Nausea : Η τέχνη του διαμελισμού
Εντυπωσιασμένος, αρχικά, από μία βιντεοκασέτα (από εμφάνιση του γκρουπ στο B-Live club της Λάρισας) και γνωρίζοντας, δεύτερα, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή τους Γιάννη Λάιο -κοινή καταγωγή, εξαίρετος φίλος- άδραξα την ευκαιρία και «κάθισα» τους ακραίους metallers στο σκαμνί. Να! Τι ομολόγησαν:
Γιάννης: «Ξεκινήσαμε γύρω στο '92. Στην πρώτη σύνθεση δεν ήμουν εγώ μέσα. Ήταν οι: Φαναράκης-Χατζημπάρμπας (κιθάρα, φωνή που είναι και σήμερα), «Σκαμπός» Τσιάρας-Φωτιάδης. Εγώ μπήκα το '93 και κάναμε κάποια live. Κάναμε ένα στο Τ.Ε.Ι που το «διαλύσαμε» κανονικά! Έβγαινε ένας τύπος με τη χέστρα στα χέρια (!!! άπειρα γέλια)... Από τότε το Τ.Ε.Ι. δεν ξανάκανε συναυλίες για αρκετά χρόνια. Ένα στο BOURBON (που υπάρχει αποτυπωμένο σε homemade cd), ένα στο TRANSFORMER... Γύρω στο 2000 έγινε η επανένωση. Οι δύο παλιοί, μπασίστας και ντράμερ, «ξεφύγανε» σε άλλες μουσικές (γέλια) και ήρθαν στο γκρουπ δύο νέα μέλη, ο Γιάννης από τους ΠΟΙΟΤΗΤΑ και ο Αχιλλέας στα τύμπανα. Κάναμε τρία live μέχρι τώρα (κλειστό θεατράκι του Μύλου στη Λάρισα, B-Live club στη Λάρισα και πάλι και «Μάγος» club στο Βόλο). Η σύνθεση του γκρουπ τώρα είναι: Αλέκος Χατζημπάρμπας -κιθάρα, φωνή, Γιάννης Λάιος -κιθάρα, φωνή, Γιάννης Γκουγκούδης - μπάσο, Αχιλλέας Μητουλιάς -τύμπανα.»
Τους ρωτάω για τις παράλληλες μουσικές δραστηριότητες των μελών των NAUSEA. Απαντά ο Γιάννης. «Ο Γιάννης ο Γκουγκούδης παίζει και στους ΠΟΙΟΤΗΤΑ (πανκ γκρουπ που θα παρουσιαστεί σύντομα από το MIC!). Εγώ, κάθε Κυριακή, έχω μια εκπομπή στο Δημοτικό ραδιόφωνο Λάρισας, όπου παίζω rock-hard και rock-metal και προσπαθώ να παρουσιάζω και κάθε νέο γκρουπ που θα έρθει και θα μου πει για παρουσίαση στο ραδιόφωνο. Την έχω αυτήν την εκπομπή γύρω στη δεκαετία. Έχω πάρει συνεντεύξεις από Manowar, Dio, Skyland, Slayer, Cradle of Filth, Rage κ.α. Έχω κι ένα μαγαζί το «Δισκόπολις». (Παρένθεση του γράφοντα: Το Δισκόπολις βρίσκεται στο κέντρο της Λάρισας, Νιρβάνα 11-13 πίσω από το ΩΔΕΙΟ και καλά θα κάνουν οι απανταχού metal-freaks κυρίως να το επισκεφθούν γιατί με αυτά που υπάρχουν εκεί μέσα θα βρεθούν κυριολεκτικά στον Παράδεισο!) Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, αυτό θα το πουν οι άλλοι, αλλά φέρνω ό,τι μπορώ να βρω και από το εξωτερικό και από την Ελλάδα, και γενικότερα «κυνηγάω» τα άτομα που έχουν το ίδιο «ψώνιο» για τη μουσική μ' εμένα. Σημαντικό είναι, και εκεί που διαφέρω από τα άλλα μαγαζιά, ότι κανείς απ' τους άλλους δισκοπώλες δεν πήγε ποτέ να περιμένει κάποια κυκλοφορία έξω από ένα δισκάδικο ξημερώνοντας. Και από τη στιγμή που δεν το έχουν κάνει αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν όλο τον κόσμο που «ψάχνεται» για τη μουσική.»
Τα ακραία μουσικά είδη, συνήθως, «εκκολάπτονται» στις μεγαλουπόλεις, όπου οι συνθήκες είναι ιδανικές για κάτι τέτοιο (συνωστισμός ανθρώπων, φρενήρεις ρυθμοί, μαζική κατανάλωση, φτώχεια κλπ). Τι οδηγεί, αλήθεια, κάποια νεαρά άτομα από τη Λάρισα, την πιο εύφορη ενδεχομένως περιοχή της Ελλάδας, να παίξουν heavy metal και μάλιστα στις πιο ακραίες μορφές του;
Γιάννης: «Μπορεί η Λάρισα να μην είναι «χτυπημένη» από θέματα οικονομικού περιεχομένου, να είναι πολύ «εύρωστη», δεν υπάρχει ταυτόχρονα και ποιότητα! Να πεις, ότι θα βγω έξω να διασκεδάσω, τουλάχιστο για το χώρο που είμαστε εμείς. Από σκυλάδικα, ουκ ολίγα! Δεν είναι τόσο θέμα αντίδρασης αυτό που κάνουμε όσο ότι θέμα ότι τελικά αυτή τη μουσική ακούμε! Αν ακούς τέτοια μουσική, δεν μπορείς να παίξεις κάτι λιγότερο δυνατό, κάτι άλλο!»
