ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΛΟΙ, ...ΚΑΙ Ο STOCKHAUSEN ΒΑΡΕΤΟΣ!

...αρχικά η διαδικαστική ιστορία!

Τώρα που το σκεφτόμαστε πιο λογικά και 'ώριμα' μάλλον η καλοκαιρινή ζέστη ήταν αυτή που μας έσπρωξε να κυνηγήσουμε μια συνέντευξη με τους Orbital. Γιατί που πάτε κύριοί μου με τόσο θράσος να μιλήσετε με ένα από τα σημαντικότερα γκρούπ των τελευταίων χρόνων, αμούστακα παιδιά, και με το MIC να μην υφίσταται παρά μόνο σε εμβρυακή μορφή; Αιθεροβάμονες, υπεραισιόδοξοι και ξεροκέφαλοι, αυτό είσαστε! Ίσως, γιατί όμως αυτό να είναι κακό, σας ρωτώ; Στο κάτω κάτω μουσικοί είναι, όχι η ηγεσία του ΝΑΤΟ. Θα τους πάρουμε συνέντευξη, ο κόσμος να χαλάσει! Ή έστω θα προσπαθήσουμε... Έτσι λέγαμε, αν και ένας θεός ήξερε το άγχος και την αγωνία μας... Τηλέφωνα από δω, τηλέφωνα από εκεί, το πράγμα δε φαινόταν αδύνατο. Αγοράσαμε και καινούργιο κασσετοφωνάκι για να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι... Και γύρω στις 3 το μεσημέρι ήρθε το ΟΚ από το 'σύνδεσμό' μας στη διοργάνωση της συναυλίας : 'παιδιά ελάτε στο ραδιόφωνο του Μύλου και εκεί θα κανονίσουμε μια σύντομη συνάντηση με τους αδερφους Hartnoll. Να είστε εδώ σε καμιά ώρα...' Σε μια ώρα;! Τρελό άγχος, κάπως έτσι θα αισθανόμαστε όταν θα γεννηθούν οι κόρες μας (...). Ποτό στα γρήγορα για χαλάρωση και γρήγορα στο αμάξι (don't drink and drive σου λέει μετά...). Σε δέκα λεπτά εκεί (τελικά δεν είχε κίνηση στους δρόμους). Αναμονή στο σαλονάκι του σταθμού, τα τσιγάρα δεν προλαβαίνουν να σβήσουν, 'δουλεύει αυτό το πράγμα;', απέναντί μας δυο νεαροί fans του συγκροτήματος. Δεν περνάει τέταρτο και στο στούντιο μπαίνουν ο εις εκ των δύο Orbital (o Paul, με τις μπούκλες του να αποτελούν παρελθόν) μαζί με το manager. Δίνουν μια σύντομη ραδιοφωνική συνέντευξη και ετοιμάζονται να φύγουν. Τους σταματάνε οι νεαροί fans και συνομιλούν σε άπταιστη Αγγλική ('Άρη την κάτσαμε, ρεζίλι θα γίνουμε με τα Αγγλικά μας'). Φωτογραφίζονται ολοι μαζί. Φεύγουν. Φεύγουν; Ε, όχι! (ο Άρης τα παίρνει και 'αρπάζει' τον Paul). 'Γειά σας, είμαστε από ένα νέο on line περιοδικό και θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για λίγο' Ο Paul δε δείχνει να ενοχλείται, μάλλον θέλει... 'OK αλλά μόνο για λίγα λεπτά'. Τον σταματά ο manager 'Paul δεν έχουμε χρόνο, μας περιμένουν και για φαγητό'. 'Sorry guys, I have to go' σκάει χαμόγελο και ένα ευχαριστώ για το ενδιαφέρον μας και φεύγει. Φτου ρε π#θ$τ@ και ήμαστε τόσο κοντά! Γιάννης και Άρης να τους κλαίνε και οι ρέγγες. Φεύγουμε. Ψάχνουμε καρτοτηλέφωνο να ειδοποιήσουμε για την παταγώδη αποτυχία μας τα παιδιά στο MIC. Το καρτοτηλέφωνο χαλασμένο. Μάλλον δεν είναι η μέρα μας. Έχει άλλο ένα δίπλα στο εστιατόριο του Μύλου. Πάμε σ'αυτό. 'Ρε Γιάννη, οι Orbital! Εδώ τρώνε τελικά.' Τους κοιτάμε όπως οι πεινασμένοι το φιλέτο. Παίρνουμε τηλέφωνο. Κανείς στο MIC. Ωραία... πάμε να φύγουμε... και πάνω που γυρίζουμε κάποιος από τους roadies των Orbital παρατηρεί το Pet Shop Boys t-shirt του Άρη. 'Nice t-shirt!' φωνάζει. Φοράει ένα ολόιδιο. 'Yours is better' τον προλαβαίνει ο Άρης. Μας βλέπει ο Paul και έρχεται προς το μέρος μας. 'Εσείς δεν ήσαστε και πριν για τη συνέντευξη;' 'Ναι', απαντάμε. 'Θέλετε ακόμα να μιλήσουμε;' 'Εννοείται!' 'ΟΚ, ελάτε στη συναυλία και θα μιλήσουμε εκεί. Θα μας βρείτε στα backstage' 'Nαι αλλά δε θα μπορέσουμε να μπούμε, δεν έχουμε free pass...' (κάτι πήγε να γίνει, πάλι στράβωσε).
'ΟΚ τότε να με περιμένετε στη δεξιά πλευρά της σκηνής μετά το live των Chumbawamba. Θα έρθω να σας πάρω'. 'Θα είμαστε εκεί'. Μετέωρη η ομάδα. 'Λές να έρθει;' αναρωτιόμαστε. Θα δείξει. Φεύγουμε για το συναυλιακό χώρο (ο θεός να τον κάνει...). Παίζει ο Κωνσταντίνος Β., ξεκινάνε οι Chumbawamba. Τελειώνουν. Εμείς στο σημείο του ραντεβού. Πέντε, δέκα, είκοσι λεπτά, πουθενά ο Paul 'Σιγά μην το θυμότανε' μονολογούμε και πάμε να φύγουμε. 'Ρε μαλάκα νάτος!' (χορωδιακά...) 'Φοβόμουνα οτι θα είχατε φύγει....συγνώμη για την καθυστέρηση αλλά έβλεπα το live των Chumbawamba. Τι λέτε πάμε προς το backstage να τα πούμε με την ησυχία μας;'
Το τι ακολούθησε μετά (μετά τα 30 μέτρα ως το backstage που νομίζαμε οτι φαντασιωνόμασταν...) θα διαβάσετε αμέσως τώρα σε μια συνομιλία που κράτησε πάνω από 30 λεπτά, με ένα φιλικότατο, χαμογελαστό, ευγενή και πάνω απ'όλα αντι-star Paul και τον διακριτικότατο manager του... To τι ακολούθησε μετά τη συνέντευξη δε μπορείτε να το διαβάσετε... σκεφτείτε απλά δυο τρελαμένους (σχεδόν χαζοχαρούμενους...) ανθρώπους να προσπαθούν να συνέλθουν από το 'hungover' μιας από τις πιο έντονες μέρες της ζωής τους... αγαπητοί MICόφιλοι, ο κύριος Paul Hartnoll στο μόνιτόρ σας...

