Τα ταγάρια της γελοίας γενιάς του Πολυτεχνείου μάς ισοπέδωσαν

Για όποιον έχει βιώσει το ‘A way out’, το να τονιστεί εκ νέου η σημαντικότητα του φαντάζει περιττό. Το να διαβάσεις όμως τις σκέψεις ενός βασικότατου συντελεστή του γι’ αυτό (μεταξύ άλλων κεντρικών σκέψεων του) είναι το λιγότερο μεγάλη ευχαρίστηση. Που θα γίνει μέγιστη αν με κάποιο τρόπο ξαναδούμε τους Anti-Troppau μαζί…

Λοιπόν, καθώς η επικοινωνία μας γίνεται από τον βορρά, μίλησε μου αν θέλεις για τη σχέση σου με τη Θεσσαλονίκη…
Η Σαλονίκη… σαν να είναι μια δεύτερη πατρίδα για εμένα. Ερωτεύτηκα τη Χρύσα, αγάπησα τον Παπάζη (σημ. Νίκο Παπάζογλου), λάτρεψα τους Noise Promotion Company και είμαι ευτυχισμένος που ο Μπαντούκ, ο Ευκάλυπτος και ο Π. Αράφρων είναι φίλοι μου. Κοίταζα στα μάτια τον Τρύπα στη Σελήνη γιατί ήξερα πως τότε μιλούσε την αλήθεια και αγκαλιαζόμουν με τον Τσακαφών, τη Ναταλία, τον Ζάικο, τον Ντουνούση, τον Ζήση, τον Ασκληπιό. Μάζευα τα γελάδια στον Αξιό μαζί με τον Κύρο φωνάζοντας “Αλέ-αλέ, βιτ-βιτ” και την άλλη στιγμή κορόιδευα τον Ιεροκλή στο Ντο-Ρε γιατί ήθελε να γίνει ηθοποιός. Έλιωνα στο Λούκυ, στο Σαντέ και καμιά φορά στο Μπερλίν, έπαιζα με την ψυχή μου κιθάρα στο “Αγροτικόν” και σαν βέρος “χαμουτζής” έφερα από εκεί 2 υπέροχους δίσκους. Αυτά είναι μόνο οι επικεφαλίδες του κεφαλαίου Σαλονίκη… θες κι άλλα;

Η δική σου καταγωγή παρεμπιπτόντως είναι, αν δεν κάνω λάθος, από Μάνη… θεωρείς ότι έχει παίξει ρόλο στη διαμόρφωσή σου και στο ποιος είσαι;
Για όποιον μεγαλώνει με μάνα από τη Μάνη, τα πράγματα είναι δύσκολα. Η δικιά μου -όπως και όλες τους- έλεγε: “Αν δεν νικήσεις, να μη γυρίσεις” Κάνε εσύ μετά κουμάντο στη ζωή σου με τέτοια εγγραφή στο DNA… Στην κιθάρα λοιπόν όλοι μπορούν να κάνουν ένα ωραίο σόλο-κοκορετσάδα, πόσοι όμως μπορούν να έχουν μοναδικό αναγνωρίσιμο ήχο; Άκουγα τον Tom Verlaine και χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο… “πως μπορεί ο καριόλης, πως;;;” Μετά ήρθε και ο Greg Sage και ο Rowland S. Howard… Κάθε φορά λοιπόν ένιωθα τόσο μικρός κι ασήμαντος που έτρωγα τα σωθικά μου… μέχρι που αποφάσισα να τα βγάλω στη φόρα!

Την ζωή σου στην Αθήνα πως την κρίνεις όλα αυτά τα χρόνια;
Δεν μεγάλωσα στην Αθήνα αν και γεννήθηκα σε κλινική πίσω από το Πολυτεχνείο. Τη γνώρισα στην εφηβεία μου, την χρησιμοποίησα για να κάνω εύκολα όλα όσα ήθελα στη ζωή μου και πάντα όταν πιέζομαι πολύ φεύγω από τη πόλη μου και πάω αλλού να βρω λύση σε όσα με απασχολούν. Χωρίς την Αθήνα πάντως και το κέντρο της, μουσική… δεν θα έκανα!

