Κάθε τραγούδι έχει την ηλικία του, την πορεία του και φυσικά φοράει ρούχα και αξεσουάρ!
Λαβές για μια συνομιλία περί μουσικής με τον Χρήστο Αλεξόπουλο υπάρχουν πολλές, λαμβάνοντας υπόψιν το εύρος και το πολυσχιδές των δραστηριοτήτων του. Εν προκειμένω είναι μια επανέκδοση... Της Μαριάννας Βασιλείου
Πάντα χαίρομαι να μιλώ με άτομα που τους εκτιμώ τόσο ως μουσικούς όσο και ως ανθρώπους – και για το ταλέντο που αποδεδειγμένα διαθέτουν και για την ακεραιότητα που ολοφάνερα επιδεικνύουν. Ειδικά όταν μιλάω μαζί τους σε περιόδους άκρας δημιουργικότητας: ο Χρήστος Αλεξόπουλος εν προκειμένω επανακυκλοφόρησε μετά από 25 χρόνια το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, έγραψε σάουντρακ τηλεοπτικής σειράς, έντυσε μουσικά θεατρική παράσταση – και μου έδωσε τη χαρά να τα συζητήσει όλα αυτά μαζί μου.
H «Άλλη Πλευρά» ουσιαστικά ήταν η στροφή στην πορεία σου μετά τους Common Sense. Θυμάσαι να μου περιγράψεις τα συναισθήματα και τη διεργασία που σε οδήγησε στη δημιουργία του δίσκου αυτού;
Οι Common Sense ήταν ένα πολύ δημιουργικό συγκρότημα στο οποίο παράλληλα υπήρχε πνεύμα συνεργασίας και ομαδικότητα. Η τότε διάλυση του συγκροτήματος, εκτός του ότι με είχε στεναχωρήσει πολύ, με είχε προβληματίσει βαθιά. Αν ένα συγκρότημα με αυτές τις προδιαγραφές «καταφέρνει» να διαλυθεί μετά από ένα από κάθε άποψη επιτυχημένο ντεμπούτο και ενώ έχει ήδη αρχίσει την προετοιμασία για την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ του, τότε τι; Τί σημαίνει αυτό για τη δημιουργία μέσα σε ένα πλαίσιο ομάδας; Τις απαντήσεις σε αυτούς τους προβληματισμούς, ας πούμε ότι τις βρήκα χρόνια μετά. Αυτό που συνέβη όμως τότε ήταν πως σε πρώτη φάση συνέχισα να κάνω αυτό που έτσι κι αλλιώς έκανα παράλληλα, στο περιθώριο της συμμετοχής μου στους Common Sense. Δηλαδή, να γράφω τραγούδια με ελληνικό στίχο. Το έκανα όμως σε πολύ εντατικότερους ρυθμούς και πιο στοχευμένα. Με ένα άλλου είδους δημιουργικό ψάξιμο. Το αποτέλεσμα ήταν πως άρχισε να συσσωρεύεται πάρα πολύ υλικό και ξέρεις, όταν συσσωρεύεται υλικό που δεν κυκλοφορεί, λειτουργεί σαν βαρίδι. Κάποιες κινήσεις που έκανα προκειμένου να ερμηνεύσουν άλλοι καλλιτέχνες τα τραγούδια μου, δεν είχαν αποτέλεσμα, καθώς συχνά σκεφτόμουν πολύ τα πράγματα, δεν εμπιστευόμουν εύκολα, έκανα πίσω την κρίσιμη στιγμή και τελικά, συνήθως, κατέληγα να «πυροβολώ τα πόδια μου». Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου τραγουδιστή, ωστόσο η παραπάνω διεργασία οδήγησε στο να μου φαίνεται μονόδρομος το να ερμηνεύσω τα τραγούδια μου ο ίδιος. Κι έτσι οδηγήθηκα στην «Άλλη Πλευρά».
