To underground είναι ο βιότοπός μας

«Θα μπορούσαμε να είμαστε διευθυντές σε εταιρία εμφιάλωσης αεριούχων ποτών» αυτή η παράταιρη ατάκα είναι ίσως ό,τι μου έμεινε περισσότερο από την συνέντευξη που υποτίθεται ότι πήρα από το Θάνο. Υποτίθεται; Όχι δεν εννοώ ότι δεν κάναμε τη συνέντευξη και είναι κάποιο γέννημα της φαντασίας μου, απλά δε βρίσκω την κατάλληλη λέξη για να περιγράψω την περιπέτεια της συζήτησής μας. Ο Θάνος, ο ένας εκ των δύο Lost Bodies, ανέλαβε να με διαφωτίσει για ό,τι τον ρώτησα και εγώ ένιωσα για λίγο ότι «έπιασα» κάτι από τον τρόπο σκέψης του.

Τον ρώτησα και για τους δημοσιογράφους και μου απάντησε με αυτήν την ατάκα, υπονοώντας ότι κάποιοι μοιάζουν να πιέζουν το πώμα σε ένα μπουκάλι που είναι έτοιμο να εκραγεί. Μ' άρεσε αυτό. Όπως μ'άρεσε και το «Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει φάρμακα για τους υπερευαίσθητους και επιβράβευση για τους αναίσθητους» που χρησιμοποίησα για να απαλύνω και να κατανοήσω τη μουντάδα της διάθεσης ενός αγαπημένου φίλου- και τη δική μου.

Μ' άρεσε και «Το underground είναι ο βιότοπος μας» και τα λογοπαίγνια του, που όπως και στα κομμάτια των Lost Bodies σε πετάνε από ένα νόημα στο άλλο. Μ' άρεσε και η εικόνα των καθ' όλα πετυχημένων αλλά και πυροβολημένων πολεόβιων -φοβερή λέξη και ο υπολογιστής μου δε την αναγνωρίζει- που δουλεύουν σε δύο δουλειές και κάνουν σεξ μέσω internet τις καθημερινές, ενώ το Σαββατοκύριακο τρέχουν στη φύση αναζητώντας τι; την αληθινή τους φύση; κάτι που δε πρόκειται να βρουν;

Και μ' άρεσε που γράφοντας για το Mic, σήμερα που απεργούν οι δημοσιογράφοι και δεν υπάρχουν... ειδήσεις, ανακάλυψα και άλλους λόγους για να μ'αρέσουν αυτοί οι δύο τύποι. Και ας μην ανήκω στους τυχερούς που έχουν στην κατοχή τους τις κασέτες που είχαν κυκλοφορήσει αρχικά.

Έχω όμως στην κατοχή μου την κασέτα που μου έστειλε ο Θάνος με τρία ακυκλοφόρητα νέα tracks και μια συλλογή από κομμάτια άλλων γκρουπ που επέλεξε για να μου στείλει -μερικές φορές με... ζηλεύω!- και έχω και τη διαβεβαίωση ότι σύντομα θα παίξουν στην Θεσσαλονίκη για όλους τους φίλους και ίσως να τους δούμε πριν ακόμη διαβάσετε αυτή τη συνέντευξη.

Για όσους δεν έχουν ακούσει κάποιο κομμάτι των Lost Bodies η πρώτη ακρόαση σίγουρα θα είναι ...παράξενη. Γιατί τα κομμάτια τους κατεδαφίζουν ό,τι θεωρούσατε δεδομένο γύρω από τη μουσική, τη μελωδία, την κοινωνία και γενικά τη ζωή σας. Σαρκαστικοί στίχοι και μουσικές, που σε καμία περίπτωση δεν αρκούνται στο χαρακτηρισμό «παρανοϊκοί», «παράξενοι», «πειραματικοί», «πορωτικοί» ή οτιδήποτε άλλο αρχίζει από «π». Οι Lost Bodies δεν αυτολογοκρίνονται, αποτελούν από μόνοι τους ένα φαινόμενο της ελληνικής κοινωνίας που χρίζει κοινωνιολογικής ανάλυσης. Είναι αδύνατο να αγνοήσεις την οξυδέρκεια των στίχων, που μόλις την πάρεις για δεδομένη την κοπανάει και χάνεται κάπου στο δικό τους παρεϊστικο κώδικα επικοινωνίας. Και -ω, τι θαύμα! - αυτός ο κώδικας μοιάζει με το δικό σου ή μ'αυτόν που τολμάς να εκφράσεις μόνο μετά από αρκετό αλκοόλ.

