Βρίσκομαι περισσότερο σε ρόλο ερευνητή παρά ονειροπόλου

Αέρινη, ξωτική, κομψή, αιθέρια, κινηματογραφική, αναγεννησιακή, ονειρική. Έτσι έχουν περιγράψει τη Melentini και τη μουσική της. Όλοι οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι αληθινοί – αλλά και ανεπαρκείς ταυτόχρονα. Και αυτό γιατί η Melentini δεν είναι η εύθραυστη πορσελάνινη κούκλα στην οποία μπορεί κανείς να αποδώσει όλα τα παραπάνω επίθετα. Τουναντίον, η βαθιά ευαισθησία της μουσικής της κρύβει μέσα της δυναμισμό και ένταση. Απλά εκφράζεται με λεπτοδουλεμένες μελωδίες και ιδιαίτερα φωνητικά. Ο λόγος στην ίδια:

© Tenia Dimakopoulou

Έχεις ασχοληθεί με το θέατρο, με τη μουσική, με τη διδασκαλία. Ποιά από αυτές τις ενασχολήσεις σου νιώθεις ότι σου ταιριάζει περισσότερο;

Και οι 3 τομείς που αναφέρεις έχουν μία κοινή συνιστώσα, η οποία έχει να κάνει πολύ με τη χαρακτηριολογική μου ενδογεωμετρία, δηλαδή μια βαθιά επιδίωξη αυτοσυγκρότησης. Καθώς μέσα μου επικρατεί το απόλυτο χάος, αυτά τα κομμάτια της ζωής μου ήταν τα μόνα στα οποία μπορούσα να συγκεντρωθώ και να δουλέψω μεθοδικά, και αυτό - οι δυνάμεις δηλαδή που πρέπει να πατήσω για να σταθώ μπροστά σε μια μαθητική τάξη, ή στο σανίδι, ή μπροστά στο πιάνο - με ισορροπεί. Πέρα από αυτό όμως δεν πιστεύω ότι διάλεξα αυτή την πορεία για να ικανοποιήσω τις μαζοχιστικές μου τάσεις αυτοπειθαρχίας, αλλά αντιθέτως για να εξαντλήσω τη φαντασία που προϋποθέτουν και οι τρεις αυτοί χώροι, την ανεξάντλητη δηλαδή φαντασία. Αυτό, το παράδοξο του να σκορπίζεις τον εαυτό σου σε κατευθύνσεις που προϋποθέτουν την απόλυτη συγκρότηση και εκπαίδευση, ώστε να πετύχεις κάτι τόσο ιδεατό, είναι που με ιντριγκάρει σ' αυτά τα πράγματα.

Όπως και πολλοί άλλοι, σε πρωτάκουσα στο "AiRa", το οποίο μου το περιγράψανε ως ένα ονειρικό κομμάτι. Ακούγοντάς το όμως, ένιωσα έντονη πίκρα από πίσω του, ειδικά στο στίχο "I pray that someday human rights will be right for everyone the same". Μπορείς να μου πεις λίγα λόγια για τη δημιουργία του κομματιού;

Το “AiRa” γράφτηκε αρκετά χρόνια πριν για το δίσκο των Sequence Theory Project. Διένυα ακόμα τότε μια περίοδο αθωότητας και πολιτικού ρομαντισμού. Το τραγούδι αυτό είναι σαν αφήγηση μιας μεγάλης περιόδου της ζωής μου που σχεδόν με θρησκευτική πίστη έβλεπα τη μουσική και την τέχνη γενικότερα ως μάγισσα που αποκαθιστά τα απάνθρωπα.

Έχεις συνεργαστεί με τους Universe217, ένα σχήμα που υπηρετεί τον σκληρό (με τη ευρεία του όρου έννοια) ήχο. Επέδρασε αυτή η συνεργασία στην τραγουδοποιΐα σου - και αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Επέδρασε σίγουρα στην σκηνική μου παρουσία αλλά και στην τεχνική μου. Το να παίζω τρομπέτα στις συναυλίες των Universe217 ήταν ζόρικο πράμα, καθώς έπρεπε να παράγω ήχο που να στέκεται πάνω από όλο αυτό το βαρύ όγκο ηλεκτρισμού. Χρωστάω πάρα πολλά σε αυτές τις εμφανίσεις, καθώς επίσης από την frontwoman την Τάνια (σ.σ. Λεοντίου) είδα τι θα πει τσαγανό πάνω στη σκηνή, να στέκεται μπροστά σε ένα κοινό που σφύζει τεστοστερόνης ως επί τω πλείστω και να τους διευθύνει με τη φωνή της αλλά και να καθηλώνει με την απλότητά της. Υπάρχει μια καθολική τάση που θέλει τις γυναίκες μουσικούς  fashion icons και έτσι προηγείται ο εντυπωσιασμός από την ποιότητα και αυτό δε μου άρεσε ποτέ. Μου αρέσει σαφώς και το να γίνεσαι μέρος του σκηνικού, δηλαδή  να μεταμορφώνεσαι στη σκηνή, να γίνεσαι ένα πλάσμα φαντασιακό, να μπορείς να αισθάνεσαι ότι συντελείς ένα μυστήριο, αλλά αυτό το πετυχαίνει κανείς πρώτα απ΄ όλα με την αυθεντικότητά του. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πάνω στην σκηνή πρέπει να ταιριάζει στη μουσική του.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Steve Jansen των Japan στο "'Tender Extinction''; Από όσο ξέρω, αυτός ήταν που σου ζήτησε να τραγουδήσεις το "Sadness", στο οποίο έγραψες και στίχους και έπαιξες τρομπέτα. Πώς ήταν η συνεργασία σας κατά τη δημιουργία του κομματιού;

Έτσι έγινε. Ήταν η πιο πολύτιμη συνεργασία που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Μιλούσαμε μέσω skype και περισσότερο δι’ αλληλογραφίας. Ο Steve Jansen είναι εκπληκτικά ευγενής και έχει δώσει συγκινητική σημασία και εμπιστοσύνη στην καλλιτεχνική μου πρόταση. Αυτό ήταν πολύ αποκαλυπτικό, καθώς πρόκειται για έναν από τους μουσικούς που έτρεφα βαθιά εκτίμηση και θαυμασμό προ πολλού, πίστευα ότι θα είναι πολύ ιδιότροπος και απόλυτος, κι όμως ήταν πολύ διαλλακτικός και οπωσδήποτε το αποτέλεσμα είχε τη μαεστρία του και ποτίστηκε με την αισθητική του. Συνήθως οι δημιουργοί σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και ενώ σου δείχνουν ότι έχουν εμπνευστεί από τα χαρακτηριστικά σου, στην πραγματικότητα σε κάνουν εκτελεστικό όργανο και δε σου δίνουν κανένα χώρο οικειοποίησης και  αυτοεκπλήρωσης. Εντάξει, κι αυτό μάλλον θεμιτό είναι, αν μπορεί με ψήγματα να κινητοποιεί ο ένας τον άλλο στην δημιουργία.

Πρόσφατα ολοκλήρωσες το soundtrack του «Άφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου και έχεις γράψει στο παρελθόν μουσική για ταινίες μικρού μήκους -  τι διαφορά έχει το να γράφεις μουσική per se με το να γράφεις μουσική για μια ταινία;

Ω, είναι εντελώς διαφορετική διαδικασία. Και στις μικρού μήκους και στα videodance, όπως και στην πρώτη μεγάλου μήκους που έκανα, με ελάχιστες εξαιρέσεις η εικόνα λειτουργεί μόνο ως σημείο αναφοράς. Η μουσικ,ή όπως το βιώνω εγώ τουλάχιστον, σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι προέκταση ή περιγραφή της εικόνας, αλλά η αντανάκλασή της. Ειδικά στο «Άφτερλωβ» ήταν αναλυτικό το παραγωγικό στάδιο και συναρπαστικό συνάμα. Δημιούργησα πάρα πολλά πρότζεκτ μέσα σε ένα χρόνο και σε αρκετά προχωρημένο στάδιο, ώστε να τα δοκιμάζουμε στο μοντάζ το οποίο άλλαζε διαρκώς, ή πολλές φορές ηχογραφούσα και έσβηνα πράγματα γιατί τη μια μέρα μπορεί να αντιλαμβανόμουν διαφορετικά μια οδηγία σε σχέση με την επόμενη μέρα, κι έτσι αναιρούσα τις ιδέες μου πριν καν τις παρουσιάσω. Αυτό φερ’ ειπείν δε συμβαίνει όταν γράφω τραγούδια, εκεί είμαι εντελώς αυθόρμητη και απόλυτη. Συζητούσα πολύ με το Στέργιο κι ενώ μπορεί να μοιραζόμασταν συχνά το ίδιο όραμα, η διερμηνεία στη μουσική γλώσσα ήταν κάτι που ο καθένας φανταζόταν με άλλο τρόπο. Οπότε περάσαμε πολλά επίπεδα ώστε να βρούμε το αποτέλεσμα που θα υπηρετούσε τον εσωτερικό κόσμο της ταινίας, αλλά ταυτόχρονα θα ήταν ένα πηγαίο μουσικό έργο. Είναι πολύ έντονη πρόκληση να συνεργάζομαι με ευφυείς ανθρώπους, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μπλοκάρεις ή ακόμα να χάσεις την ταυτότητά σου στην προσπάθειά σου να εξερευνήσεις ή να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις του άλλου αλλά εκεί είναι το στοίχημα, να κρατηθείς σε μια αναλλοίωτη σταθερά που να επιστρέφεις στην ουσία σου. Δε θα μπορούσα να συνεργαστώ με κάποιον που δε θαυμάζω.

Στη "Λεωφόρο Εφιαλτών" τραγουδάς και γράφεις ελληνικό στίχο. Τι σε οδήγησε σε αυτή την επιλογή για τη συγκεκριμένη δουλειά;

Κάποια ποιήματα του πατέρα που τα κουβαλούσα μέσα μου καιρό και τα ξαναδιάβασα μετά από χρόνια με την ίδια συγκίνηση και η απόλυτη ανάγκη να γίνω η ίδια παραγωγός και να πω στη γλώσσα μου αυτά που σκέφτομαι συχνότερα.

Αυτόν τον καιρό από όσο ξέρω, δουλεύεις το επόμενό σου άλμπουμ, που μάλλον θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017. Τι αποτέλεσε την έμπνευσή σου για τη δημιουργία του και ποιά δημιουργική διαδικασία έχεις ακολουθήσει σε αυτό;

Ο δίσκος λέγεται ZRSHA, Fundus Uterus, είναι δηλαδή ο πυθμένας της μήτρας, ένα μοναδικό σύμπαν που ονόμασα «Ζάρουσα», μια υπαρξιακή αποκάλυψη πάνω στους παράλληλους κόσμους, ότι δηλαδή εσύ κάθεσαι εδώ και μία άλλη εκδοχή σου βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο. Αυτός είναι ο πυρήνας της δημιουργίας του καινούριου δίσκου.

Αν μπορούσες να στήσεις το φεστιβαλικό line up των ονείρων σου, ποιο θα ήταν αυτό; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως χρονικός και χωρικός περιορισμός.

Δεν είμαι φεστιβαλικός τύπος. Μια φορά στη ζωή μου πήγα σε γκράντε μουσικό φεστιβάλ. Ήταν έντονη εμπειρία αλλά πολύ ταλαιπωρία. Προτιμώ το συναίσθημα αυτό να έρχεται μεμονωμένα, δηλαδή να πηγαίνω κάπου να απολαύσω ένα σχήμα και να έχω μετά χρόνο να το χωνέψω, να κάνει κάτι μέσα μου. Έτσι απ’ το ένα στο άλλο δε μου πάει.

Δεδομένου ότι τον τελευταίο καιρό είσαι πλέον κάτοικος Βερολίνου, πώς βλέπεις από απόσταση την όλη κατάσταση στην Ελλάδα; Υπάρχει όντως διαφορά στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο καλλιτέχνης στο εξωτερικό;

Αυτή η ερώτηση είναι κάπως γενικευμένη. Ποιον καλλιτέχνη; Όλα θέμα τύχης και συγκυρίας είναι. Σημασία καμία δεν έχει στην πραγματικότητα πώς αντιμετωπίζουν τον καλλιτέχνη, αλλά πώς ο ίδιος αντιμετωπίζει τον εαυτό του. Το παντοτινό ερώτημα είναι «ποιος χρειάζεται την τέχνη;» Και ο εκάστοτε καλλιτέχνης απαντά με τον τρόπο του. Ο Ταρκόφσκυ έγραφε ότι η σημερινή τέχνη έχει χάσει το δρόμο της, την αναζήτηση δηλαδή του νοήματος της ύπαρξης και της πνευματικής φώτισης, προκειμένου να επιβεβαιώσει την αξία του ο καλλιτέχνης για δικούς του λόγους. Η φερόμενη ως τέχνη δηλαδή αποτελεί ένα εκκεντρικό επάγγελμα για ύποπτους χαρακτήρες, οι οποίοι θεωρούν πως η εξατομικευμένη δράση είναι εγγενούς αξίας, απλώς ως μια επίδειξη αυτο-θέλησης.

Έχεις δηλώσει ότι σχέδια δεν κάνεις - έχεις όμως διάφορα όνειρα. Τι ονειρεύεσαι λοιπόν αυτόν τον καιρό;

Τα όνειρά μου είναι τελείως αλλοπρόσαλλα, ονειρεύομαι πολλά πράγματα, όπως ας πούμε ότι θα θελα να δημιουργήσω ένα σχολείο όπου τα παιδιά θα φτιάχνουν τα δικά τους μουσικά όργανα και θα δοκιμάζονται γενικότερα σε διάφορες κατασκευές, ή μετά αφήνω αυτή τη σκέψη και ονειρεύομαι ότι θα ζω σε ένα βουνό και θα κάνω μουσικές για τον κινηματογράφο. Ωστόσο αυτό τον καιρό δεν κάνω και πολλά  όνειρα, βρίσκομαι περισσότερο σε ρόλο ερευνητή παρά ονειροπόλου…