Πού βρήκες το στερεοσκόπιο του εξωφύλλου για να το φωτογραφίσετε, δεδομένου ότι είναι και εκατονταετίας πάνω-κάτω; Και πώς το επέλεξες για να γίνει το εξώφυλλο του δίσκου;
Το στερεοσκόπιο είναι οικογενειακό κειμήλιο. Ανήκε στη γιαγιά μου και μαζί με τις κάρτες που το συνόδευαν ήταν ένα από τα παιδικά μου παιχνίδια. Ο λόγος που επιλέχθηκε ήταν επειδή ο περισσότερος κόσμος θα αναρωτιόνταν τι στο καλό είναι αυτό το αντικείμενο που εμφανίζεται στο εξώφυλλο. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα πολύ πρώτα βήματα της εποχής του διαδικτύου, πως το Google έκανε την εμφάνιση του το 1998 και αυτό το αντικείμενο (πρόδρομος του μεταγενέστερου View Master) δεν ήταν κάτι το γνώριμο. Ήθελα για το εξώφυλλο ένα σχετικά άγνωστο αντικείμενο που να σε εισάγει στο κόσμο της «Άλλης Πλευράς». Ένα σχετικά άγνωστο αντικείμενο που όμως να μου ήταν γνώριμο και οικείο. Το στερεοσκόπιο αυτό το έχω ακόμη.
Τρία κομμάτια της "Άλλης Πλευράς" είναι μελοποιημένα ποιήματα - δυο της Μαίρης Βάρελη και ένα του Γεωργίου Σουρή. Τι σου «είπαν» για να σε ωθήσουν να τα κάνεις τραγούδια;
Παράλληλα με το δικό μου ψάξιμο με το γράψιμο ελληνικού στίχου, και επειδή έγραφα πολύ περισσότερη μουσική για τραγούδια από όσους στίχους μπορούσα να γράψω ο ίδιος εκείνη την εποχή, περιστασιακά μελοποιούσα στίχους ποιητών και επιπλέον ζητούσα τη στιχουργική συμβολή φίλων μου. Τα περισσότερα τραγούδια που γεννήθηκαν από αυτή τη διαδικασία ήταν σε στίχους της Μαίρης. Είχε μια ιδιαίτερη γραφή, αρκετά έξω από την τυποποίηση της εποχής και μου ταίριαζε αυτό. Ο Σουρής μου είχε τραβήξει την προσοχή όχι μόνο ως ποιητής αλλά και ως προσωπικότητα. Στο «Ο Τζίτζικας», παρά το γενονός πως ως ποίημα είναι εκ των πραγμάτων κάπως παλιακό, ταυτόχρονα του έβρισκα και κάτι το διαχρονικό. Μου άρεσε αυτή η «φωνή» που ενώ σαφώς ερχόταν από παλιά, είχε κάτι να πει και για το τώρα. Τα τρία αυτά τραγούδια κατέληξαν στην «Άλλη Πλευρά» επειδή κατά την διαδικασία της επιλογής των τραγουδιών που θα αποτελούσαν το ντεμπούτο μου, το κριτήριο δεν ήταν ποιος/ποια έχει γράψει τους στίχους, αλλά αν ταιριάζουν με το συνολικό concept του άλμπουμ.