Από την εποχή βέβαια που κυκλοφορούσαν τα κομμάτια τους σε κασέτες αλλά και από την εποχή του «Ζωή», που κυκλοφόρησε από τη Lazy Dog κύλησε πολύ νερό στην αποχέτευση, όπως θα' λεγε και ο Θάνος. Κυκλοφόρησε όμως και το δεύτερο άλμπουμ, το «Γενετικά καθαροί» στη Virgin, για να μας θυμίσει εκείνο το φοιτητοφόλκ αγαπημένο μου ωστόσο μότο ότι δηλαδή «μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ».

Επιστρέφετε τελικά ...Δημήτρη με το «Γενετικά καθαροί». Δε ξέρω γιατί αλλά ο τίτλος μου θυμίζει κάτι από άρια φυλή, από Χίτλερ κάτι δε μου κάθεται καλά ...τι σημαίνει ο τίτλος;
Θάνος: Καταρχάς με λένε Θάνο και όταν το τυπώσεις βάλτο με κεφαλαία και ν' αναβοσβήνουν τα γράμματα!
Αντώνης: Ρε, το βλάκα! Την πατήσαμε! Την ψώνισε!
Θάνος: Τι ρώτησες; Α, ναι! Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι η κατάσταση παραέχει ξεφτιλιστεί ...είναι σαν να βλέπεις ταινία επιστημονικής φαντασίας και να γυρνάς να πιάσεις τη μπύρα σου και να έχει γίνει σπλάτερ με αποστειρωμένους επιστήμονες να χώνουν τα βρωμόχερα τους στο DNA μας. Είναι σίγουρα αυτό που θα ονειρευόταν ο Χίτλερ. Επίσης είναι σίγουρο και το πώς θα χρησιμοποιήσουν τις ανακαλύψεις τους μιας και έχουμε χιλιάδες παραδείγματα μέχρι τώρα. Η επιστήμη ποτέ δεν απογοήτευσε τον καπιταλισμό και τα κεφάλαια που επένδυσε πάνω της, ποτέ δεν πήγαν χαμένα. Λευκά κελιά, Μεγάλος Αδερφός, διαφήμιση, ψυχοφάρμακα και τώρα το DNA μας στους φακέλους των γραφείων της ιεράς εξέτασης. Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει φάρμακα για τους υπερευαίσθητους και επιβράβευση για τους αναίσθητους.

Ορισμένοι σας χαρακτηρίζουν «Χαμένα κορμιά». Τι έχετε να πείτε για αυτό;
Αποτελεί τίτλο ευγενείας για μας και όχι μόνο για μας. Απ' ότι έχουμε διαπιστώσει οι περισσότεροι από τους φαν της δουλειάς μας τον αποδέχονται απόλυτα. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς...

Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που έχετε διαβάσει / κάνει / ακούσει;
Λοιπόν μια φορά πριν τέσσερα πέντε χρόνια είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό δισέλιδη καταχώρηση για το τριφύλλι των 101 ευχών που έστελνες 5000 δρχ και είχε λίστα με 101 ευχές που έβαζες «χ» στην ευχή που ήθελες να πραγματοποιηθεί. Οι ευχές ήταν του στιλ «θέλω να γίνω ανώτερος των σημερινών ανωτέρων μου», «θέλω να περπατώ στο δρόμο και να με αναγνωρίζουν όλοι», «θέλω να ζήσω σε ένα όνειρο χλιδής και φήμης» (εδώ έβαλα το χ). Επίσης μια φορά οδήγησα με το αμάξι μου από το Παλαιό Φάληρο μέχρι την Καλλιθέα, περίπου πέντε χιλιόμετρα δηλαδή, με την όπισθεν γιατί είχε κολλήσει... Παλιό μοντέλο το αυτοκίνητο... καταλαβαίνεις περίμενα στο φανάρι ανάποδα, περνούσα κεντρικούς δρόμους ανάποδα...

Στο νέο σας δίσκο αλλάξατε εταιρεία και από τη ...Θεσσαλονικιά Lazy Dog πήγατε στη Virgin. Είστε ευχαριστημένοι από αυτήν την αλλαγή;
Αναμφισβήτητα ο Αγγελάκας και ο Πετρίδης γούσταραν τη δουλειά μας. Ωστόσο το ελληνικό ροκ πνέει εμπορικά τα λοίσθια με αποτέλεσμα η Virgin τουλάχιστον, λειτουργώντας με καθαρά οικονομικά κριτήρια να έχει αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Για μας αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά γοητευτική, μιας και θυμίζει την εποχή που κυκλοφορούσαμε σε κασέτες. Η διανομή της δουλειάς μας από το '88 γίνονταν με ένα τρόπο : ένας αγοράζει, δέκα αντιγράφουν και αυτό αποτελεί παράδοση. Αυτήν τη στιγμή το «Γενετικά καθαροί» υπάρχει σε λιγότερα δισκοπωλεία από όσα υπήρχε το «Ζωή» επί Lazy Dog. Ωστόσο έχουμε εμπιστοσύνη στο κοινό μας!