Ποιος ο βασικότερος λόγος όταν πρωτοαποφάσισες να συμμετέχεις σε μπάντα;
Με ένα στυλό γραφείου ακουμπισμένο στη βιβλιοθήκη για μικρόφωνο και μια παλιά ξεσκονίστρα για παπλώματα σαν κιθάρα, ξεκίνησα από την 5η δημοτικού να κάνω τον Ντρενογιάννη στη σκηνή. Ήταν ο δικός μου τρόπος έκφρασης και παραμένει ίδιος κι απαράλλακτος στα 57 μου.

Anti-Troppau… ξεκινάμε από το όνομα…
Αυτή η μαλακία του Τόλη του Μαραγκού που έδινε Ιστορία και του είχε κολλήσει το συμβούλιο του Τροπάου όπου ο Μέτερνιχ πήρε μέτρα για την καταστολή των επαναστατικών κινημάτων στην Ευρώπη… μας ζαλίζει τον… έρωτα τόσα χρόνια μετά! Ήμασταν οι Anti-Troppau Council και μας άρεσε και γελάγαμε πολύ που δεν είχαμε ένα πιασιάρικο όνομα τύπου “Last Drive”.

Τι αναμνήσεις έχεις από την πρώτη τραγουδίστρια της μπάντας;
H αγαπημένη μου η Νάνσυ. Το ομορφότερο πουλί της Αθήνας… ήθελε κότσια εκείνη την εποχή να είσαι η ευαίσθητη Νάνσυ στην γελοία Αθήνα της γενιάς του Πολυτεχνείου, των Πασόκων και των Κνιτών και του Ρήγα Φεραίου με τα ταγάρια τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, τη Δαμανάκη τα ρεμπέτικα… θεέ μου τι εφιάλτης! Και ξαφνικά μέσα από το overdose βλακείας και κακογουστιάς να ξεπροβάλλει η Νάνσυ… Θεά! Έτσι είναι μέσα στη ψυχή μου. Γλυκειά, ευαίσθητη, μοναδική και… Θεά!

Πως έβλεπες τις σχέσεις σας με τις πιο σκληροπυρηνικές μπάντες εκείνης της περιόδου (Γενιά του Χάους- Αδιέξοδο κι όχι μόνο);
Τι εννοείς ότι αυτοί ήταν σκληροπυρηνικοί κι εμείς φλούφληδες που παίζαμε αγγλόφωνο ροκ; Ότι συχνάζαμε σε άλλα στέκια; Ότι ακούγαμε εντελώς άλλη μουσική; Ότι είχαμε διαφορετικούς φίλους και άλλο κοινό; Δεν είμαστε μαζί στο Χημείο; Δεν παίζαμε ξύλο με τους Επενίτες, αλλά και με τα φασιστοειδή των Σκίνχεντς; Δεν βρίζαμε τους κωλόγερους στη Μαρονίτα; Δεν μοιραζόμασταν τα λεφτά για σουβλάκια στον Κάβουρα και στον κυρ-Κώστα; Τι εννοείς; … γιατί μου φαίνεται ότι τα έχουν μπερδεμένα στην εποχή των ζίροους! (χαμόγελο)

Η μπάντα λειτουργούσε με καθεστώς, ας πούμε, δημοκρατίας στις αποφάσεις; Πως το έβλεπες εσύ τότε όλο αυτό το πλαίσιο;
Στις μπάντες υπάρχει επίφαση δημοκρατίας… τάχαμου…ντεμέκ! Σκεφτείτε λοιπόν ότι κάποιος έρχεται στην πρόβα με μια απίθανη ιδέα, την οποία μοιράζεται με τους υπόλοιπους. Ξαφνικά το άθλιο συνήθως δωμάτιο γεμίζει φως, όλοι ψάχνονται και τελικά η μουσική τους συνεπαίρνει… παίζουν με τη ψυχή τους και εκφράζονται και όλα είναι υπέροχα. Χωρίς την ιδέα και χωρίς την αποδοχή της και τελικά την δημιουργία, όλα θα ήταν διαφορετικά. Θα έμενε μόνο η …δημοκρατία! Και δεν ξέρω καμιά δημοκρατία που να έκανε μουσική!

Στο κομμάτι το ‘A way out’, έρχεται ο Κανέλλος στη πρόβα και μου δείχνει ένα πάτημα στα τάστα… δακτυλοθεσία, που δεν μου καθόταν καθόλου και δεν μπορούσα να παίξω… (σημείωση: ακόμα και ως κιθαρίστας ο ντράμερ Κανέλλος ήταν και είναι αρτιότερος μουσικός από εμένα!) Του είπα να πάει να… απαυτωθεί, αλλά του ζήτησα να παίξει όπως είχε στο μυαλό του τον ρυθμό… ξεκίνησε και πάτησα επάνω στην καινούργια ρυθμική βάση όπως εγώ μπορούσα. Πέντε λεπτά αργότερα σταματάει και μου λέει: “Μη με ξανακούσεις ποτέ στη κιθάρα… τώρα είναι καλύτερο απ’ ότι το φανταζόμουν”.

Ρωτάω λοιπόν εγώ… ποιανού είναι το κομμάτι; Δικό μου που βρήκα τα ακκόρντα και τα πατήματα; Του Κανέλλου που βρήκε ιπτάμενο ρυθμό; Του Βασιλάκη που έγραψε τους στίχους και τράβηξε μονάχος του το Muuuuusiiiiiic! Haunts My life!” ή του Τόλη που αρκέστηκε στο αφαιρετικό πάτημα πάνω στη μπότα χωρίς να πει κουβέντα; Δημοκρατικά πάντως δεν βγήκε! Βγήκε με διαγκωνισμούς, μπουνιές και κλωτσιές! Αγάπη μόνο ε!

Το πλαίσιο της δημιουργίας πάντως είναι ΕΝΑ. Και είναι προσωπικό… άντε να δεχτώ ότι είναι και υποκειμενικό!

Το ‘A way out’ και η ηχογράφηση του. Οι εντυπώσεις σου, οι αναμνήσεις σου…
Θα αναφέρω μονάχα σκηνές-περιστατικά γιατί έτσι όπως το θέτεις θα μιλάω για πολλές ώρες ακατάπαυστα… και δεν θέλω!

Είμαι στο σκαλί της εισόδου του Πήγασου και έχω το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατα. Κλαίω και κρύβομαι για να μη με δουν. Ένας γελοίος υπερμαλάκας δημοσιογράφος του περιοδικού ‘Ήχος’ ονόματι Κανέλλος Τερζής με πουλάει για 2η φορά, κάνει πίσω στη χρηματοδότηση του δίσκου την τελευταία στιγμή. Έχω κλείσει για άλλη μια φορά το “Αγροτικόν” και ντρέπομαι… τι θα πω στον Παπάζογλου; Περνάει δίπλα μου ο Κουτσούμπας με ρωτάει τι έχω και τον στέλνω να πάει να … Φεύγει και πάει μέσα στον Ντάνυ. Εκείνος του εξηγεί και τον συμβουλεύει να με αφήσει ήσυχο. Στη συνέχεια πάει στο Χρήστο Δασκαλόπουλο που έβαζε μουσική εκείνο το βράδυ και τον ρωτάει… “Ρε συ Χρήστο είναι καλή αυτή η μπάντα οι Anti Troppau πως τους λένε;” … “Ναι ρε Κουτσούμπα είναι καλοί… άντε παράτα μας!”… “Εντάξει ρε σεις… αφού είναι τόσο καλοί να βάλω εγώ τα λεφτά!” ΈΤΣΙ δημιουργήθηκε η Pegasus Records, έτσι ξεκινήσαμε για το Αγροτικόν να γράψουμε το ‘A Way Out’!

Tα χρήματα του Κουτσούμπα φτάνουν μόνο για 30 ώρες στο στούντιο του Παπάζη, στη Τούμπα. Δεν έχουμε άλλο περιθώριο παρά να γράψουμε μπάσο-τύμπανα-κιθάρα ζωντανά στην πολυκάναλη ταινία και μετά από πάνω φωνές και αν προλάβουμε δεύτερες κιθάρες… Ο Μπαντούκ μαζί με τον Ζάικο -χωρίς να τους ξέρω καλά- έχουν φέρει έναν fender vibrolux με μαύρη φέτα -άρα γαμώ τους ενισχυτές- στον οποίο καρφώνω ένα καλώδιο ρυθμίζω για 10 λεπτά και λέω “είμαι έτοιμος”. Απέναντί μου έχω τον γνωστό σήμερα συνθέτη και πιανίστα Γιώργο Ανδρέου (ήταν βοηθός στο στούντιο), τον δεύτερο ηχολήπτη Αμπατζόγλου και φυσικά τον Παπάζη “Κοίταξε να δεις οι Αθηναίοι…. γαμώ τους ήχους καρντάση!” λέει ο Νίκος και ανεβαίνει στο control room.

Μαζί με την μίξη κάναμε τον δίσκο σε 32 ώρες συνολικά με κόστος 100.000 δραχμές.

Είναι δώδεκα τη νύχτα της πρώτης μέρας στο Αγροτικόν και παίζουμε σαν δαιμονισμένοι… Ο Βασιλάκης τραγουδάει για οδηγό, αλλά τα δίνει κι αυτός όλα… Στο κοντρόλ γίνεται παρέλαση. Οι μισοί μουσικοί της Σαλονίκης έρχονται να δουν τους Αθηναίους να γράφουν δίσκο. Ο Παπάζης μιλάει από τα ηχεία “Ακούστε, το έχουμε… όλο είναι εντάξει, μπορείτε να σταματήσετε εδώ, αλλά… τώρα παίζετε πιο ωραία… πάμε όλο από την αρχή και θα κάτσω μαζί σας ως το τέλος!” Απίστευτος τύπος…

Αυτή η δεύτερη φορά είναι αυτή που ακούτε στο δίσκο! Για τον Βασιλάκη όμως αυτό ήταν και το τέλος της φωνής του… έκλεισε εντελώς και την επόμενη μέρα που έπρεπε να περάσει φωνές δεν έβγαινε ήχος… όχι νότα! Κανένα από τα γιατροσόφια δεν έπιασε… μόνο η κορτιζόνη στο νοσοκομείο! Μετά την ένεση τα είπε όλα σαν βραχνοκόκκορας, αλλά ήταν και πάλι τέλεια γιατί είχαμε κολλήσει στα τζάμια και του ουρλιάζαμε όλοι από το κοντρόλ!

Θεωρώ το σόλο σου στο ‘I believe’ κορύφωση για όλη την τότε Ελληνική σκηνή…
Τρεις φορές είχα προσπαθήσει να φέρω το κομμάτι στην μπάντα να το παίξουμε και είχα φάει το κράξιμο της ζωής μου… βλάχο που ακούς Stevie Ray Vaughan, έλα βρε γελοίε να χορέψουμε αυτό το υπέροχο μπλουζ, και άλλα… υποτιμητικά!

Είναι η πρόβα στο τέλος της στο τότε σπίτι μου κοντά στον σταθμό Λαρίσης. Ο Τόλης κι ο Κανέλλος είναι στην αυλή, ο Βασιλάκης φέρνει τους στίχους για τον Rocky… τι λες; μου λέει… πιάνω τον γνωστό ρυθμό του ‘I Believe’ και αρχίζει να τραγουδά από πάνω… μαζεύονται και οι άλλοι και η πρόβα κλείνει με ιαχές σαν να κερδίσαμε το Τσάμπιονς Λιγκ. Το σόλο βγήκε ολοκληρωμένο για πρώτη φορά σε συναυλία στην Αρχιτεκτονική όπου από το πολύ φεύγα ξεκινάω να πέφτω στο κενό κάτω από τη σκηνή και με τραβάει πίσω από το βύσμα της κιθάρας ο Τόλης, πιθανότατα σώζοντάς μου τη ζωή! Από εκείνο το βράδυ δεν θυμόμουν τίποτε άλλο. Μόνο το σόλο!

Και πάλι όμως χρειάστηκε να φτάσω ως το στούντιο για να το κάνω καλύτερο με “διπλοπενιά” μπουζουξίδικη, σε δέκατα έκτα και με ελαφρύ παλλόμενο bending στα καντίνια.

Για μένα το σόλο του ‘I believe’ είναι μια σπείρα προς τα πάνω που καθώς ανεβαίνεις μεγαλώνει η διάμετρος περιστροφής… μοιάζει με τα θερμικά ρεύματα που ακολουθούν τα πουλιά για να πάρουν ύψος και να περάσουν τα βουνά. (Να σημειωθεί ότι μόλις πριν από λίγο καιρό βγήκα την πρώτη αρχική εγγραφή του ‘I Believe’ σε κασέτα με μία κιθάρα και σύντομα θα την ανεβάσω σαν αρχείο.)

Οι σχέσεις μέσα στους AntiTroppau πως ήταν, πριν από το ‘A way out’, στην ηχογράφησή του και μετά απ’ αυτό; Θεωρείς ότι είχατε μέλλον; Κακώς διαλυθήκατε;
Ξέρω γιατί με ρωτάς… Είναι αστείο να αντικρούσω τις θεωρίες συνομωσίας, τις υποτιθέμενα κακές σχέσεις και το περίεργο κλίμα που έχει μεταφέρει με δύο συνεντεύξεις του ο Βασιλάκης aka Βασίλης Τζαβάρας. Όπως πολύ εύστοχα σχολίασε πρόσφατα ο Κανέλλος κάτω από μια φωτογραφία μας… “σε κάθε εμφάνιση παίζαμε σαν να ήταν η τελευταία φορά μας πάνω στη σκηνή…” Είχαμε ορμή, πάθος, απίθανη ενέργεια και πράγματα να πούμε, να δείξουμε μέσα από τη μουσική… δεν μπορείς να κάνεις τέτοιες μοναδικές καταθέσεις ψυχής, αν δεν είσαι ΕΝΑ με τους άλλους. Ακόμα και όταν κάποιος από εμάς ήτανε κακόκεφος, ή λιώμα, η ότι… βάζανε όλοι πλάτη και τον τραβάγανε μαζί τους… ψηλά πάνω από τη σκηνή… Into the 7th Sky!

Για μένα κάθε φορά που παίζαμε ο χρόνος σταματούσε και όλα γύρω ήταν θολά. Καβαλούσα το αξεπέραστο groove του Κανέλλου, πατούσα στο στακάτο μπάσο του Τόλη (και κατόπιν του Μάκη) και άφηνα τον Βασιλάκη οδηγό για τις αλλαγές. Εκεί ήταν -και ακόμα είναι- όλα μαγικά, Η απόλυτη ευτυχία… με τη κιθάρα να γαζώνει και να ανταποκρίνεται σαν όργανο της ψυχής, του συναισθήματος, της έκφρασης όλων αυτών που αδυνατείς να πεις με λέξεις ή πράξεις. Τι λες λοιπόν… να μην τους αγαπούσα αυτούς τους ελεεινούς τύπους που παίζαμε μαζί; Να μην έχω εμπιστευθεί κομμάτι της ψυχής μου στα χέρια τους;

Φυσικά και θα είχαμε μέλλον αν δεν ήμασταν στην Ελλάδα. Μία μόνο κριτική πήραμε από το αμερικάνικο Maximum Rock n Roll και ο Κουτσούμπας έκανε εξαγωγή 5.000 δίσκους και χαμογέλασαν τα μουστάκια του. Μόνο τη πρώτη βδομάδα το ‘A Way Out’ πούλησε 1000 δίσκους και με αυτά τα χρήματα μπήκαν οι Mushrooms στο Αγροτικόν να γράψουν τον δικό τους δίσκο…

Οι Anti-Troppau διαλύθηκαν γιατί πρώτον ο Κανέλλος είχε βαρύ πρόγραμμα με την ορχήστρα των Χρωμάτων του μαέστρου Μάνου Χατζιδάκι, ο Μάκης μπάρκαρε στα καράβια (ο Τόλης είχε ήδη αποχωρήσει) και όλοι μας ψάχναμε τρόπο να βγάλουμε χρήματα… να ζήσουμε και όχι να πεινάμε!

Με τον Βασιλάκη, τον Γιαννούτσο ντράμερ και τον αείμνηστο “γέρο” Νίκο Δόικα στο μπάσο δοκιμάσαμε να παίξουμε 3-4 φορές, αλλά το αποτέλεσμα δεν άρεσε σε κανέναν. Το αφήσαμε για λίγο και μετά για πάντα.

Έτσι απλά… σαν κύκλος της ζωής που κλείνει, χωρίς αντιπαραθέσεις, καυγάδες ή ίντριγκες. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ και για πάντα δεμένοι σε αυτό το ανεπανάληπτο μουσικό σχήμα που “τίναζε τη μπάνκα στον αέρα” κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή.

Το φάσμα των συνεργασιών και δραστηριοτήτων σου είναι πελώριο, οπότε επέτρεψε μου να ρωτήσω για τις αναμνήσεις σου από τις δύο αγαπημένες μου συνεργασίες-συμμετοχές σου.. Χωρίς Περιδέραιο και Libido Blume.
Και τα δύο σχήματα έχουν να κάνουν με δύο μοναδικές προσωπικότητες της ελληνικής μουσικής σκηνής… αυτής της σκηνής που αγαπάμε. Τον Νίκο και τον Άκη. Οι ιστορίες και οι αναμνήσεις είναι αναρίθμητες, οπότε…

Νίκος Αγγελής - Χωρίς Περιδέραιο
Όταν άκουσα τους στίχους έμεινα άγαλμα, η μουσική με τα μπιμπλίκια μπίου μπίου και τα ντραμ μασίν δεν μου έκαναν, αλλά οι στίχοι;;; Τα μάτια της Νάντιας χάνονταν καθώς τον κοιτούσε καθισμένη στο σκαμνί απέναντι από την σκηνή του Πήγασου και λίγοι μα πιστοί έρχονταν να μυηθούν στις ‘48 Σιωπές’, στην ‘Άνωση’, στους ‘Κρότους Κροταλίες’… Πριν ολοκληρωθεί ο πρώτος δίσκος ο Νίκος μου ζήτησε να μπω στο στούντιο να γράψω από πάνω κιθάρες. Το έκανα και πέτυχε… τα μάτια του έλαμπαν. Κάναμε μαζί 2-3 συναυλίες, αλλά το κοινό δεν ανταποκρινόταν τότε… ήθελε είτε επαναστατικά, είτε ρεμπέτικα, είτε Χαριτοδιπλωμένους. Σηκώθηκε κι έφυγε στη Γαλλία ο Νίκος…. χάθηκαν οι Χωρίς Περιδέραιο.

Περνάνε τα χρόνια και πάμε στα 2014-15… τσιμπάω για μεσημέρι στη “Λέσβο” στην Εμμ. Μπενάκη και βλέπω τον Νίκο να κατηφορίζει με τη θηριώδη τσάντα του δικηγόρου… Του φωνάζω “Κρότοι-Κροταλίες…”… Ποιός είσαι ρε μαλάκα εμφανίσου τώρα!…” Αγκαλιές και φιλιά. Του λέω να έρθει στα γυρίσματα της ταινίας “Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο” και τον πείθω να παίξουμε ξανά με τον Παντελή στο μπάσο, χωρίς ντραμ μασίν με τον Γιαννούτσο τύμπανα. Μετά από καιρό βγαίνουμε στη σκηνή του Γκαγκάριν… Διακρίνω μια ανησυχία από κάτω… δεν προλαβαίνει ο Νίκος να πει την πρώτη σειρά από τους στίχους και γίνεται αλαλαγμός.. ΗΞΕΡΑΝ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΠ’ ΕΞΩ! Όλους τους στίχους απ’ όλα τα τραγούδια… κοιταζόμασταν και δεν το πιστεύαμε!

Βαθιά συγκινημένοι φεύγουμε από τη σκηνή και σχεδόν βουρκωμένος ο Νίκος με πιάνει από τη μπλούζα και με τραβάει…” που ήταν ρε Ντρενογιάννη όλοι αυτοί τότε;;; εεε;;; που ήταν γαμώ το ….” έβριζε για τα χρόνια που πέρασαν έτσι χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς “Χορό για Μουσική”. Τα αποτελέσματα αυτού του ξεσπάσματος που περιγράφω από τα παρασκήνια του Γκαγκάριν θα τα δείτε, ή καλύτερα θα τα ακούσετε στον δεύτερο δίσκο των Χωρίς Περιδέραιο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει σύντομα. Το χειρότερο όμως είναι …ότι πια είμαστε “Χωρίς Νίκο”

Άκης Μπογιατζής: Cpt Nefos - Libido Blume - Sigmatropic και άλλα πολλά.
O Άκης μαζί με τον Ιάκωβο Μανή στην εποχή των Cpt Nefos λειτούργησαν για μένα σαν πρότυπα μουσικών. Εκτός από πειθαρχία και μελέτη που χρειαζόμουν για να καταφέρω να παίξω μαζί τους, έπρεπε να χτυπάω σωστά τις χορδές και όχι στο περίπου…. δεν με έσωναν ούτε οι παραμορφώσεις, ούτε τα κουτάκια! Μετά ήρθε σαν κύμα και με συνεπήρε το κομμάτι της μοναδικής μουσικής ιδιοφυίας και του Άκη και του Ιάκωβου. Έτσι δέθηκα μαζί τους όχι απλά φιλικά, αλλά βαθιά συναισθηματικά. Αυτό το εσωτερικό δέσιμο δεν ήρθε όμως από μοίρασμα των εμπειριών της ζωής η της καθημερινότητας. Ήρθε από τη μουσική που έγραφαν και που παίζαμε μαζί. Ήρθε από την ευαισθησία της μελωδίας, την κραυγή του ακκόρντου, τον απόηχο της παύσης… Ο Ιάκωβος κάποια στιγμή μετά την δημιουργία των Low Noise αποσύρθηκε. Τον βλέπω αραιά και που και μου βάζει να ακούω υπέροχες μουσικές που πιθανότατα δεν θα βγουν ποτέ προς τα έξω.

