Συνέντευξη με τον Ασκληπιό Ζαμπέτα #2

Το επόμενο στάδιο, το Scarecrow Princes, είναι η άλλη φάση, είναι η φάση που ο Πλούτο έχει κολλήσει, κι αρχίζει το πράγμα και σπάει, γίνεται πιο προσωπικός ο στίχος, είναι μαύρος και ψιλο-καταραμένος, αν και ρε παιδί μου για μένα το τοπ κομμάτι που έχει γράψει είναι το Happy Hellbound, ο στίχος του είναι, το προσεγγίζει... Είναι αυτή όλη η γνώση του ξέρω πόσο λάθος, τι λάθος έχω κάνει, σε ποια φάση είμαι, γιατί είμαι εδώ που είμαι ας πούμε, θέλω να είμαι αλλού, δεν ξέρω αν ποτέ θα τα καταφέρω κι είναι... Αυτό που γεννιέται απ' τη στάχτη του ξέρω 'γώ, και στο τέλος λέει πως σ' όλους αξίζει ένα μέρος στον ήλιο είναι... ξέρεις, το ήθελε, τρελαινότανε γι' αυτό. Δεν ήτανε... αυτό είναι το μεγαλείο του πράγματος, κάποιος στο λέει και δε στο λέει ένα χαζό πρεζάκι "Εεε, δικέ μου" και ξέρω 'γώ. Εσύ δεν έζησες τα ίδια πράγματα που ζούσε αυτός, αλλά διαβάζοντας τους στίχους ή ακούγοντάς το, το αισθάνεσαι δικό σου. Σε καμιά περίπτωση δεν έχεις μπει στη στιγμή που το 'χει γράψει και γιατί το 'χει σκεφτεί, αλλά επειδή έχει πιάσει το ζουμί της υπόθεσης, το συναίσθημα, είναι κάτι που μπορεί ν' αγγίξει και σένα και μένα και συμβαίνει, εμένα τουλάχιστον μ' αγγίζει πάρα πολύ και ποτέ δεν είχα σχέση μ' αυτή τη φάση.

Στους Mushrooms έγινε αυτό ξέρεις, οι δύο δίσκοι είναι εντελώς διαφορετικοί, συμμετείχα και στους δύο, από διαφορετικές γωνίες στον καθένα, και τώρα μπορώ να το δω αντικειμενικά και λέω ωπ, εκεί έγινε κάτι, όντως ήταν η στιγμή...

Ναι, και για μένα αυτό που είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον Πλούτο, και ό,τι άφησε ως στιχουργός, είναι αφενός ότι υπάρχει περιθώριο αφαίρεσης, το Child of the Tide φερ' ειπείν δεν αναφέρεται απαραίτητα σε κάποιον άνθρωπο που είναι σ' αυτή τη φάση...
Όχι, το Child of the Tide δεν είναι γι' αυτή τη φάση.

ΟΚ, δεν είναι... το λέω γιατί έχει αυτή την εικόνα του "rising and falling" κ.τ.λ.
Το 'χει, αλλά δεν είναι, δεν έχει σχέση με ντραγκς. Είναι περισσότερο η φάση του ταξιδιού, ν' αλλάζεις διαθέσεις... Θα μπορούσε να συσχετιστεί με ντραγκς, αλλά δεν έχει νόημα να το δει κανείς έτσι. Κι ο ίδιος δε μυθοποιεί τα ντραγκς, γιατί είναι δικιά του φάση, είναι επιλογή του και, τέλος πάντων, έκατσε στο δρόμο να 'ναι αυτό, θα μπορούσε να 'ναι οτιδήποτε άλλο. Τα ταξίδια με τριπς θα μπορούσε να είναι αυτό ή θα μπορούσε να είναι διαλογισμός... Ή ξύδια, whatever. Δεν ενδιαφέρει το μέσο. Όλο αυτό το πράγμα αντιμετωπιζόταν σαν μέσο. Το ζητούμενο ήταν η διεύρυνση. Δεν ήταν αυτοσκοπός τα ντραγκς. Τώρα... τέλος πάντων, η όλη ιστορία εξελίχθηκε πάρα πολύ άσχημα και αυτό μ' έχει προβληματίσει πάρα πολύ σε φάσεις... Ας πάρουμε για παράδειγμα τις συζητήσεις για την αποποινικοποίηση. Εγώ θεωρώ ότι καλά θα είναι να αποποινικοποιηθεί. Αλλά δε βγαίνω να το πω σε κανέναν, γιατί προσωπικά άλλα έχω δει. Τώρα, ας πούμε, ένα καλοκαίρι δεν έβρισκε κανένας ν' αγοράσει τίποτα, και όλοι αυτοί που πασάρανε μαύρο ήτανε "Δεν έχω ρε φίλε τσιγάρο, θες καμιά 'ζά να δοκιμάσεις;". Αυτό συνέβη... Που λες "Έλα ρε τώρα, σιγά ας πούμε μη γίνεται αυτό το πράγμα". Που βγαίνουνε διάφορες κυρίες και λένε από τα μαλακά περνάς στα σκληρά και λες "Τώρα τι μας λες ρε θεία;"

