In the Music, In the Cinema, In the Arts

Το λιγότερο πρωτότυπο πράγμα που μπορεί να πει κανείς για τη μουσική των In The Nursery είναι ότι γεμίζει το κεφάλι σου με εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη σαν καρέ. Με λίγο ταλέντο και με πολλή επιμονή ακούγοντας τη μουσική τους γράφεις ένα σενάριο... Καλά λοιπόν, I know that you know that.

Αυτό που δεν ξέραμε είναι πως οι ίδιοι, οι αδερφοί Klive και Nigel Humberstone ακούνε, βλέπουν και οραματίζονται τη μουσική και τις κινούμενες εικόνες κάθε είδους. Λίγο πριν την live εμφάνιση τους στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου (Wave festival @ Κύτταρο), στρώσαμε μπροστά τους το κόκκινο χαλί και τους ζητήσαμε να μας συνοδέψουν στην απονομή των καλύτερων βραβείων τους όλων των εποχών.

Παρακαλώ πάρτε τις θέσεις σας. Η τελετή αρχίζει.

Βραβείο 1ου Ανδρικού Ρόλου
(Αναφερθείτε σε μια ανδρική φιγούρα που σας έχει επηρεάσει.)

Klive Humberstone: "... και το βραβείο απονέμεται στον..." Jean Cocteau. Θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τον Jean Cocteau ως ηθοποιό, αλλά είναι επίσης σκηνοθέτης, ποιητής, καλλιτέχνης, σεναριογράφος και φωτογράφος. Ο κόσμος του Jean Cocteau περιστοιχίζει τα πάντα και έχει εμπλουτίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωή μου. Εξακολουθώ να ανακαλύπτω τρόπους με τους οποίους με έχει επηρεάσει. Επιστρέφοντας στις ταινίες του, τα γραπτά του, την ποίησή του, βρίσκω νέα θέματα, νέες πηγές έμπνευσης. Ο Cocteau είπε κάποτε: "Η τέχνη είναι ένα πάντρεμα του συνειδητού με το ασυνείδητο".

Βραβείο 2ου Ανδρικού Ρόλου
(Αναφερθείτε σε μια ανδρική φιγούρα που σας ενέπνευσε με κάποιο τρόπο παρόλο που συναντηθήκατε τυχαία ή για λίγο.)

Klive: Συνάντησα τον Adam Ant μια φορά (του έδωσα μία πένα για κιθάρα σε μια συναυλία). Αργότερα του έγραψα ρωτώντας τον ποιο μονοπάτι να πάρω στη ζωή... της μουσικής ή της γραφιστικής. Έλαβα από εκείνον ένα ωραίο γράμμα - αν και δεν μπορούσε να μου λύσει το δίλημμα. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι: μην ανατρέχεις σε άλλους για να σου δείξουν το δρόμο - ακολούθησε ό,τι σου λέει η καρδιά σου.

Βραβείο 1ου Γυναικείου Ρόλου
(Αναφερθείτε σε μια γυναικεία φιγούρα που σας έχει επηρεάσει.)

Klive: "... και το βραβείο απονέμεται στη..." Rennee Falconetti, που έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία "The Passion of Joan of Arc" του Carl Theodore Dreyer. Έχουμε κοιτάξει το πρόσωπό της χίλιες φορές προσπαθώντας να καλέσουμε ως δια μαγείας τα συναισθήματα που απεικονίζει. Αυτός ο ρόλος ήταν ο ένας και μοναδικός στην καριέρα της. Ο τρόπος που απεικόνισε τη Joan of Arc στο La Passion θεωρείται ευρέως ως μία από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες που έγιναν ποτέ σε ταινία και έμελλε να παραμείνει ο τελευταίος ρόλος της στο σινεμά. Η μέθοδος του Dreyer στην καθοδήγηση των ηθοποιών του οδήγησε τη Falconetti σε συναισθηματική κατάρρευση. Για μας ήταν έμπνευση να συνθέσουμε το soundtrack προσπαθώντας να καθρεφτίσουμε τα συναισθήματά της στη μουσική μας.

Βραβείο 2ου Γυναικείου Ρόλου
(Αναφερθείτε σε μια γυναικεία φιγούρα που σας ενέπνευσε με κάποιο τρόπο παρόλο που συναντηθήκατε τυχαία ή για λίγο.)

Klive: Σκέφτηκα πολύ και για ώρα αυτή την ερώτηση - και δυστυχώς θα αναγκαστώ να κάνω ζαβολιά. Πρωτοείδα τη Siouxsie Sioux το 1978 να παίζει με τους Banshees στο High Wycombe Town Hall. Το line-up ήταν με τους Morris/McKay (εύλογα το καλύτερο) ακριβώς προτού αποχωρίσουν. Εξαιρετική συναυλία - ενέπνευσε εμένα και τον Nigel, τον αδερφό μου, να κάνουμε μαζί μουσική. Είδα τη Siouxsie Sioux ξανά πέρσι στο Manchester. Κόντευε τα 50 αλλά έδωσε για άλλη μια φορά μια θαυμάσια εμφάνιση κάνοντας όλες τις κινήσεις και τα high kicks.

Βραβείο Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων
(Υπάρχει καμιά ταινία κινουμένων σχεδίων που θα θέλατε να είχατε συνθέσει εσείς τη μουσική; Εάν όχι, τι είδους ταινίες κινουμένων σχεδίων σας ενδιαφέρουν περισσότερο;)

Klive: Το κινούμενο σχέδιο είναι ένα θαυμάσιο μέσο, που επιτρέπει στο θεατή να ταξιδέψει και να ζήσει την εμπειρία ενός άλλου κόσμου. Είμαι οπαδός των καρτούν της "παλιάς σχολής". Σχεδιασμένα στο χέρι, βαμμένα με την τεχνική "cel", 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο - φανταστικά σκηνικά. Ο πατέρας μας δούλευε ως animator και συμμετείχε στη δημιουργία κλασικών ταινιών όπως τα "Animal Farm", "The BFG", "Watership Down", αλλά η αγαπημένη μου δουλειά του είναι το "Yellow submarine". Ο συνδυασμός του χαρακτηριστικού πολύχρωμου κινούμενου σχεδίου με τη μουσική των Beatles τοποθετεί την ταινία σε μια δική της κατηγορία.

Βραβείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης
(Σε ποιο καλλιτεχνικό ρεύμα νιώθετε πιο κοντά; Στο Ρομαντισμό; Στο Μεταμοντερνισμό; ...)

Klive: Στο Post-Punk ...μετράει; Το Punk μας έδωσε την έμπνευση και το κίνητρο - αλλά τελικά τα συγκροτήματα που προήλθαν από το Punk (και χαρακτηρίστηκαν ως Post-Punk) ήταν αυτά που σχημάτισαν στις ιδέες μας σχετικά με τον ήχο της μουσικής. Ως είδος ήταν πιο εσωστρεφές, πολύπλοκο και πειραματικό σε σχέση με το Punk και δημιούργησε σε πολλά επίπεδα το έδαφος για τη μουσική alternative.

Βραβείο Ντοκιμαντέρ (μεγάλου μήκους)
(Περιγράψτε την καριέρα σας στη μουσική με 100 λέξεις.)

Klive: Οι IN THE NURSERY, με έδρα το Sheffield, είναι ένα μουσικό σχήμα με επίκεντρο τους δίδυμους αδερφούς Klive και Nigel Humberstone. Η μουσική ιστορία των ΙΤΝ εκτείνεται χρονικά σε περισσότερο από δύο δεκαετίες και εκφράζει την αξεπέραστη επιθυμία τους για πρόοδο και πειραματισμό. Η θεσπέσια, κινηματογραφική μουσική τους αναμιγνύει την electronica με κλασικές συνθέσεις, ορχηστικά τύμπανα και ηχοτοπία που αποσπούν μια διαχρονική ποιότητα.

