ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ!

Live, Συνέντευξη και Σχόλια: πόσο άλλο να αντέξει κανείς...

Το Σάββατο 9/12/2006 οι Κόρε Ύδρο παίρνουν (αλλά όχι περνούν) για πρώτη φορά "τα βουνά της Βόρειας Ελλάδας" και η αγωνία εκφράζεται ήδη στα πρόσωπά μας. Η πρώτη τους ever εμφάνιση στα ηρωικά μέρη μας έμελλε να είναι στην πόλη των Σερρών. Η συναγωνιστές του Ρόδον 89.0 FM ανεβάζουν τα παιδιά από την Κέρκυρα στη σκηνή του Εργατικού Κέντρου Σερρών και άπαντες παρόντες ξεκινάμε για νέους συνδικαλιστικούς μουσικούς αγώνες. Το Mic θα είναι εκεί και θα εξοπλίσει τους 50 πρώτους συντρόφους που θα εισέλθουν στο χώρο με το θρυλικό πλέον αναμνηστικό δωράκι το οποίο δόθηκε στο προ ημερών πάρτι του περιοδικού στην πρωτεύουσα (αξία ανεκτίμητη!). Επ' αφορμή όλων αυτών ακολουθούν μερικές ακόμη εξυπνάδες και μία παραπάνω από ενδιαφέρουσα συνέντευξη με το συγκρότημα, που μετά τριμήνου (και κλάδων) ανακαλύψαμε στο εντυπωσιακό αρχείο του πάντα νεολαίου Θάνου Σταυριανάκη.

Έντεκα λόγοι για τους οποίους πολλοί εκεί έξω δεν θέλουν περισσότερους Κόρε Ύδρο (όχι όμως εμείς):

1) Ιστοριοδίφες της σύγχρονης δυτικής μουσικής παραμύθας και μόνο δύνανται να αναφέρουν έτερη περίπτωση συγκροτήματος, που έδρασε πέρα από οποιαδήποτε σκηνή, σκηνικό, παρέα, πόλη-θρύλο, τρελό χορηγό κ.λ.π. και κατάφερε να φτάσει σε τέτοιου μεγέθους καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ακόμη και το βορειοδυτικό Wisconsin είχε κάποτε τη δική του μουσική σκηνή, η Κέρκυρα ποτέ. Θυμάμαι και την περίπτωση των "Μικρές Περιπλανήσεις" που εκ της άγονης γραμμής ορμώμενοι άλωσαν τα ούτως ή άλλως θολά ύδατα του εντέχνου ελληνικού τραγουδιού... Εδώ κανένας Νίκος Παπάζογλου όμως δεν υπήρξε για να συνδράμει στο μπουρλότο. Οι Κόρε Ύδρο αποτελούν το τέλος της D.I.Y. αισθητικής και δράσης και της ανεξάρτητης μουσικής επίθεσης. Μέχρι νεωτέρας ασφαλώς.

2) Ρώτησα άπαντες: μουσικούς δημοσιογράφους αστέρες, μη αστέρες, αστερίσκους, αλλά και σχεδόν ανύπαρκτους. Υπαλλήλους δισκογραφικών, συναυλιάρχες και παραγωγούς φίρμες. Ελληνικές ροκ περσόνες και τα ρέστα. Δεν ρώτησα τον ουρανό κατόπιν προτροπής του ποιητή. Κανένας δεν δέχτηκε τηλεφώνημα από τους Κόρε Ύδρο για "βοήθεια". Respect.

3) Είναι το πρώτο ελληνικό συγκρότημα από καταβολής κόσμου του οποίου τα μέλη ακούνε καλύτερη μουσική από τους ακροατές τους και ψάχνονται ανεπανόρθωτα με τις μουσικές τους εμμονές. Δεν το αποδεικνύει μονάχα η διασκευή στο All My Little Words των Magnetic Fields, αλλά και μια καθημερινή επίσκεψη στο koreydro.gr. Το ξέρεις το τραγούδι της ημέρας ή χρειάζεται να ψαχτείς στο Allmusic; Εγώ μόλις το έκανα (5-12-2006: The Hold Steady: chill out tent-Boys And Girls In America 2006)

4) Έχουν οργανωθεί σε εγκληματικό βαθμό. Υποστηρίζονται αισθητικά και τεχνοκρατικά από την Ανούσια Ένταση (σπιτικές παραγωγές). Διατηρούν studio που καταλήγουν σε παραγωγές αξιώσεων με υποδομές που θα έκαναν τους πρώιμους Pavement να χαμογελάσουν ειρωνικά. Μετατρέπουν το lo-fi σε μεγαλούργημα και το "κάντο μόνος σου" σε επιτακτική ανάγκη για την επίτευξη του ιδανικού αποτελέσματος. Είναι επικίνδυνοι για τεμπέληδες μουσικούς που καταριούνται νυχθημερόν την δισκογραφία, το internet, τις εταιρίες παραγωγής και την κοινωνία εν γένει.

