Οι Sound ποτέ δεν επιδίωξαν να γίνουν εμπορικοί

The sound (of silence) υπήρξε για δεκαετίες η στάση του εξαιρετικού μπασίστα Graham Bailey (Greene) σε οτιδήποτε είχε να κάνει με τη μπάντα, έκανε ωστόσο για μας μια (τιμητική) εξαίρεση…

Aς ξεκινήσουμε από το τέλος... οι φήμες λένε ότι δεν ήθελες η μπάντα να διαλυθεί το 1987. Είναι αυτό αλήθεια κι αν είναι έτσι, πιστεύεις ότι υπήρχε ακόμα καλή πιθανότητα για την μπάντα να συνεχίσει;
Αυτό είναι μία σύμπτωση γιατί αυτός ήταν ακριβώς ο τρόπος που ξεκίνησα την ομάδα μου στο facebook. Η πρώτη ανάρτηση ήταν ‘Το τέλος’. Η τελευταία μας συναυλία στην Ολλανδία ήταν σίγουρα το τέλος, σχεδόν κυριολεκτικά είχαμε φτάσει να είμαστε εκτός ελέγχου και όχι μόνο ο Adrian, όλοι εκτός από τον Dudley, ο οποίος είχε σταματήσει να πίνει καιρό πριν. Γι’ αυτόν όλα πλέον είχαν γίνει υπερβολικά και παράτησε την μπάντα. Αφού γυρίσαμε στην Αγγλία, κάναμε μια ακρόαση με δύο ντράμερ, δεν θυμάμαι καν ποιοι ήταν, κάναμε και πρόβες με έναν από αυτούς, αλλά ο Adrian ήθελε να αλλάξει εντελώς την κατεύθυνση μας και να γίνουμε πιο ‘ακουστικοί’, για μένα αυτό ήταν ‘όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω’, γι’ αυτό και τα παράτησα. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω ότι ο Max έκανε μερικές εμφανίσεις με τον Adrian μετά από αυτό.

Δημιουργώντας μουσική με τον Adrian από το 1976, θα έλεγες ότι η σχέση σας ήτανε κυρίως δύο φίλων ή σκέτο επαγγελματική;
Κοίταξε, μεγαλώσαμε μαζί στον ίδιο δρόμο από εννιά χρονών, είχαμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι πολύ νωρίς, αφού οι οικογένειές μας μετακόμισαν στον ίδιο οικισμό. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο αρχικά και ήμασταν πάνω-κάτω αχώριστοι μέχρι που οι γονείς του Adrian τον έβαλαν σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Συνεχίσαμε να διατηρούμε μια σταθερή φιλία και ξοδεύαμε πολλές ώρες κάνοντας τα δικά μας με τους Second Layer. Είχε σχηματίσει μια μπάντα στο δικό του σχολείο όπως είχα κάνει και εγώ στο δικό μου και οι δύο μπάντες έπαιζαν μαζί σε ένα χωλ τοπικής εκκλησίας. Η φιλία μας άλλαξε με τον σχηματισμό των Sound και έγινε πιο πολύ επαγγελματική σχέση. Παραμείναμε σε μια φιλική σχέση μέχρι περίπου τις αρχές της δεκαετίας του ‘90.

Καθώς ο καιρός περνούσε και ο Adrian έπρεπε να αντιμετωπίσει όλο και περισσότερο τους προσωπικούς του δαίμονες, μήπως αυτό πιθανώς επηρέασε την αμοιβαία σας σχέση στο τέλος;Δεν μπορώ στα αλήθεια να το απαντήσω αυτό εκτός ίσως από το ότι πιστεύω σχετικά με την κατάστασή του ότι δεν βοηθήθηκε από την φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνε. Ίσως στο μέλλον θα μιλήσω για αυτό που πραγματικά συνέβη.

Υπάρχουν φορές όπου ακόμα νιώθεις δυνατά την απώλεια του;
Ναι, φυσικά, ειδικά προς το τέλος της ζωής του δεν ήμασταν σε καθόλου φιλική σχέση.

