Beyond the Deep Horizon #3

Αρκετά τραγούδια σου έχουν αναφορές σε πρόσωπα και παραβολές της Βίβλου, έχεις μελοποιήσει στίχους του ποιητή Andrew Marvel, σε μια παλιότερη συνέντευξή μας μου είχες πει ότι το Ballad of Elijah Cain είναι ένα Μπαροουζικό cut up, ναρκωτικά, μοιραίοι έρωτες και νεκροί εραστές, παρελαύνουν στους στίχους και τα βιβλία σου... τι άλλο σε εμπνέει να γράψεις ή να συνθέσεις μουσική;

Θεωρώ πως το κυρίαρχο θέμα ή ύφος της δουλειάς μου είναι αυτό της αναπόφευκτης απώλειας. Επειδή στα νιάτα μου μελέτησα τόσο πολύ την σπουδαία παγκόσμια λογοτεχνία, ειδικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 και του '70, όπου οι απλοί άνθρωποι είχαν ακόμα χρόνο για μελέτη και περισυλλογή (σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που για διάφορους κοινωνικο-οικονομικούς και ιστορικούς λόγους οι περισσότεροι αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα), έχω όντως την τάση να αναφέρομαι σε θέματα που περιέχονται σε βιβλία όπως η Βίβλος, η Οδύσσεια, στους μεγάλους ρομαντικούς και μεταφυσικούς ποιητές και στους κυριότερους φιλόσοφους της εποχής μας. Αυτό το θέμα της ομορφιάς και της απώλειας, η προσωρινή φύση της ίδιας της ζωής, το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κρατηθούμε σ' αυτή παρόλη την ομορφιά της ή παρά το πόσο πολύ θέλουμε ο Χρόνος να μείνει ακίνητος - αυτό το τεράστιο αιώνιο θέμα της μαγείας και του χαμού είναι εκείνο που με εμπνέει περισσότερο, οδηγώντας με στο να γράφω τραγούδια (κατά κύριο λόγο) τα οποία ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα στην ευτυχία και τη μελαγχολία, ανάμεσα στη γιορτή και το πένθος για όλα όσα είναι γραφτό να χάσουμε.

Πες μας μερικά από τα αγαπημένα σου άλμπουμ και βιβλία, ή κάποια από αυτά που έχουν αποτελέσει έμπνευση για σένα...

Είναι πάρα πολλά! Αλλά είμαι σίγουρος ότι μπορείς να μαντέψεις. Ορίστε κάποιοι δείκτες: Οτιδήποτε από Stooges, Neil Young, Bob Dylan, Patti Smith, Velvet Underground, Lou Reed, Iggy Pop, David Bowie, οι Rolling Stones της δεκαετίας του '60 και του ' 70, ο Leonard Cohen επίσης στις ίδιες δεκαετίες, Doors, Led Zeppelin, Black Sabbath, John Lee Hooker, Robert Johnson, Birthday Party, ο Nick & οι Bad Seeds, οι Joy Division, οι Clash, οι Cure, ο Rowland S. Howard, ο Captain Beefheart, οι Fall, οι Can, οι Amon Duul II, T.S. Eliot, P.B. Shelly, William Wordswoth, Andrew Marvell, William Blake, William Burroughs, Jack Kerouac, Ginsberg, Corso και η Μπιτ γενιά συγγραφέων γενικότερα, Frederico Garcia Lorca, "Οι δαιμονισμένοι", "Ο Ηλίθιος" και το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Dostoevsky, H.P. Lovecraft και Nathaniel Hawthorne, Edgar Allen Poe, η "Οδύσσεια" και η "Ιλιάδα" του Ομήρου, Οι Μύθοι του Αισώπου, " Ο Δρόμος του Ζεν" του Alan Watts, Ηράκλειτος, "Μεγάλες Προσδοκίες" του Dickens, Samuel Taylor Coleridge, Νίκος Καζαντζάκης, Isidore Ducasse (Ο Κόμης του Λωτρεαμόν), "Εκλάμψεις" και "Μια Εποχή στην Κόλαση" του Arthur Rimbaud, το "Ανάποδα" του Huysmans, Herman Hesse, Thomas Mann, Joseph Conrad... όπως καταλαβαίνεις έχω αρκετά καθολικές προτιμήσεις.