5) Δε θυμίζουν Σιδηρόπουλο, Τρύπες και Σπαθιά. Δεν παίζουν new wave και γκαράζ. Δεν είναι οργισμένοι (νομίζεις). Έχουν περάσει την μουσική τους εφηβεία χωρίς να τους γνωρίζεις καν. Δεν τους καλούν στα μεγάλα ροκ φεστιβάλ. Εκφράζουν παρά ταύτα τις ερωτικές σου απογοητεύσεις περισσότερο από όσο μπορείς να αντέξεις. ΟΚ?

6) Έχουν περισσότερο χιούμορ από ότι όλη η υπόλοιπη ελληνική σκηνή μαζί. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπόρεσαν να "ηρεμήσουν" και να ηχογραφήσουν τον στίχο "θέλω να μπω μες στο πλυντήριο και με τα ρούχα να γυρίσω...". Μεταφέρουν την επικίνδυνη για όλους μας μουσική μελαγχολία στο επίπεδο που της πρέπει: της αυτοαναίρεσης και του άκρατου σαρκασμού. Την ευτελίζουν και την αποθεώνουν!

7) Το πάλευαν δεκατρία χρόνια (πόσα;) προτού καν κάποιος ενδιαφερθεί έστω και να μάθει για αυτούς. Υποθέτω ότι κάπου στην εφταετία αισθάνονταν πραγματικά no future για ότι κάνουν. Κι αν τώρα εσύ είσαι ενοχλημένος από το hype που τους χαρίζουμε, περίμενε δώδεκα χρονάκια μέχρι να σου δοθεί η ευκαιρία να εκφράσεις τα παράπονα σου.

8) Στους στίχους τους συνυπάρχουν ο Αλέξης Κωστάλας, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, ο Ζακ Στεφάνου, η Δήμητρα Γαλάνη, μία Χριστίνα, όλη η Λευκάδα και πολλοί άλλοι οι οποίοι βρίσκονται εκεί πάντα για ουσιαστικούς λόγους! Όπως θα διαβάσετε και στη συνέντευξη "τα βιώματα τους λιώνουν σίδερα" και μουσικά στεγανά και στερεότυπα...

9) Πολύ πριν το my space νταβαντούρι φόρτωναν το site τους με τόνους από ακυκλοφόρητες μουσικές, ιδανικά άχρηστα EP, σπάνια live ντοκουμέντα και γενικότερα οτιδήποτε μπορεί να σε πείσει να φανατιστείς με ένα συγκρότημα.

10) Αποκόμισαν επαίνους από τους κατά γενική ομολογία αυστηρότερους κριτές του Mic (έχω διεξάγει σχετικό γκάλοπ). Διαβάστε εδώ τι έλεγε σε ανύποπτο χρόνο ο Πάνος Πανότας για το "Αν όλα τέλειωναν εδώ" και πώς στιγμάτισαν μια για πάντα τα λόγια του Μπάμπη Αργυρίου την "Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ".

11) Και ας μην γελιόμαστε: χαρακτήρισαν το Mic ως το pitchforkmedia.com της Ελλάδος. Εξ ου και αναγκάζομαι να υποκλέπτω την αισθητική των δικών τους κειμένων για όσα παραπάνω διαβάσατε! Ανεπιτυχώς ασφαλώς...

Άρης Καραμπεάζης

ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ.
Συνέντευξη με το Θάνο Σταυριανάκη

Κατ' αρχάς πρέπει να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από τον Παντελή Δημητριάδη των Κόρε. Ύδρο., για την καθυστερημένη ανάρτηση αυτής της φιλικής συζήτησης. Δε θα τη χαρακτήριζα καν συνέντευξη, αλλά μια συνεύρεση δύο ανθρώπων, που συναντιόνται για πρώτη φορά και μιλάνε για τη μουσική του ενός. Διάφοροι προσωπικοί μου λόγοι αλλά και αστάθμητοι παράγοντες, τραγελαφικοί ίσως, έκαναν την διεκπεραίωση αυτής της συνέντευξης σχεδόν ακατόρθωτη (καμένοι σκληροί δίσκοι, καταργημένα e-mail, μη εύρεση της συγκεκριμένης συζήτησης στα back-up κτλ). Τέλος καλό όμως, όλα καλά.

Ήταν Κυριακή 3/9, του σωτήριου μουσικού έτους 2006. Ημέρα του τελικού στο μπάσκετ. Ταπεινωμένοι από τους Ισπανούς και σχεδόν αμίλητοι. Από μεσοβδόμαδα είχαμε κανονίσει με τον Παντελή, να μιλήσουμε μέσω ενός on-line messenger για να αποφύγουμε τις απομαγνητοφωνήσεις αλλά κυρίως να δείχνει σαν κουβέντα με νοηματική συνέχεια και όχι με αποστειρωμένες ερωταπαντήσεις. Δεν είναι και δίπλα η Κέρκυρα. Αρχικά ήταν να γίνει αυτή η συνέντευξη για το Now + Then, αλλά επειδή από τις εννιά το βράδυ που είχαμε δώσει διαδικτυακό ραντεβού, η συζήτηση τελείωσε στη μία και είκοσι το πρωί, συνειδητοποίησα ότι αυτή η συνέντευξη, είναι τόσο μεγαλειώδης ποσοτικά, ελπίζω και για σας και ποιοτικά, που είναι αδύνατο να χωρέσει σε ένα έντυπο.

Στην τεράστια πλειοψηφία των μουσικών που έχω γνωρίσει κατ' ιδίαν (χωρίς η ελληνική καταγωγή να τους διαχωρίζει), έχει καταρριφθεί με το χειρότερο τρόπο ο μύθος τους και έχουν απομυθοποιηθεί πλήρως. Γι' αυτό και αποφεύγω να τους γνωρίζω προσωπικά πλέον. Χώρια που δε θα μπορούσα να ήμουν αντικειμενικός πλέον (ειδικά με τους εγχώριους μουσικούς). Πραγματικά χαίρομαι λοιπόν, που εκτός από καλός και ταλαντούχος μουσικός ο Παντελής Δημητριάδης, είναι και καλός άνθρωπος. Θα το διαπιστώσετε όμως και εσείς άλλωστε. Μου άρεσε πολύ αυτή η κουβέντα με εκείνον που χαρακτήρισε το MiC, ως ελληνικό Pitchfork, πριν από αυτήν τη συνέντευξη φυσικά.

Γεια σου Παντελή!
Γεια σου Θάνο! Συγνώμη για την εικόνα, είναι ο παππούς μου και δε θυμάμαι πώς αλλάζει... (Σημείωση : το MSN μας επιτρέπει να βάλουμε από μια φώτο ο καθένας μας)

Εγώ νόμιζα πως ήταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β'... (γέλια)
Όχι, είναι ο Τότος Αγάθος, είμαι στο σπίτι του τώρα, που έχει καλύτερη σύνδεση. Του έχω βάλει κάποια παιχνίδια και παίζει σ' αυτόν τον υπολογιστή. Εγώ σπάνια τον χρησιμοποιώ.

Πρέπει να είναι ένας απίστευτος πάππος, έτσι;
Είναι, ναι! Παίζει και στο βιντεοκλίπ του Όχι πια Έρωτες! (γέλια)

Δεν μπορώ να ξεκινήσω χωρίς να σε ρωτήσω για το σημερινό αποτέλεσμα.
Της Εθνικής;

Ξέρεις κάποιο άλλο μεγαλύτερης σημασίας;
Πιστεύω επαναπαύτηκαν στο μετάλλιο και δεν έδωσαν όση σημασία έπρεπε. Είχαν και φοβερή αστοχία, εν αντιθέσει με τους Ισπανούς... Ήταν πάντως ένα δράμα, δεν άντεξα μετά το τρίτο δεκάλεπτο...

Μου περιγράφεις τους 'Εραστές του Απόλυτου Τίποτα' (Σημείωση : τίτλος τραγουδιού τους από τον τελευταίο τους δίσκο); Κάπως έτσι και η εθνική μας; Αν το δεις καθαρά σαν ένα ματς χωρίς ολόκληρη τη διαδρομή;
Για το σημερινό αγώνα μόνο. Κατά τα άλλα οι πραγματικοί εραστές του απόλυτου τίποτα εδώ και δύο χρόνια είναι η εθνική του ποδοσφαίρου... Αυτοί δεν βλέπονται ούτε για ένα δευτερόλεπτο. (γέλια)

Η αλήθεια είναι πως μια διαδρομή, μπορεί να σκορπίσει σε μια στιγμή, σε 40 λεπτά. Το έχεις νιώσει σαν άνθρωπος και σα μουσικός;
Σαν άνθρωπος εν μέρει, ναι. Αλλά δεν παύει να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού σε συλλογικό επίπεδο.

Σε προσωπικό επίπεδο έχεις νιώσει πρωταθλητής δηλαδή; (μιλώ πάντα σα μουσικός και σαν άνθρωπος)
Όχι, δε θα το έλεγα... Απλά πιστεύω έχω κατακτήσει κάποια πράγματα, όπως και ο καθένας από μας.

Θέλεις να μου πεις τι έχεις κατακτήσει σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Και μόνο που καταφέραμε και επιζούμε ζωτικά μετά από 13 χρόνια είναι μια κατάκτηση.

Δεκατρία χρόνια και στη άγονη μουσική γραμμή της Ελλάδος. Πιστεύεις ότι αυτό σας βοήθησε;
Αυτό που μας βοήθησε ήταν το πείσμα μας και το ότι δεν το βάλαμε κάτω ποτέ παρά τις τόσες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε. Πολλοί πιστεύουν ότι είμαστε ένα νέο συγκρότημα, γιατί τώρα γίναμε γνωστοί, αλλά για μας τα 13 χρόνια βαραίνουν πάνω μας. Δεν θεωρούμε καν ντεμπούτο το "Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ"...

Αλλά;
Είχαμε κάνει τόσα πολλά πριν απ' αυτό, ασχέτως της καλλιτεχνικής τους αξίας, που θα ήταν υποκρισία αλλά και ασέβεια απέναντι στους εαυτούς μας να τα διαγράψουμε.

Σαν Κόρε. Ύδρο;
Ναι, βεβαίως. Όχι "επίσημα" βέβαια, σαν δισκογραφία, αλλά τι σημασία έχει αυτό;... Γι' αυτό και δεν τα έχουμε βγάλει και από το site. Απλά τα έχουμε αποκηρύξει ως παιδικές/ εφηβικές ανοησίες στο μεγαλύτερο μέρος τους. Έχουν αλλάξει πάντως τόσα από τότε...

Πήγαινε μας πίσω λοιπόν στις πρώτες μέρες σας. Πώς αποφασίσατε αυτό το όνομα. Τι σημαίνει αυτό το όνομα αλλά και στις πρώτες σας χαρές, στα πρώτα σας στραπάτσα.
Το συγκρότημα φτιάχτηκε το φθινόπωρο του 1993, ήταν αρχές της πρώτης Λυκείου αν θυμάμαι καλά. Ήμουν εγώ και ο Γιώργος από την τωρινή σύνθεση και μαζί μας δυο συμμαθητές από το γυμνάσιο. Θα έλεγα ότι οι Nirvana και ό,τι σήμαινε για την παγκόσμια μουσική η παρουσία τους ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσουν πολλά πράγματα τότε. Καλλιτεχνικό υπόβαθρο φυσικά δεν υπήρχε στους Κόρε. Ύδρο. Τότε, ήταν μια προσπάθεια μίμησης μουσικών προτύπων μαζί με μια διάθεση για "γέλια και παιχνίδια" που υπήρχε σε όλα τα σχολικά χρόνια. Να σου πω ότι το συγκρότημα ονομάστηκε αρχικά "Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες" (ήταν η πρώτη επαφή μας με τη Χημεία)... (γέλια)
Αλλά μετά από λίγο καιρό μετονομάστηκε σε Κόρε. Ύδρο. εντελώς τυχαία: Μας φώναξε έτσι ένας φίλος μας στο δρόμο! Ο Νίκος Αναστασόπουλος ή Μαγαζής (υπάρχει και τραγούδι με το όνομά του στα 'αποκηρυγμένα'). Γι' αυτό σου λέω, και μόνο που έχει μείνει ίδιο το όνομα, είναι ένας σύνδεσμος με το παρελθόν. Σε καμιά περίπτωση δε σκεφτήκαμε να το αλλάξουμε. Που λες οι "παλιοί Κόρε. Ύδρο" (για να κλείνουμε το θέμα, που δεν είναι και τόσο ευχάριστο, ηχογράφησαν καμιά δεκαριά κασέτες και CD-R... με εντελώς πενιχρά μέσα.

Μιλάμε για πάνω από 8 ώρες μουσικής!
Ναι, ναι... Πράγμα το οποίο έκαναν και πολλά άλλα εφηβικά συγκροτήματα τη συγκεκριμένη περίοδο (στα 90ς δηλαδή). Η διαφορά όμως ήταν ότι οι Κόρε. Ύδρο. στο μικρόκοσμό τους τα θεωρούσαν κανονικές κυκλοφορίες (όχι demo)... Αν δεν βγάζαμε 4 "singles" από κάθε κασέτα δεν ησυχάζαμε! (γέλια)

Πάντως αυτό το τελείωμα του 80 ή αρχή του 90 υπάρχει ακόμα μέσα σας. Μπορώ να το καταλάβω π.χ. στο 'Τώρα πια δεν έχω Κανέναν' που φανερώνει ότι ακούγατε ελληνικό πανκ/ hardcore, από το πώς τραγουδάς, από τις συγχορδίες και τα ακόρντα στη κιθάρα.
Ναι, σίγουρα υπάρχει μέσα μας... Πιστεύω μια πανκ αισθητική υπήρχε σε ό,τι κάναμε. Και θέλω να πιστεύω ότι ακόμα τη διατηρούμε. Σχεδόν όλες οι επιρροές μας πάντως ήταν και τότε από το εξωτερικό. Nirvana, Sonic Youth, Dinosaur Jr, Sebadoh, Pavement... Εγώ ήμουν πάντα αμερικανόφιλος στη μουσική. Αν και ο αγαπημένος μου ξένος καλλιτέχνης ever είναι βρετανός (Morrissey).

