Το βράδυ που γνώρισα τους Φαλκονέρα

ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:
ΦΑΛΚΟΝΕΡΑ. Μπραντ νιού αθηναϊκό πανκ συγκρότημα που ξεχωρίζει ιδιαίτερα, με φαρφίζα ήχο
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΟΧΩΡΑΣ. Βίντατζ μουσικός δημοσιογράφος που δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα (χωρίς φαρφίζα ήχο)

Η ΑΠΑΓΩΓΗ
"άντε γαμήσου δεν είσαι σπουδαίος"

Ήταν αργά το βράδυ όταν χτύπησε επίμονα το κουδούνι. Πήγα ν' ανοίξω, ενώ στο ρηπήτ ξανακουγόταν το πιο αγαπημένο μου σημείο, η coda, απ' το ‘Χασίς’, το τελευταίο κομμάτι του ολόφρεσκου ψηφιακού LP ‘Ζαλάδα στην Ελλάδα’ των Φαλκονέρα. Καθώς άνοιγα, κάποιος γαύγισε Άνοιξε, ρε πούστη, ξέρουμε ότι είσαι μέσα! Σαστισμένος είδα δυο δίμετρους οπλισμένους εκαμίτες να με σημαδεύουν. Ο Γιάννης Πλόχωρας; ρώτησαν. Ο ίδιος, πήγα να πω, ενώ ταυτόχρονα ο πιο κακός μου ‘βγαζε τα γυαλιά και μου σαβούριαζε το κεφάλι με μια κουκούλα.

Ή μάλλον όχι. Ψέματα. Έγινε ως εξής.

Ο Θάνος Σιόντορος έγραψε στο Medium ένα κείμενο για κάτι νέους πάνκηδες που του άρεσαν. Έβαλα στο bandcamp να τους ακούσω, με συγκίνησαν κι αγόρασα επί τόπου τον δίσκο τους. Μετά από λίγο μου ‘στειλαν μήνυμα, Θέλουμε να σε γνωρίσουμε. Τότε ήταν που χτύπησε επίμονα το κουδούνι. Άνοιξα ενώ ακουγόταν απέξω κάποιος να λέει Κυρ κριτικέ πες αλεύρι, η Φαλκονέρα σε γυρεύει! Σαστισμένος, ήρθα φάτσα με κάτι μαυροντυμένους μπάκουρους. Αυτός είναι, απ' τη φωτό στο Μπάντκαμπ! είπε ο πιο κοντινός, μου ‘βγαλε τα γυαλιά και μου μπουζούριασε το κεφάλι με μια κουκούλα, λέγοντάς μου Θα έρθετε μαζί μας. Ευγενικό παιδί, σκέφτηκα, έχει τρόπους.

ΚΑΘ' ΟΔΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
"μην κοιτάς δεξιά μην κοιτάς αριστερά"

Με βάλανε σ' ένα αμάξι και κάναμε γύρες στην Αθήνα. Μου ‘ρθε να τους πω να μου βγάλουν την κουκούλα και να μου δώσουν πίσω τα γυαλιά μου γιατί ακόμα κι έτσι δε βλέπω Χριστό και δεν οδηγώ επίσης, αλλά έκανα την κότα μέχρι να ψυχολογήσω την κατάσταση. Οδηγούσε ο Αμίλητος, συνοδηγός ο Αστειάτορας και πίσω ήμασταν ο Μησουγαμήσω, εγώ κι ο Πορτιέρης. Ο Πορτιέρης μου απευθυνόταν ήρεμα στον πληθυντικό, ο Μησουγαμήσω μούγκριζε Γρήγορα! στον Αμίλητο κι ο Αστειάτορας μπέρδευε ατάκες και οδηγίες κατεύθυνσης σαν gps που πίνει μπάφους. Στο αυτοκίνητο ακουγόταν το ‘Γιατρέ’ του περσινού ντεμπούτου EP των Φαλκονέρα.

Επιτέλους κάποτε σταματήσαμε. Ο Πορτιέρης με σήκωσε στα χέρια από το αμάξι και με πήγαινε με τεράστια, ακανόνιστα βήματα λες και περνούσαμε ναρκοπέδιο ή βάλτο με αλλιγάτορες. Ζωή, σκέφτηκα, είσαι συναρπαστική, οκ αλλά πόση ακόμα είσαι άραγε;

Η ΑΝΑΚΡΙΣΗ
"κι αναρωτιέμαι αν θ ακούγονται ουρλιαχτά"

Όταν μου ‘βγαλαν την κουκούλα ήμασταν πια στο λημέρι τους. Δεν μπορούσα να δω καθαρά και ζήτησα να μου βάλουν και τα γυαλιά μου, έτσι για την αλητεία. Μέτρησα τέσσερις γύρω μου, γύρω στα εικοσιπέντε όλοι τους. Μυξιάρικα. Τώρα, να τους ρωτήσω αν με ξέρουν οι μανάδες τους; το ‘χω δει να το κάνει ο Τσακ Νόρις. Αλλά τους λυπήθηκα ή μπορεί να λυπήθηκα κι εμένα, να τα λέμε αυτά. Ο καθένας τους παίζει να ‘χει σκοτώσει από ένα σύνταγμα στο Call of Duty. Πάντως δεν είπα τίποτα. Λούφαξα στην καρέκλα και περίμενα ν' αρχίσουν.

