Η μουσική είναι για να ξορκίζει, όχι να διαιωνίζει
To "The Debut of Crossing the Lines" μπήκε από την πρώτη ακρόαση στις καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες του 2014. Όλη η νουάρ μελαγχολία που μας κληροδότησαν τα 90's είναι εδώ και με την Dusk κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Ο λόγος στην ίδια ευθύς αμέσως:
Μπορείς να μας δώσεις ένα σύντομο βιογραφικό της μουσικής σου πορείας;
Αναπνέω, όπως πολλοί άνθρωποι, από μικρή, με μουσική. Ξεκίνησα με κρητική λύρα λόγω καταγωγής .. κατέληξα σε κιθάρα & αγγλικό στοίχο λόγω καταγωγής επίσης. Αφού είχα γράψει αρκετά τραγούδια θέλησα να τα μοιραστώ. Άνθρωποι φωτισμένοι (Απόστολος Βαρνάς, Υρώ Ανδρέου, Γιάννης Ηλιόπουλος) που πίστεψαν στη μουσική μου, άνοιξαν τον δρόμο κι έτσι.. το 2012 κυκλοφόρησε το "What are the chances" από την Τhe Sound of Everything, με την οποία & συνεργάζομαι από τότε. Το 2013 κυκλοφόρησε το "Fear of trouble" και αναδείχθηκε το "Chances" ως το καλύτερο τραγούδι ανερχόμενου καλλιτέχνη για το τρίτο τετράμηνο του 2013 από το Jumping Fish. Το 2014, έπειτα από ηχογραφήσεις ενός έτους, κυκλοφόρησε το πρώτο album, "The Debut of Crossing the Lines". Έκτοτε, οι ακουστικές εμφανίσεις αντικαταστάθηκαν από πλήρως ενορχηστρωμένες "αποτυπώσεις" των κομματιών με τη συντροφιά πάντα των επίλεκτων μελών της μπάντας. Ξεκινήσαμε τις εμφανίσεις πέρυσι τον Μάρτιο και συνεχίζουμε εντός και εκτός των τειχών των Αθηνών.
Οι πρώτοι χαρακτηρισμοί που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα τη μουσική σου είναι "νουάρ" και "κινηματογραφική". Είναι μια αισθητική που σου αρέσει και την επιδιώκεις; Ή κάνω λάθος και νιώθεις ότι δημιουργείς κάτι τελείως διαφορετικό;
Είναι λίγο ειρωνικό αλλά γενικά με χαρακτηρίζει μια "δυσλειτουργία" με τις ταινίες. Too much info σε ένα ήδη φρακαρισμένο μυαλό... συνήθως κοιμάμαι στα πρώτα πέντε λεπτά. Αντίθετα όμως, βιώνω τη ζωή ως ταινία συνεχώς. Βλέπω παντού ρόλους, δράμα, κωμωδία, κρυμμένα νοήματα, οπότε αν υποθέσουμε ότι η μουσική μου απεικονίζει την συναισθηματική μου "οπτική" στα πράγματα, τότε, ναι, θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις κινηματογραφική. Όσο για "νουάρ", αν το κρατήσουμε κυριολεκτικά σαν χρώμα και όχι σαν είδος κινηματογραφικής αισθητικής, μπορώ να σου πω ότι είναι ένα χρώμα με το οποίο νιώθω πολύ οικεία, κατά ένα ποσοστό ταυτίζομαι. Στη μουσική, στις εικόνες, στα συναισθήματα, με γοήτευαν πάντα οι αντιθέσεις μαύρου-άσπρου... ερέβους-φωτός...
Η μουσική σου μου θύμισε δουλειές των Tindersticks, Spain και Madrugada. Αποτελούν αυτά τα ονόματα επιρροές σου; Ποιοι δημιουργοί νιώθεις ότι έχουν επιδράσει στην τραγουδοποιία σου;
Κατ' αρχάς τιμή μου η αναφορά σου (τους Spain δεν έχει τύχει να τους ακούσω.. υπόσχομαι όμως). Δεν πιστεύω τόσο σε επιρροές, όσο σε εμπνεύσεις. Η λέξη επιρροή μου θυμίζει λίγο copy paste και πιστεύω ότι ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό να "πει". Στον δημιουργικό τομέα δεν έχω συνειδητά προσπαθήσει ποτέ να βγάλω κάτι αντίστοιχο με τους εμπνευστές μου. Βέβαια υποσυνείδητα γίνονται "εγγραφές". Επίσης παραγωγικά όταν έρχεται η ώρα της ενορχήστρωσης χρησιμοποιούνται references για τον ήχο και το ύφος. Εκεί νομίζω ότι μπορεί ίσως να συναντήσεις τους Madrugada και άλλες μουσικές που με έχουν συντροφεύσει πολλά χρόνια τώρα, όπως οι Dead Can Dance και o Jose Gonzalez. Για τους Tindersticks τρέφω μεγάλη εκτίμηση αλλά δε μου "ανήκουν"... ήμουν πάντα παιδί του Sivert.