Θεωρείς ότι η μπάντα ήταν άδικη ως προς την Bi Marshal; Μετανιώνεις καθόλου σε σχέση με αυτό;
Σίγουρα ο τρόπος που της ειπώθηκε να αποχωρήσει ήταν άδικος αλλά και ήταν και είναι μία ταλαντούχα αλλά ταυτόχρονα εκπαιδευμένη με κλασικό τρόπο μουσικός, η οποία στην πραγματικότητα δεν ταίριαζε με τη δικιά μας προσέγγιση ως προς τη σύνθεση. Ούτε ο Adrian ούτε εγώ είχαμε καθόλου μουσικές γνώσεις. Θα ρωτούσε ‘Σε τι κλειδί είναι αυτό;’ κι η απάντησή μας ήταν κάτι του στυλ ‘δεν έχουμε ιδέα’. Dεν ήταν η καλύτερη στον αυτοσχεδιασμό, είχε μεν την ικανότητα, αλλά η εκπαίδευσή της και η μουσική παιδεία της τα κάνανε όλα πιο δύσκολα.

Πάντοτε υπήρξες μάλλον ήσυχος και ήρεμος μέσα στην μπάντα και φαινόσουν συνειδητά να αποφεύγεις οποιοδήποτε είδους προσκηνίου. Αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα σου, με την ιδεολογία σου, με τη στάση σου γενικά, με ένα συνδυασμό από όλα αυτά ή ίσως με κάτι άλλο;
Δεν είχα επίγνωση όλου αυτού αλλά θα έλεγα ότι μάλλον ήμουν αρκετά ντροπαλός και δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα το προσκήνιο. Από τη στιγμή που άφησα την μπάντα, δεν αισθανόμουν ότι είχα καθόλου ανάγκη να μιλήσω για οτιδήποτε.

Υπάρχουν κάποιες αναφορές-συγκρίσεις με τον Peter Hook… τι λες γι’ αυτό; Ποια είναι η γνώμη σου γενικότερα για τους Joy Division ως σύγχρονούς σας εκείνης της εποχής;
Δεν είχαμε και πολλές ομοιότητες στο στυλ, ο Peter Hook παίζει περισσότερο σαν lead κιθαρίστας στο μπάσο. Ίσως να είχαμε επηρεαστεί από παρόμοιες μπάντες/μουσικούς. Για μένα οι Joy Division σίγουρα ήταν μια από τις καλύτερες μπάντες εκείνης της εποχής, τους είδα μόνο μια φορά αλλά ήταν επιβλητικοί πάνω στη σκηνή.

Φαίνεσαι ξεκάθαρος στην άποψή σου για τους Sound ως, πάνω από όλα, μιας live μπάντας. Ήταν η σκηνή όντως το αγαπημένο σου μέρος για να βρίσκεσαι και πώς αισθανόσουν σχετικά με την επαφή σου με τα άλλα μέλη;
Σίγουρα, και όπως φαίνεται και από το live που κάναμε στο Marquee... Εκτός από το ‘Jeopardy’ και το ‘All fall down’, έβρισκα το να δουλεύουμε στο στούντιο πιο πολύ δουλειά παρά διασκέδαση. Οι πρόβες δεν ήταν και πολύ διασκεδαστικές έτσι κι αλλιώς εκτός ίσως από όταν κάναμε σύνθεση νέων κομματιών. Όσον αφορά τώρα τους Sound, θα έλεγα ότι ο Dudley και εγώ είχαμε μία ιδιαίτερα καλή χημεία επί σκηνής ως rhythm section

Το From the lion’s mouth είναι αναμφίβολα ο κολοφώνας των δημιουργιών της μπάντας. Ένιωθες όταν το συνθέτατε ότι κάνατε κάτι πραγματικά εξαιρετικό;
Ειλικρινά όχι, δεν είχα καθόλου τέτοιες σκέψεις, ήμασταν αρκετά ευχαριστημένοι με τα τραγούδια τα οποία προορίζονταν για το άλμπουμ, δεν κυνηγούσαμε ούτε τη φήμη, ούτε τα χρήματα, απλά κάναμε μουσική που μας άρεσε..

Εκτός από τη σύνδεσή σου με τον Adrian, έχεις δηλώσει ότι ήσασταν καλοί φίλοι με τον Max αλλά δεν φαίνεται να είναι αυτή η περίπτωση ακριβώς με τον Mike, ακόμα κι αυτές τις μέρες. Μήπως αυτό έχει να κάνει ίσως με διαφορές προσωπικότητας;
Mάλλον δεν το είχα σκεφτεί, για να πω την αλήθεια σίγουρα ο Adrian κι εγώ ήμασταν φίλοι από την παιδική μας ηλικία, ο Max και εγώ γίναμε καλοί φίλοι αφού η μπάντα διαλύθηκε και δουλεύαμε για την ίδια εταιρεία φωτισμού. Εκτός από το ό,τι είχε να κάνει με την μπάντα, ο Mike Dudley κι εγώ δεν είχαμε απολύτως τίποτα κοινό. Δεν έχω ιδέα ποια είναι αυτά τα ζητήματα τώρα αλλά φαίνεται να διαφωνούμε σχεδόν για τα πάντα.

