Sample Mind
Όταν έστελνα τις ερωτήσεις στον Larry Gus σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουνα ότι το τελικό αποτέλεσμα θα με χαροποιούσε τόσο... Επειδή το μάκρος της συνέντευξης δεν επιτρέπει πολυλογίες θα πω απλά: Απολαύστε την!
Ας αρχίσουμε με τα τετριμμένα. Κάποιος δεν ξέρει τίποτα για σένα. Ποιος είναι ο Larry Gus και πώς έφτασε μέχρι το Stitches;
Χμμ... Παναγιώτης Μελίδης λέγομαι, αλλά υπάρχουν στιγμές που δεν μου αρέσει το επίθετο μου. Το πατρικό της γιαγιάς μου είναι Ροδοπαίος και υπάρχουν στιγμές που κλείνω τα μάτια μου, και φαντάζομαι την ταυτότητα μου να γράφει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΟΔΟΠΑΙΟΣ και με παίρνει απευθείας ο ύπνος με την γλυκιά αυτή σκέψη.
Σκέφτομαι επίσης, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν με βοηθούσε ο Βασίλης Κατσούπης, πολύ καλός μου φίλος και σκηνοθέτης (link), που εξαιτίας του (και μέσω κάποιων παράξενων συγκυριών όπως πάντα) κατάφερα να ξεπεράσω για μερικές στιγμές κάποια από τα εφτά εκατομμύρια κόμπλεξ που κουβαλάω και να παίξω μόνος μου μουσική, μετά από μία πολύ κακή περίοδο, όταν και διαλύθηκε το παλιό μου συγκρότημα, οι GINGER.
Η κυκλοφορία του Stitches σε βρίσκει στην Βαρκελώνη για σπουδές. Αντί να είσαι εδώ και να οργώνεις τα club με ευφάνταστα live και dj-sets προωθώντας το, βολτάρεις στις βαρκελωνέζικες πλατείες και τρως παέγια... Μυστήριο timing ή μπας και το πας για διεθνή καριέρα; Είναι άραγε εφικτό το όνομα Larry Gus να ξεπεράσει αισθητά τα όρια της ημεδαπής;
Από την άνοιξη και μετά δούλευα σε τηλεφωνικό κέντρο σε τηλεποικοινωνιακό πάροχο στην Αθήνα. Δούλευα μόνο βράδια, από τις δέκα μέχρι τις δύο. Ήταν τόσο ήσυχα και ήρεμα τόσο αργά, και είχα άπειρες ώρες για να ρίχνω ευθύνες στον εαυτό μου για τις επιλογές του. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένα αγαπημένο μου πρόσωπο θα έφευγε ούτως ή άλλως για μερικά χρόνια, μπήκα σιγά σιγά στην διαδικασία να σκέφτομαι ότι ίσως αξίζει να δώσω μια ευκαιρία στην πιθανή ενασχόληση με ένα αντικείμενο που μπορεί να είναι μία μέση λύση μεταξύ των σπουδών μου και της εικόνας που μπορεί να έχω για τον εαυτό μου. Το κακό είναι ότι αυτή η εικόνα είναι πολύ εύκολα μεταλλάξιμη, και το ακόμα χειρότερο είναι ότι έχω αναγάγει τόσο πολύ ορισμένα πράγματα σε αποφάσεις αισθητικής, που ίσως τελικά να μην σκέφτομαι.
Για να γίνω πιο κατανοητός, ζηλεύω πάρα πολύ τον Caribou που βγάζει δίσκους που τους ακούω και κλαίω, αλλά έχει και συγχρόνως διδακτορικό στα μαθηματικά. Αυτή ίσως να είναι η υποσυνείδητη αιτία που με έκανε να ξαναπιάσω τις σπουδές μου. Αυτή και ο φίλος μου ο Ιωσηφίδης.
Τώρα για την Βαρκελώνη, δεν θέλω να πω κάτι. Χαχα, παρόλο που τελικά μου αρέσει όσο περνάει ο καιρός, την έχω συνδέσει με τόσα άσχημα πράγματα, που δυσκολεύομαι να τα υπερβώ. Χμμμ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει μερικούς μουσικούς που είναι απίστευτοι. Ενδεικτικα: Summer Recreation Camp (οι Tears for Fears συνάντησαν τους Kluster) και Les Aus (κιθάρα και ντραμς, κάτι ανάμεσα σε Durutti Column, Alice Coltrane, Arthur Russell και Lightning Bolt. Ακόμα πονάνε τα μυαλά μου με το λάϊβ τους).
