Toys, guitar and piano magic
Ακούνε και γοητεύονται πάνω κάτω από τα ίδια πράγματα που συναρπάζουν κι εμάς. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε να τους προσάψουμε το παραμικρό λάθος, και η τελευταία τους δουλειά χάρισε ένα ακόμη πρόσωπο στην ούτως ή άλλως δεδομένη πολυμορφία τους. Διαβάσατε το άρθρο-δήλωση λατρείας στο πρόσωπο τους, ελπίζουμε κάποιοι από εσάς να συγκινηθήκατε και να ακούσατε και τους δίσκους τους, οπότε σας μένει μόνο η συνέντευξη του Glen Johnson και έχετε καθαρίσει. Το δίκτυο μας έφερε πιο κοντά, με τον κατά τα φαινόμενα ευγενή κύριο Johnson, οι απαντήσεις του μας ενθουσίασαν (υπήρξε γενναιόδωρος και «διαβασμένος») και ανυπομονούμε να τον γνωρίσουμε από κοντά και επί σκηνής.
Mic: Από την I records στην Wurlitzer Jukebox, και από την Darla τελικά στην Rocket Girl. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτή τη φορά βρήκατε τη μόνιμη στέγη που καλύπτει τις ανάγκες σας; Είστε δηλαδή ευχαριστημένοι με τον τρόπο που χειρίζονται τη μουσική σας, αλλά κι εσάς τους ίδιους προσωπικά;.
Glen Johnson: Η Rocket Girl έχει κάνει πράγματι πολύ καλή δουλειά. Έχω και εγώ το δικό μου ανεξάρτητο label (Tugboat Records) και γνωρίζω καλά ότι αν και ο ίδιος δεν είσαι 'μέσα' στη μουσική, δεν έχεις και το πνεύμα για να την προωθήσεις, έτσι για μας η Rocket Girl μοιάζει να είναι ο ιδανικός συνεργάτης μιας και η Vinita (σημ. Ιδιοκτήτρια της εταιρείας) είναι η μεγαλύτερη οπαδός των Piano Magic, που μπορείς να φανταστείς (σημ. είναι που δε μας γνώρισε ακόμα το παιδί!). Τα 'φλερτ' που είχαμε με διάφορες εταιρείες ήταν πολύ απλά ένας τρόπος για να φτάσει το «προιόν» παντού, σε κάθε δυνατή κατεύθυνση, μέσα από διάφορους διανομείς και promoters- μια περίοδος εξερεύνησης στην κυριολεξία δηλαδή. Φτάσαμε όμως έτσι στο σημείο να υπάρχει ήδη πληθώρα και ποικιλία δίσκων των Piano Magic στην αγορά για όσους τους ψάχνουν φυσικά, και λέμε πλέον να λειτουργήσουμε με τη λογική του ένας-δίσκος-το-χρόνο, με κάποια διαλείμματα ίσως ανάμεσα. Κάτι που μας επιτρέπει να συγκεντρωθούμε περισσότερο στη δημιουργία του δίσκου, ελπίζοντας φυσικά σε ένα καλύτερο τελικό αποτέλεσμα.
Χαρακτηριστικό του "Low, Birth Weight" lp ήταν η ποικιλία των μουσικών κατευθύνσεων, ενώ ο νέος δίσκος, "The Artists' Rifles" επιμένει σε μία ενιαία σε όλη τη διάρκεια του αισθητική. Υπάρχει κάποια συγκεκριμμένη αιτία για αυτή την επιλογή;.
Ήταν απλά αποτέλεσμα του τι είχα στο μυαλό μου την εκάστοτε χρονική στιγμή. Ο προηγούμενος δίσκος ηχογραφήθηκε με μία τμηματική διαδικασία, στη μακρά διάρκεια της οποίας χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικοί άνθρωποι, σε διαφορετικά studio, κάτω από διαφορετικές κάθε φορά προοπτικές. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν πίστευα ότι θα πιάσει, θα δουλέψει τελικά το όλο πράγμα, μου άρεσε όμως η ιδέα της δημιουργίας μιας «ταπετσαρίας» που αντικατοπτρίζει διαφορετικούς μεταξύ τους και παράξενους ανθρώπους. Το "Artists' Rifles" ήταν περισσότερο οργανωμένο και σχεδιασμένο, από τις «μούσες» του (ποίηση του α' παγκοσμίου πολέμου, οι Dead Can Dance, οι ραγισμένες καρδιές και ο θάνατος), έως τις πολλές πρόβες για την προετοιμασία του, αλλά και την προσοχή στις στιχουργικές λεπτομέρειες. Είχαμε προετοιμαστεί για αυτό το δίσκο τόσο καλά, που στην πραγματικότητα χρειαστήκαμε μόλις πέντε μέρες για να τον ηχογραφήσουμε ολόκληρο! Ήθελα όμως να κάνω σαφώς έναν κατανοητό και δεμένο δίσκο, παρά ένα ασυνάρτητο 'επικό' έργο. Νομίζω βέβαια τελικά ότι συμβιβαστήκαμε ως προς το δεύτερο, υπάρχει όμως πάντα η επόμενη φορά!
