Beauty for beauty's sake
Συνέντευξη του Anthony Reynolds στην Ελευθερία Ιωαννίδου
Μία μέρα μετά τα γενέθλιά μου, αποφάσισα πως το καταλληλότερο δώρο που θα μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου ήταν ένα ταξίδι-αστραπή στην Αθήνα. Κανονικά, αυτό θα μπορούσε να γίνει δίχως να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Στην προκειμένη όμως περίπτωση η συναυλία των Jack, και ειδικότερα η ιδέα μιας live εκτέλεσης του ύμνου «My world vs your world», ήταν μία επιπρόσθετη πρόκληση που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Απόγευμα Σαββάτου βρίσκομαι έξω από το An & Olon Venue για να μιλήσω με τον Anthony Reynolds, τον κύριο με την εξαιρετική φωνή και την ακόμα πιο συγκλονιστική ποιητική φλέβα. Εμφανίζεται ελαφρώς καθυστερημένα με καουμπόικο καπέλο και μπλούζα Elvis. Μοιάζει επιφυλακτικός, χαμογελάει δύσκολα και πίσω από τα γυαλιά ηλίου, που αρνείται πεισματικά να αποχωριστεί, κρύβει μια περσόνα βαθιά σκεπτόμενη, ιδιόρρυθμή και γοητευτική συνάμα. Καθόμαστε στο σαντουιτσάδικο (μα τι αίγλη!) που βρίσκεται δίπλα στον συναυλιακό χώρο. Το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι πως θέλει να καθίσει από την πλευρά που βλέπει στο δρόμο. Σε λιγότερο από δύο λεπτά έχουμε μετακινηθεί σε ένα πιο εσωτερικό τραπέζι για να μην ενοχλούμαστε από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Η συνέντευξη ξεκινά αλλά το κόκκινο κρασί που έχει ο ίδιος παραγγείλει νωρίτερα δεν λέει να έρθει, γεγονός που δημιουργεί μια μικρή ένταση. Αντιλαμβάνομαι πως έχει γίνει παρεξήγηση και προθυμοποιούμαι να διευθετήσω το θέμα. Σε πολύ λίγο δύο μεγάλες μπύρες βρίσκονται πάνω στο τραπέζι μας...
Εξήγησέ μου την σχέση σου με την τέχνη...
Η τέχνη είναι ένας ωκεανός με πολλά ποτάμια... τα ποτάμια αυτά ονομάζονται ζωγραφική, ποίηση, μουσική ή απλά ο τρόπος που βιώνει ο καθένας την καθημερινότητά του... όλα τα ποτάμια προέρχονται και καταλήγουν στην ίδια πηγή. Ναι, η αλήθεια είναι πως διαβάζω πολύ ποίηση. Αλλά, όπως είπε και ο Jean Cocteau, πρέπει να είσαι εμπνευσμένος όχι μόνο για να γράψεις ποίηση, αλλά και για να την διαβάσεις.
Αν είχες να επιλέξεις μεταξύ ποίησης και μουσικής, τι θα διάλεγες;
Γιατί να διαλέξω; Δεν νιώθω ότι πρέπει.
Να το θέσω διαφορετικά. Θεωρείς τον εαυτό σου ποιητή ή μουσικό;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή, αλλά ούτε και μουσικό. Υπάρχει μια διαφορά για μένα... μουσικός είναι αυτός που μπορεί να δημιουργήσει, να ερμηνεύσει, να συνθέσει κομμάτια, να δουλέψει εξαιρετικά την τεχνική του. Για παράδειγμα, ο Eric Clapton είναι μουσικός, ο Bowie όμως όχι. Εμένα δεν με ενδιαφέρει να τελειοποιήσω το παίξιμο της κιθάρας και, άλλωστε, τι σημαίνει τελειοποίηση; Κάτι που σε μένα ακούγεται χάλια μπορεί να αρέσει στους έξω. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορέσω να εκφράσω τις σκέψεις και τον ψυχισμό μου.
