Come on everybody let's rock
Πυκνή, έντονη, πολύ δημιουργική και, μερικές φορές, ακραία είναι μερικά μόνο από τα επίθετα που χαρακτηρίζουν την δεκάχρονη περίπου παρουσία της ιδιαίτερης αυτής τριάδας απ' το Brooklyn. Καταλύτες οπωσδήποτε και ίσως πατριάρχες της "new weird" σκηνής που δημιουργήθηκε εκεί τα τελευταία χρόνια, έδωσαν μέχρι τώρα πολυάριθμες δουλειές συνήθως διαφορετικές μεταξύ τους καθώς συνηθίζουν να αιφνιδιάζουν αλλά και να προκαλούν το κοινό τους -μόνο οι αφοσιωμένοι fans θα μπορούσαν άλλωστε να υπομείνουν το 15λεπτο σφυροκόπημα του 'Sheets Of Easter'. Παντού όμως ο ήχος είναι άμεσα αναγνωρίσιμος καθώς μεταφέρει την ιδιοσυγκρασιακή "σφραγίδα" των Oneida, το υπερκινητικό δηλαδή ανακάτεμα ψυχεδέλειας, garage, punk, stoner, kraut, blues και folk, freak rock υψηλών οκτανίων ή, με τα δικά τους λόγια, "crazy-ass rock 'n' roll". Κι αν η προηγούμενη δουλειά τους 'Secret Wars' ήταν το επιστέγασμα όλων αυτών και για πολλούς η καλύτερη, απρόβλεπτοι όπως πάντα οι Oneida συνέχισαν την χρονιά που πέρασε με το 'The Wedding' σε διαφορετικούς φαινομενικά δρόμους. Μια ακόμη εξαιρετική δουλειά που χρειάστηκε αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί κι όπου οι τόνοι χαμηλώνουν, η ατμόσφαιρα γίνεται σχεδόν μπαρόκ και τα έγχορδα επισκέπτονται τα μισά περίπου τραγούδια, η ένταση όμως καραδοκεί παντού κι οι Oneida παραμένουν αποτελεσματικοί όπως πάντα, ίσως περισσότερο ώριμοι αυτή τη φορά. Ο Kid Millions, drummer, τραγουδιστής και ηγετική μορφή στο group (πλαισιώνεται από τους Bobby Matador στα keyboards και Hanoi Jane στο μπάσο) ανέλαβε να λύσει τις απορίες μας.
Mic: Με κάθε δουλειά σας δείχνετε να παίρνετε και διαφορετική κατεύθυνση, όλες όμως παρουσιάζουν εκπληκτική συνάφεια, σαν κλαδιά του ίδιου δέντρου. Υπάρχει κάποια κεντρική ιδέα;
ΚΜ: Όχι δεν υπάρχει κεντρικό σχέδιο, εκτός από την διαρκή εξερεύνηση των ήχων, της τεχνικής και του τρόπου προσέγγισης της μουσικής δημιουργίας. Είμαστε αυτοί που είμαστε κι αυτό βγαίνει όπως φαίνεται στην μουσική που ηχογραφούμε.
Mic: Μήπως το Wedding είναι τελικά ένα αποφασιστικό σημείο καμπής;
ΚΜ: Αν καταλαβαίνω τι εννοείς, νομίζω ότι είναι σημείο καμπής όπως και κάθε άλμπουμ, με την έννοια ότι βγάλαμε κάποια πράγματα από μέσα μας. Για εμάς ήταν μακρόχρονη και δύσκολη δουλειά που μερικές φορές μας ικανοποίησε πολύ και, νομίζω ότι στ' αλήθεια συγκρουστήκαμε με τα όριά μας. Ελπίζω ότι ανακαλύπτοντας τα όριά μας μπορέσαμε να τα υπερβούμε και να βρεθούμε σε άλλο επίπεδο. Προσπαθούμε.
Mic: Σύμφωνα με κάποιες φήμες, ο Phil Spector είχε απειλήσει με όπλο τους Ramones για να χρησιμοποιήσουν έγχορδα. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο για το Wedding;
ΚΜ: Όχι, ήταν δική μας ιδέα φυσικά. Είχα ευτυχώς κάποιο παλιό καλό φίλο με μεγάλη εμπειρία και δημιουργικότητα στην οργάνωση τέτοιων πραγμάτων. Ακόμη, οι μουσικοί ήταν εκπληκτικοί και είχαν ενθουσιαστεί με το υλικό, κι αυτό ήταν πολύ καλό για εμάς.
