Fractal in the MiC: The cinematic sounds of...

Κείμενο: Παναγιώτης Μπάρλας / Συνέντευξη: Αθηνά Σόμπολου

Λένε πως η νοσταλγία σκοτώνει. Όταν δεν αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης αναζήτησης, τότε σίγουρα μπορεί να αποδειχτεί μοιραία για τη δημιουργικότητα ενός ανθρώπου. Απ' την άλλη, πολλοί υποστηρίζουν πως -ειδικά στην τέχνη- οι περισσότερες δημιουργικές εμμονές αναδύονται από υποσυνείδητες ανάγκες αναβίωσης καταστάσεων. Μια αγωνία αναβίωσης (ή μάλλον επαναπροσδιορισμού) ενός θολού παρελθόντος στοιχειώνει τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες του Alex Zhang Hungtai.

Ο Alex είναι ένας περιπλανώμενος μουσικός. Ένας νομάδας του δυτικού κόσμου. Υπογράφει τις δουλειές του ως Dirty Beaches, ένα όνομα που μας αποκαλύπτει πως είναι παρμένο από "έναν Έλληνα στο Montreal"! Η μέχρι τώρα ζωή του μοιάζει να έχει καθορίσει την απολύτως μεταμοντέρνα προσέγγιση της μουσικής του δημιουργίας. Είναι ταϊβανέζικης καταγωγής` έχει ζήσει στη Χαβάη` έχει περάσει μέρος της ζωής του και στις δύο όψεις του Καναδά (Μόντρεαλ και Βανκούβερ αντιστοιχούν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους!)` έχει πιάσει το σφυγμό των δύο βασικών πόλων της σύγχρονης Αμερικής (ζώντας τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο San Francisco). Αν λάβουμε υπόψη μας αυτά τα δεδομένα, μοιάζει απολύτως φυσικό το ότι θεωρεί ως "μόνη πατρίδα του, ένα κολλάζ από κατακερματισμένα τοπία, τα οποία προσπαθεί να ανασυνθέσει".

Στο νέο άλμπουμ του, το Badlands, είναι ολοφάνερη αυτή η προσπάθεια ανασύνθεσης τοπίων και αναμνήσεων. Ο ίδιος λέει πως "το Badlands είναι ένα ακαθόριστο τοπίο, που περιέχει σκιές και σιλουέτες αρκετά ευδιάκριτες ώστε να είναι αναγνωρίσιμες". Αυτός είναι ο πυρήνας της δουλειάς του ως Dirty Beaches τα τελευταία πέντε χρόνια: Η συναρμολόγηση ηχητικών στιγμιοτύπων που διατρέχονται από πολυεπίπεδες αναφορές στη rock'n'roll κουλτούρα. Η ατμοσφαιρική και οικεία μουσική του, δεν βασίζεται σε pop συνταγολόγια, αλλά σε μια εσωτερικότητα που την κάνει πολλές φορές απρόσιτη στον επιφανειακό ακροατή. Ο Alex δηλώνει έμπρακτα πως δεν σκοπεύει να χαϊδέψει αυτιά, αλλά προσφέρεται ορθάνοιχτος, να διαβαστεί από όποιον έχει τη διάθεση να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του.

Το Badlands (τίτλος παρμένος από το τραγούδι του Springsteen) είναι γεμάτο εντάσεις και επαναλαμβανόμενες ηχητικές φράσεις. Με σαμπλαρίσματα από τη Francoise Hardy και θραύσματα από σκόρπιες νότες. Με στιγμές που έχουν ξηλωθεί βίαια από τα περίτεχνα ηχητικά υφαντά του Shigeru Umebayashi. Αυτή είναι η πιο rock'n'roll δουλειά του Alex μέχρι σήμερα. Το Horror του 2008 (ένας δίσκος που δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά, παρά μόνο μέσω διαδικτύου!) και το Seaside EP, είναι πολύ πιο ατμοσφαιρικά. Πιο κινηματογραφικά, με παραπομπές σε exotic και χαλαρούς ήχους και με μια υπόγεια γοητεία που μου θύμισε παιδικά ξενύχτια με τα παράσιτα των βραχέων κάτω από το μαξιλάρι... Ο πολύς Warren Ellis έδωσε μια πολύ εύστοχη περιγραφή για το Horror: "Grainy nightmare drones and clanks creeping out of a radio tuned to somewhere we're not supposed to know about".

Αν ακούσει κανείς το Horror, καταλαβαίνει πως ο Alex μόνο κακέκτυπο του Alan Vega δεν είναι. Παρ' όλα αυτά τα επαναληπτικά μοτίβο του Badlands παραπέμπουν αβίαστα στο minimal rockabilly των Suicide. Ο ίδιος μοιάζει να ενοχλείται από την ταμπέλα του "νέου Vega" που τόσο αβασάνιστα του κόλλησαν τα media: "Στο Badlands, ναι, ο Alan Vega ήταν μια επιρροή για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Απ' την άλλη, οι προηγούμενες κυκλοφορίες μου δείχνουν πως δεν είναι η μοναδική επιρροή μου"...

Η Αθηνά (Σόμπολου), που ανέλαβε να κάνει τη συνέντευξη, του είπε πως η μουσική του θυμίζει soundtrack ενός φιλμ-νουάρ από τα 50s, και μοιάζει με ύμνο στην croon-pop και το μοναχικό σκοτάδι των road trips του Kerouac. Ο ίδιος συμφώνησε: "Ναι. Είμαι μεγάλος φαν του σινεμά και αυτή είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου σε βάθος χρόνου. Το χάσιμο και η αίσθηση εξορίας` άτομα που άφησαν τα σπίτια τους ψάχνοντας το άγνωστο` άνθρωποι αφημένοι στην απεραντοσύνη άγνωστων δρόμων. Αυτά είναι θέματα για τα οποία πάντα ήθελα να γράφω". Οι κινηματογραφικές αναφορές είναι βασικό συστατικό του ήχου του. Ο Alex θυμάται πρόχειρα τους ηθοποιούς που τον επηρέασαν: "Ο παλιότερος που θυμάμαι είναι ο Leslie Cheung στο Days of Being Wild. Αυτή η ταινία μου άλλαξε τη ζωή. Αγαπάω πολύ και τον Tony Leung. Σπουδαίος ηθοποιός και μεγάλη πηγή έμπνευσης".

Ίσως η σημαντικότερη επιρροή του cinema στο rock'n'roll, είναι πως οι πιο πολλοί αγαπημένοι μας μουσικοί θα ήθελαν να πρωταγωνιστούν σε κάποια σπουδαία ταινία. Πάντως, ο Alex δεν μοιάζει να αποζητά κάτι τέτοιο. Το δικό του... "κινηματογραφικό απωθημένο" πρέπει να είναι η σκηνοθεσία. Με κάθε του δουλειά στήνει σκηνικά όπου οι μελωδίες υποδύονται χαμένες αναμνήσεις από έναν κόσμο γεμάτο οθόνες. O Dirty Beaches εκφράζει το παγκόσμιο Σύνδρομο Διάσπασης Προσοχής, στην πιο γοητευτική και περιπετειώδη μορφή του. Αν ήταν συγκάτοικός σου δεν θα έκανε ανελέητο zapping, αλλά δεν θα άκουγε και ποτέ ένα βινύλιο ολόκληρο. Δεν θα διάβαζε αθλητικές εφημερίδες, αλλά στο κομοδίνο του θα συνυπήρχαν ο Pynchon και ο Ellroy (και θα τους διάβαζε ταυτόχρονα!). Το κομμάτι "Black Nylon", από το Badlands, περιγράφει το βασικό συστατικό της δουλειάς του: Μαύρο νάιλον. Είτε αυτό προέρχεται από τα sexy καλσόν των 50s, είτε από ατέλειωτα καρούλια αμοντάριστου σελιλόιντ... Η μουσική του Dirty Beaches (παροδική, μα καθόλου εύπεπτη) αφήνει ένα μυστηριώδες σημάδι από κραγιόν στα αποτσίγαρα ενός σπαταλημένου πολιτισμού. Είναι μια γοητευτική απόπειρα πειρατείας της συλλογικής μνήμης τριών γενεών και μια ξεδιάντροπη προσπάθεια επιμειξίας των αντιφατικών τους αναμνήσεων.

Για την εμφάνισή του στην Αθήνα μας υποσχέθηκε "πολλά νέα τραγούδια". Είναι ευκαιρία να δούμε προς τα πού θα κινηθεί το επόμενο δισκάκι του...

Και λίγη... γκρίνια

Όταν ζητήθηκε από το Fractal να στείλει ερωτήσεις για μια συνέντευξη Dirty Beaches, ανταποκριθήκαμε άμεσα, χάρη στη νέα μας συνεργάτιδα, τη Σοφία Σόμπολου [welcome aboard, girl! ;-)]. Όταν λάβαμε τις απαντήσεις μείναμε άφωνοι από τις μικρές (κάποιες μονολεκτικές!) απαντήσεις. Ίσως οι καλλιτέχνες που περιοδεύουν να βαριούνται, δικαιολογημένα, να δίνουν δεκάδες συνεντεύξεις. Ίσως και πολλά παιδιά που γράφουν σε site και περιοδικά να παρασύρονται από την αγάπη τους και τον ενθουσιασμό τους και να "εμπλουτίζουν" τα κείμενα τόσο ώστε να μη φαίνεται η ένδεια των απαντήσεων. Το σίγουρο είναι πως αυτός ΔΕΝ είναι τρόπος επικοινωνίας. Ή θα απαντάς προσπαθώντας να πεις κάτι και να επικοινωνήσεις με το κοινό σου σε μια χώρα, ή άστο καλύτερα... Δεν φταίει ο Alex, δεν φταίνε οι διοργανωτές, δεν φταίμε ούτε κι εμείς. Απλώς, ξεκαθαρίζουμε πως από την επόμενη φορά δεν πρόκειται να δημοσιεύσουμε καμία τόσο μικρή συνέντευξη.

Και για το τέλος, ένα μεγάλο MΠΡΑΒΟ στην Arte Fiasco και στο Bios που κατάφεραν να φέρουν ένα φρέσκο όνομα και μάλιστα σε πολύ προσιτή τιμή. Περιμένουμε ανάλογη συνέχεια και θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Keep it up guys!