Πόσο εύκολο τελικά είναι να είστε μέρος του ΑΝΤΙ-Star system της χώρας;
Δεν κάνουμε τίποτα το ιδιαίτερο για αυτό και σίγουρα μας προκαλεί αηδία ο αφρός του broadcast. Το underground είναι ο βιότοπος μας.

Η ελληνική πραγματικότητα αποτελεί ιδανική έμπνευση για τους Lost Bodies; και τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για σας;
Θα ήταν μαγεία να μπορούσαμε να γυρίσουμε ένα video clip στην αίθουσα που μπλόκαραν οι βαλίτσες στο νέο αεροδρόμιο Αθηνών «El Benizelos» και να τραγουδάμε θαμμένοι στις βαλίτσες μέχρι το λαιμό και να πέφτουν και άλλες. Επίσης μας αρέσουν οι σαπουνόπερες, οι συνελεύσεις των πολυκατοικιών κ.χ.α (και χιλιάδες άλλα).

Σε αυτήν την παρανοϊκή πραγματικότητα θα μπορούσατε να είσαστε δημοσιογράφοι;
Έχουμε γράψει άρθρα σε διάφορα underground (σημ: ο Θάνος υπέγραφε σαν Οδυσσέας Αλήτης) και εναλλακτικά περιοδικά και από εκεί και πέρα θα γράφαμε και σε άλλα έντυπα, αν μπορούσαμε να περάσουμε τα ψυχολογικά τεστ των interview. Επίσης θα μπορούσαμε να είμαστε διευθυντές σε εταιρία εμφιάλωσης αεριούχων ποτών.

Ερευνητές μήπως ή τέλος πάντων τι θα ήσασταν αν δεν είσαστε ήδη Lost Βodies;
Χμμ... ντυμένοι τσολιάδες να δουλεύουμε σαν κράχτες στις ψησταριές της Βάρης την «κοιλάδα της χοληστερίνης».

«...και εγώ τρομάζω κάθε φορά και πιο εύκολα, κάθε φορά και πιο πολύ. Μια χαμηλή τελετή σε ένα θεολογικό ινστιτούτο. Κάτι καινούργιο γεννιέται, είναι το επόμενο λάθος» Δανείζομαι στίχους σας ποιο θα είναι το επόμενο λάθος;
Το μέλλον μας χαμογελάει με τις σάπιες του δοντάρες ...ωστόσο οι στίχοι αυτοί είναι αποτέλεσμα της προσωπικής μας ενασχόλησης με τα extreme sports όπως ελεύθερη κατάθλιψη κ.λπ. Δε θέλω να πιστέψω στη γραμμική εξέλιξη της κατάστασης. Θα ήθελα να σπάσει κάπου ο διάολος το ποδάρι του και να τους πάρει και να τους σηκώσει.

«Η ζωή στην πόλη», «Μπούλπερη», «Πρέσσο» τι γίνεται με τη συσσώρευση επιθετικότητας στο σύγχρονο άνθρωπο;
Νομίζω οι διαφημιστές με απόλυτη συναίσθηση έχουν σκύψει πάνω στο πρόβλημα και μέχρι στιγμής διαχειρίζονται αρκετά καλά τη μετατροπή της επιθετικότητας σε κατανάλωση, ωστόσο όταν σφίγγουν οι ζέστες το πράγμα ξεφεύγει από τον έλεγχο. Συνήθως εμφανίζεται ένας συριστικός ήχος στο αυτί εξ' ου και η έκφραση του θυμόσοφου ελληνικού λαού «του τη σφύριξε» Εκπληκτική είναι και η έκφραση που έχουν τα βλέμματα των αυτοχθόνων της υπαίθρου όταν βλέπουν έντρομοι τους πυροβολημένους πολεόβιους, που εκδράμουν το Σαββατοκύριακο φορτωμένοι με τα ποδήλατα στην πλάτη και ασχολούνται με τα extreme sports.

