Προσπαθώ να μένω πιστός στο δικό μου ένστικτο

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που τους ακούς και γαληνεύεις. Θες από τη μελωδία, θες από την εκφορά του λόγου, θες από τη γενικότερη ατμόσφαιρα. Το “XVIII” του Johnny Labelle είναι ένας τέτοιος δίσκος – απαραίτητος σε αυτή την περίοδο που όλες και όλοι μας χρειαζόμαστε λίγη γαλήνη. Τα λέμε με τον δημιουργό του στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Ας υποθέσουμε ότι κάποια-ος ακούει για πρώτη φορά το όνομα Johnny Labelle. Πώς θα παρουσίαζες τον εαυτό σου και το έργο σου σε αυτό το άτομο;
Είμαι ένας σόλο μουσικός που έχει γεννηθεί και ζει στην Αθήνα. Γράφω τραγούδια που παραπέμπουν σε crooner μπαλάντες του προηγούμενου αιώνα και έχουν ως βάση την ηλεκτρονική pop, με στοιχεία από ambient και darkwave. Τραγουδάω σε βαρύτονο range και στις live εμφανίσεις μου είμαι συνήθως μόνος πάνω στη σκηνή. Το πρώτο μου άλμπουμ “Cold Fruit” κυκλοφόρησε στις αρχές του 2019 ως self release, ενώ o δεύτερος μου δίσκος βγήκε στις 4 Δεκεμβρίου από την Inner Ear.

Πώς έλαβε χώρα η συμμετοχή σου στο EMERGENT RESPONSE, στην online δηλαδή έκδοση του Everyseeker Festival; Η online "παροχή" και "κατανάλωση" τέχνης (σε πολλά εισαγωγικά οι όροι) είναι ένα αναγκαίο κακό της πανδημίας; Ή μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια νέα έκφανση της δημιουργικότητας;
Επιλέχθηκα μέσω ανοιχτής πρόσκλησης για συμμετοχή στο φεστιβάλ, το οποίο λόγω της πανδημίας δεν μπόρεσε τελικά να διεξαχθεί δια ζώσης. Πιστεύω ότι η online διεξαγωγή φεστιβάλ και συναυλιών βοηθάει στο να ελαττώσει την απόσταση ανάμεσα στους δημιουργούς με το κοινό τους και σε πολλές περιπτώσεις, όπως αυτή του Everyseeker, λειτουργεί υποστηρικτικά για τους μουσικούς που συμμετέχουν. Παράλληλα όμως, η περίοδος του κορωνοϊού έχει επιταχύνει τη μετάβαση σε μια νέα πραγματικότητα γρήγορης κατανάλωσης μουσικής που την τελευταία δεκαετία είδαμε να βρίσκεται ακόμη σε αρχικά στάδια ανάπτυξης.

Έχεις πολύ σημαντικό αριθμό συνεργασιών: μουσικοί, ποιήτριες, σκηνοθέτες. Τι θα πρέπει να έχει ένας δημιουργός για να αποφασίσεις να συνεργαστείς μαζί του;
Μέχρι στιγμής τα μόνα κριτήρια μου είναι ο θαυμασμός μου για τη δουλειά τους και οι κοινές αναφορές που πιστεύω μοιράζομαι μαζί τους και νομίζω ότι αυτό θα παραμείνει και στο μέλλον.

Ο πίνακας "He turned his face and heard one bird sing terribly afar" της Sasha Streshna δημιουργήθηκε επί τούτου για το εξώφυλλο του δίσκου ή τον επέλεξες από πολλούς; Και με ποιο κριτήριο δημιουργήθηκε ή επελέγη αντίστοιχα; Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και με ποιον τρόπο "δένουν" οι πίνακές της με τη μουσική σου;
Παρακολουθούσα τη δουλειά της Sasha Streshna για καιρό και όταν ξεκίνησα να δουλεύω το άλμπουμ σκέφτηκα πως θα ήθελα να χρησιμοποιήσω ένα από τα έργα της για το εξώφυλλο. Μετά από συζήτηση μαζί της, μου πρότεινε τη δημιουργία ενός νέου έργου ειδικά για το δίσκο. Λόγω κοινών αναφορών, με ενδιέφερε η σειρά έργων της με τίτλο “Dark Age”, η οποία σχολιάζει την εργαλειοποίηση της ιστορικής μαρτυρίας και τη διαδικασία της δημιουργίας μύθων. Στον πίνακα του εξωφύλλου απεικονίζεται μια παράσταση από τη γιγαντομαχία της ζωφόρου της Περγάμου. Το αρχικό σχέδιο έχει ζωγραφιστεί ξανά και ξανά, σε σημείο που έχει χαθεί κάτω από στρώματα ύλης. Στο άλμπουμ αυτή η διαδικασία συμβαίνει αντίστροφα: με αφετηρία τον μύθο δηλαδή γίνεται μια προσπάθεια εντοπισμού της αρχικής αφήγησης η οποία έχει χαθεί. 