Βραβείο Ντοκιμαντέρ (μικρού μήκους)
(Περιγράψτε την καριέρα σας στη μουσική με μια πρόταση.)

Klive: Δημιουργούμε μουσική με το πάθος ενός χόμπι τα τελευταία 30 χρόνια.

Βραβείο Ξενόγλωσσης Ταινίας
(Αναφερθείτε σε ένα έργο τέχνης που σας έχει επηρεάσει και το οποίο προέρχεται από μια μακρινή χώρα - που η επίσημη γλώσσα δεν είναι τα Αγγλικά.)

Klive: Η ταινία "Man with a Movie Camera" του Dhziga Vertov παραμένει ένα έργο που έχουν δει λίγοι αλλά έχει επηρεάσει πολλούς. Γυρίστηκε στη Μόσχα το 1929 και αναπαριστά ένα είδος κύκνειου άσματος για δύο εποχές: το Σοβιετικό avant-garde πείραμα στις τέχνες και τον ίδιο το βουβό κινηματογράφο. Ως ταινία, το "Man with a Movie Camera" ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Είναι ένα ντοκιμαντέρ για μια καλοκαιρινή ημέρα στη Μόσχα, που χρησιμοποιεί συνειδητά τη λειτουργία του μοντάζ για να αντιπαραβάλλει ξεχωριστά σκηνικά, χαρακτήρες και διαθέσεις, αλλά το θέμα είναι ότι το κάνει αυτό με τόση ζωηράδα και νεύρο, εφαρμόζοντας τόσα πολλά τρικ και ειδικά εφέ, που κατά κάποιο τρόπο αποτελεί το θεμέλιο όλων των "δημιουργικών" ντοκιμαντέρ που έγιναν μετά από αυτό (συμπεριλαμβανομένων και των ποπ video).

Βραβείο Κουστουμιών
(Τι φοράτε όταν δουλεύετε στο στούντιο και πόσο σας απασχολεί το τι θα φορέσετε προτού ανεβείτε στη σκηνή)

Klive: Για το στούντιο και για την καθημερινότητα, το κωδικό χρώμα είναι το μαύρο. G-Star jeans, t-shirt, μπότες Blundstone και G-Star στρατιωτικό πανωφόρι. Για τη σκηνή ρίχνω κέρμα για το αν θα διαλέξω το αγαπημένο μου δερμάτινο παντελόνι ή ένα μαύρο κιλτ.

Βραβείο Οπτικών Εφέ
(Πιστεύετε πως ο καλλιτέχνης πρέπει να μεταμορφώνεται σε ένα ιδιόμορφο πλάσμα όταν είναι επί σκηνής; Πιστεύετε ότι η χρήση ειδικών εφέ (φώτα - προβολή - ενδυμασία) είναι ιδιαίτερα χρήσιμη; Εσείς πως αντιμετωπίζετε το θέμα;)

Klive: Φαντάζομαι ότι εξαρτάται από τον τρόπο που θέλεις να εκφραστείς. Όταν πρωτοπαίζαμε live χρησιμοποιούσαμε μια μεγάλη ποικιλία οπτικού υλικού - όπως προβολή slide, σημαίες, βίντεο και φώτα. Πολλές σύγχρονές μας μπάντες από το Sheffield ήταν επίσης υπέρ της χρήσης οπτικού υλικού, όπως οι Human League, Chakk & Hula. Ίσως να μας επηρέαζαν οι εμπειρίες μας από το Art College, μιας και προσπαθούσαμε να παρουσιάσουμε μια "συνολική εμπειρία" - μουσική και εικόνα, ίσως ήμαστε ντροπαλοί και κρυβόμασταν πίσω και από τα δύο. Με το πέρασμα του χρόνου αφήσαμε πίσω τα slide, το οπτικό υλικό και τα εικονικά στοιχεία. Κυρίως συγκεντρωνόμαστε στην "εκτέλεση", η οποία ενισχύεται με τα φώτα της σκηνής. Πιστεύω ότι είναι λυπηρό όταν ο κόσμος πάει να δει ένα συγκρότημα για το "φανταστικό light show" και την "απίστευτη πυροτεχνουργία".