Απ' όσο μας έχεις πει διδάσκεις Αγγλικά. Είναι τόσο δύσκολο για έναν μουσικό να ζήσει μόνο από τη μουσική του, ή το να μην εξαρτάσαι αποκλειστικά από αυτό είναι επιλογή σου; Πως βλέπεις τη μουσική βιομηχανία στις μέρες μας; Βρίσκεις μεγάλες διαφορές από την εποχή που εσύ ξεκίνησες να παίζεις μουσική;

Ναι, διδάσκω Αγγλικά τέσσερις μέρες την εβδομάδα σε μια εταιρεία πολιτικών μηχανικών στην Πράγα, που είναι θυγατρική της Γαλλικής πολυεθνικής VINCI (της ίδιας εταιρείας που έχτισε εκείνη τη μεγάλη γέφυρα που ενώνει την Ηπειρωτική Ελλάδα με την Πελοπόννησο). Τον περισσότερο καιρό το απολαμβάνω - οι μαθητές μου είναι έξυπνοι και έχουν κίνητρα, κυρίως Τσέχοι μάνατζερ που χρειάζεται να μάθουν Αγγλικά για τη δουλειά τους. Και όλο αυτό με κρατάει προσγειωμένο. Αυτό που εννοώ είναι ότι πιθανώς να μπορούσα να ζήσω μόνο από τη μουσική αν περιοριζόμουν σε ψωμί και νερό και αν έμενα σε σκηνή.

Όμως είμαι 61 ετών και παντρεμένος και δεν θέλω να συντηρούμαι ή να εξαρτώμαι από την φτωχή πολύπαθη γυναίκα μου. Είναι τελείως διαφορετικό όταν είσαι ένας νέος και άφραγκος μουσικός και λες στα κορίτσια "έλα σώσε με, τα χω κάνει σκατά, χρειάζομαι ένα μέρος ν' αράξω ώσπου να γίνω rock and roll μύθος, τάισέ με, γάμησέ με, και "φτιάξου" με την αντανάκλαση της λάμψης μου". Έζησα έτσι στη Νέα Υόρκη για πολλά χρόνια, όπως και τόσοι άλλοι μουσικοί του κέντρου της, στη δεκαετία του '70 και του '80. Όλοι είχαν εκείνες τις φιλενάδες - στριπτιζέζ, ακόμη και πουτάνες, - ο Johnny Thunders, ο Dee Dee Ramone, ο Jerry Nolan, όλοι τους - και αυτές οι κοπέλες θα πλήρωναν το νοίκι και τους λογαριασμούς και θα διατηρούσαν τα ροκ αγόρια τους εφοδιασμένα με ηρωίνη και κοκαΐνη. Όπως λέω, και 'γω ο ίδιος έκανα τη ζωή αυτή, και ήμουν εγώ αυτός που "έπαιρνε" και οι γυναίκες αυτές που "έδιναν"- αν και μπορεί κατά κάποιον τρόπο να "δικαιολογηθεί" στα πλαίσια του συνδρόμου του "Καταδικασμένου Ποιητή" το αίμα ενός ποιητή αξίζει κάθε είδος υλικής θυσίας και δυστυχίας. Και είναι αλήθεια πως αυτοί οι καταδικασμένοι ροκ ποιητές όντως έδωσαν την ποιητική και μουσική τους ουσία και άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.