Ποιους δίσκους άκουγες κατά την ηχογράφηση του άλμπουμ και πώς νομίζεις ότι συνέβαλαν αυτοί στη δημιουργία του;
Εκείνη την περίοδο άκουγα πάρα πολύ Radiohead και Björk και πολύ trip-hop. Massive Attack, τα σόλο άλμπουμ του Tricky, Portishead αλλά και πιο άσημα ονόματα του είδους. Π.χ. το “Radar” των βραχύβιων Earthling το είχα λιώσει. Επίσης, Tom Waits, Pixies και R.E.M ήταν σταθερές αξίες που με ακολουθούσαν από τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα, υπήρχαν άλμπουμ από τη μαύρη μουσική που με ενθουσίαζαν. Ιδιαιτέρως τα δύο πρώτα άλμπουμ του Jazzmatazz πρότζεκτ του Guru, αλλά και τους ποιος-τους-θυμάται-αυτούς-άραγε Urban Species που μου άρεσαν πάρα πολύ. Παράλληλα ψαχνόμουν στο μέτρο του τότε δυνατού και με μουσικές εκτός της ποπ-ροκ κουλτούρας (contemporary classical) και του δυτικού κόσμου (world music). Οπωσδήποτε τα άλμπουμ που άκουγα περισσότερο κατά την διάρκεια της προετοιμασίας του «Η Άλλη Πλευρά» ήταν το «OK Computer» των Radiohead και το «The Black Light» των Calexico. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι κάτι από τα παραπάνω συνέβαλε με συγκεκριμένο τρόπο στη δημιουργία του άλμπουμ. Γενικά, όταν κάτι μου αρέσει πάρα πολύ, δεν μπαίνω στην διαδικασία να προσπαθήσω να το αναπαράγω. Δεν λειτουργώ έτσι. Μου αρκεί να το ακούω και να το απολαμβάνω.
Το «Θα Μάγευα Λουλούδια» χρόνια μετά θα το ερμήνευε ξανά η Μαρία Λατσίνου στο «Μια Ανάσα Δρόμος», κατ' επιλογή δική της νομίζω κιόλας. Πως είναι να δουλεύεις ένα κομμάτι για να το ερμηνεύσεις ο ίδιος και για να το ερμηνεύσει άλλο άτομο;
Για μένα κάθε τραγούδι είναι ένα ζωντανός οργανισμός. Και κάθε ηχογράφηση του, ή κάθε live on stage εκδοχή του είναι μια φωτογραφία αυτού του ζωντανού οργανισμού σε ένα στάδιο της ζωής του. Δηλαδή, ο οργανισμός αυτός έχει την ηλικία του, την πορεία του και φυσικά φοράει ρούχα και αξεσουάρ. Το αν θα ερμηνεύσω ο ίδιος το τραγούδι ή άλλο άτομο είναι βεβαίως ένα από τα κυριότερα ρούχα που θα φορέσει το τραγούδι-οργανισμός. Ή, αν θες καλύτερα, σαν να μετακομίζει σε νέο σπίτι. Άρα, για να απαντήσω στην ερώτηση σου, σαν διαδικασία ναι μεν έχει κάποια διαφορά (π.χ. χρειάζεται να φροντίσεις για την … «μετακόμιση») αλλά τελικά κάπου δεν έχει κιόλας. Εννοώ, πως σε κάθε περίπτωση, είναι ο ίδιος οργανισμός. Χρειάζεται ωστόσο να έχεις κατανοήσει αυτόν τον οργανισμό-τραγούδι και να φροντίσεις να του ταιριάζουν τα ρούχα του ή το νέο του σπίτι ή το οτιδήποτε. Με τη Μαρία είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία, θεωρώ ότι αφήσαμε πίσω μας σημαντικά άλμπουμ και το «Θα Μάγευα Λουλούδια» είναι μία από τις πολύ επιτυχημένες στιγμές αυτής της συνεργασίας. Με την ευκαιρία, αυτό το τραγούδι με ακολουθεί σε όλα τα στάδια της πορείας μου. Είναι το τραγούδι που έχω παίξει τις περισσότερες φορές ζωντανά. Είτε στα προσωπικά μου live, είτε στα live μας με τη Λατσίνου.