Το νέο άλμπουμ των Jack ξεκινά με δυο κομμάτια στα οποία απαγγέλλουν στίχους οι συγγραφείς Kirk Lake και Dan Fante. Αυτό το έκανες για να τονίσεις την ατμοσφαιρική διάθεση;
Το έκανα για να ικανοποιήσω την διεστραμμένη μου φύση. Το άλμπουμ βγαίνει ύστερα από τέσσερα χρόνια και στα δύο πρώτα κομμάτια δεν ακούγεται η φωνή μου. Ήθελα να προκαλέσω και να παίξω με τις αντιδράσεις. Ήθελα επίσης να γράψω στίχους για ανθρώπους οι οποίοι έχουν την ικανότητα να γράφουν δικούς τους.
Για ποιο λόγο αλήθεια κάνατε τέσσερα χρόνια για να κυκλοφορήσετε το τρίτο σας δίσκο; Υπήρξαν εμπόδια στην πορεία;
Τα εμπόδια μπορούν να γίνουν γέφυρες. Ηχογραφήσαμε κάποια στιγμή ένα τρίτο άλμπουμ, αλλά το εγκαταλείψαμε γιατί μας φάνηκε πολύ προβλέψιμο. Αποφασίσαμε λοιπόν να «ψαχτούμε», να πειραματιστούμε με ήχους και να ανακαλύψουμε αυτό που πραγματικά θα μας ευχαριστούσε.
Ποια είναι η φιλοσοφία του «The End of the Way its Always Been»; Διάβασα ότι είναι εμπνευσμένο από τους ποιητές Ted Hughes και Lorca, τον Paul Schrader και τις soundtrack δουλειές των Moricone και Moroder...
Ναι, αυτό είναι αλήθεια, θα έλεγα πως επηρεάστηκα ιδιαίτερα από το βιβλίο «Crow» του Hughes.. ο δίσκος όμως δεν έχει ακριβώς φιλοσοφία. Ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ άσχημο, άσεμνο, άτακτο, βρώμικο. Οι δύο προηγούμενες δουλειές υποτίθεται πως είχαν σκοπό να αποπλανήσουν και να γοητεύσουν... ο τελευταίος είναι περισσότερο μια έκφραση αηδίας, θυμού και απογοήτευσης.
Αυτός ο θυμός και η απογοήτευση εκφράζονται μουσικά μέσα από πολλά samples και drum programming, σε αντίθεση με τα έγχορδα που χρησιμοποιούσατε στις δύο προηγούμενες δουλειές. Το θεωρείς αυτό σαν μια αναπόφευκτη εξέλιξή σας στα πλαίσια της τεχνολογικής έκρηξης;
Κάποια στιγμή στο παρελθόν ηχογράφησα ένα τραγούδι με μια μεγάλη ορχήστρα, και «μέθυσα» τόσο πολύ από αυτή την εμπειρία που πραγματικά δεν τόλμησα να το ξανακάνω. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν είχαμε μεγάλο προϋπολογισμό ώστε να προσθέτουμε τα έγχορδα που θέλαμε στον ήχο μας, οπότε στον τρίτο δίσκο, που ο προϋπολογισμός ήταν ακόμα μικρότερος από τον προηγούμενο, σκέφτηκα έναν διαφορετικό τρόπο για να γίνει η μουσική των Jack συμφωνική... έτσι χρησιμοποιήσαμε ηλεκτρονικούς ήχους και samples. Η αλήθεια πάντως είναι πως ανέκαθεν συμπεριλαμβάναμε τα στοιχεία αυτά στη μουσική μας, απλά παλιότερα το κάναμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνονται.
Θα ήσουν έτοιμος να θυσιάσεις τις μελωδίες προκειμένου να βγάλεις έναν καθαρά ηλεκτρονικό δίσκο;
Ο Matthew μπορεί, εγώ όχι.