...και τελικά η συνέντευξη!.
Είμαστε λοιπόν επιτέλους στο backstage του Electron 2000, όπου και μας έφερε χεράκι χεράκι ο Paul και ψάχνουμε να βρούμε ένα άδειο τραπέζι, για να κάτσουμε, να τα πούμε σαν άνθρωποι, να έχει και λίγη ησυχία για να μπορέσει να «πιάσει» κάτι και το κασσετοφωνάκι μας και να μην περιοριστεί σε ιαχές και θορύβους αυτοκινήτων. Οι Chumbawamba που μόλις είχαν τελειώσει το set τους βρίσκονται σε μάλλον «περίεργη» κατάσταση... ο ένας ατενίζει τον ουρανό, ο άλλος έχει κολλήσει το βλέμμα του στο πάτωμα. Μάλλον θα είναι κόλπα για να ηρεμεί ο καλλιτέχνης, που δεν τα κατανοούμε εμείς οι κοινοί ατάλαντοι θνητοί. Ο ντράμμερ των Dandy Warhols παραπέρα εξασκεί -ελαφρά πάντως- τα χέρια του, ενώ οι υπόλοιποι τις αντοχές τους στις μπύρες και τη βότκα! Επειδή όμως έχουμε ελάχιστο χρόνο στη διάθεση μας, μιας και ο Paul ήθελε και αυτός να παρακολουθήσει τους Dandy Warhols, όπως είχε κάνει προηγουμένως και με το show των Chumbawamba (μας είπε μάλιστα ότι τον ενθουσίασαν και παραδόξως ήταν και η πρώτη φορά που τους έβλεπε ζωντανά...), περνάμε κατ'ευθείαν στην πρώτη ερώτηση (ε, καλά συστηθήκαμε πρώτα... αποκαλύπτω και ότι ο Γιάννης συστήθηκε ως... John!). Όπως θα διαπιστώσετε σε 30 λεπτά θελήσαμε να πούμε τα πάντα...(ασυγκράτητοι ήμασταν!), η πλάκα είναι ότι σχεδόν το καταφέραμε!

