Εύη Χασαπίδου Watson

- Μια πρώτη απορία: το Watson από πού προήλθε; Η άψογη προφορά σου με κάνει να σκέφτομαι ότι ίσως είσαι δίγλωσση. Είσαι πράγματι;

Όχι δίγλωσση, μεγαλωμένη όμως ανάμεσα σε Αμερικανούς, Ελληνοαμερικανούς, Άγγλους και εν γένει σε μια πολυεθνική παρέα, μέρος της οποίας ήταν ο θείος μου ο Carl Maxwell Watson, chief sensor (ο λογοκριτής) στον τηλεοπτικό σταθμό NBC της Νέας Υόρκης, ο Derrick Barker που υπήρξε και δάσκαλός μου, που εκτός των άλλων μαγείρευε στα πάρτι της Αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα και ο πατέρας μου ο Χασαπίδης, ένας απίθανος τύπος που είχε δικό του following ως τραγουδιστής και αρχικαμαρότος σε κρουαζιερόπλοιο! (Η οικογένειά μου και οι ιστορίες του καθενός μας είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο - maybe someday).

Αγγλικά άρχισα να μιλάω στα 4 με 5, ήμουν στη Νέα Υόρκη, στο σπίτι της θείας μου, ήταν το βράδυ ανήμερα των Χριστουγέννων και η πρώτη φράση που είπα ήταν "shut up" σε ένα κοριτσάκι που ειχε πάρει καλύτερο δώρο από 'μένα! Τόσο καταλάβαινα τότε! Διότι εγώ είχα πάρει ένα υπέροχο πλαστικό κόκκινο πικάπ-βαλιτσάκι!

Από 'κεί και πέρα δούλεψα τη γλώσσα πάρα πολύ αν και μου ήταν εξαιρετικά εύκολο λόγω "αυτιού" (για να καταλάβεις μίλησα Ιταλικά μέσα σε 4 ημέρες στα γυρίσματα μιας ταινίας και τα ξέχασα το ίδιο γρήγορα μετά). Αν δεν μένεις πάντως σε μια χώρα μόνιμα μέχρι την ηλικία που παγιώνεται η κατοχή της γλώσσας, την χάνεις, αν δεν είναι η γλώσσα που μιλάς στο σπίτι, έστω και με τον ένα γονέα.

Το Watson μου το χάρισε ο Carl, όταν άρχισα να σχολούμαι με τη μουσική. Αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.

- Με τι μουσική μεγάλωσες; Άκουγες ψυχεδελικά πριν τους No Man's Land ή η μπάντα σε οδήγησε σ' αυτή τη μουσική;

Ο Νίκος Κοντογούρης που είχε το δισκάδικο Art Nouveau στη Σολωμού μας έβαλε σε αυτά τα μονοπάτια και μετά αρχίσαμε να ψαχνόμαστε προς τα 'κεί μόνοι μας. Ο Νίκος είχε ασχοληθεί με εμάς όπως και με τους Last Drive όταν ξεκινούσαν.

Στο σπίτι μας ο πατέρας μου ήταν υπεύθυνος για τα ακούσματά μου κι εκείνος άκουγε πολλά και διάφορα είδη, στις βόλτες μας με το αυτοκίνητο ακούγαμε Carpenters. Στο σπίτι είχαμε τη Συλλογή του Ξαρχάκου με τον Νίκο Ξυλούρη, Βίκυ Λέανδρος και Πασχάλη από τον οποίο άκουσα κιόλας για πρώτη φορά το "Prison Song" του Graham Nash σε διασκευή. Είχαμε από βραζιλιάνικους δίσκους του 1969 με τοπικά μουσικά ιδιώματα και μουσική κρουαζιερόπλοιου, μέχρι Μουντάκη, συμφωνικές ορχήστρες και Γούναρη. Ο πρώτος δίσκος που μου χάρισε ο πατέρας μου, ήταν της Tina Charles.

