Όλοι θέλουμε να μάθουμε τι συμβαίνει όταν κάποιος υπερβαίνει τα όρια

Όμορφα ξεκίνησε η χρονιά για την ελληνική μουσική. Το "Οnce Part of A Whole Ship" είναι ένα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο άκουσμα, ο δε νεότατος δημιουργός του Jef Marawi έχει κάνει ένα σωρό αθόρυβα, αλλά ουσιαστικά πράγματα, τόσο στη μουσική όσο και στην ηθοποΐια. Ο λόγος κατευθείαν σε εκείνον λοιπόν:

Κατάγεσαι από Βραζιλία και Συρία, αλλά έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες από τις χώρες καταγωγής σου που σου αρέσουν ιδιαίτερα και που θεωρείς ότι θα άξιζε να τους αναζητήσουμε και εμείς;

Έχω υποστεί μια μικρή πλύση εγκεφάλου με αραβική μουσική όταν ήμουν μικρός, κυρίως με κασέτες του Farid El Atrache και της Fairuz. Από Βραζιλία, αν και από εκεί έχω κάποιες τραυματικές αναμνήσεις μουσικού force-feeding, έχω περισσότερα ακούσματα. Οι αγαπημένοι μου είναι ο Chico Buarque, οι Nacao Zumbi και ο Rogerio Skylab. Επίσης φοβερή μπάντα είναι οι Krias de Kafka, από το Σάντο Αντρέ.

Υπήρξε κάποιο καθοριστικό γεγονός στη ζωή σου που να σε έκανε να αποφασίσεις να ασχοληθείς με την Τέχνη; Ή ήταν κάτι που το ονειρευόσουν από μικρός και απλά το έκανες πραγματικότητα;

Όταν ήμουν 15 χρονών έσπασα την λεκάνη μου κάνοντας skate στην Ιτατίμπα της Βραζιλίας (ναι). Έμενα στο σπίτι του κολλητού μου και επειδή δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα με τις πατερίτσες, έπαιξα για πρώτη φορά μπάσο και κιθάρα. Ένιωθα πως δεν γινόταν να μάθω με τίποτα. Ύστερα γνώρισα έναν άλλο φίλο μου, φοβερό μουσικό, που με έπεισε μέσα σε ένα δίωρο να αφήσω τις βλακείες και να κάτσω να μάθω. Με το που γύρισα στην Ελλάδα, δανείστηκα μια κιθάρα και έναν ενισχυτή και άρχισα να μαθαίνω τα πρώτα μου ακόρντα μέσω ίντερνετ, σε ένα ίντερνετ καφέ. Όπου ουρλιάζανε όλοι μεταξύ τους ενώ παίζανε Lineage.

Έχεις παίξει στην ταινία μικρού μήκους "Στη σκιά του μαύρου ήλιου" του Θεόδωρου Δεμίρη, έχεις συμμετάσχει στην παράσταση "Το παρτάλι" του Στέλιου Κρασανάκη με τον Χρήστο Στέργιογλου και ήσουν μέλος του Χορού στον "Οιδίποδα Τύραννο" του Γκραουζίνις. Τι διαφορετικό σου προσφέρει η ενασχόλησή σου με την υποκριτική σε σχέση με τη μουσική; Είναι κάτι που σε ενδιαφέρει να το συνεχίσεις στο μέλλον;

Ήθελα από πολύ μικρός να γίνω ηθοποιός, πολύ πριν σκεφτώ τη μουσική. Το αστείο είναι πως μπήκα στο θέατρο μέσω της μουσικής. Η ευχαρίστηση που παίρνω από μια παράσταση είναι παρόμοια, λίγο πιο safe. Εκεί υπάρχει μια βάση από ευθύνες και από στηρίγματα τα οποία δεν θα υπάρξουν σε ένα live, τουλάχιστον στο επίπεδο που είμαστε. Αυτό κάνει ένα live πιο άμεσο και exciting για μένα, ακόμα και όταν δεν παίζω δικά μου τραγούδια.

Στο tumblr σου γράφεις "So, yes. Egg Hell is a band, as it always wanted to be". Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που ξεχωρίζεις σε ένα συγκρότημα και σε ελκύει, σε σχέση με την σόλο δημιουργία;

Ακόμα και στην αρχή αρχή, όταν ηχογραφούσα διασκευές σπίτι μου, ήθελα να παίξω με μπάντα. Πέρα από το πρακτικό ζήτημα του live, είχα κουραστεί με τις διαδικασίες που πέρναγα μόνος μου. Δεν είμαι αρκετά υπομονετικός, ούτε αρκετά καλός μουσικός για να τα κάνω μόνος μου.

Η τραγουδοποιία σου έχει περιγραφεί ως έλκουσα την καταγωγή της από τους Thom Yorke, Elliot Smith και Chico Buarque. Τι αγαπάς και τι έχεις πάρει από αυτούς τους καλλιτέχνες;

Η αλήθεια είναι πως ακόμα κλέβω ασύστολα τους ανθρώπους που θαυμάζω και είναι λογικό. Όλη μου η όρεξη είναι στραμμένη στο να εξελιχθεί η μουσική μας σε κάτι δικό μας, αλλά οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που αναφέρεις, πέρα από όλα αυτά που μου έχει προσφέρει η μουσική τους, ήταν και δάσκαλοι σε όλα τα επίπεδα. Και αυτό τους κάνει ακόμα πιο σημαντικούς για μένα.

