Η μουσική μοιάζει να παρουσιάζεται στη φαντασία στην ολότητά της

Άλλη μια συνέντευξη στην οποία οι μουσικοί μου δηλώνουν πόσο πολύ τους λείπουν τα live και πόσο πολύ διψάνε για αυτά. Η Μάρβα Βούλγαρη και ο Τεό Φοινίδης, με αφορμή την κυκλοφορία του “Afterglow”, μου θύμισαν κι εμένα πόσο μα πόσο θα ήθελα να πάω σε ένα live – και κατά προτίμηση σε ένα δικό τους.

Ας υποθέσουμε ότι είμαι κάποια που πρώτη φορά ακούει το όνομα Marva von Theo. Πώς θα μου περιγράφατε τον ήχο και το ποιον σας;
Ο κόσμος των Marva von Theo είναι ηλεκτρονικός, με τους στίχους και τα φωνητικά που τους εξιστορούν, να βρίσκονται στο προσκήνιο. Ο κόσμος αυτός εναλλάσσεται από το σκιερό στο φωτεινό, από το πράο στο οργισμένο και από το ονειρικό στο γήινο, ενώ μορφοποιείται από μια σχεδόν εμμονική προσκόλληση στην λεπτομέρεια. Στο εσωτερικό του συντελούνται απρόσμενες αντιθέσεις που τροφοδοτούνται από τις προσωπικές μας εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα.

Έστω ότι μπορείτε να φτιάξετε το line up του φεστιβάλ των ονείρων σας - ποια ονόματα θα επιλέγατε; Χωρίς κανέναν μουσικό ή χρονικό ή τοπικό περιορισμό εννοείται.
Trentemöller, Apparat, Bonobo, FKA Twigs, Kelsey Lu, James Blake, Grimes, Kimbra, Bjork, Siouxsie, The Cure.

Βλέπω στο επίσημο κανάλι σας ότι έχετε διασκευάσει Tears for Fears, Depeche Mode και David Bowie. Τι αγαπήσατε σε αυτά τα κομμάτια και αποφασίσατε να τα διασκευάσετε;
Κάθε καλλιτεχνικό έργο εμπεριέχει στον πυρήνα του τον σπόρο της επαναδιατύπωσης. Είναι ριψοκίνδυνο εγχείρημα η παρέμβαση στο έργο ενός ξένου καλλιτέχνη. Στην δική μας περίπτωση η επιλογή των τραγουδιών δεν έγινε με αισθητικά ή αξιολογικά κριτήρια αλλά με καθαρά μουσικά. Νιώσαμε μια έλξη από την αρμονία, την ενορχήστρωση και την δομή των αυθεντικών τραγουδιών και θεωρήσαμε πως δεν θα ήταν παράτολμο να τα ντύσουμε με τον δικό μας ήχο.

Ακούγοντας το “Afterglow”, έχω την αίσθηση ότι είναι πιο συμπαγές από το “Dream within a dream” - με την έννοια ότι το πρώτο άλμπουμ έχει περισσότερα ετερόκλητα στοιχεία από διάφορες επιρροές, ενώ το δεύτερο εστιάζει σε πιο σκοτεινά synths. Αν δεν κάνω λάθος, αυτή ήταν μία κατεύθυνση την οποία επιλέξατε συνειδητά ή ακολουθήσατε ενστικτωδώς;
Στην πρώτη μας συνεργασία ξεκινήσαμε την δημιουργία του δίσκου με μια ορμητική επιθυμία να εκφραστούμε χωρίς όρια. Ταυτόχρονα αποτέλεσε και την αρχή μιας περιόδου αναζήτησης και ωρίμανσης. Στο δεύτερο άλμπουμ θέτουμε όρια στην πειραματική διάθεση και την μουσική στόχευση. Είναι εμφανή και πάλι στυλιστικά ετερογενή στοιχεία, αλλά πλέον ανήκουν σε ένα ισχυρά ομοιογενές ηχητικό περιβάλλον. Όσον αφορά τα synth που δημιουργούν την γενική ατμόσφαιρα του “Afterglow”, η επιλογή τους έγινε με ηχητικά κριτήρια καταλήγοντας σε δυο μόνο μοντέλα για τον σκοτεινό και ονειρικό τους ηχόχρωμα.

Ποιός-α σχεδίασε το artwork του Afterglow; Συμμετείχατε σε αυτό και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Αφού ολοκληρώθηκε ο δίσκος, είχαμε ένα καταιγισμό από ιδέες για το πώς θα μπορούσε να οπτικοποιηθεί ο ήχος του, όχι μόνο όσον αφορά το artwork, αλλά και τα βίντεο που το συνοδεύουν, όλο το οπτικό υλικό που μοιραζόμαστε στα social στο website μας κτλ. Εστιάσαμε κυρίως στην έννοια του τίτλου “Afterglow”. To “Afterglow” είναι το χρώμα της ατμόσφαιρας μετά την δύση του ηλίου, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιείται μεταφορικά για να περιγράψει τα ευχάριστα εκείνα συναισθήματα όταν κάτι τελειώνει, ο απόηχος που αφήνει μια εμπειρία. Στο εξώφυλλο του δίσκου λοιπόν έχουμε χρησιμοποιήσει ένα ηδονικό πορτραίτο, που έχει φωτογραφίσει ο Περικλής Λιακάκης. Στη συνέχεια η συνεργάτις μας και γραφίστρια Βαρβάρα Παναγιωτίδου το μετέτρεψε σε ένα digital artwork που δίνει την αίσθηση ενός artificial κόσμου με glitches, όπου το λευκό φως έχει σβήσει τα πάντα και δημιουργεί την υπόνοια ηλεκτρονικής μουσικής.

Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε για τη δημιουργία των στίχων και της μουσικής;
Συνήθως η μουσική μοιάζει να παρουσιάζεται στη φαντασία στην ολότητά της… Όλα ξεκινούν με μία μικρή λάμψη, μία εσωτερική αίσθηση ενός ήχου, ενός ρυθμού, μίας μελωδίας και σιγά σιγά, από την άκρη αυτού του νήματος υφαίνεται το κομμάτι. Και στους στίχους συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Νιώθoυμε σαν να υπήρχαν από πάντα μέσα μας σαν μια αύρα νοήματος και μετά απλά ψάχνουμε τις σωστές λέξεις για να εκφραστούν. Τις περισσότερες φορές όλη αυτή η διαδικασία ενεργοποιείται μετά από κάποιο ερέθισμα, μία όμορφη ταινία, ένα ζωγραφικό πίνακα, κάποια άλλη μουσική, κάποιο ποίημα ή και κάποιο γεγονός που μας επηρέασε οπότε φροντίζουμε να βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον που ευνοεί και πυροδοτεί την έμπνευση.

Πώς χορογραφήθηκε το βίντεοκλιπ του “Ruins”; Πώς προέκυψε η ιδέα του και πώς η συνεργασία με τους χορευτές και τον χορογράφο;
Το “Afterglow” είναι ένας noir, αλλά ταυτόχρονα έντονα ρυθμικός δίσκος, και από την αρχή είχαμε φανταστεί πως πολλά από τα τραγούδια που εμπεριέχονται σε αυτόν θα μπορούσαν να συνοδεύονται από dance videos. Ξεχωρίσαμε πρώτα το “Ruins”, και ξεκινήσαμε να οργανώνουμε την ομάδα που θα μας βοηθούσε στην υλοποίηση του βίντεο. Από όλο το crew, είχαμε ξανασυνεργαστεί μόνο με τον σκηνοθέτη, ο οποίος υπογράφει και το βίντεο για το “Embrace this Madness”.
Όλος αυτός ο χλωμός κόσμος που εμφανίζεται στο βίντεο είναι προϊόν της φαντασίας του σκηνοθέτη Γιάννη Καράμπελα και του διευθυντή φωτογραφίας Μιχάλης Γκατζογιά. Όσο για την χορογραφία, πλάστηκε από τον Αντώνη Σπορίδη σε συνεργασία με τους χορευτές, οι οποίοι μεταφράζοντας πολύ δημιουργικά το νόημα των στίχων και την ατμόσφαιρα του κομματιού, έδωσαν το στίγμα τους.

Μου έκανε εντύπωση ο χαρακτηρισμός της προσευχής στο “Forgotten” ως "a cloth of hope to hide under". Τι είναι η προσευχή για εσάς και για ποιο πράγμα προσευχηθήκατε την τελευταία φορά που το κάνατε - αν το κάνετε;
To “Forgotten” μιλάει για την ελευθερία της ανθρώπινης συνείδησης και την απόδραση από κάθε είδους δεσμά, ακόμη και από αυτά μιας φαινομενικά όμορφης και τακτοποιημένης ζωής. Πρόκειται για την αναζήτηση του πραγματικού εαυτού μέσα από την διαρκή αμφισβήτηση κάθε αρχής, θεσμικής, ερωτικής, βιολογικής, θρησκευτικής. Η προσευχή είναι μια ψυχολογική διαδικασία που δίνει την ψευδαίσθηση πως κάτι συμβαίνει ή θα συμβεί χωρίς καμία προσπάθεια, πέρα από την επίκληση στο μεταφυσικό. Το “Forgotten” είναι ισχυρά πραγματιστικό και μας προτρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε όμορφο ύφασμα που καλύπτει την γυμνή αλήθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον εαυτό μας μέσα σε όμορφα κελιά.

Ποιο συναίσθημα επικρατεί στο διάστημα μεταξύ της ολοκλήρωσης του δίσκου και της κυκλοφορίας του - πέρα από την εύλογη προσμονή;
Σίγουρα όταν ολοκληρώνεται ένας δίσκος, κάπως καταλαγιάζουν όλα τα συναισθήματα που πυροδότησαν την δημιουργία του και τη θέση τους δίνουν σε νέα, που θα αποτελέσουν το έναυσμα για τον επόμενο και την έναρξη νέων αναζητήσεων. Είναι ένας κύκλος που δεν ολοκληρώνεται πραγματικά ποτέ και αυτό είναι υπέροχο! Ωστόσο, πέρα από τις αμιγώς καλλιτεχνικές δραστηριότητες, ο σύγχρονος ανεξάρτητος καλλιτέχνης, μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεών του, δουλεύει πολύ σκληρά για να καταφέρει να φτάσει η μουσική του και το μήνυμά του στους ακροατές, και αυτή η διαδικασία της οργάνωσης των πάντων γύρω από την κυκλοφορία και η προώθηση της μουσικής, είναι επίσης πολύ δημιουργική αλλά ταυτόχρονα αρκετά στρεσογόνα. Πέρα από την προσμονή, υπάρχει πάντα και η προσδοκία η οποία σε ωθεί να δουλεύεις ακατάπαυστα.

Ποιά είναι τα σχέδια σας μετά το Afterglow - μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα;
Θέλουμε να παίξουμε ζωντανά το Afterglow! Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται εφικτό βραχυπρόθεσμα οπότε και σχεδιάζουμε σύντομα να έχουμε ένα μαγνητοσκοπημένο live session για να μοιραστούμε με τους φίλους της μουσικής μας. Ελπίζουμε όχι στο τόσο μακρινό μέλλον να είναι πιο εφικτή η σκέψη ενός τουρ στα Βαλκάνια και κάποιες ευρωπαϊκές χώρες. Δουλεύουμε το live performance με σκοπό να είναι μία πολύ ολοκληρωμένη πρόταση. Διψάμε για live…

Φωτογραφίες - Μαρίζα Καψαμπέλη

Bandcamp