Από τα 12 μου που έχασα τον πατέρα μου και μετά, οι φίλοι μου ήταν που έπαιξαν τον πιο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των μουσικών μου προτιμήσεων, όπως η διπλανή μου στο σχολείο που μου γνώρισε τους Beatles με τους οποίους ξετρελλάθηκα.

- Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι; Ήταν παιδικό όνειρο ή "rock αντίδραση" στην οικογένεια και το περιβάλλον;

Ωραία ερώτηση. Και τα δύο ισχύουν και μάλιστα εξίσου. Ήμουν παιδί θαύμα. Στα ενάμισύ μου χρόνια ζωγράφιζα και στα 3 τραγουδούσα μαζί με τον πατέρα μου, ο οποίος με εκπαίδευσε στις πρώτες και τις δεύτερες, όπως τις έλεγε, φωνές. Έκανα λοιπόν backing vocals στον μπαμπά στην αρχή. Δεν αποφάσισα να ασχοληθώ με το τραγούδι ποτέ, ήμουν προγραμματισμενη για τραγουδίστρια. Ο θάνατός του πατέρα μου πυροδότησε σε υποσυνείδητο επίπεδο πολλά από τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Βρέθηκα καποια στιγμή σε μια παρέα μουσικών και τα υπόλοιπα είναι ιστορία που λενε και στο πατρίντα μου.

Η μητέρα μου από την άλλη ενώ δεν έφερε σημαντικές αντιρήσεις ήθελε να γινω ένα φυσιολογικό πλάσμα και ενώ ήξερε ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση το πάλεψε πάρα πολύ με τον τρόπο της, σπρώχνοντάς με, στην ουσία, στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση.

- Οι No Man's Land ήταν το πρώτο γκρουπ σου; Πώς προέκυψαν; Και γιατί αποχώρησες τόσο σύντομα;

Οι N.M.L. προέκυψαν από τα ευλογημένα ηλεκτρονικά στη Βαλτετσίου, στην πλατεία Εξαρχείων, τα οποία τάϊζα αμέτρητα κέρματα εις βάρος της ψυχικής υγείας της μητρός μου. Εκεί σύχναζε μια παρέα ανάμεσα στους οποίους και ο Δημήτρης Μαυροδήμος ιδρυτικό μέλος των N.M.L. που όμως αποχώρησε πολύ νωρίς. Από εκείνον ξανα-γνώρισα τον Παπαγεωργιαδη (γιατί οι γονείς μας είχαν υπάρξει γείτονες στην Αραχώβης και είχα ήδη ρίξει μια καλαμιά γνωριμίας στο Γιώργο όταν ήμασταν μικροί) και τον Αθανασιάδη, τον μπασίστα και τον τραγoυδιστή και κιθαρίστα των N.M.L. αντίστοιχα δηλαδή. Ήταν όντως το πρώτο μου γκρουπ. Αποχώρησα γιατί είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που τσακωνόμασταν σαν τα σκυλιά, πάθη της νιότης βλέπεις, είχαμε βρεθεί και με τον Πάνο και το καλάμι που κυκλοφορούσα εκείνη την περίοδο δεν μου επέτρεπε να σκεφτώ και πολύ, ήθελα να κάνω το δικό μου, ήμουν και ερωτευμένη με τον Πάνο, παίζαμε και μαζί, ήταν φυσικό επακόλουθο.

- Τη μακρινή δεκαετία του '80, υπήρχε ολόκληρη διαμάχη με θέμα "ελληνικός ή αγγλικός στίχος". Εσύ πώς και δεν τραγούδησες ποτέ στα ελληνικά;

Έχω τραγουδήσει Ελληνικό στίχο με τη Συμμορία των αδελφών Σπυρόπουλων στον ομώνυμο δίσκο τους, ποτέ όμως δεν έκανα εγώ η ίδια ελληνόφωνη μπάντα. Ο λόγος ίσως είναι ότι αφενός αγαπούσα υπερβολικά την Αγγλική γλώσσα που ήταν και το απόλυτο εργαλείο στίχου και τραγουδιού με τις μονοσύλλαβες λέξεις της και τους εύκολους φθόγγους της, αφετέρου η Ελληνική δεν μου επέτρεπε να ξεφύγω από την πραγματικότητα, με μιζέριαζε, δεν μου επέτρεπε να αισθανθώ ότι είμαι αλλού. Συχνά κάτι που έγραφα στα Αγγλικά στην μετάφρασή του με πονούσε αφάνταστα.

