Αρνούμαι να βάλω το logo της Labyrinth σε κάτι που δεν αγαπώ

Τέταρτο στη σειρά αφιέρωμα στις σύγχρονες ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες. Αυτή τη φορά μιλάμε με τον Νίκο Στυλίδη, τον άνθρωπο πίσω από τα πάντα στη Labyrinth of Thoughts: «από την επιλογή ενός group για κυκλοφορία, το mastering, το artwork (αν χρειαστεί), τη συνεννόηση με το εργοστάσιο, τη διανομή και το promotion». One man show, όπως και η συνέντευξη που ακολουθεί.

Όταν ξεκίνησε η εταιρία το 2010, μετά την πορεία της ως εταιρία διανομής, ακόμα έκοβαν και έραβαν οι πολυεθνικές εταιρίες - ταυτόχρονα όμως είχε ξεκινήσει και η δισκογραφική κρίση. Σε αυτό το μεταίχμιο, πώς αποφασίστηκε η επέκταση της εταιρίας σε label;
Δεν έγινε ακριβώς με απόλυτη συνείδηση για το τι συνέβαινε γύρω. Με εισαγωγές punk κυρίως δίσκων και αντιπροσώπευση progressive και doom εταιρειών από το εξωτερικό στην Ελλάδα ασχολούμουν από το 1997. Όχι φυσικά για τα προς το ζην, αφού έχω δουλέψει για 15 περίπου χρόνια σαν βοηθός λογιστή, αλλά για να συμπληρώνεται η καθημερινότητά μου με κάτι που να έχει σχέση με τη μουσική που αγαπώ πολύ. Όλα αυτά τα χρόνια πάντα ήθελα να κάνω μία τουλάχιστον παραγωγή δικιά μου, σαν label. Η αρχή έγινε όντως το 2010 με ένα αγγλικό metal συγκρότημα, τους Unsilence, απόρροια των διανομών που ανάφερα παραπάνω, χωρίς να έχω κάτι απόλυτα συγκεκριμένο στο μυαλό μου για το μέλλον. Αλλά αν έφτανα στο σημείο να κάνω και δεύτερη παραγωγή, θα ήθελα να είναι ελληνική η μπάντα. Για τον εξής απλό λόγο - θεωρώ πως τα πάντα είναι πολιτική. Η μουσική που ακούμε, οι σκέψεις μας, η συμπεριφορά μας, οι επιλογές μας. Διέκρινα πως καλύτερα από οτιδήποτε άλλο άκουγα και έβλεπα, με επηρέαζαν από την εφηβεία μου και έπειτα οι ελληνικές μπάντες της ανεξάρτητης σκηνής που ήταν ποτισμένες με την ίδια επιλογή και στάση. Χωρίς να είναι απαραίτητο κάποια από αυτές να παίζει punk. Υπήρξαν βαθιά λυρικές μπάντες που ήταν ταυτόχρονα απόλυτα και ξεκάθαρα πολιτικές. Αυτό - και σε συνδυασμό πως το να προσπαθήσεις να παράγεις πολιτισμό σε μια χώρα όπου η ασχήμια κάθε είδους έχει κυριεύσει το τοπίο της - είναι μια πράξη όντως επαναστατική. Αυτό με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ τις ελληνικές μπάντες.

Το 2011 ήρθα σε επαφή με τους Γκρόβερ για να εκδώσουμε τις «Σκληρές Λέξεις» και τα υπόλοιπα ήρθαν μάλλον από μόνα τους. Άλλωστε η δισκογραφική κρίση είναι δημιούργημα των ίδιων των εταιρειών και των επιλογών τους. Δεν μπορώ και ούτε θέλω να τις παρακολουθήσω σε σημείο που να καθορίζω τις δικές μου επιλογές ανάλογα με το τι κάνουν αυτές. Αυτό που τις ενδιαφέρει είναι να βγάλουν ένα καινούριο format και την αμέσως επόμενη στιγμή προσπαθούν να το σκοτώσουν. Τι να απέγιναν άραγε τα super audio cd, τα dat, τα mini disc; Θα απομείνουμε στο τέλος παρέα με έναν απέραντο ψηφιακό κόσμο για τον οποίο όλο και λιγότεροι θα ενδιαφέρονται. Τελευταίο θύμα, τα albums. Ένα τραγούδι και ένα video ανά κάποιους μήνες αρκούν για τους περισσότερους «καλλιτέχνες». Έχει χαθεί κάθε ίχνος σοβαρής προσέγγισης της μουσικής.

Το 2010 επίσης η παντοκρατορία των social media βρισκόταν στα αρχικά της ακόμα στάδια. Έχοντας βιώσει την μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη, σε τι θεωρείς ότι ωφέλησαν και σε τι έβλαψαν τα ΜΚΔ την ανεξάρτητη δισκογραφία;
Δεν θέλω να σας δώσω μια εύκολη απάντηση, του στυλ «τα social media δεν είναι καλά ή κακά. Ανάλογα πως τα χειρίζεται κανείς». Βαρετό, δεν είναι; Έχω δει απίστευτα ανούσια πράγματα να αναδύονται μέσα από και χάρη σε αυτά, ενώ η υπερπληροφόρηση είναι τρομακτική. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να τη διαχειριστώ και προτιμώ να συνεχίζω να εμπιστεύομαι τις δικές μου μεθόδους για να αποφασίσω τι μου αρέσει, τι όχι και τι τελικά θέλω να αγοράσω. Κι αν αποφασίσω να διαβάσω το κείμενο ενός συντάκτη για έναν δίσκο, θετικά προσκείμενο ή όχι, θα πρέπει να έχει κερδίσει την εκτίμησή μου με κάποιο, όχι πάντως μαγικό, τρόπο. Γενικά η επικράτηση μουσικών τάσεων και καλλιτεχνών οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως προσωπικότητα και χαρακτήρα κατά την υποκειμενική προσωπική μου άποψη, οφείλεται και στα social media, οπότε έχουν κερδίσει και αυτά με τη σειρά τους εύκολα την αποστασιοποίησή μου. Τα χρησιμοποιώ, αλλά στο μικρότερο δυνατό βαθμό, για τα απολύτως απαραίτητα.

Από πού εμπνεύστηκες το λογότυπο και την ονομασία της εταιρίας;
Είχα ένα χαρτί και ένα στυλό κάμποσους μήνες πάντοτε μαζί μου και σημείωνα ό, τι μου ερχόταν στο μυαλό. Η εταιρεία θα μπορούσε να λέγεται και “Αcross the river” (οι punk διανομές που αναφέρω παραπάνω) ή “After the rain”. Ωστόσο ένα κείμενο του τραγουδιστή Attila Csihar που είχα διαβάσει ήταν η αφορμή για να καταλήξω στο “Labyrinth of thoughts”. Επίσης, κάποιοι στίχοι των Coroner (που μου αρέσουν πάρα πολύ) παρομοίαζαν την έρημο σαν ένα λαβύρινθο χωρίς τοίχους. Όπως ακριβώς και το μυαλό μας. Το λογότυπο είναι πάνω κάτω έμπνευση δικιά μου, ωστόσο για την πρακτική του εφαρμογή ευθύνεται η Κατερίνα Μπράτσου, γραφίστρια του εκδοτικού οίκου που δούλευα.

