Tod A: Αυτοεξόριστος, πολίτης του κόσμου, πρεσβευτής #2
Το τέλος των Cop Shoot Cop δεν ήταν καλό.
Είμασταν μαζί 6-7 χρόνια, περιοδεύαμε συνεχώς, 11 μήνες τον χρόνο στο ίδιο van, παίζαμε κάθε νύχτα, και στο τέλος σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλο. Αυτό ήταν κυρίως το πρόβλημα, κι επίσης ότι παίρναμε διαφορετικά ναρκωτικά. Δε νομίζω ότι μια μπάντα σαν κι αυτή πρέπει απαραίτητα να έχει μεγάλη ιστορία, έκανε όσα μπορούσε να κάνει και μετά ανατινάχτηκε.
Έχεις δει πουθενά την επίδραση των Cop Shoot Cop;
Ναι, όταν hardcore μπάντες φορούν τα t-shirts. Όπως φαίνεται είναι κάτι επιδραστικό στο underground, δεν ξέρω όμως, υπάρχουν μερικά τραγούδια που μπορώ ν' ακούσω ακόμη. Ήταν καλό για τότε, θα δούμε αν θ' αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου.
Ο τίτλος του πρώτου δίσκου, Get Off The Cross, ήταν αρκετά προκλητικός. Ήταν κάποιο αστείο;
Είναι ένα αστείο, ίσως ήταν πιο αστείο στον καιρό του. Όταν βγάλαμε τον δίσκο η χριστιανική δεξιά ήταν πολύ ανεβασμένη, έπεσε βέβαια στην εποχή του Clinton αλλά ξαναγύρισε με τον Bush. Υπήρχε πολύ χριστιανική δεξιά, ιεροκήρυκες, και βασικά ήταν ένα "fuck you" στους ανθρώπους αυτούς. Ναι, είναι αρκετά ανώριμο. Ο θείος μου συνήθιζε να το λέει, είναι μια έκφραση, όχι πολύ συνηθισμένη.
Οι Firewater έχουν αλλάξει πολλές φορές σύνθεση. Η τωρινή είναι μάλλον καινούργια.
Είναι καινούργια σ' αυτή την περιοδεία, τον προηγούμενο χρόνο είχαμε την ίδια σύνθεση συνεχώς. Αυτή τη φορά η Reut που είναι συνήθως στο τρομπόνι έβγαλε τον δίσκο της στη Νέα Υόρκη κι έπρεπε να κάνει μερικά live, θα γυρίσει όμως μετά τα festival το καλοκαίρι, κι ο Uri Kinrot που παίζει και στο Golden Hour θα επιστρέψει κι αυτός το καλοκαίρι. Για μένα όμως είναι πολύ καλό, ίσως κάποιοι μπερδεύονται όταν βλέπουν μια μπάντα διαφορετική απ' την προηγούμενη φορά, είναι όμως η ίδια ομάδα φίλων που έχουν τα δικά τους projects και κάνουν τις δικές τους περιοδείες. Ο Uri έχει τους Boomtown, παίζει επίσης στους Balkan Beat Box, ο κιθαρίστας στον πρώτο δίσκο ήταν απ' τους Jesus Lizard, στον δεύτερο όμως ήταν ο Ori Kaplan που τώρα είναι στους Gogol Bordello. Είμαστε όλοι φίλοι, σαν μια κολλεκτίβα.
Ναι, φαίνεται πως υπάρχουν σήμερα μερικά group που βάζουν world στοιχεία στο punk, όπως οι Gogol Bordello.
Είμαι μεγάλος fan των Gogol Bordello, έχουν δουλέψει πολύ σκληρά κι είναι εκπληκτικοί live. Δε μου αρέσει πολύ το μουστάκι, εκτός απ' αυτό όμως είναι σπουδαίοι.
Είναι κι οι Dengue Fever, που είναι ίσως πιο κοντά στο Bollywood.
Ναι, κι αυτοί είναι πολύ καλοί, ασχολούνται περισσότερο με καμποτζιανή μουσική απ' τα '60s, είναι όμως πολύ ακαδημαϊκοί, δείχνουν πολύ σεβασμό, πράγμα που είναι καλό. Εμείς όμως είμαστε πιο ασεβείς, βάζουμε μαζί τις λάθος επιρροές, παίρνουμε πράγματα που μας αρέσουν και τα πειράζουμε λιγάκι, η στάση μας είναι πιο punk.