Η συζήτησή μας πλαταίνει κάπως στο σημείο αυτό αφού οδηγείται μεταξύ έκφρασης - ιδεολογίας - μηνυμάτων - μουσικής για τους μουσικούς - μουσικής για τον κόσμο - underground αυθεντικότητας - καριέρας στο εξωτερικό και στην Ελλάδα - και Rage against the machine... οι οποίοι προκαλούν την οργή του Αχιλλέα! Επαναφορά στην «τάξη» με την ερώτησή μου ότι η υπόθεση του heavy metal μου θυμίζει γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού που αρνείται να μεγαλώσει. Φωτεινή εξαίρεση οι Rotting Christ;
Γιάννης: «Το heavy metal στην Ελλάδα είναι μια αρπαχτή. Δεν υπάρχουν οι εταιρείες να προωθήσουν κάτι, κι ας τα 'κονομήσουν κι αυτές! Στην Ελλάδα για να γίνεις όνομα πρέπει πρώτα να βγεις στο εξωτερικό να υπογράψεις σε μια εταιρία και μετά να γυρίσεις πίσω νικητής. Οι Rotting Christ τι κάνανε; Πήγανε σε μια Century Media που τους άρπαξε όλα τα φράγκα! Τους έχει δώσει μηδαμινά για την τόση δισκογραφία και την τόση ιστορία που έχουν, και σκέφτονταν κάποια στιγμή να «σπάσουν» το συμβόλαιο. Κάνανε συμβόλαιο για 10 άλμπουμ νομίζω; Στην Ελλάδα δεν πρόκειται να ζήσει κανείς απ' αυτό, δηλαδή είμαι μουσικός και ζω απ' αυτό!» «Όσον αφορά τα live, είναι για ένα μεροκάματο. Από κει βγάζουν, αν βγάζουν, κάτι. Γιατί δεν θα πρέπει να είναι και λίγες οι φορές που οι Rotting Christ παίξανε και δεν πήρανε αυτά που θέλανε, μπορεί να παίξανε και χωρίς να πάρουνε μία! Σίγουρα το έχουνε κάνει! Πράγμα που είναι απαράδεκτο!»
Η επόμενη ερώτηση προκαλεί την έκρηξη και πάλι του Αχιλλέα, που όμως οδηγεί - ο τρόπος που το κάνει - σε έκρηξη από γέλια!
Αχιλλέας: «Εγώ προσωπικά Καραγκιόζης δε γίνομαι, και δεν εννοώ το να βάλω μια κουκούλα για κάποιο live, αλλά το να κάνω κάτι το οποίο Δε μ' αρέσει, είτε λέγεται ένδυση, είτε λέγεται το να «πω κάτι» ή να εκφράσω μια ιδεολογία η οποία δε με αντανακλά, μόνο και μόνο για να πουλήσω το cd ή οτιδήποτε άλλο.»
Η εμφάνιση στο B-Live έγινε με κουκούλες στα κεφάλια των δύο Γιάννηδων, κάτι που προσωπικά γούσταρα πολύ αφού η «εικόνα» του γκρουπ έγινε πιο ακραία, αλλά μάλλον δε θα υιοθετούνταν απ' όλο το γκρουπ σαν ιδέα για την όποια «αναρρίχησή» τους!
Γιάννης: «Κοίτα να δεις, αυτό με τις κουκούλες ήταν μια χαβαλετζίδικη στιγμή, για να δώσουμε στο κοινό κάτι παραπάνω. Μπορεί να έγινε μια φορά αυτό, μπορεί να γίνει κάτι άλλο, κάποια άλλη... Η αλήθεια είναι ότι έχουμε σκεφτεί να κάνουμε κι άλλα πράγματα. Για το live στο Βόλο είχαμε να κάνουμε κάτι πολύ περίεργο (γέλια και αποθάρρυνση για την αποκάλυψη). Απορώ με το Γιάννη (μπάσο) πάντως, πως έβγαλε το live με την κουκούλα, εγώ θα είχα πεθάνει!» Ξανά γέλια, και πέρασμα στην επόμενη ερώτηση.
Live: Πώς νιώθετε; Πως επιτυγχάνετε την επαφή με το κοινό;
Γιάννης (μπάσο): «Στη Λάρισα είναι αρκετά καλά τα πράγματα. Είναι το κοινό «δικό μας» και μας ξέρουν... Δε χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα. Αλλά όταν βγαίνουμε από τη Λάρισα είναι δύσκολα τα πράγματα!». Συμφωνούμε όλοι ότι ο καλός ήχος είναι το άλφα και το ωμέγα για το καλό live.