Πριν τη Βαρκελώνη, μεγάλωσες και έμενες στη Βέροια. Πόσο επηρεάζει η απόσταση από το κέντρο σχεδόν όλων των πολιτιστικών και όχι μόνο συμβάντων (δηλ. κατά κύριο λόγο την Αθήνα) κάποιον που τον "τρώει ο κώλος του" να δημιουργήσει και να ρουφήξει πληροφορίες. Προ εποχής ίντερνετ ποιες θα ήταν οι διαφορές;
Πετρίδης, 88,5 και Ποπ+Ροκ. Αυτή ήταν η ζωή μου για πολλά χρόνια. Το μόνο καλό ήταν ότι από το 1997 και μετά άρχισα να αγοράζω ΝΜΕ και Uncut. Από την ψύχωση μου με τα μουσικά περιοδικά μου έμεινε και η αγάπη για τα ριβιούζ των δίσκων και τις τρελές συνεντεύξεις των καλλιτεχνών που αγαπάω. Επειδή απλά δεν υπήρχε πρόσβαση σε τίποτα, και δεν είχα ούτε καν μεγάλο αδερφό για να μου δώσει τα σιντί του, όποτε διάβαζα συνεντεύξεις με αναφορές σε άγνωστους για μένα δίσκους ήμουν ευτυχισμένος, γιατί μπορούσα κάπως να καταλάβω από τι προέρχεται τι.
Και είναι πολύ λογικό. Εγώ δεν ξέρω πχ αν μου άρεσε ο Sufjan Stevens τόσο πολύ πριν να διαβάσω τις συνεντεύξεις του, πριν δω τον τεράστιο εγκέφαλο του και το πρόσωπο του. Αλλά σίγουρα, μετά από αυτό τον αγάπησα ακόμη περισσότερο.
Όσο για τα reviews, έχω φτάσει σε σημείο πια, που αγαπάω πιο πολύ να διαβάζω για ένα δίσκο, παρά να τον ακούω. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, και είναι από τις 2-3 μεγαλύτερες επιρροές μου όλο αυτό: δηλαδή το πώς κάποιος δημοσιογράφος κάπου, άκουσε κάτι σε κάποιο τραγούδι από κάποιον μουσικό, και όλο αυτό όχι μόνο τον έβαλε σε διαδικασία να γράψει, αλλά να ερμηνεύσει και αυτό που άκουσε, αλλά μέσα από το προσωπικό του πρίσμα. Γι' αυτό λατρεύω το Wire, και γι' αυτό λατρεύω τον novelty-waves.blogspot.com. Κείμενα, κείμενα, κείμενα και προσωπικό perception.
Και δεν είναι τυχαίο καθόλου το πόσο πολύ παθιάζεται ο κόσμος για την μουσική, και δεν πρέπει κανένας να αγνοήσει ότι για κάθε έναν νέο bedroom μουσικό, γεννιέται και ένας blogger! Αυτό είναι μόνο τέλειο! Ένα πιθανό μελλοντικό σενάριο θα ήταν η ενσωμάτωση αυτών των παρεμφερών με την μουσική πραγμάτων, στο ίδιο το προϊόν που λέγεται δίσκος, με την έννοια βέβαια που έχει αποκτήσει πια ο δίσκος. Και κάτι σχετικό:
"the [pop music] audience places less emphasis on revering the music as high art and more on it as a "friend" that supports them throughout their everyday life, so that pop is less like a god and more like a dog" (p. 358) North and Hargreaves: The Social and Applied Psychology of Music.
H Cast-A-Blast πώς προέκυψε; Σκέφτηκες καθόλου να στείλεις το άλμπουμ σε εταιρεία του εξωτερικού;
Δεν μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερη περίπτωση από το να βγει ο δίσκος στην μόνη ελληνική χιπχοπ εταιρία (τουλάχιστον όπως αντιλαμβάνομαι το χιπχοπ). Δηλαδή, ακούς τους δίσκους της Cast-A-Blast, και ξέρεις ότι έχουν αναφορές στα τέλεια, στα όμορφα πράγματα.
