Earth harmony

Σάββατο μεσημέρι... πρέπει να είναι το τρίτο μόλις Σάββατο της χρονιάς με ήλιο, καλό καιρό κ.λ.π. Η συνέντευξη με τους Earthbound είχε κανονιστεί εδώ και μερικές ημέρες και με ξύπνησε από τα εφτά ξημερώματα (στις 11...) ο Ασπιώτης για να περιμένουμε το τηλέφωνο του Αλέξη Καλοφωλιά, να μάθουμε το που και πως. «Μάλλον θα βαριούνται μωρέί» σκέφτηκα... «σίγουρα θα προτιμάνε έναν καφέ στον ήλιο... στην παραλία». Τέλος πάντων... ραντεβού στις 3 στο ξενοδοχείο, ενώ η μπάντα έχει κάτι άλλο προγραμματισμένο για τις 4. Ούτε μια ώρα δεν έχουμε... Τελικά πιάσαμε πέντε και κάτι, μιας και κανείς δεν έδειξε να βαριέται τον άλλον. Μαζί μας τρία από τα έξι μέλη του γκρουπ (στην πορεία πέρασαν όλοι να πουν ένα γεια), ο Σταύρος από τους Deus X Machina πέρασε σε μια φάση, ο Δημήτρης ο Μυλωνάς (σεσημασμένος φωτογράφος του ροκ και των Earthbound) και άλλοι που ίσως και να τους ξεχνάω). Βρεθήκαμε να μιλάμε για κανένα μισάωρο μέχρι να θυμηθώ να ανοίξω κασετόφωνο. Σκέφτομαι ότι ο Γιάννης στους Madrugada δεν είχε βάλει μπαταρίες... και πως μετά τους Orbital, οι Earthbound είναι το πρώτο ροκ γκρουπ που «μιλάει» στο μηχάνημα». Τους το λέω και αντιδρούν «Είμαστε ροκ γκρουπ αλήθεια;»

Στη αφίσα το γράφει με υπερηφάνεια «Για πρώτη φορά live στη Θεσσαλονίκη». Η πόλη τους περίμενε από πρόπερσι. Πριν μας έλεγαν ότι γουστάρουν πολύ που ανέβηκαν Θεσσαλονίκη, οπότε η πρώτη ερώτηση (λέμε τώρα...) έρχεται εύκολα...

- Γιατί αργήσατε;
- Αργήσαμε; Όχι μωρέ εδώ είμαστε. Πάντα ερχόμαστε. Είμαστε τακτικοί πελάτες, από τους εκλεκτούς. Η αλήθεια είναι τώρα ότι από τα πρώτα πράγματα που είχαμε συμφωνήσει, που είχαμε συζητήσει όταν ξεκινάγαμε τους Earthbound, σαν σχέδιο για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, τι θα μας ικανοποιήσει είναι το να έρθουμε στη Θεσσαλονίκη. Μη μας ρωτήσεις γιατί και πως, έτσι μας είχε κάτσει. Επειδή όμως τα πράγματα σαν συγκρότημα μας παίρνουν πολύ καιρό... τα σκεφτόμαστε αρκετά, μας πήρε δυο χρόνια, τρία!
(Ο Αλέξης θυμάται ότι τελευταία φορά έπαιξε live στην πόλη το 1994 με τους Drive... σε μια εκδήλωση της ACT-UP μαζί με Τρύπες, Λευκή Συμφωνία και Ziggy Was. Οι υπόλοιποι έχουν πιο πρόσφατες μνήμες). Τελικά είμαστε ποιοτικοί πελάτες (γέλια) δεν ερχόμαστε συχνά, αλλά όταν ερχόμαστε... (μόλις ήρθαν και οι καφέδες σε αυτή τη φάση... ξεχωρίζουμε ποιος ανήκει σε ποιον και συνεχίζουμε).
- Δεν είναι δηλαδή οι Earthbound ροκ συγκρότημα; (σιγά μην το αφήναμε να περάσει έτσι αυτό!)
- Τώρα τι να σου πω... τι συγκρότημα είμαστε δεν ξέρω... βασικά είμαστε μια συλλογικότητα, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι που κάποιος τους φέρνει εδώ πέρα και κάνουν αυτό που κάνουν. Έτσι θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε για να ακριβολογούμε. Το να λες ότι είσαι ροκ συγκρότημα ή δεν είσαι... το να τοποθετείς τον εαυτό σου, έχει πολύ λίγη σημασία. Σημασία έχει αυτό που βγαίνει τελικά. Εμείς το βλέπουμε σαν μια συσπείρωση -ας πούμε- κοινωνική με τομή τη μουσική.
- Τελικά είστε αυτό που λέμε μπάντα που βγήκε μέσα από τα live; Με ποια σειρά ακριβώς έγιναν τα πράγματα;
- Βασικά υπήρχε η ιδέα να παίξουμε ακουστικά... θέλαμε όλοι να δούμε πως ακουγόμαστε με ακουστικό ήχο και με αρχικό σκοπό να κάνουμε κάποια live. Είμαστε live γκρουπ δηλαδή, εκεί ήρθε και έδεσε το πράμα.
- Πως σας φάνηκε ο ακουστικός ήχος μετά από τόσο «ηλεκτρισμό», τόσα χρόνια;
- (γέλια) Νομίζαμε ότι δεν παίζαμε καθόλου. Ότι δεν ακούγεται τίποτα!!!

