Looping yourself with Manyfingers

Μια κουβέντα από μακριά με τον Chris Cole

Για τον Chris Cole κι αυτό του το ιδιότροπο one man project των πολλών δακτύλων, έγραψα την πρώτη φορά αυτό εδώ το κείμενο. Ήταν Νοέμβριος του 2004 και ήταν ήδη καθυστερημένα, κάπως έτσι το ένοιωθα τότε. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Περάσαμε βέβαια από σίδηρο και φωτιά, τρόπος του λέγειν, αφού το "Our Worn Shadow" μέχρι να φτάσει να εκδοθεί από την ισπανική Acuarela, μεγάλο το καλό της, το έδινε ο ίδιος ο Cole στις συναυλίες του με διαφορετικό artwork. Ήταν η ιδανικότερη αφορμή να γίνουν διπλές οι συναντήσεις μας με αυτή μου την κριτική. Επί της ουσίας, σε ό,τι αφορά στο μουσικό μέρος των Manyfingers το θέμα το έχω εξαντλήσει. Και σήμερα πάλι τα ίδια θα έγραφα. Όσον αφορά τον ίδιο τον Chris Cole όμως, έψαχνα μια ευκαιρία για να τον μάθω και τη βρήκα μέσω των συγκυριών που έρχονται μόνες τους χωρίς να κάνεις τίποτα τελικά.

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω έναν από τους τελευταίους σημαντικούς μουσικοσυνθέτες του Bristol...

1. Η πρώτη ερώτηση είναι για να ξεχωρίσουμε την πραγματικότητα από τον αποκαλούμενο μύθο: πόσα διαφορετικά μουσικά όργανα ξέρεις να παίζεις Chris;
Για να διασκεδάσουμε τους όποιους μύθους νομίζω πως στην πραγματικότητα δεν παίζω σωστά κανένα όργανο! Έπαιζα κατά διαστήματα ντραμς για περίπου 15 χρόνια, οπότε αυτό ήταν και το πρώτο μου όργανο. Ωστόσο, επειδή είχα μπουχτίσει να προσθέτω ρυθμό στη μουσική άλλων ανθρώπων, άρχισα να παίζω με κάποια άλλα όργανα. Ανάμεσα στους δύο δίσκους που έχω κάνει, "παίζω" ντραμς, τσέλο, κιθάρα, βιμπράφωνο, πιάνο, kantele (μια παραδοσιακή φινλανδική άρπα, αν κι η δική μου είναι μια χειροποίητη έκδοση), ακορντεόν, philacorda και μερικά ακόμα χειροποίητα πραγματάκια. Το βρίσκω εξαιρετικά διασκεδαστικό όταν μουσικοί με κλασικές σπουδές με βλέπουν να παίζω! Το βλέμμα του απόλυτου τρόμου ως προς την τεχνική μου με εμπνέει.

2. Ένας κύκλος κοινού αλλά και κριτικών, έχει καθολικά αναγνωρίσει τα δύο άλμπουμ των Manyfingers. Πιστεύεις ότι οι προσδοκίες σου έχουν πραγματοποιηθεί;
Είναι πάντοτε ευχάριστο αν υπάρχουν επιδοκιμαστικές κριτικές ή σχόλια για τη μουσική μου, αλλά οι μόνες προσδοκίες που έχω είναι οι δικές μου. Δυστυχώς για μένα έχω την τάση να απολαμβάνω το κάθε άλμπουμ για λίγες ώρες μόνο αφότου έχει τελειώσει. Μετά θέλω απλά να προχωρήσω με το επόμενο. Ξέρω πως αυτό παίρνει χρόνο, αλλά δεν ξεχνιέμαι!

3. Η εικόνα ενός οργανοπαίχτη μόνου στη σκηνή είναι κόντρα στα σημεία των σημερινών καιρών; Και πόσο επώδυνο είναι αυτό;
Πάντοτε βρίσκω ενδιαφέρον να βλέπω πώς έχω εξελιχθεί ως άτομο μέσα απ' τη μουσική μου. Το πρώτο άλμπουμ ηχογραφήθηκε σπίτι και δεν ήταν ποτέ για να κυκλοφορήσει. Ήταν μονάχα ένα ιδιωτικό παράθυρο στο πώς ήταν η ζωή μου εκείνη την εποχή..., το να είμαι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους με έκανε νευρικό και προτιμούσα να περνάω το χρόνο μου μόνος μου. Η σκέψη τού να εμφανιστώ σόλο δεν ήταν ποτέ προγραμματισμένη, καθώς την εύρισκα πολύ τρομαχτική. Ωστόσο, από τις πρώτες μου τουρ με τον Matt Elliott άρχισα να παίζω ένα δεκάλεπτο σετ στην αρχή του κάθε κονσέρτου και η εμπιστοσύνη μου μεγάλωσε. Το "Our Worn Shadow" είναι ένα ντοκουμέντο της "ανθρώπινης" εμπειρίας που κέρδισα κάνοντας περιοδείες. Άλλαξε τη ζωή μου και παρόλο που ακόμα γίνομαι νευρικός με το να βρίσκομαι στη σκηνή, είμαι σαφώς πιο άνετα μ' αυτό τώρα.