Ας πάμε στο "Οnce Part of A Whole Ship". Σε τι αναφέρεται ο τίτλος;

Ο τίτλος μιλάει για το ναυάγιο και την σχεδία της "Μέδουσας", μιας Γαλλικής φρεγάτας η οποία βυθίστηκε στις ακτές της Αφρικής το 1816 (σ.σ. περισσότερα για το ναυάγιο και τον σχετικό πίνακα, εδώ. Η σχεδία, η οποία είναι και στο εξώφυλλο, είναι η θεματολογική βάση όλου του δίσκου.

Περιέγραψε μου την δημιουργική διαδικασία της ηχογράφησης του δίσκου. Κατά πόσο διέφερε η ηχογράφηση μουσικής με ένα συγκρότημα από την κατά μόνας του παρελθόντος;

Ήταν πολύ πιο εύκολο καταρχάς. Ο Κώστας Ekelon μας βοήθησε σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν δεν κατάλαβα το transition από το σπίτι μου στο στούντιο. Ήταν τρομερά υπομονετικός και ανοιχτός σε όλες τις προτάσεις που κάναμε ως μπάντα. Η αλλαγή του να ακούς ξαφνικά ένα ωραίο αποτέλεσμα και να μην έχεις κάνει τίποτα, σε αντίθεση με τις πολύωρες lo fi σπιτικές ηχογραφήσεις ήταν ίσως το αγαπημένο μου στοιχείο σε αυτή τη μετάβαση.

To "Black and white shoes" είναι βασισμένο στην ομαδική αυτοκτονία των συνομωσιολόγων Heaven's Gate to 1997. Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτή την ιστορία τραγούδι; Γιατί νομίζεις ότι οι θεωρίες συνομωσίας έχουν τέτοια επιρροή στον κόσμο, ακόμα και αν είναι εντελώς παράλογες;

Υπάρχει κάτι ηδονοβλεπτικό με αυτές τις ιστορίες. Είναι άνθρωποι που απέκλεισαν τον εαυτό τους από το κοινωνικό σύνολο είτε κυριολεκτικά, είτε σε ένα ηθικό επίπεδο και πέρα από τρομακτικό, αυτό μου φαίνεται φοβερά συγκινητικό. Νομίζω πως αυτές οι ιστορίες είναι ελκυστικές σε πρώτο επίπεδο επειδή λίγο πολύ θέλουμε όλοι να μάθουμε τι συμβαίνει όταν κάποιος υπερβαίνει αυτά τα όρια. Είτε εξαιτίας μιας παράλογης ελπίδας, είτε ενός παράλογου φόβου, είτε ενός παράλογου έρωτα. Βέβαια, δεν μπορώ να το δω χωρίς χιούμορ αυτό το πράγμα, όσο σκοτεινό και αν είναι. Αυτή είναι και η δικιά μου άμυνα, όταν βλέπω ομοιότητες με αυτά που με τρομάζουν.

Γράφεις στο "Particles": "modern, urban monks/we pretend we're lonely/we pretend there's nothing wrong". Νομίζεις ότι ίσως αυτή η κατήφεια και η κακή διάθεση που μας περιτριγυρίζει να είναι κάτι το επιτηδευμένο; Σε τι νομίζεις ότι μπορεί να οφείλεται αυτό;

Ε, όταν πονάει κάποιος, πονάει. Ακόμα και αν είναι απ' το πολύ αυτοχάιδεμα.

Με ποιους τρόπους σκοπεύεις να στηρίξεις, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, την κυκλοφορία του άλμπουμ;

Έχουμε μπόλικες συναυλίες μέσα στον Φεβρουάριο. Αρχικά θα κάνουμε μία εμφάνιση στο 5/25 live του "Εν Λευκώ" στις 20 Φεβρουαρίου, ενώ μία εβδομάδα μετά, 27 Φεβρουαρίου, θα συμμετέχουμε και εμείς στο Fresh Music #1 - στο "σχεδόν" εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο Πίνδαρος στην Αθηνάς - μαζί με άλλα 16 συγκροτήματα, όπου θα παίξουμε ένα διαφορετικό, unplugged σετ. Τέλος την επόμενη μέρα, 28 Φεβρουαρίου, θα κάνουμε την επίσημη παρουσίαση του "Once Part of A Whole Ship" στο 6 D.O.G.S.

Για να κλείσουμε ευχάριστα, αν κρίνω από την παρουσίαση του "Brownie Crumbs" (τέσσερα brownies για τα τέσσερα τραγούδια του ep), ασχολείσαι και με τη ζαχαροπλαστική. Ποιo είναι το αγαπημένο σου γλυκό και πώς το φτιάχνεις;

Το αγαπημένο μου γλυκό λέγεται quindim (κιντίμ) και φτιάχνεται με ζάχαρη, κρόκους αβγών, γάλα καρύδας και τριμμένη καρύδα. Είναι πολύ καλό. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα EP στο μέλλον και να το πούμε "Mashed Quindim". Θα ήταν φοβερά αηδιαστικό και δεν μιλάω καν για την μουσική.