Mic: Λοιπόν, ξεκινώντας να πούμε κάποια πράγματα για τον δίσκο που ετοιμάζετε. Έχετε μήπως αποφασίσει για τον τίτλο;
Paul: Όχι, δεν γνωρίζω ακόμη πως θα ονομάζεται ο δίσκος. Έχουμε όμως ολοκληρώσει ήδη τη μισή δουλειά της ηχογράφησης (σημ.-τη στιγμή της συνέντευξης, εννοείται). Μετά το τέλος της περιοδείας επιστρέφουμε «σπίτι» για να ολοκληρώσουμε και το άλλο μισό. Ετοιμάζουμε ακόμη ένα DVD, ηχογραφημένο πλήρως με ήχο surround.
Mic: Θα δίνεται μαζί με το άλμπουμ αυτό;
Paul: Όχι, θα είναι μια ξεχωριστή κυκλοφορία, θα πωλείται χωριστά.
Mic: Συνεχίζετε στην ίδια εταιρεία έτσι;
Paul: Ναι, ναι.. .
Mic: Ρωτάω απλά επειδή θυμάμαι ότι είχες εκφράσει παράπονα για τον τρόπο με τον οποίο
προώθησαν (ή μάλλον... δεν προώθησαν) την τελευταία σας δουλειά;
Paul: Ναι, είναι αλήθεια. Ακόμη δε μπορώ να βρω έναν δίσκο των Orbital στην Ελλάδα! Αντίθετα εύκολα βρίσκω όλους τους υπόλοιπους dance καλλιτέχνες του κόσμου... (γέλια..)
Πάντως όντως υπήρξε πρόβλημα με το promotion του "Middle Of Nowhere".
Mic: Κάποια εξήγηση για αυτό;
Paul: Αν έχω εγώ κάποια εξήγηση; Όχι, ειλικρινά όχι!.
Mic: Ίσως επειδή και αυτή τη φορά δεν ήτανε ένας καθαρά χορευτικός δίσκος...
Paul: Δεν θα το έλεγα αυτό. Άλλωστε βλέπω πράγματα όπως ο Aphex Twin και ο Plastikman να προμοτάρονται με σωστό τρόπο και πολύ καλά μάλιστα. Θα φανταζόταν έτσι κάποιος ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους Orbital, αλλά.... Ποιός ξέρει άραγε το γιατί (σημ. Έλα ντε για αυτό σε ρωτήσαμε κι εμεις!).
Mic: Ο.Κ., ας το αφήσουμε αυτό. Μουσικά που θα κινείται ο νέος σας δίσκος. Θα είναι χορευτική δουλειά;
Paul: Όχι μωρέ, ας το ονομάσουμε για αρχή skippo rockabilly!! (σημ.ωραίος ο τύπος, αρχίζουμε να γουστάρουμε!).
Mic: Α, ώστε έτσι rockabilly, σαν τους Daft Punk δηλαδή!
Paul: Ε, όχι κι έτσι, αυτοί είναι disco! Σοβαρά πάντως τώρα θέλω να πω ότι ο δίσκος θα... έχει τις στιγμές του! Ξέρεις... έχουμε κομμάτια που είναι σχεδόν disco house, μερικά πράγματα μοιάζουν με πιο soft μουσική (!!!), κάποια άλλα με Ian Dury!.