Ο νέος δίσκος όχι μόνο ως προς τη μουσική, αλλά και ως προς την αισθητική του εξωφύλλου, ελαφρά μου θύμισε υλικό σχημάτων όπως οι Death in June. Δόθηκε συνειδητά και εσκεμμένα στο δίσκο αυτό το σκοτεινo-folk άγγιγμα, ή ήταν κάτι το συμπτωματικό;
Ειλικρινά παρά την όλη προετοιμασία, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης και κατόπιν της τελικής παραγωγής του δίσκου λίγες ενδείξεις υπήρχαν για το που θα καταλήγαμε. Μαζί με τον John Rivers (σημ.από τους πιο σταθερούς συνεργάτες του Glenn) είχαμε αρχίσει να δίνουμε μορφή στην ιδέα μιας μπαρόκ-ποπ, που στο μυαλό μου πιθανότατα υπήρχε από την εποχή του πρώτου δίσκου- "Revolving Moth Cage"-, αυτή τη φορά όμως είχαμε στα χέρια μας τα εργαλεία (τα pro-tools, για να είμαι ακριβής), να κάνουμε τον ήχο μας, τόσο περισσότερο πειστικό. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν μου άρεσαν οι Death in June, και όλο αυτό το Γοτθικό, με το γάμμα κεφαλαίο, υλικό (εν αντιθέσει με το γοτθικό στοιχείο στην τέχνη γενικά, πέρα από τη διάσταση που έχει πάρει στη μουσική). Πολλοί άλλοι αυτή τη χρονιά μας παρομοίασαν με τους Current 93, μια μπάντα την οποία πρωτάκουσα μόλις ένα μήνα πριν, και βρήκα μόνο κάποιες, σίγουρα όχι ευδιάκριτες ομοιότητες.
Το βρίσκεις πιο ενδιαφέρον και «περιπετειώδες» να αλλάζεις κάθε τόσο τους συνεργάτες σου, από το να κρατάς ένα σταθερό line-up για τη μπάντα; Πρέπει τελικά να θεωρούμε τoυς Piano Magic κυρίως ένα δικό σου solo project;
Το μυαλό μου είναι χωρισμένο στα τρία με τους Piano Magic (!!!): μου αρέσει η ιδέα του να δουλεύω με διαφορετικούς ανθρώπους, όσο και η ιδέα μιας πιο σταθερής μπάντας (έτσι γίνονται και μια ευκολότερη υπόθεση οι συναυλίες). Αγαπάω όμως και το να δουλεύω μόνος μου, όπως έχω κάνει αρκετές φορές άλλωστε! Είμαι αντιφατικό άτομο γενικά, τη μια μέρα διαλύω το συγκρότημα, και την επόμενη κλείνω συναυλίες για τους επόμενους έξι μήνες, είναι για μένα ένας τρόπος του να διατηρώ το όλο πράγμα ζωντανό! Αναποφασιστηκότητα! Πρέπει να αναφέρω κι ότι αυτή την εποχή υπάρχει και μια νέα εκδοχή των Piano Magic, που βασικά είναι εγώ (που φτιάχνω ηλεκτρονική μουσική) και δύο κορίτσια από τη Γαλλία, που διηγούνται παράξενες ιστορίες πάνω από αυτή τη μουσική. Ξέρεις είναι αυτό το «είδος» της Γαλλικής Γλώσσας ..."Wrong French" (σημ. λογοπαίγνιο κάνει ο Glen, με τον τίτλο ενός τραγουδιού του...)
Όταν η Βρεττανική ποπ σκηνή ήταν στα πάνω της, εσείς της γυρίσατε την πλάτη. Κάνατε το ίδιο πράγμα όταν όλη αυτή η ιστορία με το post-rock άρχισε να παίρνει διαστάσεις hype. Μια εσκεμμένη κίνηση ενάντια στη μουσική βιομηχανία, ή απλά μια προσωπική πορεία που τα αγνοεί όλα αυτά, και ακολουθείς έτσι μόνο τις διαθέσεις σου;
Θά'θελα να συμβαίνει απλά το δεύτερο, αλλά για να είμαι ειλικρινής οι «μουσικές σκηνές» είναι κάτι το αηδιαστικό, και αν προσπαθήσεις να με κατατάξεις σε μία σκηνή, αμέσως θα τρέξω μίλια μακρυά στην αντίθετη κατεύθυνση. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν μια μάλλον άσχημη απόφαση να συμμετάσχουμε στη συλλογή "Will our children thank us" και να παίξουμε σε όλες αυτές τις... post-rock συναυλίες, έτσι ήταν εύκολο για τους δημοσιογράφους, «χαρούμενοι» να μας βάλουν κι εμάς σε όλον αυτό τον "post-rock" σωρό (σημ. ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ!!). Εμείς όμως δεν έχουμε δύο μπασσίστες, δεν λατρεύουμε τους Tortoise, ούτε καν κυκλοφορούμε δίσκους με καφέ-ταχυδρομικά εξώφυλλα. (σημ. Άψογος!). Ακολουθούμε δική μας πορεία και κρατάμε την ιδιαιτερότητα μας.
Σχήματα όπως οι Gnac και οι Pram φαίνεται να προτιμούν έντονα τη χρήση «παιδικών» οργάνων, όπως πλαστικά πιανάκια και χαρούμενες τρομπέτες, καταλήγοντας παραδόξως σε μια εφιαλτική κινηματογραφική ατμόσφαιρα! Και οι Piano Magic συχνά δίνουν αυτή την εντύπωση. Πιστεύεις ότι βρισκόμαστε στην αρχή (ή στη μέση) μιας... post-toy μουσικής ; Υπάρχει κάποια ιδαίτερη εξήγηση για όλη αυτή την "παιδικότητα" και την "αθωότητα";
Και πάλι ίσως υπάρχουν πολλοί που το βλέπουν έτσι, αλλά απλά συμβαίνει γιατί όσοι μουσικοί «φτιάχνουν» τέτοιους ήχους τους αγαπάνε, τίποτε περισσότερο... Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οι Gnac δεν έχουν πολλά κοινά με τους Pram, όπως κι εμείς άλλωστε, απλά μοιραζόμαστε την αγάπη που όλοι έχουμε για τους «απλοικούς» και φυσικούς ήχους, ο καθένας βέβαια με το δικό του ιδαιίτερο τρόπο. Θα μου άρεσε να πιστεύω ότι οι Piano Magic έχουν περισσότερο να κάνουν με τη νοσταλγία, παρά με την παιδική ηλικία και την αθωότητα.
O εύκαμπτος χαρακτήρας της μουσικής σας, σας επιτρέπει να εμφανίζεστε από τη μία μπροστά σε ένα καθαρόαιμο ποπ κοινό και από την άλλη μπροστά σε πιο «πειραματικά» ακροατήρια. Τι είδους κοινό βρίσκεις πως είναι πιο κατάλληλο για τις συναυλίες σας. - είχατε ποτέ περίεργες αντιδράσεις από τον κόσμο;
Κάποιες φορές όντως συνέβη να μην αρέσουμε σε κάποιους, άλλα ποτέ κάτι δεν πλησίασε τα όρια της βίαιης αντίδρασης. Στην Γαλλία πέρσι, θυμάμαι, που ένας παλιός πάνκης ήρθε και μου έλεγε ότι δεν είμαστε πανκ, σαν να επρόκειτο για έγκλημα. Άκουσα μια κοπέλα να μας αποκαλεί "industrial" μετά από μια συναυλία... Πάντως ο ίδιος έχω επίγνωση του πότε τα show μας δεν είναι καλά... ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες, όταν παίζαμε support στους Mogwai και παίζαμε μακρόσυρτα σόλο σε στυλ «συχνότητες ραδιοφώνου» για δέκα και... λεπτά. ενώ αυτοί είχαν αυτό τον τεράστιο και επιβλητικό κιθαριστικό ήχο. Πλέον όμως είμαστε περισσότερο συμπαγείς και αξιόπιστοι πάνω στη σκηνή. Σίγουρα οι τελευταίες εμφανίσεις μας στη Γερμανία, ήταν οι καλύτερες που έχουμε κάνει.
Θα συμφωνούσες με την περιγραφή της μουσικής σου ως μια ... νοσταλγία θολών αναμνήσεων από το παρελθόν. Ο χαρακτηρισμός των μοντέρνων ρομαντικών ταιριάζει στους Piano Magic;
Και τα δύο! Θα μπορούσες να γράψεις μια ολόκληρη ανάλυση πάνω στο τι αυτή η μπάντα σημαίνει για σένα (σημ.Σε πρόλαβα ήδη!) και λίγοι μόνο να έχουν μια εντελώς διαφορετική ιδέα. Ο Dave Seagal από το Alternative Press είχε γράψει ότι θα έπρεπε να.... "tour the world's fun-houses" (σημ. Μάλλον χάνει στη μετάφραση.) και μου άρεσε πολύ η ιδέα. Δυστυχώς είπε ότι θα έπρεπε να το κάνουμε με τους Pram και τους Fuxa, αυτό δε μου αρέσει και τόσο (σημ.Αντι-Pram-ισμο διακρίνω!).
Είναι σύνηθες πολλοί καλλιτέχνες της λεγόμενης και «πειραματικής μουσικής» να αναφέρουν ονόματα όπως ο Cage και ο Stockhausen ως «μεγάλες επιρροές» τους. Ποιά η επίδραση των παραπάνω στη μουσική των Piano Magic;
Καμμία απολύτως! Δεν έχω ακούσει κανέναν από τους δύο. Σχεδόν ντρέπομαι που το λέω! Αν μιλάμε για την επίδραση την ηχητικά πρωτοπόρων πάνω μας ας πούμε για Eno, Reich, Kraftwerk. Αυτό τον καιρό όμως περισσότερο επηρεάζομαι από τη σύγχρονη electronica: Oval, Pole, Thomas Brinkmann, Peaches, Tarwater, Herman & Kleine, Mum από την Ισλανδία. Gas.... τέτοια πράγματα.
Ποιό από τα πολλά πρόσωπα της μπάντας προτιμάς να «βγαίνει» πάνω στη σκηνή;
Αγωνιώ για τη μέρα που θα κάνουμε τουρνέ σε παλιά και βρώμικα Βικτωριανά θέατρα, με μια Ισπανική κιθάρα που θα σφυροκοπάει και ένα σετ ντραμς-παιχνίδι (σημ. Κι εγώ για τη μέρα που θα γράφω στο «Astra και όραμα» για τα ζώδια των αριστερόχειρων ντράμμερ...), προς το παρόν όμως είμαι ικανοπιημένος με ότι έχουμε στη διάθεση μας, ένα είδος αποκαλυπτικά δυναμικού συνδιασμού κιθάρας/ντραμς!
Θα δοκίμαζες να κάνεις έναν δίσκο χωρίς καθόλου κιθάρες, μόνο με dat και samples για παράδειγμα;
Κάτι τέτοιο θα πήγαινε περισσότερο στο project που σου έλεγα πριν, τους Textile Runch.
Αυτό πιστεύεις ότι θα απαιτούσε περισσότερη «συγκέντρωση» από μέρος σου, για ένα καλό τελικό αποτέλεσμα;
Είναι μάλλον πιο διασκεδαστικό το να το γυρίσεις σε samples και τεχνολογικά κόλπα, νομίζω. Οι κιθάρες απαιτούν περισσότερη συγκέντρωση... όλη αυτή η έμφαση στη μελωδία που φαίνεται να εμπνέουν. Τουλάχιστον όταν είναι κουρδισμένες. Ξέρεις, φοβάμαι ότι είμαι λίγο Kraftwerk-ικός στον τρόπο που αυτοσχεδιάζω. Πιστεύω στην ακρίβεια των μηχανημάτων.
Απολαμβάνεις ακόμη το να αγοράζεις δίσκους; Κάτι ενδιαφέρον που να άκουσες τελευταία;
Είμαι πολύ παρορμητικός όταν αγοράζω δίσκους και παίρνω το 90% από αυτά που θέλω από το δισκάδικο της Rough Trade, τη βδομάδα κυκλοφορίας τους μάλιστα. Αυτή τη βδομάδα -σε μια έμπνευση της στιγμής- αγόρασα τα άλμπουμ των Peaches και Jeans Team από τον κατάλογο της Kitty-Yo. Αυτό των Peaches είναι φαινόμενο! Ακόμη αγόρασα ένα πολύ καλό ντεμπούτο single από μια μπάντα που ονομάζεται EU στην Pause_2-Recordings- κλασσική Warp-Electronica. Για μένα όμως οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς είναι των Goldfrapp στην Mute και των Le Tigre στη Wijja.
Μερικά σχόλια για τα παρακάτω γκρουπ (αν θέλεις φυσικά).
1) The Cocteau Twins: Ήμουν μεγάλος φαν μέχρι το "Heaven or Las Vegas" lp , απ'όταν και νόμιζα ότι άρχισαν να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους, τους τελευταίους όμως μήνες με χαρά τους ξανά-ανακάλυψα, ειδικά το "Blue Bell Knoll", που το βρίσκω εντελώς απίστευτο! Δεν αμφισβητώ την τεράστια επίδραση τους στη μουσική μου. Θεωρώ ότι πλησιάζει μια επιστροφή στον ήχο της 4AD, και με ανυπομονησία περιμένω το solo lp της Liz Frazer, του χρόνου.
2) This Mortal Coil: Και πάλι μία από τις μεγαλύτερες επιρροές σε ότι κάνω. Όλη αυτή η τακτική που ακολουθούν οι Piano Magic περί μετακίνησης και «ανάκλησης» μελών βασίστηκε στο δικό τους αυθεντικό πρότυπο. Υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία σε αυτούς τους τρεις δίσκους, τόσες διακυμάνσεις, ένα πραγματικά όμορφο υλικό πάνω σε φιλόδοξα στουντιακά απομεινάρια. Αν είχα να διαλέξω θα έλεγα ότι το "It'll end in tears" lp είναι αυτό που αγγίζει την τελειότητα. Θα μπορούσα να το ακούω σε καθημερινή βάση!
3) Disco Inferno: Επιρροή νούμερο τρία. Τα τελευταία χρόνια είχαν σχεδόν φτάσει στο σημείο να αλλάξουν τη μουσική όπως τη γνωρίζουμε, με αυτή την ιστορία με το αφηγηματικό sampling..., αλλά τους «κρέμασε» η αδιαφορία αγοραστών, δημοσιγράφων και φυσικά της εταιρείας τους. Τους πίκραναν όλα αυτά και έχασαν όλη τους την πίστη. Το 'Technicolor' ήταν κάτι σαν άγαλμα του Πικάσσο, μια θρυμματισμένη ομορφιά, που όμως παραμένει όμορφη. Χαίρομαι να αναφέρω ότι ο Ian Glann άρχισε και πάλι να κάνει δίσκους μετά από ένα πραγματικά μακρύχρονο κενό. Το ίδιο και ο Paul Willmott.
4) Autechre: Πέρσι στο πάρτι για τα δεκάχρονα της WARP βίωσα την εμπειρία μιας ακρόασης των Autechre, υπό καθεστώς ημικρανίας! Δεν νομίζω να ήταν αυτοί οι υπεύθυνοι, αλλά σίγουρα δε βοήθησαν. Δεν ακούγονται το ίδιο όλοι τους οι δίσκοι; Δεν ξέρω. Μου αρέσει ένας, αλλά πιστεύω ότι ένας είναι αρκετός. Ατυχώς υπάρχει ένα ολόκληρο κύμα από post-Autechre μπάντες που βγαίνουν τώρα, αλλά νομίζω ότι οι Fustorung είναι αυτοί που κατασκευάζουν καλύτερα από όλους αυτά τα «ρομποτικά μπιτ», σαν να τους κάνουν μια ένεση καρδιάς.
5) Jim O' Rourke: Για να είμαι ειλικρινής τον προτιμώ σαν παραγωγό, παρά σαν καλλιτέχνη. Ειδικά στους δίσκους των Smog. Είμαι μεγάλος φαν των Smog!
Τελειώνοντας, πες μας ποια είναι η πιο συναρπαστική συναυλία που έχεις δει;
Οι Kraftwerk στο Tribal Gathering του... 1997-δεν είμαι σίγουρος για τη χρονιά. Πραγματικά εξερράγην από χαρά! Υπήρξα αφοσιωμένος οπαδός των Kraftwerk από τότε που πρωτάκουσα το Model το 1982, και το να τους δω ζωντανά στη σκηνή ήταν κάτι σαν όνειρο... τσιμπιόμουν για να βεβαιωθώ ότι ήμουν ξύπνιος και είχα τις αισθήσεις μου! Όλα τα χιτ, οι προτζέκτορες, οι υπολογιστές τσέπης (pocket calculators), τα κοστούμια, τα πάντα! Έκσταση!
Ο πιο ενημερωμένος και έξυπνος μουσικός αυτή τη στιγμη; Ίσως! Ένας αληθινός φαν της μουσικής σίγουρα, με όπλο ένα απίστευτα καλό γούστο, που δύσκολα φαίνεται να κάνει λάθος. Ευχαριστούμε Glen...