Έστειλα με email το demo στο γραφείο της cast-a-blast και πέρασε ένας μήνας σχεδόν όταν είδα την απάντηση και έκλασα από την χαρά μου.
Και το πιο παράδοξο ήταν το γεγονός ότι ο Blend έδειξε τόση εμπιστοσύνη στο υλικό και με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα και τόσο ικανός, που για έναν βαθύτατα κομπλεξικό άνθρωπο σαν εμένα ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν για να μπορέσω να τελειώσω τα τραγούδια. Άρα δεν είναι καθόλου υπερβολή να πω πως αν δεν ήταν ο Blend, δεν θα είχα γράψει ποτέ αυτόν τον δίσκο.
Το πρώτο feedback απ' όσους έχουν ήδη ακούσει το άλμπουμ είναι σχεδόν διθυραμβικό. Δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί αλλά επικρατεί ένα έντονο σούσουρο γύρω από το όνομά σου. Το περίμενες έστω και λίγο ή δεν ήσουν καθόλου υποψιασμένος; Η εμφάνιση σου το Γενάρη στο Cast-A-Blast Showcase (15/1, Bios) να υποθέσω ότι θα είναι αρκετά διαφορετική;
Πριν από δύο χρόνια, κάπου εκεί όταν ήμουν φαντάρος, πήρα την απόφαση να σταματήσω να παίζω κανονικά τραγούδια στα live και να αρχίσω το impro. Είχα βαρεθεί και κουραστεί να παίζω τα ίδια τραγούδια για τόσο καιρό, ήταν πολύ εξοντωτικό. Το καλό με τα αυτοσχεδιαστικά λάϊβ ήταν ότι ήταν πάντα χαρά να παίζεις, αλλά επίσης ήταν κακό για όλους τους άλλους, γιατί συνήθως κάνεις 10 κακά λάιβ για ένα καλό. Ή μάλλον, σε ένα λάιβ 35 λεπτών, τα 3.5 λεπτά είναι που έχουν νόημα. Χμμ, μπορεί και το πρώτο. Δεν ξέρω.
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν λίγο αμήχανο αυτό πολλές στιγμές, και κάποια στιγμή μέσα στο 2009 κατάλαβα ότι θέλω να τα κόψω τα ίμπρο, και να στήσω πάλι ένα κανονικό λάϊβ. Κάτι ανάμεσα σε Black Dice, De La Soul, Edan και Zombies. Λίγο τρομακτικό ακούγεται. Για όλα ευθύνεται ένα λάϊβ που είδα πριν από δυο μήνες:
Αλήθεια, ήταν τόσο σοκαριστικό το λάϊβ του Edan. Αν εξαιρέσουμε ότι με έκανε να καταλάβω ότι εγώ και το αγνό ταλέντο δεν θα βρεθούμε ποτέ στο ίδιο δωμάτιο μόνοι μας, μου έδειξε πάλι πως μπορείς να παίζεις ένα καλοστημένο λάϊβ. Και ήταν όντως το καλύτερο live που έχω δει στην ζωή μου, δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να δω κάτι πιο σοκαριστικό από αυτό. Κάπου προς το τέλος, είχα πάθει τόσο μεγάλο σοκ από την έκσταση που ούρλιαζα, έκλαιγα και αγκαλιαζόμουν με αγνώστους. Με το που τελείωσε το λάϊβ, πήγα και του είπα ότι ήταν η πιο έντονη μουσική εμπειρία που είχα ποτέ.
Και αυτός απάντησε: "Πήγαινε και πες το στους φίλους σου".
EDAN. THE HUMBLE MAGNIFICENT. Απλά αυτό.