Όμως αυτό υπήρξε επίσης απίστευτα καταστροφικό για τα κορίτσια· πολλά από αυτά παραδόθηκαν στον εθισμό, την αρρώστια και την αυτοκτονία. Λοιπόν, πέρασα τη δική μου εποχή στην κόλαση και δεν ήθελα αυτό το κάρμα πάνω μου και μόλις καθάρισα από την ηρωίνη στα τέλη του '80, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να ζω άλλο έτσι. Είχα την ευκαιρία για την "υπέρτατη επιτυχία" στη Νέα Υόρκη με τους Khmer Rouge, μετά από την οποία σχεδόν όλα πήραν την κατηφόρα. Έτσι αναδημιούργησα ολοκληρωτικά τον εαυτό μου και προσπάθησα να κάνω μουσική μέσα από την καρδιά, εκπληρώνοντας παράλληλα τις υποχρεώσεις μου ως απλός πολίτης - να πληρώνω το νοίκι μου, να μην απομυζώ ή παρασιτώ εις βάρος των άλλων- πράγματα που θεωρώ πως μέχρι τώρα τα χω καταφέρει. Και εν πάση περιπτώσει, και μόνο για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας δεν θα ήταν και πολύ κομψό να ζητιανεύω από τη γυναίκα ή τη φιλενάδα μου στην ηλικία που βρίσκομαι - για την ακρίβεια θα ήταν αξιολύπητο.

Δεν πλούτισα από τη μουσική και επέζησα από την ηρωίνη και αρκετές φορές από υπερβολική δόση, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης της φοράς που σταμάτησε η καρδιά μου για λίγα λεπτά και έγινα μπλε. Οπότε, ναι, τελικά επέλεξα να ζήσω- κάτι που δεν περίμενα να κάνω όταν ήμουν είκοσι έξι. Αλλά για να μπορέσω να ζήσω δημιουργικά έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να συνεχίσω να γράφω μουσική (που είναι η ζωή μου και όχι απλά ένα χόμπι), και ταυτόχρονα αναγνώριζα πως έπρεπε να γίνω αυτάρκης με άλλους τρόπους. Σχετικά με την ερώτησή σου για τη μουσική βιομηχανία - η μουσική μπίζνα είναι τώρα όπως ήταν πάντοτε· μια φωλιά γεμάτη από οχιές και αρουραίους. Λίγοι άνθρωποι γίνονται πλούσιοι, οι περισσότεροι όχι, και οι πιο ευαίσθητοι καταλήγουν στον εθισμό, την τρέλα ή γίνονται απλά δυσλειτουργικοί.

Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν "πουληθεί" και γαμηθεί από αυτή. Αγαπώ τη ζωή μου όπως έχει εξελιχθεί - εργάζομαι με ευχάριστους, πολιτισμένους ανθρώπους που δεν βρίσκονται εκεί έξω για να με σκοτώσουν ή να με κλέψουν και που είναι πολύ επιεικείς, δείχνοντας κατανόηση για την καλλιτεχνική πλευρά και τις ανησυχίες μου και δίνοντάς μου τον χρόνο και τον χώρο γι' αυτά. Εάν μπορώ να τους δώσω πίσω κάτι από τις γνώσεις μου στην Αγγλική γλώσσα και κάτι από την πολιτιστική μου γνώση γενικότερα, νομίζω πως είναι μια καλή συναλλαγή. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό- όχι μόνο επειδή είμαι ακόμα ζωντανός και πάνω-κάτω με σώας τας φρένας μετά από όλα αυτά που πέρασα, αλλά και γιατί έχω αυτή τη ζωή όπου μπορώ να εξισορροπώ την δουλειά και την τέχνη και να μπορώ ακόμη να χαμογελώ.

Αρκετός κόσμος ακούγοντας τα τραγούδια σου νομίζω ότι κάνει το ίδιο λάθος που έκανε παλιότερα π.χ με τα τραγούδια του Neil Young. Στέκεται -και δικαίως- πολύ περισσότερο στην φωνή, τους στίχους και την μελωδία αφήνει σε δεύτερη μοίρα -αδίκως- την κιθάρα, που ειδικά στις τελευταίες σου δουλειές με τους Southern Cross και Dim Locator κάνει σπουδαία δουλειά. Τι κιθάρες χρησιμοποιείς; Είναι η ηλεκτρική κιθάρα το όργανο του Πάνα στους τελευταίους δύο αιώνες;