Σε ποια γενιά νιώθετε ότι ανήκετε; σ' αυτήν των διαψεύσεων, στα «σαράβαλα της ιδεολογίας» ή σ' αυτήν της χαρούμενης αφέλειας;
Η κάθε γενιά αναμφισβήτητα αφοδεύει τα δικά της ιδεολογικά... προϊόντα. Τη φάση με τις ιδεολογίες και τους -ισμους την είχαμε ψυλλιαστεί από παλιά. Οπαδοί δε γίναμε ποτέ, ούτε και καταφέραμε να βολευτούμε κάπου. Πιστεύουμε ότι η ζωή υπάρχει εκεί όπου υπάρχει αναστάτωση και όχι στα αποστειρωμένα νερά των εργαστηρίων με τα αλμυρά νερά. Γενικά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στα θέματα των κατατάξεων.

Ποια προσωπικότητα της παγκόσμιας πολιτικής - κοινωνικής - μουσικής σκηνής θα θέλατε ως support στα live σας ή ως guest στη σειρά video clip που ετοιμάζεστε να γυρίσετε;
Τον Mάικλ Δουκάκις ή τη Μόνικα Μπλιου, την εκπληκτική ηθοποιό.(σημ: μη τη ψάξετε αλλού, παίζει σε τσόντες!) Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θα ήταν και η παρουσία του Προέδρου της Ένωσης Χονδρεμπόρων Κρέατος, του οποίου η φυσιογνωμία κάτι μου θύμιζε ...Δε μπορώ να θυμηθώ τώρα, αλλά μου ήταν εξαιρετικά γνώριμη και συμπαθής.

Έχω την ακαθόριστη αίσθηση -εύχομαι να γίνει καθορισμένη- ότι ο τρίτος δίσκος σας, αν κυκλοφορήσει, μπορεί να καταλήξει σε μία εντελώς διαφορετική μουσική κατεύθυνση. Τι άλλο μπορεί να χωρέσει ηχητικά στους Lost Bodies;
Η σοβαρά αραβική μουσική και ιδίως ένα κομμάτι της το οποίο με προσοχή μελετούμε προσπαθώντας να αποφύγουμε την παγίδα του ενθουσιασμού. Είναι η μουσική της Σουηδικής Αραβίας.

Ποια η σχέση σας με τη νέες τεχνολογίες και όλη αυτήν κίνηση της electronica;
Κρατάμε μια απόσταση ασφαλείας ωστόσο ακούμε πολλά και ωραία πράγματα από αυτό το χώρο και βλέπουμε να αναπτύσσεται μια δυναμική του underground κινήματος στις παρυφές της electronica. Υπάρχουν καταπληκτικά σχήματα από τους σαρκαστικούς «V.V.M.» και τους «Stock, Ηaussen and Walkman» αλλά και στις ρετρό ματιές της electronica πρωτοπορίας στην ηλεκτρονική μουσική του'50, του '60, του '70, είμαστε σίγουροι ότι θα ακούσουμε πολύ καλές δουλειές.

Τι θα έβαζες στο screen saver του υπολογιστή σου;
Μια φωτογραφία του Στάλιν και μια μύγα να γυρνάει γύρω από το μουστάκι του.

Ποιες οι διαφορές που εντοπίζετε ανάμεσα στο «Ζωή» και στο «Γενετικά καθαροί» τόσο ηχητικά όσο και ψυχοσωματικά;
Το υλικό του cd «Ζωή» ηχογραφήθηκε σε μια εποχή, κατά την οποία η βιομηχανία της rock ανθούσε και εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να χορέψουμε πάνω στο κουφάρι της. Επιλέξαμε ηλεκτρικές κιθάρες μιας και θεωρούσαμε ότι ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας είναι εξαιρετικά κυρίαρχος και μιας και το παιχνίδι της κυριαρχίας παιζόταν κατά κόρον γύρω μας, ήμασταν αποφασισμένοι να συμμετέχουμε και εμείς. Έτσι λοιπόν στήθηκε ένα σκηνικό από ετερόκλητα υλικά, ξεχαρβαλωμένο και στραβό. Ωστόσο τώρα που οι διαφημιστές εγκατέλειψαν η rock και έχουν στραφεί στην electronica, αρχίζει να ξαναγίνεται γοητευτικό. Απενοχοποιείται από εμάς η χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας αλλά και η προσέγγιση της νέας electronica, που μας ερεθίζει με τα μιξαρίσματα της.