Όταν σε είχα δει support στον Caribou το 2008, η ακατάπαυστη διαδικασία χτισίματος λουπών ήταν εντυπωσιακή αλλά συνάμα και εντελώς αγχωτική. Κάθε φορά που παίζεις ζωντανά πρέπει να χτυπάς κανένα υπογλώσσιο ή αυτή η σχεδόν αυτιστική προσήλωση στις λούπες σε εξιτάρει;
Χμμ, όταν έπαιζα με την παλιά μου μπάντα στον Βόλο, κάποια στιγμή άκουσα ότι είχε έρθει μια γκόμενα στην Αθήνα για live, η οποία έπαιζε με τσέλο και διάφορα ακουστικά όργανα και τα λούπαρε λέει λάιβ εκείνη την στιγμή και ήταν πολύ όμορφα όλα. Μετά από καιρό έμαθα ότι ήταν η Coleen, αλλά το θέμα ήταν ότι δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι θα μπορούσε κάποιος να παίξει έτσι μια ολόκληρη συναυλία. Είχα ακουστά για τα frippertronics, αλλά δεν περίμενα ότι κάποιος θα έπαιζε κανονικά τραγούδια έτσι. Πόσο αδαής...
Επίσης, αξίζει να πω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στην ζωή μου από το, είτε να βρω, είτε να φτιάξω μόνος μία μικρή λουπίτσα και να την έχω να την ακούω για ώρες επί ωρών επί ωρών. Πραγματικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτήν την αυτιστική επανάληψη. Έτσι αγάπησα τον Φέλα. Γι'αυτό αγαπάω το Remain in Light. Στο παλιό μου σπίτι στο Βόλο, άκουγα το On this faraway beach του Eno για μέρες. Το είχα και έπαιζε. Είναι με βεβαιότητα το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει στην ζωή μου, και το αστείο είναι ότι το κατάλαβα πολύ αργότερα ότι είναι απλά μία τεράστια λούπα με overdubs πάνω σε overdubs.
Άρα συγκεντρωτικά ο λόγος που άρχισα να παίζω με λούπες λάϊβ ήταν ο Brian Eno και η άγνοια μου.
Τα samples στο άλμπουμ πραγματικά προέρχονται από οπουδήποτε! Δεν πιστεύεις ότι το "μη hip-hop παρελθόν σου" βοήθησε σ' αυτό καταλυτικά αλλά και στη γενικότερη αντίληψη της μουσικής δημιουργίας; Με πιο λίγα λόγια, δεν "υπερτερείς" κάπως των συναδέλφων σου που ανέκαθεν εστίαζαν μόνο στο funk, τη jazz και τη disco;
Πριν από μερικούς μήνες έπεσε στα χέρια μου το τέλειο βιβλίο για να διαβάσει κάποιος που έχει εμμονές με το ντίγκινγκ και το ολντ σκουλ σάμπλινγκ. Το βιβλίο λέγεται Making Beats: The Art of Sample Based Hip Hop και ήταν το διδακτορικό στην ουσία ενός τύπου, του J Schloss (link).
Εκτός από πάρα πολύ ωραία πράγματα μέσα (το χιπχοπ με όργανα δεν είναι ριαλ και τέτοια ακραία, χεχε) λέει και το εξής προφανές, που όμως ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου: Όλοι όσοι σαμπλάρουν, και θέλουν να κάνουν μπιτς, ξεκινάνε πάντα από τους δίσκους που είναι σπίτι, τους δίσκους των γονιών τους. Γι' αυτό και όλο το χιπχοπ είναι γεμάτο από Motown και Stax και Blue Note. Γιατί αυτά έβρισκαν οι Bomb Squad στα σπίτι τους.
Ε, και με μένα συνέβη ακριβώς το ίδιο. Απλά ο πατέρας μου άκουγε πολλά φλώρικα 70'ς (πάρα πολλά όμως. Και πάρα πολύ φλώρικα!). Και άπειρο Lucio Battisti. Είναι ενδεικτικό ότι στο σπίτι έχουμε πιο πολύ Lucio Battisti από ότι Floyd και Beatles μαζί... Και μπορώ να πω επισήμως ότι η μεγαλύτερη επιρροή στο Stitches είναι το Anima Latina, που ίσως να είναι και ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος έβερ.
