Υπάρχουν αυτοί που κάνουν συναυλίες για τη μόστρα και οι επαγγελματίες

Δεν έχω πάει ποτέ στο ΑΝ. Ξέρω ότι είναι ένας ιστορικός συναυλιακός χώρος, δεν έχει τύχει όμως να παρακολουθήσω κάποιο συγκρότημα να παίζει εκεί. Τα τελευταία 16 χρόνια, το "τρέχει" η Εύα Κολόμβου με την Evacuate Productions. Κι αν το Εύα Κολόμβου ακούγεται αόριστα γνωστό, θυμίζω το αμιγώς γυναικείο συγκρότημα των Nonmandol. H Εύα καθόταν πίσω από τα ντραμς. Και ποια άλλη θα μπορούσε να μιλήσει πιο επισταμένα για τις συναυλίες και για την διαδικασία παραγωγής της από μια γυναίκα που ζει και πάνω και κάτω από τη σκηνή;

- Έστω ότι κάποιος ακούει πρώτη φορά το όνομά σου. Πώς θα του περιέγραφες την πορεία σου στη μουσική ως σήμερα;

Γεια σας, είμαι η Εύα Κολόμβου και εδώ και 16 χρόνια διοργανώνω συναυλίες... Το 1989 έπαιζα τύμπανα σε μια grindcore μπάντα, τους Horrified! Το διάστημα 1991 - 1998 έπαιζα στην εξολοκλήρου γυναικεία μπάντα Nonmandol! Τώρα η μπάντα μου λέγεται Coyote's Arrow και τους γουστάρω πολύ!

- Ποιά θεωρείς ότι ήταν η σημαντικότερη στιγμή σου (με την έννοια του να έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σου) από τις Nonmandol;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία που δώσαμε το 1993 στο Πεδίον του Άρεως στη μνήμη του Κώστα "Fever" Ποθουλάκη, τραγουδιστή και κιθαρίστα των Villa 21. Μεταξύ άλλων έπαιζαν οι Last Drive, οι Honeydive και οι Τρύπες. Το κλίμα ήταν φοβερά φορτισμένο. Πριν λίγες μέρες είχε φύγει εντελώς άδικα από τη ζωή αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος και αγαπημένος καλλιτέχνης. Ήταν φίλος μου και ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που είμαι, το χρωστάω σε εκείνον και την γυναίκα του την Άντα Λαμπάρα, η οποία έπαιζε κιθάρα στις Nonmandol. Μπορείς να φανταστείς σε τι ψυχολογία βρισκόμασταν. Παίζαμε με όλο μας το σθένος, ενώ συγχρόνως κλαίγαμε και πονούσαμε για τον αδικοχαμένο φίλο μας. Σε κάποια φάση θυμάμαι τον κόσμο να μας πετάει στη σκηνή προφυλακτικά. Σηκώθηκα από τα τύμπανα, πήγα στο μικρόφωνο και είπα, "ευχαριστώ πολύ! Εμείς τουλάχιστον θα τα χρησιμοποιήσουμε", λίγο αργότερα η Μαρία Ευαγγελάτου (κιθάρα και φωνή στις Nonmandol), έκανε stage diving! Θυμάμαι επίσης, τον Μπάμπη Δαλίδη (ντράμερ των Villa 21 και τώρα πια Headquake) να μου κρατά με τη πλάτη του, τη μπότα, η οποία έφευγε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Αξέχαστες στιγμές!

- Πώς προέκυψε το live jam με τους Savage Republic στο live τους στο ΑΝ τον Φεβρουάριο του 2014;

Την ίδια μέρα της συναυλίας τους ο ντράμερ τους ο Alan (Waddington) μου ζήτησε να ανέβω στο τελευταίο τους τραγούδι και να τζαμάρω μαζί τους. Δεν ξέρω αν οι ίδιοι το είχαν σκεφτεί πιο πριν, αλλά εγώ έπεσα από τα σύννεφα. Του λέω, "οκ, προλαβαίνω να ανέβω στο γραφείο και να ακούσω το κομμάτι, ώστε να πάρω χαμπάρι τον ρυθμό και να μην παίζω στα κουτουρού", μου απάντησε, "όχι, θα το παίξεις αυθόρμητα και όπως σου βγει". Με τους Savage Republic μας συνδέουν πολλά. Την ώρα που μοιραζόμουν τη σκηνή μαζί τους, δεν υπήρχε τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτοί, εγώ, το ΑΝ και η γκρούβα!

- Με την ιστορία που έχεις πίσω σου, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στον ανεξάρτητο μουσικό χώρο στον οποίο κινείσαι από τότε έως σήμερα;

Όταν ξεκίνησα, έστελνα τα δελτία τύπου με φαξ, αλλά και από την ιδιότητα μου ως μουσικός, θυμάμαι που ηχογραφούσαμε σε αυτές τις χαρακτηριστικές μπομπίνες. Κάποτε τραβιόμασταν έξω από τα δισκάδικα και μοιράζαμε τη μουσική μας σε κασέτες. Τρομερή φάση! Όλοι μας πασχίζαμε για να γίνουμε κάπως γνωστοί και να μας μάθουν και άλλοι εκτός από τη μάνα μας. Και αν τύχαινε να σε γράψουν σε κάνα Ποπ και Ροκ ή Metal Hammer, ήσουν αρχηγόπουλο. Όμως τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν και υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί και εκπληκτικές μπάντες. Η διαφορά είναι στην τεχνολογία και στα μέσα προώθησης.

- Πάμε τώρα στην ιδιότητά σου ως διοργανώτρια συναυλιών. Πώς προέκυψε η μετάβαση στο χώρο της διοργάνωσης και δη στο ΑN;

Ο Πέτρος Κουτσούμπας που διαχειριζόταν τότε το AΝ, με φώναξε στο γραφείο. Πήγα λοιπόν και επί δύο εβδομάδες με έβαζε να καθαρίζω το γραφείο, να ταΐζω τον σκύλο του και να του φτιάχνω καφέ. Μια μέρα, τα πήρα στο κρανίο και τηλεφώνησα στον Αγγελάκα. Έκλεισα διήμερο Τρύπες και έκτοτε δεν ξαναέφτιαξα καφέ στον Κουτσούμπα. Μιλάμε για εποχή 2000. Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή πρέπει να τον ρωτήσω τι είδε σε μένα και με έχωσε σε αυτή τη φάση. Να' ναι καλά όμως, τον ευγνωμονώ!

- Πόσο έχει επηρεάσει η κρίση το συναυλιακό τοπίο, ειδικά ως προς την κλήση ξένων ονομάτων;

Από όσο βλέπεις καθόλου! Γίνεται χαμός από συναυλίες (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη). Το θέμα και η διαφορά είναι πως υπάρχουν αυτοί που κάνουν συναυλίες για τη μόστρα και αυτοί που το κάνουν ως επάγγελμα και ζουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους από αυτό. Στους πρώτους, δεν τους καίγεται καρφί και ανεβάζουν τις προσφορές τους ακόμα και σε συγκροτήματα που δεν αξίζουν τόσα χρήματα και που στο εξωτερικό δεν τα βλέπουν ούτε στον ύπνο τους. Ο επαγγελματίας όμως κοιτά τα πάντα, ακόμα και το μέλλον. Η κρίση λοιπόν έβγαλε την επιφάνεια, εκτός των άλλων, κομπλεξικά ανθρωπάκια που παραλογίζονται και τα σκάνε αδρά, εξευτελίζοντας τον υγιή ανταγωνισμό.

- Πρακτικά, τα γκρουπ καλούνται να παίξουν και να πληρωθούν ή πρέπει να αναλάβουν και την παραγωγή νοικιάζοντας το club;

Συμβαίνουν και τα δύο options. Όταν η μπάντα ξέρει πως θα κάνει πολλά εισιτήρια την συμφέρει καλύτερα να νοικιάσει τον χώρο. Διαφορετικά αμείβεται ανάλογα με το πόσα εισιτήρια θα κάνει, αλλά και από την τιμή της εισόδου.

- Ποιά είδη παρατηρείς να κινούνται περισσότερο συναυλιακά και πώς το εξηγείς;

Περισσότερο από όλα, τo stoner και το hip hop. Οι νέοι άνθρωποι είναι η αγοραστική δύναμη. Οι παλαιότεροι είναι ή στη φυλακή ή στο σπίτι με την οικογένεια. Η νεολαία γουστάρει stoner και hip hop. Είναι τα σημεία των καιρών τέτοια, που αυτά τα είδη μουσικής τους τα λένε καλά και τους κάνει να αντιδρούν και να ξεφεύγουν.

- Ποιοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν την τιμή των εισιτηρίων;

Καταρχήν η αμοιβή, έπειτα τα μεταφορικά. Επίσης παίζει ρόλο και πόσους θα ταΐσεις και θα κοιμίσεις.

- Τελικά τα γκρουπ πουλάνε περισσότερους δίσκους στα live παρά στα δισκάδικα;

Πιστεύω ναι! Τους βλέπεις, πωρώνεσαι και αγοράζεις. Είναι πιο εύκολο να τα παίρνεις από την πηγή. Ξέρεις πως θα πάνε στη μπάντα και όχι σε μεσάζοντες.

- Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο προσωπικό σου κατόρθωμα ως διοργανώτριας;

Δεν νιώθω και δεν σκέφτομαι έτσι. Σίγουρα έχω διοργανώσει συναυλίες για τις οποίες νιώθω περήφανη, αλλά μέχρι εκεί. Σημασία για μένα έχει ότι, κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία μου ως επαγγελματίας. Κάθε μέρα μαθαίνω από τα λάθη και προσπαθώ για το καλύτερο.

- Κλείνοντας, θα ήθελα να μάθω ποιό είναι το lineup των ονείρων σου που θα ήθελες να φέρεις στο ΑΝ, ανεξαρτήτως οικονομικών και χρονικών περιορισμών.

Στον δικό μου παραμυθένιο κόσμο, θα γούσταρα να διοργανώσω φεστιβάλ με Planet of Zeus, Κyuss, Suicidal Tendencies, Tardive Dyskinesia και Rob Zombie! Δεν θα μας έφτανε το 10ημερο...

- Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη!