Είναι ωραίο για μένα οι καλλιτέχνες να έχουμε κάτι –μία ιστορία– που θα θέλαμε να αφηγηθούμε

Ο Kristof είναι νέος, πολύχρωμος, ταλαντούχος και αγαπάει τους μαρκαδόρους, τη Λένα Πλάτωνος, τον Klaus Nomi, τα γερμανικά, τον Becket, τον Almodovar, τη γιόγκα, τη Lily Allen, τους Pet Shop Boys, το animation, τη σκηνική σύνθεση και τόσα ακόμη, που δύσκολα χωράνε σε μια συνέντευξη. Μέρος του ιδιαίτερου αυτού κόσμου του ενυπάρχει στο τρίτο του άλμπουμ, πρώτο για την Inner Ear, και στάθηκε η αφορμή για να τα βάλουμε κάτω λίγο εκτενέστερα.

Είσαι ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα του “Talkshow” και πόσο απόλαυσες τη διαδικασία δημιουργίας του;
Αρχικά να πω πως έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα να βλέπεις τη διαδρομή ενός κομματιού-έργου. Από πού ξεκινάει δηλαδή κάτι και πού μπορεί να φτάσει. Από την αρχική ιδέα πού έχεις στο μυαλό σου, ύστερα ένας αυτοσχεδιασμός, μια πρόβα, το “χτίσιμο”, την πρόσθεση-αφαίρεση, την παραγωγή και τέλος την ηχογράφηση του. Ήταν η πρώτη μου δουλειά με τρομερά δημιουργική παραγωγή (την οποία ανέλαβε ο φανταστικός Βασίλης Ντοκάκης) και το ευχαριστήθηκα από την αρχή ως το τέλος. Είμαι παραπάνω από ικανοποιημένος και σίγουρα μου λείπουν οι στιγμές ηχογράφησης, μιας και είναι το αγαπημένο μου στάδιο στην όλη διαδικασία.

Αγαπημένο τραγούδι από το άλμπουμ;
Δύσκολη ερώτηση. Αλλάζω κατά καιρούς γιατί περνάω φάσεις που λέω “οκ, το έγραψα - το άκουσα - τελείωσε”. Παρόλα αυτά, αν έχω να επιλέξω ένα, το “Gray” έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση για μένα. Αν έπρεπε ας πούμε να συστηθώ σε κάποιον με ένα μου κομμάτι, θα ήταν σίγουρα αυτό.

Έχεις σπουδάσει πιάνο και υποκριτική. Τι διαφορετικές εσωτερικές ανάγκες καλύπτει το καθένα; Εάν σου λέγανε να διαλέξεις ανάμεσα στη σύνθεση και το performing προς τα που πιστεύεις θα κατευθυνόσουν περισσότερο;
Η μουσική από πολύ μικρό με βοήθησε να εκφραστώ και η σύνθεση ήρθε κάπως τυχαία για μένα. Κάπως σαν να μην το επέλεξα, απλά συνέβαινε. Είναι εσωστρεφής διαδικασία. Τα του “performing” καλύπτουν μια πιο εξωστρεφή πλευρά μου. Την χρησιμοποιώ αρκετά στα live μου για να καλύψω το πόσο ντροπαλός είμαι στην πραγματικότητα. Στο θέατρο ή στον κινηματογράφο, με την ελάχιστη εμπειρία που έχω ως τώρα, με ενδιαφέρει αυτή η αίσθηση της συλλογικότητας. Απολαμβάνω αυτό που συμβαίνει γύρω μου με άλλους ανθρώπους. Η αίσθηση της ομάδας αν θέλεις, η συνύπαρξη με άλλους. Και στις δύο περιπτώσεις δυσκολεύομαι να πω “είμαι μουσικός ή είμαι ηθοποιός”. Δεν νιώθω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Με εξιτάρουν άλλα τόσα πράγματα: η μεταγλώττιση, το animation, η εικονογράφηση, η performance, η σκηνική σύνθεση. Το να συνδυάσεις στοιχεία και να φτιάχνεις έναν δικό σου κόσμο. Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πρέπει να επιλέγουμε ένα πράγμα ενώ στην πραγματικότητα το ένα συμπληρώνει το άλλο. Είναι ωραίο για μένα οι καλλιτέχνες να έχουμε κάτι - μία ιστορία - που θα θέλαμε να αφηγηθούμε. Το πώς, έρχεται μετά.