Παίζω με μια Eastwood "Airline" με μαγνήτες Van Zandt και με μια Epiphone ES 335 με αυθεντικούς 70's μαγνήτες. Δεν θεωρώ ότι είμαι ένας τεχνικά φτασμένος κιθαρίστας. Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα φανταχτερά ακροβατικά στην ταστιέρα όπως ο Eddie Van Halen για παράδειγμα. Αναφέρεις όμως σκόπιμα τον Neil Young. Είναι από τις μεγαλύτερές μου επιρροές σαν κιθαρίστας- αυτός και ο Ron Asheton των Stooges - ως ένα βαθμό με ενέπνευσε και στιχουργικά, ειδικά σε ότι αφορά τη θεματολογία και την έκφραση. Λατρεύω, όμως, αυτόν τον πρόστυχο, φαινομενικά πρωτόγονο ήχο της κιθάρας του.

Λέω "φαινομενικά", γιατί δεν είναι όσο απλός φαίνεται· συχνά παίζει δυο ή τρεις νότες μαζί ή σε εναλλαγή, την τονική νότα της συγχορδίας μαζί με την τρίτη και την πέμπτη συνήθως, και πολλές φορές παίζει εντελώς ανάμεσα στον ρυθμό. Είναι κάτι ανάμεσα σε rhythm guitar και lead guitar και προέρχεται από μια Αμερικάνικη φολκ παράδοση, που κι αυτή με τη σειρά της έχει τις ρίζες της στην Country και τη Hillbilly. Θα μπορούσε κανείς να πάει ακόμα πιο πίσω, ανιχνεύοντάς το στα Ρωσικά, Ελληνικά και Αραβικά στυλ ρυθμού, που κάπου στην πορεία διασταυρώθηκαν με την Αγγλική, Ιρλανδική και τη Σκωτσέζικη Folk μουσική, αρκετά πίσω στην ομίχλη της ιστορίας. Τέλος πάντων, ναι ο Neil Young είναι η μεγαλύτερή μου έμπνευση ως κιθαρίστας. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται σε κομμάτια όπως το Only You, καθώς επίσης και στο πρόσφατο άλμπουμ των Dim Locator Wormhole.

Προσπαθώ να δημιουργώ αυτόν τον συντονισμένο βόμβο των υπερτιθέμενων κιθάρων που ανοίγει κάποια αντίστοιχη περιοχή του εγκεφάλου, αυτήν που ο Iggy Pop σε κάποια φάση αποκάλεσε (σε σχέση με τους Stooges) "O Mind". Με άλλα λόγια το μέρος του ασυνείδητου που ανταποκρίνεται στους βαθείς εκστατικούς συντονισμένους βόμβους, τα ίδια είδη συχνότητας που χρησιμοποιούνται στη Raga και σε άλλους τύπους Ινδικής μουσικής. Και, όπως ανέφερα, σε κάποιους τύπους Ευρωπαϊκής Folk μουσικής. Το όργανο του Πάνα του τελευταίου αιώνα; Ε ναι, λοιπόν, ανοίγει το ασυνείδητο και όλα τα συναισθήματα που σχετίζονται μ' αυτό και δίχως αμφιβολία έχει μαγικές ικανότητες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για το Καλό ή το Κακό - είδαμε την επίδραση του τελευταίου στο Altamont και με την οικογένεια Manson στα τέλη του '60. Όμως η κιθάρα έχει εξίσου επουλωτικές και θεραπευτικές δυνάμεις και θα ήθελα να πιστεύω πως η μουσική μου σχετίζεται περισσότερο μ' αυτές. Και όχι τόσο με τη σκοτεινή και καταστροφική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, αν και το διερευνώ κι αυτό σε κομμάτια όπως το The Killer Inside.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το παρόν και το μέλλον; Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Stripped, ένα νέο μέλος στους Southern Cross, καινούργιες μπάντες, οι Dim Locator και οι Bruce Wellie Band... τι μπορούμε να περιμένουμε στο κοντινό μέλλον από όλα αυτά;