Ξέρεις άλλες μπάντες που κάνουν κάτι παρόμοιο;
Kάνω παραγωγή σ' ένα ιταλικό group που λέγεται Figli Di Madre Ignota, λίγο βαλκανικός ήχος, κυρίως όμως ιταλικός, μοιάζουν με τον Nino Rota σαν νάχει πάρει speed, έχουν πολλές επιρροές από Morricone, βάζουν όμως και λίγο βαλκανικό ρυθμό. Θα τους κάνω λοιπόν παραγωγή τον Οκτώβριο κι ο Tamir Muskat απ' τους Balkan Beat Box θα κάνει τη μίξη, είναι μια μπάντα που βρίσκω αρκετά συναρπαστική, ενδιαφέρουσα μουσικά.
Υπάρχουν άλλα πράγματα που ακούς, που σ' ενδιαφέρουν;
Πολλά, απ' όλο τον κόσμο, διασκευάζουμε ένα τραγούδι των Los Mirlos, ένα group απ' το Peru στα τέλη των '60s. Το τραγούδι λέγεται Chi-Cha που σημαίνει αλκοόλ κι είναι χορευτικό, πολύ ρυθμικό. Κάνουμε λοιπόν αυτή τη διασκευή, παίρνουμε τις επιρροές μας από παντού, κάθε φορά που ένα τραγούδι έρχεται και μας βρίσκει.
Νομίζεις ότι πρέπει πρώτα να διασκεδάσεις το κοινό, ή μια πολιτική μπάντα μπορεί και να διασκεδάζει, μπορείς να κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα;
Ναι, ναι και ναι. Η ζωή πρέπει οπωσδήποτε να είναι διασκεδαστική, νομίζω ότι σ' ένα δίσκο μπορείς να έχεις περισσότερες ελευθερίες, να πάρεις τον κόσμο μαζί σου σ' ένα ταξίδι, δε χρειάζεται να είναι μόνο party music. Ζωντανά όμως αισθάνομαι υπεύθυνος γιατί αυτοί που έρχονται μπορεί να είναι στενοχωρημένοι, να ήλθαν κατευθείαν απ' τη δουλειά, να μάλωσαν με τη γυναίκα τους ή οτιδήποτε, και έρχονται στο live για ν' απελευθερώσουν κάτι συναισθηματικά. Κι εμείς επίσης θέλουμε ν' απελευθερώσουμε κάτι συναισθηματικά, για εμάς είναι θεραπεία, έτσι λοιπόν live θέλουμε στ' αλήθεια να είναι fun, σαν να λέμε "δε με νοιάζει, θα διασκεδάσω και θα ξεχάσω τα προβλήματά μου". Στον δίσκο, ο κόσμος μπορεί να προσέχει τους στίχους, έχει μεγαλύτερη σημασία να μεταδώσεις το μήνυμά σου κι ίσως κάποια τραγούδια να είναι πιο σκοτεινά ή σοβαρά, ζωντανά όμως θέλουμε να είναι party. Live τα παίζουμε όλα οπωσδήποτε πιο uptempo, ο κόσμος χορεύει, σπάνε πιάτα, χορεύουν στα τραπέζια.
Έχεις καινούργιο υλικό;
Δε θα παίξω τίποτε καινούργιο απόψε, έχω γράψει όμως 22 τραγούδια και τώρα τα κάνω demo και, όπως είπα και στην αρχή, θα κάνω ένα ταξίδι για να ηχογραφήσω. Μάλλον θ' αρχίσω το Νοέμβριο και θα έρθουν κάποιοι απ' την Canadian Broadcasting Company για να γυρίσουν ένα ντοκυμαντέρ για όλο το ταξίδι. Αυτή τη φορά λοιπόν θα είναι σαν το Golden Hour Part 2, καταγραμμένο όμως πολύ περισσότερο και καλύτερα. Κι ακόμη θα ήθελα να κάνω, σχετικά μ' αυτά που λέγαμε νωρίτερα, ένα τραγούδι στη Βόρεια και τη Νότια Κύπρο, να παίξουν αυτοί οι μουσικοί στο ίδιο τραγούδι, να πάω στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη και να έχω τους μουσικούς να παίζουν στο ίδιο τραγούδι.