Οι ερωτήσεις ήταν καταιγιστικές, εξοντωτικές, το μαχαίρι στο κόκκαλο... Μπα. Αμήχανες, σποραδικές. Μπορεί κι ανύπαρκτες. Τσαμπουκαλευόμασταν μισό περίεργοι, μισό ανυπόμονοι, μισό μάτι επίσης.

Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης είχα την ευκαιρία να τους σπουδάσω καλύτερα. Γρήγορα κατέληξα ότι στους Φαλκονέρα τραγουδάει ο Τζόκερ, παίζει μπάσο ο Γούλβεριν, φαρφίζα ο Λούκυ Λουκ και ντραμς ο Χαλκ. Κι έχουν και κιθαρίστα, όχι παρόντα (γιατί; τί μου κρύβουν άραγε;), που τον σκιαγράφησα Λουίτζι. Απ' τη μεριά μου, σαν στρατηγική τακτική αντίδρασης επέλεξα να κάνω πότε τον Γκάνταλφ, πότε τον μπαρμπαΣτρουμφ, πότε την Ακρόπολη και πότε τον Θείο που κάθεται με τη νεολαία.

ΕΧΟΥΝΕ ΚΑΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ
"μπύρες μπύρες δεν ανήκω εδώ"

Η μπύρα που με πότισαν για να χαλαρώσω και να προδώσω τις απόψεις, τους στόχους και ίσως αυτούς που κρύβονται πίσω από μένα, άρχισα να νιώθω πως δρούσε ύπουλα και φοβήθηκα ότι θα μ' έκανε να αμφιβάλω για την ακεραιότητα της αποστολής μου.

Συστράτευσα θάρρος, θράσος, μουρμούριζα Crass για δύναμη και υπέμενα. Δεχόμουν τα χτυπήματα, το 'να πίσω απ' τ' άλλο, αγόγγυστα.

Όταν όμως με στρίμωξαν ότι το χάσμα γενεών δεν αρκεί για να θεωρείς έξυπνο κάτι του στυλ "άλλο ν' ακούς πανκ το 1978 κι άλλο το 2020", αφού όλα μεταφράζονται σε συναισθήματα που απευθύνονται σε ανθρώπους, που μπορεί να, αλλά δεν εξυπακούεται ότι, εκφράζουν ή εκφράζονται απλά από "εποχές", ήξερα ότι έπρεπε να πουλήσω ακριβά το τομάρι μου.

ΤΟΥ ΤΑΦ ΤΟΥ ΝΤΑΪ
"τουαλέτες και χιόνια" : δλδ συγγνώμη κύριοι, είναι στίχος τώρα αυτό;

Επιχειρώντας ηρωικό αντιπερισπασμό τους κοίταξα έναν έναν (ελπίζω να τους πέτυχα) και με φωνή Σέρλοκ Χολμς τους ανακοίνωσα ότι γνωρίζω ότι εδώ που με φέρανε είναι η καρδιά της Patari records, γιατί πριν ανεβήκαμε κάτι απότομες σκάλες σαν αυτές των παταριών, χα, ότι οι πέντε τους παίζουν ροκ, γκαράζ και τας παραφυάδας των και σ' άλλα συγκροτήματα της σπείρας (αυτό το χα γκουγκλάρει, χα χα, τους αποσβόλωσα, αν και -μεταξύ μας- νόμιζα ότι είναι μπλιμπλικάδες) κι ότι Φαλκονέρα ήταν ένα διάσημο ναυάγιο τη χρονιά που γεννήθηκα, χα χα χα, οπότε μόκο, νταξ;

Έπιασα για πρώτη φορά στον αέρα ένα αδιόρατο κόμπιασμα, ένα ανεπαίσθητο αντανακλαστικό μούδιασμα στα σαγόνια αυτών των αγριόσκυλων που με έσυραν σαν τρόπαιο στο μαντρί τους κι είπα, μα τον Τζο τον Στράμμερ, ή τώρα ή ποτέ.

Κι έπαιξα τα ρέστα μου. Το ξέρετε ότι όλα αυτά που παίζετε τα ‘χω ακούσει από γκρουπ που έσπερναν όταν δεν είχατε καν γεννηθεί; (Νταξ κι εμείς τα ‘χουμε ξανακούσει, εννοείται, παραδέχτηκαν).

Μπα; Ότι το homage που σκαρώσατε στην 80s ελληνική πανκ σκηνή απ' τη μια την τιμά, απ’ την άλλη δείχνει στους επιζήσαντες σαν εμένα τη γραφικότητά της, αρχίζοντας απ' το εξώφυλλο που δείχνει το γουρούνι τραπεζίτη ν' αγκαλιάζει την πόλη με ζόμπι, χάρους και τζάνκια τριγύρω;

Είδα τον Τζόκερ να λυγίζει επιτέλους (σταμάτησε τις ατάκες, από κει το συμπέρανα). Ναι, παίζουμε με τη γραφικότητα όπως λες, όμως δεν έπαψαν ποτέ οι καταπιεστές να καταπιέζουν κι όλοι αυτοί να πρωταγωνιστούν στη σαπίλα γύρω μας, έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι, κατένευσα, κι αν αυτά τα γκρουπ έσπερναν, εσείς είστε η νέα σοδειά, σκέφτηκα, αλλά δεν τους το ‘δωσα. Περίμενα την καινούργια τους κίνηση, αφού μέχρι τώρα είχα σταθεί όρθιος. Λίγη τύχη ακόμα και...

Ξάφνου άνοιξε η πόρτα και πρόβαλε ο πέμπτος Φαλκονέρα, αυτός που προκαταβολικά είχα ονομάσει Λουίτζι. Σαν να πατήθηκε τέρμα γκάζι ολόβερ. Πρόλαβα να πάρω μια γρήγορη ανάσα και να καρφωθώ στη θέση μου.

Η ΠΡΟΒΑ
"απόψε θέλω να πάμε στα μπουζούκια"

Στημένοι γύρω γύρω με τους ενισχυτές τους οι Φαλκονέρα παίζουν, το 'να πίσω απ' τ' άλλο, τα πάντα όλα, τέλος πάντων τα 11 κομμάτια που ‘χουν ηχογραφήσει μέχρι σήμερα. Υπολογίζω ότι θα 'ναι κανα 20λεπτο όλο αυτό και σκέφτομαι τα εγγόνια μου, θα μπορέσουν κάποτε να καταλάβουν τί εμπειρίες πέρασε ο παππούς τους στη ζωή του, όταν θα τους διηγούμαι στο τζάκι ιστορίες;

Αν προφτάσω εγγόνια βέβαια, γιατί αυτό που δεν σας έχω πει ακόμα είναι ότι στις τσέπες της πιτζάμας μου, που οι μικροί ανόητοι δεν σκέφτηκαν να ψάξουν, πιστεύοντας ότι με αιφνιδίασαν, έχω κρυμμένη μολότωφ που θα την ανάψω την κατάλληλη στιγμή, γιατί όλο αυτό στην πραγματικότητα εγώ σατανικά το οργάνωσα περιμένοντας, γιατί οι Φαλκονέρα είναι τέλειοι όπως δεν ήμασταν εμείς, χαλαροί όπως δεν ήμασταν εμείς, μη προβληματικοί όπως δεν ήμασταν εμείς. Κι αν όχι όλοι εμείς, εγώ σίγουρα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
"ο δρόμος της ελευθερίας όταν βγαίνω απ' το εργοστάσιο"

Αλλά δεν την πέταξα ποτέ. Το νευρώδες, εύληπτο, θελκτικό και καλοκουρδισμένο λάιβ πανκ τους, πολύ πειστικότερο των ηχογραφήσεων, ήταν τελεσίδικο κι έκρινε τη βραδιά και τις τύχες ολονών μας. Συνεπαρμένος απ' την ορμή της μουσικής τους, χώθηκα όλος στην κατάψυξη να ψάχνω κρύες μπύρες και σκάλωσα εκεί μέχρι το τέλος. Άκαφτη η μολότωφ, παγώνει σαν το χιόνι, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

Οπότε παίζει τελικά να τελειώσει το διήγημα και να χει πιστέψει ο/η αναγνώστης/ρια ότι οι Φαλκονέρες είναι και πιο κουλ από μένα. Καλά, τα θέλω και τα γράφω;

Αγκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ σταματήστε να με διαβάζετε τώρα!

(φωνή αφηγητή σε overdub)

...Νταξ, κάπως άδοξο το τέλος για τον Βίντατζ, αλλά μείντε λίγο ακόμα, οι τίτλοι μόνο έμειναν και κομπλέ.

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ
"θέλω να σκοτώσω καλλιτέχνες και ντιτζέης"

Το Patari records είναι μια χαλαρή κολλεκτίβα νέων μουσικών που, με βάση τους κάποιους διαμορφωμένους χώρους ενός παλιού εργοστασίου παπουτσιών, χαμένο στα νότια αθηναϊκά προάστια, παίζουν ροκ μουσική και τρέχουν διάφορες συνεργασίες και γκρουπ την τελευταία επταετία. Οι Φαλκονέρα (Γιώργος φωνή, Γρηγόρης κιθάρα, Ντίνος μπάσο, Δημήτρης πλήκτρα/ φαρφίζα, Ντίνος ντραμς/ληντ κιθάρα) είναι ένα απ' τα γκρουπ που τρέχουν σήμερα. Επίκειται απόφαση αν τελικά θα κυκλοφορήσουν σε κασέτα το πρώτο τους EP και σε βινύλιο το ‘Ζαλάδα στην Ελλάδα.’