Το καλοκαίρι ήμουν απασχολημένος κυρίως με τους Southern Cross, παίξαμε σε διάφορα φεστιβάλ στην Τσεχία. Και κάναμε επίσης μια συναυλία για τα εικοστά μας γενέθλια τον Αύγουστο, την οποία και ηχογραφήσαμε για ένα μελλοντικό άλμπουμ. Για την ακρίβεια, αυτό τον καιρό κάνω την επιλογή των τραγουδιών και το editing. Ο David Babka είναι φανταστικός στην κιθάρα και pedal steel, και ταίριαξε αμέσως με τη μουσική μας. Όσον αφορά στο σατιρικό μου πρότζεκτ Bruce Wellie Band - τα πράγματα εδώ είναι ήσυχα τελευταία καθώς ο κιθαρίστας μας Gez Donnelly είχε κάποια προβλήματα υγείας και επέστρεψε στο Ην. Βασίλειο για θεραπεία. Ποιος ξέρει αν ο Bruce θα ξαναπαίξει ποτέ ζωντανά; Προς το παρόν περνάει θεσπέσια στη φάρμα με τα πρόβατα του θείου του στις Βόρειες Περιοχές της Αυστραλίας.

Τι αναμνήσεις έχεις από την Ελλάδα, την οποία έχεις επισκεφτεί αρκετές φορές όχι μόνο για συναυλίες αλλά και ως ταξιδιώτης;

Λατρεύω την Ελλάδα! Την επισκέφτηκα πάρα πολλές φορές στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 και στις αρχές του 2000 - για συναυλίες και διακοπές με τη γυναίκα μου. Περιπλανηθήκαμε αρκετές φορές από νησί σε νησί στις Κυκλάδες και ήταν καταπληκτικά. Τελευταία φορά ήρθα το 2010, μείναμε στη Θεσσαλονίκη, και εξερευνήσαμε τα Μετέωρα και τη χερσόνησο της Χαλκιδικής με μοτοσικλέτα. Λατρεύω το ελληνικό φαγητό και τον ελληνικό τρόπο ζωής - ή τον τρόπο ζωής όπως ήταν λίγα χρόνια πριν. Γνωρίζω ότι τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης, η ζωή για τους καθημερινούς ανθρώπους και ειδικότερα τους νέους έχει γίνει αρκετά πιο σκληρή. Και μου τη σπάει να διαβάζω γι' αυτή τη νεοφασιστική οργάνωση, τη Χρυσή Αυγή, ακούγεται απολύτως αλλόκοτο. Είναι σαν να σιγοβράζουν όλες οι εντάσεις και αντιφάσεις κάτω από την Ελληνική κοινωνία· τα δηλητηριώδη αισθήματα που ήταν σε ύπνωση ως ένα βαθμό από το 1974, ίσως και πριν από αυτό, από τον εμφύλιο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - λες και όλα αυτά τα δηλητήρια βγήκαν στην επιφάνεια σαν ένα σκοτεινό, μελανό σύννεφο. Ελπίζω όμως ότι η Ελληνική ευαισθησία, εννοώ την καλλιεργημένη, εκείνη που δημιούργησε την ποίηση, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία και τον Παρθενώνα, δεν είναι ανεπανόρθωτα κατεστραμμένη από αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις της ζήλιας και της μνησικακίας. Οι άνθρωποι παραπλανούνται και κατευθύνονται τόσο εύκολα σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας - το ίδιο έγινε και με τους Γερμανούς υπό την Δημοκρατία της Βαϊμάρης και φυσικά ο Χίτλερ το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και τελικά οδήγησε το Γερμανικό έθνος στην άβυσσο.

