Thou shalt not tempt thy God

(στο εξής θα προλογίζουμε ο ένας τα κείμενα του άλλου, έτσι για να δοθεί μία φιλολογική χροιά στα πράγματα)

Καθώς η Ελεάνα Γαρίνη προσπαθεί να πείσει τον Josh T. Pearson να κατέβει σε κάποια διαδήλωση, ο ίδιος μου δίνει μια καλή δικαιολογία σχετικά με το γιατί δεν κατεβαίνω εγώ, μιας και γενειάδα ισάξια του μπορεί να μην έχω, αλλά όσο να πεις εύκολα αρπάζει φωτιά και το δικό μου το μούσι. Πέρα από τις τρίχες βέβαια, υπάρχει και η μουσική και σε αυτή πρέπει να σταθούμε για να διαπιστώσουμε τελικά αν η γενναία μετάκληση του Τεξανού στην Ελλάδα από τους φίλους του Mixtape.gr μπορεί να ανταποκριθεί στον χαρακτηρισμό #gig_of_the_year που την κατέστησε δημοφιλές θέμα του ελληνικού μουσικόφιλου tweeter πριν καν ανακοινωθεί.

Με τους Lift To Experience (οι οποίοι ούτε τότε με είχαν ενθουσιάσει-εντυπωσιάσει, ούτε τώρα έχω αλλάξει γνώμη) ο Pearson επιχείρησε με μεθόδους Αποκάλυψης να στοιχειοθετήσει την τελική σύγκρουση του rock 'n' roll με τον εαυτό του και άρα πιθανόν και το τέλος της ιστορίας του. Εκείνο τον δίσκο τον χαρακτήριζε η υπερβολή, τόσο σε διάρκεια, όσο και σε εκφραστικά μέσα. Μουσικά οι LTE άντεξαν σε πολλές αναλύσεις, ο χρόνος όμως απέδειξε ότι το σταυροδρόμια Τέξας-Ιερουσαλήμ είναι λιγότερο δύσβατο από ότι ίσως θα ήθελαν και οι δημιουργοί του. Αν προχωρούσαν τελικά ως συγκρότημα έχω την αίσθηση ότι κάπου μέσα στα 00s θα κατάφερναν να συντονιστούν με την μανία της Αμερικής να αγκαλιάσει καθυστερημένα τον ευρωπαϊκό θόρυβο των παρελθόντων ετών. Κάπου καθυστέρησαν, κάπου βιάστηκαν.

Το Last Of The Country Gentlemen χαρακτηρίστηκε αριστούργημα μέσα σε μία νύχτα και μετά από αυτό (σχεδόν) κανείς δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση. Η περίφημη 'ειλικρίνεια', το απόλυτο 'ξεγύμνωμα ψυχής' που αναφέρονται και παρακάτω είναι τα πρώτα πράγματα για τα οποία θα μιλήσει κανείς. Η σκόρπια παράθεση των εξομολογήσεων δεν αντιμετωπίζεται αρνητικά, γιατί όλοι μας θεωρούμε δεδομένο ότι η απόγνωση δεν είναι (μετά τον έρωτα) παιδί της λογικής και της τακτοποίησης.

Στις τέσσερις πλευρές ενός καλαίσθητου βινυλίου ο Pearson έφτυσε λέξεις, μετά αίμα, μετά χολή και στο τέλος δεν απέμεινε τίποτε. Και για αυτό δικαίως αποθεώθηκε. Τα έγχορδα του Warren Ellis ήταν εκεί για να υπογραμμίσουν τις πιο ζόρικες αιμοπτύσεις, όπως αυτούσια παραβρίσκονται σε πλείστες όσες παρόμοιες περιστάσεις. Μετά από αρκετούς μήνες ακροάσεων, θεωρώ ότι αν επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε το άλμπουμ ως ανυπέρβλητο αριστούργημα, αδικούμε τον δημιουργό του και προτιμώ να το δέχομαι ως τον απαραίτητο εκείνο δίσκο για να ανασυνταχθεί και να παρουσιαστεί την επόμενη φορά ως πραγματικός δημιουργός, που δεν θα αρνείται στη μουσική του τον καταλυτικό ρόλο που αυτή επιτελεί στην περίφημη διαδικασία κάθαρσης της ψυχής, του μυαλού και ό,τι άλλο έχει να καθαρίσει ο καθένας τέλος πάντων.

Το Last Of The Country Gentlemen είναι ένα όμορφα αληθινό άλμπουμ, που όμως κατά παράδοξο τρόπο δεν θα έπρεπε ίσως να έχει κυκλοφορήσει ποτέ, αλλά θα του έπρεπε να το ακούμε μόνο κατά πρόσωπο από τον ίδιο τον δημιουργό του (ο οποίος αμέσως μετά την κυκλοφορία του έσπευσε να δηλώσει ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει "ζωντανά" τα τραγούδια αυτά και τις καταστάσεις που έφυγαν επιτέλους από μέσα του). Αυτό που έχει σημασία είναι η παραμικρή κίνηση στο πρόσωπο του, ο πιο ανεπαίσθητος μορφασμός, η συστολή ή η διαστολή στις κόρες των ματιών του σε κάθε επόμενο στίχο. Τα τραγούδια στέκουν μετέωρα σαν εξαντλητικές ιστορίες χωρίς μέτρο και τεχνική, ο δημιουργός όμως είναι αυτός που καθορίζει την αξία της ύπαρξης τους. Μετά από μήνες στο δρόμο τα αντιμετωπίζει άραγε ως κάτι έξω από αυτόν με το οποίο αναγκαστικά θα επανασυνδεθεί για μία ώρα κάθε ένα-δυο βράδια, ή μήπως τελικά κάτι έχει μείνει να τον τρώει ακόμη μέσα του, συνεπώς να είμαστε εν αναμονή ενός ακόμη... αριστουργήματος ψυχής;

Κατά τα λοιπά ευχόμαστε όλοι το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου να είναι ένα από τα πιο κρύα του φετινού χειμώνα, για να δέσουν με τον καλύτερο τρόπο όλα τα παραπάνω στη σκηνή του Bios.

Άρης Καραμπεάζης

Η συνέντευξη έγινε τις μέρες μετά τις διαδηλώσεις γύρω από τη 28η Οκτωβρίου. Ο Josh άνοιξε την κουβέντα ρωτώντας με ενδιαφέρον πως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα με την κρίση και την πολιτική αστάθεια και αν ο κόσμος είναι σε εξεγερτική κατάσταση....

- Έχεις ξαναέρθει λοιπόν στην Ελλάδα...

Έχω έρθει στην Ελλάδα δύο ακόμα φορές, το '98 και το 2006. Είχα παίξει σε ένα μικρό θέατρο τότε. Ας πούμε ότι είχα έρθει πριν και μετά τους Ολυμπιακούς και τώρα καθώς μάλλον θα λέω ότι ήρθα πριν και μετά την επανάσταση!

- Πολύ αισιόδοξο σε ακούω! Κάτι ιδιαίτερο που θυμάσαι από τις επισκέψεις αυτές;

Το 98 κοντά στο hostel που έμενα όλα ήταν πολύ φτηνά αλλά και πολύ βρώμικα, ενώ υπήρχε παντού πορνογραφία. Έβλεπες κρεμασμένες εφημερίδες με πορνογραφικό υλικό στα περίπτερα σε κοινή θέα. Μου φαινόταν κάπως γελοίο αυτό. Για έναν αμερικανό ειδικά, η πορνογραφία τόσο δημόσια φαίνεται κάτι αδιανόητο. Στο hostel υπήρχαν πόρνες επίσης. (ΣτΜ: Στη Βάθης τον πήγανε βρε διάολε, θεοσεβούμενο άνθρωπο;) Στη γειτονιά όμως είχε τρομερά σις κεμπαμπ. Ήταν θεόφτηνα και τα τρώγαμε πέντε-πέντε!

Το 2006 όμως ήταν εντελώς διαφορετικά, σαν να ήταν άλλη χώρα. Είχαν ακριβύνει βέβαια τα πάντα. Οι Έλληνες φίλοι παραπονιόνταν ότι οι μισθοί ήταν οι ίδιοι, αλλά τα προϊόντα είχαν ακριβές τιμές σε ευρώ. Τότε ήταν που πήγαμε και στη Ακρόπολη επίσης. Είχαμε έρθει με φέρρυ από την Αγκόνα στην Πάτρα και από εκεί Αθήνα με τρένο. Στο τρένο τα φώτα αναβόσβηναν συνέχεια αναρωτιόμασταν αν θα φτάσουμε ποτέ! Από τη μια ήταν περιπέτεια από την άλλη μας τρόμαζε λίγο η φάση. Είναι από τα πράγματα που κάνεις όταν είσαι πιτσιρικάς. Εμείς οι αμερικανοί ταξιδεύουμε ξέρεις δύσκολα. Έχεις άδεια μόνο δύο εβδομάδες το χρόνο αν έχεις μια "κανονική" δουλειά. Για να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι μάλλον πρέπει να τα παρατήσεις όλα.

- Αυτό δεν έκανες τελικά κι εσύ; Από όσο ξέρω ζεις στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.

Ναι, δυο χρόνια στο Βερολίνο και κάνα-δυο στο Παρίσι.