Ίσως νάναι δύσκολο.
Θα είναι μια πρόκληση, αξίζει όμως τον κόπο. Απ' τις προηγούμενες εμπειρίες μου στ' αλήθεια πιστεύω ότι ειδικά οι μουσικοί δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, τους ενδιαφέρει περισσότερο να επικοινωνήσουν και νομίζω ότι ίσως είναι ένα πράγμα που οι μουσικοί μπορούν να κάνουν, να διευκολύνουν την επικοινωνία: ξεχάστε τις κυβερνήσεις και τα σύνορα, είμαστε όλοι άνθρωποι. Αυτή θα ήταν μια όμορφη δήλωση.
Ο επόμενος δίσκος των Firewater θα έρθει λοιπόν συντομότερα απ' ό,τι οι προηγούμενοι;
Θα είναι μάλλον σ' ένα χρόνο περίπου από τώρα. Μόλις τελείωσα όλα τα τραγούδια, τελείωσα όλους τους στίχους, θα πάρει όμως περίπου ένα χρόνο για να το ολοκληρώσουμε. Θα κάνω το ταξίδι και μετά το editing με τον Tamir Muskat και τρείς μήνες μετά θα βγει.
Τι γνώμη έχεις για την κατεύθυνση που παίρνει η μουσική με το downloading, τα mp3s;
Τι μπορείς να κάνεις, είναι αυτό που είναι, έχω κατεβάσει πράγματα δωρεάν, μόνο όμως όταν δεν μπορώ να βρω το cd, αγοράζω περισσότερα cds απ' όσα κατεβάζω. Σαν μουσικός όμως, θέλω να πω ότι σχεδιάζω το artwork κι ελπίζω ότι ο κόσμος θα θέλει να αγοράσει το πραγματικό αντικείμενο, να δώσει τα χρήματα στην μπάντα. Η ιδέα μου θα ήταν να πληρώνει ο κόσμος τον δίσκο προτού τον αποκτήσει, με συνδρομή, να πληρώσουν για την παραγωγή και θα τον έχουν περίπου ένα χρόνο αργότερα. Θα κερδίσουν κάτι special απ' αυτό, θα πληρώσουν για το ταξίδι της ηχογράφησης και, δεν ξέρω, θα παίξω μια δωρεάν συναυλία για τον κόσμο αυτό.
Το Internet έχει αλλάξει πολύ τον τρόπο που ο κόσμος ακούει μουσική.
Τελικά έχει να κάνει περισσότερο με τα singles σε αντίθεση με το πλήρες album, δεν είναι τόσο κακό, αν όμως μπορείς να κάνεις ένα album όπου κάθε τραγούδι είναι καλό ίσως το ακούσουν ολόκληρο. Αυτό προσπαθώ να κάνω, ακόμη αισθάνομαι έτσι. Μεγάλωσα με album, μ' αρέσει ν' ακούω μια ώρα μουσικής, σε πηγαίνει κάπου, η σειρά των τραγουδιών, είναι όπως ένα μυθιστόρημα σε σχέση μ' ένα διήγημα. Ακόμη προτιμώ το μυθιστόρημα και νομίζω ότι αν κάνεις αρκετά καλά τραγούδια τότε ο κόσμος θα τα ακούσει, αν δεν είναι το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά.
Παίζεις περίπου είκοσι χρόνια. Αισθάνεσαι τώρα όπως όταν ξεκίνησες;
Οπωσδήποτε, ακόμη είμαι νευρικός πριν από ένα show. Αλλά στ' αλήθεια είναι όσο πιο κοντά μπορώ να πλησιάσω τον θεό. Είμαι άθεος, μέχρι να βρω έναν θεό που να μπορώ να πιστέψω είμαι άθεος, όταν όμως παίζω ζωντανά, όταν παίζω με άλλους μουσικούς και πηγαίνει καλά, τότε σχεδόν γίνομαι θρήσκος, ξεχνώ τα πάντα, τα προβλήματά μου, τις στενοχώριες μου, είναι στ' αλήθεια σαν θεραπεία. Είναι πολύ δύσκολο να τα παρατήσω, δε νομίζω ότι θα το κάνω.
[φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]