Αν και τα περισσότερα τραγούδια σου είναι γραμμένα από εσένα αποκλειστικά, έχεις κάνει και συνεργασίες, όπως αυτή με τον Κύπρο Νικολαΐδη στο "Wonderworld". Πώς διαμορφώνεται η δημιουργική διαδικασία σε κάθε περίσταση;
Έχω κάνει μία μόνο συνεργασία όσο αναφορά τη συγγραφή τραγουδιού μέχρι στιγμής και αυτή είναι η συγκεκριμένη που ανέφερες με τον πολυαγαπημένο μου φίλο Κύπρο. Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος γι' αυτό. Τα κομμάτια (μελωδία και στίχοι) είναι απόλυτα σημειολογικά για εμένα και έτσι δύσκολα τα μοιράζομαι. Επίσης οι σχέσεις προδίδονται και δεν θα ήθελα ένα κομμάτι στιγματισμένο από κάτι τέτοιο. Η μουσική είναι για να ξορκίζει, όχι να διαιωνίζει. Τη μουσική για το "Wonderworld" την είχα γράψει, αλλά δεν είχε στίχους. Ήταν πολύ γλυκό και φωτεινό.. δεν έβρισκα λόγια. Σε μια κουβέντα που είχαμε αποκάλυψα στον Κύπρο ότι το κομμάτι των Oasis δεν λέγεται "Wonderworld" αλλά "Wonderwall" και του γκρέμισα το ρομαντικό του παραμύθι. Έγραψε λοιπόν τους στίχους βασισμένος πάνω στη στιχομυθία και την φιλία μας... και μία μέρα πριν τα γενέθλια του, συμπλήρωσα την "απάντησή" μου στους στίχους, τους "φόρεσα" χωρίς ρετούς πάνω στην ήδη υπάρχουσα μουσική και του το έκανα δώρο την επομένη. Όπως καταλαβαίνεις, καμία διαδικασία... μόνο αγάπη.
Έχεις δηλώσει στο παρελθόν ότι προτιμάς τους στόχους από τα όνειρα., γιατί τα τελευταία "εξ ορισμού είναι φανταστικά". Με ποιόν τρόπο λοιπόν και με ποια κριτήρια λοιπόν επιλέγεις τους στόχους που θέλεις να πετύχεις;
Το κριτήριο νομίζω είναι ένα... η ψυχική γαλήνη και ευτυχία. Μέσα από την επίτευξη των στόχων αυτό θέλω να αποκτήσω/ κατακτήσω. Μεγάλη αντίφαση, ίσως, για έναν άνθρωπο που, ενώ ζει διαρκώς μέσα σε όνειρο, δεν εστιάζει σε αυτό. Όσο για τον τρόπο, δεν έχω βρει το "χρυσό μονοπάτι" ακόμα, μέσα από κωλοτούμπες του μυαλού δοκιμάζω διάφορες εξισώσεις.
Στα live σου στο παρελθόν σε έχουν συνοδέψει η Esterina και ο Στάθης Δράκος από τους Minor Project. Τι το ιδιαίτερο νιώθεις ότι προσέθεσαν στη ζωντανή παρουσίαση της μουσικής σου;
Θα ακουστεί κοινότυπο, αλλά αγάπη. Είναι πολύ όμορφο όταν με δικούς σου ανθρώπους μοιράζεστε το ίδιο πάθος, ειδικά όταν αυτό πραγματώνεται και επί σκηνής.
