Έξι ερωτήματα στο κεφάλι του Δομήνικου Ιγνατιάδη
Ταξίδι και φυλακή, δύο έννοιες μάλλον αντιθετικές στην κυριολεκτική τους σημασία. Μια ταινία, 'οδοιπορικό ντοκιμαντέρ'. Και μια συνομιλία με αφορμή. Του Κώστα Καρδερίνη
Στην αρχή ήταν πέντε αλλά στο τέλος έγιναν έξι. Αφορμή η προβολή του νέου του οδοιπορικού ντοκιμαντέρ Prison Blues στους Ανοιχτούς Ορίζοντες του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
- Πόσο καθοριστικά υπήρξαν για σένα ο Τζόνι Κας και τα Μπλουζ της Φυλακής;
Ο Cash ήταν ο πυροδοτικός μηχανισμός για να κάνω αυτήν την ταινία θέλοντας να κάνω κάτι με τις φυλακές όπως έκανε και ο Lux με το ψυχιατρείο.
Ο Cash ενώ πέταγε ψηλά, έπεσε, και κινδύνεψε να πεθάνει πολλές φορές. Όταν σηκώνεσαι από τέτοιες πτώσεις είσαι άλλος άνθρωπος. Για να είμαι ακριβής, είσαι ο ίδιος άνθρωπος με πατωμένο τον εγωκεντρισμό σου. Ο πόνος πάντα σε κάνει γήινο και αλληλέγγυο. Η ευγνωμοσύνη ξεχειλίζει και θέλεις να την μετουσιώσεις σε πράξεις. Τέτοιος ήταν o Cash· ως πρωταγωνιστής της ζωής κατέβηκε και ήρθε σε επαφή με τους κομπάρσους της και τους έδωσε ελπίδα.
Το ίδιο έκαναν και οι Cramps στο [κρατικό] ψυχιατρείο της Νάπα [Καλιφόρνιας] στις 13 Ιουνίου 1978. Ο Lux Interior πετάει στην άκρη το "υπερεγώ" και τις αναστολές της political correct αμερικάνικης συνείδησης, αρπάζει το μικρόφωνο και παρουσιάζεται στο λιγοστό κοινό: We're The Cramps, and we're from New York City, and we drove 3,000 miles to play for you people. And somebody told me you people are crazy, but I'm not so sure about that. You seem to be alright to me. [Είμαστε οι Κράμπες από την Νέα Υόρκη και διανύσαμε 3.000 μίλια για να παίξουμε για σας. Κάποιος μας είπε ότι είστε τρελοί αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μια χαρά μου φαίνεστε.]
Τα έγκλειστα "ανθρώπινα κουρέλια" του ιδρύματος απαντούν fuck you! στους απανταχού "ελεύθερους-ζουρλομανδύα", υπό τα απανωτά ηλεκτροσόκ του The Way I Walk.
- Με μια κιθάρα στον δρόμο του Τζακ Κέρουακ;
Ο Τζακ Κέρουακ έγραψε την πρώτη εκδοχή του Στο δρόμο, δακτυλογραφημένη με μονό διάστημα, χωρίς παραγράφους, σε οκτώ φύλλα λεπτού χαρτιού ιχνογραφίας, τα οποία στη συνέχεια κόλλησε μεταξύ τους ώστε να σχηματίσουν ένα ρολό. Το Prison Blues είναι επίσης χωρίς «παράγραφους και με μονό διάστημα», εξού και τα 77 λεπτά διάρκειάς του. Είναι μια ταινία “σφηνάκι” αφιερωμένη σε όλους αυτούς που εξηγούν με πάθος τις απόψεις τους, διαπληκτίζονται, είναι αιθεροβάμονες.
Πιστεύω ότι στο πλαίσιο μιας εποχής που πραγματικά επέρχεται ο συναισθηματικός θάνατος από τον εκδημοκρατισμό της τεχνολογίας, τους έχουμε περισσότερο ανάγκη [Κας και Κέρουακ] όσο ποτέ άλλοτε. Τα λέει όλα ο αφηγητής του, ο Σαλ Παραντάιζ: Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριόνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά [...]
- Μείζων δε τούτων η αγάπη, γράφει ο απόστολος Παύλος. Κινεί τον κόσμο η αγάπη, στις μέρες μας;
Σκοπός μου είναι να αναζητήσω την αλήθεια του εαυτού μου και σε καμιά περίπτωση δεν λειτουργώ στο πνεύμα της Προς Κορινθίους επιστολής του Απ. Παύλου. Δεν τολμώ να πω ότι έχω τέτοια αισθήματα.
- Η Ζωή, του Θάνου Κόη και των Lost Bodies, είναι γυναίκα που αιμορραγεί;
Τον Θάνο [τραγουδάει τη Ζωή στο ντοκιμαντέρ] τον γνώρισα μέσω της Ελένης Μπογιατζή (χαρακτήρας της ταινίας). Είναι μαχητής και από τους τελευταίους κυνικούς καλλιτέχνες μας. Πιστεύω πως την επιτυχία του ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης την βρήκε μέσω της αυτάρκειας, της λιτότητας και της αυτογνωσίας που τον χαρακτηρίζει.
Θα μοιραστώ μαζί σου το παρακάτω απόφθεγμα με το οποίο ταυτίζομαι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό. Αναφέρεται στη ζωή: Γιατί η ζωή επιμένει να μου δίνει μαθήματα που δεν έχω καμιά διάθεση να μάθω;
Το έλεγε ο Ashleigh Brilliant [Άσλεϊ Μπρίλιαντ] και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Πάντως ισχύει αυτό που λέει και το τραγούδι, ότι όταν αρχίζεις να ζεις έχεις φθαρεί ήδη.
- Τα Διαβατά ήταν αδιάβατα;
Δεν έχει καμία βαρύτητα η φυλακή των Διαβατών πέρα από το ότι είναι άθλια και απάνθρωπη. Ήταν αδιάβατη λόγω του υποκριτικού ανάλγητου κρατικού μηχανισμού που επιβάλλεται κατά το δοκούν, δηλαδή στεγανό εκεί, διάτρητο αλλού. Εάν το Σύστημα ίσχυε για όλους μας το ίδιο θα το αποδεχόμουν όσο σκληρό και εάν είναι.
- Οι γάτες ζούνε όντως την κάθε τους στιγμή σα να ’ναι η τελευταία; Τι πιστεύεις;
Προσυπογράφω σε αυτό που λέει ο John Gray στο βιβλίο Οι γάτες και το νόημα της ζωής [Αιλουροειδής φιλοσοφία]:
Οι γάτες δεν έχουν ανάγκη τη φιλοσοφία. Ακολουθώντας τη φύση τους, είναι ευχαριστημένες µε τη ζωή που τους προσφέρει. Στους ανθρώπους, από την άλλη, η δυσφορία για την ίδια τους τη φύση μοιάζει φυσική. Το ανθρώπινο ζώο δεν παύει ποτέ να πασχίζει να γίνει κάτι που δεν είναι. Οι γάτες δεν κάνουν καμία τέτοια προσπάθεια. Μεγάλο μέρος του ανθρώπινου βίου συνίσταται στον αγώνα για ευτυχία. Για τις γάτες, από την άλλη, η ευτυχία είναι η βασική τους κατάσταση. Κατέχουν μια έμφυτη ευτυχία την οποία οι άνθρωποι συνήθως αδυνατούν να κατακτήσουν.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν γάτες. Εντούτοις, εάν παραμερίσουν την ιδέα ότι είναι ανώτερα πλάσματα, μπορεί να κατανοήσουν πώς οι γάτες ευημερούν χωρίς να αναζητούν εναγωνίως πώς να ζουν.
- The Cramps: Live at Napa State Mental Hospital
https://www.youtube.com/watch?v=acYAFerWhVw
- Lost Bodies: Ζωή [κι όταν αρχίζεις ήδη έχεις φθαρεί]