- (Τους λέμε για τους Teenage Fanclub που θα κάνουν συναυλία ακουστική, αλλά και μία χωρίς κιθάρες)...
- Πώς; (πετάγονται και οι τρεις!). Αυτό είναι ιδέα. Earthbound χωρίς κιθάρες!
(ο Αλέξης μας επαναφέρει στην ερώτηση)... υπήρχε αυτός ο χαρακτήρας της live μπάντας είναι αλήθεια. Εγώ δεν μπορώ να πω πως έγινε αυτό το πράγμα από την πρώτη στιγμή, γιατί ήρθα αργότερα. Τα παιδιά ήδη παίζανε και είχανε κάνει εμφανίσεις με αυτό το σχήμα το ακουστικό, αλλά είχα και εγώ κάτι ανάλογο στο μυαλό μου. Και είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις ότι μερικοί φίλοι το κάνουνε ήδη αυτό και έρχεσαι εσύ και κολλάς. Ξέραμε όλοι ότι θα αφήσουμε τις κιθάρες, τους ενισχυτές, τα γκάζια κ.λ.π. Ήταν μια πρόκληση απέναντι στους εαυτούς μας. Θέλαμε όλοι να παίζουμε με όλους, αυτό είχε σημασία.

- Ο κόσμος πως το πήρε όλο αυτό στις πρώτες μέρες του γκρουπ;
- Κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Και αυτό ενώ εμείς οι ίδιοι, τα παιξίματα μας ...ακόμη προσαρμοζόταν σε αυτό που κάναμε. Δεν ήταν κάτι που το είχαμε μελετήσει. Γρήγορα όμως μπήκαμε στην ουσία του πράγματος και εμείς και ο κόσμος, παρά το πειραματικό στοιχείο που υπήρχε...
- Πάντως τελικά η αργοπορία βγήκε σε καλό, ε; Επί δύο χρόνια λέγαμε άντε να βγει το Earthbound.... και πότε θα βγει... κ.λ.π. Αυτό έγινε λόγω της χαλαρότητας που λέγαμε προηγουμένως, επειδή δε σας κυνηγήσανε; Δεν το κυνηγήσατε εσείς;
- Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε να διατηρούμε μια δική μας αίσθηση του χρόνου σε αυτά που κάνουμε. Αν χρειάζεται να βιάσουμε πράγματα, για να γίνουν γρήγορα και μόνο δεν το κάνουμε. Αυτό φεύγει από το χαρακτήρα μας. Αν πάλι κάτι πρέπει να γίνει γρήγορα, και αυτό το γουστάρουμε κι εμείς το κάνουμε γρήγορα.
- Η συζήτηση έρχεται στο soundtrack για την ταινία 'Στάκαμαν' και θυμούνται κάτι ταινίες της δεκαετίας του 60, που είχαν επενδυθεί μουσικά από γκρουπ της εποχής.
- Το soundtrack ήταν πιο απλό να γίνει απ' ότι θα μπορούσε να πει κανείς. Η ταινία είχε ήδη τελειώσει, οπότε εμείς είχαμε κάποιο οπτικό εφαλτήριο για να ξεκινήσουμε. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είχε ήδη ακούσει τη μουσική μας, μέσω ενός φίλου ήρθε σε επαφή μαζί μας και γούσταρε δύο τραγούδια από το δίσκο. Είχαμε πλήρη ελευθερία και σε δύο εβδομάδες μέσα το γράψαμε.
- Στα live τι γίνεται τελικά και είστε τόσο φημισμένοι για αυτά; Τι θα δούμε το βράδυ για παράδειγμα;
- Κοίταξε... ένα θεατρικό, μια πρόζα κάτι τέτοιο (γέλια). Σοβαρά τώρα κάθε συναυλία είναι διαφορετική. Έχουμε παίξει σε διάφορα μέρη και έχουμε μάθει να προσαρμοζόμαστε σε κάθε περίσταση. Πολλές φορές δε μας χωράει η σκηνή. Έξι άτομα... κάποιος καλεσμένος καμιά φορά... Και η πλάκα είναι ότι ενώ ξεκινήσαμε από τα live, παιζόταν από εμάς για εμάς η φάση. Δεν είχε προϋποθέσεις να παρουσιαστεί... Όταν αποφασίστηκε να γίνει άρχισε να παίρνει διάφορες μορφές. Και ήταν απαραίτητο να παρουσιαστεί γιατί αλλιώς θα πέθαινε. Ξέρεις την ιστορία... που ήτανε λέει δύο φίλοι, ο ένας έπαιζε και ο άλλος άκουγε. Κάποια στιγμή αυτός που άκουγε πέθανε. Ο άλλος δεν ξανάπαιξε ποτέ. Σίγουρα δε θέλαμε κάτι τέτοιο εμείς.
- Πως λειτουργεί τελικά η μπάντα μέσα από όλα αυτά;
- Ακριβώς έτσι λειτουργεί! Η χαλαρότητα που λέγαμε είναι μάλλον η κινητήρια δύναμη των Earthbound και τα έχουμε συζητήσει και μεταξύ μας όλα αυτά. Αν καθόμασταν και λέγαμε πρέπει να βάλουμε ισορροπίες στο γκρουπ και τα ρέστα... πιστεύω θα είχε τελειώσει η ιστορία. Και αυτό είναι από την αρχή. Παίζουμε στην Αθήνα, βγαίνει το single στο Fractal, κάνουμε διάφορες εμφανίσεις και πάλι και το πράμα προχώρησε μόνο του.
- Διακρίνεται και μια έλλειψη του στοιχείου της αγωνίας από τον ήχο σας. Ούτε το ηχητικό πνεύμα των καιρών σας ενδιαφέρει. Ούτε το πώς είναι ο ροκ ήχος σήμερα. Εσείς τι λέτε για αυτό;
- Σίγουρα... και αυτό συμβαίνει γιατί στους Earthbound βρήκαμε όλοι το στοιχείο της ελευθερίας. Πολύ βασικό! Χωρίς την ελευθερία δε μπορεί να υπάρξει δημιουργία! Εδώ ο καθένας μπορεί να φέρει το άκουσμα του και αυτό το πράγμα να κολλήσει με τα ακούσματα των άλλων. Π.χ. ένα latin κομμάτι που φέρνει κάποιος, το παίζει ένας ροκ κιθαρίστας και αυτό που βγαίνει δεν είναι ούτε ροκ, ούτε latin... είναι κάτι άλλο.
- Η ελευθερία αυτή ήρθε τώρα βέβαια, αφού όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάσατε διάφορα πράγματα...
- Έχεις δίκιο σε αυτό, ισχύει και αυτό. Όπως και το ότι μέσα από το συγκρότημα των Earthbound υπάρχουν γκρουπ ζωντανά... που συνεχίζουν την πορεία τους.

- Τι άλλο μπορεί να «χωρέσει» ηχητικά στους Earthbound;
- Τα πάντα και αυτό είναι που μας προκαλεί για να τη συνεχίσουμε τη φάση! Όπως και ότι αποφεύγουμε την κατηγοριοποίηση... αν και είναι και πιο εμπορεύσιμη πάντα. Δηλαδή λες... αυτό είναι αυτό, το κατατάσσω εκεί, το προωθώ έτσι. Για μας το να μην μπορούμε να ενταχθούμε σε έναν ήχο είναι κάτι το θετικό.
- Και το να «παίζεις» παντού βέβαια είναι εμπορικό. Το να απευθύνεσαι σε κάθε είδους κοινό...
- Έχεις δίκιο σε αυτό. Αλλά εντάξει, αν έβλεπα τους Earthbound δε θα έλεγα ότι απευθύνονται παντού.
(Εδώ συμφωνούμε ότι στο κοινό των Earthbound, περιλαμβάνεται και κόσμος που δε θα μπορούσε να αποτελεί κοινό των υπόλοιπων σχημάτων από τα οποία προέρχονται τα παιδιά...).
- Ας μιλήσουμε λίγο και για την περίφημη ελληνική σκηνή. Υφίσταται;
- Εντάξει δεν είμαστε και σαν το Manchester που δέκα-τόσα γκρουπ παίζανε τα ίδια πράγματα. Υπάρχουν αρκετά γκρουπ, οι περισσότεροι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και βγάζουμε ο καθένας τη μουσική που θέλει να βγάλει. Όπως το βλέπει κανείς αυτό τώρα. Σαν σκηνή... σαν μια κοινότητα με τη δική της δυναμική. Ίσως μάλιστα η διάθεση των ανθρώπων να έχει μεγαλύτερη αξία από τις μουσικές και αν μοιάζουν ή όχι! Αυτό που περιμένουμε είναι να βγει κάτι και να μη μας αρέσει. Να αποστασιοποιηθούμε από αυτό απλά και μόνο επειδή θα είναι κάτι το διαφορετικό, πολύ εκρηκτικό, πολύ ξένο από εμάς, αλλά θα είναι η νέα μουσική. Πως ήρθε τότε το punk... θέλουμε κι εμείς ένα "punk" για να μας ξεπλύνει. Να ακουστεί κάτι ρε παιδί μου... που δε θα μπορούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του... γιατί είναι «έτσι»! Όχι αναμασήματα... industrial metal κ.λ.π. Να παίξει πραγματική αλλαγή. Να μας ξεπεράσει κάτι. Να έρθουν κάτι πιτσιρικάδες που θα λεν Earthbound και θα γελάνε ας πούμε, γιατί κάνουν κάτι δυνατό οι ίδιοι. Και όχι απαραίτητα από το σκληρό ήχο;

- Τι ακούνε οι Earhbound;
- Κοίτα ο καθένας έχει τα δικά του ακούσματα... (ο Αλέξης απαντάει και στη συνέχεια όλοι στο δωμάτιο αρχίζουν να λένε γκρουπ που γουστάρουν).
- Εγώ ως Πάνος μπορώ να σου πω ότι τελευταία ακούω πολύ Corrosion Of Conformity...
O Ασπιώτης ψαρώνει και αρχίζουν να συζητάνε για τους Corrosion... ο Πάνος του προτείνει να ακούσει τον τελευταίο τους δίσκο, μιας και ο συντάκτης πιάστηκε αδιάβαστος (γνώριζε κάποιο Albatross πάντως... που ούτε ακουστά το είχα! Σκληρό παρελθόν όλοι στο Mic!).
- To 'Gardegnia' των Kyuss τελικά πως επιλέχτηκε να γίνει διασκευή;
- Ήταν κομμάτι που το γουστάραμε όλοι μας. Στην αρχή άλλωστε παίζαμε μόνο διασκευές. Και αυτό των Kyuss είναι χαρακτηριστικό Earthbound κομμάτι, πολύ της γης ας πούμε... πολύ της υπαίθρου. Έχει και μια μαγκιά μέσα του. Μας άκουσαν και τα μέλη τους από τους Queens Of The Stone Age να το παίζουμε και είχανε χαζέψει... μας κοιτούσαν έτσι. Βέβαια οι Kyuss για μας είναι κάτι σαν τους Ramones. Κάναν το απόλυτο... τι παραπάνω να κάνουν; Και το κομμάτι αυτό είναι ενδεικτικό... τρομερή μαγκιά μέσα του!

- Κι εσείς δείξατε τη μαγκιά του κομματιού με το να το απογυμνώσατε. Δείξατε ότι η μαγκιά δεν ήταν στις κιθάρες και στον ηλεκτρισμό...
- Ακριβώς αυτό... και το ίδιο συμβαίνει με πολλά κομμάτια. Τα ακούς με μια κιθάρα και μια φωνή και σου λένε. Ότι κι αν είναι από Phil Spector παραγωγές μέχρι disco.
- Δηλαδή θα διασκευάζατε και το Dead Moon Night ας πούμε (σημ. κολασμένο εφιαλτικό slow garage κομμάτι των Dead Moon, κατά Ασπιώτη!)
- Ακριβώς... πιάνεις το συναισθηματικό υπόβαθρο που έκανε τον τύπο να το γράψει και το αναπαράγεις, με την εικόνα που έχεις πια εσύ για αυτό. Δίνεις άλλες διαστάσεις, ακόμη και αλλάζοντας τα όργανα. Εμείς πάντα προσαρμόζουμε τα κομμάτια που γουστάρουμε στον ήχο μας. Πολλές φορές μάλιστα η ιδέα της διασκευής ξεκινάει από τους στίχους, αυτό που σου δίνουν. Όπως το κομμάτι του Woody Guthrie για παράδειγμα. Πήραμε το κομμάτι και το εξελίξαμε στον τρόπο μας.

- Τα ηλεκτρονικά στοιχεία σε κάποια κομμάτια του soundtrack;
- Είναι αλήθεια πως υπάρχουν σε δυο τρία. Είναι παραγωγή του Θάνου... του κιθαρίστα και κρουστού μας ας πούμε... που ασχολείται με τα ηλεκτρονικά και τα έφερε αυτά. Είμαστε μια μεταμοντέρνα σαλάτα τελικά... ο καθένας χώνει μέσα. Ο χαρακτήρας της μπάντας έχει να κάνει με το ότι οτιδήποτε έρχεται τελικά το παίζουμε σαν Earthbound, και το ηλεκτρονικό και το ανατολίτικο. Σε μια προσπάθεια πάντα να γινόμαστε καλύτεροι. Και να σου πω ότι κι όλα αυτά όλα θα έπρεπε να βγουν στην Earthbound music. Και έτσι ξεκίνησε η φάση... αλλά...
- Θέλει φράγκα παιδιά έτσι;
- Θέλει φράγκα, νομικό σχήμα, να πάρεις αποφάσεις, γραφειοκρατικά ιστορίες. Έρχονται πράγματα που δεν τα έχεις σκεφτεί στην πορεία. Εμείς μεγαλώσαμε με την ιδέα του μουσικού - μουσικού. Τώρα από ένα σημείο και πέρα με τις τεχνολογίες και αυτά ο μουσικός ίσως και να γίνει και παραγωγός και διανομέας του υλικού του. Εμείς έχουμε το ρόλο που έρχεται από παλιά... από τους τρουβαδούρους -ξέρω εγώ- που είχαν ξεχωριστή θέση στην κοινωνία. Τώρα με το εμπόριο η ιερότητα αυτής της θέσης έπαψε να υφίσταται.
- ( Η συζήτηση για τη μουσική βιομηχανία, τις δυνατότητες διάθεσης του έργου τους που έχουν οι καλλιτέχνες συνεχίστηκε επί μακρόν και τα παιδιά μας έδωσαν ενδιαφέρουσες, ίσως πρωτοποριακές, αλλά και ουτοπικές ιδέες...)
- Θυμόμαστε ότι όταν είχαμε βγάλει το δίσκο, όταν τον είχαμε γράψει μάλλον μας είχε πλησιάσει ο Γιάννης Αγγελάκας από τις Τρύπες. Μας είπε ότι εδώ (σημ. στη Θεσσαλονίκη δηλαδή) υπάρχουν τέσσερα πέντε άτομα που έχουν γράψει το CD-R και ακούγεται και πήρε διαστάσεις το πράγμα. Και στο ραδιόφωνο παίχτηκε.
- Σας περιμέναμε και με τους Calexico, αλλά...
- Ο Χάρης μάλιστα (σημ. Χάρης Βασιλάκης -Λωτός- τον περιμέναμε αλλά είχε αργήσει) μας έλεγε πως θα τολμήσουν οι Calexico να παίξουν μετά τους Earthbound!
- (γέλια!!) Καλό αυτό... πρώτη φορά το ακούμε. Εντάξει ήταν φοβεροί μουσικοί οι τύποι... φοβεροί!

- Πάντως συντονίζεστε με αυτό το κύμα της Americana;
- Εντάξει πάντα υπήρχαν όλα αυτά τα πράγματα... και ο Neil Young και το αμερικάνικο ροκ στα 80ς και όλα. Κι εμείς όταν βάλαμε στο στούντιο τη φάση και ακούσαμε πως βγήκε εκπλαγήκαμε. Σαν Phil Spector ήταν ρε γαμώτο. Τι ακουστικά και lo fi.
- Πως ηχογραφήθηκαν οι δίσκοι;
- Ο πρώτος είναι ηχογραφημένος κατά το ένα μέρος με layers και το υπόλοιπο live... ο δεύτερος live ολόκληρος... Αυτός είναι μάλλον ο τρόπος μας.
Η κουβέντα περνάει στους χώρους για τα live. Αναφέρονται δυο τρία μαγαζιά... διαπιστώνεται ότι υπάρχει ανάγκη για περισσότερα, καθώς τελικά καταλήγουμε ότι μια σκηνή για να υπάρξει έχει ανάγκη για πολλούς χώρους. Στη συνέχεια οι Ασπιώτης-Καλοφωλιάς συζητάνε για ένα live των Cathedral (!!!!), που είχαν και οι δύο δει πριν χρόνια και ο Ασπιώτης μας πληροφορεί για το σημάδι από τις σατανιστικές τελετές που είχε ο τραγουδιστής τους στο... μάγουλό του!

- Πολλοί normal έχουμε γίνει μαλάκα!... σπεύδει να σχολιάσει ο Αλέξης!
(Ο Χάρης καταφθάνει επιτέλους... και το γεγονός αντιμετωπίζεται με ενθουσιασμό από όλους. Φιλιά, χαιρετούρες... και τα λοιπά... και μια σιωπή πέφτει ξαφνικά, καθώς άπαντες δηλώνουν κουρασμένοι από το προηγούμενο βράδυ!)

- Σκεφτήκατε να βγάλετε προς τα έξω τη δουλειά;
- Γιατί; Καλά δεν περνάμε εδώ; Μια χαρά είμαστε! Σημασία έχει να παίζεις. Εμείς γουστάρουμε να παίζουμε και το κάνουμε κι εδώ μια χαρά! Όσο κι αν ακούγεται γραφικό. Σήμερα χαιρόμαστε ας πούμε που θα παίξουμε μπροστά στους φίλους μας στη Θεσσαλονίκη, αλλά και που θα παίξουμε μεταξύ μας. Χαιρόμαστε για αυτό!...

Πέφτει η πληροφορία για το νέο τραγούδι των Deus X Machine, που όπως μας λένε τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από δυναμίτης. Ο Σταύρος μας λέει για τα προσεχή σχέδια της μπάντας στα οποία περιλαμβάνεται και ένα live για ένα χωριό των Τσιάπας. Συζητάμε και για αυτό το θέμα στη συνέχεια... Περνάμε ξανά στους Earthbound...

- Μέχρι να βγει ο δίσκος νιώσατε ότι με όλη αυτή την καθυστέρηση ίσως και να πάει χαμένη η δουλειά που κάνατε;
- Υπήρξε όντως μια περίοδος που αυτό έπαιζε ως πιθανότητα. Κάπου 4-5 μήνες...
- Τι κάνατε εσείς για αυτό;
- Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο... Το είχαμε γράψει, θέλαμε να βγει και το είχαμε ένα χρόνο έτσι! Το χρεωθήκαμε, σκεφτήκαμε να δανειστούμε και πάλι για να το βγάλουμε μόνοι μας. Υπήρχε ο φόβος όμως μη μας απορροφήσει τελικά αυτό. Άλλωστε όλοι έχουμε κι άλλες δουλειές. Ώσπου τελικά ήρθε η πρόταση...
- Πιστεύετε ότι ήταν καθυστερημένη... τη στιγμή που ο καθένας πλέον δισκογραφεί σε αυτή τη χώρα;
- Εντάξει... ίσως και να ήταν. Φυσιολογικά όμως για αγγλόφωνο γκρουπ, με τη σφραγίδα του αντιεμπορικού. Απλά δε θέλουμε να λέμε ψέματα... δεν υπήρξαν προτάσεις μέχρι τότε, καμιά πρόταση. Κάναμε live... με το δίσκο στην κατάψυξη, αλλά εμείς γουστάραμε ακόμα.
- Τελικά δισκογραφεί ο καθένας παιδιά;
- Εντάξει... μουσική κάνουν όλοι. Τώρα τι καλλιτεχνικό υπόβαθρο υπάρχει κ.λ.π. είναι άλλη ιστορία. Και οι εταιρείες κάνουν τη δουλειά τους.
Έπεται αναλυτική συζήτηση για το πώς έγινε ιστορικά εμπόριο η μουσική, για τη Μαφία της Columbia στη Νέα Υόρκη που ξεκίνησε να εκμεταλλεύεται πρώτη παγκοσμίως τη μουσική κ.α. Όλοι συμφωνούν ότι τελικά είναι αδύνατο να τιμολογηθεί η μουσική, να της δοθεί μια οικονομική αξία και να μπει στη διαδικασία των συμβάσεων. Μεγάλοι μουσικοί που πέθαναν στο δρόμο, η ιστορία της συλλογής δικαιωμάτων από τους καλλιτέχνες και το πώς γίνεται αυτή από τις εταιρείες εκμετάλλευσης δικαιωμάτων είναι κι άλλα θέματα που πέφτουν στο τραπέζι. Ο Αλέξης προτείνει -ουτοπικά το παραδέχεται- την αξιολόγηση της μουσικής απλά ως καλά και κακή και όχι με οικονομικά μεγέθη. Μέσα από όλα αυτά συντάκτες του Mic, Earthbound και φίλοι αναλύουν όχι μόνο τις αδικίες της μουσικής, αλλά και της οικονομικής ιστορίας της ανθρωπότητας!

(Tο όνομα των Suicide πέφτει στο τραπέζι, όλοι συμφωνούμε στο πόσο σημαντικοί ήταν και στο ότι μάλλον και αυτοί θα φύγουν... στην ψάθα) Τελικά μάλλον έχει πεθάνει η πρωτοπορία... λέει ο Αλέξης και το σκεφτόμαστε για λίγη ώρα!

- Έτυχε ποτέ να μην παίξετε καλά σε μια συναυλία;
- Σε μια πολύ συγκεκριμένη ναι! Αλλά υπήρξαν διάφοροι λόγοι. Όχι μόνο ο ήχος και η οργάνωση, αλλά κι εμείς οι ίδιοι. Και από αυτή την εμπειρία όμως μάθαμε.
Στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι παλιά ερχόμασταν και όλο πετυχαίναμε τον ίδιο ενισχυτή μπουζουκιού μπουκωμένο από τα πρίμα. Την επόμενη φορά το ίδιο... ο ενισχυτής σε χειρότερη κατάσταση! Και παλιότερα άγριες καταστάσεις με την οργάνωση των συναυλιών. Και όχι μόνο με τα ελληνικά, αλλά και με τα ξένα γκρουπ συνέβαινε αυτό. Σιγά σιγά αλλάζει καλό θα ήταν να αλλάξει βέβαια με πιο γρήγορους ρυθμούς!

Για τρία τέταρτα ακόμη η κουβέντα με τα παιδιά συνεχίστηκε και έπιασε διάφορα θέματα. Από παλιές συναυλίες στη δεκαετία του 80, μέχρι το θέμα του Mumia και τον αφανισμό των Ινδιάνων!!! Ρωτώντας για νέες μπάντες μας αναφέρουν τους Savage Way από τη Βουλιαγμένη, ως πολύ καλή μπάντα (θυμάμαι σωστά το όνομα;). Τελικά αφού μάλλον χάσανε την επόμενη δουλειά που είχαν να κάνουν, τα παιδιά φεύγουν για το soundcheck... και δίνουμε ραντεβού για το βράδυ. Αυτοί θα είναι πάνω στη σκηνή κι εμείς ανάμεσα στο κοινό. Και από κάτω ακριβώς από τη σκηνή ο «σύλλογος», όπως αποκαλούν οι Earthbound όλους τους φίλους τους που τους ακολούθησαν τόσα χιλιόμετρα. Μα πως ανέβηκαν ρε γαμώτο δεκαπέντε άτομα; Άψογη συνεννόηση!

Μεταφορά : Άρης Καραμπεάζης.
Ερωτήσεις-εξυπνάδες-σχόλια κ.λ.π.- Γιάννης Ασπιώτης, Άρης Καραμπεάζης, Χάρης Βασιλάκης.
Για τους Earthbound μίλησαν οι : Αλέξης Καλοφωλιάς (κυρίως αυτός!), Πάνος Τομάρας, Πάνος Μαριολόπουλος... και όσοι άλλοι περάσαν για ένα γεια!
ΤΕΛΟΣ

Live photos: Άκης Καλόπουλος