Με το "Evil Εye Charm" ολοκληρώνεται ένας κύκλος...
Με την Κατερίνα Πανοπούλου τα είπαμε στο τηλέφωνο ένα μεσημέρι Παρασκευής, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της δίσκου "Evil Eye Charm". Η ακρόασή του αποπνέει τόσο την ευαισθησία όσο και τον δυναμισμό της δημιουργού του. Όπως ακριβώς ταιριάζει και στο θέμα του δίσκου-τον έρωτα και τη φύση του. Γιατί εκεί που βουλιάζεις στις θλιμμένες μελωδίες, ξαφνικά έρχεται η κιθάρα να σε ξυπνήσει-και να σου θυμίσει τη βασική αρχή της επιβίωσης από τον Έρωτα. Επτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ.
- Πώς θα εξιστορούσες τη μουσική σου πορεία σε κάποιον που ακούει το όνομα "Katrin the Thrill";
Παίζω μουσική από τα δεκαεπτά μου και την πρώτη σύνθεση της μπάντας την έκανα το 2003 στην Αθήνα, όταν γύρισα από την Αγγλία. Είχα πάει εκεί για να σπουδάσω μουσική στο Μάντσεστερ, όπου και έμεινα ένα χρόνο. Το πανεπιστήμιο όμως δεν ήταν τόσο δημιουργικό όσο το ήθελα εγώ, οπότε το δεύτερο χρόνο σταμάτησα και κατέβηκα στο Λονδίνο για ένα χρόνο. Στην Αθήνα επέστρεψα για να σπουδάσω ηχοληψία, και ολοκλήρωσα εκεί και τις σπουδές μου σαν μηχανικός ήχου. Η πρώτη σύνθεση της μπάντας είχε τότε το όνομα Dementia Praecox, όνομα το οποίο δεν μας βγήκε ιδιαίτερα πρακτικό. Κάναμε πάντως αρκετά live, μέχρι που εγώ ξαναέφυγα για ενάμιση περίπου χρόνο στο Λονδίνο, με σκοπό να κάνω ένα master πάνω στο music management. Το 2007 που ξαναγύρισα από την Αγγλία, επειδή δεν υπήρχε συγκεκριμένη μπάντα, έλαβα μέρος στο Coca Cola Soundwave, όπου μου φάνηκε αστείο να δηλώσω συμμετοχή με αυτό το ψευδώνυμο. Όντως, η αίτησή μου προχώρησε, και κατέλαβα μία από τις πέντε πρώτες θέσεις. Αυτό μου βγήκε σε πολύ καλό, γιατί έτσι, με το πού γύρισα στην Ελλάδα, τοποθετήθηκα αμέσως στη μουσική σκηνή πολύ γρήγορα. Το όνομα "Katrin the Thrill" παρέμεινε, γιατί με αυτό το όνομα είχε κανονιστεί και ένα live στις Μέρες της Μουσικής στο Σύνταγμα. Οπότε, και μου άρεσε, και το βρήκα και τυχερό, κι έμεινε!
- Και μετά από πολλά live, προέκυψε το 2009 η ιδέα του πρότζεκτ "Earth is calling us"...
Όταν έγιναν οι μεγάλες φωτιές που κάηκε όλη η Πεντέλη, μετά το πρώτο σοκ, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι για αυτό το θέμα. Από εκεί ξεκίνησε η ιδέα του πρότζεκτ αυτού, το οποίο και πραγματοποιήθηκε το 2010. Βγάζοντας το πρώτο μας ep ως Katrin Τhe Thrill, φροντίσαμε τα έσοδά του να πάνε σαν πρώτη είσπραξη-και να πηγαίνουν ακόμα-σε μια αναδάσωση που κάνουμε στην Πεντέλη.