Το τελευταίο άλμπουμ που έκανες με τους Southern Cross είχε τον τίτλο Paranoia.com και νομίζω ότι από το 2010 που βγήκε κάθε μέρα που περνάει ο τίτλος του γίνεται όλο και πιο επίκαιρος με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας... είσαι κάποιο είδος τρελού προφήτη ή τι;

Ε δε νομίζω ότι χρειάζεται να είσαι ιδιοφυία για να καταλάβεις πώς και που πηγαίνουν τα πράγματα. Μόλις σήμερα διάβασα πως αν δεν μηδενιστούν οι εκπομπές άνθρακα μέχρι το 2045, θα ξεκινήσει μια μη αναστρέψιμη αλληλουχία κλιματικών γεγονότων, απ' όπου δεν θα είναι εφικτό να ανακάμψουμε. Ειλικρινά, εγώ δεν προβλέπω να γίνεται μια τόσο ριζική μείωση, εσύ; Όχι όσο είναι μπλεγμένες τράπεζες, επιχειρήσεις και οικονομικά συμφέροντα. Έπειτα, έχουμε τις αυξανόμενες όλο και περισσότερο- εκτός ελέγχου- μετακινήσεις του πληθυσμού, τις υπερ-συνωστισμένες και δηλητηριασμένες πόλεις, τις αδικημένες μειονότητες και τους φανατικούς με τη θρησκεία, που πιστεύουν πιο πολύ στο θάνατο απ' ότι στη ζωή - μια όχι και τόσο αισιόδοξη εικόνα.

Φυσικά, ο κόσμος έχει περάσει από πολλούς σκοτεινούς και απαισιόδοξους καιρούς στο παρελθόν, και σε κάποιο βαθμό ο ατελείωτος κατακλυσμός προβλημάτων και προμηνυμάτων είναι το αποτέλεσμα της μαζικής και εμμονικής 24ωρης κάλυψης των ειδήσεων. Εκατόν πενήντα χρόνια πριν, εάν δυο Αφρικάνικες φυλές αλληλοσφάζονταν, αν πέθαιναν χιλιάδες από ελονοσία ή από Έμπολα, αν μια Βρετανική ταξιαρχία στρατιωτών αποδεκατιζόταν σε ιμπεριαλιστική εκδρομή στην Κριμαία ή το Αφγανιστάν, τα νέα φιλτράρονταν πολύ πιο αργά, δεν έφταναν αμέσως στο πρόσωπό σου όπως συμβαίνει σήμερα με το ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα. Το κάθε τι φαίνεται πολύ πιο κοντινό και πολύ πιο απειλητικό στις μέρες μας και πιστεύω πως οδηγεί σε ένα είδος επίδρασης "κακού ματιού" όπου όλοι νιώθουν στα κόκαλά τους ότι κάτι απαίσιο πρόκειται να συμβεί, όμως κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς ή πότε.

Έχοντας πει όλα αυτά νομίζω ότι με την κλιματική αλλαγή έχουμε ένα πραγματικό πρόβλημα στα χέρια μας. Όλοι αυτοί οι μικροί πόλεμοι παντού, όλα αυτά τα δημοψηφίσματα για ανεξαρτησία και μεταβίβαση εξουσιών δεν θα σημαίνουν απολύτως τίποτα μόλις η Μητέρα Φύση αρχίσει να ξεσκίζεται από τσουνάμι 30 μέτρων και από άγριες, καταστροφικές διακυμάνσεις στη θερμοκρασία, στην ταχύτητα των ανέμων και στις βροχοπτώσεις. Πιστεύω πως, χωρίς αμφιβολία, είμαστε σε μια τροχιά αυτοκαταστροφής. Όμως τα παράφρονα άπληστα κεφάλια που περνούν την ώρα τους πιέζοντας παρασκηνιακά τους πολιτικούς για να είναι σίγουροι πως τίποτε ουσιαστικό δεν θ' αλλάξει, είναι πεπεισμένοι πως θα μπορέσουν να επιζήσουν της επερχόμενης καταστροφής με τα ιδιωτικά τους νησιά, τους ιδιωτικούς τους στρατούς και την απεριόριστη οικονομική τους ηγεμονία. Αυτοί είναι ακόμα πιο ηλίθιοι! Εάν δεν ξυπνήσουμε πολύ γρήγορα, όλοι μας, και εννοώ πολύ πολύ γρήγορα, θα ακολουθήσουμε όλοι μαζί τον δρόμο του δεινόσαυρου - ένα ακόμα αποτυχημένο πείραμα στο Μεγάλο Παιχνίδι του Θεού.