Ήταν η εμπορική αποτυχία της μπάντας κάτι που σε απογοήτευσε; Πιστεύεις ότι και εσείς επίσης ως μέλη της μπάντας χειριστήκατε μερικά πράγματα με τον λάθος τρόπο; Σε σχέση με αυτό, αναλογιζόμενος τώρα το παρελθόν, θα ενεργούσες διαφορετικά ή δεν σε έχει ενοχλήσει στα αλήθεια ποτέ;
Λοιπόν, καθώς δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που έγινε, στα αλήθεια δεν υπάρχει λόγος ούτε καν να σκέφτεσαι σχετικά με τα ‘Μήπως αν…’ και τα ΄Γιατί δεν…’, επομένως όχι, τίποτα δεν με ενοχλεί. Πάντοτε θα υπάρχουν πράγματα που θα επιθυμούσες να έχεις κάνει και να μην είχες κάνει αλλά είναι ανώφελο να το σκέφτεσαι καθώς εμείς (και δεν είμαι σίγουρος αν αυτό το ‘εμείς’ περιλάμβανε όλους μας) δεν ξεκινήσαμε για να γίνουμε εμπορική μπάντα, άρα στα αλήθεια δεν μπορώ να πω ότι αποτύχαμε κατά τη γνώμη μου. Ο σκοπός μου ήταν να βγάλω αρκετά χρήματα για να μπορέσω να ζήσω, το οποίο το κάναμε για περίπου δύο χρόνια. Κάναμε πολλά λάθη όσον αφορά το πώς θα γινόμασταν μεγάλη μπάντα, κατά κύριο λόγο θα έλεγα εξαιτίας του ότι θέλαμε να ελέγχουμε τα πάντα εμείς οι ίδιοι. Το μόνο πρόσωπο το οποίο εμπιστευτήκαμε ολοκληρωτικά ήταν ο Mick Griffiths στο Asgard, στάθηκε δίπλα μας από την αρχή μέχρι το τέλος και παρακολούθησε και πολλές από τις συναυλίες μας.

Ήσασταν πολύ πιο δημοφιλείς στην ηπειρωτική Ευρώπη (και ειδικά στην Ολλανδία) απ’ ότι στο ίδιο σας το σπίτι. Έχεις κάποια εξήγηση για αυτό; Υπάρχουν κάποια μέρη που μετανιώνεις που δεν έπαιξες με την μπάντα; (για παράδειγμα, αυτοί που σας ακολουθούσαν στην Ελλάδα ήταν ουκ ολίγοι από τις μέρες ακόμα του ‘Jeopardy’, με το ‘Can t escape myself’ να είναι σχεδόν ποπ χιτ).
Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι ένα αίνιγμα, σχεδόν απογειωθήκαμε στην Ολλανδία κατευθείαν από την πρώτη συναυλία. Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο. Ωστόσο, αφού ξεκινήσαμε να κάνουμε περιοδεία στην Ευρώπη, σίγουρα αρχίσαμε να βρίσκουμε το παίξιμο στο Ηνωμένο Βασίλειο βαρετό συγκριτικά (εκτός από όταν παίζαμε στο Marquee στο Λονδίνο). Θα ήθελα πάρα πολύ να ταξιδεύαμε περισσότερο και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, αλλά δεν ήταν γραφτό.

Τέλος, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια, ποιο είναι το κύριο συναίσθημα μέσα σου για όλη αυτή την πορεία ως μουσικός και καλλιτέχνης; Υπάρχουν ακόμα στιγμές που θα ήθελες να μην είχε τελειώσει και που εύκολα θα μπορούσες να ξαναρπάξεις το μπάσο σου ή στην πραγματικότητα απλά το προτιμάς να είναι ένα κομμάτι του παρελθόντος;
Θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές καταφέραμε αυτό που επιδιώκαμε, να γράφουμε τραγούδια, να τα ηχογραφούμε και να τα κυκλοφορούμε. Ταξιδέψαμε πάρα πολύ και διασκεδάσαμε κάνοντάς το. Αν με ρωτούσες 30 χρόνια πριν, θα έλεγα ναι, τώρα είναι όχι, είμαι αρκετά ευχαριστημένος. Άρχισα να τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά μόλις την περασμένη χρονιά, με την ομάδα που έχω στο facebook, αλλά κι αυτό έγινε κατά κύριο λόγο εξ αιτίας ενός φίλου που μου πρότεινε ‘γιατί όχι’…