Fall, ποδόσφαιρο και ματαίωση

- Γεια σου Dave, ελπίζω να είσαι καλά.

Ευχαριστώ, ο Ιανουάριος ήταν ΟΚ, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πάντα πέφτω σε χειμέρια νάρκη, αλλά ευτυχώς κατάφερα και έγραψα κάποια πράγματα.

- Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε τους I, Ludicrous, πίσω στα 80s; Ποιά είναι τα τωρινά σας μέλη;

Εγώ και ο John (σ.σ ο John Proctor, το έτερο μέλος του σχήματος) δουλεύαμε στο ίδιο γραφείο στο Λονδίνο, το 1982-83. Σιγά-σιγά γίναμε φίλοι και ανακαλύψαμε ότι μας άρεσαν οι Fall, ότι ήμασταν και οι δύο οπαδοί της Κρίσταλ Πάλας και ότι ανέκαθεν θέλαμε να έχουμε μια μπάντα. Έτσι αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια, χωρίς βέβαια να πιστεύουμε ότι θα προκύψει κάτι απ’ όλο αυτό. Μέχρι το 2008 ήμασταν οι δυο μας, τότε στο σχήμα εντάχθηκε και ο Martin [1], χωρίς τον οποίο δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να βγάλουμε τα δύο τελευταία μας άλμπουμ.

- Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, δεν νομίζω να υπάρχουν περισσότερα από 100-150 άτομα εδώ στην Ελλάδα, που να είναι φανς των I, Ludicrous. Ωστόσο θα έλεγα πως όλοι είμαστε φανς με την ποδοσφαιρική έννοια του όρου - οριακά μας λες και χούλιγκανς. Υποθέτω βέβαια πως αυτά είναι τα καλά του να είσαι η support μπάντα [2]...

Τότε θα έβαζα την Ελλάδα στην θέση 5, στην κλίμακα οπαδικής βάσης των I, Ludicrous. Την περίοδο που σχηματίσαμε την μπάντα, το 1985, ήταν αντιδημοφιλές να είσαι ποδοσφαιρόφιλος, μιας και μιλάμε για τις μέρες πριν την δημιουργία της Premier League. Θυμάμαι να πηγαίνω σε αγώνα της Τσέλσι με την Κρίσταλ Πάλας, όταν και οι δύο έπαιζαν στην Τσάμπιονσιπ (στην δεύτερη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου) και να μην έχει περισσότερους από δέκα χιλιάδες φιλάθλους.

- Μιας και το έφερε η κουβέντα λοιπόν, γιατί πλέον σταμάτησαν τα τραγούδια για το ποδόσφαιρο στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Ένα μεγάλο κομμάτι του ρομαντισμού και της διασκέδασης έχει χαθεί πλέον από το παιχνίδι, ειδικότερα στο υψηλότερο επίπεδο, όπου οι εκατομμυριούχοι θέλουν απλά να κλέψουν ό,τι απέμεινε από το άθλημα και να το μετατρέψουν σε ένα μεγάλο φεστιβάλ εγωπάθειας, δες για παράδειγμα την Τσέλσι και τα λεφτά που ξοδεύει για μεταγραφές. Για αυτόν τον λόγο εγώ, ο John και ο Martin παρακολουθούμε πλέον μόνο αγώνες των μικρών κατηγοριών.

- Έχουν ήδη συμπληρωθεί πέντε χρόνια από τον θάνατο του Mark E. Smith. Και τυχαίνει να είστε μια από τις πιο βαθιά επηρεασμένες μπάντες από τους Fall εκεί έξω. Αν και βρίσκω το High Fidelity και την κλασική ερώτηση αρκετά παιδιάστικη, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω: Κάποιος το ρίχνει στους Fall επειδή είναι ήδη στραβόξυλο, ή γίνεται στραβόξυλο επειδή το ρίχνει στους Fall;

O John είναι αυτός που ξέρει περισσότερα για τους Fall και το υλικό τους μετά το 1990. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν περισσότερο οι Fall των 80s, ειδικά η περίοδος από το ‘Dragnet’ μέχρι το ‘Hex Induction Hour’. Προσωπικά, ανέκαθεν ήμουν στραβόξυλο, ωστόσο απολαμβάνω το χιούμορ σ΄ αυτά τα πρώτα τραγούδια και αυτές τις απίστευτες, μακρόσυρτες ατάκες που ο Mark σκαρφιζόταν: “Male Slag knocks over drink pays for exact amount spilt”.[3]