Φτάνανε αυτά τα πράγματα στην Κέρκυρα ή σπουδάζατε κάπου;
Φυσικά και φτάνανε, και μάλιστα πολύ πιο άμεσα από ό,τι φτάνουν αντίστοιχα πράγματα σήμερα. Ξέρεις τι σχολείο ήταν για μας το "120 Minutes" και το "Alternative Nation" πιο μετά;... Αυτά τα πράγματα αν τα βιώσεις σε τόσο μικρή ηλικία δεν ξεριζώνονται με τίποτα από μέσα σου. Σε διαμορφώνουν. Ήταν και το Ποπ + Ροκ παράλληλα... Φοβερές εποχές...

Μετά φύγαμε απ' την Κέρκυρα για σπουδές. Αλλά το συγκρότημα λειτουργούσε κανονικά. Όποτε βρισκόμαστε (γιορτές, καλοκαίρι) ηχογραφούσαμε και ένα 'δίσκο'! Μέχρι που διασπάστηκε κάπως το σχολικό σχήμα και εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος [Μακρής] που ήταν κι αυτός στο ίδιο σχολείο και μάλιστα ο μεγαλύτερος (ίσως ο μοναδικός πραγματικός για την ακρίβεια) φαν των Κόρε. Ύδρο. της πρώτης περιόδου. Ουσιαστικά ο Αλέξανδρος σημαδεύει τη μετάβαση στη νέα περίοδο (από το 2001), που τα πράγματα σοβάρεψαν για τα καλά, χωρίς να σταματήσουν και τα αστεία βέβαια... Συγγνώμη Θάνο, μιλάω πολύ...

Καλά κάνεις, με κάνεις να νιώθω περήφανος... Από το 2001 λοιπόν αρχίσατε να το βλέπετε πιο σοβαρά λοιπόν.
Πάντα ήταν κάτι πολύ σοβαρό για μας, ακόμα και τότε που κάναμε (αποκλειστικά) βλακείες. Τουλάχιστον για μένα, για τη ζωή μου, ήταν και είναι ό,τι σοβαρότερο. Είναι ταυτόσημο της ζωής μου θα έλεγα. Είναι κάτι (οι Κόρε. Ύδρο.) που χωρίς αυτό είμαι νεκρός. Και αυτό το νιωθω κάθε φορά που τα πράγματα δεν είναι καλά στο συγκρότημα. Και το ευτύχημα είναι ότι ακριβώς όπως νιώθω εγώ νιώθουν και τα υπόλοιπα παιδιά. Συγκράτησέ με γιατί δε θα τελειώσουμε ποτέ!

Παντελή, ακόμα είμαστε στην αρχή... το απολαμβάνω, εύχομαι και εσύ;!
Εννοείται.

Όμορφα, λοιπόν... τα χρόνια πέρασαν, οι Κόρε. Ύδρο από λυκειακή μπάντα, έφτασαν στα σαλόνια της επίσημης δισκογραφίας. Πήγαινε μας στην εποχή του "Αν όλα τελείωσαν εδώ". Πως προέκυψε, πως βγήκε στην επιφάνεια, και κυρίως σε τι φάση ήσασταν εκείνη την εποχή.
Είναι το αποτέλεσμα των δύο πρώτων χρόνων καλλιτεχνικής συνεύρεσης με τον Αλέξανδρο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αυτά που είχα μέσα μου να γίνονται πραγματικά τραγούδια. Ήταν κάτι συγκλονιστικό αυτό που ζούσαμε τότε, δεν περνούσε μέρα χωρίς δημιουργία. Αλλά και η διαδικασία της ηχογράφησης ήταν σαν ένα όνειρο (όπως τη βλέπω τώρα), σε ένα ημιυπόγειο, σχεδόν γιαπί, στο σπίτι του Αλέξανδρου με ένα οκτακάναλο. Με μηδαμινές γνώσεις ηχογράφησης. Ήταν ένα πείραμα με όλη τη σημασία, ένα μάθημα θα έλεγα.

Και όλα αυτά τα 'παράξενα' συνοδευτικά όργανα;
Όλα τα όργανα τα παίξαμε εγώ και ο Αλέξανδρος, ο Αλέξανδρος τα περισσότερα. Είχαμε και οι δύο "προϋπηρεσία" ετών στη σπιτική ηχογράφηση, με ακόμα πιο πενιχρά μέσα βέβαια, και ήταν ονειρικό και για τους δύο αυτό που συνέβαινε. Ήταν μια περιπέτεια. Θυμάμαι να ηχογραφούμε στις 4 το πρωί τα φωνητικά του "Αγώνα" και το Γιώργο [Αρβανιτάκη, κιθάρα τότε, εικαστικά σήμερα] να κοιμάται σε μια καρέκλα (περίμενε να τον γυρίσω σπίτι του)... Ήταν ουσιαστικά η "πρώτη φορά" γι'αυτό το βλέπω τόσο νοσταλγικά.

