Στην πραγματική ζωή ο έρωτας είναι μια καταστροφή
Η 60's ρετρό vintage ψυχεδέλεια έχει πάρει πολύ τα πάνω της τελευταία, σε σημείο όπου διαφαίνεται πολύ έντονος ο κίνδυνος του "είδα φως, ντέφια και καρώ μίνι φορέματα και μπήκα". Για αυτό και είναι ανακουφιστικό το λιγότερο, όταν ονόματα που παίζουν αυτό το είδος επιλέγουν να πειραματιστούν με dream pop ατμόσφαιρες και κινηματογραφικές nouvelle vague αναφορές. Ο λόγος φυσικά για τους My Drunken Haze. Στις ερωτήσεις απαντούν ο Spir Frelini (κιθάρες) και ο Harry Eugene Kane (κιθάρες και φωνητικά).
Αυτή την ερώτηση την κάνω σε όλα τα συγκροτήματα που κινούνται μουσικά στο χώρο των 60's και της ρετρό ψυχεδέλειας: για ποιον λόγο νομίζετε ότι έχει ξαναβγεί τόσο στη μόδα αυτή η δεκαετία, η μουσική της και το στυλ της;
H.E.K.: Το comeback των 60's έχει ξαναγίνει στα 80's, στα 90's και στα 00's, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις τεχνικές δυνατότητες και τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε σκηνής. Απ' ότι φαίνεται κάθε καινούργια γενιά ξανανακαλύπτει αυτή τη δεκαετία με τον τρόπο της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει πολλή αγάπη για αυτήν την εποχή.
Με αφορμή το πρόσφατο ΨΧ Φεστιβάλ και τη δημιουργικότητα ονομάτων όπως οι Noise Figures και οι Steams (για να αναφέρω λίγα μόνο), θεωρείτε ότι μπορούμε να μιλήσουμε για μια νέα ελληνική psych σκηνή ή ότι απλά πρόκειται για μεμονωμένα ονόματα που κινούνται μουσικά στον ίδιο χώρο;
H.E.K.: Μπάντες υπάρχουν αρκετές σε αυτή τη σκηνή, η καθεμιά όμως έχει το δικό της ξεχωριστό ύφος και στυλ. Το θέμα είναι η σκηνή σα σύνολο να αρχίσει να ακούγεται και στο εξωτερικό. Όταν υπάρξει αυτή η αναγνώριση τότε θα ξεκαθαρίσει το πράγμα και θα φανεί αν έχει μέλλον.
Στις επιρροές σας αναφέρετε τόσο τους Still Corners όσο και τους Brian Jonestown Massacre. Τι αγαπάτε από την dream pop και τι από την ψυχεδέλεια;
H.E.K. και S.F.: Από την dream pop αγαπάμε τα αιθέρια φωνητικά και την ονειρική αποστασιοποίηση τους, ενώ από την ψυχεδέλεια τις βρώμικες κιθάρες, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τα αρχέγονα beat των τυμπάνων.
Το lineup του συγκροτήματος έχει περάσει από πολλές αλλαγές. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να καταστρέψει τη δημιουργικότητα (με την έννοια της αλλαγής των συνθηκών) ή να της δώσει νέα πνοή (υπό την έννοια της αλλαγής); Εσείς αντιμετωπίσατε δυσκολίες-και αν ναι, πώς τις ξεπεράσατε;
S.F.: Εφόσον ο πυρήνας της μπάντας παραμένει σταθερός, οι επιπτώσεις στη δημιουργικότητα παραμένουν ελάχιστες. Η έλευση νέων μελών έδινε πάντα νέο αέρα και δε μας κράταγε πίσω.
To xsnoize.com γράφει ότι στο άλμπουμ πρωταγωνιστεί "ο χαρακτήρας μιας γυναίκας που αναζητά αγάπη, πόθο, χωρισμό και λύτρωση". Συμφωνείτε με αυτή την άποψη; Εσείς το θεωρείτε ως ένα κόνσεπτ άλμπουμ ή απλά ως μια σειρά τραγουδιών με κοινή θεματολογία;
H.E.K. και S.F.: Στην αρχή των ηχογραφήσεων δεν είχαμε στο μυαλό μας να γράψουμε ένα concept album. Στην πορεία όμως είδαμε πως τα κομμάτια μπορούν να αφηγηθούν μια ιστορία, όχι σε απαραίτητα γραμμική σειρά. Δεν είναι ένα αυστηρά concept album, αλλά διέπεται από έναν τέτοιο αέρα.