- Σε ενδιέφεραν πάντα περιβαλλοντολογικά ζητήματα ή η συγκεκριμένη πυρκαγιά αποτέλεσε το σχετικό έναυσμα;
Πάντα είχα μια ευαισθησία με το περιβάλλον, αν και μεγάλωσα μέσα σε πολυκατοικίες. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με το σεβασμό στο περιβάλλον, ο οποίος είναι για μένα δείγμα πολιτισμού, οπότε στεναχωριέμαι ιδιαίτερα με τέτοια σκηνικά.. Μπορεί να μη φτάνει στ' αυτιά μας, αλλά κάθε μέρα το καλοκαίρι καίγονται καθημερινά τρία με τέσσερα σημεία της Ελλάδας! Η φωτιά του 2009 με άγγιξε πάρα πολύ, γιατί εκείνη τη χρόνια είχα μόλις μετακομίσει στην Πεντέλη από το κέντρο της Αθήνας. Αν και ήταν ήδη κατακρεουργημένη από παλιά, εγώ την είχα ζήσει σαν Παράδεισο, μού είχε κάνει τρομερή εντύπωση η αλλαγή του κλίματος σε ένα μέρος τόσο κοντά στην Αθήνα. Κι όταν μετά ένιωσα την αίσθηση του να καταστρέφεται ο τελευταίος πνεύμονας της πόλης και να αλλάζει προς το χειρότερο αυτό το περίφημο αττικό κλίμα, το βίωσα πάρα πολύ καταστροφικά. Επειδή δεν άντεχα άλλο την παθητική θέση, αποφάσισα να κάνω κάτι, έστω και συμβολικό, με αυτό το πρότζεκτ. Είναι μεγάλη ηθική ικανοποίηση να βλέπεις κάτι δεντράκια από τότε, που τα κατάφεραν και επιβίωσαν, αλλά δεν παύω να έχω τρομερό άγχος ότι σε δυο-τρία χρόνια θα καούν πάλι κι αυτά!
- Δεδομένου ότι το αντικείμενο των σπουδών σου ήταν η μουσική, θεωρείς ότι το θεωρητικό background είναι απαραίτητο για κάποιον μουσικό;
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ασχολούμαι με τη μουσική και τη σπουδάζω με διάφορους τρόπους από τα δεκαεπτά μου. Από την άλλη όμως, δεν είμαι και άνθρωπος που έχει ουσιαστικό θεωρητικό υπόβαθρο-στην ουσία δεν γνωρίζω μουσική. Δεν την έχω μάθει, ήμουν εξ αρχής αυτοδίδακτη με τη μουσική. Τώρα, το πώς γράφω...δεν το ξέρω, είναι κάτι που μού βγαίνει από μόνο του. Αν και φροντίζω να μαθαίνω συνέχεια πράγματα, δεν είμαι τόσο της θεωρίας, όσο της πράξης στη μουσική.
- Μίλησέ μου για την τελευταία σου κυκλοφορία, το "Evil Eye Charm"...
Δεν πρόκειται για κομμάτια που έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα. Είναι τραγούδια που τα κουβαλάω πολλά χρόνια, και αυτός είναι και ένας λόγος που χαίρομαι ιδιαίτερα που ολοκληρώθηκαν σαν δουλειές τόσο το "Earth is calling us", όσο και το "Evil Eye Charm". Είναι πράγματα τουλάχιστον δέκα χρόνων και πλέον αισθάνομαι ότι έχει ολοκληρωθεί ένας κύκλος με αυτά. Σκέψου ότι το "You make me wanna die" είναι από το 2001 και ότι από το "Evil Eye Charm" το πιο πρόσφατο κομμάτι είναι το "Warmer", που είναι τριετίας-τετραετίας σίγουρα! Πρόκειται για υλικό που ήταν μαζεμένο και το ξεδιάλεγμα έγινε με τον παραγωγό μου, τον Σάκη Μπάστα, με τον οποίο είχα ξανασυνεργαστεί στο "Earth is calling us". Ο Σάκης, ο οποίος είναι και ο μπασίστας των Raining Pleasure, έχει κάνει κάποιες εξαιρετικές παραγωγές και θεωρώ ότι είναι από τους καλύτερους στο είδος του στην Ελλάδα. Είναι καταπληκτικός επαγγελματίας και άνθρωπος και ήταν απόλαυση και οι δυο φορές που συνεργάστηκα μαζί του.
- Νομίζεις ότι ο μουσικός πρέπει να έχει λόγο στην παραγωγή του δίσκου του ή αυτό είναι αποκλειστικά δουλειά του παραγωγού;
Ανάλογα την περίπτωση... Προσωπικά, θέλω να έχω λόγο, γιατί είμαι μεν control freak και τελειομανής, με άποψη και γνώσεις δε. Είναι σχετικά όλα αυτά-μπορείς να εμπιστευτείς τελείως τον παραγωγό και να αφεθείς στα χέρια του, αλλά συνήθως βέβαια δεν γίνεται έτσι. Οι περισσότεροι μουσικοί έχουν λόγο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για τους παραγωγούς, σε περίπτωση που έχεις άποψη και δεν αφήνεις τον παραγωγό να κάνει κάποια πράγματα που αυτός θέλει. Στην περίπτωση μας πιστεύω ότι υπήρξε ισορροπία. Και εγώ τον άκουγα και λάμβανα υπόψη μου αυτό που ήθελε, αλλά και αυτός με άκουγε σε κάποια θέματα για τα οποία επέμενα πολύ και για τα οποία ήξερα τι και πώς ακριβώς το ήθελα. Σίγουρα όμως πολύ μεγάλο κομμάτι της δουλειάς είναι από εκείνον, καθώς είχε και δημιουργικότητα να βάλει ως μουσικός και όχι μόνο να ασχοληθεί με το τεχνικό κομμάτι. Και αυτό το χρειαζόμουν κιόλας. Ο παραγωγός είναι ένα τρίτο μάτι και αυτί, χωρίς συναισθηματισμό και την έλλειψη αντικειμενικότητας που χαρακτηρίζει τον δημιουργό για το έργο του.
