Οι άνθρωποι του δίσκου είναι όμορφοι και για αυτό ο δίσκος είναι όμορφος

Στο «Κάτι καλό να ακούσω;» του προηγούμενου μήνα είχα επιλέξει το “Detroit”, γράφοντας «Καιρό είχα να ακούσω έναν δίσκο να προέρχεται από μια χούφτα καλλιτέχνες του σήμερα, να μιλάει για αυτά που ζούμε στην Ελλάδα του σήμερα, να απευθύνεται σε όλους και όλες μας σήμερα».  Ήθελα πολύ να μάθω περισσότερα για αυτό τον δίσκο, που φτιάχτηκε από τόσους και τόσες ανθρώπους, αλλά ήξερα παράλληλα ότι δεν θα έφτανε μια απλή συνέντευξη για αυτό. Οπότε αποφάσισα να κάνω κάτι σαν συνέντευξη – ζήτησα από όσους από τους συντελεστές και όσες από τις συντελέστριες του δίσκου μπορούσαν να μου πουν λίγα λόγια για αυτόν. Και από τα λίγα λόγια αυτά, έμαθα όλα όσα ήθελα να μάθω για αυτόν.

Π.Ι.Ε.Β.: Είναι υπέροχο να σε εμπιστεύονται τόσοι άνθρωποι. Τόσο διαφορετικοί και ταυτόχρονα με μια όμοια αγάπη. Το να εμπνέεις κάποιον να συνδημιουργησει μαζί σου, σε αυτή την εποχή στειρότητας, το να εμπνέεις κάποιον να σε εμπιστευτεί, σε αυτή την εποχή της φοβίας, του πανικού και της ενοχικότητας, είναι πολύ σημαντικό και με κάνει πραγματικά χαρούμενο. Ο κόσμος νομίζει πως στο τέλος μένει η τέχνη, το δημιούργημα - όχι, οι άνθρωποι μένουν στο τέλος, οι άνθρωποι με τους οποίους άκουσες την μουσική, οι άνθρωποι με τους οποίους πηγές στην συναυλία, στην παράσταση, στην ταινία, το τι είπατε μετά, ο άνθρωπος που σου χάρισε ένα βιβλίο και ο άνθρωπος για τον οποίο το διάβασες. Οι άνθρωποι αυτοί του δίσκου είναι όμορφοι και για αυτό αυτός ο δίσκος είναι όμορφος.

VIKTORAS: Δεν ήξερα πόσο ανάγκη είχα να βγάλω από μέσα μου, το αποτύπωμά μου σε αυτό τον δίσκο, δίπλα στον Παναγιώτη και κοντά σε όλους τους ταλαντούχους καλλιτέχνες που συμμετείχαν. Αφήνεις ένα κομμάτι σου, ένα μέρος του εαυτού σου που μέχρι πρότινος παρέμενε κάπου κρυμμένο. Και τότε, άνθρωποι που σέβεσαι απεριόριστα για την τέχνη τους, που τρέφεις αληθινή αγάπη, που νιώθεις την ζεστασιά της εμπιστοσύνης, έρχονται και αγγίζουν αυτό το κομμάτι. Το ακουμπάνε, το κατανοούν και το μεταμορφώνουν. Αποκτά επιπλέον βάθος και νόημα. Και όταν αυτό επιστρέφει σε εσένα, τότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την πολυπλοκότητα της δημιουργίας, την δύναμη της τέχνης και το τι συμβαίνει μέσα σου και στον κόσμο γύρω σου. Ανακαλύπτεις καινούργιες διαστάσεις, βλέπεις πτυχές που σου είχαν διαφύγει. Είναι μια διαδικασία βαθιά προσωπική αλλά ταυτόχρονα και συλλογική, μια αλληλεπίδραση που οδηγεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του.