Ακούγοντάς την «Άλλη Πλευρά» μετά από τόσα χρόνια, υπάρχουν πράγματα που θα άλλαζες ή που θα έκανες διαφορετικά; Και αν ναι, ποια είναι αυτά;
Τα τραγούδια θα ήταν σίγουρα τα ίδια. Γενικά, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από αυτό το άλμπουμ. Είναι δουλεμένο στη λεπτομέρεια του, με τα όποια μέσα και τις όποιες δυνατότητες είχα τότε κι έχει τη φρεσκάδα του ντεμπούτο. Το μόνο που θα άλλαζα σίγουρα, είναι ο τρόπος που έκανα το pre-production στο «Φως στη σκιά – μέρος 1ο». Υπήρχε μια κάποια ανεμελιά κατά τη διάρκεια του pre-production του συγκεκριμένου τραγουδιού. Ανεμελιά που κατέληξε σε προχειρότητα. Το αποτέλεσμα ήταν να μας παιδέψει πάρα πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων στο στούντιο. Θυμάμαι, σε κάποιο στάδιο της ηχογράφησης, είχα σχεδόν απελπιστεί. Ωστόσο, χάριν κυρίως στις λύσεις που πρόσφερε ο συμπαραγωγός και ηχολήπτης του άλμπουμ Γιώργος Πρινιωτάκης, τελικά τα καταφέραμε και με ικανοποιεί το αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα. Και βεβαίως, μέσα από αυτή τη διαδικασία πήρα ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τη συνέχεια.
Πόσο εύκολο είναι να αποστασιοποιηθείς από τη μουσική που έχεις ήδη δημιουργήσει για να κάνεις όλες τις αναγκαίες ενέργειες της επανέκδοσης;
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ξεκίνησα τις αναγκαίες ενέργειες μάλλον αποστασιοποιημένα και μάλλον με μια διάθεση ότι επανεκδίδεται ο δίσκος κάποιου … άλλου. Όμως, σταδιακά, ξύπνησαν μνήμες, αναδύθηκαν οσμές, εικόνες, λόγια. Άρχισε να διαμορφώνεται η εικόνα του ολογράμματος μιας άλλης, παλιότερης εκδοχής του εαυτού μου. Και η αρχική αποστασιοποίηση … πήγε περίπατο. Τελικά, με έβαλε σε μια παράξενη εσωτερική διεργασία αυτή η επανέκδοση. Πράγμα που δεν το περίμενα. Συνέβη όμως, και είναι ακόμη σε εξέλιξη. Πιθανόν να γεννηθεί και κάτι νέο μέσα από όλο αυτό. Δεν ξέρω ακόμη.
Σκέφτεσαι σιγά-σιγά να επανακυκλοφορήσεις και τις επόμενες δουλειές σου, δεδομένου ότι πολλά άλμπουμ εκείνης της μεταβατικής περιόδου είναι πλέον δυσεύρετα;
Ναι, αυτό είναι κάτι που θα γίνει μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια. Θα επανεκδοθεί τόσο το «Παραλλαγές στο Μόνο Θέμα», όσο και το «Και Μετά;». Δηλαδή τα άλμπουμ που είχαμε κάνει με την Hitch-Hyke που εξαιτίας της μεταβατικής περιόδου που κυκλοφόρησαν, εξακολουθούν να μην υπάρχουν στο διαδίκτυο. Λίγους μήνες πριν το «Η Άλλη Πλευρά» είχε κυκλοφορήσει και το EP «Κύκλος» που περιείχε το ομώνυμο τραγούδι και 3 ακόμη κομμάτια που όμως δεν υπήρχαν στο άλμπουμ. Το EP αυτό θα επανακυκλοφορήσει επίσης. Μάλλον την άνοιξη.