Και λες ότι αυτό έχει παίξει; Από εμπειρία το ξέρεις.
Όχι ότι είναι πραγματικότητα αυτό, κάποιος που... αν έχει τη συνείδηση και κρατηθεί. Αλλά υπάρχει πιθανότητα. Μπορεί να γίνει. Τουλάχιστον τότε έγινε. Οι ίδιοι που δίνανε μαύρο, δίνανε και 'ζά. Είναι και πώς είναι δικτυωμένο το πράγμα. Και εκεί θα συμβάλει η αποποινικοποίηση, απλά δε μου 'ρχεται να πω σε κανέναν ότι αυτός ο δρόμος είναι σωστός, γιατί δεν είναι σωστός σώνει και καλά. Κι εκείνη την εποχή πολύς κόσμος την πάτησε. Στη Θεσσαλονίκη έπαιξε πάρα πολύ χοντρά αυτό... σου λέω, τα καλύτερα παιδιά. Άτομο που έγραφε συνθήματα στους δρόμους, "Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη", τον πιάνουνε τη στιγμή που το γράφει, και μετά από οχτώ μήνες που δικάζεται είναι πρεζάκι. Το διαννοείσαι;! Ρε πούστη, τι άλλο να πω; Μιλάμε για πολύ συνειδητοποιημένο άτομο, δεν το 'κανε για πλάκα, με πολύ μπακ γκράουντ πίσω του. Αυτό έπαιξε. Ήταν δηλαδή σαν μαζικό φαινόμενο, ας πούμε. Τώρα δε θέλω να μιλήσουμε για θεωρίες συνωμοσίας...

Ναι, κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Αθήνα, υπάρχει μάλιστα και η καταγγελία της Γενιάς του Χάους στον πρώτο δίσκο. Λες δηλαδή ότι όλο αυτό ήταν και λίγο υποκινούμενο, για να σπάσει μια φάση, έναν χώρο που ήτανε δημιουργικός;
Όχι, δε θέλω να φτάσω μέχρι εκεί... Τώρα το "Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη" κατά κάποιο τρόπο στέκει, με την έννοια ότι μπορούν να το σταματήσουν, ξέρουν, το ξέρουν έτσι; Όχι ότι, ξέρω 'γώ, στη Γάδα έχουν πίσω την αποθήκη και ξεφορτώνουν (γέλια). Ξέρεις ράμπες, ας πούμε...

Και κοντέινερ...
Ναι, τέτοια (γέλια).