Mic: Δηλαδή με το νέο δίσκο, λίγο πολύ αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο οι Orbital αντιμετωπίζουν τη μουσική;
Paul: Ποιός ξέρει... κάποιοι μπορεί να πουν κάτι παρόμοιο, μόλις τον ακούσουν. Άλλοι πάλι μπορεί να πουν «πάλι τις ίδιες παλιές... μαλακίες κάνουν οι Orbital».
Mic: Δουλεύετε και πάλι με τον Mickey Mann σαν παραγωγό, σωστά;
Paul: Ναι, ναι... είναι ο μηχανικός ήχου μας (σημ.το λέει με ενθουσιασμό!), κάτι σαν το τρίτο άτομο στους Orbital! Ξεκίνησε απλά κάνοντας τον ήχο στα live μας. Τώρα πάντοτε έρχεται στο στούντιο, μιξάρει, ρίχνει τις ιδέες του. Τον έχουμε για τον ήχο, την έξτρα-παραγωγή, όλα αυτά.
Mic: Δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε τον ήχο σας σε κάποιον άλλο δηλαδή; Paul: Ναι, ναι άλλωστε κάθε φορά που μπαίνουμε στο στούντιο βρίσκεται εκεί, πίσω από μια εφημερίδα, είναι ήδη μέσα πριν από εμάς ο τύπος! Κάτι σαν το αόρατο μέλος της μπάντας
Mic: Εσύ μου φαίνεσαι να είσαι το πιο ορατό; (σημ. Τον είδαμε να έχει πάρει λίγα κιλά βλέπετε...).
Paul: (γελάει) Ναι, ναι κάπως έτσι... όπως βλέπεις άλλωστε!
Mic: Μερικά πράγματα για τις συναυλίες σας τώρα. Θυμάμαι ότι πριν από κάποια χρόνια είχες περιγράψει μια συναυλία στη Νέα Υόρκη σαν ένα punk rock show...
Paul: Punk rock; Δεν το θυμάμαι. Μάλλον πρέπει να ήταν ο Phil που το είπε, αυτός λέει συνέχεια κάτι τέτοια!.
Mic: Τέλος πάντων, εγώ θέλω απλά να μου πεις με ποιο τρόπο αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει στους Orbital;
Paul: Έχει να κάνει με τη συναυλία, τις ιδιαίτερες στιγμές της. Βλέπεις έναν τύπο μόνο του, πάνω στη σκηνή, να κάθεται να κάνει τα δικά του, αυτό είναι πολύ... πανκ για μένα. Ναι, είναι punk rock!.
Mic: Άλλωστε ξέρω ότι υπήρξες μεγάλος οπαδός των περισσότερων σχημάτων από τη δεύτερη γεννιά του πανκ. Γκρουπ όπως οι Crass, οι Dead Kennedys...
Paul: Ναι, ναι φυσικά και των Chumbawamba!.
Mic: Τί, και αυτοί στη δεύτερη γενιά ανήκουν;
Paul: Ναι γιατί, άλλωστε είναι παλιοί! (σημ.εδώ ξεκινάει μια μινι-αναζήτηση της πανκ γενιάς στην οποία ανήκουν οι Chumbawamba...).
Mic: Να υποθέσω ότι όλο αυτό το πανκ υλικό είχε κάποια επίδραση τόσο στη μουσική σας, όσο και στο attitude των Orbital;
Paul: Ναι, σίγουρα. Όλα αυτά μας επηρέασαν σημαντικά. Και πέρα από αυτά και όλο το ροκαμπιλάδικο υλικό, που λέγαμε και πριν, όπως οι Meteors, οι Cramps!.
Mic: Κάτι ακόμη για τις επιρροές σας. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε από τον οποιοδήποτε ότι τον έχουν επηρεάσει πράγματα όπως ο Stockhausen ο Cage κ.λ.π. Εσύ τους πιστεύεις όλους αυτούς;
Paul: Ε, ναι... τους πιστεύω! Απλά συμβαίνει να μη γνωρίζω ο ίδιος αυτό το υλικό! Δεν άκουσα ποτέ τη μουσική αυτών των ανθρώπων. Το θέμα είναι τελικά ότι έχω δεχτεί επιδράσεις από τρίτους που επηρεάστηκαν από αυτούς που αναφέρεις, ίσως κι όλας έχω επηρεαστεί από πράγματα όπως οι Cabaret Voltaire, οι Kraftwerk, όλοι αυτοί υποθέτω ότι έχουν ακούσει Cage και Stockhausen, αλλά ο μόνος δίσκος του Stockhausen που άκουσα ποτέ μου φάνηκε βαρετός! (σημ. είναι το γνωστό ρητό που λέει ότι αφού κάθησε και άκουσε Cage ο Brian Eno, δε χρειάζεται να το κάνουμε εμείς!).
Mic: Ώστε έτσι... δηλαδή είστε ας πούμε η «δεύτερη γενιά επιρροής» του Stockhausen;
Paul: Ναι, έτσι είναι! Επιρροή Stockhausen- the next Generation!(γέλια).
Mic: Έχετε κάνει κανένα ενδιαφέρον remix τελευταία;
Paul: Μα, ναι! Kraftwerk - Expo 2000 (σημ. καλά ντε μη θυμώνεις).
Mic: Εκτός από αυτό!
Paul: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο αυτό. Είναι μεγάλο πράγμα, τεράστιο! (γέλια).
Mic: Κάτι εμπορικότερο εννοώ...
Paul: Εμπορικότερο... κάτσε να σκεφτώ. Α, ναι David Gray, David Gray, μιξάραμε David Gray (σημ. Το λέει καμμιά δεκαριά φορές ακόμα!). Δε θυμάμαι όμως το όνομα του κομματιού, συγχώρεσε με (σημ. Εγώ να σε συγχωρήσω; ο David Gray να σε συγχωρήσει!)