Βραβείο Μακιγιάζ
(Το γήρας είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσουμε να αντιστρέψουμε ή κάτι που είναι απόλυτα φυσικό και καλώς συμβαίνει;)

Klive: Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ροή του χρόνου. Το ότι γινόμαστε μεγαλύτεροι (και πιο σοφοί) θα έπρεπε να μας οδηγεί σε μια γιορτή, όχι σ' ένα χειρουργείο.

Βραβείο Μουσικής
(Αναφερθείτε σε ένα δίσκο ή ένα soundtrack που σας αρέσει πολύ)

Klive: Δίσκος: Unknown pleasures
Καλλιτέχνης: Joy Division
Ημερομηνία: 1979

Αυτή είναι η πρώτη φορά που κάθομαι και γράφω λέξεις για τον πιο σημαντικό και πιο επιδραστικό δίσκο της ζωής μου. Το "Unknown pleasures" είναι εύκολα το σπουδαιότερο άλμπουμ της περιόδου του Post-Punk και για δύο δεκαοχτάχρονα αγόρια εκείνης της εποχής, ήταν μια εμπειρία αποκαλυπτικής ενόρασης σχετικά με το τι μπορεί να κάνει η μουσική στις αισθήσεις. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν ένα "ταξίδι" που εγώ και ο δίδυμος αδερφός μου, ο Nigel, ζήσαμε μαζί. Κολλήσαμε με τους Joy Division όταν αγοράσαμε το 12'' ΕΡ "An Ideal for Living" το Σεπτέμβριο του 1978 και αμέσως μετά το sampler της Factory τον Ιανουάριο του 1979. Ήταν θέμα χρόνου να μετατραπεί το ντεμπούτο άλμπουμ τους σ' ένα "must have" αντικείμενο ακριβώς μόλις κυκλοφορήσει. Ενστικτώδες και επιβλητικό, η συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου αντλεί την ενέργειά του από το παρορμητικό μπάσο του Peter Hook και την πριονωτή κιθάρα του Bernard Sumner. Ο Nigel μάθαινε μπάσο τότε κι εγώ κιθάρα, οπότε και οι δυο μας σκαλώσαμε με τους αντίστοιχους ήχους που προέρχονταν από αυτό το δίσκο. Η εμπειρία της Punk μουσικής μας είχε δώσει από πρώτο χέρι την ηθική του "Κάντο μόνος σου" αλλά οι Joy Division μας έδωσαν το όραμα για να εκφράσουμε τις ιδέες μας.

Ξανασκέφτομαι ότι υπάρχουν πολλά τραγούδια από εκείνη την εποχή που μου έκαναν εντύπωση (Buzzcocks, Magazine) και εν καιρώ ανακάλυψα ότι πολλοί από τους New Wave/Punk δίσκους είχαν την υπογραφή του εμπνευσμένου παραγωγού Martin Hannett. Ταίριαζε που αυτός ο "μουρλός" παραγωγός βοήθησε στη δημιουργία του ήχου των Joy Division, δημιουργώντας χώρο ανάμεσα στα όργανα και αφήνοντας περιθώριο για το φασματικό βαρύτονο του Ian Curtis.

Ποτέ δεν προσπάθησα να αναλύσω γιατί η φωνή και οι στίχοι του Ian Curtis μου έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση - απλώς μου έκαναν. Είναι μια ενστικτώδης εμπειρία, που σπινθηρίζει εικόνες στο μυαλό δημιουργώντας έναν άλλο κόσμο.

Το αυθεντικό LP δεν περιείχε καμιά πληροφορία για τις εταιρίες, ούτε καν τον κλασικό σχεδιασμό "πλευρά Α", "πλευρά Β". Η φαινομενικά "πλευρά Α" ονομάστηκε Outside και ως εικόνα είχε τη φωτογραφία του εξωφύλλου, ενώ η άλλη πλευρά έφερε την επιγραφή Inside και είχε την ίδια φωτογραφία αλλά με τα χρώματα στο αρνητικό (μαύρο στο άσπρο). Κοντά στην εσωτερική εγκοπή της πλευράς Inside είναι χαραγμένη η φράση: "I've been looking for a guide" / "Ψάχνω για καιρό έναν οδηγό", μια παραπομπή στο τραγούδι "Disorder". Ο σχεδιασμός Outside/Inside χρησιμοποιήθηκε επίσης και για το εσωτερικό περίβλημα.

A change of speed, a change of style.
A change of scene, with no regrets,
A chance to watch, admire the distance,
Still occupied, though you forget.
Different colours, different shades,
Over each mistakes were made.
I took the blame.

Για να προσθέσω και κάτι διαφορετικό, είδαμε τους Joy Division όταν έπαιξαν στο Λονδίνο, στο Nashville Rooms, Earls Court στις 13 Αυγούστου 1979 μαζί με τους A Certain Ratio και τους OMD. Ο Gary Numan ήταν μπροστά μας στην ουρά περιμένοντας να μπει... αλλά παρεκτρέπομαι από το θέμα! Θυμάμαι τη χαμηλή σκηνή και την τοποθεσία της pub "Back Room". O Peter Hook διασκέδαζε με κάποιο άτομο μπροστά που ζητωκραύγαζε οπότε, μια στο τόσο, κοπανούσε το κεφάλι του τύπου με το πάνω μέρος του βραχίονα του μπάσου του χωρίς να χάνει ούτε καν μια νότα.

Βραβείο Τραγουδιού
(Αναφερθείτε σε ένα τραγούδι που σας αρέσει πολύ.)

Klive: Πολύ πρόσφατα αναφέρθηκα σ' αυτό το κομμάτι ποστάροντας στο Facebook. Το τραγούδι είναι το "Love like Blood" των Killing Joke. Κάθε φορά που ακούω το εισαγωγικό μπάσο νιώθω ένα κύμα ευφορίας. Κατά πάσα πιθανότητα είναι το μόνο τραγούδι που θα χορέψω σε ένα club.

Ένα θαυμάσιο παλλόμενο μπάσο, η εντυπωσιακή ομορφιά της κιθάρας του Geordie και τύμπανα που ακούγονται σαν βροχή από σφαίρες. Μου θυμίζει το παρελθόν αλλά επίσης μου δίνει ώθηση για όλα όσα θα βρούμε μπροστά μας στη ζωή.

Βραβείο Ήχου
(Αναφερθείτε σε ένα συγκεκριμένο ήχο που σας αρέσει πολύ.)

Klive: Ένα σόλο τσέλο που παίζεται σε εξωτερικό χώρο, σε βράχια, ενώ τα κύματα προσκρούουν πάνω τους. Περιγράφω ένα όραμα που με ακολουθεί περίπου 30 χρόνια. Ήμουν φοιτητής, σπούδαζα βίντεο και είχα την ευκαιρία να κινηματογραφήσω μια σειρά ειδικών συνεδρίων στα έγχορδα που έγιναν στην Κορνουάλη, στο Prussia Cove. Μια από της φοιτήτριες πήρε το τσέλο της και πήγε να κάνει εξάσκηση στην βραχώδη ακτογραμμή. Ο ήχος ήταν σαν το κάλεσμα των Σειρήνων, τρυφερό και πένθιμο, περιπαικτικό και γεμάτο ευφορία.

Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου
(Αναφερθείτε σε ένα βιβλίο, ένα ποίημα, μια βιογραφία - οτιδήποτε σε μορφή κειμένου - που σας έχει εμπνεύσει.)

Klive: "The Ballad of Reading Gaol" (Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ) του Oscar Wilde. Μου είχαν δώσει μια μικρή έκδοση τσέπης του βιβλίου πριν από πολλά χρόνια και συχνά το παίρνω μαζί μου για να το ξανα-ξαναδιαβάσω σε στιγμές στοχασμού. Το βιβλίο εξιστορεί τα αισθήματα ενός φυλακισμένου για έναν άλλο τρόφιμο που πρόκειται να απαγχονιστεί. Ο Wilde δημιουργεί ένα σοβαρό επικήδειο τόνο στην ομοιοκαταληξία που γίνεται θλιβερός και οικείος με συγκεκριμένες φράσεις που επαναλαμβάνονται ("each man kills the thing he loves", "the little tent of blue/ Which prisoners call the sky"). Υπάρχει μεγάλη ομορφιά μέσα στη λύπη.

Βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου
(Αναφερθείτε σε έναν ήχο, ένα όργανο, ένα δίστιχο - οτιδήποτε σχετικό με τη μουσική σας - που εσείς θεωρείτε μοναδικό - ή που δεν έχει ξαναγίνει.)

Klive: Θέλω να πιστεύω ότι ο χαρακτηριστικός μας ήχος - η χρήση του στρατιωτικού ταμπούρου - έχει μια αίσθηση μοναδικότητας. Όταν ξεκινήσαμε την μπάντα το 1980, διαλέξαμε ένα στρατιωτικό ταμπούρο αντί για ένα κανονικό σετ ντραμς. Εκείνη η περίοδος προηγείται της "Neo-Folk" αρκετά χρόνια.

Πειραματιζόμασταν με το συνδυασμό του "industrial" με είδη "ορχηστρικά". Το στρατιωτικό ταμπούρο περιλαμβάνει και τα δύο. Πήγαινα σε πολλά κονσέρτα κλασικής μουσικής στο Sheffield και πρόσεξα τη χρήση των ορχηστρικών τυμπάνων. Ήταν απλώς θέμα χρόνου μέχρι κι αυτά να ενσωματωθούν στον ΙΤΝ - ήχο . Και τα δύο είδη κρουστών οργάνων χρησιμοποιούνται από τότε στον χαρακτηριστικό μας ήχο.

Βραβείο Σκηνοθεσίας
(Αναφερθείτε σε ένα πρόσωπο, του οποίου/ της οποίας το έργο είναι για εσάς αριστουργηματικό.)

Klive: Θα πρέπει να διαλέξω κάποιον που δεν θα χρησιμοποιούσε τη νεοαποκτηθείσα δόξα για το ποτήριον του Κακού. Ο πρώτος άνθρωπος που μου έρχεται στο νου είναι ο καλλιτέχνης Joseph Beuys, κυρίως λόγω της ουτοπικής του πίστης στη δύναμη της παγκόσμιας ανθρώπινης δημιουργικότητας. Η ιδέα ότι ο καθένας είναι καλλιτέχνης (μια ιδέα δανεισμένη από τον Novalis) - αλλά ότι ο καθένας συνεισφέρει κάτι δημιουργικό στην κοινωνία. Πιστεύω με πάθος σε αυτή την ιδέα. Η τέχνη είναι για τον κόσμο - είναι μια δημιουργία του κόσμου. Όλοι μας παίζουμε ένα ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας
(Αναφερθείτε σε ένα έργο τέχνης που θεωρείτε τέλειο από όλες τις απόψεις.)

Klive: Ευτυχώς, τίποτα δεν είναι τέλειο. Προς τα εμπρός - προς τα πάνω. Η κίνηση του πνεύματος.