Mic: Στο παρελθόν, φαινόταν μερικές φορές νάχετε την αίσθηση πως το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα μοναδικό και δυνατό riff, κάτι που τραβήξατε στα άκρα στο Each One Teach One όπως και στα live της ίδιας εποχής. Προσπαθούσατε να προκαλέσετε το κοινό σας;
ΚΜ: Νομίζω ότι μπορείς να το δείς κι έτσι. Για μένα ήταν απλά, "Μπορούμε να το κάνουμε; Θ' ακούγεται καλά; Ναι; Ωραία! Ας το κάνουμε για να δούμε τι θα βγεί."
Mic: Με το Secret Wars φανήκατε ν' απομακρύνεστε από τέτοιες ακρότητες και το Wedding δείχνει να το επιβεβαιώνει. Αισθάνεστε ότι ο ήχος σας ωριμάζει;
ΚΜ: Το ΕΟΤΟ ήταν ακραίο άλμπουμ και μοναδική δημιουργική διαδικασία, όπως και το Secret Wars υποθέτω. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Νομίζω ότι στο Secret Wars ξεκινήσαμε το άλμπουμ μ' ένα τραγούδι λιγότερο έντονο απότι κάποια απ' τα προηγούμενα άλμπουμ μας. Νομίζω όμως ότι αν πάει κάποιος πίσω σε άλμπουμ όπως το Anthem Of The Moon και το Enemy Hogs θα δεί ότι λειτουργούν οι ίδιες διαδικασίες και τα ίδια αποτελέσματα. Είναι τραγούδια που έγραψαν οι Oneida. Νομίζω ακόμη ότι δεν είναι σωστό να λέμε ότι ο ήχος ωριμάζει... ίσως όμως αυτό συμβαίνει. Είμαστε μεγαλύτεροι... είμαστε group για 8 ή 9 χρόνια, κι έτσι δεν ξέρω - πολλά μπορούν να συμβούν υποθέτω.
Mic: Τι θάπρεπε να περιμένουμε απ΄ τους Oneida στο μέλλον, υπάρχει κάποια ένδειξη;
ΚΜ: Στο σημείο αυτό θα μπορούσες να υποθέσεις οτιδήποτε, όπως κι εγώ. Προσπαθούμε διαρκώς να προσδιορίσουμε τι σημαίνουν οι Oneida. Ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε να παίζουμε live και να ηχογραφούμε άλμπουμ για πολύ καιρό.
Mic: Είχε γίνει λόγος για κάποιο "μουσικό κουτί" που κατασκευάζατε για να χρησιμοποιήσετε σ' αυτό το άλμπουμ, δεν φαίνεται όμως να υπάρχει πουθενά. Τι συνέβη στην πραγματικότητα;
ΚΜ: Ήταν ένα ψέμα που σκαρώσαμε γι' αστείο κι ο κόσμος το πίστεψε. Εκπλαγήκαμε που ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν αλήθεια, υποθέτω όμως ότι σκεπτόμασταν απλοϊκά.
Mic: Υπάρχει όλη αυτή η "new weird" σκηνή με group όπως τους Liars, τους Ex-Models και άλλα, ακόμη και τους Animal Collective, να συγκεντρώνονται στο Brooklyn και, αναπόφευκτα, γύρω από τους Oneida. Αισθάνεστε οι "πατέρες" αυτής της σκηνής;
ΚΜ: Όχι. Οι δημιουργικές διαδικασίες αυτών των group δεν επηρεάστηκαν βαθειά από τις δικές μας. Θαυμάζω όλα τα group που αναφέρεις και στέκομαι ταπεινά μπροστά στην μουσική τους. Νομίζω ότι στέκονται στα πόδια τους - θα μπορούσες ίσως να πείς ότι είναι οι πατέρες των δικών τους πραγμάτων... προσπαθώ απλά να κρατηθώ δίπλα τους και, με τέτοια συντροφιά είναι δύσκολο.
Mic: Ξεκινήσατε πρόσφατα την Brah, το δικό σας label, μέσα όμως από την Jagjaguwar. Για ποιο λόγο αποφασίσατε να το κάνετε;
ΚΜ: Επειδή πιστεύουμε ότι υπάρχουν πολλά καταπληκτικά group που δεν καταγράφονται. Η Jagjaguwar πίστευε ότι θα ήταν διασκεδαστικό να μας αφήσει να το κάνουμε, εμείς το εκμεταλλευτήκαμε κι έτσι τώρα είμαστε πολύ ικανοποιημένοι στ' αλήθεια.