Και όμως ακούγεται σαν την πιο 'πλούσια' παραγωγή της χρονιάς εκείνης...
Πλούσια από την άποψη της ενορχήστρωσης, ναι. Από κάθε άλλη άποψη όμως είναι μια πραγματικά φτηνή παραγωγή. Βέβαια, δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, το "ξύλο" ήταν σχεδόν καθημερινή υπόθεση κατά το 6μηνο των ηχογραφήσεων. Δεν υπήρχε μέρα που να πάω στο "στούντιο", να μη φύγω μετά από τσακωμό και να μην ξαναγυρίσω μετά από 2-3 ώρες (γι' αυτό μας έπιανε το ξημέρωμα). Αυτός ήταν και ο βασικός ρόλος του Γιώργου και του Κων/νου [Αμύγδαλου, ντραμς τότε, εικαστικά σήμερα] τότε, να σβήνουν τις φωτιές.

Ο καθένας έχει το σημαντικό ρόλο του.. μίλησε μου για την παρούσα σύνθεση.
Λοιπόν, ο Νίκος [Βαρότσης, κιθάρα] ήταν θα έλεγα ανεπίσημο μέλος ήδη από το ΑΟΤΕ, βοηθούσε τότε στην ηχοληψία όταν κάναμε εξωτερικές ηχογραφήσεις (π.χ. σε ωδεία, στην Αναγνωστική Εταιρία, στο Θέατρο). Είχαμε γνωριστεί λίγο πριν ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις και αγάπησε αμέσως τα τραγούδια Με το Σπύρο [Σπυράκος, κιθάρα] γνωριζόμαστε από το 1997. Μάλιστα συμμετέχει και σε μια κασέτα εκείνης της χρονιάς. Πιστεύω ήταν αναπόφευκτο να γίνει μέλος των Κόρε. Ύδρο. Τον Αλέξη [Αποστολίδη, ντραμς] τον συναντήσαμε το 2003 σε ένα πάρτι στους Άγιους Δέκα (χωριό της Κέρκυρας), όπου είχαμε παίξει ζωντανά (έπαιζε ο Γιώργος ντραμς τότε, κατά παράβαση). Από τότε γίναμε φίλοι και τον φωνάζαμε στις ηχογραφήσεις (είχε βγει ήδη το ΑΟΤΕ) και ηχογραφούσαμε τραγούδια που μετά μπήκαν στο ΕΡ. Ο Αλέξης είναι ο πιο hardcore της παρέας. Αυτή είναι η σύνθεση της Φτηνής Ποπ για την Ελίτ. Έκτοτε μπήκε στο συγκρότημα και ο Παναγιώτης [Διαμάντης, μπάσο], για τα live αρχικά, γιατί πιάνο και μπάσο στο δίσκο παίζει ο Αλέξανδρος, αλλά τώρα είναι κι αυτός βασικό μέλος. Είναι φοιτητής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών στο Ιόνιο, τελειώνει τώρα. Και άλλοι πολλοί φοιτητές έχουν κατά καιρούς βοηθήσει στις ηχογραφήσεις, στα έγχορδα και στα πνευστά. Αυτή είναι μια από τις ευτυχείς συγκυρίες του να έχεις βάση την Κέρκυρα Έχεις γύρω σου τους καλύτερους μουσικούς στην Ελλάδα.

Όμορφα πράγματα... και από τα λυκειακά χρόνια, στα αυτοσχέδια δημιουργήματα του ΑΟΤΕ, πως επιτεύχθηκε η επαγγελματική συμφωνία με τη Μinos;
Η συμφωνία έγινε το Σεπτέμβριο του 2005. Όλα ξεκίνησαν από τη γνωριμία μας με τον Ξενοφώντα Ραράκο, γνωστό εκφωνητή και ραδιοφωνικό παραγωγό, που είναι Κερκυραίος. Έπεσε στα χέρια του το ΑΟΤΕ και μόλις είδε το εξώφυλλο λέει "Αυτό είναι από την Κέρκυρα". Του άρεσε πολύ ο δίσκος και επικοινώνησε μαζί μας. Κάποια στιγμή που ήρθε στην Κέρκυρα γνωριστήκαμε, μετά κρατήσαμε επαφή, μιλούσαμε στο τηλέφωνο, συναντιόμαστε στην Αθήνα ή στην Κέρκυρα, ώσπου κάποια στιγμή προέκυψε ένα "pro-demo", όπως το λέμε, με τραγούδια που προορίζονταν για τη Φτηνή Ποπ, και του το δώσαμε να το ακούσει. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Όταν τελειώσαμε πια τις ηχογραφήσεις, του στείλαμε το δίσκο ολοκληρωμένο και μετά από μερικούς μήνες δρομολογήθηκε η κυκλοφορία του από την ΕΜΙ, χωρίς την παραμικρή παρέμβαση από την εταιρία. Αν δε συνέβαινε αυτό, θα το βγάζαμε μόνοι μας, γιατί είχαμε απογοητευτεί και από τις πωλήσεις του προηγούμενου δίσκου (102 κομμάτια σε δύο χρόνια!). Περισσότερα θα δίναμε μόνοι μας...