Γενικά, παρόλο που μπορεί άνετα κάποιος να με κατηγορήσει σαν βλαμμένο που κουβαλάει εμμονή με την πρωτοπορία (και σίγουρα όχι την δικιά μου, εννοείται. Το πιο κοντινό πράγμα που έχω κάνει που να αγγίζει την πρωτοποριακή καινοτομία ήταν όταν ξύπνησα ένα βράδυ ενώ κοιμόμουν, και έφερα νερό από την κουζίνα χωρίς να ανοίξω τα φώτα. Καθόλου!), λίγα πράγματα κάνουν την καρδιά μου να ραγίζει όπως κάποιοι σίξτις και σέβεντις δίσκοι. Και πραγματικά, όσους Black Dice και να ακούσω και να πονάει το μυαλό μου από την μίξη innovation και μούρλας, και όσο και να σκίζω τα βρακιά μου για την αφαιρετικότητα, οι δίσκοι που με κάναν (και συνεχίζουν να με κάνουν) άνθρωπο είναι το Harvest, το Younger Than Yesterday, το Chronicle των Creedence, το Pet Sounds και εννοείται το Blonde on Blonde.
Διαβάζοντας κάποιος το blog σου και κάποιες συνεντεύξεις καταλήγει σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ένας παιδικός ενθουσιασμός είναι πανταχού παρών σε σημείο να ζηλεύουμε όλοι μας που δεν έχουμε απανωτούς οργασμούς μετά από ακροάσεις, live κλπ και δεύτερον συναντούμε μία αυτοϋποτίμηση και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ρε συ Larry, αν είναι κάποιος φλώρος (όπως αυτοχαρακτηρίζεσαι) να βγάζει δίσκους σαν το Stitches τι να πουν οι υπόλοιποι που δεν είναι φλώροι;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάθαινα αμόκ με την μουσική. Τόσο απλά. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από την ζωή μου. Αλήθεια. Το γράφω τώρα και σχεδόν έχω δακρύσει και πάλι από την συγκίνηση που το σκέφτομαι. Το μόνο πράγμα που με ενθουσίαζε ήταν όταν αγόραζα έναν δίσκο και τον άκουγα για βδομάδες, και τον μάθαινα απέξω και έπεφτα για ύπνο και τον έβαζα δίπλα στο μαξιλάρι μου, έτσι ώστε όταν ξυπνήσω να τον δω και να χαρώ.
Μιλούσα με τους φίλους μου (δεν ήταν και πολλοί) και απλά ούρλιαζα από ενθουσιασμό στο τηλέφωνο όποτε άκουγα κάτι ωραίο. Μετά όταν πήγα στον Βόλο, τίποτα δεν με έκανε πιο χαρούμενο από το να μαλώνω για την μουσική και για τους δίσκους. Μαλώναμε από τον ενθουσιασμό μας. Για ώρες ατελείωτες. Δεν έχω πάρει πιο μεγάλες χαρές στην ζωή μου από συναυλίες και συνεντεύξεις και ατέλειωτες επαναλήψεις τραγουδιών. Αλήθεια. Και παρόλο που έπαιζα μουσική τόσα χρόνια, με την φόρμαλ έννοια του "παίζω μουσική" (κιθάρα, ντραμς, πλήκτρα κλπ), δεν είναι τυχαίο που ασχολήθηκε κάποιος με τα τραγούδια που έχω γράψει σαμπλάροντας.
Γιατί τελικά κατάλαβα ότι μάλλον είμαι καλύτερος ακροατής απ' ότι συνθέτης. Και για αυτό αγαπάω όλους τους χιπχοπαδες που ακούνε μουσική και ακούνε και ακούνε και ακούνε και ακούνε και ακούνε. Θυμάσαι το Εndtroducing, αυτό που έλεγε ο τύπος στο Building Steam with Grain of Salt?: "And i would like to able to continue to let what is inside of me, which is... which comes from all the music that I hear. I would like for that to come out. And it's like; it's not really me that's coming. The music's coming through me". Αυτό είμαι. Δεν είμαι τίποτα από μόνος μου, είμαι οι δίσκοι που έχω ακούσει.
Brian Eno, Zombies, Four Tet, Avalanches, Edan, Madlib, Animal Collective, J Dilla, Burt Bacharach, Moondog, DJ Shadow και πολλοί ακόμα έχουν ανά καιρούς ενθουσιωδώς υμνηθεί μέσα από το blog σου. Γενικότερα απ' ό,τι έχω καταλάβει δεν διστάζεις καθόλου να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα από τις επιρροές σου. Ποιο είναι εν τέλει το απόλυτο TOP-10 δίσκων του Larry Gus και σε πόσες μέρες (ή μήπως ώρες) θα είναι διαφορετικό;
Χμμ. Οι 10 ντέζερτ άϊλαντ δίσκοι. Βασικά, θα πω μόνο έναν: Remain in Light. Πριν από λίγο, έβλεπα μία συναυλία Talking Heads στην Ρώμη το 1980 και ένιωθα τόσο λίγος μπροστά σε αυτό που κοίταζα, μαζεύοντας τα σαγόνια μου από το πάτωμα, σαν να με χτύπησε κεραυνός και να έμεινα ακίνητος. Είναι τόσο σκοτεινό, δεν το περίμενα, φαίνονται τόσο παρανοϊκοί και τόσο απίστευτοι, και όλο αυτό το πράγμα που βλέπω... Πω πωω. (link)
Remain in Light άρα, για πάντα. Και επίσης, μου κάθεται ιδανικά ούτως ή άλλως γιατί περνάω άρρωστη Brian Eno περίοδο και πάλι. Χμμ, άρα ίσως να ήταν ακόμα πιο τέλειο αν τους είχα κάπως έτσι:
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΔΙΣΚΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ (ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ)
Here Come The Warm Jets
Taking Tiger Mountain (By Strategy)
Another Green World
Before And After Science
Remain In Light
Γιατί ο Family Battle Snake είναι σημαντικότερος από τον Χατζιδάκι, όπως έγραψες; Φαντάζομαι πολλοί θα θέλουν να μάθουν.
Το 2010, έτσι όπως το νιώθω, είναι πολύ πιο λογικό για έναν άνθρωπο που ασχολείται με την μουσική στην Ελλάδα, να κοιτάει τον Family Battle Snake και να εμπνέεται με το γεγονός ότι υπάρχει κάποιος Έλληνας που παίζει σε μεγάλα φεστιβάλ, κυκλοφορεί απίστευτους δίσκους σε απίστευτες εταιρίες και είναι στην ηλικία μας. Και ζει κάνοντας αυτό που αγαπάει, παίζοντας μουσική του σήμερα. Πρέπει να μας δίνει δύναμη, να το βλέπουμε και να χαιρόμαστε και να επηρεαζόμαστε. Ειδάλλως, μπορούμε μια ζωή να λέμε πόσο δισκάρα είναι το Χαμόγελο της Τζοκόντας και πόσο γαμηστερός είναι ο Μπάλος και πόσο αξεπέραστα. Εννοείται πως είναι, απλά έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά, κανέναν. Όσο κι αν δεν πιστεύω ότι θα νιώσω τόσα πολλά πράγματα όπως όταν ακούω το Hejira πχ, δεν παύω να ελπίζω ότι η αγαπημένη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα.
Άλλο μεγάλο κόλλημα σου ο Woody Allen. Στις 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, οι 10 ήταν δικές του (!)...Τι θα διάλεγες λοιπόν αν είχες μία μόνο επιλογή: μία συνεργασία με τον Edan, ένα δείπνο (και ό,τι προκύψει) με τη Scarlett Johansson ή ένα ελευθέρας για τα γυρίσματα των επόμενων ταινιών του Woody; Πραγματικά τώρα, σου αρέσουν όλες οι ταινίες του;
Με τον Γούντι Άλεν τα πράγματα είναι αρκετά περίεργα, γιατί έχω πάψει προ πολλού να τον κρίνω σαν σκηνοθέτη (όχι πως και να τον έκρινα θα έβρισκα ψεγάδια, χεχε). Αλλά έχει εδώ και 12 χρόνια σχεδόν (από το Deconstructing Harry) που κάθε χρόνο περιμένω την ταινία του όσο τίποτα. Τις έχω δει όλες από 3 και 4 φορές στο σινεμά. Έχω 3 φίλους που είμαστε απολύτως δογματικοί απέναντι του, σε σημείο που έχουμε πάψει να το σκεφτόμαστε. Αλλά και από την άλλη δεν θέλει και πολύ σκέψη. Σήμερα πχ, μετά από μερικές δύσκολες μέρες, έβαλα και είδα μία τυχαία ταινία του (Husbands and Wives), και απευθείας ένιωσα οικειότητα, ζεστασιά, ηρεμία. Και είναι αλήθεια ότι κάθε, μα κάθε φορά που βλέπω ταινία του, νιώθω ακριβώς αυτό το ίδιο όμορφο συναίσθημα. Είμαι άσχημα και με κάνει να νιώθω καλά. Και επίσης με έκανε να καταλάβω ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους και άλλοι που δεν το κάνουν, και ότι μπορώ πολύ πιο άνετα να τα πάω καλά με τους δεύτερους. Και μάλλον θα έβαζα τον Edan να "συνεργαστεί" με την Σκάρλετ και απλά θα τους κοίταζα.