Οπότε σ' όλη αυτή την ιστορία, που μπορείς να τη δεις αποστασιοποιημένος σήμερα, νομίζεις πως υπήρχε κάτι που θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά; Για παράδειγμα με τον Πλούτο, όταν βλέπεις ότι ο άλλος πια δεν έχει ούτε ένα μίνιμουμ ελέγχου, είχατε κάνει κάποιες κουβέντες, κάποια προσπάθεια να...
Εντάξει, Γιάννη, χαμός. Δηλαδή πάρα πολλά. Όλοι τον βοήθησανε, αλλά... από ένα σημείο κι έπειτα... Δηλαδή κι ο ίδιος σε κάποια φάση... Στο Scarecrow Princes ας πούμε, το βγαίνω-μπαίνω ήτανε θέμα διμήνου. Δηλαδή στον πρώτο δίσκο και για κάνα χρόνο έπειτα, τίποτα. Μετά γίνεται το μπαμ, ήδη στο δεύτερο δίσκο είναι εθισμένος, αλλά αρκετά καλά, επικοινωνεί κι είναι στη φάση "Καταλαβαίνω τι μαλακία έχω κάνει, αλλά 'ντάξει παιδιά κουλάρετε, εγώ θα καθαρίσω". Εντάξει, ο οποιοσδήποτε μπορεί να την πατήσει αν είναι λίγο, ξέρεις, εγωιστής και... πολύ σίγουρος για τον εαυτό του, αν μπει στη φάση σ' ένα στυλ "Ντάξει μωρέ θα πιω κάνα-δυο φορές ας πούμε, καλή φάση είναι και αύριο θα 'μαι ΟΚ". Όλη η παρέα τότε είχε κολλήσει πάρα πολύ με τη ροκ μυθολογία. Ήτανε βίωμα, και δε νοιαζότανε "Πώς θα 'μαι μετά από 15-20 χρόνια", κατάλαβες;

Θα έλεγες δηλαδή πως ο Πλούτο δεν είχε φρένο σαν... χαρακτήρας;
Ναι, ναι, ήτανε τέτοιος τύπος, έμπαινε σ' όλα... πραγματικά με το κεφάλι, ας πούμε. Δεν κρατούσε πισινές, σε καμία φάση.

Αυτό κατά πόσο επηρέαζε την μπάντα; Θέλω να πω η συμπεριφορά του Πλούτο μες στο γκρουπ από ένα σημείο κι έπειτα είναι διαφορετική;
Ήταν, γίνονταν όλα τα πράγματα της μπάντας αφόρητα δύσκολα. Δηλαδή δεν μπορούσαμε να συνυπάρχουμε. Τελικά εκεί κατέληξε το πράγμα. Αν και... τι να σου πω, γουστάρω πάρα πολύ τη φάση, πιστεύω ότι - τώρα που είχαμε ξαναβρεθεί για το "επετειακό" ας πούμε, για τον Πλούτο, αισθάνομαι ότι με τα άτομα αυτά μπορώ... Ξέρεις παίζω ρε παιδί μου και γουστάρω τρελά, αλλά δεν μπορούσε να λειτουργήσει η μπάντα. Δεν μπορούσε να παράγει τίποτα.

Οπότε η διάλυση έρχεται... το '89; Το '90; Αμέσως μετά απ' το Scarecrow Princes;
Όχι, μετά απ' το δεύτερο δίσκο δουλεύουμε κι άλλα κομμάτια. Είχαμε άλλα τέσσερα κομμάτια, τα οποία... Βέβαια, η μπάντα δεν είναι σε καλή φάση, είμαστε λίγο περίεργα - όχι τόσο μεταξύ μας όσο... είναι άκρως καταστροφική, δηλαδή, ας πούμε σ' ένα από τα λάιβ ο Πλούτο έχει κατεβάσει όλο το Αν. Είχε καθρέφτες και μετά... δεν είχε πια καθρέφτες (γέλια). Στο κάτω-κάτω ήταν μια μαλακία αυτοί οι καθρέφτες στο πάλκο. Αλλά η μάχη συνεχίστηκε και στα παρασκήνια, έχουμε βγάλει έτσι ένα ψιλο-όνομα, ότι είμαστε ψιλο-καταστροφικοί και τέτοια. Ετοιμάζουμε δουλειά την οποία προσπαθούμε να τη δώσουμε στη Hitch Hyke, αλλά δεν τη δέχεται, δε θέλει να την κυκλοφορήσει. Μετά το πράγμα χειροτερεύει, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε πολύ καλά, και κάποια στιγμή λέμε "ΟΚ ας σταματήσουμε". Με τους Mushrooms ουσιαστικά δε μαλώσαμε, δεν είπαμε "Διαλυόμαστε", απλά το πράγμα, ξέρεις, ατονούσε και τελικά χάθηκε, διαλύθηκε από μόνο του. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που δεν μπορούσαμε να παίξουμε, δεν είχε νόημα, χαλιόμασταν όταν βρισκόμασταν, δεν μπορούσαμε να... μιλήσουμε (γέλια). Σταματήσαμε να γουστάρουμε γιατί μαλώναμε συνέχεια στις πρόβες και, ξέρεις ήταν θερμές οι σχέσεις, οπότε εκεί που δε γουστάραμε, δε βρισκόμασταν πια. Κι ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, άλλος κλείστηκε στο σπίτι του, άλλος κατέβηκε στην Αθήνα, άλλος τράβηξε κι-εγώ-δεν-ξέρω-πού, χαθήκαμε.