Γιάννης: «Έχουμε προσανατολιστεί να βρούμε ένα πέμπτο μέλος, το οποίο θα είναι ένας ηχολήπτης, ο οποίος θα ξέρει να μας ρυθμίζει τον ήχο από την αρχή ως το τέλος. Να ξέρει που είναι πού είναι το σόλο, πού θα επέμβει στα φωνητικά κλπ. Έτσι πιστεύω πως θα λυθούνε πολλά προβλήματα, γιατί το πέμπτο μέλος, ο ηχολήπτης, μπορεί να μη «φαίνεται», αλλά κάνει πραγματικά μεγάλη δουλειά. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε έστω και σε τοπικό επίπεδο δίνοντας 2-3 συναυλίες το χρόνο θα πρέπει να βρούμε έναν ηχολήπτη μόνιμο.»
Το να αποκτάς και να δουλεύεις τον «δικό σου» ήχο με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι ειδικά μέσα σ' ένα χώρο που έχει κορεστεί από την πλημμυρίδα νέων κυκλοφοριών. Και οι διασκευές... Αλήθεια γιατί οι NAUSEA παίζουν διασκευές;
Γιάννης: «Στην ουσία όχι, ένα συγκρότημα δε χρειάζεται τις διασκευές. Ίσως να τις χρειάζεται στην αρχή για να «δεθεί», αλλά στη συνέχεια δε τις χρειάζεται. Εμείς παίζουμε κομμάτια από διάφορα γκρουπ: Death, Carcass, Slayer, Pestilence κλπ. Συνήθως παίζουμε κομμάτια που μας αρέσουν πρώτα εμάς αλλά και ταυτόχρονα έχουν αφήσει ιστορία στο χώρο. Όσον αφορά τον ήχο... δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να αποχτήσεις δικό σου ήχο! Ανήκουμε βέβαια σε κάποιο μουσικό χώρο αλλά δε πιστεύω πως ηχούμε συγκεκριμένα «κολλημένοι» κάπου. Αν βγει κάτι καλό στην πρόβα, και μας αρέσει, το παίζουμε. Αν δεν υπάρχει συμφωνία από όλα τα μέλη του γκρουπ δε βγαίνει το κομμάτι.»
Η κουβέντα μας περιστρέφεται γύρω από την σπουδαιότητα του παραγωγού και την «αδυναμία» των NAUSEA, εξαιτίας της απειρίας που έχουν στο στούντιο, στο να μιλήσουν προς το παρόν για τις ιδιαιτερότητες του ήχου τους. Οδεύοντας προς το τέλος της συζήτησης τους ρωτάω για τους στίχους των τραγουδιών τους.
Γιάννης: «Οι στίχοι μας είναι splatter. Σάπια συκώτια, πράσινα ξερατά... είναι αηδιαστικός ως ναυτία - nausea (προσέξτε το λογοπαίγνιο του ονόματός τους με τη λέξη noise). Τη συγκεκριμένη στιγμή, δουλεύουμε ένα κομμάτι με ένα γιατρό... και την εμπορία ανθρώπινων μελών, και τέλος πάντων όλα αυτά που συμβαίνουν στα νοσοκομεία όταν φεύγεις μ' ένα πλευρό λιγότερο, και το καταλαβαίνεις πολύ αργότερα, όταν κάνεις εξετάσεις.»
Τελικά οι προσδοκίες τους σαν συγκρότημα είναι: «Να μπορέσουμε να παίξουμε ζωντανά έστω και σε τοπικό επίπεδο όσο περισσότερο μπορούμε... και όσο αντέχουμε εμείς πρώτα! Για το μέλλον να ετοιμάσουμε κάποια δικιά μας δουλειά, την οποία δε σκοπεύουμε να βγάλουμε σε χίλια αντίτυπα και να κάνουμε γενική προώθηση ακριβώς επειδή η μουσική βιομηχανία μόνο υγιής τομέας δεν είναι. Δεν σκοπεύουμε με τη δική μας δουλειά να κάνουμε «κάποιους» με ακόμη περισσότερα. Θα πάμε αρχικά στο στούντιο των ΠΟΙΟΤΗΤΑ να γράψουμε κάποια κομμάτια και ύστερα βλέπουμε...»
Ρεαλιστές, καλοί φίλοι και εξαιρετική παρέα οι NAUSEA. Σε αναμονή λοιπόν για τη δουλειά τους... Το MIC τους εύχεται όλα «κατ' ευχήν».
Θα ήταν άδικο, κλείνοντας το κείμενο, να μην αναφερθούμε στην πιο «R&R μάνα» της Ελλάδας, τη μάνα του Γιάννη του Λάιου η οποία δουλεύει ακούραστα πίσω απ' τον πάγκο του «Δισκόπολις». Κυρία, υποκλινόμαστε μπροστά σου!
Περισσότερα για τους NAUSEA όποιος θέλει μπορεί να απευθυνθεί στο «Δισκόπολις» (βίντεο, live cd κλπ) και στο τηλέφωνο 0410-250285.