Προσωπικά γουστάρω άπειρα τα δύο άλμπουμ, δε μπορώ όμως να μη σταθώ στα «Το κρίμα στο λαιμό τους», «Κέρμιτ», «Μέχρι την άκρη του πόνου» και όσα έχουν μέσα τους πολλούς στίχους. Εσείς ξεχωρίζετε κάποια;
Συμφωνούμε απόλυτα με τις επιλογές σου αν και αυτή η ιστορία με τους πολλούς στίχους είναι λίγο δύσκολη για τα live, γιατί μιλάμε για κατεβατά ολόκληρα. Εγώ θα προσθέσω το «Σε καλό μας Παναγιά μου», όπου λειτουργεί για μένα τουλάχιστον αυτό που λένε για τα χαϊκού: η παρατεταμένη γοητεία του ακαριαίου και το «Turbo δύναμη» και βέβαια το «Εξομολόγηση».

Αναρωτιέμαι τι ακούγατε στην εφηβεία και τι τώρα;
Καταρχάς ο δεύτερος δίσκος που απέκτησα εντελώς τυχαία στα 16 μου χρόνια ήταν το «Underground '70» (αυτό όντως είναι supernatural) με συγκροτήματα όπως οι Spirit, Pacific Gas and Electric και Black Widow και έπειτα βρήκαμε την άκρη για Dada, United States of America, Faust, Brainticket κ.τ.λ. Τώρα ακούμε τα πάντα π.χ: Arvo Part, το εκπληκτικό Jesus Blood Never, αναγεννησιακά, δημοτικά, τζαζ και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Προγραμματίζετε συναυλίες; εδώ στη Θεσσαλονίκη πότε θα σας έχουμε; Τι να περιμένουμε από τα live σας ή να μη περιμένουμε τίποτα;
Γιεεε! Οπωσδήποτε! Θεσσαλονίκη έπρεπε να είχαμε παίξει ήδη αλλά είμαστε λίγο στο χάσιμο... τώρα όμως ναι με τα χίλια! Τώρα για άλλες συναυλίες δε ξέρουμε γιατί δεν έχουμε γενικά επαφές με κόσμο ...είμαστε σύγχρονοι αποχωρητές (σημ: και εμείς μαζί!) οπότε πρέπει να ψάξουνε να μας βρούνε, «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι δηλαδή».

«Η ζωή μας είναι στο δάσος, στα γυμνά ερωτικά κορμιά... με ένα ρόπαλο θα περιφέρουν τα κρανία μας στους δρόμους για καρναβάλι» Παγανιστικές τελετές ή supernatural;
Παγανισμός. Και βέβαια παγανισμός! Περικλείει μέσα και το supernatural εκ των πραγμάτων. Τις βρίσκω φοβερά γοητευτικές αυτές τις τελετές έχει μία σκηνή τέτοια στο «Αντρέι Ρουμπλιώφ» του Ταρκόφσκι. Βέβαια αν ζούσαμε σε μια εποχή που εξουσίαζαν την κοινωνία οι παγανιστές μπορεί να τα βρίσκαμε γελοία, ίσως η απόσταση να τα κάνει εξωτικά.

Τι διαβάζετε αυτόν τον καιρό - γιατί είμαι σίγουρη ότι διαβάζετε;
«Τα διαψάλματα» του Kierkergaard. Πολύ μαύρο αλλά πολύ καλό. Το «οι Ιεροτελεστίες» του ολλανδού Κες Νόουντεμποουμ και το εκπληκτικό «Σύντομες και παράξενες ιστορίες» του Μπόρχες, όπου έχει αυτήν την εκπληκτική ιστορία σαν τον Ανδαλουσιανό που τον ρώτησαν αν είναι ο Γκόμεζ ή ο Μαρτίνεζ και απάντησε «Το ίδιο είναι. Το θέμα είναι να περνάει η ώρα». Και το «Μίμος των φωνών» του Μπερνχαρντ, αλλά τώρα διαβάζω τον Thomas Pynchon, αν μου αρέσει θα στο πω.

Ο Αντώνης στη Ρόδο και ο Θάνος στην Αθήνα. Πώς λειτουργείτε σαν μπάντα;
Ότι κάνουμε μέχρι τώρα το οφείλουμε στον ΟΤΕ, στα ΕΛΤΑ και στις ακτοπλοϊκές εταιρείες! Συναντιόμαστε δύο τρεις φορές το χρόνο με τον Αντώνη, είτε στη Ρόδο είτε στην Αθήνα και δουλεύουμε. Βέβαια πάνω από όλα είμαστε φίλοι και πρέπει να συμπληρώσω ότι υπάρχουν πάντα άπειρα τραγούδια στον αέρα ανάμεσα στις δύο πόλεις.

Θάνο δε μένει παρά να σας ευχηθώ «καλή επιτυχία» -όπως λένε στα πρωϊνάδικα- και «καλή αντάμωση» όταν ανεβείτε Θεσσαλονίκη για εκείνο το live που ...κλαίγαμε.