- Πάντως, όχι μόνο δεν σας έχει χτυπήσει ο MES [4], αλλά φαίνεται ότι πράγματι σας συμπαθούσε. Παίξατε με τους Fall αρκετές φορές και, μάλιστα, κάνατε και περιοδεία μαζί τους, μέχρι βέβαια που έμαθε για το περιβόητο blog στον Guardian, το οποίο εγώ προσωπικά βρήκα απίθανο [5]. Υπάρχει καμία άγνωστη ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Όχι ιδιαίτερα. Μετανιώνω για το blog, αλλά δούλευα για τον Guardian εκείνη την περίοδο και πείστηκα από μια ομάδα συναδέλφων να το κάνω. Όπως και να έχει, στην τελευταία αυτή περιοδεία, παρατήρησα ότι ο Mark είχε αλλάξει αρκετά, δεν ήταν τόσο αστείος και φιλικός όσο υπήρξε στο παρελθόν και νομίζω ότι ούτε η Ελένη (σ.σ η Ελένη Πούλου) μας συμπαθούσε - δεν ξέρω και τον λόγο. Γεγονός είναι πως είμαι μεγαλύτερος από τον Mark σε ηλικία και μου φαινόταν ότι δεν του άρεσε όποτε του μιλούσα σαν ίσος προς ίσο, ήταν σαν να ήθελε να τον βλέπουμε και να του μιλάμε με δέος. Να σου θυμίσω πως εμείς ποτέ δεν υπήρξαμε επαγγελματίες, αφού και εγώ και ο John είχαμε μια αρκετά καλή καριέρα, εκτός μουσικής.

Μιλώντας λοιπόν με τον Mark, συμφωνήσαμε σε ένα κατ’ αποκοπή ποσό, για κάθε συναυλία. Τα ποσά αυτά συνολικά ήταν μεν τα περισσότερα απ’ όσα κερδίσαμε ποτέ από την μουσική, αλλά ποτέ δεν τα πήραμε στην πραγματικότητα. Επίσης, δεν μας πήρε να μας πει ότι αποφάσισε να μας διώξει και δεν το ξέραμε, μέχρι που τηλεφώνησα στον road manager, λίγες μόνο ώρες πριν την συναυλία στο Λονδίνο. Δεν κρατήσαμε επαφή μετά απ’ αυτά και είναι κρίμα, γιατί χάλασε η εικόνα που είχα γι’ αυτόν, ως άνθρωπο.

- To ‘Preposterous Tales’ είχε βγει ενδέκατο στην Festive Fifty λίστα του John Peel, το 1987, ο οποίος πολύ συχνά μάλιστα έπαιζε τα κομμάτια σας. Ποιά ήταν η σχέση σας μαζί του; Είναι πιθανό να βγει ένας John Peel στις μέρες μας;

Ποτέ δεν τον γνώρισα, ο John ήταν αυτός που του έδωσε χέρι με χέρι την πρώτη μας κασσέτα, έξω από το BBC. Ο Peel ήταν ανεπανάληπτος, ένας απίστευτος DJ και πάρα πολλές σπουδαίες μπάντες (και εμείς) έχουν ένα τεράστιο χρέος απέναντι του. Δεν θεωρώ ότι μπορούμε να έχουμε έναν Peel σήμερα. Ήταν εκεί από την αρχή, από το ξεκίνημα του ροκ και είχε το “αυτί’’ για να βρίσκει σπουδαία μουσική.

- Μετά τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, φαίνεται ότι έχετε μεγάλα κενά, αλλά επιστρέφετε πάντα με τα γνωστά σας θέματα: την κοινότοπη και πεζή καθημερινή ζωή, την δουλειά στο γραφείο, τα -όχι και τόσο σημαντικά- επαγγελματικά ραντεβού που μας ρουφάνε την ψυχή και, φυσικά, το ποδόσφαιρο και τους Fall. Εγώ προσωπικά ταυτίζομαι όσο δεν πάει, αλλά νομίζω ότι το φοιτητικό/νεανικό κοινό δεν θα σας βρει και πολύ hip.

Αυτό ισχύει, ήμασταν πολύ παραγωγικοί την περίοδο 1984-1993, κυκλοφορήσαμε 4 άλμπουμ και πολλά singles, παρότι είχαμε κανονικές δουλειές και οι δύο. Νομίζω πως για ένα διάστημα στερέψαμε από ιδέες και εγώ έχασα τον αρχικό ενθουσιασμό που είχα για το γράψιμο και τα lives. Ο John παντρεύτηκε και έκανε τρία παιδιά, ενώ εγώ υπέφερα για λίγο από κατάθλιψη και δεν είχα το παραμικρό κίνητρο. Μετά ήρθε το διαδίκτυο και συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολύ περισσότεροι φανς μας απ’ όσο νομίζαμε και ξαναρχίσαμε να παίζουμε. Όσον αφορά τα college kids, μάλλον έχεις δίκιο, αν και όταν παίζαμε με τους Fall και με τους Fat White Family είχαμε καλό feedback.