Εξάλλου, according to yours truly, με ελάχιστες εξαιρέσεις ο κανόνας ήταν ότι όσα συγκροτήματα είχαν Ελληνικό στίχο έβγαζαν μιζέρια και οι μελωδίες στις φωνές ήταν χάλια. Από τη μία οι Socrates και το "Mountains". Κι από την άλλη το μέτριο ανέμπνευστο βλαχο-ρόκ και η κλάψα. Διαλέξτε.

Έχω όμως δικά μου κομμάτια με Ελληνικό στίχο ένα από τα οποία τραγουδάω με το συγκρότημα του Πάνου, τους "Απαγορευμένο Δάσος" καμιά φορά, όπως τραγουδάω και κάποια από τα δικά του κομμάτια μαζί τους. Αλλά ο Πάνος κατά τη δική μου άποψη είναι ο καλύτερος κιθαρίστας στον πλανήτη και οι στίχοι του είναι φως στο σκοτάδι των καιρών.

- Οι Echo Tattoo χαρακτηρίζονται από ρευστή σύνθεση και μικρή δισκογραφία (3 δίσκοι σε 20 χρόνια). Αν το γκρουπ ήταν από αγγλοσαξονική χώρα, θα τα είχε καταφέρει καλύτερα; (Το λέω αυτό επειδή με το "Over" γνωρίσατε επιτυχία στην Ευρώπη). Πόσες φορές στη ζωή σου αναρωτήθηκες: γιατί να μην γεννηθώ Αμερικάνα ή Βρετανίδα;

Γιατί να μην την κάνω για Νέα Υόρκη δε λες καλύτερα; Είχα και σπίτι εκεί. Το γκρουπ θα γνώριζε εξαιρετική επιτυχία στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στην Καλιφόρνια. Είχαμε έρθει σε επαφή με πολλούς που προσπάθησαν να μας πείσουν να φύγουμε και το 1996 στην Αγγλία ο παραγωγός μου είχε προτείνει να μεινω εκεί.

Αλλά βρίσκαμε διάφορες δικαιολογίες και μέναμε εδώ. Μάλλον δεν τολμούσαμε. Είναι και πολυ δύσκολο να αφήσεις τις παρέες και ιδιαίτερα τους έρωτές σου για μια βουτιά στο μεγάλο άγνωστο. Και γενικά σαν άνθρωπος είμαι τολμηρή όταν όμως βρίσκομαι σε προστατευμένο περιβάλλον.

- Γιατί οι γυναίκες στα ροκ συγκροτήματα είναι μειοψηφία; Ποιες άλλες Ελληνίδες του χώρου έχεις θαυμάσει;

Γιατί ο γυναικείος ρόλος στην προχωρημένη Ελληνική οπισθοδρομία δεν επιτρέπει την ενασχόληση με τη μουσική εκτός αν προορίζεται για πίστες, πάλκα, σκηνές και μέγαρα. Η κατάντια της γυναικείας κατάστασης στον πλανήτη συνεχίζει να προωθείται με όλες τις γνωστές και άγνωστες μεθόδους από όλα τα μέσα και ειδικά στην Ελλάδα ξεδιπλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν οι ίδιες οι μαμάδες πήγαιναν τα κοριτσάκια τους για αυτόγραφο σε ένα τοπικό δοχείο σπέρματος που χρησιμοποιήθηκε από την εξουσία για να αποπροσανατολισει την κοινή γνώμη σε μια κρίσιμη εποχή. Απίστευτο ξερατό σε πολλαπλά επίπεδα. Οι μονοκύτταροι οργανισμοί έχουν περισσότερη αυτογνωσία και αξιοπρέπεια.