Σε μια συνέντευξή σου διάβασα ότι "περισσότερο από όλα σε εμπνέει η απόλυτη ησυχία". Μπορώ να πω ότι το “XVIII” όντως δημιουργεί τη γαλήνη της απόλυτης ησυχίας και ηρεμίας. Η ησυχία αποτελεί λοιπόν και στόχο, εκτός από έμπνευση;
Η ησυχία στην οποία αναφέρομαι στη συνέντευξη έχει να κάνει με μια κατάσταση συγκέντρωσης την οποία θεωρώ αναγκαία στη δημιουργική διαδικασία. Συνήθως δεν εμπνέομαι από άλλα έργα ή εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά προσπαθώ να μένω όσο το δυνατόν περισσότερο πιστός στο δικό μου ένστικτο. Ωστόσο η ησυχία δεν αποτελεί στόχο στην μουσική μου και δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το XVIII ως ένα άλμπουμ γαλήνης ή απόλυτης ησυχίας και ηρεμίας.

Ποια δημιουργική διαδικασία ακολούθησες για την συγγραφή και την ηχογράφηση των κομματιών;
Όλα τα κομμάτια ξεκίνησαν σε μορφή ντέμο, τα οποία στη συνέχεια δουλέψαμε στο στούντιο με τον παραγωγό μου Βασίλη Ντοκάκη. Υπήρχε μια γκάμα διαφορετικών σε ύφος κομματιών και έτσι χρειάστηκε να γίνουν τροποποιήσεις ώστε να δημιουργούν μια ενιαία αφήγηση.

Ο δίσκος ανοίγει με μια "επανεφεύρεση" θα πω και όχι διασκευή του "Dolphins" του Fred Neil - γιατί δεν χρησιμοποιείς όλους τους στίχους του τραγουδιού και το ερμηνεύεις με έναν υπνωτιστικό τρόπο. Γιατί διάλεξες αυτό το κομμάτι και πώς δούλεψες αυτή την "επανεφεύρεσή" του;
Ένιωθα πάντα μια σύνδεση με το συγκεκριμένο κομμάτι. Η δική μου ερμηνεία για το τραγούδι είναι ότι συμβολίζει την ελπίδα για επανασύνδεση με κάτι που έχει χαθεί και είναι δύσκολο να ξαναβρεθεί, και την υπέρβαση σε ένα κόσμο που μαστίζεται από τον πόλεμο και τη δυστυχία. Στην δική μας εκδοχή του τραγουδιού υπάρχουν δύο αντίθετοι μεταξύ τους παλμοί που εντείνουν το συναίσθημα της αγωνίας, μέχρι που τελικά συγκρούονται μεταξύ τους στην κορύφωση του τραγουδιού.

To "Doppelgänger" είναι επαναγνώση ή απάντηση στο "Anthem" του Leonard Cohen; Ή απλά ο στίχος "there's a crack in everything/ that's how the light gets in" ήταν η αφορμή για να δημιουργηθεί κάτι τελείως διαφορετικό και αυτόνομο;
Υπάρχει πράγματι αναφορά στον στίχο του Cohen στο δικό μου κομμάτι, ωστόσο τον σκεφτόμουν ανεστραμμένο. Τι γίνεται δηλαδή όταν το φως δεν φτάνει να εισχωρήσει μέσα από τις ρωγμές και τελικά τις διαπερνά απλώς το σκοτάδι; 

Το υπέροχο "Poseidonia" είναι ουσιαστικά σύνθεση των ποιημάτων "the dreams of the dreamer" και "I want to die while you love me" της Georgia Douglas Johnson. Τι αγαπάς στα ποιήματα αυτά ώστε να τα μελοποιήσεις;
Όπως στο “Dolphins”, έτσι και στα δύο ποιήματα της Johnson υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ ελπίδας και οδύνης, η οποία με ενδιαφέρει. Αισθάνομαι ότι τα δύο ποιήματα μιλάνε για το ίδιο πράγμα, αλλά από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Με βάση αυτή τη σκέψη, πήρα την πρωτοβουλία να τα ενώσω.

Αν μπορούσες να στήσεις το φεστιβαλικό line up των ονείρων σου, ποιο θα ήταν αυτό; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως χρονικός και χωρικός περιορισμός.
Η αλήθεια είναι πως τα μεγάλα φεστιβάλ συνήθως με κουράζουν. Μια συγκίνηση είναι υπεραρκετή για μένα.

Ποιά είναι τα πλάνα σου μετά την κυκλοφορία του "XVIII" - βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;
Το μίνι-τουρ στην Ευρώπη που αναγκάστηκα να ακυρώσω τον Απρίλιο λόγω της πανδημίας και ο επόμενος δίσκος.

- - -

Φωτογραφίες: Δάφνη Χαιρετάκη, Μυρτώ Τζήμα, Ευτυχία Βλάχου

Bandcamp