Μουσικοί και καλλιτέχνες που έχουν ιδιαίτερη επίδραση στη μουσική αλλά και στο χαρακτήρα σου;
Μερικά ονόματα: Εύα Μήταλα, Λένα Πλάτωνος, Μάνος Χατζιδάκις, Αττίκ, Λούλα Αναγνωστάκη, Friedrich Hollander, Tim Fischer, Queen, Klaus Nomi, Sparks, Momus, Pet Shop Boys, Air, Yann Tiersen, Matt Maltese, Agnes Obel, Nalyssa Green, Miharu Koshi, Suicide, OMD, Kraftwerk, Depeche Mode, Foyer Des Arts, Mecano, B52s, Lily Allen, Shigeru Miyamoto, Beckett, Haneke, Almodovar, Kyle Platts, Daniil Harms, Bach, Chopin, Satie, Lucille Ball.

Πώς προέκυψε η συμπάθειά σου προς την γερμανική γλώσσα και κουλτούρα;
Τα γερμανικά τα αγάπησα στο Βερολίνο. Δεν ήξερα ούτε μία λέξη πριν κι όταν μετακόμισα ξεκίνησα να διαβάζω μανιωδώς προκειμένου να μου είναι πιο εύκολη η προσαρμογή μου εκεί. Είναι μια γλώσσα έξυπνη, βαθιά και αγριο-ρομαντική. Ήμουν 19 όταν πήγα και έγινε ξαφνικά ένα άνοιγμα μυαλού, σχεδόν χαοτικό. Είδα πολύ πράγμα, γνώρισα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και καλλιτέχνες, ερωτεύτηκα και Γερμανό…

Έχεις κάνει ποτέ μαθήματα Γιόγκα και ποια η σχέση σου με την Ορθόδοξη Εκκλησία και θρησκεία γενικότερα;
Άργησα πολύ να καταλάβω πόσο ωραία είναι η γιόγκα. Έρχεσαι σε επαφή με το σώμα σου. Το ακούς. Τα τελευταία τρία χρόνια ξεκίνησα να κάνω συστηματικά είτε μόνος μου είτε με δασκάλους. Είδα πρόσφατα αυτά που βγήκαν και είπαν οι “Εκκλησίες της Ελλάδας” περί επικίνδυνης μόδας κλπ. Δεν ξέρω τί να πρωτο-σχολιάσω. Η σχέση μου με τη θρησκεία είναι ακόμη άγνωστη…

Είναι τρομακτικό που η Εκκλησία στην Ελλάδα έχει τόσο αναχρονιστικές αντιλήψεις. Σκοταδισμός. Είδα και αυτό το “βιντεάκι-ταινία” που έφτιαξε ένας θρησκευτικός με κάποιους μαθητές του στην Καστοριά για την ομοφυλοφιλία και σχεδόν πάγωσα. Ο απόλυτος ελληνορθόδοξος σκοταδιστικός οχετός. Η προώθηση μίσους. Ο Χριστιανισμός υποτίθεται δίδαξε την αγάπη, όχι; Κάτι έχουμε χάσει… θα μας φάει το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.

Εάν σου έδιναν μερικούς μαρκαδόρους αυτή τη στιγμή τι θα ζωγράφιζες;

Μπορεί κάποιος να κάνει σχέδια και πλάνα στα χρόνια του κορωνοϊού; Κι αν ναι, ποια είναι τα δικά σου;
Κάποιοι ρισκάρουν και καλά κάνουν. Ήδη πολλοί έχουν προγραμματίσει live, παραστάσεις κλπ. με τις όποιες παραμέτρους. Εμένα αναβλήθηκε η παρουσίαση δίσκου και αποφάσισα να γίνει από τη νέα σεζόν - ίσως το Σεπτέμβριο. Τώρα αν έχουμε δεύτερο lockdown (που πιστεύω θα έχουμε) θα το δούμε εκείνη τη στιγμή.

Τελικά ποιο είναι το ομορφότερο χρώμα, το ροζ ή το πορτοκαλί;
Αυτή τη στιγμή μου έρχεται να απαντήσω το ροζ. Το θέμα είναι: ποια απόχρωση;

Φωτογραφίες: 1,2 = Σπύρος Κεκρίδης (edit Άλεξ Παππάς), 3 + Εξωτερική = Πέτρος Αρώνης