Το κομμάτι με το οποίο έγινες γνωστή, το πανέμορφο "What are the chances" έχει υποστεί αρκετά remix, από ό, τι βλέπω στο διαδίκτυο. Είχες εσύ η ίδια καμιά προσωπική εμπλοκή με αυτά τα remix; Πώς είναι να βλέπεις το δημιούργημά σου να παίρνει μια εντελώς διαφορετική μορφή από αυτή που του έδωσες αρχικά εσύ;
Δεν είχα κάποια εμπλοκή και σίγουρα όντας δικό μου δημιούργημα δυσκολεύτηκα να το προσαρμόσω στα αυτιά μου. Παρ' όλα αυτά υπήρξαν ένα-δυο που μου άρεσαν.
Διαβάζοντας τους στίχους σου, είδα μια έντονη ενασχόληση με τη Βίβλο. Το "Snake behind my back" αποτελεί μια άλλη ανάγνωση του προπατορικού αμαρτήματος, ενώ το "Eve" φαντάζομαι ότι αναφέρεται στην πρωτόπλαστη. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτά τα ζητήματα;
Με εντυπωσίαζε πάντα η επιρροή της θρησκείας στους ανθρώπους, η ανάγκη τους γι' αυτήν και οι "ρυθμιζόμενοι" κανόνες και η μετάφραση της ανάλογα με τις επιταγές των ισχυρών της εκάστοτε κοινωνίας. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω σε ένα Ανώτερο Καλό με τόσα δεινά που συμβαίνουν σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά την πίστη δεν την αφορίζω... Οι θρησκείες, όμως, με τις ανάλογες "εκκλησίες" στην εφαρμογή τους, φέρουν πολλές αντιφάσεις... θεωρώ ότι είναι ανθρώπινη εφεύρεση, χειριστική, αν και ίσως κάποιες φορές για καλό. Αυτό πραγματεύεται ο διάλογος με τον "Ιησού" στο "Questions of Existence".
Πιστεύω ότι η θρησκεία πλάθει αλλά και αντανακλά κάποιες ανθρώπινες σχέσεις. Στο "Snake behind my back", παρουσιάζεται η αδικία εις βάρος της "αμαρτωλής"/ ενοχικής Εύας, που επωμίζεται όλη την ευθύνη για το προπατορικό αμάρτημα... αντίθετα με τον συνεργό Αδάμ... Ο πραγματικός όφις θεωρώ ότι είναι η ενοχικότητα και αυτοί που χειρίζονται άλλους, μέσω αυτής, για δικό τους όφελος.
Έτσι, η γυναίκα έρμαιο της ανασφάλειας της καταδικάζεται ως εγκληματίας από τις απαρχές του χρόνου, σύμφωνα με τη Βίβλο. Η γυναίκα... σύμβολο του παγανισμού, της αγνότητας, της αδικίας, της αμαρτίας, της μητρότητας, του ερωτισμού και της μαγείας. Στο πρόσωπο της πάντα έβλεπα τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, αλλά και τους μαγικούς αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως φύλου. Εξ ου & το "Eve".
Ακούγοντας την ερμηνεία σου στο "Fear of Trouble", μου ήρθε στο μυαλό η Polly Jean Harvey. Από την προσωπική σου εμπειρία, νιώθεις ότι οι γυναίκες μουσικοί έχουν πλέον την ελευθερία και τη δυνατότητα να κινηθούν επί ίσοις όροις με τους άνδρες συναδέλφους τους; Κι αν όχι, πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό;
Η επιμονή και αυτοπεποίθηση της P.J. στην ατέλεια, η φυσική και ακαλούπωτη εκφραστικότητα της με γοήτευαν πάντα. Εκεί ακριβώς διαφέρει, ως προς τα κριτήρια της απέναντι στις γυναίκες δημιουργούς, η χώρα μας σε σχέση με άλλες χώρες του εξωτερικού (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο), όπου τα πράγματα είναι ισότιμα & απελευθερωμένα. Στην Ελλάδα, έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ακόμα μια μικρή ειρωνεία, κυρίως από τους ίδιους τους μουσικούς, απέναντι στη γυναίκα μουσικό. Η γυναίκα καλείται να είναι άρτια φωνητικά, παικτικά και με μουσική μόρφωση για να τύχει σεβασμού, ενώ από την άλλη υπάρχουν πολλοί ανορθόδοξοι αλλά χαρισματικοί άνδρες δημιουργοί, οι οποίοι χαίρουν απόλυτης αναγνώρισης. Όσο για το πώς δεν το γνωρίζω... μάλλον είναι θέμα χρόνου.