Mic: Έχετε κάποια στάνταρ στο πώς θα επιλέξετε τα κομμάτια για remix, ή έτσι μιξάρετε οτιδήποτε πέφτει στα χέρια σας;
Paul: Όχι, όχι. Είμαστε περισσότερο επιλεκτικοί τώρα. Άλλωστε δεν έχουμε και πολύ χρόνο!

Mic: Καλά τώρα είστε επιλεκτικοί, στο παρελθόν όμως;
Paul: Στο παρελθόν είναι αλήθεια ότι κάναμε διάφορα... συνηθίζαμε να... όχι μωρέ όμως, επιλεκτικοί ήμασταν και τότε (γελάει). Παντοτε όμως κάναμε πράγματα τα οποία μας διασκέδαζαν, αυτό έχει σημασία!.
Mic: Ποιά η γνώμη σου για όλα αυτά τα electro festival ; Ξέρεις σαν το Sonar, το ηλεκτρονικό τμήμα του Glastonbury κ.λ.π.;
Paul: Νομίζω πως μερικά από αυτά είναι καλά, μερικά είναι μαλακίες! Το Sonar πάντως είναι πολύ καλό! Ναι, το Sonar στη Barcelona είναι ένα υπέροχο φεστιβάλ!

Mic: Σου άρεσε το Meltdown Festival, αυτό που διοργάνωσε ο Scott Walker;
Paul: Φοβερό ήταν! Άψογα οργανωμένο! Ξέρεις πας παίζεις τη μουσική σου, και έπειτα απλά παρακολουθείς τους υπόλοιπους. Δεν έχεις να κάνεις τίποτε άλλο απολύτως!

Mic: Είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τον ίδιο τον Scott;
Paul: Ναι, φυσικά ήταν υπέροχος ο Scott!

Mic: Κάποτε είχες δηλώσει ότι θα σου άρεσε η ιδέα μιας συνεργασίας Stereolab με Scott Walker. Εσύ του πρότεινες κάτι ανάλογο;
Paul: Ναι, θα μου άρεσε αυτή η συνεργασία! Και εμένα τον ίδιο θα μου άρεσε να κάνω κάτι με τον Scott Walker, δεν είχα όμως το κουράγιο να του το ζητήσω.
Mic: Δηλαδή εκτός από το παλιό υλικό του να υποθέσω ότι σου άρεσε και το Tilt lp;
Paul: To "Tilt", ναι ασφαλώς. Είναι κάπως δύσκολος δίσκος βέβαια! Τον θυμάμαι να τραγουδάει... twent-one, twenty-one... (εδώ βρισκόμαστε στο καλύτερο σημείο της συνέντευξης. Ο Paul μαζί με το Γιάννη ανεπιτυχώς προσπαθούν να μιμηθούν τον Scott Walker!)

Mic: Σκέφτηκες ποτέ να κάνεις ένα show με «κανονικά» όργανα πάνω στη σκηνή;
Paul: Για τις συναυλίες όχι, δε σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Για το στούντιο όμως θα με ενδιέφερε, θα μου άρεσε να έχω μια μπάντα. Ξέρεις να γράψω μουσική, έπειτα να βάλω την μπάντα να την παίξει, και στο τέλος να δω αν ακόμη ακούγεται σαν την... δικιά μου μουσική!


Mic: Έμαθες τελικά να παίζεις το Chime στην ακουστική κιθάρα (σημ. Το είχε δηλώσει κάποτε...);
Paul: Όχι, δεν μπορώ να το κάνω ακόμη, ίσως μια μέρα! Ακόμη καλά καλά δεν ξέρω να παίζω το θέμα από το "ο καλός, ο κακός και ο άσχημος"! (σημ. Μέχρι το "Smoke on the water" έχεις καιρό!). Και νομίζω ότι αυτό είναι από τα εύκολα πράγματα για να παίξει κανείς.
Mic: Σου αρέσει ακόμη να ψωνίζεις δίσκους;
Paul: Ναι, πάρα πολύ μάλιστα (σημ. Εύγε!). Πηγαίνω συνέχεια σε αυτά τα τεράστια δισκάδικα και ψωνίζω σχεδόν ότι βρίσκω μπροστά μου! Τσεκάρω και ότι υπάρχει στα stand ακρόασης! Πολλές φορές μάλιστα αγοράζω κάποιους δίσκους απλά και μόνο επειδή με τραβάει το εξώφυλλό τους. Κάποιες φορές μου βγαίνει χάλια ο δίσκος, αλλά τυχαίνει να παίρνω και καλά πράγματα έτσι. Τους Stereolab για παράδειγμα τους ανακάλυψα επειδή μου άρεσαν τα εξώφυλλά τους.
Mic: Άκουσες την solo δουλειά της Alison Goldfrapp (σημ. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο των Goldfrapp και όντας ενθουσιασμένοι δεν αντέχαμε να μη ρωτήσουμε σχετικά!);
Paul: Ναι και μου άρεσε πολύ! Δεν έτυχε όμως να συμμετάσχουμε κι εμείς στο δίσκο, παρ'ότι η Alison κάνει και στο νέο μας δίσκο κάποια φωνητικά...

Mic: Είστε δηλαδή ευχαριστημένοι από αυτή;
Paul: Ναι, είναι πολύ καλή. Για αυτό και την καλούμε σε κάθε δίσκο από το "Snivilisation" lp και μετά.
Mic: Κατά πόσο ενδιαφέρεστε για τις γραφικές τέχνες, αναφορικά βέβαια και με τα εξώφυλλα των δίσκων σας;
Paul: Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή σε αυτά τα πράγματα, αν και βέβαια δεν τα φροντίζουμε μόνοι μας!

Mic: Δύο χρόνια πριν νομίζω, ήταν που ένα promo cd-single των Orbital ψηφίστηκε σαν το καλύτερα σχεδιασμένο c.d....
Paul: Ω, ναι! Αυτό είναι υπέροχο! Αναρωτιέμαι ποιο να ήταν!

Mic: Ένα σε πλαστική ασημένια συσκευασία, για να σε βοηθήσω, μόνο για τον τύπο και το ραδιόφωνο!
Paul: Α, ναι το ασημένιο πλαστικό πράγμα (γελάει μαζί με τον παρευρισκόμενο manager). Τώρα θυμήθηκα! Πραγματικά καλή δουλειά, είμασταν περήφανοι για αυτό (σημ.που να το θυμόταν κι όλας δηλαδή!)