Θαυμάζω την Κολομβού που έχει το ΑΝ και τις μπαγκέτες στα χέρια της. Την Λαμπάρα που έβγαινε με την κιθάρα στους Villa, τη Φλώρα που τραγουδάει με συνέπεια τόσα χρόνια και δεν το έχει παρατήσει ποτέ και διάφορες άλλες γυναίκες που ζουν για τη μουσική και μέσω αυτής.

- Εκτός απ' τη δισκογραφική διαδικασία, τι άλλο θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Πώς ήταν τα λάιβ;

Η διαφορά της τότε δισκογραφικής διαδικασίας με την τώρα, είναι τα μέσα. Το ψηφιακό είναι βολικό και εύχρηστο μου δίνει όμως μια αισθηση ανυπαρξίας.
Οι μπομπίνες που χρησιμοποιούσαμε κάποτε και ιδιαιτερα τα βινύλια έχουν απτή διάσταση, βλέπεις τη μουσικη χαραγμένη πάνω σε έναν δίσκο. Ακόμα κι αν καταστρεφόταν κάθε ψηφιακο μέσο, ο δίσκος θα εξακολουθούσε να παίζει με μια βελόνα και ένα χωνί.

Από εκείνη την εποχή... Το κάνεις να ακούγεται εξαιρετικά μακρινό, για μένα ομως δεν είναι. Η δισκογραφικη διαδικασία ας πούμε δεν είναι χαμένη στο βάθος του χρόνου, το 2008 βγάλαμε το 3ο CD άλμπουμ μας.

Αν είναι τα late 80's και τα 90's εκείνη η εποχή, θυμάμαι τα τρελά πάρτι που κάναμε. Στη σκηνή γενικότερα υπήρχε όπως πάντα η αντιπαλότητα ανάμεσα στα γκρουπ, το ποζεριλίκι, αλλά υπήρχε και μια τρελή όρεξη για μουσικη και από τα συγκροτήματα αλλα και από τη μεριά του κοινού που δεν είχε κολλήσει την ασθένεια του YouTube ακόμα.

Τα live ήταν καλά, τα μαγαζιά γέμιζαν ασφυκτικά, εγώ μάλιστα είχα και προσωπικό hate crowd, κάποιους που έρχονταν στις συναυλίες μας για να με κράξουν, ήταν εξαιρετικοί και πιστοί!

Δεν πολυ-κυνηγάω τις συναυλίες αυτόν τον καιρό αλλα έχω την εντύπωση πως υπάρχουν εξαιρετικά γκρουπ. Υπάρχουν μέσα, δεν υπάρχει ανάλογη πίστη από τη μεριά του κοινού και η ιντερνετική νοοτροπία της προσοχής που διασπάται στα 10 δευτερόλεπτα δεν βοηθάει τη σκηνή σε ρεαλιστικό επίπεδο.

Υπήρξε μια άνθιση και στη συνέχεια μια πτώση και είναι φυσιολογικές και πολύ θεμιτές και οι δύο αφού κάπως έτσι, σαν κυματομορφή, προχωράνε τα πράγματα. Αυτό τουλάχιστον θέλω να πιστεύω.

- Με τους Echo Tattoo ανοίξατε συναυλίες των U2, Fall, Giant Sand, Ian McCulloch. Ποιοι σ' εντυπωσίασαν περισσότερο - θετικά ή αρνητικά;

Οι U2 δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναμιχθούν με τους παρακατιανούς, έκαναν το μασάζ τους και ο λογιστής τους τούς πρότεινε τις φιλανθρωπίες που αποφέρουν την μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή και χώρες στις οποίες μπορούν να ξεπλύνουν χρήμα.

Οι Fall τυπικοί. Απόμακροι. Οι Giant Sand, απίστευτοι, σαν Ήλιοι, φωτεινοί, χαμογελαστοί, ανοιχτόκαρδοι, ακομπλεξάριστοι, Αμερικάνοι βρε παιδί μου, μας έκλεψαν τις καρδιές.