- Ποιες ήταν γενικά οι επιρροές σου;
Από τα '90s κατά τα οποία μεγάλωσα, οι Pixies, οι Sonic Youth, οι Radiohead και η P.J. Harvey. Από τους παλιότερους, ο David Bowie σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και από τους νεότερους οι Grizzly Bear, αν και αυτό δεν έχει φανεί στο άλμπουμ, γιατί είναι πρόσφατο άκουσμα.
- Με ποιόν τρόπο χρηματοδοτήθηκε το άλμπουμ;
Ενώ το "Evil Eye Charm" ήταν να βγει με την εταιρία που κάναμε το πρώτο άλμπουμ και η τελευταία είχε πληρώσει την παραγωγή, η συνεργασία μας χάλασε. Έτσι, για να μπορέσω να πάρω τη δουλειά στα χέρια μου, έπρεπε να την αγοράσω ολόκληρη και εδώ ήρθε να κολλήσει το Indiegogo. Πρόκειται για μια πλατφόρμα που απευθύνεται σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και που σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις καμπάνιες για οτιδήποτε, όχι μόνο για μουσική. Οι φαν μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν την δουλειά σου-εν προκειμένω την αγορά του υλικού-και σε αντάλλαγμα δίναμε κάποια δώρα, όπως το άλμπουμ σε ψηφιακή μορφή λίγο πριν την κυκλοφορία του ή μια συναυλία σε σπιτικό πάρτι!
- Θα το ξανάκανες στο μέλλον ή θα προτιμούσες την ασφάλεια μιας δισκογραφικής;
Καθόλου, δεν έψαξα καν για άλλη εταιρία μετά τη διακοπή της συνεργασίας μου με την πρώην δισκογραφική μου. Ουσιαστικά, το μόνο που σου προσφέρουν τώρα (και αν σου το προσφέρουν κι αυτό), είναι τα λεφτά της παραγωγής. Που κι αυτά με τη σειρά τους είναι πάρα πολύ λίγα για να έχεις τη δέσμευση στην εταιρία, μιας και ποτέ δεν ξέρεις πως θα προχωρήσει η εκάστοτε συνεργασία. Δεν είναι όπως παλιά που χρειαζόσουν την εταιρία, γιατί χρειαζόσουν ένα κάρο λεφτά για να κάνεις μια παραγωγή. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, οι εταιρίες δεν κάνουν κάποια δουλειά τόσο σημαντική, που να αξίζει τον κόπο αυτό. Αν κάποιος έχει τα χρήματα για να κάνει μια παραγωγή μόνος του, χίλιες φορές καλύτερα. Η μόνη περίπτωση που θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ με εταιρία θα ήταν να βρω μία στο εξωτερικό. Σε καμιά περίπτωση δε λέω ότι είναι εύκολο το do-it-yourself, απλά εγώ το είχα μεγάλη ανάγκη. Από την άλλη βέβαια, περνάς στο σημείο όπου τα κάνεις όλα μόνος σου κι αυτό είναι μεγάλος κόπος, ειδικά για μένα που με ενδιαφέρει το μουσικό κομμάτι και που θέλω να επικεντρωθώ αποκλειστικά σε αυτό.
- Αν δεν υπήρχαν οι δυνατότητες που σου προσφέρει το διαδίκτυο, θα σκεφτόσουν αλλιώς;
Το ίντερνετ και η εξέλιξη της τεχνολογίας έχουν σίγουρα βοηθήσει πολύ, δίνοντας τη δυνατότητα να φτηνύνουν οι παραγωγές. Κάποτε το να έχεις στούντιο ήταν μια γιγαντιαία επένδυση. Όχι πως τώρα δεν είναι, αλλά μπορείς να έχεις κι ένα home studio με ψηφιακά μηχανήματα, τα οποία μπορείς να τα στήσεις με πολύ λιγότερα χρήματα στο σπίτι σου και να κάνεις κανονικά παραγωγές. Επιπλέον, ό, τι κάνεις μπορείς απευθείας να το επικοινωνήσεις με τον κόσμο: να το δώσεις να το ακούσουν, να το αγοράσουν, να το χαρίσεις, ό, τι θες!