Είμαι σίγουρος γι' αυτό...το θέμα όμως είναι τι πουλάω; Τι αισθάνομαι; Ποιος με ακούει;
Σίγουρα. Πάντως αποδείχτηκε ότι το κοινό μας είναι πολύ περισσότερο από 102 άτομα, στα οποία αφιερώσαμε τη Φτηνή Ποπ - αυτή είναι η "ελίτ" του τίτλου.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη στιγμή σας;
Δύσκολο... Μάλλον η πρώτη ακρόαση ολοκληρωμένης της Φτηνής Ποπ... Ήταν ένα μεγάλο σοκ ακόμα και για μας τους ίδιους.

Εννοώ in public.
Α, μάλλον η εμφάνιση στο Gagarin... Ήταν ό,τι πιο ριψοκίνδυνο θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ουσιαστικά δεν είχαμε ξαναπαίξει σε κοινό μεγαλύτερο των 50 ατόμων και ξαφνικά βρεθήκαμε στο μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο της Ελλάδας μπροστά από 300 άτομα...

Ναι νομίζω πως ήταν κάπως απότομο!
Ό,τι πιο απότομο! Απευθείας στα βαθιά! Ήμασταν τόσο δεμένοι και τόσο έτοιμοι όμως, που δε φοβηθήκαμε καθόλου και το απολαύσαμε...

Τι ακούς αυτήν την περίοδο;
Ο αγαπημένος μου δίσκος της χρονιάς μέχρι τώρα είναι των Sunset Rubdown. Είναι ο ένας από τους Wolf Parade. Θα ξεχώριζα επίσης τους Islands...

Κάτσε τώρα με έστειλες αδιάβαστο... who the fuck are Sunset Rubdown!
"Καναδέζικο indie". Επικό θα έλεγα. Της κατηγορίας των Arcade Fire.

Με πέθανες τώρα. πως έφτασε στα χέρια σου;
Παρανόμως αρχικά. Μόλις το άκουσα, το παράγγειλα αμέσως μέσω internet. Να 'ναι καλά το Pitchfork που μας ενημερώνει για όλα τα διαμάντια... Πάντως η αποκάλυψη της χρονιάς για μένα είναι ένα συγκρότημα με το όνομα Lansing-Dreiden. Έχει στοιχεία από electro-pop του 80 μέχρι metal. Ο δίσκος λέγεται "The Dividing Island". Είναι πολύ ατμοσφαιρικός και με τεράστια ιδιαιτερότητα, υποβλητικός.

Σε επηρεάζει η σύγχρονη μουσική, στη συγγραφή σου;
Πάρα πολύ. Η μέγιστη επιρροή θα έλεγα, καθώς καταλάμβανε και καταλαμβάνει ακόμα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

Τι μπορεί να ανακαλύψει κάποιος, από τη σύγχρονη ποπ/ ροκ σκηνή, μέσα σας αυτήν τη στιγμή;
Είναι ένα μείγμα post-post-punk και "progressive" (χονδρικά) που έρχεται κυρίως από την αμερικάνικη ήπειρο, με το οποίο τυχαίνει να ταυτιζόμαστε απόλυτα. Χωρίς αναγκαστικά να έχει αποτελέσει επιρροή μας. Πολλά από αυτά τα ακούσαμε μετά το ΑΟΤΕ ή και τη ΦΠγτΕ. Νιώθουμε ότι προχωράμε παράλληλα με αυτό το ρεύμα, βρίσκουμε τόσα κοινά στην καλλιτεχνική φιλοσοφία. Μάλλον είναι οι κοινές επιρροές, είμαστε παιδιά της ίδιας γενιάς άλλωστε... Από την άλλη δεν παύουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που "υπηρετούμε" είναι το "ελληνικό τραγούδι". Έχουμε πολύ περισσότερα κοινά με αυτό τον όρο απ΄ ό,τι με οτιδήποτε άλλο. Η γλώσσα βλέπεις, αλλά και η ιδιοσυγκρασία, είναι καθοριστικοί παράγοντες.

Τι σημαίνει για σένα 'ελληνικό τραγούδι'; Πως μπορείς να συγχωνεύσεις απόλυτα τη δυτικότροπη νοοτροπία σου στην ελληνική ανατολίτικη παραδοσιακή νοοτροπία.
Ελληνικό τραγούδι για μένα είναι ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος, η Λένα Πλάτωνος, ο Κηλαηδόνης, αλλά και πτυχές του Καρβέλα... Ό,τι είναι βίωμα μπορεί να συγχωνευτεί. Τόσο το "punk" όσο και η ελληνική μουσική, όπως και η λογοτεχνία, είναι για μας βαθιά βιώματα.

Σίγουρα, απλώς εσύ επιλέγεις το λεγόμενο ως 'έντεχνο ελληνικό τραγούδι' ως πρωτοκαθεδρία.
Ο όρος "έντεχνο" δεν υπάρχει για μένα, δεν κάνω καμία τέτοια διάκριση. Απλά κάτι με αγγίζει περισσότερο από κάτι άλλο, κάτι ταιριάζει περισσότερο στην αισθητική μου, κάτι το θεωρώ σημαντικότερο καλλιτεχνικά κ.ο.κ.