Mic: Συνέχεια δηλώνεις ότι θα ήθελες να συνθέσεις ένα ολοκληρωμένο sounttrack. Υπάρχει η πιθανότητα να γίνεις ποτέ κάτι σαν ένας μουσικός-μισθοφόρος του Hollywood, σαν τον George Clinton ας πούμε;
Paul: Ένας μισθοφόρος του Hollywood! Φανταστικό! Πλάκα θα είχε... Έτσι είναι άλλωστε, πρώτα πρέπει να κάνεις ότι σαβούρα σου δίνουν και έπειτα φτάνεις στο σημείο να μπορείς να διαλέγεις. Θα μου άρεσε πολύ να έχω τη δυνατότητα να διαλέγω μόνο τα καλά φιλμ, για να γράψω μουσική! Άλλα στην αρχή θα πρέπει να αντέξω πολλά «κακά» φιλμ!

Mic: Δηλαδή τι είδους φιλμ θα διάλεγες;
Paul: Οτιδήποτε. Καλά φιλμ, πραγματικά καλά φιλμ. Μου αρέσει μια καλή κωμωδία, ένα καλό θρίλερ, ένα δράμα, μια καλή «επική» ταινία, ακόμη και οι ταινίες εποχής μου αρέσουν.
Mic: Σου άρεσε και η "Παραλία"; (σημ. Έγραψαν το θέμα της ταινίας μαζί με τον Angelo Badalamenti).
Paul: H "Παραλία' λοιπόν, ε; Καλό ήταν μωρέ, προτιμώ όμως το "Trainspotting" και το "Shallow Grave" (γελάει...).
Mic: Αυτού του είδους οι μουσικοί, όπως ο Angelo Badalamenti και ο Michael Kamen έχουν τελικά επαφή με τον ήχο του σήμερα;
Paul: O Kamen εδώ που τα λέμε είναι σαν ένας παλιός χίππης. Για τον Badalamenti δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Αυτός μου φάνηκε ότι «παρακολουθεί» τα πράγματα, έχει επαφή! Και οι δύο πάντως είναι ωραίοι τύποι, έχουν αρκετή πλάκα! Ιδίως ο Kamen που ουρλιάζει συνέχεια, αν και ποτέ δεν καταλαβαίνα τι ακριβώς ήθελε να πει.
Mic: Πάμε πάλι στο θέμα των remix. Πιστεύεις ότι ένα καλό ρεμιξ μπορεί να κάνει ένα κακό τραγούδι καλύτερο;
(o Paul πιάνει την ακουστική της φράσης στα Αγγλικά και αρχίζει να τραγουδάει χαρούμενος «A good remix can make a bad song better», για λίγη ώρα, ώσπου να καταλήξει...) Paul: Ωραίο αυτό που είπες. Σαν country western τραγούδι μου ακούγεται. Πάντως είναι όντως έτσι, συμβαίνει αυτό μερικές φορές.
Mic: Πόση ώρα σας παίρνει συνήθως για να ολοκληρώσετε ένα remix;
Paul: Εξαρτάται... οι Kraftwerk για παράδειγμα μας πήραν δυόμισυ ολόκληρα χρόνια. Όχι αστειεύομαι, δύο και κάτι βδομάδες μας πήρε. Συνήθως όμως γίνεται πιο γρήγορα, μέσα σε τρεις μέρες έχουμε τελειώσει.
Mic: Και το να κάνεις ένα remix τελικά είναι σαν να διασκευάζεις στην ουσία ένα τραγούδι;
Paul: Ναι, πολλές φορές ναι. Μοιάζει με το να κάνεις τη δική σου διασκευή πάνω στο κομμάτι ενός άλλου.
Mic: Ξέρω ότι ήσουν αρκετά «μέσα» στον βιομηχανικό ήχο της δεκαετίας του '80, ποια η γνώμη σου λοιπόν για όλο αυτό το νεο-industrial/ post-Nine Inch Nails υλικό, που κυριαρχεί σήμερα;
Paul: Προφανώς εννοείς τον Marilyn Manson και όλα αυτά τα πράγματα. Δεν τρελαίνομαι κι όλας να σου πω την αλήθεια. Πλάκα έχει ο Manson, διασκεδάζω να τον βλέπω στο MTV, αλλά ως εκεί. Λες να ήταν καλή η ιδέα να συνεργαστώ μαζί του, ή πρέπει να τον φοβάμαι; Χα..χα..
(παρακάτω τον ρωτάμε για αυτόν τον Σαντούρι- alike ήχο στο "The box", μας λέει ότι το γνωρίζει και προσπαθούμε να του μάθουμε να προφέρει τη λέξη σαντούρι. Μετά συνεχίζουμε με το λίγο χρόνο που μας απομένει, και αφήνουμε τις ανοησίες).
Mic: Σκέφτεσαι ποτέ να γράψεις ένα δίσκο με «καθαρά» ποπ κομμάτια ; Ξέρεις ρεφραίν κ.λ.π.
Paul: Ναι, το σκέφτομαι μερικές φορές, αλλά έπειτα ξυπνάω ουρλιάζοντας (γέλια). Δεν ξέρω, αυτά τα πράγματα χρειάζονται και τραγουδιστή, εμείς δεν έχουμε τραγουδιστή. Που να τρέχεις να βρίσκεις τώρα... άλλωστε μωρέ κάναμε αυτό το τραγούδι με τον David Gray (γελάει).
Mic: Ακόμη δε χρησιμοποιείτε Dat έτσι;
Paul: Όχι, όχι στη σκηνή ποτέ, Προτιμάμε να γίνονται όλα ζωντανά!