4. Δύο άτομα σε παρακολουθούν να παίζεις. Ο ένας λέει πως είναι εκπληκτικό να δίνεις κονσέρτο λουπάροντας τον εαυτό σου. Ο άλλος πως το να σε βλέπει να πηγαίνεις από όργανο σε όργανο τον αγχώνει. Εσύ τι θα έλεγες σε αυτούς που δεν σε έχουν δει ποτέ ζωντανά;
Τα τραγούδια είναι δομημένα βάσει της αρχής της "μπάντας του ενός ατόμου", αλλά έχουν και μια βασική δομή. Ωστόσο, κάθε εμφάνιση είναι διαφορετική ανάλογα με το πώς αισθάνομαι εγώ και πώς αισθάνεται το ακροατήριο. Θα υπάρξουν λάθη και μπορεί να πέσω πάνω σε διάφορα πράγματα που έχω την τάση να ρίχνω στο πάτωμα ενώ παίζω, αλλά εκεί είναι το ζητούμενο! Είναι μια "ζωντανή" παράσταση και δεν έχω την πολυτέλεια του να πατάω απλά το space bar σ' ένα laptop. Έτσι, νομίζω ότι από την πλευρά του ακροατηρίου είναι τόσο νευρικά εξοντωτικό το να με παρακολουθεί, όσο είναι και για μένα να παίζω.

5. Με αυτόν το δυναμικό τρόπο που χτίζεις τις συνθέσεις σου, πότε ή πώς καταλαβαίνεις ότι ένα θέμα σου έχει ολοκληρωθεί;
"Δεν ξέρω" είναι η γρήγορη απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση! Εξαρτάται από το πώς νοιώθω τη νύχτα. Το νοιώθω ολοκληρωμένο όταν το νοιώθω ολοκληρωμένο. Συγνώμη αν σου φάνηκα πως υπεκφεύγω!

6. Ποιες είναι οι πιο ευκολομνημόνευτες, καλές ή κακές, στιγμές που θυμάσαι περισσότερο από τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που έχεις συνεργαστεί κατά το παρελθόν; Movietone, Crescent, Matt Elliott...
Πάντοτε θυμάμαι τα καλά σημεία από τη συμμετοχή μου σε αυτά τα γκρουπ καθώς με βοήθησαν να σφυρηλατήσω ό,τι είμαι σήμερα. Κάθε αρνητική ανάμνηση αφορά ξεκάθαρα εμένα, την έλλειψη κατεύθυνσης που είχα εκείνη την περίοδο. Συμμετείχα σε διαμορφωμένες μπάντες των οποίων τα μέλη γνωριζόντουσαν για χρόνια και μερικές φορές θα ένοιωθα όπως το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια. Δεν είχα πραγματικά πολύ εμπιστοσύνη τότε και συχνά αναρωτιόμουν αν αυτό που έκανα ήταν αρκετά καλό.

7. Ποια ήταν κατά τη γνώμη σου η ιδιαιτερότητα που συνέβη κάποτε με τη μουσική στο Bristol; Και γιατί σταμάτησε;
Υπάρχει ακόμη μια σφύζουσα μουσική σκηνή στο Bristol, αλλά έχεις δίκιο, δεν είναι η ίδια. Ίσως μεγαλώνω αλλά για να είμαι ειλικρινής αρρωσταίνω μέχρι θανάτου με σκηνές που αναφέρονται σε κλίκες, με τον καθένα να χτυπάει τον άλλον πισώπλατα και να λέει στους άλλους πόσο καλός είναι! Μου πήρε 4 χρόνια για να βγω από όλο αυτό και είμαι σίγουρος πως κάποιες γέφυρες τις έκαψα, αλλά πραγματικά με απομυζεί το να είμαι μέσα σε ένα τέτοιο πλήθος. Η παγκόσμια σκηνή της δισκογραφίας των 90's ήταν για μένα μία επαναστατική εποχή μουσικά που μου άνοιξε τα μάτια και παρόλο που έχει παρέλθει, δεν την έχω ξεχάσει.

8. Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό και ποια τα επόμενα μουσικά σου σχέδια;
Μόλις τελείωσα το πρώτο μου soundtrack για ένα ντοκιμαντέρ και έχω μετακομίσει. Η φίλη μου και εγώ περιμένουμε το πρώτο μας παιδί, έτσι όλα είναι προς στιγμή τρομακτικά συναρπαστικά. Μουσικά, σίγουρα θέλω να ακολουθήσω το δρόμο των σάουντρακ, καθώς είναι κάτι που πάντα ονειρευόμουν να κάνω. Όσο αφορά στο επόμενο άλμπουμ των Manyfingers..., δεν έχω αποφασίσει κάτι ακόμα. Αν υπήρχε αρκετό μπάτζετ θα ήθελα να προσλάβω μια ορχήστρα, αλλά νομίζω πως πρέπει να πουλήσω λίγο περισσότερους δίσκους πριν αυτό συμβεί!