- Το ‘Dull Is the New Interesting’ και το ‘Songs from the sides of Lorries’ είναι ανάμεσα στα αγαπημένα μου άλμπουμ της δεκαετίας - πέραν της κολακείας. Τι να περιμένουμε για το μέλλον;

Ευχαριστώ, μου αρέσουν και εμένα, είχαμε μια δημιουργική αναζωογόνηση όταν ήρθε ο Martin στην μπάντα, ξέρει να μας κινητοποιεί και έχει πολλές ιδέες που μπορούν να γίνουν τραγούδια, plus έχει και μια αποθήκη στον κήπο του, όπου και γράφει τα πιο πολλά τραγούδια. Όσον αφορά το μέλλον δεν ξέρω, πρόκειται να μετακομίσω στο Σηάτλ το προσεχές διάστημα, έχω κάποιες ιδέες, το θέμα όμως είναι πώς θα μαζευτούμε τρεις γεροκόπανοι στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή, αυτό είναι το πρόβλημα μας.

- Πηγαίνεις ακόμα στο γήπεδο; Πώς είναι σήμερα η κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Ναι, πηγαίνω στο γήπεδο τακτικά, αλλά όχι πλέον στην Πάλας. Παρακολουθώ την Sutton United στην League 2 και επίσης πηγαίνω σε ερασιτεχνικά παιχνίδια, κάποιες φορές με τον Μάρτιν, υποστηρίζουμε την Raynes Park Vale. O John πηγαίνει στην Salisbury, ενώ ο Martin υποστηρίζει και την Wimbledon. Όπως βέβαια είπα και πριν, εξακολουθώ και στηρίζω την Κρίσταλ Πάλας, αλλά δεν μ’ αρέσει πλέον η Premier League - πολλά λεφτά, πολλές κίτρινες και πέναλτι και ακόμα περισσότερες βουτιές.

 - Η Κρίσταλ Πάλας πάντως τα πάει αρκετά καλά τελευταία. Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι να έχει βάλει ποτέ 4 γκολ εκτός έδρας [6], αλλά έχει νικήσει δύο φορές την Μάντσεστερ Σίτι, εκτός έδρας μάλιστα. Ε, και μια νίκη απέναντι στην Σίτι, είναι και μια νίκη για το ποδόσφαιρο, έτσι δεν είναι;

Αυτό το ματς ήταν το Wrexham - Crystal Palace : 2 -4, το 1977, δες το στο YouTube. Εκείνες τις εποχές ήμουν κανονικός οπαδός, ταξίδευα με τρένα σε όλη την χώρα, έχοντας στον νου να μην τις φάω από τους αντιπάλους οπαδούς. Το ‘We Stand Around’ περιγράφει ακριβώς την εμπειρία του να είσαι οπαδός και το εμπνευστήκαμε μετά από ένα καταθλιπτικό ματς με την Birmingham που έριχνε παγωμένη βροχή. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε η παλιά City, προτού έρθουν οι πλούσιοι ιδιοκτήτες, αλλά το να τους νικάς είναι πράγματι ένα σπουδαίο συναίσθημα.

Η Palace τα πάει όντως καλά, δεδομένου ότι ήταν ανέκαθεν μια ομάδα των χαμηλότερων κατηγοριών, ελπίζω να ανεβάσουμε και κάποιους παίκτες από την ακαδημία, θα ήθελα δικά μας παιδιά στην ομάδα. Είναι όλο και πιο δύσκολο να μείνεις στην Premier League χρόνο με τον χρόνο με όλο το τσουνάμι χρήματος που πάει πέρα - δώθε. Πάντα υποστηρίζω τις μικρές ομάδες όποτε παίζουν απέναντι σε μεγάλες, πιστεύω πως είναι μια καθαρά αγγλική συνήθεια, μας αρέσει περισότερρο ο σκληροτράχηλος χαμένος, σε σχέση με τον δεξιοτέχνη νικητή, κάτι που οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να καταλάβουν.

- Τέλος, οι Carter USM σας έκλεψαν τελικά τον ήχο ή όχι; [7]

 Όχι, πολλοί παρερμηνεύουν το τραγούδι, δεν θέλαμε να τους θάψουμε, ούτε φυσικά να τους κατηγορήσουμε ότι μας έκλεψαν τις ιδέες. Είναι στην ουσία ένα τραγούδι ζήλιας και δυσαρέσκειας για το ότι μια μπάντα σαν εμάς, από την ίδια περιοχή, είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, την οποία εμείς δεν είχαμε και επιπλέον, είχε πλάκα το να γράψουμε ένα τραγούδι για κάποιους άλλους. Τελοσπάντων, συναντήσαμε τους Carter πριν από λίγα χρόνια και τα πήγαμε θαυμάσια.

[english version]