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μέλλον της μουσικής;
Δεν μπορώ να ξέρω σε καμιά περίπτωση. Μπορείς μόνο να προβλέψεις, αλλά και πάλι δεν έχει σημασία. Θα σου πω κάτι.. βλέπω συχνά, από μικρό παιδί, κάτι σαν οράματα, ότι δηλαδή θα μου συμβεί αυτό στο μέλλον ή το άλλο. Αλλά είναι όλα βλακείες! Για παράδειγμα, η κοπέλα μου λατρεύει τα άλογα, εγώ πάλι τα φοβάμαι.. με τρομάζει το γεγονός να κάθομαι πάνω σε κάτι που έχει μεγαλύτερα γεννητικά όργανα από εμένα (!!!). Τέλος πάντων.. τις προάλλες μου λέει να πάμε για ιππασία. Το προηγούμενο βράδυ βλέπω στον ύπνο μου ότι θα πέσω από το άλογο και θα σκοτωθώ. Αλλά πήγα και δεν έγινε τίποτα. Όπως επίσης, πριν έρθω στην Ελλάδα, είδα στον ύπνο μου έναν χάρτη Ευρώπης και έναν τάφο πάνω στην Ελλάδα.. αλλά είμαι εδώ και είμαι ζωντανός. Θέλω να καταλήξω ότι δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, γιατί απλά αυτό που θα γίνει δεν υπάρχει σήμερα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πιστεύω στην «θεωρία του ρολογιού», που υποστηρίζει ότι υπάρχει μια συνέχεια στη μουσική, τίποτα δεν τελειώνει και πολλά επαναλαμβάνονται.
Κάτι άλλο. Έχεις συγκρίνει στο παρελθόν τους Jack και τους Jacques με δύο αδέρφια, το πρώτο σαν το καλό παιδί της οικογένειας και το άλλο κάτι σαν τον άσωτο υιό. Εξήγησέ το μου αυτό σε σχέση με τη μουσική.
Οι Jack είναι μια συνεργασία μεταξύ εμού και του Matthew Scott, ενώ οι Jacques είναι μια συνεργασία μεταξύ εμού και οποιουδήποτε άλλου. Δεν έχουν μεγάλες διαφορές στη μουσική, εκτός του ότι οι Jacques είναι πιο κακομαθημένοι.
Μόλις κυκλοφόρησε το «Romantic» ep των Jacques, έτσι δεν είναι;
Ναι.. Στο «Romantic» συνεργάζομαι με τους Migala. Ήθελα πολύ να δουλέψουμε μαζί γιατί αγαπώ την μουσική τους (τον ενημερώνω πως θα έρθουν για συναυλία μέσα στους επόμενους μήνες και δείχνει να χαίρεται πολύ). Ουσιαστικά διασκεύασα το κομμάτι τους «Primera Parada», που μετονομάστηκε σε «Cowgirls and gringos», επίσης υπάρχει και το «Serenade», που είναι η προσαρμογή του ομώνυμου ποιήματος του Lorca.
Θα ήθελα τη γνώμη σου για την μουσική σκηνή σήμερα..
Δεν έχω γνώμη για τη μουσική σκηνή, ούτε και μπορώ να κρίνω τι συμβαίνει. Δεν με ενδιαφέρει να παρακολουθώ τα σχήματα που βγαίνουν συνεχώς, μπορώ να ακούσω ακόμα τους Velvet Underground ή τον Scott Walker ή ακόμη έναν δίσκο του '50 και να περάσω καλά.
Να σε ρωτήσω τότε ποια σύγχρονα συγκροτήματα εκτιμάς..
Τους Piano Magic. Εσένα ποια σ' αρέσουν αλήθεια;
Ένα που μου έρχεται τώρα είναι οι Suede.
Χμμ.. οι Suede μου άρεζαν ως το "Dog Man Star" αλλά πλέον δεν μπορώ να τους ακούσω. Τις προάλλες πέρασα από ένα δισκοπωλείο, διάβασα λίγο τους στίχους του νέου τους cd και απογοητεύτηκα πλήρως.