Δραστηριοποιείσαι σε πολύ μεγάλο βαθμό στις επανεκδόσεις από ονόματα της ανεξάρτητης σκηνής των δεκαετιών του ’80 και ’90. Πώς αποφασίζεις ποια άλμπουμ θα επανεκδώσεις; Ποια είναι η διαδικασία και ποιες δυσκολίες έχει;
Υπήρχε μια λίστα, αρκετά μεγάλη, με albums που θα ήθελα να επανεκδώσω πριν ξεκινήσω το label. Έτσι, σαν κίνητρο που ίσως κάποτε με οδηγούσε κάπου - και να που τελικά συνέβη. Κυρίως με albums που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ σε βινύλιο, ή είχαν πριν δεκαετίες και τώρα ήταν εξαφανισμένα. Κοινός παρονομαστής, το να μου αρέσουν πολύ και να έχουν και μια ελάχιστη έστω εμπορική αξία για να μπορέσει όλο αυτό να συνεχιστεί. Αν τυχόν κάποιος δίσκος θεωρείται συλλεκτικός είναι ένας παράγοντας, αλλά όχι καθοριστικός. Από αυτή τη λίστα έχουν επανακυκλοφορήσει περίπου το 70% με 80% αυτής. Τυπικό παράδειγμα είναι τα πολύ πρόσφατα «Χρώματα» της Λευκής Συμφωνίας. Η λιγότερο εμπορική δημιουργία της μπάντας, για εμένα όμως ένα πραγματικό διαμάντι. Ένας δίσκος αναφοράς. Μουσικά, στιχουργικά, εικαστικά και ηχητικά.

Όσο για τη διαδικασία είναι σχετικά απλή, θεωρητικά τουλάχιστον. Βρίσκεις ένα ή περισσότερα μέλη της μπάντας, ρωτάς αν ενδιαφέρονται για αυτό που κάνεις και αν ναι, ποιος έχει τα δικαιώματα αυτού που θέλεις να κυκλοφορήσεις. Αν δεν είναι του συγκροτήματος και μπορείς να τα αγοράσεις από αυτόν που του ανήκουν, καλώς. Αν όχι, σταμάτα εκεί το πράγμα. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει να συμβεί να μην επανακυκλοφορήσω κάτι γιατί συνάντησα άρνηση από το προηγούμενο label. Ίσως βέβαια γιατί δεν μπαίνω στον κόπο να χτυπάω πόρτες που ξέρω προκαταβολικά πως δεν θα ανοίξουν ποτέ. Γενικά δεν επιμένω πολύ σε κάτι. Είτε υπάρχει κατανόηση, θέληση και συνεννόηση από την αρχή, είτε όχι, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ενοχλούμε ο ένας τον άλλο. Ο καιρός θα το φέρει μπροστά μου, αν είναι να το φέρει τελικά. Όπως συνέβηκε με τους Λώλαμα και το «Ασημένιο δένδρο». Η πρώτη κουβέντα και αρνητική μάλιστα έγινε πριν από 7 χρόνια. Τώρα όμως τελικά, με απόφαση της μπάντας φυσικά και χωρίς δική μου όχληση, θα κυκλοφορήσει το υλικό αυτό μέσα στο 2019.

Με την οικονομική κρίση - ειδικά όπως τη βιώνουμε στην Ελλάδα, με capital controls, πτωχεύσεις επιχειρήσεων κλπ - ποιοί είναι οι σημαντικότεροι σκόπελοι που πρέπει να ξεπερνά (ή και να προβλέπει) μία δισκογραφική κατά τη λειτουργία της;
Γενικά δεν έχω παράπονο από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Καταλαβαίνουν αυτό που κάνω, το σέβονται και έτσι με βοηθούν να συνεχίσω. Από τη μεριά μου, προσπαθώ κάθε κυκλοφορία μου να είναι πραγματικά αξιόλογη και προσεγμένη από κάθε άποψη. Δεν με ενδιαφέρει δηλαδή να κυκλοφορήσω κάτι, μόνο και μόνο για να προσθέσω ένα ακόμα νούμερο στον κατάλογό μου. Αρνούμαι να βάλω το logo της Labyrinth σε κάτι που δεν αγαπώ πραγματικά. Ακόμα και αν η μπάντα πληρώνει όλα τα έξοδα κοπής, όπως συμβαίνει συχνά και έχει και σε εμένα προταθεί κάποιες φορές. Σε ένα αφιέρωμα για τις ελληνικές ανεξάρτητες δισκογραφικές στο mic, o Γιώργος Παπαδόπουλος στη στήλη “Vinyl lust #6” είχε γράψει για τον Λαβύρινθο: «Αν κάτι το κυκλοφορεί η L.O.T. τότε το αγοράζεις με κλειστά τα μάτια». Τον ευχαριστώ που ανέδειξε την ουσία του εγχειρήματος. Δεν υπάρχει άλλο όπλο, από τη μεριά μου τουλάχιστον, απέναντι στην οικονομική δυσπραγία. Ό, τι βγάζω πρέπει να είναι άξιο αναφοράς, να περιέχει ακυκλοφόρητα κομμάτια (αν είναι επανέκδοση και υπάρχουν τέτοια), το βινύλιο να έχει την καλύτερη δυνατή χάραξη, η επεξεργασία του ήχου να είναι απόλυτα προσεγμένη, το εξώφυλλο να είναι άρτιο στο μέτρο του δυνατού. Αυτό το τελευταίο το γράφω γιατί πολλές φορές το πρωτογενές υλικό για το artwork δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επαγγελματικά σκαναρισμένο εξώφυλλο – οπισθόφυλλο ενός παλιού βινυλίου.

Πώς μπορεί να συνδυαστεί η καθημερινή εργασία που κάνουμε προς βιοπορισμό με τις απαιτήσεις ενός δισκογραφικού label;
Τον τελευταίο καιρό η Labyrinth αποτελεί την μοναδική μου ενασχόληση. Μαθαίνοντας και αναλαμβάνοντας, αν χρειάζεται, ολόκληρο τον κύκλο εργασιών, δηλαδή artwork, mastering, διανομή, promotion, συνεννόηση με μπάντες και εργοστάσια, αποφάσισα πως θα διαθέσω όλο μου τον χρόνο και τις δυνάμεις μου σε αυτό και μόνο. Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν, η σταδιακή ισοπέδωση των όποιων εργασιακών σχέσεων που υπήρχαν μέχρι το 2010 έκανε την παραπάνω απόφαση κάτι μεταξύ μονόδρομου και επιλογής.

Πώς αποφασίστηκε το είδος στο οποίο θα εστίαζε η εταιρία και υπό ποιες προϋποθέσεις δέχεται ένα διαφορετικό είδος; Ή αλλιώς, τι θα πρέπει να έχει ένας/μία μουσικός για να τον/την εντάξεις στο ρόστερ σου, ανεξαρτήτως του ήχου που υπηρετεί;
Νομίζω πως απάντησα παραπάνω. Μουσική προσωπικότητα και πολιτική σκέψη – στάση αρκούν για μια μπάντα στο να κάνουμε μια κουβέντα πρωτίστως και μετά θα δούμε για τα υπόλοιπα. Δεν εστιάζω σε ένα μόνο είδος μουσικής. Σε κάτι τόσο μοναδικά απέραντο, ποιος είμαι εγώ που θα του βάλω όρια; Άλλωστε στη δισκοθήκη μου θα βρεις από Σαββίνα Γιαννάτου και Χειμερινούς Κολυμβητές μέχρι Celtic Frost και Subhumans.

Παρέχεις επίσης και υπηρεσίες mastering. Δυσκολεύει αυτό την δράση σου ως προς τις απαιτήσεις του label ή τη συμπληρώνει - και αν ναι, πώς ξεπερνιούνται οι σκόπελοι αυτοί;
Το mastering ήταν κάτι που από καιρό με ενδιέφερε πολύ. Είναι συναρπαστική η διαδικασία που κάτι ατελές το ομορφαίνεις, του δίνεις σχήμα και αναπνοή. Το ότι τελείωσα πριν από λίγα χρόνια σχολή ηχοληψίας και έχω και τον απαραίτητο εξοπλισμό για να γίνουν όλα όπως πρέπει όχι μόνο εμπόδιο δεν είναι, αλλά αντίθετα βοηθά πάρα πολύ την εξέλιξη του label. Έχω σταθεί τυχερός από επιλογή, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την οξύμωρη φράση. Τυχερός γιατί έχω ακούσει πάρα πολλή μουσική και πάντα από καλές πηγές. Σαν ακροατής είχα πάντοτε αυτή την απαίτηση από τον εαυτό μου. Αν έχεις συνηθίσει να ακούς μουσική κυρίως μέσω pc ή κινητών, αδυνατείς να καταλάβεις τη σημασία ενός ισορροπημένου τραγουδιού, άρα και ένα σπουδαίο συστατικό από την ουσία της ίδιας της μουσικής. Βέβαια δεν κάνω mastering μόνο για κυκλοφορίες της Labyrinth. Πρόσφατα, για παράδειγμα, συνεργάστηκα με τους Sans Corps για το διπλό βινύλιό τους “Nnull”. Ένα άκρως πειραματικό και ενδιαφέρον σχήμα.

Όταν αναλαμβάνεις και το artwork για μια κυκλοφορία, πώς κινείσαι για τη δημιουργία του και πώς συνεργάζεσαι με τον καλλιτέχνη για το τελικό αποτέλεσμα;
Εδώ τα πράγματα διαφέρουν λίγο. Δεν αναλαμβάνω το δημιουργικό ενός εξωφύλλου από το σημείο μηδέν. Δηλαδή η μπάντα θα πρέπει να έχει μια ιδέα να μου δείξει ή να με κατευθύνει. Μετά, εντάξει, τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Το κάθε κομμάτι του παζλ, το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο, το ένθετο, οι ετικέτες, ακόμα και η ράχη του δίσκου έχουν τεράστια σημασία. Το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να βρίσκει και εμένα και τη μπάντα απόλυτα ικανοποιημένους. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για το mastering. Αλλά θα πρέπει να τονίσω πως κάποιες φορές η μπάντα έρχεται με ένα ήδη έτοιμο artwork και mastering, οπότε εκεί δεν παρεμβαίνω εγώ καθόλου.

Πώς (πρέπει να) κινείται μια δισκογραφική για κυκλοφορίες στο εξωτερικό;
Λατρεύω τον ελληνικό στίχο, με συγκινεί και με συναρπάζει πάντοτε η σωστή, για εμένα τουλάχιστον, χρήση του αλλά όπως καταλαβαίνετε λειτουργεί αποτρεπτικά στο να έχει διανομή ένας δίσκος στο εξωτερικό. Δε μιλάω για αυτόνομη κυκλοφορία, ένας δίσκος δηλαδή να κοπεί και να κυκλοφορήσει σε μιαν άλλη χώρα. Κάτι τέτοιο πλέον ανήκει στη σφαίρα του εξωπραγματικού. Η διανομή στο εξωτερικό λοιπόν τα τελευταία 3 σχεδόν χρόνια γίνεται από άλλη εταιρεία - συνεργάτη της Labyrinth με χρόνια εμπειρίας στο συγκεκριμένο τομέα και όχι από εμένα.

