία σας;
Jo- Το βρίσκω λίγο περίεργο ότι θεωρούμαστε 'goth' ενώ πραγματικά δεν είμαστε καθόλου. Σε γενικές γραμμές σε όλους μας αρέσει η 80s κιθαριστική και 'δραματική' μουσική, είμαστε κυρίως μια ποπ μπάντα με ας πούμε miserabilist καταβολές. Πραγματικά με κάνει να απορώ πάντως. Κατά καιρούς μας έχουν αντιμετωπίσει με αρνητικότητα στο ίντερνετ, όταν αναφερόμαστε στο ίδιο πλαίσιο με συγκροτήματα του goth και του post punk ιδιώματος και κάπως απαξιωτικά για το ότι ακουγόμαστε αρκετά 90s indie pop. Ακριβώς έτσι ακουγόμαστε! Και; Ο σνομπισμός απέναντι σε μουσικές κατηγορίες είναι παρωχημένος και βαρετός. Οι Siouxsie and the Banshees είναι καταπληκτικοί και το ίδιο και οι Field Mice. Κατά το ίδιο σκεπτικό ποτέ δεν στοχεύσαμε οι ίδιοι σε έναν συγκεκριμένο ήχο, ό,τι κάνουμε εiναι το ενστικτώδες αποτέλεσμα όλης της μουσικής που μας αρέσει. Τα γούστα του καθενός περνάνε διακυμάνσεις και αυτή τη στιγμή εμείς είμαστε πολύ πιο ξεκάθαροι για το πώς ακουγόμαστε ως γκρουπ, τι μας κάνει 'εμάς', οπότε πιστεύω ο ήχος μας έχει πλέον κάπως στερεοποιηθεί.

Mic- Το ομώνυμο άλμπουμ σας είναι ένα πανέμορφο, πραγματικά δυνατό πρώτο άλμπουμ. Ταυτόχρονα όταν το άκουγα για πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να κάνει συγκρίσεις όχι τόσο με τις κλασσικές επιρροές σας όπως Smiths και Cure αλλά περισσότερο με μπάντες που άκουγα και η ίδια στα '90s. Ακούγοντας το 'Grow Up' ένοιωσα ότι βγήκε προς τα έξω ένας πιο χαρακτηριστικός ήχος. Το 'Purple' ,που είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι, αποτελεί πολύ καλό παράδειγμα του πόσο επιδέξια έχετε καταφέρει να χειριστείτε τις μουσικές σας αναφορές ώστε το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται μόνο σαν εσάς. Τι κάνατε πιστεύεις διαφορετικά με το 'Grow Up' σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά σας;
Jo- Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Το 'Purple' είναι επίσης και ένα από τα δικά μου αγαπημένα. Νομίζω πως η βασική διαφορά στο 'Grow Up' είναι όπως προανέφερα πως είμαστε πλέον συνηθισμένοι στο να γράφουμε μαζί κι έτσι ακούγεται ο δικός μας ήχος με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Επίσης μία μεγάλη δόση συναισθηματικής φόρτισης από πλευράς μου την περίοδο που γράφαμε έδωσε-σε εμένα τουλάχιστον- ένα είδος αυτοσυγκέντρωσης.

Mic- Το καινούριο σας (5 Track) EP λέγεται 'You Get Used To It' και θα κυκλοφορήσει στις 30 Μαρτίου. Είναι κομμάτια που δεν μπήκαν στο άλμπουμ ή πρόκειται για καινούριο υλικό, ή λίγο απ' όλα; Το ρωτάω αυτό γιατί όπως τα περισσότερα κομμάτια στο 'Grow Up' έτσι και το 'It Gets Better' το καινούριο σας single από το ΕΡ, μου ακούγεται εντελώς 'Desperate Journalist', βρήκα όμως την παραγωγή κάπως διαφορετική και αναρωτιόμουν αν έχετε ξαναδουλέψει ακυκλοφόρητα κομμάτια προσεγγίζοντας τα με άλλους τρόπους.
Jo- Λίγο από όλα. Είναι τρία κομμάτια που αγαπάμε πολύ αλλά δεν ΄κολλούσαν' στο άλμπουμ (ένα εκ των οποίων το ' It Gets Better') και άλλα δύο που ήταν μισοτελειωμένα την περίοδο που ηχογραφούσαμε το 'Grow Up' αλλά ολοκληρώθηκαν λίγο μετά.