9. Θα σε ακούσουμε ποτέ σε τραγούδια με φόρμα και στίχους ή θα συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις με ορχηστρική μουσική;
Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλός με τις λέξεις και υπάρχουν σοβαροί περιορισμοί με τη φωνή μου! Ως εκ τούτου δεν υπάρχουν τραγούδι και στίχοι στους δίσκους μου. Αν κάτι υπάρχει, μένει σε μια σειρά που επαναλαμβάνεται. Προτιμώ να προσπαθώ να μεταφέρω συναισθήματα μέσω της μουσικής, γι' αυτό εάν αυτό δεν αλλάξει μην περιμένετε στίχους στο επόμενο άλμπουμ!

10. Στη ζωή σου επιλέγεις τις εύκολες λύσεις;
Συνήθως απογοητευόμουνα που οτιδήποτε προσπαθούσα να κάνω, όσο απλό κι αν ήταν, πάντοτε κατέληγε περίπλοκο. Μουσικά, θα ήταν κατά πολύ πιο απλό να καθίσω πίσω από ένα laptop και να πατήσω "go", αλλά ο κόσμος πληρώνει για να έρθει να δει ένα σόου. Δεν ξέρω..., αυτήν τη στιγμή μπαίνουμε σε μία κατάσταση ενός κουτιού της Πανδώρας! Η εύκολη λύση θα μπορούσε να είναι να γράψω μια απάντηση με νόημα, μα αντί γι' αυτό εγώ το σκέφτομαι υπερβολικά και το κάνω πιο πολύπλοκο.

11. Στις μέρες μας η μεγαλύτερη έμπνευση μπορεί να έρθει απ' τη φαντασία ή απ' το έτσι κι αλλιώς αστικό μας προφίλ;
Μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω, αλλά η έμπνευσή μου σίγουρα προσπαθεί να υπολογίσει πράγματα σε ένα πολύ εσωστρεφές επίπεδο. Λατρεύω το Bristol και, ανεξάρτητα με το πόσες φορές φεύγω, πάντα ξαναγυρνάω πίσω, αλλά εξακολουθεί να είναι μόνο ένα εξωτερικό περιβάλλον και δεν με εμπνέει μουσικά.

12. Ξέρω πως ο άνθρωπος που σε έπεισε να τελειώσεις το πρώτο σου άλμπουμ ήταν ο Matt Elliott. Τρία χρόνια μετά θα του έλεγες πως είχε δίκιο;
Το ξέρει ότι είχε δίκιο να με πείσει να το τελειώσω! Όπως είπα, η αρχική προοπτική εκείνων των κομματιών ήταν να είναι ένας προσωπικός δίσκος της ζωής μου. Ο Andrew (Johnson) και ο Craig (Tattersall) (της Moteer), επίσης, μου πρόσφεραν τη σπουδαία υπηρεσία να το κυκλοφορήσουν και τα πράγματα από εκεί και μετά πήραν το δρόμο τους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα είχαμε αυτή τη συζήτηση τώρα αν ο Matt δεν με έπειθε να προχωρήσω. Είναι αστείο πώς εξελίσσονται τα πράγματα...

13. Ποιο ήταν το πιο απίθανο μέρος που έχεις ταξιδέψει για να παίξεις ζωντανά μέχρι σήμερα;
Έχω πάει σε πολλά μέρη στην Ευρώπη αλλά ποτέ πριν στην Ελλάδα, γι' αυτό είμαι ιδιαίτερα νευρικός και ενθουσιασμένος για τον ερχομό μου.

14. Κλείνοντας την κουβέντα μας, δώσε μου κάποιες background λεπτομέρειες: πού είσαι αυτήν τη στιγμή, τι ώρα είναι κ.λπ.
Αυτήν τη στιγμή που σου γράφω είμαι στο ίδιο μέρος που περνάω τις περισσότερες μέρες μου..., το δωμάτιο του στούντιο! Είναι 9:17 π.μ. και έχω νευριάσει που μου πήρε τόσο πολύ για να σου στείλω αυτήν τη συνέντευξη. Μισώ την ιδέα να απογοητεύω ανθρώπους. Το στούντιο έχει ένα παράθυρο που βλέπει σε αγρόκτημα και εξοχή και το σπίτι είναι απομονωμένο κι έτσι δεν ανησυχώ μην κάνω σαματά... Δεν μπορώ να βρω ένα χάρακα για να προσαρμόσω τις επιμελημένες ζωντανές σημειώσεις μου (δεν ξέρω να διαβάζω ή να γράφω μουσική οπότε οι σημειώσεις μου είναι όλες ζωγραφιές και ακατανόητα ορνιθοσκαλίσματα) ή το μαύρο στυλό μου... Χρειάζομαι το ίδιο μολύβι, τον ίδιο χάρακα και το ίδιο χαρτί για όλες μου τις σημειώσεις... Είμαι λίγο προληπτικός για αυτά... Τέλος πάντων, χρειάζομαι έναν καφέ... Χάρηκα για τη γνωριμία και θα σε δω σύντομα...