Πόσο καθοριστική υπήρξε η συμβολή του King Elephant στη δημιουργία του άλμπουμ;
H.E.K.: Η συμβολή του Γιάννη (σ.σ. Καρρά) υπήρξε καταλυτική, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το θέμα των πλήκτρων και την ενορχήστρωση των περισσότερων κομματιών.
Στο "Gambling woman" γράφετε "Swear I'm gonna change/well I can't change/fuck it/I'm gonna fall in love". Η ηρωίδα επιλέγει συνειδητά να ερωτευτεί ή απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς; Εσείς τι πιστεύετε ότι ισχύει από τα δυο στην πραγματική ζωή;
S.F.: Η ηρωίδα επιλέγει συνειδητά να αυτοκαταστραφεί, μιας και στην πραγματική ζωή ο έρωτας είναι μια καταστροφή. Δεν μπορεί να μάθει αλλιώς.
Το "Yellow balloon" έχει κάποια σχέση με το γνωστό παραμύθι της Φράνσης Σταθάτου; Εσένα ποιό είναι το αγαπημένο σου παραμύθι και γιατί;
S.F.: Δεν είχαμε ιδέα για την ύπαρξη αυτού του παραμυθιού, είναι όμως μια πολύ περίεργη και ευχάριστη σύμπτωση η ταύτιση των τίτλων. Δεν έχω κάποιο αγαπημένο παραμύθι, αγαπημένο μου βιβλίο όμως είναι ο "Γλάρος Ιωνάθαν".
To "Pleasing illusions" διαφέρει από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, με τα μεγάλα shoegaze του μελωδικά διαστήματα και με τον πιο αργό, υπνωτιστικό ρυθμό του. Πώς προέκυψε αυτό το κομμάτι;
H.E.K.: Το "Pleasing Illusions" ηχογραφήθηκε πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 2012 και συμπεριλήφθηκε στο πρώτο EP που κυκλοφορήσαμε τον Ιανουάριο του 2013. Η καινούργια ηχογράφηση λειτούργησε πολύ καλά ως συνδετικός κρίκος μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης πλευράς του δίσκου. Το τραγούδι είναι από τα λίγα (ίσως και το μόνο) με πολιτικές αναφορές, μιας και ο τίτλος παραπέμπει στον Edmund Burke και τη θεωρία του περί ευχάριστων ψευδαισθήσεων σε ότι έχει να κάνει με το Ancien Regime (σ.σ. Παλαιό ή Πρώην Καθεστώς, το μοναρχικό, αριστοκρατικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα εγκαθιδρυμένο στο Βασίλειο της Γαλλίας περίπου από τον 15ο αιώνα μέχρι τον ύστερο 18ο αιώνα υπό τις δυναστείες των ύστερων Βαλουά και των Βουρβόνων). Στο πλαίσιο του κομματιού ως pleasing illusions παρουσιάζονται στην πρωταγωνίστρια καταστάσεις και συνθήκες που την αποσπούν από τον τελικό της στόχο, ενώ εκείνη βρίσκεται να διασχίζει μια ονειρική έρημο σε ένα ταξίδι μετασχηματισμού και αλλαγής της ψυχοσύνθεσής της.
Το "Paper planes" και το "Endless fairytales" θα μπορούσαν να είχαν ντύσει ταινίες της νουβέλ βαγκ, όπως τον "Τρελό Πιερό" και το "Με κομμένη την ανάσα". Για ποιά ταινία θα είχατε σκοτώσει για να γράψετε τη μουσική της;
S.F.: Για το "Μωρό της Ρόζμαρυ" του Ρομάν Πολάνσκι.
Στις ευχαριστίες του δίσκου βλέπω τον John Barry και τον Ennio Morricone. Ποια στοιχεία από τους δυο κινηματογραφικούς αυτούς συνθέτες έχετε ζηλέψει και ποιό είναι το αγαπημένο σας soundtrack από τον καθένα;
S.F.: Τη χρήση του τσέμπαλου και του μπάσου σε συνδυασμό με την ορχήστρα και τις μελωδίες της κιθάρας. Από John Barry, αγαπημένο soundtrack είναι το "Ipcress File", και από Morricone το "Il Giardino Delle Delizie".
Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον-μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα;
H.E.K.: Πολλές συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδας και η δημιουργία καινούργιων τραγουδιών.
_____
Φωτογραφίες - Διονύσης Ματιάτος