MFS, The Bad Poetry Social Club (συμμετοχή στο «Φασαίοι»): Σκάει μια μέρα ο Π.Ι.Ε.Β. και μου φέρνει τα καλύτερα κείμενα του, που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής τουλάχιστον, και μου λέει: «θα κάνω πρότζεκτ με μουσικάρες Viktora, χορευτικό, δεν έχεις ιδέα. Θέλω ένα ρεφρέν και θέλω να τραγουδήσεις». Από εκείνη τη στιγμή ξεκλειδώθηκαν όλα μέσα μου και αποφάσισα να δώσω τις καλύτερες μπάρες που είχα εκείνη τη στιγμή στην κατοχή μου: «Βαρέθηκα να ξερνάς/ κι ένας-ένας αυτοί που αγαπώ, /να αγοράζουν το ξερατό». Το “Detroit” θα κάνει πολλούς να χορέψουν και κάποιους να σκεφτούν.

Βίνα Σέργη (συμμετοχή στο «Το Τελευταίο Τανγκό Στην Αθήνα»): Το βρίσκω πάρα πολύ δημιουργικό και διασκεδαστικό να γράφω ρεφρέν και κυρίως να σκέφτομαι την μελωδία τους! Είναι κάτι που δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μπορούσα να κάνω και χαίρομαι πολύ που ο Π.Ι.Ε.Β. μου το ζητάει συχνά. Αυτό που συνειδητοποίησα από αυτή την διαδικασία είναι πως ένα τετράστιχο μπορεί να κουβαλήσει το «βάρος» ενός ολόκληρου κομματιού. Είναι αυτό που θα τραγουδάει ο κόσμος μαζί σου και γι’ αυτό πρέπει να είσαι σίγουρος για τις γραμμές που γράφεις. Επίσης το άλλο που κρατάω από την διαδικασία, το οποίο το συναντάω πολύ συχνά σε φάσεις δημιουργίας, είναι ότι πάντα η πρώτη ιδέα είναι αυτή που θα επικρατήσει τελικά. Γι’ αυτό σε αυτό το κομμάτι, ενώ δοκιμάσαμε δύο-τρία ρεφρέν, τελικά επικράτησε αυτό που είχε γραφτεί πρώτο. Αλλά να σου πω την αλήθεια, όποιο και να επικρατούσε δεν θα είχα κανένα θέμα, γιατί και ο Viktoras και ο Π.Ι.Ε.Β. είναι δύο άνθρωποι που εμπιστεύομαι απόλυτα καλλιτεχνικά.

K. Rista (συμμετοχή στο «Το Τελευταίο Τανγκό Στην Αθήνα»): Ένα βράδυ ήμασταν έξω με τον Π.Ι.Ε.Β., συζητούσαμε και του λέω: «Πρέπει να τραγουδήσω κάτι στα αλβανικά». Γελάσαμε και οι δύο και εκείνη τη στιγμή έγινε το κλικ! Μου είχε στείλει τις μουσικές παραγωγές που είχαν φτιάξει με τον Viktora και ήμασταν ανάμεσα σε δύο επιλογές. Έτσι, γράφω αυθόρμητα κάτι στα αλβανικά και σκέφτηκα πως, αν δεν ταιριάζει απόλυτα με το υπόλοιπο κομμάτι, θα πρέπει να το προσαρμόσω. Πηγαίνουμε στο στούντιο και, με το που είδα ότι μιλάμε και οι δύο για τρένα, ξετρελάθηκα. Η αίσθηση του κομματιού για εμένα είναι χορευτική, νοσταλγική, απελευθερωτική! Και ας είναι «Το Τελευταίο Τανγκό Στην Αθήνα» εμείς θα το χορεύουμε παντού! Οπότε λοιπόν «Bëje translate të kuptosh pse nuk më kuptove kur treni u nis, tani është vonë φιλάκια nga mua».

Inloss (συμμετοχή στο «Μουντή Κυριακή»): Το θυμάμαι σαν τώρα. Είχαμε βρεθεί με τον Π.Ι.Ε.Β. στο studio του The Krank, βάλαμε το draft του κομματιού, πίναμε λίγο κρασί και λέγαμε για την Αθήνα, για τον ρυθμό της. Και οι δύο νιώσαμε ότι κάτι παίζει εκεί, υπήρχε μια κίνηση. Εγώ μόλις είχα πάρει το πρώτο μου synth και πειραματιζόμουν με ήχους, χωρίς πολλή σκέψη. Ύστερα από λίγο καιρό, ο Viktoras έδεσε την παραγωγή με τρόπο που το ανέβασε πολύ, και στο τέλος ο Π.Ι.Ε.Β. του έδωσε φωνή και ζωή. Κάθε φορά που το ακούω, πέρα από την ωραία ανάμνηση, μου θυμίζει εκείνες τις μέρες που παλεύεις να νιώσεις καλά, χωρίς να φοβάσαι ότι κάτι θα το χαλάσει. Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω στο “Detroit” και στην πορεία του The Bad Poetry Social Club.

Libys (συμμετοχή στο «Τι νύχτα και αυτή»): Είχα βρε αυτό το bass line και είχα γράψει από πάνω κάποια τρελά σύνθια και punk drums. Ποτέ δεν το έκανα τίποτα περισσότερο, γιατί δεν μπορούσα να προσαρμοστώ σε ένα τέτοιο punk vibe. Όταν ο Π.Ι.Ε.Β. μου είχε πει ότι θα ήθελε να κάνει ένα post punk like album του το είχα στείλει, αλλά δεν είχα πιστέψει ακόμα περισσότερο ότι θα μπορούσε να το αξιοποιήσει. Εν τέλει το πήρε στα χέρια του ο Viktoras και του έδωσε την δικιά του retro αισθητική, η οποία ακούγεται σε όλο το album, και τα elements που του έδωσε δουλεύουν τέλεια σε αυτό. Χάρηκα που συμμετείχα και εγώ σαν παραγωγός!

αλεξάνδρα επίθετη (συμμετοχή στο “Pospi Malko”): Αυτό το ποίημα του Π.Ι.Ε.Β. το ακούω νομίζω γύρω στα 10 χρόνια πια. Ήταν από τα βασικά κείμενα που συμπεριλάμβανε στα πρώτα lives και open mics που κάναμε. Όταν άκουσα ότι η νέα του version είναι έτσι, ενθουσιάστηκα λίγο, γιατί, ενώ αυτό το κείμενο το αγαπάω, το διάβαζε πάντα με πολύ dark, industrial μουσικές, που το έκανε προφανώς πολύ πιο βαρύ και αποπνικτικό. Και τώρα το ίδιο κείμενο έχει καταλήξει να γίνει οριακά χορευτικό κομμάτι. Τελείως αντικειμενικά μιλώντας, νομίζω είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου. Άντε οκ, μετά το «Φασαίοι», και μετά την «Ευαισθησία», και μετά «Το Τελευταίο Τανγκό στην Αθήνα».

Καλλιόπη Μητροπούλου (συμμετοχή στο «Το Πιο Σκληρό Κορίτσι Στην Πόλη»): Λοιπόν παιδιά με βρίσκετε στην αγγλική επαρχία, σε ένα μικρό γλυκό μέρος που λέγεται Arundel. Από το δωμάτιο μου βλέπω ένα κάστρο και είμαι εδώ για μιάμιση μέρα, σα στάση στο τουρ με τους Oi Va Voi, χτες παίζαμε Βουδαπέστη και αύριο πάμε Άγκυρα. Βάζω λοιπόν να ακούσω το κομμάτι εδώ και είναι πολύ ωραίο το πόσο αλλάζει ένα κομμάτι ανάλογα το που το ακούς. Εδώ είναι όλα ήρεμα, έχει άπειρες πάπιες, είναι όλα καταπράσινα και μυρίζει φρέσκο χώμα, το μεσημέρι είδα μια cover band να παίζει σε μία pub και είμαι ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ (Πόλη; Κωμόπολη; Χωριό;).