Περιμένοντας τη λιακάδα

Άκουσα για πρώτη φορά τους Pacific UV πέρυσι τέτοια εποχή περίπου, βρήκα το album τους "Longplay 2" συγκλονιστικό, τους προτείνω στον Θανάση Παπαδόπουλο ο οποίος τους λάτρεψε επίσης και είπε θα γράψει review (το άργησε 6 μήνες και έβαλε 8,5 αντί για 9 όπως μου είχε πει), μετά αποφασίσαμε να το ψηφίσουμε ψηλά στις ατομικές μας λίστες για να ανέβει ψηλά και στη συνολική, προσπαθήσαμε να παρασύρουμε κι άλλους αλλά μας κάθισε μόνο ο Ξαγάς ο οποίος τελικά το έβαλε στο νούμερο 11 (Αντώνη, μας υποχρέωσες).

Με ένα νέο album να ετοιμάζεται, o Clay Jordan των Pacific UV δέχτηκε πρόθυμα να μιλήσει στο MiC για το συγκρότημα και να απαντήσει στις ερωτήσεις που ακολουθούν. Ξέχασα να τον ρωτήσω αν έχει συναίσθηση του πόσο τεράστιο τραγούδι είναι το "Orson", αλλά ίσως και καλύτερα, οι πραγματικοί καλλιτέχνες κομπλάρουν με κάτι τέτοια.

MiC: Aς ξεκινήσουμε με κάτι πραγματικά πρωτότυπο: πώς σχηματίστηκαν οι Pacific UV, και πώς θυμάσαι τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος;!
Clay: Το group δημιουργήθηκε στην Αθήνα (σ.σ. των REM, όχι του Κακλαμάνη) το 1999. Περάσαμε τα πρώτα μας χρόνια προσπαθώντας να γράψουμε τραγούδια και να μάθουμε να παίζουμε. Τελικά τα καταφέραμε στα τραγούδια, αλλά ποτέ δε μάθαμε να παίζουμε ιδιαίτερα καλά!

MiC: Ο περσινός σας δίσκος "Longplay 2" ακούγεται αρκετά διαφορετικός και πιο περιπετειώδης σε σχέση με το πρώτο ομώνυμο album σας, είναι ιδέα μου ή είναι και δική σου γνώμη; Τι συνέβαλε στην εξέλιξη της μπάντας;
Clay: To "Longplay 2" είναι σίγουρα διαφορετικό, αν και δεν είμαι σίγουρος αν αποτελεί εξέλιξη - πολλοί ακροατές μας προτιμούν το πρώτο μας album. Ένας από τους λόγους που ακούγεται τόσο διαφορετικό είναι επειδή είμαι το μόνο αρχικό μέλος που είμαι ακόμα στο συγκρότημα, όλοι οι υπόλοιποι είναι καινούριοι. Στο "Longplay 2" ήθελα να πειραματιστώ λίγο περισσότερο με πιο έντονα τραγούδια, καθώς και να χρησιμοποιήσω ηλεκτρονικά drums. Ήταν κάτι σαν τεστ για να δούμε αν μπορούμε να γράψουμε γρηγορότερα πράγματα και να χειριστούμε τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Τώρα που ξέρουμε ότι μπορούμε, θα συνεχίσουμε αυτή την εξερεύνηση ακόμα περισσότερο στον επόμενο δίσκο.

MiC: Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι το "Longplay 2" δεν έτυχε όσης προσοχής θα άξιζε από τα μέσα και / ή τους ακροατές;
Clay: Δεν είμαι εγώ αυτός που θα το πει αυτό, βγαίνει τόση μουσική κάθε μέρα που πιστεύω ότι συνέχεια υπάρχουν αξιόλογες και θαυμάσιες μουσικές που περνάνε απαρατήρητες σε καθημερινή βάση. Σίγουρα εύχομαι να μας άκουγαν περισσότεροι άνθρωποι, αλλά και πάλι, δεν είμαστε από τα groups που κάνουν 6 μήνες περιοδεία το χρόνο για να αυξήσουν το ακροατήριό τους, κάτι που είναι απαραίτητο με τα σημερινά μουσικά δεδομένα.

MiC: Αν έγραφες για μουσική και σου έλεγαν ότι έπρεπε να γράψεις ένα review για το "Longplay 2" σε 3 ή 4 προτάσεις (σ.σ. δηλ. αυτό που απεχθάνεται ο Πανότας), τι θα έγραφες;
Clay: Χμμμ, δύσκολη ερώτηση! Δε νομίζω ότι η μουσική μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, οπότε δε θα προσπαθούσα καν. Ίσως έγραφα κάτι στο στιλ "αυτή είναι η μουσική που είχα στο κεφάλι μου όταν είχα πάει στον οδοντίατρο και μου έδωσε αναισθητικό" (σ.σ. φανερές οι επιρροές από Καραμπεάζη).

ΜiC: Πώς σου φαίνεται όταν τεμπέληδες μουσικοκριτικοί όπως αυτός χρησιμοποιούν τη λέξη "shoegazers" για να περιγράψουν τη μουσική των Pacific UV;
Clay: Σίγουρα πρέπει να υπάρχουν ταμπέλες για να προωθήσει κανείς τη μουσική, αλλά μ'αρέσει να πιστεύω πως οι Pacific UV ενσωματώνουν κι άλλα είδη εκτός από shoegaze, όπως κλασική μουσική, pop ή electronica. Καταλαβαίνω όμως γιατί μας κατατάσσουν σε αυτήν την κατηγορία, και λατρεύω πολλά από τα συγκροτήματα που ανήκουν σε αυτήν. Πάντως, όταν βγει ο επόμενος δίσκος μας, κανείς δε θα μας σκέφτεται πια ως shoegaze μπάντα.