Mic- Εντυπωσιάστηκα πραγματικά όταν σας είδα live! Ανυπομονούσα να σε δω στη σκηνή Jo γιατί είσαι χαρισματική ερμηνεύτρια, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να περιμένω. Έχετε εξαιρετικά δυνατή σκηνική παρουσία, ο καθένας σας ξεχωριστά αλλά και ως δεμένο γκρουπ. Και τα φωνητικά σου γίνονται ακόμη πιο εκφραστικά. Η (ευχάριστη) έκπληξη για μένα ήταν ότι ο ήχος σας είναι αρκετά πιο ΄βρώμικος΄ ζωντανά σε σχέση με τις ηχογραφήσεις σας. Ήταν δική σας η απόφαση να κρατήσετε την παραγωγή πιο καθαρή και πόσο συμμετέχετε γενικά στην παραγωγή της μουσικής σας;
Jo.- Ευχαριστούμε και πάλι. Μας είναι απαραίτητο να έχουμε πιο καθαρή παραγωγή στο στούντιο γιατί α) είμαστε τελειομανείς και β) λόγω των instrumental overdubs στα περισσότερα κομμάτια που έχουμε ηχογραφήσει. Επίσης στη σκηνή γινόμαστε υπερενθουσιώδεις και γενικά ΄βαράμε' τα πάντα δυνατά. Ασχολούμαστε πάντα σε τεράστιο βαθμό με την παραγωγή μας. Ιδιαίτερα ο Rob, οτιδήποτε έχει να κάνει με το στούντιο είναι η αγαπημένη του ασχολία.

Mic- Το 2017 ήταν νομίζω μία καλή χρονιά για σας από άποψη συναυλιών. Η επόμενη σας περιοδεία είναι τον Απρίλιο. Ποια είναι τα σχέδια για το υπόλοιπο '18 και πόσο κοντά βρίσκεστε στην ολοκλήρωση του τρίτου σας άλμπουμ;
Jo- Ναι, ήταν-εξουθενωτικό αλλά καταπληκτικό. Θα επικεντρωθούμε στο γράψιμο του άλμπουμ φέτος όσο περισσότερο γίνεται, παρόλο που έχουμε και κάποια live εδώ κι εκεί (και την τουρνέ του Απριλίου όπως είπες). Το άλμπουμ νο3 βρίσκεται σε αρκετά σταθερή εξέλιξη και ελπίζουμε να κυκλοφορήσει του χρόνου.

Mic- Και τέλος, μιας και είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα και ο περισσότερος κόσμος θα σας δει για πρώτη φορά ζωντανά, σκέφτεστε να βάλετε και μερικά 'oldies' στο setlist της Παρασκευής; Έχω κάποιους φίλους που θα ήθελαν πολύ να ακούσουν το 'Kitten' για παράδειγμα (no pressure there!).
Ανυπομονούμε να έρθουμε στην Ελλάδα και να εξερευνήσουμε την Αθήνα. Δεν παίξουμε πολλά παλιά κομμάτια τον τελευταίο καιρό αλλά μας αρέσει να ανανεώνουμε τη λίστα, οπότε ίσως ήρθε η ώρα του 'Kitten' να επανέλθει, θα δούμε!

PS1:To 'A desperate journalist in ongoing meaningful review situation' είναι η βερσιόν του 'Grinding Halt' όπως ακούστηκε στο πρώτο Peel Session των Cure. Ο τίτλος, όπως και οι στίχοι, αναφέρονται στην κριτική (θαψίδι) του 'Three Imaginary Boys' από το NME.

Οι Desperate Journalist είναι η Jo Bevan, ο Simon Drowner, ο Rob Hardy και η Caz Hellbent και εσείς πρέπει να τους δείτε οπωσδήποτε αυτή την Παρασκευή στο Death Disco!

PS2: Και επειδή North London+Θεσσαλονίκη = σίγουρη επιτυχία, μπόνους στο support o επίσης αγαπημένος Vagina Lips, με τον οποίο και εγκαινίασα τη φετινή συναυλιακή μου χρονιά, η οποία ήδη φαίνεται πως θα πάει πολύ καλά.