Γιατί είσαι τόσο αντίθετος στην εμπορικότητα; Κάπου μάλιστα έχεις πει ότι ένας από τους λόγους που συνεργάστηκες με τον Momus, τον Lake και τον Fante ήταν επειδή είναι υποτιμημένοι από πλευράς εμπορικότητας, γεγονός το οποίο εσένα σου αρέσει. Δεν μπορεί η εμπορικότητα να συνδυαστεί με την ποιότητα και μήπως είναι τελικά ένας τρόπος για να φτάσει η μουσική σου στον πολύ κόσμο;
Η δική μου ιδέα της εμπορικότητας δεν συμβαδίζει μάλλον με των υπολοίπων... Πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος αγοράζει τη μουσική που ακούει κάθε μέρα στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, ανεξάρτητα με το αν η μουσική αυτή είναι καλή ή όχι. Στην Βρετανία υπήρχε ένα αστείο, καθώς όποιος έβαζε τη μουσική του στη διαφήμιση των LEVI'S γινόταν κατευθείαν τρομερή επιτυχία. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι κριτήριο. Κι εγώ προσπάθησα στο παρελθόν να γράψω πιο εμπορική μουσική, τουλάχιστον όπως εγώ την εννοούσα, αλλά τελικά φάνηκε πως δεν ήταν και πολύ εμπορική. Στον τελευταίο δίσκο πάντως, υπάρχουν τέτοιες στιγμές.. όχι το «No North Left», αλλά το «Disco-Cafe-Society» θα μπορούσε να θεωρηθεί τέτοιο κομμάτι. Αλλά και πάλι, μοιάζει σχεδόν avant-garde μέσα σε ένα εμπορικό ραδιόφωνο.
Ο όρος «bedsit rock» σου λέει τίποτα; Τα πας γενικά καλά με τις ταμπέλες;
Δεν μου αρέσουν αυτά.. (εκείνη τη στιγμή ακούγεται στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι της Kylie Minogue) Να.. αυτό το τραγούδι το λατρεύω. Μερικοί θα νόμιζαν πως είμαι σαρκαστικός, ότι ακούω μόνο Μπαχ. Οι ταμπέλες με μπερδεύουν.. θέλω να πω, κανείς δεν μπορεί να είναι μόνο χαρούμενος, έτσι δεν είναι;
Ναι.. υποθέτω πως έτσι είναι. Πες μου κάτι άλλο. Έχεις δηλώσει ότι διακατέχεσαι από βαθιές φιλοδοξίες να σκηνοθετήσεις μια ταινία. Έχεις επιχειρήσει να γυρίσεις ταινία, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο;
Όχι.. γιατί καταρχήν δεν έχει πολύ καιρό που συνειδητοποίησα ότι θέλω να το κάνω και νομίζω πως θα ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης να γυρίσω μια ταινία. Μου φαίνεται πολύ δυσκολότερο από την ηχογράφηση ενός δίσκου.. τρομερά περίπλοκη υπόθεση.
Δεν είναι όμως όλα θέμα δουλειάς και τεχνικής;
Ναι, αλλά νομίζω πως θα προτιμούσα να δουλέψω με ανθρώπους που γνωρίζουν αυτήν την τεχνική και να τους σκηνοθετήσω. Άλλωστε, όλοι πλέον επιθυμούν αυτό που δεν έχουν.
Μπορείς να μου περιγράψεις με μερικές λέξεις την ταινία που θα οπτικοποιούσε τη μουσική σας;
Ζωντανή, αστεία, γεμάτη χρώματα, σέξι, άσχημη, κακιά, αντιφατική.
Έχετε σκεφτεί να γράψετε το soundtrack ταινίας; Οι Belle & Sebastian, για παράδειγμα, επιχείρησαν πρόσφατα να ντύσουν μουσικά τη νέα ταινία του Solonz..