Mic: Τι είναι αυτό που ψάχνετε στα group που υπογράφετε στην Brah;
ΚΜ: Δεν υπογράφουμε για τα ίδια τα group - ψάχνουμε για μουσική που δεν εκπροσωπείται. Νομίζω ότι τα περισσότερα από τα group μας είναι άνθρωποι που χάνονται ανάμεσα απ' τις χαραμάδες... για παράδειγμα οι Company -κάποτε ο κόσμος θα συνειδητοποιήσει ότι ήταν ένα απ' τα πιο ιδιαίτερα group στο Brooklyn σε μια συγκεκριμένη εποχή. Δεν είμαι σίγουρος πότε, θα συμβεί όμως. Η ομορφιά που μπορούν να φτάσουν με το παίξιμο και τις συνθέσεις τους, απλά δεν υπάρχει πουθενά!
Mic: Στο παρελθόν είχες δηλώσει ότι ο Giorgio Moroder ήταν ο δικός σου krautrock ήρωας. Σου αρέσει ακόμη; Θάπρεπε μήπως να περιμένουμ στο μέλλον κάποια περίεργη disco από τους Oneida;
ΚΜ: Είναι απλά ένας παραγωγός που μου αρέσει πολύ η δουλειά του, ακόμη και σήμερα. Προσπάθησε να μην περιμένεις τίποτε από τους Oneida - θα ευχαριστηθείς έτσι περισσότερο την διαδρομή.
Mic: Θα έβαζες τους art-punk πρωτοπόρους Butthole Surfers ανάμεσα στις επιρροές σας;
ΚΜ: Όχι, δεν έχω ακούσει ποτέ στ' αλήθεια την μουσική τους. Σκοπεύω να το κάνω όμως. Έχω την αίσθηση ότι ήταν πολύ πιο αυτοκαταστροφικοί από εμάς -αυτό όμως στηρίζεται στην άγνοιά μου και σε μερικά πράγματα που έχω διαβάσει.
Mic: Το όνομα του group προέρχεται από την ομώνυμη φυλή ιθαγενών αμερικανών ή την χριστιανική κοινότητα του 19ου αιώνα; Σε κάθε περίπτωση πως συνδέεται αυτό με σας;
ΚΜ: Έδωσα το όνομα από την ουτοπιστική κοινότητα. Η εμπειρία τους απηχεί με πολλούς τρόπους σε μένα.
Mic: Θα μπορούσες να δώσεις μια σύντομη περιγραφή για καθένα από τα άλμπουμ σας; Ποιο θα θεωρούσες το καλύτερό σας;
ΚΜ: A Place Called El Shaddais -Καταγραφή ενός τόπου και μιας χρονικής περιόδου. Μερικοί τύποι που ανακαλύπτουν πως θα μπορούσε να είναι η σύνθεση τραγουδιών.
Enemy Hogs - Διασκεδαστική και συναρπαστική διαδικασία για εμάς, ακούγεται ακόμη με ενδιαφέρον, η ενέργεια και τα τραγούδια μας είναι ακόμη αποτελεσματικά. Πολλοί τον υποτιμούν, είναι όμως το κατάλληλο σημείο να ξεκινήσεις αν θέλεις να μάθεις από πού προερχόμαστε σαν group.
Steel Rod EP - Μερικοί ακόμη πιστεύουν ότι είναι ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει. Κάπως σαν προέκταση του Hogs.
Come On Everybody Let's Rock - Πειραματιστήκαμε μ' ένα διαφορετικό είδος, "Ας κάνουμε ένα classic rock δίσκο για να δούμε τι θα βγεί." Τα τραγούδια είναι διασκεδαστικά, παίζουμε τραχειά και ροκάρουμε. Τρομερός party δίσκος, μετά τα πρώτα τραγούδια που θα ισοπεδώσουν το δωμάτιο.
Anthem Of The Moon - Ο ψυχωτικός concept δίσκος μας, με τόνους από σπουδαία τραγούδια κι εκπληκτικές στιγμές.
Each One Teach One - Γεμάτο παράνοια. Πολλοί τείνουν να παραβλέπουν τα σπουδαία τραγούδια στο δεύτερο cd.
Atheists, Reconsider - Διασκεδαστική δουλειά με τους Liars. Για μένα, η διασκευή τους στο 'Rose And Licorice' είναι καθοριστική.
Secret Wars - Συλλογή από καταπληκτικά τραγούδια - μερικά είναι τα καλύτερά μας. Το 'Changes In The City' είναι ίσως το αγαπημένο μου αυτοσχεδιαστικό τραγούδι που βάλαμε σε δίσκο.
The Wedding - Λυπημένος και νοσταλγικός δίσκος -πολλοί ίσως να μην το συνειδητοποιήσουν αυτό με το πρώτο άκουσμα.
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος μας - καθένας έχει την γοητεία του, μερικές φορές όμως νομίζω ότι ποτέ δεν θα ξαναπιάσουμε αυτό που κάναμε στο Enemy Hogs.