25 χρόνια μετά την «Άλλη Πλευρά», πού βρίσκεσαι σήμερα σε σχέση με τον Χρήστο που ήσουν τότε; Και τι θα του έλεγες σήμερα, αν μπορούσε να σε ακούσει;
Θα είχα οπωσδήποτε να του δώσω συμβολές για την περίοδο μετά τη διάλυση των Common Sense και πριν την απόφαση για τη δημιουργία του «Η Άλλη Πλευρά». Για την περίοδο που σκεφτόμουν πολύ τα πράγματα και όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα πριν. Αν και συναρπαστική, ήταν ταυτόχρονα και μια αρκετά περίεργη περίοδος για μένα, και αν γύριζε ο χρόνος πίσω, κάποια πράγματα θα τα είχα ίσως χειριστεί αλλιώς. Για το άλμπουμ, δεν θα είχα να του πω κάτι. Μια χαρά τα πήγε (γέλια). Που βρίσκομαι σήμερα σε σχέση με τότε; Είμαι σίγουρα πιο ήρεμος εσωτερικά. Δεν νιώθω να έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον. Ξέρεις τότε, το είχα σε μεγάλο βαθμό αυτό. Και υπήρχαν φορές που επηρέαζε τις επιλογές μου και τις κινήσεις μου αυτό. Κατά τα άλλα, και τότε όπως και τώρα, ζω μέσα στη μουσική. Είτε αυτό είναι το να γράφω τραγούδια, είτε το να γράφω για θέατρο, είτε να διδάσκω. Τα τελευταία αρκετά χρόνια βέβαια η παλέτα έχει ανοίξει πολύ περισσότερο. Τηλεόραση, παραγωγές ή/και ενορχηστρώσεις σε δίσκους άλλων. Διάφορα πράγματα. Αλλά ο τρόπος που ζω μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν έχει αλλάξει. Έχει αλλάξει η υφή.
Πώς έλαβε χώρα η ανάληψη της μουσικής για τους «Μαύρους Πίνακες»; Αναζήτησες έμπνευση στα (ανατριχιαστικά) έργα του Γκόγια, στο σενάριο, σε άλλα στοιχεία;
Με τη σκηνοθέτρια της σειράς Κατερίνα Φιλιώτου είχαμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. Πρόσφατα στο «Αυτή Η Νύχτα Μένει» και αρκετά παλιότερα στο «Εργαζόμενη Γυναίκα». Όταν μου το πρότεινε η Κατερίνα συμφώνησα πριν καν διαβάσω το σενάριο γιατί οι προηγούμενες συνεργασίες μας ήταν εξαιρετικές και γιατί πάντα με ενδιέφερε το αστυνομικό μυστηρίου ως είδος. Όταν διάβασα το σενάριο της Σοφίας Καζαντζιάν και του Μάριου Ιορδάνου, η αυτόματη αντίδραση μου ήταν: «ώπα! Εδώ έχουμε κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο». Ήταν ένα σενάριο – και στην πορεία, κατ’ επέκταση φυσικά και μια σκηνοθεσία – που όχι απλώς άφηνε χώρο στον μουσικό να αναπτυχθεί, αλλά κατά κάποιο τρόπο το απαιτούσε κιόλας. Άρα εμπνεύστηκα αρχικά από το σενάριο και στη συνέχεια όταν άρχισα να λαμβάνω το υλικό από τη σκηνοθεσία αλλά και την εξαιρετική φωτογραφία του Δημήτρη Λεφάκη. Τελικά προέκυψε πολύ μουσική, τόση ώστε να δικαιολογείται η κυκλοφορία της σε μια σειρά από digital EPs, ένα για κάθε επεισόδιο της σειράς. Τόσο η μουσική τίτλων της σειράς, όσο και οι μουσικές των επεισοδίων είναι διαθέσιμα σε όλες τις κύριες ψηφιακές πλατφόρμες.
Συμμετείχες/παρακολούθησες τις πρόβες προκειμένου να γράψεις τη μουσική για την "Κρεατόπιτα"; Ή βασίστηκες στο κείμενο και στην ερμηνεία;
Ναι, βέβαια. Παρακολούθησα πρόβες. Υπήρξε φυσικά συζήτηση, πριν από την έναρξη των προβών, σχετικά με την γενική κατεύθυνση αλλά ειδικά στο θέατρο, αν δεν ξεκινήσουν οι πρόβες για να αρχίσει να παίρνει μορφή το πράγμα, αυτές οι συζητήσεις μπορεί να αποδειχθούν απλές ασκήσεις «επί χάρτου». Το κείμενο της Αγγελικής Δαρλάση με καθοδήγησε, η σκηνοθεσία της ακόμη περισσότερο και εννοείται πως και η ερμηνεία της Φανής Γέμτου με καθοδήγησε επίσης. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε οπωσδήποτε μέσα από τις πρόβες. Ειδικά στην συγκεκριμένη παράσταση δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς το ζητούμενο ήταν η μουσική να συνομιλεί με την ηθοποιό. Να λειτουργεί κάπως σαν ακόμη ένας ηθοποιός επί σκηνής. Ήταν απαιτητικό εγχείρημα αυτό, αλλά έμεινα πολύ ευχαριστημένος και κρίνοντας και από τις αντιδράσεις του κοινού που είδε την παράσταση, τα καταφέραμε!