Για να κλείσουμε, και με αφορμή αυτή μας την κουβέντα που σε πήγε πολύ πίσω στον χρόνο, ο ορίζοντας είναι πάντα εκεί μπροστά και βαθύς, αλλά εμείς πολλές φορές μέσα στο άγχος της καθημερινότητας σαν να μη τον βλέπουμε, η πιο σωστά σαν να μη νιώθουμε το βάθος του. Σε τέτοιες στιγμές εμάς προσωπικά μας βοηθάει να τον νιώσουμε η μουσική σου... εσένα τι σε βοηθάει να νιώσεις;

Απλά προσπαθώ να κρατάω δίπλα μου τους ανθρώπους που αγαπώ, συγκεντρώνομαι στη δική μου ζωή, και προσπαθώ να μην προξενώ περισσότερο πόνο και στενοχώρια απ' όση ήδη υπάρχει στον κόσμο. Για να παραφράσω τον William Burroughs : "Κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του μέρος της λύσης, αποτελεί μέρος του προβλήματος"**. Εάν η μουσική μου βοηθάει τον κόσμο να έρθει σε επαφή με τα βαθύτερα συναισθήματά του και αν μπορεί να δημιουργήσει κάποια προοπτική που να τους επιτρέπει να συγκεντρωθούν στα πράγματα εκείνα που είναι ΑΛΗΘΙΝΑ σημαντικά στη ζωή τους - όχι όλα αυτά τα ρηχά, υλιστικά συνακόλουθα της μοντέρνας ζωής - τότε θα θεωρήσω ότι έχω καταφέρει κάτι. Δείχνοντας στους ανθρώπους πώς να είναι ήσυχοι, πώς να ακούνε την εσωτερική τους φωνή - αυτό και μόνο θα μου έφτανε. Αυτό ακριβώς μου συμβαίνει όταν γράφω μουσική, και ελπίζω να συμβαίνει το ίδιο και σε όσους έχουν την ευκαιρία να την ακούσουν.

Σ' ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτή την μεγάλη συνομιλία. Ελπίζουμε να σε δούμε σύντομα στην Ελλάδα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη, απ' όπου μπορούμε να ξεκινήσουμε εκείνο το ταξίδι που λέγαμε...

Εύχομαι και 'γω με τη σειρά μου να έρθω σύντομα και όχι στο πολύ μακρινό μέλλον. Έχω την Ελλάδα στην καρδιά και την ψυχή μου, μου λείπει πολύ και αισθάνομαι πως έχω αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τον τόπο και τους ανθρώπους της, όπως γνωρίζεις... Μέχρι και το όνομά μου είναι ελληνικό! Νομίζω πως οι Έλληνες καταλαβαίνουν και νιώθουν τη μουσική και τους στίχους μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, και αυτή είναι η αλήθεια.

Σημειώσεις των μεταφραστών:

* Αναφορά στον Άμλετ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, επιλέχτηκε η μετάφραση του Βασίλη Ρώτα.

** Πιθανότατα αναφέρεται στην φράση του Ουίλλιαμ Μπάροουζ "Όποιος πιστεύει ότι έχει όλες τις απαντήσεις είναι τρελός για δέσιμο" από το κείμενο Σέκτες και θάνατος που περιέχεται μέσα στο βιβλίο Η Σαϊεντολογία και τα συστήματα ελέγχου.

Η συνέντευξη μαζί με τρείς από τις ερωτήσεις που δεν υπάρχουν εδώ υπάρχει και τυπωμένη στο νέο τεύχος του Straw Dogs magazine, όπως και στο Mic αντίστοιχα δημοσιεύονται τρείς ερωτήσεις που δεν υπάρχουν εκεί.
_____

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΩ!