H μουσική που γράφω είναι ο ήχος των σιωπηλών ονείρων μου

Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ των Mechanimal το μακρινό 2012, έγραφα στο πάλαι ποτέ «Φιλμ νουάρ», το έντυπο που δημιουργήσαμε η συντακτική ομάδα του παλιού καλού «Εξώστη» της Θεσσαλονίκης όταν ο τίτλος του εντύπου πουλήθηκε αλλού και οφείλαμε να τιμήσουμε την κληρονομιά του Τάσου Μιχαηλίδη, ότι «… μόνο η μουσική των Mechanimal θα μπορούσε να εμπνεύσει τον Χ.Ρ. Γκίγκερ να δημιουργήσει ένα έργο εφάμιλλο της “Li”. Και αυτό εξυπακούεται ότι το λέω ως κοπλιμέντο. Γιατί έχουν την ίδια σύσταση: καλώδια για νεύρα, μέταλλο για δέρμα και υγρό μπαταρίας για αίμα. Και μια ψυχή γεννημένη από το σκοτάδι και την οργή, η οποία μέσα της κρύβει πολλή ευαισθησία και πολλή αγάπη». Και με την κυκλοφορία του «Θορύβου» (που ήδη είναι στην πεντάδα των καλύτερων ελληνικών δίσκων του 2021, κι ας είναι ακόμα Μάρτιος), βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Γιάννη Παπαϊωάννου, κάτι που πάντα ήθελα – και να διαπιστώσω ότι οι ίδιες λέξεις που έγραφα το 2012 ισχύουν και το 2021.

Rehearsed Dreams, Spider’s Web, Raw, ION, Elfish Records, Mechanimal. Πάντα με εντυπωσίαζε το πόσο διακριτική αλλά και το πόσο ουσιαστική ταυτόχρονα είναι η παρουσία σου στη μουσική όλα αυτά τα χρόνια. Θέλεις να κάνεις μια μικρή ανασκόπηση και να θυμηθείς από μία σημαντική για σένα στιγμή που βίωσες σε όλες αυτές τις μουσικές εκφάνσεις σου;
Είναι παράξενα τα παιχνίδια που σκαρώνει το μυαλό αλλά για μένα,  παρ’ ότι πρόκειται για διαφορετικές εποχές, διαφορετικά συγκροτήματα, άλλες συνεργασίες ή διαφορετικές εκφάνσεις όπως λες, όλα έχουν ως κοινό παρανομαστή την ανάγκη μου για δημιουργία. Και όλα είναι ένα στο μυαλό μου. Από τους Rehearsed Dreams, θυμάμαι πως 19 χρονών ηχογραφήσαμε και μιξάραμε ένα συμβολικό, για τα ελληνικά 80’s, post-punk άλμπουμ μέσα σε δυο νύχτες. Με τους Raw και την Elfish Records μετά, αφοσιωθήκαμε αυστηρά στον ηλεκτρονικό ήχο, σε μια εποχή που όλοι ήταν στραμμένοι στα τελευταία απομεινάρια του garage rock και στην νέα έκρηξη του grunge. Μόνος μου ως ΙΟΝ στράφηκα - και ακόμη εκεί βρίσκομαι - σε πιο techno και ambient μονοπάτια. Με τους Mechanimal, όλα τα παραπάνω συγχωνεύονται σε μια μηχανή που φιλτράρει τις εμπειρίες και τα βιώματά μου στη μουσική.

Αυτό που παρατηρώ πάντα στον ήχο σου - όπως και να τον χαρακτηρίσει κανείς - είναι η επιμονή στον ρυθμό. Ακόμα και τα αργά κομμάτια σου μπορούν να χορευτούν. Είναι κάτι που το επιδιώκεις συνειδητά ή αναδύεται αυτόματα κατά τη δημιουργική διαδικασία;
Όταν οι άνθρωποι χορεύουν, ή έστω κινούνται ρυθμικά με τη μουσική, σημαίνει ότι κάτι τους συγκινεί, πιθανότατα η μελωδία, το μπάσο στο στομάχι, ο ρυθμός, ή όλα μαζί. Για εμένα, ο συνδυασμός κάθε αρμονίας και μελωδίας ολοκληρώνεται πάντα από το ρυθμό. Ακόμη και τα πιο ήσυχα κομμάτια μου είναι ρυθμικά δομημένα, με στοιχεία όχι πάντα εμφανή κρουστά ή τύμπανα, αλλά διαφορετικά όργανα που πιθανόν να διατηρούν μια μετρονομία.

Μιλώντας για το ρυθμό, θεωρείς ότι η μουσική σου είναι για να ακούγεται ή για να χορεύεται; Το ρωτώ γιατί εμένα με εμπνέει και για τα δυο: από τη μια θέλω να καθίσω και να συγκεντρωθώ σε αυτήν, από την άλλη με ωθεί να σηκωθώ και να χορέψω μαζί της. Έχει και εγκεφαλικά και σωματικά στοιχεία, και νομίζω ότι για αυτό μου αρέσει τόσο.
Η μουσική μου θέλω να ξυπνάει και το σώμα και το μυαλό. Αλλά το τι τελικά συμβαίνει είναι κάτι που εξαρτάται από τον ακροατή. Βασικά για εμένα έχει σημασία να συγκινεί τον αποδέκτη. Για παράδειγμα θυμάμαι, πίσω στα άγρια techno πάρτυ των 90’s κάποια κομμάτια είχαν την ικανότητα και να σε κουνάνε και να σε ξυπνάνε εγκεφαλικά στην πίστα. Γι΄ αυτό, όταν γράφω μουσική θέλω να είμαι πρώτα ένας πολύ καλός DJ για τον εαυτό μου, να ξέρω που υπάρχουν οι εξάρσεις, τα ξεσπάσματα και οι παύσεις. Να ξέρω πότε έρχεται το chill.

Ομολογώ ότι δεν έχω καμία γνώση μουσικής (μόνο την ακούω και την αγαπώ), οπότε ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν η ερώτηση ακουστεί χαζή: δεδομένου ότι η ηλεκτρονική μουσική παράγεται από ένα μηχάνημα και όχι από ένα συμβατικό μουσικό όργανο όπως το βιολί ή το πιάνο ή ό, τι άλλο, μπορούμε να πούμε ότι η μαθηματική λογική/σχεδιασμός ενός μηχανήματος επιδρά αναπόδραστα στο είδος και στο ύφος του ήχου που παράγεται από αυτό; Ή το αισθητικό στοιχείο της τέχνης καθιστά κάτι τέτοιο αδύνατο;
Θα μου επιτρέψεις, αλλά θεωρώ ότι η απάντηση μου απαιτεί κάποιες επεξηγήσεις. Αρχικά να πω ότι αν σε μια ακουστική κιθάρα, για παράδειγμα, δεν χτυπήσεις την χορδή δεν θα υπάρξει ταλάντωση του αέρα, και άρα δεν θα υπάρξει ήχος. Έτσι και στο συνθεσάιζερ αν δεν πατήσεις ένα πλήκτρο, δεν θα υπάρξει ηλεκτρική ροή σήματος, και άρα δεν θα υπάρξει ήχος (από την ηλεκτρική του έξοδο). Αλλά ούτε το ένα όργανο, ούτε το άλλο, θα σκεφτεί από μόνο του την μελωδία, το είδος ή το ύφος της μουσικής που θέλουμε να γράψουμε με αυτό. Τα συνθεσάιζερ μπορούν να προγραμματίζονται ώστε να κρατούν μια μετρονομία σε μουσικές ακολουθίες που πιθανόν να παίζουν μόνες τους, αλλά αν ο συνθέτης δεν τους πει ότι, για παράδειγμα, θέλει να παίζουν σε Ρε δίεση ματζόρε, οι μηχανές δεν θα το κάνουν από μόνες τους. Φυσικά η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, υπάρχει και η Generative μουσική που εισήγαγε ο Brian Eno, βγαλμένη από αλγόριθμους που μπορεί να αναπαράγουν μέσω μηχανών τυχαίες ακολουθίες στο άπειρο, αλλά πάλι κάποιος πρέπει να ορίσει τις παραμέτρους των αλγορίθμων. Ο συνθέτης πρέπει να γνωρίζει τα σύνορα των οργάνων που θέλει να χρησιμοποιήσει στην μουσική του. Τα συνθεσάιζερ είναι μουσικά όργανα που μπορούν να σπρώξουν τη σύνθεση σε όρια και ηχητικά περιβάλλοντα πέρα των φυσικών. Και από αυτή την άποψη είναι πολύ καλά εργαλεία για να ωθήσουν και τη δημιουργία σε νέα σύνορα, αισθητικής ή και φορμαλιστικής εξερεύνησης. Τονίζω το «εργαλεία».

Αν μου επιτρέπεις, έχω την αίσθηση ότι έχεις διαβάσει πολλή επιστημονική φαντασία - ας πούμε ότι ακούω το cyberpunk του Γκίμπσον και του Ντικ στη μουσική σου. Το δυστοπικό στοιχείο της έχει επηρεαστεί θεωρείς από την πανδημία και την καραντίνα; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Βεβαίως, έχω διαβάσει τους κλασικούς, έχω διαβάσει λιγότερο τους πιο επικούς και έχω διαβάσει πολύ τους κυβερνοπάνκ. Το δυστοπικό στοιχείο δεν είναι κάτι καινούργιο στην μουσική μου, ίσως να ακούγεται πιο έντονο τώρα, γιατί κάποιοι το «καταλαβαίνουν» καλύτερα, αφού το βλέπουν και σε κάποιους άδειους δρόμους γύρω μας, αλλά οι εικόνες και οι περιγραφές των Mechanimal δεν αλλάζουν από το πρώτο άλμπουμ μέχρι το τελευταίο. Το “White Flag Single”, για παράδειγμα, μίλησε για όλα όσα ακολούθησαν μετά την κυκλοφορία του την άνοιξη του 2019: η απομόνωση, οι νέοι βασανιστικοί τρόποι επικοινωνίας, ο γαλάζιος Θεός, οι ομάδες του μίσους, η πτώση του παγκόσμιου κολοσσού των μισθώσεων. Όπως συνηθίζω να λέω, αρχικά στον εαυτό μου, η μουσική που γράφω είναι ο ήχος των σιωπηλών ονείρων μου. Οι λέξεις έρχονται και περιγράφουν όλα όσα συμβαίνουν εκεί.

Πάμε λίγο στον "Θόρυβο". Στους συντελεστές, αναφέρεται ότι εσύ ανέλαβες "μηχανές και μουσική". Το ένα δεν είναι απόρροια του άλλου; Τα θεωρείς κάτι ξεχωριστό; Και αν ναι, σε τι διαφέρουν μεταξύ τους;
Εννοώ ότι χρησιμοποίησα κάποιες μηχανές για να παίξω την μουσική που έγραψα. Οι μηχανές, τα συνθεσάιζερ και τα drum-machines, είναι τα εργαλεία της δημιουργίας.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, θυμάμαι πάντα το "In noise we trust" από τα μπλουζάκια σας. Ο θόρυβος είναι μουσική ή μπορεί να γίνει μουσική; Και με ποιον τρόπο, αν ισχύει το δεύτερο;
Ο θόρυβος είναι ήχος. Αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει αυτόν το ηχόχρωμα για να γράψει μουσική τότε αυτό λέγεται “noise music”. Εκεί, σε αυτό το είδος, πιθανόν να υπάρχει μια αντίφαση: δηλαδή θόρυβος και αρμονία μαζί. Είναι κι αυτό μια μορφή τέχνης, η οποία εκφράζει την αμφισβήτηση, την ανυπακοή, την αταξία, είτε πρόκειται για μια ζωντανή παράσταση είτε για ένα άλμπουμ. Για πολλούς είναι κι αυτό ένα καλό είδος εκτόνωσης, αφού δεν διαφέρει καθόλου σε συχνοτικές συμπεριφορές από το death metal για παράδειγμα. Για τους Mechanimal ο θόρυβος είναι η αρχή όλων. Μια ανεξέλεγκτη μάζα ήχου, ένα μονότονο drone, ένα παλιρροϊκό κύμα πολύχρωμων συχνοτήτων, ένα glitch στην ησυχία των σιωπηλών ονείρων που ανέφερα πιο πάνω. Τώρα βέβαια, το ομώνυμο τραγούδι του νέου δίσκου δεν μιλάει ούτε για ευεργετικό, ούτε για δημιουργικό θόρυβο. Μιλάει για τον παρασιτικό θόρυβο, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Η Αγγελική Βρεττού ήταν πάντα μέλος του σύμπαντος των Mechanimal ως προς το εικαστικό τους κομμάτι. Τώρα συμμετέχει ως ποιήτρια σε αυτό. Πώς αποφασίστηκε ότι το άλμπουμ θα ήταν "μελοποίηση" (αν είναι σωστός ο όρος) των ποιημάτων της; Και ποιος στίχος της από αυτούς που είναι στον δίσκο σε αγγίζει ιδιαίτερα και γιατί;
Τα ποιήματα της Αγγελικής δεν γράφτηκαν τώρα και δεν γράφτηκαν για να βγουν σε δίσκο. Εφόσον γνώριζα την ύπαρξή τους, ζήτησα από την ίδια να τα χρησιμοποιήσω σε αυτό το πρότζεκτ αφού με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Η αισθητική του spoken word των Mechanimal πίστευα ότι θα λειτουργούσε στην απαγγελία αυτών των μικρών ιστοριών. Και με αυτήν την ιδέα στο μυαλό μου ξεκίνησα να γράφω τα κομμάτια του άλμπουμ, αφού πρώτα είχα καταλήξει ότι η φωνή της Θέκλας ήταν ιδανική για να τα αποδώσει. Κανένας από εμάς δεν ήθελε να φτιάξουμε μια συνοδευτική μουσική για αυτά τα ποιήματα, οπότε δεν πρόκειται για μια αυστηρά τυπική μελοποίηση. Είναι ένα συνολικό έργο στο οποίο ενώνεται η μουσική και ο λόγος, όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ των Mechanimal, εκτός από το «ΔΠΔ» γιατί εκεί η Ελένη (σ.σ. Τζαβάρα) τραγουδούσε.

Ο στίχος που με αγγίζει περισσότερο λέει «Το άτυχο κορίτσι απλά κοιτούσε κάποια αποδημητικά πουλιά να πέφτουν μέσα στο παράθυρο, κομμάτι ουρανού, χαζεύοντας την άνοιξη μια χλιαρή ημέρα».

Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι κατά κανόνα τα φωνητικά των Mechanimal δεν προέρχονται από τραγουδιστές (με την εξαίρεση της Ελένης Τζαβάρα στο «ΔΠΔ» φυσικά), με αποτέλεσμα να είναι "ακατέργαστα" (με την θετική του όρου έννοια), είτε προέρχονται από τον Freddie F. είτε από την Θέκλα Τσελεπή. Η αλήθεια είναι ότι αυτό μου ακούγεται πολύ ταιριαστό με τον εντοσθιακό ήχο του συγκροτήματος, οπότε είναι και πολύ πετυχημένο το αποτέλεσμα. Πώς αποφασίστηκε η απαγγελία των ποιημάτων από τη Θέκλα και υπό ποιες συνθήκες έγινε η ηχογράφησή τους;
Με τη Θέκλα γνωριζόμαστε από παλιά μέσω κοινών φίλων. Μου αρέσει η φωνή της και τη γουστάρω σαν άνθρωπο. Έχει μια συνολική ειλικρίνεια, όχι μόνο στη φωνή αλλά και στο έργο της και στη ζωή της. Εξαιτίας αυτής της ειλικρίνειας που τη χαρακτηρίζει ήξερα πως δεν θα ήταν ψεύτικα ευγενική μαζί μου, πώς δεν θα έκανε κάτι με το ζόρι και πως αν δεν της άρεσαν ούτε τα ποιήματα, ούτε η μουσική, θα μου έλεγε όχι. Άκουσε δυο-τρία κομμάτια που είχα ετοιμάσει, της άρεσαν και είπαμε να ξεκινήσουμε πρόβες. Οι πρώτες πρόβες ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2019 στο δικό μου σπιτικό στούντιο, και οι τελικές ηχογραφήσεις της φωνής έγιναν το επόμενο καλοκαίρι, εν μέσω καραντίνας στο Sound Cave στούντιο στον Κολωνό.

Η ηχογράφηση σε ένα τρίτο στούντιο και όχι σε αυτό που γνωρίζεις επιδρά με κάποιον τρόπο (πέρα από τον ίσως διαφορετικό εξοπλισμό) στην δημιουργία μουσικής και με ποιον τρόπο;
Εννοείται δεν επιδρά καθόλου στην μουσική. Είναι περισσότερο πρακτικό και λειτουργικό το θέμα και δεν έχει να κάνει με το τελικό αποτέλεσμα. Σε ένα επαγγελματικό στούντιο απλά μπόρεσα και τοποθέτησα τη Θέκλα σε σημεία πιο ανοιχτά στο χώρο, απ’ ότι στο σπίτι μου, που εννοείται στερείται της άπλας ενός πολύ μεγάλου δωματίου, ειδικά διαμορφωμένου για ηχογραφήσεις.

Πώς δρομολογήθηκε η δημιουργική διαδικασία; Δουλέψατε ο καθένας και η κάθε μία ξεχωριστά το μέρος του (ποίηση, μουσική, απαγγελία) και ύστερα τα «ενώσατε»; Συνεργαστήκατε δουλεύοντάς παράλληλα ή και ταυτόχρονα; Ή έλαβε χώρα κάτι τελείως διαφορετικό;
Τα ποιήματα υπήρχαν από πιο παλιά, όπως είπα και πριν. Με τις εικόνες τους στο μυαλό μου, έγραφα κάποια κομμάτια τα οποία σκεφτόμουν κάποια στιγμή να ντύσουν τους στίχους. Όταν κατέληξα σε μια συλλογή από δέκα κομμάτια, για κάθε ένα από αυτά, ξεκίνησε η όλη διαδικασία. Βρήκα τη Θέκλα, ήρθε σπίτι τα ακούσαμε, της άρεσαν και σχεδόν αμέσως δοκιμάσαμε για να δούμε πώς ταιριάζει η φωνή της στην μουσική. Θα έλεγα ότι εκεί που βρεθήκαμε πιο πολύ όλοι μας, ήταν στις ηχογραφήσεις στο στούντιο με ηχολήπτη τον Νίκο Χαλντούπη, όπου έγιναν αρκετά takes πάνω σε κάθε κομμάτι. Μετά, εγώ, πήρα τις «φωνές» που γράψαμε, τις πείραξα ελαφρώς μέσα από τις μηχανές και τις μίξαρα πάνω στις τελικές μίξεις του δίσκου. Δεν ήταν κάτι διαφορετικό από όλο αυτό που κάναμε με τον Freddie και την Ελένη στα προηγούμενα άλμπουμ. Απλά, ίσως επειδή σε αυτό το άλμπουμ δεν είχα την «έννοια» των στίχων, δοκιμάσαμε να γράψουμε σε ένα ουδέτερο στούντιο και όχι στο “Den” των Mechanimal για να εστιάσω καλύτερα, (έξω από όλα τα υπόλοιπα, αφού στίχοι, μουσική και εκτέλεση ήταν τελειωμένα), στην παραγωγή του άλμπουμ, η οποία ήθελα να διαφέρει στα δικά μου στάνταρντ από τους προηγούμενους.

Ο δίσκος έχει μια πολύ έντονη θηλυκή πλευρά - όχι μόνο λόγω Αγγελικής και Θέκλας, αλλά κυρίως λόγω θεματολογίας. Ακούγοντάς τον, μπορώ να πω ότι βρήκα πολλά στοιχεία (και δικών μου) γυναικείων βιωμάτων σε αυτόν: μετάβαση από κορίτσι σε γυναίκα, γυναικεία επιθυμία, σχέση μητέρας-κόρης. Πώς βίωσες εσύ αυτό το σύμπαν (μη έχοντας σχετική εμπειρία) και πώς προσέγγισες το συναισθηματικό του υπόβαθρο όταν έγραφες τη μουσική;
Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο γυναικείο και στο αντρικό σύμπαν. Δεν πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους, με την έννοια ότι βρίσκονται σε σύγκρουση ή πρέπει ο ένας να υπερισχύσει του άλλου. Σίγουρα, εκ φύσεως, υπάρχει διαφορά προσέγγισης και αντιμετώπισης της ζωής από τα δύο φύλα. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε μέσα μας, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, μια θηλυκή και μια αρσενική πλευρά. Και πρέπει κάποια στιγμή να το αποδεχτούμε. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι και καλό είναι οι φωνές μας να ακούγονται. Τα τελευταία χρόνια μπορεί η δυσαρέσκεια από τη γυναικεία πλευρά είναι πιο φανερή, αλλά δεν είναι πλέον μια κρυφή ιστορία. Με ανοιχτό μυαλό και καρδιά μπήκα στον κόσμο των λέξεων της Αγγελικής όπως έχω ήδη κάνει με τον κόσμο των εικόνων της, εδώ και αρκετά χρόνια, και πολύ πριν τους Mechanimal. Και οι Mechanimal από την αρχή που φτιάχτηκαν, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά, στέκονται ενάντια σε κάθε μορφή βίας, κακοποίησης, εκμετάλλευσης, αδικίας, τρομοκρατίας και καταχρηστικής εξουσίας απ’ όπου κι αν προέρχονται όλα αυτά.

Ναι, αλλά υπάρχουν γυναικείες εμπειρίες που ένας άντρας δεν θα τις βιώσει ποτέ εξ ορισμού. Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο. Και όπως π.χ. εγώ δεν μπορώ να καταλάβω το ισοπεδωτικό του στρατού, έτσι και ένας άντρας δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει πόνος περιόδου - με όσο ανοιχτό μυαλό και καρδιά και να σταθούμε απέναντι στο βίωμα του άλλου φύλου. Η Αγγελική μιλάει με πολύ πάθος για τα γυναικεία βιώματα. Με βάση αυτήν την επεξήγηση, αλλάζει κάτι στην προηγούμενη απάντηση σου;
Πρακτικά υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε, ή μάλλον να τις αισθανθούμε εκείνη τη στιγμή που συμβαίνουν, γιατί δεν μπορούμε, κυριολεκτικά, να μπούμε ο ένας στο φύλο του άλλου. Αλλά, ως άνθρωπος μπορώ να βιώσω συναισθηματικά μια κατάσταση. Είτε μου τη «διηγείται» ένας άντρας είτε μια γυναίκα.

Προτρέχω λίγο, αλλά κάπου πήρε το μάτι μου ότι δουλεύετε μια συλλογή με remix για τα 10 χρόνια των Mechanimal. Θέλεις να μου πεις λίγα περισσότερα πράγματα για αυτήν;
Ναι, αυτόν τον καιρό ετοιμάζω μια συλλογή με remix από όλη τη δισκογραφία μας. Δεν ξέρω ακόμη πώς θα εξελιχθεί η τελική μορφή της, ήδη στα χέρια μου κρατώ πάνω από 15 διαφορετικές εκτελέσεις, πράγμα που σημαίνει ότι θα είναι μεγάλη σε όγκο και διάρκεια. To μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι, μέχρι στιγμής, όλοι οι φίλοι μας που συμμετέχουν έχουν καταφέρει να δώσουν πολλές και δυνατές παρεμβατικές διαστάσεις στην ιστορία μας, και ειλικρινά τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον (εντός και εκτός Mechanimal) - βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα στάδιο παύσης. Μετά από την κυκλοφορία κάποιου δίσκου, πάντα κάνω ένα διάλειμμα, για να ξεμπουκώσουν οι αρτηρίες της ακοής και να ηρεμήσω λίγο τις εμβοές μου. Πρόσφατα, βγήκαν δύο δικά μου άλμπουμ, σχεδόν ταυτόχρονα, ένα ION και ένα Mechanimal, οπότε αυτό το διάλειμμα θα είναι λίγο μεγαλύτερο τώρα. Κάνω κάποια Mechanimal remix σε δύο αμερικάνικες μπάντες, αλλά γενικά δεν κάνω σχέδια.

Ο «Θόρυβος» κυκλοφορεί από την Inner Ear Records.

Mechanimal Bandcamp
Mechanimal Facebook
Mechanimal Instagram