Mic: Paul, ποιό είναι το πιο συναρπαστικό show που έχεις δει ποτέ;
Paul: Λοιπόν, είναι μάλλον οι Madness. Πρέπει να ήταν το 1980, πραγματικό σοκ όταν βγάλανε το δεύτερο δίσκο τους! Πραγματικά πέθαινα να τους δω ζωντανά! Μία από τις πρώτες συναυλίες που παρακολούθησα. Ποτέ δεν είχα δει τόσα πολλά φώτα, ποτέ δεν είχα ακούσει τέτοιες εντάσεις. Βγήκαν στη σκηνή σε απόλυτο σκοτάδι, άρχισαν να ουρλιάζουν! Αααααα! One Step Beyond!!! Τέλειοι! Και έπειτα ένα κίτρινο φως πέφτει πάνω τους, και είναι σαν να ήρθαν από το φεγγάρι! Φοβερή εμπειρία, εντελώς «πνευματική», συναρπαστικό ήταν! (σημ. Εδώ μας συγκίνησε ο άτιμος και ζηλέψαμε!)
Mic: Έχει σημειωθεί, από τον εκδότη του Muzik, πως το γεγονός ότι είστε αδέλφια χαρίζει στη μουσική σας μια ανθρωπιά, που λείπει από την υπόλοιπη electronica. Το πιστεύεις αυτό;
Paul: Ίσως να είναι έτσι. Δεν ξέρω. Με τον Phil πάντως το βρίσκουμε απόλυτα φυσιολογικό να δουλεύουμε μαζί. Δε συμβαίνει απλά λόγω της... συγγένειας. Έχουμε ο καθένας τη ζωή του, αλλά μαζί είμαστε οι Orbital! Και αυτό είναι καλό, οι Orbital βέβαια θα είναι πάντοτε οι αδελφοί Hartnoll. Είναι τελικά οικογενειακή υπόθεση αυτό το γκρουπ!
(μας γίνεται νόημα ότι έχει τελείώσει η ώρα, οι Dandy Warhols βρίσκονται ήδη στη σκηνή, οπότε πάμε στην τελευταία ερώτηση!)

Mic: Μετά από τόσα χρόνια που βρίσκονται οι Orbital, κάπου στη μέση της διαδρομής ή κοντά στο τέλος αυτής;
Paul: Πραγματικά δεν ξέρω σε ποιο σημείο βρισκόμαστε, νομίζω όμως όχι κοντά στο τέλος!
Χαιρόμαστε πολύ Paul για αυτό. Όπως χαρήκαμε πολύ που σε γνωρίσαμε. Την επόμενη φορά θα ετοιμάσουμε καλύτερα αστεία, και όχι απλά «ξενέρωτες» ερωτήσεις για... μουσική!.

Για το Mic : Γιάννης Ασπιώτης, Άρης Καραμπεάζης, Paul Hartnoll (σε αυτόν οφείλεται η ύπαρξη της συνέντευξης, άρα τον θεωρούμε δικό μας!).