Παύει δηλαδή να υπάρχει η παρέα και κατά συνέπεια παύει να υπάρχει και το γκρουπ; Κάπως έτσι;
Ε ναι, από κει που βρισκόμασταν και παίζαμε κάθε μέρα... Με τους Mushrooms το έζησα πρώτη φορά πολύ έντονα αυτό το πράγμα, να είμαστε συνέχεια μαζί, να γράφουμε κομμάτια για μας, για να γουστάρουμε στις πρόβες, για να τ' ακούμε εμείς, ξέρεις χαιρόμασταν να παίζουμε... Αλλά γενικότερα δεν μπορεί μια μπάντα να μην είναι παρέα. Μετά, στη φάση με τις Τρύπες, όταν κάναμε συναυλίες το καλοκαίρι, η οικογένειά μου μ' έβλεπε λιγότερο. Με τις Τρύπες ήμουνα τέσσερις μέρες τη βδομάδα, στο σπίτι γυρνούσα τρεις μέρες. Δεν μπορεί να μην είναι παρέα το γκρουπ. Εγώ το θεωρώ απαραίτητο.

Ναι, κι από τη δική μου εμπειρία, οι μπάντες που κρατάω είναι η πρώτη και η τελευταία που έχω παίξει, και ήμασταν κολλητοί και στις δύο. Κι όχι μόνο για τις αναμνήσεις, ότι περνούσαμε καλά, αλλά και γιατί νομίζω ότι ήταν πιο δημιουργικές αυτές οι φάσεις, με τον τρόπο που περιγράφεις, γιατί μοιραζόμασταν κι άλλα πράγματα ακριβώς επειδή ήμασταν παρέα.
Ναι, μια παρέα, όπως βρίσκονται πέντε φίλοι και λένε "Εγώ γουστάρω αυτό, εγώ γουστάρω εκείνο κ.τ.λ.", ε, κάτσε να κάνουμε κι ένα κομμάτι που να 'ναι αυτό που γουστάρουμε όλοι. Για μένα κλασικό τραγούδι αυτής της φάσης της παρέας ήτανε ο στίχος του Πλούτο στο Yard of My Head: "In the yard of my head never get bored". Είναι από τους αγαπημένους μου στίχους γιατί εκφράζει ακριβώς αυτή τη φάση των Mushrooms, και φαντάζομαι και οποιαδήποτε μπάντα, που κάνει κάτι τέτοιο, αυτό που σου 'λεγα πριν, ξέρεις ονειρεύεται... ΟΚ, μπορεί να παίζεις σ' ένα άθλιο προβάδικο 15 χρόνια, αλλά στην αυλή του μυαλού σου δε θα βαρεθείς ποτέ.

Μ' αυτό που λες τώρα κάπως καλύπτεις την τελευταία μου ερώτηση, αν δηλαδή θυμάσαι κάτι με νοσταλγία... ΟΚ, η νοσταλγία είναι λίγο παρεξηγημένη έννοια.
Δεν μπορώ ν' αποφασίσω ξέρεις μετά από τόσα χρόνια, αν αυτό που νοσταλγώ είναι η εποχή, η φάση, η παρέα με τους Mushrooms ή, ας πούμε, η εφηβεία μου. Αυτό το σκέφτομαι χρόνια τώρα. Αλλά νομίζω ότι τελικά νοσταλγώ την παρέα. Γιατί τώρα που ξανασχολήθηκα με τους Mushrooms, μετά από... είκοσι χρόνια, πόσο είχαμε να βρεθούμε, ένιωσα το ίδιο πράγμα ρε συ Γιάννη, είναι απίστευτο.