Τι διαφορές έχει (αν έχει) η σύνθεση μουσικής και τραγουδιών για μια θεατρική παράσταση και για μια τηλεοπτική σειρά;
Υπάρχει διαφορά, ναι. Η βασική είναι πως για μια τηλεοπτική σειρά δουλεύεις τη μουσική πάνω σε ένα ήδη υπάρχον τελικό (ή σχεδόν τελικό) μοντάζ. Άρα το οπτικοακουστικό υλικό που έχεις να υπηρετήσεις έχει πάρει την τελική του μορφή και έχει «κλειδώσει». Το θέατρο είναι ένα live performance που όσο συγκεκριμένο και να είναι από άποψη κειμένου, σκηνοθεσίας και ερμηνείας των ηθοποιών δεν παύει να είναι ακριβώς αυτό: ένα live performance. Καμία παράσταση δεν είναι πανομοιότυπη με αυτή την επόμενης ή της προηγούμενης μέρας. Είναι ίδια, αλλά όχι πανομοιότυπη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είσαι αναγκασμένος να λαμβάνεις συνεχώς υπόψη σου διάφορα τεχνικά και πρακτικά ζητήματα. Πράγματα που έχουν να κάνουν για παράδειγμα με τον χώρο διεξαγωγής της παράστασης, την διάταξη αλλά και την ίδια την ύπαρξη των θεατών, τη διευκόλυνση των ηθοποιών σε σχέση με τα cues και τη δημιουργία διάφορων ασφαλιστικών δικλείδων, ώστε αυτό το live performance να ρέει απρόσκοπτα. Είναι πολύ διαφορετικό όλο αυτό από το τα πατήσεις το play και να βλέπεις κάθε φορά την ίδια πανομοιότυπη σκηνή μιας τηλεοπτικής σειράς.
Τα παραπάνω μπορεί να φαίνεται ότι περιορίζουν πάρα πολύ τον δημιουργικό σου οίστρο και την έμπνευση σου, αλλά στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, σε καθοδηγούν και συχνά η ίδια η ύπαρξη τους σου υποδεικνύει συγκεκριμένους δρόμους και συγκεκριμένες λύσεις. Τελικά, οι ιδιαιτερότητες αυτές λειτουργούν σαν ένα βασικό εργαλείο σύνθεσης.
Επ' αφορμή της προηγούμενης ερώτησης, ποια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο να γράφεις μουσική «κατά παραγγελία» για θεατρικές παραστάσεις ή για σειρές και στο να γράφεις μουσική «ελεύθερα» για έναν δίσκο;
Αυτό το «ελεύθερα» που ανέφερες. Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά. Στο «κατά παραγγελία» έχεις να υπηρετήσεις πολύ συγκεκριμένα πράγματα και η τέχνη σου τίθεται στην υπηρεσία άλλων τεχνών. Σε ένα δίσκο η μουσική είναι ανεξάρτητη τέχνη και το πολύ – πολύ να έχει να υπηρετήσει ένα συγκριτικά αφηρημένο concept το οποίο μάλιστα έχεις ορίσει ο ίδιος. Οπότε, εκεί είναι και η όλη διαφορά. Στο βαθμό ελευθερίας. Ελευθερία, με την έννοια της ανεξαρτησίας της μουσικής.
Επανακυκλοφορία της "Άλλης Πλευράς", "Κρεατόπιτα", "Μαύροι Πίνακες" - φουλ δημιουργική περίοδος! Τι γεύση σου έχει αφήσει, πέρα από την αναμενόμενη φυσικά κόπωση;
Ναι, πράγματι, φουλ δημιουργική περίοδος. Δεν θα έλεγα ωστόσο ότι αισθάνομαι κουρασμένος καθώς, πρακτικά, άρχισα να δουλεύω την «Κρεατόπιτα» αφού πρώτα ολοκληρώθηκε η δουλειά μου στο «Μαύροι Πίνακες», ενώ με την επανακυκλοφορία του «Η Άλλη Πλευρά» ασχολήθηκα με το που τελείωσε η δουλειά μου στην «Κρεατόπιτα». Τελείωνε το ένα και κατευθείαν άρχιζα δουλειά στο επόμενο. Αυτό που συνέβη είναι πως το «Μαύροι Πίνακες» ολοκληρώθηκε μέσα στο καλοκαίρι αλλά προβλήθηκε το φθινόπωρο και έτσι ότι όλα τα παραπάνω βγήκαν προς τα έξω σχεδόν ταυτόχρονα και δημιουργήθηκε μία κατάσταση γύρω από τη δουλειά μου και το όνομα μου. Κι αυτό με τη σειρά του είχε σαν αποτέλεσμα να λαμβάνω μεγαλύτερο feedback από ότι συνήθως. Μου άρεσε αυτό. Και κυρίως μου άρεσε που αυτό συνέβη, από τη μια για δουλειές μου που ήταν διαφορετικές μεταξύ τους και από την άλλη για δουλειές που προσωπικά τις τοποθετώ ανάμεσα στις καλύτερες που έχω κάνει ποτέ. Η γεύση που μου έχει μείνει είναι οπωσδήποτε ευχάριστη.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου - μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα;
Σύντομα θα αρχίσω να δουλεύω πάνω στο επόμενο πρότζεκτ μου. Είναι μια ιδέα που έχω από πολύ καιρό και τώρα νιώθω να έχει ωριμάσει μέσα μου και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω. Πρόκειται για ένα νέο άλμπουμ μου που θα το χαρακτήριζα ως «ηχητικό ντοκιμαντέρ». Είναι νωρίς για να πω περισσότερα, εξάλλου επειδή είναι μια πρωτότυπη ιδέα, κάτι που δεν έχω ακριβώς κάνει ξανά στο παρελθόν, αν δεν αρχίσω να το δουλεύω στην πράξη, δεν είμαι τελείως σίγουρος για την τελική μορφή που θα έχει. Αυτό το διάστημα ωστόσο ολοκληρώνω την παραγωγή στο ντεμπούτο άλμπουμ του Ηρακλή Δαΐτση (είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος «Ψύλλοι στ’ Άχυρα» που παράλληλα με την δραστηριότητα τους στους Ψύλλους θέλησε να κάνει και ένα προσωπικό άλμπουμ). Με το δικό μου πρότζεκτ θα ασχοληθώ αφού ολοκληρωθεί το άλμπουμ του Ηρακλή. Αυτά είναι το πλάνα τη δεδομένη στιγμή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Εκτός των άλλων, τα πλάνα υπάρχουν και για να ανατρέπονται.
Η φωτογραφία του Χρήστου Αλεξόπουλου από το 1999 είναι του Κανάρη Τσίγκανου και η λήψη με πλάτη του Χρόνη Γιαννόπουλου.
"Η Άλλη Πλευρά" κυκλοφόρησε την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024 για πρώτη φορά σε ψηφιακή μορφή, 25 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της και με διατηρημένο το original mastering. Οι "Μαύροι Πίνακες" ολοκλήρωσαν την προβολή τους μέσα στον Δεκέμβριο και είναι online διαθέσιμοι στην πλατφόρμα του STAR. Η "Κρεατόπιτα" θα παίζεται στο "Τρένο στο Ρουφ" ως και τις 9 Φεβρουαρίου 2025.