MiC: Παρακάτω είναι μερικά ονόματα με τα οποία έχετε συγκριθεί. Θέλουμε ένα μικρό σχόλιο για το καθένα, καθώς και να μας πεις αν όντως βρίσκεις ομοιότητες με τους Pacific UV.

α) Pink Floyd
Clay: Λατρεύω τους Pink Floyd, ειδικά κάποια από τα πιο αργά πράγματα που έχουν κάνει. Υποθέτω ότι μπορώ να καταλάβω σε ποια σημεία ακουγόμαστε σαν κι αυτούς, αν κι εκείνοι είναι πολύ πιο πειραματικοί από ό,τι εμείς. Κάποιες φορές πάντως ξεφεύγουν με εκείνα τα κιτσάτα κιθαριστικά σόλο!

β) Black Rebel Motorcycle Club
Clay: Συμφωνώ μάλλον, σε ένα ή δύο τραγούδια. Τα περισσότερα από τα κομμάτια μας είναι πιο αργά και ατμοσφαιρικά, και δεν έχουν τη συμβατική δομή ενός τυπικού τραγουδιού των BRMC. Επίσης, απεχθάνομαι τις φωτογραφίες τους! Προσπαθούν υπερβολικά να φανούν cool!

γ) Verve, στα πρώτα χρόνια τους
Clay: Ναι, ασφαλώς.

δ) Mazzy Star
Clay: Ναι, τους λατρεύουμε, και αν αυτά που κάνουμε ακούγονται έστω και στο 1/100 σαν τα καλύτερα κομμάτια τους, τότε είμαι ευτυχισμένος.

ε) Godspeed You! Black Emperor
Clay: Ίσως. Έχω μια τάση να βαριέμαι με πολλά από αυτά που έχουν κάνει, και με έχει κουράσει το "post rock". Κανένα κομμάτι δε θα έπρεπε να διαρκεί 10 λεπτά, εκτός κι αν έχει κάτι να πει ή αν έχει κάπου να πάει. Πρόκειται για σπουδαίο συγκρότημα πάντως, και αποτέλεσαν έμπνευση για μας.

στ) Slowdive
Clay: Και βέβαια. Το "40 days" από το "Souvlaki" παίζει και να είναι το αγαπημένο μου κομμάτι όλων των εποχών.

MiC: Πιστεύεις ότι το internet κάνει τη ζωή των καλλιτεχνών ευκολότερη ή δυσκολότερη;
Clay: Ευκολότερη στο να προωθήσεις τον εαυτό σου και να ακουστείς, αλλά δυσκολότερη συγχρόνως, λόγω του ότι πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο αν θες να ξεχωρίσεις μέσα στα τόσα συγκροτήματα που εμφανίζονται. Επίσης, χάρη στο internet είναι πλέον δυνατόν να οργανώσει κανείς μια περιοδεία πολύ πιο εύκολα από ό,τι άλλοτε.

MiC: Σε στενοχωρεί που οι νεότερες γενιές δεν πηγαίνουν πλέον στα δισκάδικα αλλά "κατεβάζουν" δωρεάν από το internet;
Clay: Σίγουρα δεν είναι ωραίο να δουλεύεις τόσο σκληρά για έναν δίσκο, να αφιερώνεις χρόνο και χρήμα σε αυτόν, και μετά κάποιος να τον αποκτάει τσάμπα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα. Τα συγκροτήματα είναι πλέον αναγκασμένα να προσφέρουν περισσότερα από απλά μουσική αν θέλουν να δουν και πωλήσεις, πράγματα όπως t-shirts, artwork ή πόστερ. Από μια πλευρά, ζούμε σε συναρπαστικούς καιρούς γιατί σε ωθούν στο να δημιουργείς περισσότερα, και τελικά, παράγεται περισσότερη τέχνη - αυτό δεν μπορεί παρά να είναι θετικό.

MiC: Oπότε, αν μπορούσες να επιλέξεις, φαντάζομαι ότι δε θα ήθελες να φτιάχνεις μουσική στη δεκαετία του '90 αντί για σήμερα...
Clay: Ναι, είμαι ευτυχισμένος που είμαι σε αυτή την εποχή - οι νέες τεχνολογίες έχουν συμβάλλει καθοριστικά σε αυτά που δημιουργούμε.

MiC: Μας είπες πριν ότι το επόμενο album των Pacific UV θα είναι διαφορετικό. Τι άλλη είδηση μπορούμε να βγάλουμε;
Clay: Λοιπόν, έχουμε περίπου 30 τραγούδια και τα δουλεύουμε αυτή την εποχή, ακούγονται πράγματι αρκετά διαφορετικά από ό,τι έχουμε κάνει ως τώρα. Είναι γρήγορα και ηλεκτρονικά! Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι και δε βλέπουμε την ώρα να τα μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο νέος δίσκος θα είναι ηλιόλουστος, εν αντιθέσει με τους δύο πρώτους που θα τους περιέγραφα βροχερούς.

MiC: Ας κλείσουμε εξίσου πρωτότυπα με το όπως ξεκινήσαμε: έχεις κάποιο μήνυμα για τους φίλους των Pacific UV στην Ελλάδα;
Clay: Έχουμε ακούσει ότι τα ελληνικά νησιά είναι πανέμορφα. Έχει κανείς καμιά άκρη για να μείνουμε εκεί; Θα σας φτιάχνουμε πρωινό και θα πηγαίνουμε και βόλτα το σκύλο.

Όσοι έχετε περισσευούμενα δωμάτια στη Σαντορίνη ή στην Πάρο:
pacificuv.com
myspace.com/pacificuv