Και όπως παραθέτεις τον Καρβέλα, εγώ μπορώ να σου βάλω το Μάγκα, και εκεί που λες Χατζιδάκι και λοιπούς, να σου βάλω Τσιτσάνη, Παπαϊωάνου και Γαβαλά... καταλαβαίνεις... Οπότε μιλάμε για 2 παραδόσεις, μια ανατολικόφερτη και μια δυτικότροπη...
Απόλυτα... Όλα έχουν να κάνουν με ερεθίσματα και βιώματα. Ίσως και λόγο Κέρκυρας δε μας έχει αγγίξει τόσο η ανατολικόφερτη παράδοση. Αντίθετα, νιώθουμε ότι υπάρχει μέσα μας σαν επιρροή η ιταλική μουσική.

Με τη σύγχρονη ελληνική σκηνή, τι σχέση έχεις; Είστε αποκομμένοι εκεί ή μέσα στα πράγματα;
Νομίζω ότι στο χώρο του ελληνόφωνου βγαίνουν ελάχιστα αξιόλογα πράγματα. Μου αρέσει πάρα πολύ ο καινούριος δίσκος των Lost Bodies. Και ελάχιστοι καλοί τραγουδοποιοί πλέον, όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς. Στην αγγλόφωνη σκηνή υπάρχουν περισσότερα ωραία πράγματα.

Θα γράψεις κάποια στιγμή στη ζωή σου φωτεινούς στίχους;
Γιατί όχι;; Πιστεύω πως έχω γράψει. Για μένα οι περισσότεροι στίχοι της ΦΠγτΕ είναι φωτεινοί.

Και εγώ το πιστεύω. αλλά μετά από μελέτη.. Μιλάω για αυτομάτως φωτεινούς στίχους, χωρίς μυστικά περάσματα που σε οδηγούν στη φωτεινότητα. Χωρίς να περιμένεις να φτάσεις στην άκρη του σκοτεινού τούνελ του μυαλού σου για να δεις μια ακτίνα φωτός.
Κατάλαβα πώς το λες. Πιστεύω ότι οτιδήποτε εμπεριέχει χιούμορ ή καυστικότητα, ακόμα και αν είναι το πιο μακάβριο τραγούδι στον κόσμο, έχει αυτόματα και φωτεινές πτυχές. Δεν πιέζομαι για να γράψω, ούτε έχω συνειδητούς κανόνες. Ό,τι προκύπτει κάθε φορά...

Από που ενημερώνεσαι εκτός από το Pitchfork;
Μουσικά, θα έλεγα σχεδόν αποκλειστικά από το Pitchfork. Το ΝΜΕ το έκοψα όταν έμαθα το Pitchfork, το 2001. Είμαι και φανατικός ακροατής των "Πολιτισμένων" (Ρωξάνη Καμβύση και Γιώργος Γιανναράκος) στη ΝΕΤ 105,8, όπου επίσης υπάρχει μεγάλη επιρροή από Pitchfork. Είναι μια από τις μεγαλύτερες ηδονές της καθημερινότητάς μου αυτή η εκπομπή! Ακόμα ακούω και τον Πετρίδη εθιμοτυπικά, μάλλον λόγω εθισμού στην ώρα και τη φωνή. Μέχρι πριν μερικά χρόνια ήμουν φανατικός. Έβαζα recorder για τις εκπομπές που δεν ήμουνα σπίτι, ξέρεις. Παρακολουθώ και τα ελληνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, αν και πιο αραιά από παλιά.

Σχέδια; Πλάνα; Το 2007 πως θα σας βρει;
Δυστυχώς θα είμαστε χωρίς τον Αλέξανδρο μέχρι τα Χριστούγεννα τουλάχιστον. Θα πρέπει να βρούμε αναπληρωτή στο πιάνο, αν θέλουμε να παίξουμε αυτό το διάστημα. Και δυστυχώς έτυχε αυτό σε μια περίοδο που έχουμε αρκετές προσκλήσεις για live στην Αθήνα και άλλες πόλεις... Και τη στιγμή που έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο να βάζουμε φωτιές στη σκηνή... Για να μη στα πολυλογώ, ρίξε μία ματιά στο τελευταίο νέο του site [η συνέντευξη έγινε 3/9]. Τα λέει όλα εκεί.

Λοιπόν Παντελή! άντε να μη σε κρατώ άλλο! Ξημερώνει σε λίγο! Σε ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ σ' ευχαριστώ και ελπίζω κάποτε να τα πούμε και από κοντά, στην Αθήνα ή στην Κέρκυρα.

Και εγώ το εύχομαι! Καληνύχτα!
Καλή σου νύχτα, Θάνο!