Ο McΒλάκας από την άλλη, τι κομπλέξαρος! Τσακώθηκαν με τον Κλέωνα, δεν θυμάμαι πώς άρχισε αλλα κατέληξε να του λέει ότι δεν έχει τρόπους, και δίκιο να είχε δε, δεν είχε κανένα δικαίωμα να μας πει ότι αν εμφανιζόμασταν την επόμενη ημέρα θα χαλούσαν τον ήχο μας. Την επόμενη ημέρα έπαιξαν χωρίς support.

H άλλη περίπτωση που μου φάνηκε ύποπτη είναι αυτή της P.J. Harvey που ενώ είχε συμφωνηθεί να της ανοίξουμε τη συναυλία, μας ακύρωσε και επίσης δεν έβαλε support στην Ελλάδα, χαχα, γελάω πονηρά, if you know what I mean, nudge-nudge, wink-wink.

- Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που άκουσες/που γράφτηκε για τη φωνή σου;

Κάποιος είχε πει ότι όταν με ακούει είναι σαν να ανοίγει ο ουρανός και να τον λούζει φως.

- Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για την προσωπική σου ζωή; Ξέρουμε ότι εκτός της μουσικής, ασχολείσαι με τη ζωγραφική. Έχεις κάνει εκθέσεις; Ο γιος σου έχει κληρονομήσει τα ταλέντα σου;

Η προσωπική μου ζωή είναι δυστυχώς ή ευτυχώς σύμφωνη με τις υπόλοιπες επιλογές μου. Δεν τα πάω καλά με τη νορμαλιτέ. Δεν πιστεύω εξάλλου ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα και με ενοχλούν αφάνταστα οι καθωσπρεπισμοί.

Εκθέσεις δεν έχω κάνει, έχω κάνει όμως τοιχογραφίες σε μαγαζιά και πίνακές μου έχουν αγοραστεί από ιδιώτες από τα μπαρ τους τοίχους των οποίων κοσμούσαν. Ο τρόπος που ζωγραφιζω είναι μουσικός ή και χορευτικός θα έλεγες, ζωγραφίζω ακολουθώντας τις φυσικές κινήσεις του σώματός μου, και αν ήταν η πρωταρχική μου ασχολία η ζωγραφική μου θα είχε εξελιχθεί σε performance. Αλλά έχω άλλα φλέγοντα θέματα με τη μουσική τόσα χρόνια που δεν λένε να σβήσουν.

Κάνω κι άλλα που ίσως σου φανούν ενδιαφέροντα, έχω γράψει κάποια διηγήματα επιστημονικής φαντασίας και ενίοτε ηχογραφώ παιδικά παραμύθια και αφηγήσεις που ανεβάζω στο YouTube. No rest for the wicked, as you probably know well, my dear.

Ο Ωρίωνας πιάνει τις μελωδίες στον αέρα, είμαι τρομερά απαιτητική και αν δεν συγκρατούσα τον εαυτό μου θα του είχα κοψει τα φτερά από το άγχος μου.
Είναι εξαιρετικός μίμος πράγμα που αποτελεί την πρώτη ιδιότητα που κάνει εύκολο το τραγούδι. Φαίνεται πολύ ταλαντούχος και αν καταφέρει να κάτσει ακίνητος πάνω από ένα λεπτό ενδέχεται να μάθει να παίζει και κάποιο όργανο. Μιλάει ήδη Αγγλικά πάντως και αυτός είναι an original bilingual child-αυθεντικό δίγλωσσο παιδί. Όπως κι ο κολλητός του ο Άρης.

- Τι μουσική άκουγες όταν ξεκίνησες με τους Echo Tattoo; Τι ακούς σήμερα;

Άκουγα ψυχεδέλια κυρίως, και μετά αρχίσαμε τα progressive, τα space rock και διάφορα άλλα. Τώρα ακούω από Sleep Party People μέχρι Jose Gonzalez και από
Atomic Rooster μέχρι Om. Γενικά έχω ένα κριτήριο ελαστικό στο είδος όχι όμως στην ποιότητα. Και απεχθάνομαι τα ποζέρια και τους πομπώδεις τύπους ειδικά στο μικρόφωνο.