Με τον Άκη συνεχίσαμε και συνεχίζουμε σε όποιο μουσικό σχήμα έχουμε όρεξη -πολύ αγαπημένοι επί της ουσίας, αν και εγώ δεν μπορώ να κρύβω αυτά που νιώθω και κάποιες φορές άθελά μου τον πληγώνω με τις αλήθειες που κανείς δεν θέλει να ακουστούν! Χαμογελά όμως έρχεται κοντά και μου λέει κουνώντας το κεφάλι “Α ρε Ντρενογιάννη…” και εξαφανίζεται για κάποιο χρονικό διάστημα. Ο Άκης θα μπορούσε να είναι μουσικός-συνθέτης επιπέδου Brian Eno ή David Byrne. Μέσα του έχει την κυρίαρχη μουσική ιδέα και προσπαθεί να την βγάλει προς τα έξω ατόφια. Στη πορεία όμως κάνει συμβιβασμούς με την εκάστοτε μπάντα που παίζει μαζί του και ο πιο αδύναμος κρίκος κάθε φορά καθορίζει και το τελικό αποτέλεσμα… δεν είναι ποτέ ζήτημα δεξιοτεχνίας, είναι πάντα ζήτημα κατάθεσης ψυχής και έκφρασης, ή καλύτερα μετάφρασης! Μεταφράζεις αυτά που ένας συνθέτης σαν τον Άκη καταθέτει, με διήθηση μέσα από σένα και έτσι η μουσική ιδέα απογειώνεται. Έτσι δουλεύουμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια… μου λέει για παράδειγμα σε ένα κομμάτι των Sigmatropic πως θα ήθελε να παίξω και με τι ήχο. Εκείνη τη στιγμή κάνω αυτό που θέλει στη συγκεκριμένη πρόβα. Στην επόμενη παίζω ότι εγώ θέλω και θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον, γνωρίζοντας όμως την άποψή του. Συνήθως χαμογελά ευτυχής.

Τελικά τι σου κληροδότησε όλη εκείνη η εποχή; Θα άλλαζες κάτι αν ήταν στο χέρι σου; Και εν τέλει… άξιζε τον κόπο;
Η δεκαετία του ‘80 μας γάμησε τα όνειρα. Μας πέταξε στα σκουπίδια και μας έστειλε στο μεροκάματο, στη δούλεψη κάθε μαλάκα. Τα ταγάρια της γελοίας γενιάς του Πολυτεχνείου μάς ισοπέδωσαν… εμείς ήμασταν τα μιάσματα που παίζαμε ξενόφερτη μουσική, μαζί με τους «αμερικάνους φονιάδες των λαών» Μας κυνηγούσαν χειρότερα κι από τα τζάνκια, μας έδιωξαν από τη Πλάκα, μετά την έπεφταν και στα Εξάρχεια… θυμάμαι να παίζουμε σαν δαιμονισμένοι- κλειδωμένοι μέσα στον Πήγασο και τα ΜΑΤ απ’ έξω να χτυπάνε τον τοίχο με τα γκλομπ.

Αν σήμερα μπορούσε να δημιουργηθεί μια μουσική σκηνή σαν κι εκείνη π.χ. του Πήγασου, της Σοφίτας, της Σελήνης στη Σαλονίκη, θα έρχονταν από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να μας δουν και να μας ακούσουν.

Ήταν δε η πρώτη φορά που ροκ μουσική έπαιζαν παιδιά είτε μικροαστών, είτε αληθινά φτωχά… οι χίπηδες των 60-70΄s με τις μαλλούρες και τις καμπάνες, ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία τους κονομημένοι από την οικογένειά τους… έτρωγαν- και όσοι ζουν ακόμα τρώνε - από τα έτοιμα!

Αν ήταν στο χέρι μου θα άλλαζα πολλά, μα δεν έχει πια κανένα νόημα. Έχουμε πλέον μάθει να διαχειριζόμαστε τις απώλειες σε κάθε επίπεδο και γνωρίζουμε πως όταν τα κακαρώσουμε δεν θα αλλάξει τίποτε απολύτως στον κόσμο. Δεν ξέρω αν άξιζε τον κόπο, μα το διασκέδασα, το απόλαυσα με τη ψυχή μου, ήπια την κάθε στιγμή μέχρι τη τελευταία σταγόνα. Δοκίμασα τα πάντα, έκανα όλες τις καταχρήσεις νόμιμες και παράνομες και ήμουν-είμαι πάντα έτοιμος να πληρώσω γι’ αυτά. Απογειώθηκα με τη μουσική και την κράτησα σαν το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μου. Στη μουσική πάντα επιστρέφω, κάθε μέρα και για πάντα.