- Ήθελες να ξεφύγεις από το Τέξας ή απλά να δεις τον κόσμο;

Όταν έφυγα για Βερολίνο, πράγματι ήθελα να φύγω από το Τέξας. Μετά όμως επέστρεψα για ένα-δύο χρόνια πριν φύγω πάλι.

- Εσύ, ένας "Country Gentleman", μήπως τελικά περνάς καλύτερα στην Ευρώπη;

Η αλήθεια είναι ότι είμαι κατά βάθος Αμερικάνος και υπερήφανος γι αυτό. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που βλέπω με έναν ρομαντικό τρόπο την Ευρώπη σαν την κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού και ήθελα να τα δω από κοντά όλα αυτά. Το Τέξας δεν μπορεί να σου δώσει τέτοιου είδους πράγματα. Έχει άλλα να σου δώσει.

- Τα κομμάτια σου είναι συγκινησιακά φορτισμένα και θλιμμένα. Πως αλήθεια αντιδρά το κοινό στις συναυλίες απέναντι σε μια τέτοιου είδους μουσική εμπειρία;

Κλαίνε πολύ... Είναι παράξενο καμιά φορά νιώθω σαν να κάνουμε κάποια ομαδική ψυχοθεραπεία! Ελπίζω τουλάχιστον το ακροατήριο να φεύγει με μια αίσθηση πνευματικής προόδου και κάθαρσης. Για μένα είναι ένα δύσκολο υλικό να το παίζω ζωντανά. Κάθε φορά λέω πως είναι η τελευταία φορά που κατορθώνω να παίξω αυτό ή το άλλο κομμάτι. Αλλά όλο και κάποια καλή κουβέντα ακούω και παίρνω δύναμη να συνεχίσω. Ακόμα με σοκάρει το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι ανταποκρίθηκαν σε αυτά τα κομμάτια. Όπως και για το ότι είμαι ακόμα σε περιοδεία με αυτό το άλμπουμ. Πίστευα πως θα κρατήσει ένα-δυο μήνες. Αλλά όλο και νέες ημερομηνίες κλείνουν, βρίσκομαι ξαφνικά στην Ελλάδα...

- Νομίζω ότι ο κόσμος διψάει για μουσική με ειλικρίνεια.

Κάπως έτσι αποφάσισα κι εγώ να τα κυκλοφορήσω. Είχα καιρό να το κάνω και δεν ήταν μέσα στα σχέδια μου. Αυτή η μουσική προορίζονταν για την προσωπική μου "θεραπεία". Παίζοντας όμως τα κομμάτια στον κόσμο, έβλεπα ότι τους άγγιζαν και έτσι θέλησα να τα αφήσω εκεί έξω γι αυτούς, κάτι που χάρηκα πολύ που το έκανα τελικά.

- Η προηγούμενη σου μπάντα οι Lift to Experience ήταν αρκετά πιο σκοτεινή και πνευματική, ενώ η προσωπική σου δουλειά πιο θλιμμένη και γήινη. Το γράψιμό σου αντανακλά την προσωπικότητα σου στο χρόνο, ή τελικά όταν είσαι μέρος ενός μουσικού σχήματος λειτουργείς αναλόγως;

Στους Lift to Experience συνήθως τα κομμάτια λένε μια ιστορία και άρα η γραφή είναι στο τρίτο πρόσωπο. Όσον αφορά στην προσωπική μου μουσική, πρόκειται για μια αυτόνομη αφήγηση, εσωτερική, σε πρώτο πρόσωπο και ίσως αυτό κάνει τη διαφορά.

- Στο κέντρο αυτής της αφήγησης διακρίνω δύο άξονες: το Θεό και το γυναικείο φύλο. Έτσι είναι ή είναι δικιά μου εμμονή;

Έτσι ακριβώς είναι . Η αλήθεια είναι ότι γι αυτά μιλάω.

- Πάνε μαζί αυτά τα δύο ή τσακώνονται;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Από τη μια η γυναίκα είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς της δημιουργίας, αλλά από την άλλη... δύσκολο να σου απαντήσω.

- Τι σε έχει επηρεάσει περισσότερο σαν μουσικό; Υπάρχει κάτι ή κάποιος να ανατρέξεις και να πεις: να, από εδώ ξεκίνησαν όλα!

Θα 'λεγα τη Βίβλο. Ναι τη θρησκεία... καλώς ή κακώς! Μεγάλωσα σε μια θρησκευόμενη οικογένεια. Ποιος είμαι έχει πολύ να κάνει με τον τρόπο που ανατράφηκα.

- "Usa is in the middle of Jerusalem" γράφει στο "The Texas-Jerusalem Crossroads". Στην Ευρώπη υπάρχει η αίσθηση ότι η πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να καθοδηγήσει τον κόσμο σε εξαιρετικά συντηρητικές επιλογές. Το έχεις βιώσει αυτό ή πιστεύεις ότι κάτι άλλο ισχύει;

Αυτό δυστυχώς ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Όντως η πίστη έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο παραπλάνησης των Αμερικάνων πολιτών. Και ειδικά πριν από δέκα χρόνια αυτό καθόρισε πολλά πράγματα, ακόμα και την οικονομική κατάσταση της Αμερικής σήμερα.

- Αλλά μάλλον δεν πρόκειται για την δικιά σου αντίληψη για την θρησκεία...

Όντως, εγώ πιστεύω στη Βίβλο, στο να κάνεις το καλό, να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου... Αυτό νομίζω πως είναι το νόημα.

- Το άλμπουμ σου έχει προταθεί από διάφορα μουσικά μέσα, όπως το περιοδικό Uncut, για άλμπουμ της χρονιάς. Βρίσκεις ότι αυτό είναι μια ανταμοιβή, ειδικά για κάποιον που δεν ασχολήθηκε ποτέ με την εμπορική προώθηση της δουλειάς του;

Να σου πω την αλήθεια με ξάφνιασε αυτή η επιλογή. Δίπλα του αναμετρώνται πολύ πιο εμπορικά άλμπουμ. Της PJ Harvey για παράδειγμα που είναι πολύ πιο ποπ, αν θες, σε σχέση με τα δικά μου κομμάτια που είναι ακουστικά. Το άλμπουμ μου είναι πολύ ειλικρινές, το πιο ειλικρινές ίσως που έχω κάνει, αλλά και πάλι μου φαίνεται πολύ θαρραλέο εκ μέρους τους, γιατί στο κάτω-κάτω περιοδικό είναι, φύλλα θέλουν να πουλήσουν. Από την άλλη στο Q το οποίο είναι mainstream περιοδικό, ψηφίστηκε άλμπουμ της χρονιάς αυτό του Bon Iver που δεν είναι ακριβώς και η Britney Spears!

- Αλήθεια, ακούς καινούρια άλμπουμ;

Σχεδόν καθόλου. Όταν παίζουμε με άλλα γκρουπ σε συναυλίες φροντίζω βέβαια πάντα να ακούω τις δουλειές τους. Αλλά με τα νέα άλμπουμ σπάνια μου γεννάται η επιθυμία να τα ακούσω δεύτερη φορά, χώρια που νιώθω σαν να τα έχω ξανακούσει ούτως ή άλλως. Το τελευταίο πράγμα που έβαλα στο repeat ήταν τα "Piano Solos" του Dustin O Halloran.

- Και κάνατε και μια πολύ ωραία συνεργασία μαζί στα "Sweetheart I Ain't Your Christ" και "Country Dumb". Πως προέκυψε αλήθεια;

Τον ήξερα εδώ και πολλά χρόνια από την προηγούμενη του μπάντα τους Devics. Έτυχε και βρεθήκαμε στην ίδια εταιρία, περιοδεύσαμε επίσης μαζί τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη και κάπως έτσι έγινε. Μ' αρέσει πολύ το πιάνο του και ας μην έχω τέτοια ακριβώς ακούσματα. Εγώ ακούω παλιά Country μουσική.

- Αν σε πλησίαζε κάποιος μουσικός της ηλεκτρονικής σκηνής, με κομπιούτερ και ψηφιακά όργανα και ήθελε να συνεργαστείτε, πώς θα το έβλεπες;

Φυσικά, άμα ήταν κάτι καλό και μπορούσα να έχω άποψη στην παραγωγή. Δεν είμαι πολύ εξοικειωμένος με την τεχνολογία. Παίζω ακουστική κιθάρα πολλά χρόνια τώρα. Κοιτάζω να βελτιώνομαι σε αυτό. Άσε που μπορείς να την κουβαλάς παντού...!

- Ελπίζω να μην κάνουμε άλλα δέκα χρόνια να δούμε άλμπουμ σου!

Χα, κι εγώ! Εκείνα τα χρόνια τα πέρασα πιο πολύ ταξιδεύοντας και παίζοντας σε μικρά μέρη (όπως τότε που είχα έρθει στην Ελλάδα) χωρίς ιδιαίτερο σκοπό και πάντα ευγνώμονας σε αυτούς που διοργάνωναν εκείνες τις συναυλίες. Να προσέχετε τους εαυτούς σας εκεί με τις διαδηλώσεις.

- Ίσως πρέπει να κατέβεις σε καμία να δεις μόνος σου.

Έχω βρεθεί σε άλλες χώρες. Είναι πολύ παράξενο πράγμα: ένα πλήθος είναι σαν ένα σώμα αυτόνομο, ειδικά όταν το ακούς τα συνθήματα που βγαίνουν εν χορώ σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις. Θα προσέχω την γενειάδα μου πάντως, θα παίρνει εύκολα φωτιά!