Ποιοι μουσικοί από την Ελλάδα σου αρέσουν τόσο ώστε να θέλεις να τους αγκαλιάσεις;
Είναι πάρα πάρα πολλοί. Καταρχάς θέλω να αγκαλιάσω τον Νικόλα Μαλεβίτση και να του πω άλλη μια φορά ευχαριστώ για όλα.
Ανάσα.
Jar Moff, Syndromes, Γιώργος Καραμανωλάκης, Sally Zero, The Boy, Ku, Γιώργος Καρπαθάκης, Bazooka, Άγγελος Κυρίου, Φανταστικοί Ήχοι. Το καλύτερο τραγούδι που άκουσα φέτος είναι το Over the sea του Grains (link) και ο καλύτερος δίσκος το Annick/Philomela του Sister Overdrive, που πριν να το ακούσεις λες, εντάξει, drones θα ακούσω πάλι? Και μετά το βάζεις, και απλά έχεις μείνει να κοιτάς το ταβάνι κλαίγοντας και έχουν περάσει 45 λεπτά και δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και ακούς φωνές από το παρελθόν να σου μιλάνε χωρίς να ξέρεις αν είναι απειλητικές ή απλά καθησυχαστικές. Και δεν έχει τελειώσει καν ο δίσκος.
Έχεις καμιά ιδέα (αν και είναι πραγματικά πολύ νωρίς) για το ποιο σκοπεύει να είναι το επόμενο ηχητικό βήμα του "Λάρυγγα"; Και να σαμπλάρεις Bathory πάντως δεν θα μου έκανε εντύπωση...
Κι άλλο κι άλλο κι άλλο κι άλλο κι άλλο σάμπλινγκ μέχρι να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Και πιο πολλές φωνές ακόμα, και ακόμα πιο πολύ ντίγκινγκ!
Για κλείσιμο θα αποκαλύψεις στα πλήθη πώς προέκυψε το "Larry Gus" ή είναι εφτασφράγιστο μυστικό;
Ο Στράτος Τσιπουρλιάνος, εκτός του ότι έχει το καλύτερο επίθετο στο σύμπαν (μετά το ροδοπαίος προφανώς), σκέφτεται πάντα τα πιο χαζά λογοπαίγνια. Μεταξύ άλλων, αυτός έβγαλε τους Sarbelle And Sebastian (το 2006 στις αρχές αρχές), και επίσης, Aslanis Morissette, Urine Gagarin και πολλά άλλα. Πολλές νύχτες στην Βέροια περνούσαν έτσι, όπου απλά είχαμε 95.8 να παίζει και κάναμε βόλτες με το αμάξι του ακούγοντας τον να εκτοξεύει ιδιοφυή ονόματα. Και μέσα στον πανικό μου να μπορέσω να σκεφτώ κάτι κι εγώ, έστω για μία φορά, μου ήρθε ο LARRY GUS.
Και το κράτησα, γιατί είναι τόσο ηλίθιο και ασόβαρο όσο χρειάζεται, και κυρίως για να θυμάμαι εκείνα τα βράδια. Το άλλο όνομα που σκεφτόμουν ήταν το The Chocolate Grinder (πόσο δήθεν?) και το Παναγιώτης Μελίδης (αν είναι δυνατόν).
Τελευταία, μου αρέσει και το Anton Jerkoff, αλλά θα ρωτήσω τον Στράτο πρώτα να μου πει πως του φαίνεται.