Another night on earth

Παρουσιάζοντας το δίσκο των Night On Earth, ομολόγησα την αδυναμία μου να περιγράψω το είδος της μουσικής που παίζουν... Δεν ξέρω αν η ακόλουθη μίνι-συνέντευξη μπορεί να δώσει μια απάντηση, αλλά διόλου τυχαία, απέφυγα την ερώτηση! Όχι μόνο γιατί αξίζει να την ψάξετε μόνοι σας την απάντηση, εντρυφώντας στο μουσικό κόσμο των Night On Earth... Αλλά γιατί πολλές φορές μια ερώτηση, όντας από μόνη της μια συνισταμένη πολλών απαντήσεων, είναι πολύ πιο πλούσια και ουσιαστική από μια ξεκάθαρη και μονοδιάστατη απάντηση...

- Πώς ξεκίνησε η ιστορία των Night on Earth;

Η ιστορία ξεκινά κάπου στο 2004, ή για την ακρίβεια, τότε είναι που προκύπτει το όνομα Night On Earth, ένα project που κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει το νήμα μιας δημιουργικής παρέας που είχε βρει τη μουσικοδραματική της εκτόνωση στους Paracroussis - μια μετα-μουσική ηχο - τρομοκρατική κολλεκτίβα όπως μας αρέσει (ακόμα) να την αποκαλούμε. Οι εικόνες του Τζάρμους και γενικότερα η κινηματογραφική αίσθηση, η διάθεση να λειτουργήσει το άκρατο αυτοσχεδιαστικό μας πνεύμα μέσα σε μια ατμόσφαιρα -ή σε κάποια κατεύθυνση- και η φωνή της Σοφίας έδωσαν μορφή στην ιδέα 'Night On Earth'.

- 8 νοματαίοι σε μια μπάντα είναι πολλοί! Πώς συντονίζεται η δημιουργική διαδικασία σε μια τόσο πολυμελή ομάδα;

Μας καθοδηγεί η μουσική και ο ήχος μας. Προσπαθούμε να είμαστε υπεύθυνοι μουσικοί. Δεν είναι και τόσες πολλές οι πρόβες και τα live, και ακόμα πιο συγκεκριμένα δεν είναι και πολλές οι πρόβες που θα καταφέρουμε να συναντηθούμε όλοι μας. Γι αυτό, ο καθένας ξέρει (ή οφείλει να ξέρει) πάνω κάτω τι έχει να κάνει πριν μπει στο στούντιο. Έχει ασχοληθεί μόνος του και έχει ψάξει τους ήχους του, έχει ζυγίσει τη δική του συνεισφορά στο συνολικό ήχο της ομάδας, κάνει τις προτάσεις του αφού έχει πρώτα φανταστεί το συνολικό άκουσμα ή πειραματίζεται, έχοντας όμως πλήρη συναίσθηση της μουσικής ιδιοσυγκρασίας του καθένα από αυτούς με τους οποίους παίζει μαζί. Καθένας συμμετέχει ως μια ξεχωριστή μουσική μονάδα, κατά την παράδοση των jazz session μουσικών, και προτείνει το δικό του κόσμο. Όταν μαζευόμαστε, απλώς δουλεύουμε τη χημεία όλων αυτών των στοιχείων. Τελικά, πιο δύσκολο φαίνεται να είναι να συναντηθούμε όλοι τη Δευτέρα στις 8 για πρόβα, παρά να συμφωνήσουμε τι νότες θα παίζει ο καθένας!

- Έχοντας επίγνωση του τί σημαίνει στη Ελλάδα να ασχολείσαι με μουσική πέραν των μπουζουκιών και της έντεχνης συντήρησης, ποιες είναι οι φιλοδοξίες και οι στόχοι σας;

Φιλοδοξία μας είναι κάποια μέρα να καταφέρουμε να ζούμε παίζοντας τη μουσική μας, όπως δηλαδή και αυτοί που ασχολούνται με τα 'ιδιώματα' που αναφέρεις. Να έχουμε τη δυνατότητα να παίρνουμε ερεθίσματα ώστε να εξελισσόμαστε καλλιτεχνικά και να μπορούμε πάντα να φτιάχνουμε τη μουσική μας έξω από κάθε είδους "πρέπει" - είτε εκείνα που θέτουν άλλοι, είτε εκείνα που υιοθετούμε κι εμείς οι ίδιοι καμιά φορά χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι. Ε, και φυσικά τα αυτονόητα: πισίνες, γρήγορες κούρσες, βίλες, ντιζάην, χάι, λουκουμάδες, μουράνο, καπελίνα, ψιψιψώνια...

- Πώς και αποφασίσατε να βγει διπλό το cd;

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχαμε σκεφτεί τόσο συγκεκριμένα από την αρχή. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι θέλαμε στην πρώτη μας κυκλοφορία (και γι' αυτό έχει ως τίτλο απλά το όνομά μας) να αποτυπώσουμε με κάθε τρόπο και μέσο -live, studio, αυτοσχεδιασμοί, ηλεκτρονικά- τον ήχο που είχαμε διαμορφώσει ως τότε. Δυσκολευτήκαμε πολύ να αποκλείσουμε μια πτυχή του ήχου μας και να παρουσιάσουμε -τουλάχιστον τώρα που είμαστε στην αρχή- κάτι μονοδιάστατο. Ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε αυθόρμητα και χωρίς πολλή σκέψη ή κάποια κατεύθυνση. Ουσιαστικά, όταν φτάσαμε στη μίξη, αντιληφθήκαμε ότι 120 λεπτά δεν είναι εύκολο να χωρέσουν σε ένα cd... Από την άλλη, μιας και είμαστε μουσικοί που πιστεύουν πάνω απ' όλα στο live, το album μπορεί να ακουστεί και ως μια συναυλία μας, αν σκεφτεί κανείς και τη διάρκειά του.