Οι εικόνες που περιγράφεις στο "Debut of Crossing the Lines" είναι αρκετά βίαιες... Σε τι αναφέρεται αυτό το τραγούδι; Κατά την άποψή σου, το να ξεπεράσει κανείς τα όριά του μπορεί να γίνει μόνο με βίαιο τρόπο;
Το "Debut" αναφέρεται στον ανταγωνισμό και στον χωρισμό που επιβάλλει η κοινωνία μεταξύ των μελών της (ακόμα και μεταξύ αγαπημένων και εραστών), με σκοπό την αποδυνάμωσή τους. Δυστυχώς, μέσα από αυτό οι υπόλοιποι άνθρωποι "θεατές και θύτες" λαμβάνουν μια αρρωστημένη ικανοποίηση και τέρψη η οποία θέλω να πιστεύω ότι είναι εξίσου στοχευμένη. Αλλιώς ο άνθρωπος είναι... κακός (;). Φαντάσου μια εκτέλεση στην ύστερη εποχή του μεσαίωνα για να έχεις εικόνα. Στο τέλος, παρ' όλα αυτά το ανθρώπινο πνεύμα επιζεί.
Την βία την απεχθάνομαι. Η βία όμως υπάρχει από την ώρα που γεννιόμαστε. Η εισπνοή του τοξικού οξυγόνου θεωρείται μια από τις πιο επίπονες διαδικασίες που θα βιώσουμε ποτέ και είναι η πρώτη μας εμπειρία και το μεγαλύτερο όριο που περνάμε στη ζωή. Δεν την θεωρώ απαραίτητη, αλλά καμιά φορά καιγόμαστε σαν φοίνικες... για να ξαναγεννηθούμε, να αλλάξουμε δέρμα.
Στο "Never Ending Story" τραγουδάς: "you 've said your long and drama-like goodbye, goodbye, goodbye my love, goodbye/ I still keep a prayer for you... a prayer for me... for us". Τελικά, οι ιστορίες στις οποίες αναφέρεσαι δεν τελειώνουν γιατί δεν θέλουμε οι εμπλεκόμενοι να τις τελειώσουμε;
Υπάρχουν φορές που ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος αλλά ένα μέρος σου αντιδρά στο "ΤΕΛΟΣ". Η απώλεια, οι στιγμές του παρελθόντος που πέφτουν στο κενό, τα όνειρα που μένουν ανείπωτα και ανεκπλήρωτα σε παγιδεύουν στον σταθμό και καμιά φορά ελπίζεις να έρθει να σε αρπάξει κινηματογραφικά ο ήρωας σου πριν μπεις στο τρένο. Η "ιστορία" είναι ίδια και διαφορετική κάθε φορά και δεν γνωρίζω πια πότε τελειώνει πραγματικά. Οι θεωρίες ανατράπηκαν από τις εμπειρίες. Το σίγουρο είναι ότι... it takes two to tango, it takes two to... not. Η απόλυτη ελευθερία των παθών μας είναι επικίνδυνη και ο εγκλεισμός τους το ίδιο.
Μετά το πρόσφατο live στο Faust στις 4 Φεβουαρίου, σχεδιάζεις κάτι καινούριο συναυλιακά ή και δισκογραφικά ακόμα;
Δισκογραφικά ολοκληρώνεται με σταθερά και στοργικά βήματα το νέο single "Dolphin" και στις 7 Μαρτίου θα γιορτάσω το πέρας της τρίτης δεκαετίας μου παρέα με τους χαρισματικούς και αγαπημένους φίλους Esterina, Spyreas (Cyanna Mercury), Κώστα Αντωνιάδη (GAD), Στάθη Δράκο (Minor Project), Pop Eye και Echo Train, με μια live εμφάνιση στο Casa Bostani. Επίτιμος καλεσμένος θα είναι ο Greggy K. (Echo Train), συνεορτάζων και συν-αδελφός. Την άνοιξη έχουμε προγραμματίσει εμφανίσεις στο μαγικό "Τόπο Τεχνών Χώρα" (Λαμία) και στην πολυαγαπημένη Θεσσαλονίκη στο Βlock 33.
_____
Φωτογραφίες - Βιβή Καπαρού.