Ναι.. όλοι θέλουν να γράψουν soundtrack για ταινίες. Όλοι. Είχαμε κάποιες προσφορές, ήρθαν ορισμένοι και μας είπαν ότι αγαπούν τη μουσική μας και ότι θα ταίριαζε στην τάδε ταινία, αλλά δεν μας ικανοποίησε τίποτα. Αλλά το θέλω πολύ και είμαι σίγουρος πως θα γίνει κάποια στιγμή, γιατί οι προσφορές αυξάνονται συνέχεια.
Υπάρχουν κάποια άλλα μελλοντικά σχέδια;
Δεν κάνω σχέδια. Α! Ναι, υπάρχει κάτι. Όταν γυρίσω στη Μ. Βρετανία, θα πάω στο Brighton όπου θα ηχογραφήσω κάποιο υλικό με μία κυρία, η οποία είναι πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας.. θα είναι ένα ποίημα με έγχορδα και θα τραγουδάει η ίδια.
Σου προτείνω να βγάλετε κάποια στιγμή μια συλλογή με b-sides..
Θα ήθελα πάρα πολύ να γίνει αυτό... να κυκλοφορήσουμε τα b-sides των τριών μας άλμπουμ. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει αγορά γι' αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Πώς ήταν η εμπειρία της γνωριμίας με τον Dan Fante; Πώς ένιωσες που βρέθηκες τόσο κοντά σε ένα συγγενικό πρόσωπο ενός από τους «ήρωές» σου;
Υπέροχη! Ήταν βασικά μια δικαιολογία για να πάω στο Λος Άντζελες, πάντα ήθελα να πάω εκεί (κάπου εκεί του λέω πως διάβασα τη συνέντευξη που πήρε από τον Fante και ζητά με μεγάλο ενδιαφέρον τη γνώμη μου για το γράψιμό του.. του λέω τα καλύτερα(!) και συνεχίζουμε). Ήταν μαγικό που τον γνώρισα, ξέρεις.. αυτός οδηγούσε τις λιμουζίνες του Bowie στη δεκαετία του '70, λατρεύω τη δουλειά του πατέρα του, John.. μάλιστα θα είδες και στην συνέντευξη ότι είχα κολλήσει με τα χέρια του γιατί έμοιαζαν πάρα πολύ με του πατέρα του. Ο John Fante πιστεύω ότι ήταν ιδιοφυΐα, αλλά συγχρόνως δεν ήταν τόσο γνωστός στον κόσμο. Αυτός ο συνδυασμός ταιριάζει απόλυτα με τα κριτήριά μου.
Διάβασα στη συνέντευξη αυτή ότι κάποια από τα γραπτά του John Fante σε έχουν φέρει πιο κοντά στην ουσία της πραγματικής ομορφιάς. Τι είναι τελικά η πραγματική ομορφιά για σένα;
Βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μου, σαν ένα μεγάλο κίτρινο φως. Είναι κάτι ακαθόριστο, κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις και που νομίζεις μόνο κάθε φορά ότι πλησιάζεις...
ΥΓ. Η συναυλία των Jack, αν και συγκέντρωσε ελάχιστο κόσμο (κατά τη γνώμη μου μέγα λάθος των διοργανωτών να τους κλείσουν δύο βραδιές), ήταν μια εμπειρία έντονα συναισθηματική. Το «Μy world vs your world» άνοιξε τελικά προς μεγάλη μου τέρψη το live, ενώ το εξίσου πανέμορφο «Sleeping makes me thirsty» από τον τελευταίο δίσκο συνέχισε το παραμύθι. Ένα παραμύθι μικρό αλλά μεθυστικό, με τις απαραίτητες δόσεις μελοδραματισμού και συγκινησιακής φόρτισης και αναμφίβολα ένα παραμύθι που άξιζε να έχει μεγαλύτερη αποδοχή εκείνο το βράδυ.
Live φωτογραφίες : Ειρήνη Κακόγιαννου - photo-zone.net
Διαβάστε ακόμα:
