Scott McCloud Interview
Με μεγάλη μου χαρά συνάντησα και είχα ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν καλλιτέχνη που θαυμάζω εδώ και πολλά χρόνια, τόσο από το συγκρότημα Soulside στο οποίο τον πρωτογνώρισα όσο και το σχήμα από το οποίο τον έμαθαν οι περισσότεροι, τους Girls Against Boys, σχήμα που μας έδωσε καταπληκτικές μουσικές. Ο λόγος βέβαια για τον Scott McCloud που μου έδωσε την εικόνα του γείτονα της διπλανής πόρτας και όχι ενός rock star. Απολαύστε την κουβέντα μας.
Scott πες μου σε παρακαλώ μερικά λόγια για την ακουστική περιοδεία στην Ελλάδα και πως την αποφάσισες.
Αποφάσισα να κάνω αυτήν την ακουστική τουρ στην Ελλάδα γιατί γράφω πολλή μουσική και θα ήθελα να ξεφύγω λίγο από αυτό, ήθελα να διαπιστώσω πώς είναι να παίζω αυτά τα τραγούδια μόνος μου και να παίρνω ενέργεια από αυτό. Οπωσδήποτε ήταν πρόκληση να το κάνω χωρίς τη συνοδεία των υπόλοιπων μελών της μπάντας. Μαθαίνεις κάτι νέο κάθε βράδυ, μπορεί να ξεχνάς τους στίχους και δεν υπάρχει κανείς από τους άλλους για να καλύψει το λάθος σου, αλλά είναι πολύ ιδιαίτερη εμπειρία όλο αυτό.
Πολλοί πιστεύουν ότι οι Girls Against Boys ήταν μια από τις πιο cool μπάντες πίσω στα 90'ς. Πες μου πότε και πως ξεκίνησαν.
Σίγουρα δεν ήμασταν μια από τις πιο cool μπάντες όταν ξεκινήσαμε. Πρώτα βέβαια υπήρξαν οι Soulside στην Ουάσιγκτον, με διαφορετικό τραγουδιστή. Αρχίσαμε να παίζουμε λοιπόν και μετά αποφάσισα ότι ήθελα ένα σχήμα στο οποίο να τραγουδάω εγώ. Έτσι πήγαμε στην Νέα Υόρκη λίγο μετά το τέλος των Soulside, όπου εκείνον τον καιρό τα πράγματα ήταν λίγο νεκρά και δεν είχε πολλά μέρη για να παίξεις, και υπήρχαν πολλές hard core μπάντες. Στο ξεκίνημα μας ο ήχος μας λίγο-πολύ έμοιαζε με αρκετά άλλα συγκροτήματα της πόλης και έφερνε αρκετά προς το post-punk. Ο πρώτος καιρός στην Νέα Υόρκη ήταν πολύ δύσκολος, είχαμε έρθει από την Ουάσιγκτον που ως γνωστόν είναι η έδρα της περίφημης δισκογραφικής Dischord. Εκεί τα πηγαίναμε αρκετά καλά με τους Soulside και η μουσική κοινότητα ήταν πιο υποστηρικτική, αλλά στην Νέα Υόρκη κανείς δεν ασχολούνταν με εμάς! Ήταν σαν ένας μεγάλος ωκεανός όπου κανείς δεν σου έδινε σημασία και έτσι είπαμε ότι θα έπρεπε με τους Girls Against Boys να κάνουμε κάτι πιο συναρπαστικό, πιο aggresive και groovy για να ξεχωρίσουμε.
Τι πιστεύεις σχετικά με την μουσική σκηνή σήμερα σε σχέση με την δεκαετία του ενενήντα; Έχεις καθόλου επαφή με τις μπάντες από εκείνα τα χρόνια;
Είναι πολύ διαφορετικά. Αν δούμε τη δεκαετία του '80, η underground σκηνή ήταν απόλυτα διαχωρισμένη από την mainstream. Στα 90'ς περισσότερος κόσμος άρχισε να ασχολείται με την εναλλακτική σκηνή, πήγαινε στα live, διπλασιάστηκαν και τριπλασιάστηκαν οι χωρητικότητες στους συναυλιακούς χώρους και βέβαια έγινε και όλο αυτό το σκηνικό με τους Nirvana. Και όταν συνέβη αυτό τα πάντα άλλαξαν. Υπήρχαν βέβαια και μπάντες όχι και τόσο επιτυχημένες μουσικά, αλλά ακόμα και για αυτούς υπήρχε ακροατήριο. Πολύς κόσμος άλλαξε τα μουσικά του γούστα και άρχισε να ακούει τα περίεργα post-punk συγκροτήματα. Στις μέρες μας υπάρχει ενδιαφέρον γιατί με το ίντερνετ πλέον ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί να ψάξει και να βρει διάφορες μουσικές ακόμα και το παρελθόν είναι εκεί, αν και πιστεύω ότι το κίνητρο παραμένει τι ίδιο, να δημιουργήσεις μουσική που να είναι διαφορετική. Αν και δεν είναι εύκολο να τους βλέπεις όλους από κοντά, έχω σχέσεις με πολλούς μουσικούς από εκείνα τα χρόνια και σκοπεύω να δω στην Αθήνα τους Ηelmet γιατί είμαστε φίλοι με τον Page Hamilton. Με όλον αυτόν τον κόσμο έχουμε μοιραστεί κοινές εμπειρίες και είναι σαν να ήμασταν μαζί στον πόλεμο!
Πως αποφασίσατε να παίξετε με δυο μπασίστες;
Ήταν λίγο σαν ατύχημα. Στους Soulside υπήρχαν τρεις μουσικοί σαν τραγουδιστές. Εγώ έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα και ο Eli έπαιζε keyboards και ήξερε και λίγο μπάσο και έτσι έγινε ο δεύτερος μπατίστας. Πάντως δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο για αυτό, απλώς πρόεκυψε. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ήχο των Girls Against Boys η ύπαρξη των δυο μπάσων. Τα περισσότερα συγκρότημα της εναλλακτικής σκηνής παίζουν με δυο κιθαρίστες αλλά στους Joy Division για παράδειγμα, το μπάσο είναι μπροστά χωρίς να έχουν δύο μπασίστες. Σε punk μπάντες όπως οι Green Day, το μπάσο σχεδόν δεν ακούγεται. Έτσι λοιπόν τα δύο μπάσα μοιάζουν λίγο περίεργα αλλά είναι και cool.
Toν Δεκέμβριο του 2014 θα παίξετε κάποια live στην Νέα Υόρκη με τους Soulside και πάλι.
Ναι θα παίξουμε με την ευκαιρία της κυκλοφορίας ενός ντοκιμαντέρ αφιερωμένου στο punk της Ουάσιγκτον από το 1980 έως το 1990. Θα παίξουμε σε αυτά τα live με την original σύνθεση. Όσον αφορά εμένα θα παίξω μόνο κιθάρα και αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή!
Μπορούν να βρεθούν οι δουλειές των Soulside στις μέρες μας;
Η Dischord τα επανακυκλοφορεί σε βινύλιο αλλά και σε cd και επίσης μπορείς να τα αγοράσεις σε digital μορφή. Ιντερνετικά μπορείς να τα βρεις. Η Dischord είναι μια ιστορική εταιρία και είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ότι υπάρχει κόσμος που θέλει να μάθει για μπάντες της δεκαετίας του 80, τη φάση με τα fanzines κτλ. Πάντως όσοι έπαιζαν εκείνα τα χρόνια στα συγκροτήματα δεν ενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα, έπαιζαν γιατί θεωρούσαν ότι είναι σωστό να κάνουν κάτι τέτοιο. Μου προξενεί μεγάλο ενδιαφέρον ότι στις μέρες μας, πολύ νεαρότερος κόσμος ψάχνει να βρει τι συνέβαινε με τα γκρουπ εκείνης της σκηνής και την όλη κατάσταση. Σκέψου για πόσα χρόνια πίσω μιλάμε.
Έχεις καθόλου αναμνήσεις από το live των Soulside εδώ στην Θεσσαλονίκη;
Ναι, θυμάμαι αρκετά πράγματα. Είχαμε παίξει στο Πανεπιστήμιο. Ήμασταν πολύ νέοι τότε και θυμάμαι ότι ερχόμασταν από την Γιουγκοσλαβία. Ήταν ένα εντελώς τρελό punk tour. Για κάποιες συναυλίες δεν ήμασταν και τόσο σίγουροι αλλά τελικά έγιναν!
Σκέφτηκες ποτέ ποιες είναι οι ομοιότητες μεταξύ Soulside και Girls Against Boys;
Η ομοιότητα βέβαια έχει να κάνει ότι ουσιαστικά αν εξαιρέσεις τον Bobby Sullivan, πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους. Οι διαφορές είναι ότι στους Girls Against Boys τραγουδάω εγώ και ο τρόπος της τονικότητας μου είναι διαφορετικός από τον δικό του, και βέβαια ηχητικά είμαστε διαφορετικοί, υπάρχουν οι δυο μπασίστες. Οι Soulside ήταν πιο "πολιτικοποιημένο" συγκρότημα σε σχέση με αυτά που θέλουμε να πούμε με τους Girls Against Boys, στους οποίους προσπαθώ να είμαι σε πιο προσωπικές καταστάσεις "πολιτικοποιημένος".
Κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει την μουσική σας ως sexual.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως είναι ο τρόπος που τραγουδάω και μοιάζει σαν συζήτηση μεταξύ ανθρώπων. Μπορεί και να συνέβαινε στο κοινό, γιατί σε πολλούς άντρες άρεσε να βλέπουν μια θορυβώδη μπάντα σαν και μας, και προσπαθούσαν συγχρόνως να προσεγγίσουν κάποια κοπέλα! Στη Νέα Υόρκη πολύς κόσμος ζούσε την ζωή του μέσα σε μια "φαντασία" ενώ εγώ βρισκόμουν εκεί αναρωτώμενος τι ψάχνω να βρω και τι κάνω με την ζωή μου.
Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τους Paramount Styles σου.
Με αυτό το σχήμα δημιουργήσαμε δυο δίσκους, κάναμε συναυλίες, το σχήμα υφίσταται ακόμα αλλά δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο πλάνο για νέο δίσκο και εμφανίσεις σε κοντινό χρόνο. Νεότερος έκανα ηχογραφήσεις σχεδόν κάθε χρόνο, τώρα πια κάθε τρία!
Στις μέρες μας τι να περιμένουμε από τους Girls Against Boys;
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το 2013 ηχογραφήσαμε το νέο μας e.p. και κάναμε διάφορες εμφανίσεις αλλά τώρα πρέπει να σκεφτούμε τα επόμενα βήματα μας. Θα δούμε τι θα γίνει μελλοντικά για νέα δουλειά, live κτλ. Η μπάντα είναι σίγουρα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μας αλλά δεν θα είμαστε συνεχώς "εστιασμένοι" σε αυτήν. Ίσως θα προτιμούσαμε να είμαστε πιο πολύ στην φάση των Shellac, να ηχογραφούμε και να παίζουμε όταν πραγματικά αισθανόμαστε έτοιμοι για αυτό, χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις.
Κάτι διαφορετικό τώρα. Μίλησέ μου για την Akashic Books.
Είναι ο οίκος του Johnny Temple (μπασίστας) ο όποιος είναι ένας ανεξάρτητος εκδότης και έχει κυκλοφορήσει μερικά πολύ καλά βιβλία, αξιόλογα noir και γενικώς βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο.
Φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας θα ήθελα να μου πεις μερικά λόγια για την ζωή σε ένα συγκρότημα. Ηχογραφήσεις, συναυλίες, ταξίδια. Τελικά είναι μια αδιάκοπη πάλη όλο αυτό;
Είναι μια πολύ δύσκολη ζωή. Είναι όντως καθημερινή πάλη. Κάποιες φορές θα ευχόμουν να είχα μια άλλη δουλειά, όμως η μουσική είναι συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου. Υπήρξαν φορές που είπα να βάλω στην άκρη την κιθάρα μου και να μην την ξαναπιάσω. Στα 90's υπήρχαν μπάντες που δεν είχαν ως προτεραιότητα τους να βγάλουν χρήματα - αν συνέβαινε ήταν οκ - και πολλοί μουσικοί το έβλεπαν περισσότερο ως χόμπι. Στις μέρες μας υπάρχει περισσότερη πίεση στα γκρουπ να είναι επιτυχημένα και να βγάλουν χρήματα από αυτό. Πάντως παρόλο που είναι μια πάλη, οι πιο συναρπαστικές μέρες της ζωής μου είναι συνυφασμένες με την μουσική!
Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις δέκα αγαπημένους σου δίσκους.
Σίγουρα εκτιμώ πολύ τους Fall. O Mark E. Smith είναι τρελός, φωνακλάς, χρησιμοποιεί την φωνή του με ιδιαίτερο τρόπο και θεωρώ τον δίσκο τους This Nation's Saving Grace από τους κορυφαίους. Μου αρέσουν επίσης οι Sonic Youth, Killing Joke, Nick Cave, Nirvana, η punk σκηνή της Ουάσιγκτον και για πιο διαφορετικά οι Tricky και Portishead.
_
Ευχαριστώ τον Γιώργο Χριστιανάκη που κανόνισε τα διαδικαστικά της συνέντευξης.