- Πώς αποφάσισες να ζωγραφίσεις στο χέρι και τα 200 αντίτυπα της επανέκδοσης του Mind your step; Και για όποιον δεν τα προλάβει, θα υπάρξει άλλη ευκαιρία, έστω χωρίς χειροποίητο εξώφυλλο; Και πώς προέκυψε η ιδέα της επανέκδοσης;

Δεν αποφασίζω, είναι σαν να με καταλαμβάνουν δυνάμεις μεγαλύτερες από εμένα και να μπαινω στα πράγματα σαν παιδάκι που το παρασύρει ο αυλητής του Χάμελιν!
Σε μια εσωτερική έρευνα για τους λόγους που καταπιάστηκα με αυτό το εξουθενωτικό έργο, έπιασα τον εαυτό μου να επικαλείται αφελείς ή παιδικές δικαιολογίες του τύπου: "θα μας στοιχίσει λιγότερο" (χα! διπλάσιο πήγε), θα κάνω το απόλυτο συλλεκτικό εξώφυλλο (οκ, αυτό το έκανα), θα τραβήξει την προσοχή των αγοραστών (χα! γνωστοί βινυλιολάτρες δικοί μας εκτίμησαν το πόνημά μου, ελάχιστες οι εκπλήξεις στο θέμα των αγοραστών).

Όποιος πρόλαβε δε, το βινύλιο πήρε! Δεν θα ξαναβγεί, εκτός αν πάνω στο Αλτσχάϊμερ αλλαξουμε γνώμη, τί να σου πω. Η εταιρία μας πάντως, δεν κάνει δεύτερες κοπές. Έχουν μείνει λίγα κομμάτια, που θα δώσουμε στα Live μας και τα κρατάμε για αυτόν τον συγκεκριμένο σκοπό.

Για την επανέκδοση ευθύνεται κυρίως ο Νίκος Στυλίδης, ο οποίος ήρθε μια ωραία πρωία και μου είπε πως έχει την Labyrinth of Thoughts, μια εταιρία που κάνει επανεκδόσεις και νέες κυκλοφορίες βινυλίου σε συγκροτήματα τη Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής και ότι ενδιαφέρεται να κυκλοφορήσει το "Mind your Step". Εκείνος σκέφτηκε να βάλουμε και το extra track, το "She move", ένα δίλεπτο κομμάτι το οποίο είχαμε ηχογραφήσει με τον Πάνο πιθανότατα το 1993, στο τετρακάναλο, φωνή-κιθάρα, και το οποίο o Νίκος διάλεξε ανάμεσα από πολλά και διάφορα ακυκλοφόρητα που έχουμε. Του άρεσε τόσο πολύ που σχεδόν απαίτησε να μπει στο δίσκο. Έκανε επίσης το mastering του βινυλίου που ομολογουμένως δεν έχει καμία σχέση με το CD του οποίου ο ήχος είναι σαφώς κατώτερος.

- Να ελπίσουμε στην πιθανότητα να κυκλοφορήσετε καινούργια δουλειά;

Να ελπίσετε πάραυτα! Η μπάντα στήνεται από την αρχή και μάλιστα, μετά από πάρα πολλά χρόνια, με δεύτερο κιθαρίστα στη σύνθεσή της. Εξακολουθούμε φυσικά με τον Πάνο να αποτελούμε τον πυρήνα του συγκροτήματος (έχουμε παίξει αρκετές φορές οι δυο μας ως "The Core") και έχουμε πολλά ακόμα να πούμε πριν σβήσει η φλόγα που μας θρέφει και μας τρώει τόσα χρόνια. Σε συνεργασία με τη Labyrinth ετοιμάζουμε ένα 7''single βινυλίου με 3 τραγούδια το οποίο θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος της χρονιάς και στη συνέχεια σχεδιάζουμε να κυκλοφορήσουμε ένα full length album, με νέα και παλαιότερα ακυκλοφόρητα κομμάτια.