- Δεδομένου ότι είσαι αρκετά γνωστή στο εξωτερικό, ειδικά στην Αμερική και στον Καναδά, έχεις σκεφτεί να φύγεις εκτός Ελλάδας τα επόμενα χρόνια;
Το πλάνο μου αυτό είναι. Απλά δεν θα το κάνω άμεσα, έχω βάλει ένα χρονοδιάγραμμα δυο χρόνων για να φύγω. Η κρίση πλέον έχει πάει σε όλα τα επίπεδα και με καταθλίβει. Είναι δύσκολο βέβαια, γιατί πρέπει να βρεις και το μέρος που να σου ταιριάζει. Ο σκοπός μου είναι να φύγω πιο μακριά από την Ευρώπη-η ανταπόκριση που έχω είναι στην Αμερική και κυρίως στον Καναδά, οπότε στοχεύω εκεί και για λόγους μουσικούς.
- Ας επιστρέψουμε στο άλμπουμ. Στο "Lyds" τραγουδάς: "If it's too much to say you can't live without me... just say that you don't want to live without me". Τελικά, τι μετράει; Το να μη θες ή το να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς τον Άλλο;
Το να μη θες να ζήσεις χωρίς τον Άλλο! Γιατί τότε κάνεις μια συνειδητή επιλογή. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον Άλλο, όσο και να λέμε το αντίθετο, γιατί έτσι είναι η φύση μας. Το να είναι όμως συνειδητή επιλογή για δυο ανθρώπους το να είναι μαζί, πέρα από την ψευδαίσθηση του "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα", είναι για μένα το υπέρτατο.
- Ο τίτλος "Siren" έχει μυθολογική ή άλλη προέλευση;
Μυθολογική έννοια, όπως ξέρουν όλοι τη Σειρήνα. Ίσως να μου βγήκε χωρίς να το καταλάβω, επειδή προέρχομαι από οικογένεια ξεναγών. Δεν έχω γενικά ασχοληθεί με μυθολογία, μόνο τον τελευταίο καιρό που ασχολούμαι με την πολύ ενδιαφέρουσα ομοιομυθική, η οποία είναι η ομοιοπαθητική σε συσχετισμό με τους μύθους και με τα γιατρικά που προκύπτουν μέσα από αυτούς.
- Ποιος επιμελήθηκε το artwork;
Η Μαρία Ρόκα, η μπασίστρια με την οποία παίζαμε ως τώρα μαζί, μαζί με την Άλκηστη Διακάκη. Στο εξώφυλλο ουσιαστικά είμαι εγώ, πρόκειται για μια φωτογραφία που κάναμε με τη Μαρία. Το όλο concept βγήκε με κολλάζ που το έχει αναλάβει η Άλκηστη, ενώ το κομμάτι του στησίματος και του ντιζάιν το έχει αναλάβει η Μαρία. Προσωπικά, το έχω λατρέψει το συγκεκριμένο artwork!
- Σε τι δημιουργική φάση βρίσκεσαι τώρα;
Γράφω, αλλά κυρίως ιδέες. Μπορεί να μου βγει μια ιδέα, αλλά άμα δεν κάτσω να την γράψω πάει, έφυγε στην άβυσσο. Αφού την γράψω, μπορεί να την αναπτύξω μετά από καρό, ή και εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να την δουλέψω και να την παρατήσω, μπορεί να μην την πιάσω και ποτέ. Προτιμώ να μην μπαίνω στην διαδικασία της σκέψης, καθώς μου βγαίνει μια πιο συναισθηματική προσέγγιση στη δημιουργική διαδικασία.
- Τι σχεδιάζεις για τους επόμενους μήνες;
Σαν άμεσο σχέδιο έχω να βγάλω κάποια κομμάτια σε μορφή συλλεκτικών cd, τα οποία δεν θα πολυκυκλοφορήσουν σε δισκάδικα και θα υπάρχουν κυρίως για τα επερχόμενα live. Θέλω η δουλειά μου να υπάρξει και σε φυσική μορφή-καλό και το ψηφιακό, αλλά αλλιώς είναι το cd, ειδικά τώρα που ολοκληρώθηκε και το πλήρες artwork με τους στίχους. Και σίγουρα σε κάποια φάση θα γίνουν και συναυλίες, απλά την παρούσα στιγμή δεν είναι τίποτα κανονισμένο.