Ακούγονται πολλά για την επιστροφή του βινυλίου, το θάνατο του cd και την κυριαρχία του ψηφιακού. Τι τελικά από τα τρία ισχύει;
Τίποτα και όλα μαζί. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει όντως μια άνοδος στις πωλήσεις του βινυλίου. Και τι κάνουν για αυτό διάφορες εταιρείες; Τυπώνουν επανεκδόσεις από τον ίδιο τους κατάλογο σε κάποιες χιλιάδες αντίτυπα με λιανική που έχω δει να φτάνει και τα 35€ (Για μονό βινύλιο!!….)! Πάλι προσπαθούν να το σκοτώσουν το format δηλαδή. Με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. Με το cd είχε εξορθολογιστεί κάπως το πράγμα ως προς την τιμή του, αλλά βλέπω να παίρνει την ανιούσα και πάλι, δειλά δειλά αυτή τη φορά. Βέβαια όλα αυτά δεν θα έπρεπε να με επηρεάζουν εμένα ή την τιμολογιακή πολιτική του label. Αλλά είναι διαφορετικό να τυπώνεις 1.000 αντίτυπα ας πούμε και να απευθύνεσαι σε κάποια εκατομμύρια κοινού, όπως κάνει ένα ανεξάρτητο label στη Γερμανία και άλλο να τυπώνεις 300-500 αντίτυπα που είναι το σύνηθες δικό μου τιράζ και να απευθύνεσαι ουσιαστικά σε λίγες εκατοντάδες ανθρώπους. Ενώ παράλληλα τα εργοστάσια να ανεβάζουν τις τιμές τους συνεχώς από το 2013 και έπειτα, τουλάχιστον όσο αφορά το βινύλιο. Όσο για το ψηφιακό, σαν αυτόνομο μέσο, είναι κάτι που δεν με αφορά. Απαραίτητο είναι στην εποχή που ζούμε, αλλά μόνο σε συνδυασμό με τα άλλα δύο. Αν χαθεί το φυσικό προϊόν, αυτό θα είναι και το τέλος της μουσικής, τουλάχιστον όπως τη ξέρουμε ως σήμερα. Οπότε επιλέγω να κάνω αυτό που νομίζω κάθε φορά καλύτερο για την κάθε κυκλοφορία της Labyrinth (που συνήθως είναι το βινύλιο), χωρίς να δίνω μεγάλη σημασία στις λεγόμενες τάσεις. Άλλωστε το τελευταίο trend είναι η κασέτα. Ας είναι. Δε με απασχολεί καθόλου.

Μπορείς να αναφέρεις κάποιες κυκλοφορίες της Labyrinth of thoughts για τις οποίες είσαι ιδιαίτερα περήφανος και τους λόγους για αυτό;
Η κάθε μία έχει τη σημασία της και τις αγαπάω όλες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν μου βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο, θα σου πω πως οι «Νύχτες» των Εν Πλω και το «Γέλιο των πολλών ΙΙ» του Ντίνου Σαδίκη είναι, για προσωπικούς λόγους, κάτι το πολύ ιδιαίτερο για μένα. Αν υπήρχε ευνομούμενη πολιτεία, θα έπρεπε οι στίχοι και η μουσική τους να διδάσκονται στα σχολεία. Οι Εν Πλω ξεκλείδωσαν μέρη του μυαλού μου στην μετα-εφηβεία μου που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν και ανακάλυψα μαζί τους πολλά πράγματα που δεν αφορούσαν μόνο τη μουσική. Για αυτό, θα τους είμαι πάντα ευγνώμων. Aν σταματούσες να με σημαδεύεις και μου άφηνες λίγα περιθώρια, θα πρόσθετα πως οι «Θεατρίνοι» από τα Μωρά στη φωτιά, τα «Χρώματα» από τη Λευκή Συμφωνία, το “Motorpsycho” των Deus Ex Machina και τα επερχόμενα LP’s των Ναυτία, Mushrooms και Λώλαμα είναι συγκλονιστικά albums κατά τη γνώμη μου, το καθένα στο είδος του. Με έχουν συγκινήσει για διαφορετικούς λόγους το καθένα, ταυτίστηκαν με στιγμές πολύ προσωπικές και σημαντικές, οπότε ας μου επιτραπεί να τα ξεχωρίσω ελάχιστα, (επαναλαμβάνω: ελάχιστα) από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες μου. Όπως και το «Σκληρές λέξεις» των Γκρόβερ για λόγους που αναφέρω παρακάτω και γιατί περιέχει τα «Συστήματα», το πρώτο καθαρόαιμο punk κομμάτι που γράφτηκε το 1981 αλλά δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο το 2010 και είναι πραγματικά σπουδαίο. Πολύ μπροστά από την εποχή του. Tέλος, το νέο album των Last Drive και οι επανεκδόσεις σχεδόν όλης της δισκογραφίας τους αποτελούν ξεχωριστές στιγμές στη πορεία του label, γιατί ακόμα και αν δεν υπήρχε τίποτε άλλο, θα μπορούσες να δεις όλη την ιστορία της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής να ξεδιπλώνεται μπροστά σου μέσα από αυτές. Κάτι σχεδόν μαγικό που νομίζω πως καμία άλλη μπάντα δεν έχει καταφέρει. Σταματάω, γιατί όσο γράφω όλο και κάτι θα βρίσκω για τις υπόλοιπες κυκλοφορίες και θα αναγκαστείς να κόψεις τη συνέντευξη εδώ λόγω χώρου…

Τι μπορούμε να περιμένουμε από τη Labyrinth of thoughts το επόμενο διάστημα;
Ήδη πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν τα δυο albums της Λευκής Συμφωνίας, «Μυστικοί κήποι» και «Χρώματα». Τα μέχρι τώρα προγραμματισμένα LP / CD για το υπόλοιπο του 2019, είναι τα εξής: Τhe Mushrooms - “Taste of / Scarecrow princes / Sinner”, Seahorse - Heaven is underground”, Λώλαμα - «Το ασημένιο δένδρο», Λώλαμα ΙΙ - «Ακτηνογραφία», Ναυτία - Ευρωπαϊκή αναγέννηση + The Nαυτία kinky horror show + 7’’ single, The Last Drive - “F*head entropy”, Dustbowl - New album.

Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους θα ήθελες να ευχαριστήσεις δημόσια για την (όποιου είδους) στήριξη έχουν παράσχει στη Labyrinth of thoughts;
Νομίζω πως χωρίς την αγάπη και την εμπιστοσύνη του Στέλιου Τσέλιου και του Λάζαρου Πλιάμπα των Γκρόβερ, πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά προς το χειρότερο. Αυτοί είναι κυρίως υπεύθυνοι, όπως μπορείτε να παρατηρήσετε από την λίστα των επερχόμενων κυκλοφοριών αλλά και από τον ήδη υπάρχοντα κατάλογο, για το γεγονός πως παραπάνω από τις μισές κυκλοφορίες μάς έρχονται από τη Θεσσαλονίκη. Η σκηνή της οποίας, όπως και η ίδια η πόλη, ήταν πάντα ιδιαίτερη και τρομερά ενδιαφέρουσα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω και στον Θοδωρή Κρίθαρη της Wipe Out που με βοήθησε πολύ και με διάφορους τρόπους όλα αυτά τα χρόνια.

9 σχεδόν χρόνια μετά, ποιούς στόχους της έχει πετύχει η Labyrinth of thoughts και ποιούς βάζει για τα επόμενα 9 χρόνια;
Παράπονα δεν έχω από τα χρόνια που έχουν περάσει. Από τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί, από τις κυκλοφορίες που έχω πραγματοποιήσει, από την αποδοχή που είχαν αυτές. Μαζί με το γεγονός πως είμαι στη θέση να επιλέξω αν θα κάνω μία ή δέκα κυκλοφορίες μέσα σε μία χρονιά και πως όλα (ή σχεδόν όλα) μπορώ να τα κάνω μόνος μου. Αυτό μου δίνει μια αυτονομία απολύτως αναγκαία, η κατάκτηση της οποίας νομίζω ήταν πρωταρχικός στόχος τα προηγούμενα χρόνια. Όσο για το μέλλον, δεν ξέρω, νομίζω πως με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας η ίδια η ύπαρξη του label με όρους που, στο μέτρο του δυνατού, καθορίζονται από το ίδιο, είναι το καλύτερο που μπορώ να προσμένω.

Πληροφορίες για το label και το mastering εδώ: http://labyrinthofthoughts.gr/, ενώ το mailorder βρίσκεται εδώ: http://labyrinthofthoughts.gr/opencart/.