- Ποια η σχέση σας με αυτό που λέμε πειραματική μουσική; Είναι τελικά μια μουσική που την ευχαριστιέται περισσότερο ο δημιουργός παρά ο ακροατής;

Εξ ορισμού, η πειραματική μουσική δεν είναι μια μουσική που στοχεύει στην ευχαρίστηση. Το πείραμα είναι μια διαδικασία της οποίας την έκβαση δεν την γνωρίζει ούτε ο δημιουργός, ούτε ο ακροατής. Η αξία του συνίσταται ακριβώς σε αυτή την εμπειρία: ότι δημιουργός και ακροατής μοιράζονται το ίδιο πράγμα, με τους ίδιους όρους, ισότιμα, την ώρα που αυτό γεννιέται ή παίζεται. Κοινώς, διαμορφώνουν το έργο από κοινού και σε πραγματικό χρόνο. Απλά ο δημιουργός έχει πάρει (πιθανώς) κάποιες αποφάσεις σχετικά με ορισμένες μουσικές παραμέτρους μέσα στις οποίες θα κινηθεί και κατέχει και την αντίστοιχη τεχνική για να διαχειριστεί και αυτό το υλικό. Αν έχει πλήρως προαποφασίσει ή με κάποιο τρόπο γνωρίζει εκ των προτέρων το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και την επίδραση που αυτό μπορεί να έχει στον ακροατή, τότε δεν μιλάμε για πειραματική μουσική. Κι αν καμώνεται ότι είναι, είναι ένας απατεώνας. Κι αν ευχαριστιέται ερήμην των αντιδράσεων του ακροατή, είναι απλά ματαιόδοξος. Το πείραμα είναι συνυφασμένο με το ρίσκο. Τι είδους ευχαρίστηση μπορεί να προκύπτει μέσα από την ανάληψη ρίσκων; Πιθανώς μονάχα εκείνη που μπορεί να σου επιστρέψει ως θετική ενέργεια (βλέπε επιβεβαίωση) ο ακροατής. Δηλαδή όταν το πείραμα πετύχει.

- Αναφέρετε στις επιρροές σας και τον Γιάννη Χρήστου, μια μάλλον αγνοημένη μορφή της ελληνικής μουσικής. Ποιο στοιχείο του μπορούμε να ανιχνεύσουμε στη μουσική των ΝΟΕ;

Η περίπτωση Χρήστου είναι από εκείνες τις περιπτώσεις στη μουσική που σηματοδοτούν ένα αισθητικό τέρμα και όχι μια αρχή. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος από τον οποίο δύσκολα μπορείς να απομονώσεις κάποια στοιχεία έξω από το concept τους -και την ιδιοφυία του δημιουργού τους- και να τα ξαναχρησιμοποιήσεις στη βάση της δικής σου τέχνης. Παρόλα αυτά, το σύστημα των ιδεών του και το έργο του μπορεί να σε κινητοποιήσει με πάρα πολλούς τρόπους και σίγουρα έχει να σου διδάξει ένα σωρό πράγματα γύρω από τη στάση που έχεις απέναντι στη δημιουργία σου. Όσον αφορά τη μουσική μας, έχουμε μάθει να μην επεξεργαζόμαστε τόσο τη φόρμα μιας σύνθεσης, αλλά τη μακροδομή της, το ηχητικό της σχήμα. Να την αντιμετωπίζουμε ως ενέργεια και ως ένα σύνολο εντάσεων και δυναμικών και όχι απλά ως νότες και συγχορδίες. Να μη βολευόμαστε, να προσπαθούμε συνέχεια να ξεπερνάμε τα όριά μας και να κοιτάμε πέρα από τη μουσική και την τέχνη μας. Σε μια συνέντευξή του, ο Χρήστου είχε πει "το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τέχνη, αλλά να μπορέσεις να συνδεθείς εσύ ο ίδιος με τις δυνάμεις που σε περιβάλλουν". Ο ίδιος θεωρείται σήμερα μια αγνοημένη μορφή, γιατί αυτές οι ιδέες -που ο ίδιος υποστήριξε με συνέπεια και στάση ζωής- είναι στην ουσία τους -δυστυχώς- αγνοημένες.

- Μιας που κλείνει η χρονιά, ποιος δίσκος φέτος σας εντυπωσίασε;

Φέτος ακούσαμε πολλούς δίσκους που μας άρεσαν ιδιαίτερα. Εκείνοι όμως που με όλη τη σημασία της λέξης μας εντυπωσίασαν (εννοείται με τη θετική έννοια) ήταν το 'Back To Basics' της Christina Aguilera και 'Η βροχή από κάτω' του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ακόμα τους έχουμε στο repeat.